Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελύτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελύτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 5 Απριλίου 2023

Ο σκίνος

  Η άνοιξη είναι εδώ, ότι πισωγυρίσματα και να κάνει ο καιρός, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Και μαζί με την άνοιξη, το μυαλό κάνει τα δικά του παιχνίδια. Τα παιχνίδια αυτά ήταν η αιτία, που το ιστολόγιο μου, από την αρχή το ονόμασα: Του Μυαλού τα Γυρίσματα. Ήθελα να είμαι δεκτικός σε κάθε τι, το οποίο μπορεί να παίξει με αυτό. Κι αυτή τη φορά, οι πρώτες ανοιξιάτικες ζέστες στο μυαλό μου έφεραν τον σχίνο

  Ο σχίνος (αλλιώς σκίνος) είναι ένας αυτοφυής θάμνος, που ευδοκιμεί στη Μεσόγειο, κοντά στη θάλασσα. Ένα είδος σχίνου, είναι και τα μαστιχόδεντρα της Χίου, αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτά. Ανθεκτικό φυτό, στην ανομβρία, τους ανέμους, τα μασήματα των ζώων που το βρίσκουν πολύ εύγευστο αλλά και σε κάθε είδους κλάδεμα από τον άνθρωπο. Ακόμα κι από τις πυρκαγιές γλιτώνει μιας κι ο κορμός του ξαναβλασταίνει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Από τον σκληρό κορμό του παλιά έφτιαχναν ξύλινα αντικείμενα, όπως γκλίτσες ή άλλα γεωργικά εργαλεία. Κάποιοι τρώνε και τον καρπό του, δεν έχω δοκιμάσει, δεν ξέρω αν είναι νόστιμος ή όχι.

  Διαβάζοντας το ποίημα του Ελύτη, "Ψαλμός και ψηφιδωτό για μιαν άνοιξη" (παραθέτω απόσπασμα), βλέπουμε ότι ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της άνοιξης, που εντοπίζει ο μεγάλος ποιητής, είναι το πίκρισμα του σκίνου. Κάτι παραπάνω σίγουρα ήξερε αυτός, το οποίο με παρηγορεί, διότι φαίνεται ότι η ανοιξιάτικη επιφοίτησή μου, δεν είναι και τόσο άσχετη, όπως αρχικά πίστεψα.

 Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Άνοιξη χνούδι περιστέρας
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη

      Στ’ ανοιχτά χαρτιά και στα βιβλία
      Κιόλας φυσούσε χλιαρό αεράκι
      Με τσιγγάνες που άρπαζε
      Σαν
      Χαρταετούς
      Ψηλά
      Και πουλιά που δοκίμαζαν το νέο τιμόνι τους

Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου
Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης
Άνοιξη σουσάμι αόρατο
....................................
                      
Άνοιξη μυρμηκιά της μέρας
Άνοιξη αίμα του βολβού
Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο
....................................

  
skinos

  Δεν είναι υπερβολή αν έλεγα ότι αυτός ο ταπεινός θάμνος, ο σχίνος,  είναι συνδεδεμένος με την παιδική μου ηλικία. Και επιπλέον μου υπενθυμίζει πόσο διαφορετικός ήταν ο τρόπος που μεγαλώναμε εμείς τότε, εκεί στην μακρινή δεκαετία του 70'. 


  Για παράδειγμα θυμάμαι στην περιοχή των Στων, στο δρόμο δίπλα στο μέγαρο του Αγίου Παντελεήμονα, όπου ένας τεράστιος σκίνος εφαπτόταν στο τοιχίο που συγκρατούσε το δρόμο από τον αμπελώνα που βρισκόταν από κάτω του. Κι εμείς, πιτσιρικάδες τότε, βουτάγαμε σε αυτόν, οι περισσότεροι με την πλάτη, κάποιοι τολμηρότεροι με το κεφάλι, σαν να ήταν η θάλασσα μπροστά μας. Κι εκείνος με τα δυνατά, ελαστικά κλαδιά και τα πυκνά του φυλλώματα, μας "έπιανε", δεν μας άφηνε να καρφωθούμε στην ροζιασμένη του ρίζα ή το χώμα, αλλά κλαδί το κλαδί, μας κουτρουβαλούσε και μας απίθωνε απαλά στο έδαφος δίπλα του. Λίγες γρατσουνιές κερδίζαμε αναπόφευκτα, παράσημά της "γενναιότητάς" μας, πάντα καλοκαίρι γίνονταν αυτά, όπου τα πόδια και τα χέρια μας ήταν ολημερίς εκτεθειμένα στον ήλιο και τον μπονέντη.
  
  Λέγανε στο χωριό μου, ότι στου σκίνου τη ρίζα του έβρισκες το καλύτερο χώμα για γλάστρες και παρτέρια. Αυτό μάλλον ήξερε και ο δάσκαλος μας και κάθε φθινόπωρο, πριν ακόμη τα πρωτοβρόχια, συγκροτούσε μια ομάδα μαθητών από τις μεγάλες τάξεις και την έστελνε για να φέρουν δυο τρία τσουβάλια σκινόχωμα για τα παρτέρια του σχολείου. Ήταν μια αγγαρεία βέβαια, την οποία την κάναμε μόνοι μας δίχως τη βοήθεια ή την επίβλεψη κανενός, την οποία όπως θυμάμαι, οι περισσότεροι μαθητές την αντιμετωπίζαμε με χαρά διότι έτσι θα είχαμε την ευκαιρία ενός απογεύματος απουσίας από το χωριό και μια καλή δικαιολογία για να αμελήσουμε τα μαθήματα της επομένης. Δεν ήταν βέβαια και καμιά δύσκολη δουλειά, τσουβάλια και τσάπες όλοι είχαμε στα σπίτια μας, αυτό που μας προβλημάτιζε ήταν το κουβάλημα. Αλλά και σ' αυτό βρίσκαμε λύση, μιας και κάποιοι συμμαθητές μου, ήδη  κουμάνταραν τον γάιδαρο της οικογένειας τους, δηλαδή ήξεραν όχι μόνο να τον καβαλάνε αλλά και να τον φορτώνουν με όλη την ασφάλεια, που απαιτούσε το εγχείρημα.
 
panagia_Ginatou
Παναγία Γυνατού με την Κούφη
(από την φεϊσμπουκική ομάδα: Othos
Αναγνώρισε τα πρόσωπα.)

Μα και όταν μεγαλώσαμε, μαθητές του Γυμνασίου πια, την εσπέρα του
πανηγυριού της Παναγίας της  Γυνατούς, στις 7 Σεπτεμβρίου, οι σκίνοι ήταν το κατάλυμα για να κοιμηθούμε αφού και η τελευταία δοξαριά της λύρας σώπαινε. Οι τόποι όπου θα πλάγιαζε ο κόσμος ήταν ήδη κατανεμημένοι. Μέσα στο ξωκλήσι οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά, στην Κούφη (ένα ορθογώνιο, μονόχωρο κτίσμα) οι άντρες κι εμείς οι νεότεροι βρίσκαμε ασφαλές καταφύγιο μέσα στους σκίνους. Λίγο εσωτερικό κλάδεμα των ψιλών κλαδιών που εμπόδιζαν την είσοδό μας, άνοιγε τον χώρο και το φυτό μας πρόσφερε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε μέσα σε κάποιο υπέροχο και ασφαλές καλοκαιρινό κατάλυμα, που αν είχαμε τυχερό, μέσα από το φύλλα του αχνοφαινόταν το φεγγάρι. Το πρωί, μετά τον ελάχιστο ύπνο, αρκετό όμως για τα νιάτα μας, παίρναμε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό, 
περίπου μιάμιση ώρα ποδαρόδρομου, κατά μήκος της Χόμαλης. Ξεκουραζόμαστε λίγο και το βράδυ συνεχίζαμε το νεανικό μας γλέντι στη γειτονική Βωλάδα, όπου γιόρταζε η Παναγία η Πλαγιά.

 Ωραία χρόνια θα πει κάποιος!
 Δεν ξέρω!
 Μάλλον διαφορετικά!
 Βουτιές και ύπνος στους σκίνους, σκινόχωμα για τα παρτέρια...     
Ποιος καταλαβαίνει πια από τέτοια; 
 Ποιος νιώθει την αλλοτινή χαρά μας, 
 στο σήμερα;

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Μαρίνα, η αγαπημένη του Ελύτη...

Marina_Eliitis
  Το 1955 εμφανίστηκε ο Οδυσσέας Ελύτης μαζί με την νεαρή Μαρίνα Καραγάτση (κόρη του γνωστού λογοτέχνη), στην Άνδρο. Κάποιοι απρόσεχτοι "μελετητές" του μεγάλου  μας ποιητή, κάνοντας αυτήν την ανακάλυψη, βλέπετε υπάρχει και φωτογραφικό ντοκουμέντο, αναφώνησαν περιχαρείς, ότι ανακάλυψαν την Μαρίνα, στην οποία αναφέρεται ο ποιητής μας, σε δύο έργα του. Το ένα είναι η "Μαρίνα των βράχων", το οποίο δημοσιεύτηκε στην ποιητική  συλλογή, Προσανατολισμοί, η οποία εκδόθηκε το 1940. Η Μαρίνα Καραγάτση ήταν τότε μόλις έξι ετών. Λίγο δύσκολο να είναι αυτή. Το άλλο ποίημα με τίτλο "Μαρίνα"*, ήταν μία από τις επιτυχίες που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης στον δίσκο Μικρές Κυκλάδες,  με την Ντόρα Γιαννακοπούλου, να το τραγουδάει το 1963. Αυτό, ναι, ίσως έχει κάποια σχέση με την Μαρίνα Καραγάτση

  Εδώ όμως γίνεται το δεύτερο μπέρδεμα, Πολλοί, ακόμα και τραγουδιστές όπως ανακάλυψα στην μικρή μου έρευνα, μπερδεύουν τα δύο έργα. Λένε η Μαρίνα των βράχων και αναφέρονται στο γνωστό τραγούδι Μαρίνα. Η Μαρίνα των βράχων, δεν έχει μελοποιηθεί. Είναι όμως ένα εξαίσιο ποίημα, που υμνεί τον έρωτα, την ομορφιά, το Αιγαίο, το ελληνικό καλοκαίρι. Ένα απόσπασμα θα σας πείσει:

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη

Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα

Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού

Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες

Κατεβαίνοντας  προς  τους  γιαλούς  τους  κόλπους  με τα

βότσαλα

Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο

Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε

Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του

Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών

Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

(Μπορείτε να το διαβάσετε όλο το ποίημα εδώ)

  Πιο γνωστό είναι το ποίημα Μαρίνα, το οποίο είχε την τύχη να μελοποιηθεί. Και μάλιστα μετά την Ντόρα Γιαννακοπούλου, το ερμήνευσαν εξίσου σπουδαίες φωνές, όπως η Σούλα Μπιρμπίλη, η Μαρία Φαραντούρη, ο Κώστας Χατζής και πάρα πολλοί άλλοι, ως και σήμερα. Κι αυτό το ποίημα υμνεί τον έρωτα, με έναν τρόπο όμως πιο απλό, όσο απλός μπορεί να είναι ο Ελύτης. 

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
Και κρίνο του καλοκαιριού

  Κλείνοντας θα έκανα κάποιες υποθέσεις. Ο Ελύτης πράγματι γράφει το παραπάνω ποίημα, ενθυμούμενος τις ευτυχισμένες στιγμές που πέρασε κάποτε στην Άνδρο με την Μαρίνα Καραγάτση. Ίσως πάλι η εμμονή του με τις λέξεις να τον οδήγησε στη χρήση του ονόματος Μαρίνα, το οποίο ακούγεται όμορφο και ταιριαστό δίπλα σε κάθε κάθε σχήμα του λόγου, από αυτά που φτιάχνει ο ποιητής. Ή, ίσως, να είναι απλώς, μία ιδεατή και αψεγάδιαστη γυναίκα η οποία τον εμπνέει να γράψει τα δύο παραπάνω, ποιήματα. 

  Σημασία έχει, ότι τους στίχους αυτούς του Νομπελίστα Ποιητή μας, ο καθένας μας είχε την ευκαιρία να τους ψιθυρίσει  - ή να τους σιγοτραγουδήσει, την εποχή που η καρδιά του παλλόταν στον ρυθμό του έρωτα. Το ίδιο κάνουν ως και σήμερα χιλιάδες ερωτευμένοι. Είναι η δύναμη των λέξεων και το μαγικό τους συνταίριασμα, που κάνουν τη διαφορά, όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Ελύτης, που κάνουν αυτό το θαύμα.

 Από τις πολλές εκτελέσεις, του τραγουδιού αυτού, εγώ επέλεξα αυτήν της Ντόρας Γιαννακοπούλου, στη ταινία Καταιγίδα (1965), όπου έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο :



* Δημοσιεύηκε το 1972, στη συλλογή ποιημάτων, Τα ρω του Έρωτα

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

Με την ευκαιρία της Ημέρας της γυναίκας

   Ένα πράγμα που με εκνευρίζει, σε όλα τα επίπεδα, είναι οι ημέρες - αφιερώματα κλπ. 

Ποτέ δεν κατανόησα την λογική, ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε επί του θέματος. Για παράδειγμα την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, οι ερωτευμένοι θα δείξουν πόσο ερωτευμένοι είναι, την ημέρα της γιορτής της μητέρας θα θυμηθούμε την μητέρα μας, την ημέρα της γυναίκας θα θυμηθούμε τις γυναίκες και τον διαρκή αγώνα τους για ισότητα κλπ κλπ.  Αυτό όμως είναι δική μου παραξενιά και μόνο.
 Αφορμή να κάνω την ανάρτηση αυτή στάθηκε ένα γεγονός με την φωτογραφία του πρόσφατα θανόντα, βραβευμένου ρεπόρτερ - φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη. Την οποία, όποιος την ανέβαζε στο facebook, μετά από λίγο του ερχόταν ένα μήνυμα ότι η φωτογραφία είναι προσβλητική, περιέχει γυμνό και δεν ξέρω τι άλλο. Και του κατέβαινε η ανάρτηση. Οι αλγόριθμοι του fb, έτσι λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί, με δήθεν εξελιγμένους μαθηματικούς αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, αποφάσισαν ότι η φωτογραφία αυτή είναι προσβλητική!!! Που να καταλάβουν, ότι ο σπουδαίος φωτογράφος προτίμησε απλώς να κλικάρει μια σκληρή στιγμή από την πραγματική ζωή, αντί να γυρίσει για παράδειγμα τη μηχανή του λίγο δεξιότερα και να βγάλει μία άχρωμη, ουδέτερη στιγμή ή  ένα μακρινό, ανώδυνο πλάνο. Προτίμησε να δείξει την σκληρή πραγματικότητα, μιας μάνας, μιας γυναίκας, στον εμφύλιο της Σομαλίας το 1992 και την κρίση υποσιτισμού που έστειλε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους τότε. Μιας μάνας, που απλώς προσπαθεί να ξεδιψάσει το σκελετωμένο παιδί της. Κάτι αντίστοιχο γίνεται σήμερα στην Υεμένη, αλλά αντίστοιχες φωτογραφίες, άξιων ρεπόρτερ, πιθανόν δεν επιτρέπεται να δημοσιοποιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί προσβάλλουν. Μα ο σκοπός των φωτογραφιών αυτός είναι. Να μας σοκάρουν, να μας ξυπνούν ως ανθρωπότητα από τον λήθαργο στον οποίο πέφτουμε, να κινητοποιούμαστε  μπας και αλλάξει κάτι.
Olympos-Karpathos
Γυναίκες της Ολύμπου Καρπάθου

  Μια δεύτερη φωτογραφία, με την οποία συνδυάζω αυτή την ημέρα, την Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας είναι αυτή, της Έφης Παρούτσα. Δύο γυναίκες της Ολύμπου Καρπάθου, οι οποίες πέρασαν μια ζωή σκληρά δουλεύοντας στα άγονα χωράφια της περιοχής τους, με την τσάπα ή βοσκώντας τα ζώα τους στις απόκρημνες πλαγιές του χωριού τους και συγχρόνως να έχουν χρεωθεί και το βάρος να διαφυλάττουν μια ηθική και εθιμική παράδοση, προερχόμενη από άγνωστο ιστορικό χρόνο, ώστε να μην μετακινηθεί αυτός κατ΄ ελάχιστο. Εδώ δεν υπάρχουν γυναικεία δικαιώματα, απλώς η κανονικότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας, που θέτει κανόνες επιβίωσης και εσύ απλώς τους ακολουθείς, γιατί έτσι είναι το σωστό. Η πρώτη φωτογραφία σοκάρει,  τη δεύτερη απλώς την εντάσεις στις φολκλορικές, παραδοσιακές εικόνες, που μας αρέσουν... σοκάρουν, μόνο αν γνωρίζεις τον σκληρό αγώνα επιβίωσης που κρύβεται πίσω από τα ρυτιδωμένα πρόσωπα τους.
  Μια τρίτη φωτογραφία είναι αυτή, αλιευμένη από την google, που δείχνει μια γυναίκα, της σύγχρονης εποχής, που συμπιέζεται ανάμεσα σε δύο αποστολές. Από τη μία να κερδίσει τα δικαιώματα της και την ίση αντιμετώπιση κτίζοντας τη δική της καριέρα και από την άλλη την φύση της, τη μητρότητα, που μόνο αυτή μπορεί να φέρει εις πέρας με επιτυχία. Εργαζόμενη και μητέρα και σύζυγος, ένα τρίπτυχο φωτιά, που μόνο αυτό φτάνει για να κατανοήσουμε πόσο δύσκολη είναι η αποστολή της και πόσο δρόμος πρέπει ακόμα να διανυθεί για να μιλάμε για πραγματική ισότητα. Το δυστύχημα είναι ότι όλο και περισσότερες γυναίκες σήμερα είναι αναγκασμένες, να κάνουν επιλογές, οι οποίες στερούν απ΄ όλους μας, μέρος της πραγματικής χαράς που πρέπει να απολαμβάνουμε ως κοινωνία. Ειδικά αν έχεις να επιλέξεις μεταξύ καριέρας - εργασίας και μητρότητας. Επιλογή που ο σύγχρονος δυτικός οικονομικός πολιτισμός, σε θέλει παρούσα, "ψυχή και σώματι", στην καριέρα και η οικογένεια αφήνεται στην τύχη, διότι δεν αποτελεί προτεραιότητα. Έχουμε αναρωτηθεί, πόσο σημαντικές είναι οι πολιτικές στήριξης των νέων μητέρων, για να μπορούν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους αλλά και να μην χάσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα;
  Κλείνω, με κάτι, πιο "αντρικό"... μια κλασική φωτογραφία της μεγάλης ηθοποιού Ρίτας Χέιγουορθ, διαχρονικό σύμβολο της γυναικείας ομορφιάς, που όσο κι αν κάποιος πει ότι η εικόνα αυτή, δεν ανταποκρίνεται με το νόημα της ημέρας κατά την  ταπεινή μου γνώμη κάνει λάθος. Η ομορφιά, η γυναικεία ομορφιά αποτελεί κινητήριος δύναμη για την τέχνη, σε πολλές εκφάνσεις της. Επιπλέον μια γυναίκα δεν είναι μόνο άνθρωπος, μητέρα, σύζυγος, σύντροφος, εργαζόμενη, θεματοφύλακας, έμπνευση, σύμβολο ερωτισμού κλπ κλπ. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσο, που μια μέρα μόνο αφιερωμένη σε αυτήν απλώς ακούγεται τελείως παράλογα.
Τέλος, ένα μικρό απόσπασμα από τον λόγο της  Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη:



Μαρία Νεφέλη: Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά

σ’ αυτά που ‘ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά 

κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα

τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

O καλλιτέχνης, το έργο του ή και τα δύο!!!!

26 Ιαν 2012


Προσωπική γνώμη εκφράζω
: Από νωρίς ξεκαθάρισα αυτό το  ερώτημα στον εαυτό μου! 

  Άλλο πράγμα ο καλλιτέχνης άλλο πράγμα το έργο του! Δεν είναι ανάγκη να αποδέχεσαι το ίδιο ή μαζί, τον καλλιτέχνη και το έργο του. 

Σίγουρα το έργο του τον καταξιώνει! Σίγουρα οι καλλιτέχνες είναι έντονες προσωπικότητες, πολλές φορές οραματιστές, άλλοτε υπερβατικοί...έχουν αυτήν την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση!!!
Είναι καλλιτέχνης λέμε συγκαταβατικά, για να δικαιολογήσουμε τις κατά εμάς διαφορετικότητές τους.
Τι μένει όμωςΤο έργο!
Αν έπρεπε να επιλέξουμε, τι θα επιλέγαμε από τα δύο;    
-Τη "ρωμιοσύνη" του Θεοδωράκη ή τον πολιτικό Θεοδωράκη; 
-Τη "Μαρία Νεφέλη" ή τον άνθρωπο Ελύτη;   
-Το "Θίασο" ή τον ίδιο το Αγγελόπουλο;   
Salvador_dali_Enigma_of_ Hilter
Το αίνιγμα του Χίλτερ-Σαλβαντορ Νταλί
Ξερω! Θα μου πείτε ότι το ποιον του ανθρώπου καθορίζει και το έργο του. Σωστά!  Αλλά ο κρυφοφασίστας Νταλί και το έργο του είναι συμβατά; Τα τραγούδια του Έλβις με τη βελούδινη φωνή και ο θάνατος του, πνιγμένος στα ναρκωτικά πόσο ταιριάζουν;

Ας μάθουμε να χαιρόμαστε τα αληθινά έργα τέχνης δίχως τη μιζέρεια ή το μεγαλείο των δημιουργών τους!!!!!

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...