Με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας ποιητικής συλλογής

 

  Η αίθουσα γεμάτη, φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, άνθρωποι που εκτιμούν τον Πάνο και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Στην παρέα που κάθομαι, προτού ξεκινήσει η παρουσίαση, συζητάμε για τα θέματα της επικαιρότητας. Για τον δικαστήριο, που αθώωσε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας, ο οποίος ήταν κατηγορούμενος για ένα δημοσίευμα γεμάτο μίσος για τους ομοφυλόφιλους. Δεν μας σόκαρε τόσο ο λόγος του, συνηθισμένοι είμαστε, έχουμε ακούσει και χειρότερα (πιθανόν), όσο αυτή καθαυτή η απόφαση του δικαστηρίου. Η οποία ένα μόνο μήνυμα εκπέμπει, ότι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και αυτό σε μια χώρα της δημοκρατικής δύσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου προσφέρουν σήμερα οι πολιτειακοί θεσμοί. 

  Συζητήσαμε για την ανυπαρξία πολιτικής στήριξης για το βιβλίο από το αρμόδιο υπουργείο του πολιτισμού, με την κοιμώμενη στα έδρανα της βουλής υπουργό, άνθρωπο της Τέχνης όμως κι αυτή κατά τα άλλα. Ως παράδειγμα έφερα την απουσία της Ελλάδας από την έκθεση βιβλίου της Λειψίας, που γίνεται αυτές τις ημέρες, όπου είναι αφιερωμένη στα Βαλκάνια, τις μειονότητες, τους πρόσφυγες με την Ελλάδα απούσα, ενώ όλες οι άλλες γειτονικές μας, Βαλκανικές χώρες είναι παρούσες. Μάλλον εμείς είμαστε πολύ "χάι" για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
  Συζητήσαμε για τον κουμπουροφόρο Ιβάν, που σοκάρει το Πανελλήνιο, δικαίως αλλά και υποκριτικά, μιας και η όλη υπόθεση των ανώνυμων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, δεν είναι και η πιο αθώα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπόθεση. Για τον ΜΠΑΟΚ!
  Συζητήσαμε για την αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι αναπληρωτές, διεκδικώντας μόνιμο διορισμό επιτέλους. Οι οποίοι καλύπτουν τις χιλιάδες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χρόνο αλλά για την πολιτεία, φοβάμαι και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είναι αόρατοι. Για την απίστευτη γραφειοκρατία, που καταδυναστεύει το δημόσιο (και τα σχολεία), ειδικά σήμερα στην εποχή των διαδικτυακών διεπαφών και των ταχυτήτων, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό.
  Για τους νέους της Πατρίδας μας, που άλλοι παλεύουν για να εισαχθούν στη σχολή των ονείρων τους, άλλοι παλεύουν για να επιβιώσουν εντός των τειχών ( όπως οι συνάδελφοι μου αναπληρωτές αλλά και χιλιάδες άλλοι νέοι του ιδιωτικού τομέα ) και για τους άλλους που πήραν των "ομματιών τους" για τα ξένα δίνοντας εκεί τον αγώνα τους.

  Λίγο αργότερα, ο Πάνος, διαβάζοντας ένα από τα ποιήματα του, την Αντανάκλαση, τελειώνει ως εξής: "...είμαστε εκείνοι που ξεκινήσαμε το γέλιο
                          για να τελειώσουμε το κλάμα."

  Ο Πάνος Ιωαννίδης, ανήκει στη γενιά της μελαγχολικής αριστεράς, της απογοητευμένης αριστεράς, μιας γενιάς μορφωμένης, άξιας, που ξεκίνησε της ζωή της με ελπίδα, που οι γονείς τους μπορούσαν να τους προσφέρουν "τα πάντα για να κτίσουν το μέλλον τους". Και σήμερα βιώνουν μια Πατρίδα χρεωμένη και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά. Είναι αισιόδοξοι, αλίμονο αν δεν ήταν. Φτιάχνουν οικογένειες, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παλεύουν καθημερινά σε μια απόλυτα ανταγωνιστική κοινωνία και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τίτλος της 2ης ποιητικής του συλλογής, ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ ( το βαγόνι-μηχανή, που σέρνει όλη την αμαξοστοιχία ), για μένα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω, ότι η δική του και οι νεότερες γενιές, θα σύρουν την πατρίδα μας προς τα εμπρός. Πιστεύω, ότι είναι σοφότεροι από εκείνους που προηγήθηκαν, ελπίζω περισσότερα σε αυτούς, απ΄ ότι σε όλους εκείνους, που δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν στην Πατρίδα μας. 
  Η δική μου γενιά, είχε την αντίστροφη πορεία. Μεγαλώσαμε στη βουή της μεταδικτατορικής Ελλάδας, φτιάξαμε μύθους αβάστακτους για την αριστερά και τη δεξιά, φτιάξαμε τη ζωή μας στα χρόνια της ευημερίας και σήμερα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούμε καθημερινά να ξορκίσουμε τις σκιές των δικών φταιξιμάτων για το χάλι μας. Κι όσο κι αν αρνούμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν συμμετείχαμε όλοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια λυγίζουμε. Ναι, δεν βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο μέλι αλλά τους ανεχθήκαμε... τους ανεχθήκαμε και αυτό είναι αρκετό για να αναρωτιόμαστε αν τα κάναμε όλα σωστά εκείνα τα χρόνια!

  Φίλε μου Πάνο, μακάρι η δική σας γενιά να τελειώσει το κλάμα και όχι απλώς να τελειώσετε με κλάμα, πάνω στα ερείπια μια χώρας που δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, ζώντας το παρόν σε παρελθόντα χρόνο. Δικαιούστε να είστε αισιόδοξοι, δικαιούμαστε να είμαστε απαισιόδοξοι! Το παλεύουμε όμως και οι δύο και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Καλή συνέχεια,  φίλε μου.

Υ.Γ. Χάρηκα την παρουσίαση της φίλης φιλολόγου Βιολέτας Στυλιανίδου, χάρηκα γενικότερα που τα ξαναείπαμε μετά από καιρό.

Πάνος Ιωαννίδης. Δραμινός ποιητής και συγγραφέας.
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της παρουσίασης της τελευταίας του ποιητικής συλλογής ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το Φθινόπωρο αναμένουμε τη συνέχεια των περιπετειών, του ιδιωτικού ντετέκτιβ Πέτρου Ριβέρη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αυτή τη φορά.

Δείτε την παρουσίαση, πατώντας εδώ

Τα μωρά της Αθηνάς! Πάνος Ιωαννίδης

20 Αυγ 2016

  Αν σας έλεγαν ότι υπάρχει ένα ολοκληρωμένο ασφαλιστικό πακέτο, το οποίο το αγοράζετε μια φορά και αυτό σας εξασφαλίζει δουλειά, κατοικία, θέση πάρκιν, ψώνια πολιτιστικά αγαθά με έκπτωση... πως θα σας φαινόταν; Να πληρώνατε ένα ποσόν και στη συνέχεια να εξασφαλίζατε όλα τα παραπάνω. Σίγουρα, στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα, θα θέλατε να μάθετε περισσότερα για ένα τέτοιο συμβόλαιο. Και πολλοί, θα έδιναν της οικονομίες μια ζωής, μαζί και το όποιο εφάπαξ, για να αγοράσουν ένα τέτοιο "πακέτο" στο παιδί τους.

 Στο πρώτο μυθιστόρημα του Πάνου Ιωαννίδη, "Τα μωρά της Αθηνάς", τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα προσφερόμενα ασφαλιστικά συμβόλαια φαίνονται ότι είναι όπως περιγράφονται παραπάνω, αλλά στην πραγματικότητα ζητούν από τον υποψήφιο πελάτη, εκτός από το χρηματικό ποσό που θα καταβάλλουν να προσφέρουν μαζί και την ίδια τη ζωή τους, στους σκοπούς της εταιρίας που εμπορεύεται αυτό το προϊόν. 

Ο Δραμινός συγγραφέας, Πάνος Ιωαννίδης, οικοδομεί μια ιστορία, σε κάποια επαρχιακή πόλη της πατρίδας μας, όπου η τοπική, οικονομική και πολιτική εξουσία, αποφασίζει, εκμεταλλευόμενη τη σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση, να δημιουργήσει ένα πλέγμα σχέσεων μεταξύ αυτών και των συμπολιτών τους, που παραπέμπει στις κοινωνικές - οικονομικές δομές του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα δεν αγοράζουν ένα απλό ασφαλιστικό συμβόλαιο, αλλά εκχωρούν την ίδια τη ζωή τους, στους σκοπούς της Green Sea Network. Στην αρχή αυτοί που θα έχουν την "τύχη", να εξασφαλίσουν ένα τέτοιο συμβόλαιο, επιλέγονται από την ίδια την εταιρία, με σκοπό να είναι άτομα εμπιστοσύνης και να έχουν να προσφέρουν κάτι "χρήσιμο" στην εταιρία. Επιχειρήσεις που εντάσσονται στο δίκτυο της Green Sea Network για εξυγίανση..., οικοδομική εταιρία που προσφέρει έτοιμα διαμερίσματα..., η τοπική αλυσίδα supermarket..., ένας πολιτιστικός οργανισμός που αναζητά πόρους, μια ομάδα νέων ανθρώπων, που προσπαθεί να αντιταχθεί στους σκοπούς της εταιρίας, οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του τόπου, οι "σκιές" απ΄ το παρελθόν... όλοι και όλα μπλέκονται, σε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων που τελειώνουν με τραγικό τρόπο.
Το μυθιστόρημα ξεκινά με τον φόνο του εμπνευστή της Green Sea Network, επιφανούς οικονομικού παράγοντα και γόνο ισχυρού πολιτικού παράγοντα της πόλης, τον οποίο φόνο αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο πρόσφατα αφιχθείς στην πόλη, ιδιωτικός ντέτεκτιβ Πέτρος Ριβέρης. Η ιστορία εξελίσσεται με έναν διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια παρουσίαση των εμπλεκόμενων προσώπων μέσα από τις επισκέψεις που πραγματοποιεί ο Ριβέρης, έξι μήνες μετά τον φόνο. Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε τα γεγονότα, τα οποία εξελίσσονται λίγες μέρες, πριν τη δολοφονία, δίχως την εμπλοκή του ντέντεκτιβ. Και στο τρίτο μέρος, μέσα από μια καταιγιστική εξέλιξη των γεγονότων, αποκαλύπτεται η καλά κρυμμένη ιστορία που συνδέει τις οικογένειες των πρωταγωνιστών της ιστορίας με τον δολοφόνο. Όσο για το ποιος είναι ο δολοφόνος, αυτό θα αρχίσεις να το υποψιάζεσαι προς το τέλος του βιβλίου.
Ο Ριβέρης με μεθοδικότητα, διαίσθηση, δίχως υπερβολές, αποκαλύπτει σιγά σιγά τα κρυμμένα σημάδια, που πληγώνουν την μικρή επαρχιακή πόλη της πατρίδας μας ( η οποία δεν κατονομάζεται ) και φτάνει στη λύση της υπόθεσης. Οι σκιές του παρελθόντος έρχονται στην επιφάνεια και η κατάληξη της ιστορίας είναι ακόμα τραγικότερη, από τον φόνο που διαλεύκανε ο Ριβέρης.
Ο συγγραφέας, Πάνος Ιωαννίδης, χαρακτηρίζει το βιβλίο του ως ένα σύγχρονο noir μυθιστόρημα.
Είναι noir, μιας και η πραγματικότητα αυτή είναι σκοτεινή, πολλές φορές αδιέξοδη και όπως ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει σε άρθρο του για το Μεσογειακό noir:    ".... Καθώς η ανάγνωση προχωρά, τα πλοκάμια της αφήγησης ξεκολλάνε από το μυστήριο και απλώνονται προς την κοινωνία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει τον εαυτό του και καταστάσεις τις οποίες έχει ζήσει, και όχι να περιοριστεί σε ένα καλοστημένο αλγεβρικό έγκλημα. ...  πρωταγωνιστής είναι ο χώρος και όχι οι άνθρωποι. " ( http://fractalart.gr/mesogeiako-noir-2/ ) 
Κι εδώ, στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, Τα μωρά της Αθηνάς, ο συγγραφέας είναι απόλυτα πιστός με τα παραπάνω, μιας και πολλές φορές, αναγνώριζα την πραγματικότητα των περιγραφών του, και ο χώρος μέσα στον οποίο διαδραματίζεται η όλη ιστορία  μου ήταν απόλυτα οικείος.  
Είναι σύγχρονο, διότι από τη μια όλη η υπόθεση διαδραματίζεται μέσα στη σημερινή οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια της κρίσης και από την άλλη συνεχώς ανακαλύπτεις σκηνές σημερινές, καταστάσεις της "διπλανής πόρτας", όπου κάπου εκεί ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου. Σε μια Ελλάδα, που ο συγγραφέας, ξεκάθαρα θα έλεγα, εικονογραφεί τα αίτια της σημερινής της κατάστασης. 

Τα μωράτης Αθηνάς, είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται ευχάριστα, που πολλές φορές μπλέκει στη σκέψη σου στη σημερινή πραγματικότητα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σου ως το τέλος.

Κλείνοντας το βιβλίο, ένα ερώτημα στριφογύριζε στο μυαλό μου. άραγε ένα τέτοιο συμβόλαιο - έτοιμη δουλειά, σπίτι κλπ - θα το αγόραζα για το δικό μου παιδί; Ή, ένα τέτοιο συμβόλαιο θα ήθελα να είχα εγώ στο ξεκίνημα της ζωής μου;
Μου είναι αδύνατον να απαντήσω έτσι απλά, μόνο με ένα Ναι ή Όχι!