Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Νεανική βία και παραβατικότητα.

  Από τότε που αφυπηρέτησα, μου είναι δύσκολο να ασχολούμαι με τα θέματα της Παιδείας. Ίσως να φταίει η πίεση που ως διευθυντής δέχτηκα, για να ανταποκριθώ στην ολοένα αυξανόμενη γραφειοκρατία, πολλές φορές εις βάρος της παιδαγωγικής διάστασης του ρόλου μου. Ίσως πάλι να φταίει η απογοήτευση, αισθανόμενος την απαξίωση που βιώνει ολοένα και πιο έντονα η δημόσια εκπαίδευση και ο Έλληνας εκπαιδευτικός.

  Το θέματα όμως της αυξανόμενης νεανικής βίας και παραβατικότητας, τα οποία προβάλλονται τελευταία από τα ΜΜΕ (1500 υποθέσεις μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, καταγεγραμμένες από την αστυνομία), δεν με αφήνουν ασυγκίνητο. 

  Ειδικά όταν βλέπουμε, ότι αφορούν πια και παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Για τον απλό λόγο ότι όλο αυτό, για έναν που βίωσε για τριάντα πέντε χρόνια την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, το είχα προβλέψει, το συζήταγα με τους συναδέλφους μου, γνώριζα τι συνέβαινε διότι το ζούσα στην καθημερινότητά μου.

  Τι ζούσα, γνώριζα και προέβλεπα;

  Ζούσα ένα δημόσιο σχολείο, όπου ο κάθε πικραμένος γονιός, έβρισκε ασφαλές καταφύγιο για να ξεσπάσει την όποια οργή του, ξέροντας ότι αυτό ήταν ανίκανο να αντιδράσει απέναντι του με οποιονδήποτε νομικό τρόπο. Πολλές φορές η οργή έφτανε ως την ύβρη ή τη χειροδικία, (ευτυχώς όχι σε εμένα αλλά πολλοί συνάδελφοι μου την έχουν νιώσει στο πετσί τους, ως και απαγωγή διευθυντή είχαμε). Κι αυτά γίνονταν κατά κανόνα μπροστά στα μάτια των έκπληκτων μαθητών, οι οποίοι εύκολα ελάμβαναν το μήνυμα ότι "κουμάντο" εδώ κάνει ο γονιός κι όχι ο εκπαιδευτικός, το σχολείο, το κράτος.

  Γνώριζα από τα μέσα ένα απαξιωμένο δημόσιο σχολείο, στο οποίο  οι ποινές ουσιαστικά έχουν εξαφανιστεί, δίνοντας το μήνυμα στον μαθητή, ότι μπορεί να συμπεριφέρεται σε αυτό όπως νομίζει ή όπως διδάσκεται από το σπίτι του, εφόσον δεν θα υποστεί καμία πραγματική τιμωρία.

  Ζούσα καθημερινά τα παιδιά που μεγάλωναν, χωρίς να τους ορίζεται κανενός είδους όριο στη συμπεριφορά τους, μαθητές που αγνοούσαν και αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας. Ζούσα ένα σχολείο, όπου η βασική παιδαγωγική αρχή, που συνδέει την ανάρμοστη συμπεριφορά ή την καταδικαστέα πράξη με την ανάλογη τιμωρία, να είναι απούσα. 

  Προέβλεπα ότι αυτό δεν θα έμενε στο σχολείο διότι μακροπρόθεσμα δημιουργεί στους μαθητές την πλαστή εντύπωση, ότι έτσι θα γίνονται τα πράγματα και στην ευρύτερη κοινωνία, που σιγά σιγά εντάσσονται όσο μεγαλώνουν. Δηλαδή ότι θα τους επιτρέπεται να τραμπουκίζουν ελεύθερα, να είναι αγενή, να κάνουν ότι θέλουν, να λειτουργούν με κανόνες συμμορίας, εφόσον κανένας δεν θα επιβάλει τα όρια ή την αρμόζουσα τιμωρία. Δυστυχώς όμως γι΄ αυτούς τους "απροετοίμαστους πολίτες", βλέπουμε τον τελευταίο καιρό την αστυνομία να αντιδρά, οι εισαγγελείς να αυστηροποιούν την κρίση τους, να συλλαμβάνονται και οι γονείς τους, διότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δράση και αντίδραση. Και τότε όλοι πέφτουν από τα σύννεφα! Παιδιά και γονείς κάθε κοινωνικής διαστρωμάτωσης! 

  Είναι γνωστή η ρήση: Όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή. Στο σήμερα θα την παράφραζα ως εξής: Όπου το σχολείο δεν επιτελεί τον ρόλο του, ακολουθούν οι διωκτικές και εισαγγελικές αρχές. Το σημερινό σχολείο είναι ένα αυστηρά γνωσιοκεντρικό σχολείο (ελέω Πανελληνίων), όπου το κομμάτι της αγωγής, του έχει αυθαίρετα αφαιρεθεί, είτε με την ανοχή της πολιτείας είτε με τη θέληση των γονέων είτε εξαιτίας της απογοήτευσης των εκπαιδευτικών.

  Ένα απαξιωμένο δημόσιο σχολείο, που υπολείπεται σε υλικοτεχνική υποδομή, με κτίρια ακαλαίσθητα και ασυντήρητα στο μεγαλύτερο τους μέρος και με εκπαιδευτικούς που χάνονται σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατικών διαδικασιών. Κι επειδή υπάρχουν ενστάσεις σε αυτό, ας συγκρίνει κάποιος ένα δικό μας σχολείο με ένα οποιοδήποτε της Δυτικής Ευρώπης.

  Έχουμε λοιπόν ένα απαξιωμένο δημόσιο Ελληνικό σχολείο, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των περισσότερων εκπαιδευτικών του, δεν μπορεί να υπερβεί τους παραπάνω σκοπέλους. Κι όσο δεν δίνει το σήμα το αρμόδιο υπουργείο προς τους εκπαιδευτικούς, να πάρουν και πάλι στα χέρια τους την όποια εξουσία τους αρμόζει για να υπηρετήσουν όχι μόνο τους μαθητές αλλά και την κοινωνία, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, τόσο πιο συχνά θα γίνονται τα φαινόμενα της νεανικής παραβατικότητας και τόσο πιο έντονη θα είναι η επέμβαση της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών.

  Κι όσοι μιλάνε για μια κακή συγκυρία ως απόρροια της οικονομικής κρίσης ή του εγκλεισμού λόγω κόβιντ, (έπαιξαν κι αυτά το ρόλο τους) να ξέρουν ότι αυτή η εικόνα στα σχολεία μας ξεκίνησε πολύ πιο μπροστά και τώρα απλώς θερίζουμε τους καρπούς της.

  Λένε ότι η αγωγή των παιδιών είναι υπόθεση της οικογένειας. Θα το δεχόμουν, αν οι γονείς αντιλαμβάνονταν την ευθύνη τους ή αν άφηναν κατά μέρος τους εγωισμούς τους και τις προσωπικές τους ιδεοληψίες. Πάντα εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά η μεγάλη μερίδα των μαθητών χρειάζεται όρια τα οποία μόνο το σχολείο μένει για να θέσει. Κι όσοι από εμάς εντρυφήσαμε στην παιδαγωγική επιστήμη, ξέρουμε ότι τα σαφή όρια χαρίζουν στα παιδιά ηρεμία, δίχως την αγωνία του απρόβλεπτου. Δημιουργούν παιδιά κοινωνικά, με ενσυναίσθηση, έτοιμα για τις προκλήσεις της ζωής. Μακάρι οι οικογένειες να το αντιλαμβάνονταν αυτό. 

  Ας αφήσουμε λοιπόν το σχολείο να επιτελέσει και τους δύο ρόλους του, οι οποίοι αποτελούν και συνταγματικές επιταγές, την καλλιέργεια της γνώσης μαζί με την ευρύτερη αγωγή, που πρέπει να λαμβάνει ένας ελεύθερος και ικανός πολίτης. Διότι και οι μαθητές, πολίτες είναι.

  ΥΓ: Υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι, δεν τις αναπτύσσω όμως, μένω σε αυτά τα λίγα και βασικά. Όπως υπάρχουν και πολλές οικογένειες, που αντιστέκονται, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία, μιας και είναι σχεδόν αδύνατον να διαφοροποιηθούν τα παιδιά τους από την ομάδα της τάξης, που λειτουργεί όπως ανέφερα παραπάνω.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

Παιδικές ψυχές!!!!


Πρόσφατα μας απασχόλησαν, όλους μας πιστεύω, δύο ειδήσεις της επικαιρότητας. 
Η πρώτη ήταν η αρπαγή της δεκάχρονης μαθήτριας στη Θεσσαλονίκη. 

  Μια υπόθεση ακατανόητη για την διαστροφή του ανθρώπου, με πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της ίδιας της οικογένειας της. Το παιδί επιστρέφει στο σπίτι του και το απαγάγει γνωστή τους, φίλη... για λόγους που αδυνατώ ακόμα να κατανοήσω. Σε λίγες ημέρες απελευθερώνεται το παιδί, ζαλισμένο υπό την επήρεια ναρκωτικών (!) και προσπαθεί να επιστρέψει στο σπίτι του. Η αστυνομία γρήγορα βρίσκει τα ίχνη της απαγωγέα, ο εισαγγελέας διατάζει την απομάκρυνση της δεκάχρονης και του μικρού της αδελφού από το οικογενειακό της περιβάλλον. Δεν αναφέρω περισσότερα! Αυτά που γράφτηκαν είναι υπέρ του δέοντος σοκαριστικά για τον μέσο πολίτη.

  Το δεύτερο παράδειγμα είναι η μικρή  μαθήτρια στη Ρόδο, που λιποθύμησε μπροστά στον φούρνο από πείνα, περιμένοντας την μητέρα του να βγει. 

Ξενοδοχοϋπάλληλος η μητέρα, άνεργη, όπως χιλιάδες στον κλάδο τους φέτος. Κι όλοι πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα, σαν να μην κατανοούμε τι σημαίνει η διάλυση της τουριστικής βιομηχανίας στην χώρα μας για φέτος. Για τους χιλιάδες επιχειρηματίες και εργαζόμενους του κλάδου. Με παρέμβαση του πρωθυπουργού, η μητέρα βρίσκει μια δουλειά, αλλά η μητέρα αυτή, λέτε να είναι η μόνη που τέτοιου είδους προβλήματα, ειδικά φέτος;;;
 

   Πάντα με απασχολούσε το ερώτημα κατά πόσο το σχολείο έχει ρόλο σε όλα αυτά που διαδραματίζονται καθημερινά γύρω μας σε σχέση με μικρά παιδιά, σχολικής ηλικίας.

 Κάποτε όταν μελετούσα τα εγχειρίδια της παιδαγωγικής σχολής που φοιτούσα, διάβαζα ότι ο δάσκαλος οφείλει να γνωρίζει καλά τον μαθητή του, τις συνθήκες στις οποίες ζει, τα προβλήματα της οικογένειας του. Όχι για να τα λύσει αλλά για να έχει μια καλύτερη γνώση των ιδιαίτερων καταστάσεων που βιώνει ο μαθητής του και να μπορεί να παρεμβαίνει υποστηρικτικά. Επίσης τα ίδια εγχειρίδια έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει άριστη συνεργασία μεταξύ του σχολείου και της οικογένειας. Σίγουρα αυτές οι προϋποθέσεις που έθετε τότε η παιδαγωγική επιστήμη, ισχύουν και σήμερα. Από την εμπειρία μου γνωρίζω πλέον τον θετικό ρόλο που μπορεί να έχει η συνεργασία του εκπαιδευτικού με την οικογένεια του κάθε μαθητή ή μαθήτριας του.
  Δυστυχώς, από τα πρώτα χρόνια στην τάξη, ανακάλυψα στην πράξη, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Νομικά ο ρόλος μας περιορίζεται μέσα στον χώρο του σχολείου. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια μου ως αναπληρωτής δάσκαλος, σε μια παρατήρηση σε πολύ γνωστό μου πρόσωπο, για την συμπεριφορά του παιδιού τους εκτός σχολείου, η απάντηση ήταν: "και τι σε ενδιαφέρει εσένα δάσκαλε, τι κάνει το παιδί μου όταν δεν είναι στο σχολείο; ..." απλά και ξάστερα, μου απαγόρευσε κάθε ανάμειξη.
  Υπήρχαν όμως κι εκείνοι οι γονείς, που τόλμαγαν με αγωνία να με συμβουλευτούν για τα παιδιά τους κι εγώ με τις λίγες γνώσεις που μας είχε δώσει η δίχρονη Παιδαγωγική σχολή που μας έκανε δασκάλους, προσπαθούσα να τους βοηθήσω. Με το πέρασμα του χρόνου κι αυτοί οι λίγοι γονείς έπαψαν να υπάρχουν, κανένας δεν συμβουλεύεται πια τον δάσκαλο, οι γονείς ξέρουν καλύτερα από εμάς. Και πάλι ο νόμος έτσι ορίζει, αυτοί έχουν τη ευθύνη της ανατροφής των παιδιών τους. Μέχρι που στις μέρες μας αμφισβητείτε ακόμα και ο ρόλος του ίδιου του σχολείου, μιας κι όλο και πιο συχνά αισθανόμαστε  οι εκπαιδευτικού του Δημοτικού Σχολείου, ότι σε αυτό "παρκάρουν" απλά, οι γονείς τα παιδιά τους για να τα πάρουν το μεσημέρι. Κι από εκεί να τα τρέξουν σε φροντιστήρια, σε αθλητικές και άλλες δραστηριότητες, μέχρι που το βράδυ τα παιδιά εξουθενωμένα να πέσουν για ύπνο. Πού χρόνος για διάβασμα; ... και κάπου εκεί χάνεται και η παιδικότητα τους.... :( 

  Το σχολείο όμως είναι κρατικός θεσμός, που ως στόχο του έχει να διαμορφώνει πολίτες, με όλο το βάρος που έχει η λέξη αυτή. Και να διαμορφώσεις έναν πολίτη, δεν είναι μόνο να του μάθεις πέντε δέκα γράμματα. Ψιλά γράμματα θα μου πεις και μεγάλη συζήτηση, που σήμερα ως φαίνεται δεν ενδιαφέρει κανέναν! 

  Θα αναφέρω κάποια άλλα παραδείγματα για προβληματισμό. Βλέπεις ένα παιδί επιθετικό στο σχολείο, καλείς τον γονιό, του αναφέρεις το πρόβλημα και με τον τρόπο του σου λέει τσατισμένος ότι όλα είναι καλά, δεν συμβαίνει τίποτα και φεύγει από το σχολείο ικανοποιημένος, διότι την "βγήκε" στους δασκάλους του παιδιού τους. Κι εκεί τελειώνει η συνεργασία με το σπίτι. 
  Κάποιο άλλο παιδί έχει χάσει το χαμόγελο του, δεν είναι πρόσχαρο όπως στο παρελθόν, φοβάσαι ακόμα και να διερευνήσεις τι συμβαίνει, φοβούμενος την αντίδραση του γονιού, διότι δεν σε καλύπτει η πολιτεία, η προϊσταμένη αρχή, στις όποιες τυχόν αρνητικές διαθέσεις του γονιού. Δεν είναι συνεργάσιμη η οικογένεια τις περισσότερες φορές. 
  Για τελευταίο αφήνω την περίφημη φράση, που όλο και πιο συχνά ακούμε, από τα χείλη των γονιών των μαθητών του Δημοτικού: " Μα δεν με ακούει, δάσκαλε... Τι να τον κάνω, δάσκαλε; "    
...............................................................................................................................
   Είχα την χαρά σε όλη μου την καριέρα να υπηρετώ σε επαρχιακά σχολεία, με ντόπιους συναδέλφους. Σε αυτά τα σχολεία, όσο κι αν κλείνονται οι οικογένειες στο καβούκι τους, μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει στον περίγυρο σου. Κάποιες φορές παρεμβαίνεις κιόλας, δίχως να πάρει είδηση κανένας κι έτσι πρέπει να γίνεται. Για σκεφτείτε όμως τον εκπαιδευτικό στην απρόσωπη πόλη, στα σχολεία των τριακοσίων και άνω μαθητών, πόση γνώση μπορεί να έχει για τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζουν οι μαθητές του. Και ναι, κάποια γίνονται ορατά εύκολα στο σχολείο κι οφείλομαι να τα αντιμετωπίζουμε αλλά κάποια άλλα δεν γίνονται ποτέ αντιληπτά. Για κάποια βρίσκεται πεδίο συνεννόησης με τους γονείς για τα περισσότερα όμως, αυτό καθίσταται αδύνατο.
  Θυμίζω, το σχολείο είναι κρατικός θεσμός.
  Θα μπορούσε για παράδειγμα ο διευθυντής του σχολείου, να διερευνήσει επίσημα, από τα σημάδια που λαμβάνει στο σχολείο, την κατάσταση κάποιου μαθητή; Να παρέμβει νομικά; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν διαπιστώσει εμφανή σημάδια κακοποίησης, τότε ναι, ειδοποιεί τον εισαγγελέα ανηλίκων.  
  Κι αν δεν μπορεί το σχολείο, υπάρχει κάποιος άλλος υπεύθυνος; π.χ. οι υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων; Ως κοινωνία μας απασχολεί η εξάλειψη τέτοιων φαινομένων ή ξεχνάμε πολύ εύκολα, ως συνήθως; Τελικά ο αποτροπιασμός μας, μέχρι που φτάνει;
    Κλείνω λέγοντας αυτό που όλοι μας βιώνουμε. Το σχολείο φρόντισαν κάποιοι να το απαξιώσουν συστηματικά. Για τους γονείς δεν έχει τον παρεμβατικό ρόλο που είχε στο παρελθόν, για τους μαθητές συνήθως είναι ανούσιο, για την πολιτεία ένα πεδίο ανώφελων πειραματισμών και απορρόφησης κονδυλίων από τα περίφημα ΕΣΠΑ. 
  Κι εκεί οι εκπαιδευτικοί, στην μοναξιά τους, να αντιμετωπίζουν μια ολάκερη κοινωνία, που θεωρεί το σχολείο ως ένα αναγκαίο πάρεργο. Δυστυχώς!!!!

  ΥΓ: Πάντα υπάρχουν και οι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους τον αναγκαίο σεβασμό στον θεσμό του σχολείου. Δυστυχώς, όλο και γίνονται λιγότεροι...
  

.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Συμμετοχή στο πρόγραμμα F1 in Schools, για τα Δημοτικά Σχολεία.

  Η δουλειά του εκπαιδευτικού, είναι γνωστό, έχει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλές ιδιαίτερες, ξεχωριστές στιγμές.

 Οι οποίες μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα τα άσχημα που προηγούνται και στη συνέχεια να σε "φορτίσουν" θετικά για να μπορέσεις να συνεχίσεις το δρόμο σου. Μια από αυτές, τις πολλές, για να πω την αλήθεια στιγμές, στην μακρόχρονη θητεία μου στην εκπαίδευση, ήταν κι αυτή που έζησα με τη φετινή Στ΄ τάξη και το δάσκαλο της.
Φέτος, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία, να συμμετάσχουμε ως σχολείο στο 3ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Formula1 in Schools για Δημοτικά Σχολεία, τους οποίους διοργανώνει η Janguar  σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα συγκροτήσαμε ομάδα και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μια σειρά παιδαγωγικών κανόνων, ώστε το πρόγραμμα να έχει πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τους μαθητές μας.

Έτσι,  αν και το πρόγραμμα, προέβλεπε συμμετοχή τεσσάρων μαθητών μόνο, εμείς θέσαμε ως προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι 14 μαθητές της τάξης. Με απόλυτα διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες, δίχως εμπλοκή του δασκάλου της τάξης, επιλέχθηκαν από τους ίδιους τους μαθητές οι τέσσερις που θα τους εκπροσωπούσαν, μαζί με τους αναπληρωτές τους. Υπήρχε αρχηγός της ομάδας, ο μηχανικός κατασκευής, ο μηχανικός σχεδίασης και η υπεύθυνη γραφικών. Συγκροτήθηκαν ομάδες και κάθε μία δούλευε το θέμα που της είχε ανατεθεί. Ανέπτυξαν κατασκευαστικές και σχεδιαστικές δεξιότητες, γνώρισαν έννοιες όπως μάρκετινγκ, χορηγίες, διαφήμιση, μελέτησαν έννοιες της φυσικής όπως αεροδυναμική, αντίσταση, ταχύτητα κλπ, έμαθαν για την Formula1 και όλα εκείνα που κρύβονται πίσω από τους αγώνες στην πίστα, προετοιμάστηκαν για την παρουσίαση της όλης προσπάθειας τους. Τα παιδιά επισκέφτηκαν το αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και εκτός από την γνωριμία τους με τον χώρο παρακολούθησαν αντίστοιχους αγώνες, επιπέδου Λυκείου.
Επίσης στα πλαίσια της συμμετοχής μας στην τελική φάση των αγώνων στο Mall Αμαρουσίου, επισκέφτηκαν την ιερό βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα και το Πασαλιμάνι στον Πειραιά.
  Τέλος, οι μαθητές και εμείς οι υπεύθυνοι δάσκαλοι, δουλέψαμε με τη λογική της πραγματικής αγωνιστικής Φόρμουλα 1. Οι μαθητές έφτιαξαν λογότυπο της ομάδας,  βρήκαν το όνομα της ( Speed Riders ), τα χρώματα της ομάδας, σχεδίασαν τη στολή τους, την αφίσα μας για τους αγώνες,  προετοίμασαν το εκθεσιακό περίπτερο της ομάδας, αποφάσισαν τη λογική του ( διαφημίζουμε τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα, το σχολείο μας, το χωριό και το νομό μας), βρήκαμε χορηγούς πέρα από το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και το Σπήλαιο Αλιστράτης, φτιάξαμε πολλά αυτοκίνητα με διάφορες λογικές, τα δοκιμάσαμε στην πίστα, καταλήξαμε στο τελικό σχέδιο μας. Το ότι οι μαθητές δούλεψαν ως ομάδα, φάνηκε την ημέρα των αγώνων, όπου όλοι οι μαθητές εναλλάσσονταν στο εκθεσιακό περίπτερο μας και όλοι τους απαντούσαν σε κάθε ερώτηση που τους έθετε ο οποιοσδήποτε, μεταξύ αυτών και οι κριτές, τους οποίους εμείς δεν γνωρίζαμε.


Δυσκολίες είχαμε πολλές, όπως την έλλειψη εμπειρίας πάνω σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, την απόσταση μας από τις Σέρρες, όπου ήταν η πίστα δοκιμών, το μεγάλο κόστος του όλου εγχειρήματος, την έλλειψη του απαραίτητου χρόνου προετοιμασίας στο σφιχτό πρόγραμμα του σχολείου και τις εξωσχολικές υποχρεώσεις των μαθητών.



Όλη μας η προσπάθεια καταγράφτηκε στην ιστοσελίδα του σχολείου μας, στο παρακάτω link: http://dim-alistr.ser.sch.gr/autosch/joomla15/index.php/sxoliko-etos-2017-18/formula-1-in-schools/161-sxedio-ergasias 
  Δεν ήταν λοιπόν εύκολο το εγχείρημα μας, μιας που πρώτη φορά συμμετείχαμε σε ένα τέτοιο πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων. Μας έλειπε η εμπειρία, ο κατάλληλος και εξειδικευμένος εξοπλισμός, χρειάζονταν χρήματα τα οποία το σχολείο δεν έχει, απουσιάζουν οι ώρες της Ευέλικτης Ζώνης, που σου δίνουν μια, κάποια ελευθερία κινήσεων στην τάξη. 
Μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αυτές σε έναν μεγάλο βαθμό. Ιδιαίτερα μας βοήθησε ο υπεύθυνος δάσκαλος του προγράμματος του 20ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, ο Νίκος Κιτσάκης τον οποίο ευχαριστούμε, όχι μόνο για τις συμβουλές του στα πρώτα μας βήματα αλλά και διότι μας άνοιξε το σχολείο τους, το οποίο διαθέτει πίστα αγώνων για να δοκιμάσουμε τα δικά μας αυτοκίνητα. 
Επίσης ο υπεύθυνος του προγράμματος στην Ελλάδα, ο κύριος Πολυματίδης, ο οποίος είχε τακτική επαφή μαζί μας και απαντούσε άμεσα στα e-mail μας.
 
Οι χορηγοί του προγράμματος, το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, το Σπήλαιο Αλιστράτης και πολλοί άλλοι, οι οποίοι θέλησαν να μείνουν ανώνυμοι, συνέβαλαν στην επιτυχία μας καθοριστικά. Και φυσικά τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους και στην προσπάθεια τους. Όλους τους ευχαριστούμε! 

Τα παιδιά επίσης που αντεπεξήλθαν στις απαιτήσεις με τον καλύτερο τρόπο, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους, που είναι συμπιεσμένος ανάμεσα στο σχολείο και τις πολλές εξωσχολικές τους δραστηριότητες.
  Ιδιαίτερα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα γεγονός, που δείχνει πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο και η αλληλοϋποστήριξη μιας τάξης. Αρχικά, λόγω του χαμηλού οικονομικού προϋπολογισμού μας, είπαμε να μεταβεί στην Αθήνα, μόνο μια μικρή ομάδα μαθητών, γονέων και δασκάλων, για να συμμετάσχουμε στους αγώνες. Φυσικά οι υπόλοιποι μαθητές απογοητεύτηκαν που δεν θα είχαν τη χαρά να βρίσκονται κι αυτοί κοντά στους συμμαθητές τους, μιας κι όλοι μαζί είχαν συμμετάσχει στη προσπάθεια αυτή. Τότε επενέβη ένας γονιός, ο οποίος κίνησε ουρανό και γη, κατορθώνοντας να βρει επιπλέον χορηγίες, οι οποίες κάλυψαν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων του ταξιδιού μας. Και μπορώ να βεβαιώσω, ότι άξιζε πραγματικά, αναλογιζόμενος την τεράστια εμπειρία που απέκτησαν οι μαθητές μας, από τη συμμετοχή τους στην τελική φάση των αγώνων, αλλά και από την ευκαιρία που είχαν να κάνουν ένα ταξίδι που πέρα από τη δικαίωση των κόπων τους, σίγουρα θα το θυμούνται σε όλη τη ζωή τους.  
Τέλος η χαρά τους, με τη βράβευση τους, δεν αποτιμάται.
Κέρδισαν το βραβείο καλύτερης Φωτογραφίας Εβδομάδας Αγώνων, το βραβείο Γνώσεων και Δεξιοτήτων και το βραβείο που είχε δικαίωμα να δώσει ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής των Αγώνων, σε όποια ομάδα επέλεγε εκείνος. 

Η φωτογραφία μας που βραβεύτηκε

 Αποτιμώντας το πρόγραμμα τελικά, όπως είδαμε παραπάνω, η όλη προσπάθεια των μαθητών και των δασκάλων είχε πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τα παιδιά, σε πολλά επίπεδα. 

Δεν γνωρίζω αν αυτό το πρόγραμμα θα επηρεάσει κάποιο παιδί στη μελλοντική επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά σίγουρα πήραν πολλά εφόδια χρήσιμα για τη μετέπειτα πορεία τους. 
Δυσκολίες υπήρχαν. Πολλές ώρες εργασίας εκτός του σχολικού προγραμματισμού, μεγάλο κόστος, κούραση ειδικά για εμάς τους εκπαιδευτικούς, ένα μεγάλο ταξίδι στην Αθήνα 1200 περίπου χιλιομέτρων για να συμμετάσχουμε στους τελικούς αγώνες. 
Άξιζε όμως τον κόπο. Και μόνο για τους πανηγυρισμούς των παιδιών, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση τους στην τελετή λήξης των αγώνων, θεωρούμε ότι όλη η προσπάθεια μας πέτυχε. Και είμαστε χαρούμενοι γι΄ αυτό. 

Τέλος, πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί, ότι ανάμεσα στις 13 συμμετοχές της τελικής φάσης, υπήρχαν μόνο δύο Δημόσια σχολεία. Εμείς και το 20ο Δημ. Σχολείο Σερρών. Τα υπόλοιπα ήταν ιδιωτικά σχολεία.  Στη γενική κατάταξη το 20ο βρέθηκε 2η θέση και εμείς στην 5η θέση. Κάτι που αποδεικνύει ότι το Δημόσιο σχολείο έχει τα φόντα για κάθε διάκριση αν και ασφαλώς υπολειπόμαστε σε υποδομές κάθε είδους ή χρηματικούς πόρους. Και είμαστε υπερήφανοι, μεταξύ των άλλων, που μπορέσαμε να αναδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες, που έχουμε ως δημόσια σχολεία, φτάνει να μας δοθούν τα σωστά κίνητρα και τα αναγκαία μέσα.   
Για το Δημοτικό Σχολείο Αλιστράτης Σερρών, οι δάσκαλοι Βασίλειος Διακοβασίλης και Εφραίμ Καχριμανίδης.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Αχ! αχ!

Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου, υπόθεση φωτοτυπίες, έγιναν κι αυτά....

28 Δεκ 2011


Ποιος να το φανταζόταν, ότι το σχολικό έτος 2011-12, ένα από τα θέματα που θα μας απασχολούσε σε καθημερινή βάση - μέσα στα σχολεία - θα ήταν τα σχολικά εγχειρίδια.

-Μάθαμε τίποτε κύριε διευθυντά;
-Θα έλθει το β΄τεύχος Γλώσσας ή να αρχίσω τις φωτοτυπίες;
-Το χαρτί για το φωτοτυπικό τελείωσε!
-Το φωτοτυπικό πάλι χάλασε!
-Πάλι έχασαν τη χτεσινή φωτοτυπία.
-Μα η άσκηση αυτή θέλει χρώμα και χρώμα στη φωτοτυπία δεν φαίνεται!!!!
-Κύριε, στο βιβλίο που μας δώσατε η άσκηση είναι λυμένη από τους περσινούς μαθητές...
Υπάρχουν ακόμα ελλείψεις, και όχι σε δεύτερα και τρίτα τεύχη . Το υπουργείο απαντά ότι τα βιβλία έχουν δοθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους! Στα σχολεία οι δάσκαλοι καθημερινά φωτοτυπούν.
Πληρώθηκαν τα βιβλία από τον ΟΕΔΒ! Ξαναπληρώνονται σε χαρτί φωτοτυπικού και σε σέρβις των Φ/Μ. Σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης μάλιστα!!!
Μα το πιο περίεργο είναι οι απόψεις που ακούγονται επίσημα, ότι με τα νέα αναλυτικά προγράμματα πάμε για κατάργηση του βιβλίου. Ο εκπαιδευτικός θα παράγει μόνος του το διδακτικό υλικό που χρειάζεται!!!
Ο δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου, με τη πληθώρα των διαφορετικών μαθημάτων, πως μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Τι θα γίνει; Σίγουρα τα βοηθήματα των ιδιωτών θα μπουν από την πόρτα ( όχι από το παράθυρο)  στα σχολεία .
Είναι πολλά τα βιβλία που εκδίδονται και πολλά τα έξοδα; Τότε να μια λύση, πρόχειρη, μπορούν να υπάρξουν και άλλες.
Εκδίδει το κράτος μόνο το βασικό εγχειρίδιο, όχι τετράδια μαθητών κλπ. Τα βιβλία χρεώνονται στο μαθητή ή το γονέα, με την υποχρέωση να επιστραφούν σε καλή κατάσταση στο τέλος του σχολικού έτους. Αυτά παραδίδονται στην επόμενη τάξη. την επόμενη χρονιά. Το κράτος συμπληρώνει μόνο τις πραγματικές ελλείψεις π.χ. από φθαρμένα ή αύξηση μαθητών. Σκεφτείτε το!
Υ.Γ. Πότε θα δούμε τιμωρία αυτών που φταιν για το φετινό χάλι

;

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Αργία η θρησκευτική εορτή των Τριών Ιεραρχών, δίχως λογική!

30 Ιαν 2018

   Όπως και να το δεις δεν έχει λογική, πέρα από εκείνη την 
 κακόβουλη εν πολλοίς, την οποία κάποιοι θα εκμεταλλευτούν για να κατηγορήσουν τους εκπαιδευτικούς, ότι κέρδισαν ακόμα μια αργία υπέρ τους. Δεν είναι το θέμα μου αυτοί, σήμερα! Γιατί παίρνει το Υπ. Παιδείας μια τέτοια απόφαση;
Σήμερα θα προσπαθήσω να διερευνήσω τη λογική μιας τέτοιας απόφασης:
Δύο περιπτώσεις υπάρχουν: 
1) Ας πούμε λοιπόν, ότι είσαι υπέρ ενός κράτους που θα είναι στενά συνδεδεμένο με την εκκλησία. Τότε σίγουρα δεν καταργείς την παρουσία των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους την ημέρα της θρησκευτικής εορτής των Γραμμάτων και των Προστατών της, κάνοντας την αργία.
2) Ας πούμε ότι είσαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας. Τότε, πάλι δεν κάνεις αργία, μια καθαρά θρησκευτική εορτή.
 Τρίτη περίπτωση δεν μπορώ να σκεφτώ..
Ποια λογική λοιπόν εξυπηρετεί, η αργία της θρησκευτικής εορτής των Τριών Ιεραρχών, η οποία από πέρσι ισχύει για τα Γυμνάσια-Λύκεια και από του χρόνου θα ισχύει και για τα Δημοτικά- Νηπιαγωγεία; 
  Δεν μπορώ όμως, να μην κάνω κάποιες επισημάνσεις σχετικά με την κυβέρνηση αυτή, η οποία συστηματικά μειώνει τον χρόνο παραμονής των μαθητών στο σχολείο. Εκεί που συζητούσαμε για σχολεία διευρυμένου ωραρίου ως τις 2μμ ( ήδη λειτουργούσαν περίπου 1200 τέτοια δημοτικά σχολεία) με σκοπό να επεκταθεί το πρόγραμμα σε όλα τα σχολεία, συρρικνώθηκε το ωράριο, ως τις 1,15μμ για όλα τα παιδιά. Εκεί που αναζητούσαμε τρόπους ενίσχυσης του ολοήμερου σχολείου, η ίδια πολιτική συρρίκνωσης και εκεί, με ένα απόλυτα αδύναμο πρόγραμμα και επιπλέον με ενίσχυση του εξωσχολικού προγράμματος των ΚΔΑΠ ( Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών) με ευθύνη των Δήμων. Από φέτος αντί για είσοδο στις τάξεις στις 8,10πμ έγινε 8,15π.μ. Και προσθέτεις και μία αργία, αχρείαστη κατ΄ εμέ, επιπλέον.
  Κι έρχεται μετά ο ΟΟΣΑ και σου λέει ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λίγο. Κι εσύ για να τους ικανοποιήσεις, δεν προσμετράς επιπλέον στο ωράριο των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας, την ώρα σίτισης των μαθητών, σαν να μην είναι παρόντες, εκεί με όλες τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται.
Ποιον λοιπόν εξυπηρετεί αυτή η αργία; Κανέναν! Απλώς είναι συνέχεια μιας πολιτικής, η οποία ως συνήθως χαράσσεται απ΄το υπουργείο Παιδείας δίχως διάλογο και με καθαρά μικροκομματικούς σχεδιασμούς. 

Κύριοι, όσο και αν δεν σας αρέσει,  η εκπαιδευτική πολιτική μιας χώρας  δεν μπορεί να χαράσσεται στο πόδι, δίχως συναινέσεις, δίχως διάλογο, δίχως σαφές σχέδιο και δίχως κοινή, προσυνεννοημένη στόχευση. Είτε σας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η ουσία. Και αυτό το τελευταίο και για τους σημερινούς κυβερνώντες και για τους επόμενους. 

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Βλέποντας τα δικά μας σήμερα, πριν από 47 χρόνια, σε κάποια άλλη χώρα

26 Ιαν 2018

   Το 1970, είμαι 7 χρόνων, μέλος της ελληνικής κοινότητας της Καμπέρας της Αυστραλίας. Οι γονείς μας τότε καίγονταν να μας μάθουν τα ελληνικά. Κανένα πρόγραμμα συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών τότε, για την εκπαίδευση. Η μόνη λύση, η Ελληνική κοινότητα της Καμπέρας, να φτιάξει το δικό της σχολείο. Κι έτσι έγινε. Ο χώρος, αρχικά, ήταν σε μια αίθουσα ενός σχολείου της πόλης ( της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ήταν το κτίριο), η οποία παραχωρήθηκε για να κάνουμε μάθημα κάποια απογεύματα την εβδομάδα. Δασκάλα μία κυρία, η οποία είχε βγάλει ένα εξατάξιο γυμνάσιο στην Ελλάδα, χωρίς καμία παιδαγωγική κατάρτιση. Θυμάμαι μεταξύ των άλλων τα θρανία ξύλινα, ατομικά, όπου σηκωνόταν το πάνω τους μέρος τους ως καπάκι και σχηματιζόταν ένα ντουλάπι, όπου οι μαθητές του ρωμαιοκαθολικού σχολείου κρατούσαν εκεί τα βιβλία τους, τα τετράδια τους κλπ. 
   Η δε δασκάλα, προσπαθούσε αλλά δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα, να μας πείσει, εμάς τους τους μαθητές της, ότι όσο μικροί κι αν ήμαστε, θα έπρεπε στην ίδια ημέρα να καθίσουμε για δεύτερη φορά στα θρανία, σε κάποιο άλλο σχολείο, για να μάθουμε μια γλώσσα την οποία μιλούσαμε στα σπίτια μας βέβαια, αλλά μόνο εκεί. Τέλος θυμάμαι ότι, τα αγγλικά που έμαθα (όσα πρόλαβα), αυτό έγινε στο σχολείο, δίχως καμία μα καμία εργασία στο σπίτι. Αντίθετα, για να πετύχω την αντιγραφή των γραμμάτων, την ορθογραφία και την ανάγνωση, για ελάχιστες ώρες ελληνικού σχολείου την εβδομάδα, ξοδεύαμε στο σπίτι ώρες και ώρες και αρκετή προσπάθεια.
  Ας βγάλουμε λοιπόν, απ' τα παραπάνω κάποια συμπεράσματα:
1) Από το 1970, οι μαθητές στην Αυστραλία, άφηναν σε καθημερινή βάση τα βιβλία τους στο σχολείο και το διάβασμα που χρειάζονταν για το σπίτι ήταν ελάχιστο ή μηδενικό.
2) Η δασκάλα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της, δεν κατάφερνε πολλά στο ελληνικό σχολείο, ποτέ όμως οι γονείς μας δεν την απαξίωσαν μπροστά μας. Ήταν δασκάλα μας κι ο λόγος της ήταν νόμος.
   Ερχόμαστε λοιπόν στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Οι δάσκαλοι-ες του δημοτικού είναι απόφοιτοι διετών παιδαγωγικών σχολών με επιπλέον διετείς πανεπιστημιακές σπουδές εξομοίωσης των πτυχίων τους ή απόφοιτοι Πανεπιστημιακών σχολών. Δηλαδή είναι επαγγελματίες, εξειδικευμένοι στη δουλειά τους. ( δεν μιλώ για τυχόν επιμορφώσεις που όλοι έχουν και πολλές ). Κι όμως σήμερα η ελληνική κοινωνία τους απαξιώνει καθημερινά και κυρίως κάνει το ολέθριο λάθος να το κάνει μπροστά στα παιδιά τους. Όλοι ξέρουν κάτι παραπάνω, όλοι έχουν διαβάσει κάτι περισσότερο στο facebook, όλοι είναι ανώτεροι των δασκάλων.
    Ακόμα και σήμερα, αν ένας μαθητής, δεν ξοδέψει ώρες διαβάσματος στο σπίτι του, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις απαιτήσεις του σχολείου. Διότι ακόμα και σήμερα, η ύλη είναι δύσκολη, μεγάλη σε όγκο και ο χρόνος που είναι διαθέσιμος στο σχολείο περιορισμένος. (Και μιλώ για μαθητές, δίχως ειδικές μαθησιακές  ανάγκες, που σίγουρα χρειάζονται ειδική φροντίδα, μέσα στο σχολείο, αλλά εμείς ακόμα ψάχνουμε το κατάλληλο εκπαιδευτικό μοντέλο.)
   Η τσάντα στο σχολείο, ως ένα πρόγραμμα, που ουσιαστικά επέβαλε το Υπ. Παιδείας, στη μέση της σχολικής χρονιάς, όσο θετικό κι αν ακούγεται βρίσκεται έξω από την ελληνική σχολική πραγματικότητα. Καλό είναι να μην υπάρχει διάβασμα στο σπίτι, αν ένα σύστημα μπορεί να το στηρίξει. Το δικό μας, απλά δεν μπορεί! Παρ΄ όλα αυτά, είπαμε, είμαστε επαγγελματίες, γνωρίζουμε και τα θετικά και τα αρνητικά του προγράμματος και σίγουρα θα βρούμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες, που θα παρουσιαστούν, για μία φορά που θα εφαρμόζεται κάθε μήνα. Και στο τέλος της χρονιάς θα αποτιμήσουμε το πρόγραμμα. Και στη συνέχεια, θα πράξουμε κατάλληλα.
  Πάμε τώρα στο πιο δύσκολο. Στην Αυστραλία, το 1970, παραχωρήθηκε (από την "αντίπαλη" ρωμαιοκαθολική εκκλησία) αίθουσα σχολικού κτιρίου, στην ελληνική κοινότητα, για να διδάσκονται τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών, τη μητρική τους γλώσσα.  Στα Χανιά, το 2018, η σχολική επιτροπή, ενώ αρχικά συναινεί να παραχωρήσει σχολική αίθουσα στην Αλβανική κοινότητα της πόλης τους, για να κάνουν αλβανικά στα παιδιά τους, στη συνέχεια παίρνει πίσω την απόφαση της μετά από πίεση μερίδας γονιών.....

  Μετανάστες ήταν οι γονείς μας τότε στην Αυστραλία, σκοπός της Αυστραλιανής κυβέρνησης ήταν να μας ενσωματώσει στην πολιτεία της, αλλά ποτέ κανείς, δεν διανοήθηκε να βάλει προσκόμματα, στο αυτονόητο δικαίωμα μας να μάθουμε τη μητρική μας γλώσσα. 

Σήμερα, στη χώρα μας, μερίδα των κατοίκων της, ακόμα διακατέχεται από ξενοφοβικές ιδεοληψίες, ξένες με την πραγματικότητα, που βιώνουμε ως  λαοί. Το πιο λυπηρό είναι ότι, ένα όργανο λαϊκής εκπροσώπησης, όπως είναι οι σχολικές επιτροπές, αντί να στηρίξει το νόμιμο δικαίωμα των Αλβανών συγκάτοικων τους, να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα,  τους βάζει τρικλοποδιές. Πόσο εγκληματικό μπορεί να είναι, να θέλει κάποιος να μάθει τη γλώσσα των προγόνων του;
   Και δύο παρατηρήσεις ακόμα:
α) δεν τολμώ να σας περιγράψω τις κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολείου της γειτονιάς μου, στην Αυστραλία, διότι θα μελαγχολήσετε, όπως κι εγώ μελαγχολώ σήμερα, 47 χρόνια μετά, βιώνοντας τη διδακτηριακή κατάσταση των σχολείων της πατρίδας μας.
β) αν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί αξίζουν, αυτή την αντιμετώπιση από την ελληνική κοινωνία, τότε πως αιτιολογείται η άριστη αντιμετώπιση που τυγχάνουν, οι χιλιάδες νέοι συμπατριώτες μας, που μετανάστευσαν στις ευρωπαϊκές χώρες του βορά, με τις δύσκολες, ανταγωνιστικές, εργασιακές συνθήκες. Οι οποίοι καθημερινά, προοδεύουν, σε περιβάλλοντα οργανωμένα βέβαια, αλλά όχι μόνο επιβιώνουν αλλά ξεχωρίζουν θετικά;

  Ε! κάποιο ρόλο έπαιξε κι ο Έλληνας εκπαιδευτικός, που τους έμαθε τα όποια γράμματα, μέσα σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, τόσο μα τόσο εχθρικό!!! 

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Τρόπος επιλογής δ/ντων Εκπ/σης... ή αλλού είναι το πρόβλημα!

31 Ιαν 2016

Αυτές τις ημέρες γίνεται πολύ "φασαρία", σχετικά με τον τρόπο επιλογής των νέων διευθυντών εκπαίδευσης. Από τη μία πλευρά υποστηρίζεται ότι η προσθήκη της ψηφοφορίας, προσθέτει επιπλέον στοιχεία δημοκρατικότητας στην όλη διαδικασία και από την άλλη, ότι η συνέντευξη ( η οποία ήταν "αναγκαία", μόνο για τους υποψήφιους δ/ντες εκπ/σης ), όρισε την τελική επιλογή.
Και τα δύο επιχειρήματα είναι σωστά

Είναι όμως αυτό το μέγα ζήτημα; Η επιλογή των όποιων προσώπων για να διοικήσουν τις δομές του ελληνικού σχολείου είναι το αληθινό πρόβλημα;


Δεν αρνούμαι προσωπικά την αξία των προσώπων σε καμία θέση. Ποιος άλλωστε, μπορεί να αρνηθεί ότι ένας άξιος, ικανός εκπαιδευτικός, μπορεί να καθορίσει την πορεία της τάξης του ( σίγουρα ), ή την πορεία του σχολείου του ( σε αγαστή συνεργασία με τους συναδέλφους του ). Δεν είμαι σίγουρος για το μέγεθος των περεμβάσεων, που μπορεί να έχει ένας διευθυντής εκπαίδευσης στα σχολεία της περιοχής του ...

Πάνω όμως από τα πρόσωπα, τοποθετώ το αναχρονιστικό, άκρως γραφειοκρατικό, πνιγηρό πλέον, σύστημα διοίκησης του ελληνικού σχολείου.

Το σημερινό ελληνικό σχολείο  χαρακτηρίζεται:
α)  από τις απέραντες γραφειοκρατικές διαδικασίες που καθημερινά καλείται να διεκπεραιώνει η διοίκηση του,
β)  από την κεντρική καθοδήγηση του υπ. Παιδείας σε θέματα καθημερινής λειτουργίας του, αναιρώντας τα αποκεντρωμένα όργανα διοίκησης.
γ) από πολλά κέντρα εξουσίας, που καθημερινά επεμβαίνουν στη λειτουργία του ( Δ/νσεις, Σχολικοί Σύμβουλοι, Σχολικές Επιτροπές, Περιφ. Δ/νσεις, ΥΠΠΕΘ )  και
δ)  από την συνεχή αποδυνάμωση του κυρίαρχου  και βασικού ρόλου του συλλόγου διδασκόντων.
Αν θέλουμε ένα σχολείο απλό και λειτουργικό, θα πρέπει όλες οι παραπάνω αρνητικές καταστάσεις να ανατραπούν. Συγκεκριμένα:
α) Βασικό κέντρο διοίκησης και αποφάσεων θα πρέπει να καταστεί η ίδια η σχολική μονάδα. Ο σύλλογος διδασκόντων θα πρέπει να έχει αποφασιστικό λόγο σε κάθε λειτουργία του σχολείου. Από την κατάρτιση  μέρους του προγράμματος, την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών του ... μέχρι την διάθεση των πόρων, που αναλογούν στο σχολείο. Ανάλογα με τη φύση των προτάσεων, που έχει να πάρει, σε αυτό θα μπορούν να συμμετέχουν εκπρόσωποι των γονέων ή της τοπικής κοινότητας σε επίπεδο Δήμου. Για να μπορέσει ο σύλλογος διδασκόντων να επιτελέσει ουσιαστικά το ρόλο του, ως κυρίαρχο όργανο, θα πρέπει επιτέλους να θεσμοθετηθεί η λειτουργία του ( οι συνεδριάσεις του δηλαδή ), εντός σχολικού ωραρίου χωρίς τα γίνονται μαθήματα εκείνες τις ώρες. Οι αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου, θα λειτουργούν και ως κανονισμός της εσωτερικής λειτουργίας των σχολείων.
β) Μείωση ή ακόμα και απάλειψη, όλων εκείνων των γραφειοκρατικών λειτουργιών, που στερούν χρήσιμο χρόνο από τους διευθυντές των σχολείων ώστε να μπορούν να ασκούν το βασικό ρόλο τους που είναι η εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγραμματισμού του σχολείου, η εποπτεία και συμπαράσταση προς τους εκπαιδευτικούς του σχολείου του. ( π.χ. διατηρούν παράλληλα και ηλεκτρονικές βάσεις αρχείων και χειρόγραφες )

Δυστυχώς η μέχρι σήμερα λειτουργία της εκπαίδευσης ηθελημένα αγνοεί το βασικό πνεύμα του Ν.1566/85, ο οποίος προβλέπει τον κυρίαρχο ρόλο του συλλόγου διδασκόντων και των τοπικών οργάνων λαϊκής διοίκησης. Έτσι όλο και περισσότερο βλέπουμε προσωπικές πολιτικές των εκάστοτε υπουργών Παιδείας. Συνεχώς αφαίρεση αρμοδιοτήτων από το σχολείο και ανάθεση τους στους Σχολικούς Συμβούλους ( π.χ. εκτός από την έγκριση των ωρολόγιων προγραμμάτων, έγκριση προγραμμάτων, σεμινάρια τα οποία δεν χρειάζονται οι εκπαιδευτικοί κλπ ). Τέλος, τάχατες, αποκεντρωμένες διοικήσεις ( περιφ δ/νσεις, διευθύνσεις νομών, σχολείων ), που τελικά απλά και μόνο διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις του ΥΠΠΕΘ.
Η σχολική μονάδα θα πρέπει να έχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας στη λειτουργία της, αν θέλουμε να αποτελέσει ένα κύτταρο δημοκρατίας, προόδου και μάθησης μέσα στις τοπικές κοινωνίες που λειτουργούν. Ένα βαθμό αυτονομίας τέτοιον, ώστε οι περισσότερες βασικές του λειτουργίες να αποφασίζονται εντός του σχολείου και όχι από την Αθήνα ή αλλού. ..

Ποιός ο ρόλος των στελεχών της εκπαίδευσης σήμερα:
Αν δούμε τα άτομα τα οποία έχουν ρόλο στο ελληνικό σχολείο, στη διοίκηση του, σε οποιοδήποτε βαθμό, σίγουρα θα απορήσουμε πως μπορεί το ελληνικό σχολείο να προχωρά. Όσο περισσότεροι εμπλέκονται έχοντας τον οποιοδήποτε ρόλο στην καθημερινή λειτουργία του σχολείου, τόσο και μεγεθύνεται η εικόνα των συμπληγάδων, που πρέπει να ξεπερνά το ελληνικό σχολείο καθημερινά.
Έτσι έχουμε:
α) Υπουργούς και υφυπουργούς και γενικούς γραμματείς στο υπουργείο, οι οποίοι αντί να απλουστεύουν διαδικασίες, να συντονίζουν λειτουργίες, να διοχετεύουν δημιουργικά πόρους προς τα σχολεία, να χαράσσουν εθνικές πολιτικές ... κάνουν προσωπικές πολιτικές ( π.χ. η Διαμαντοπούλου, ρίχνει όλη την κακοδαιμονία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στους εκπαιδευτικούς, διαλαλεί το περίφημο " Πρώτα ο μαθητής", αγνοώντας ότι η ύπαρξη του σχολείου καθορίζεται από το τρίπτυχο Μαθητής - δάσκαλος - Οικογένεια . Ο Λοβέρδος, θεσπίζει ημέρα σχολικού αθλητισμού όταν λείπουν γυμναστές από σχολεία της Νότιας Ελλάδας, όταν το ελληνικό σχολείο χαρακτηρίζεται από τις ατελείωτες ώρες που οι μαθητές κάθονται σε μια καρέκλα, όταν καθημερινά ο μαθητής κουβαλά στη ράχη του μια ασήκωτη τσάντα. Ο Αρβανιτόπουλος υλοποιώντας το πιο τιμωρητικό και γραφειοκρατικό σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, ηθελημένα αγνοώντας κάθε διαλλακτική φωνή ... διότι για όλα φταιν οι εκπαιδευτικοί.
β) Περιφερειακούς διευθυντές, που αντί ο ρόλος τους να είναι ο σχεδιασμός και ο συντονισμός σε επίπεδο περιφέρειας καθημερινά αναρωτιόμαστε, αλήθεια; ποιος είναι ο ρόλος τους;
γ) Δ/ντες Εκπαίδευσης, οι οποίοι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις καθημερινές, αιφνίδιες απαιτήσεις, των ανώτερων βαθμίδων και την ομαλή λειτουργία της διεύθυνσης τους.
δ) Σχολικούς Συμβούλους, οι οποίοι, από σύμβουλοι των εκπαιδευτικών, έχουν μετατραπεί σε διοικητικούς προϊσταμένους, εγκρίνοντας ωρολόγια προγράμματα, εγκρίνοντας ώρες απασχόλησης των συναδέλφων, εγκρίνοντας καινοτόμα ή άλλα προγράμματα, διατάσσοντας συνεχώς αχρείαστα σεμινάρια. Με λίγα λόγια οι ΣΣ, δεν αποτελούν πια, τον συμπαραστάτη ή τον εμψυχωτή των εκπαιδευτικών ( όπως επιτάσσει ο ιδρυτικός νόμος του θεσμού ), αλλά άλλη μια βαθμίδα διοικητικής εξουσίας, πάνω από το σχολείο.
ε) Ο δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο, οι σχολικές επιτροπές, οι οποίοι αποφασίζουν πως θα κατανεμηθούν οι ελάχιστοι πια διαθέσιμοι πόροι, ποια έργα θα γίνουν στα σχολεία, αν θα έχεις θέρμανση ή όχι κλπ κλπ
στ) Ο αιρετός Περιφερειάρχης, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις μεταφορές των μαθητών.
ζ) και κάτω από όλα αυτά, ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τα πάντα. Από την τήρηση των αρχείων ( ηλεκτρονικά και κλασσικά ), την ασφάλεια του χώρου, τη συμπεριφορά του συναδέλφου, τα πλεονάσματα ή τα ελλείμματα του ωραρίου, την καθαριότητα, τις μεταφορές των μαθητών, τις προμήθειες κλπ.
η) και ακόμα πιο κάτω, το "κυρίαρχο όργανο", ο σύλλογος διδασκόντων.

Από τα πιο πάνω, φαίνεται ότι είναι ανάγκη για σοβαρές αλλαγές. Η εξουσία, να δοθεί πραγματικά στο σύλλογο διδασκόντων, οι οικονομικοί πόροι να μεταφερθούν μέσα στο σχολείο, να απλουστευτεί όλη η ιεραρχική πυραμίδα ... να αφεθεί το σχολείο να λειτουργήσει.

το κείμενο γράφτηκε ως μικρή συμβολή, στον επιχειρούμενο εθνικό διάλογο για την Παιδεία! )

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε....

Εμ, δεν μάθαμε ακόμα....

15 Ιαν 2016


Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε     
ήσυχα, ήσυχα κι απλά. 
Καταλαβαινόμαστε τώρα 
δε χρειάζονται περισσότερα. 

Κι αύριο λέω θα γίνουμε 
ακόμα πιο απλοί. 
Θα βρούμε αυτά τα λόγια 
που παίρνουνε το ίδιο βάρος 
σ' όλες τις καρδιές,  
σ' όλα τα χείλη,  
έτσι να λέμε πια 
τα σύκα σύκα 
και τη σκάφη σκάφη. 

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι 
και να λένε: 
"Τέτοια ποιήματα 
σου φτιάχνω εκατό την ώρα". 
Αυτό θέλουμε κι εμείς. 
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε 
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,  
απ' τον κόσμο. 
Εμείς τραγουδάμε 
για να σμίξουμε τον κόσμο.


  Θυμάμαι, όταν πρωτάκουσα αυτό το ποίημα του Ρίτσου, μελοποιημένο από τον Χρήστο Λεοντή και τη φωνή του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Η πτώση της δικτατορίας ήταν σχετικά πρόσφατη, η δημοκρατία ήταν και πάλι παρούσα στη χώρα μας αλλά τα λόγια αυτού του ποιήματος δεν έδεναν με αυτό που ζούσαμε.
  Σίγουρα κουλτούρα διαλόγου δεν είχαμε, κανένας δεν συζητούσε με ηρεμία, όλοι διεκδικούσαν το αλάθητο, τη μοναδική αλήθεια, ο καθένας προσπαθούσε να επιβάλει την άποψη του στον άλλο. Με οποιονδήποτε τρόπο! Με τη δύναμη της φωνής, με τη βία, με κλακαδόρους, με... 
  Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά... ακόμα στο ίδιο νηπιακό στάδιο είμαστε. 

Η ανταλλαγή επιχειρημάτων αποτελεί πολυτέλεια. Όσο για τη σύνθεση απόψεων, ας μην μιλήσουμε καθόλου. 

  Το βιώνουμε σε κάθε πτυχή της πολιτικής μας ζωής και ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας, στον οποίο δραστηριοποιούμαι. 
Εθνικός διάλογος για την Παιδεία!!!! Γίνεται για πολλοστή φορά στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Το ωραίο(!) είναι ότι η πολιτεία έχει θεσπίσει με νόμους, διαρκείς επιτροπές διαλόγου, όπως το ΕΣΥΠ το οποίο όμως καμία κυβέρνηση δεν αξιοποίησε. Ή το αδρανοποιούσαν, ή το συγκροτούσαν σύμφωνα με τις δικές τους ιδεοληψίες ή το θυμόνταν όταν ήθελαν να περάσουν κάτι δικό τους.
Πέτυχε κάτι αυτός ο διάλογος;
Εμείς που βρισκόμαστε μέσα στα σχολεία, σας λέμε πως ΟΧΙ! Από το κακό στο χειρότερο..
Γιατί; 
  Απλούστατα διότι δεν ακολουθούνται βασικοί κανόνες, απαραίτητοι κανόνες στις οποιεσδήποτε εκπαιδευτικές αλλαγές (δεν μιλώ για μεταρρυθμίσεις...). Συναίνεση με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, σχεδιασμός με πλάνα που να μην αιφνιδιάζουν, προτάσεις που να βασίζονται στις ανάγκες ( και τις δυνατότητες ) τις χώρας, προτάσεις που να εντάσσονται στο μακροπρόθεσμο οικονομικό σχεδιασμό της χώρας κλπ.
Αντίθετα, έχουμε "μπουχτίσει" από προσωπικές επιλογές των εκάστοτε υπουργών, από τη λογική " άντε να φάμε κι αυτό το πακέτο του ΕΣΠΑ, από ιδεοληψίες, από λογικές ότι οι εκπαιδευτικοί είναι "λίγοι"....
  Επιμένουμε σε ένα άκρως γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, που όλα καθορίζονται κεντρικά, απευθείας από το υπουργείο Παιδείας, επιμένουμε σε ένα σύστημα που του αρνούνται την όποια αυτονομία στη λειτουργία του, επιμένουμε σε ένα σύστημα που οι πόροι για την εκπαίδευση βρίσκονταν και βρίσκονται στο Ναδίρ, ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε.
Η όποια λογική αλλαγών ή μεταρρυθμίσεων, στο χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει στο ελληνικό σχολείο. 
Να εμπιστεύεται τον Έλληνα εκπαιδευτικό, να του δίνει την παιδαγωγική ελευθερία να σχεδιάζει και να υλοποιεί την πολιτική του σχολείου του. Να εντάσσει το σχολείο στην τοπική κοινότητα και να κάνει όλους συμμέτοχους και υπεύθυνους για την πορεία του.

Δεν είμαι αισιόδοξος, για την πορεία του σημερινού Εθνικού διαλόγου, που ξεκίνησε η σημερινή κυβέρνηση. Οι εκπαιδευτικοί, για μια ακόμα φορά αισθανόμαστε ότι κάποιοι συζητάνε για μας, για τη δουλειά μας, για τις αγωνίες που κουβαλάμε στην καθημερινότητα μας μέσα στις σχολικές αίθουσες.... χωρίς εμάς.
Από τον υπουργό και τους υπεύθυνους ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα, είναι αλήθεια!
Αλλά, πως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι όταν: 
1. Διακόπτεται η πρώτη δημόσια συζήτηση για την Παιδεία, από ομάδα φοιτητών και εκπαιδευτικών...
2. Όταν τα κόμματα, δεν φαίνεται να συναινούν, ή έστω να συζητάνε για το μέλλον της Πατρίδας μας, με ηρεμία. Όταν η όποια συναίνεση που επιτεύχθηκε με το νόμο Διαμαντοπούλου (για τα ΑΕΙ), ξηλώθηκε και από τους ίδιους που την ψήφισαν αλλά και από τους σημερινούς κυβερνώντες  και κυρίως, ότι μετά από 6 χρόνια βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αδυνατούμε να συνεννοηθούμε κατ΄ ελάχιστο, αδυνατούμε να κάνουμε μια σοβαρή κριτική γιατί φτάσαμε ως εδώ,... δεν "βλέπουμε" του άλλους που  αποχαιρετούν την κρίση!
3. Όταν πολιτικά κόμματα, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, ασθμαίνοντας τάσσονται στο πλευρό των Σχολικών Συμβούλων, δίχως να να αντιλαμβάνονται πόσο έχει απαξιωθεί ο θεσμός στα μάτια του σημερινού εκπαιδευτικού.
4. Όταν βουλευτές, όπως ο Θεσσαλονικιός Τριανταφυλλίδης, ( ΣΥΡΙΖΑ, έχει σημασία αυτό ) προτείνει δίδακτρα, ενάντια στο Σύνταγμα, ενάντια στην κοινή λογική.... και επικροτεί ο άλλος, από τα δεξιά βουλευτής, κ. Φορτσάκης.
5. Όταν, ο "ανοιχτός" Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία, θα διεξαχθεί με ειδικά μέτρα ασφαλείας!!!
κλπ  κλπ  κλπ  κλπ
Μακάρι να έχω άδικο!!!!
  Ας ακούσουμε τώρα, έτσι για αναστοχασμό, που λέμε κι εμείς οι δάσκαλοι, το τραγούδι του Χρ. Λεοντή, σε φρέσκια εκτέλεση από τον Χαρούλη και τη Μποφίλιου, σε μια πιο ήρεμη εκτέλεση σε αντίθεση  εκείνης της ενθουσιώδους πρώτης. Κάτι δείχνει αυτό... αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την κατάντια μας!

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...