Road Trip 2019: Βελιγράδι ( Belgrade) - Βιέννη ( Vienna) - Νόβι Σαντ (Novi Sad)

 Μετά από ένα αρκετά δύσκολο Μάιο και Ιούνιο, με πολλές υποχρεώσεις, πραγματοποιήσαμε ένα ακόμα "ταξίδι δρόμου", το οποίο είχα φροντίσει να οργανώσω από την άνοιξη κιόλας. Όλα τα ταξίδια αυτού του είδους, χρειάζονται οργάνωση όχι μόνο για το κλείσιμο των καταλυμάτων, αλλά και για πλήθος άλλων λεπτομερειών , όπως τις διαδρομές, τα διόδια, τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, τα αξιοθέατα που θέλεις να δεις κλπ.

 Πρώτα ορίζεις τον τελικό προορισμό. Κι αυτός για φέτος ήταν  η Βιέννη, η αυτοκρατορική Βιέννη. Δεύτερον επιλέγεις την ευκολότερη για σένα διαδρομή σε σχέση με τα χιλιόμετρα που μπορείς να οδηγήσεις σε ημερήσια βάση και συγχρόνως καθορίζεις τις ενδιάμεσες στάσεις σου. Εδώ λαμβάνεις υπόψη σου και την εμπειρία που έχεις αποκτήσει από προηγούμενα ταξίδια καθώς και τις συμβουλές άλλων φίλων, που έχουν κάνει πρόσφατα τις διαδρομές αυτές. Έτσι το πρόγραμμα καθορίστηκε ως εξής: Βελιγράδι (διανυκτέρευση) - Βιέννη (4 βράδια) - Νόβι Σάντ (διανυκτέρευση), επιστροφή από τον ίδιο δρόμο. Σύνολο χιλιομέτρων 2727.

Η πρόκληση φέτος ήταν ότι πέρα από τη δική μου οικογένεια και παρέα, μας ακολούθησε κι ένα ακόμα φιλικό ζευγάρι με το δικό τους αυτοκίνητο. Κι όταν λέω μας ακολούθησε κυριολεκτώ, εννοώντας ότι δεν έπρεπε να με χάσει από τα μάτια του, καθώς δεν είχε πλοηγό. Αυτό μπορεί να ήταν εύκολο όταν ακολουθείς τον Ε75, αλλά εντός των πόλεων είναι πολύ δύσκολο ενίοτε και επικίνδυνο.
Ξεκινήσαμε πρωί, γύρω στις 8,30 για να καλύψουμε με άνεση τα πρώτα 741 χλμ της διαδρομής μας. Επέλεξα να αποφύγω τη διαδρομή διαμέσου της Βουλγαρίας, μη ξεχνώντας την περσινή μας ταλαιπωρία αλλά και τις αναφορές φίλων που έλεγαν ότι η διαδρομή από τα Σκόπια είναι πιο εύκολη αν και πιο μακρινή. Και είχαν δίκιο. Οδικό δίκτυο πολύ καλό και στις δύο χώρες πλην της Ελλάδας, έλεγχοι στα σύνορα σε λογικά πλαίσια, δίχως περίεργες καθυστερήσεις, πυκνό δίκτυο (ΣΕΑ) Σταθμών Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων. Τα διόδια εντός Σκοπίων πληρώνονται με ευρώ, με κόστος από 1 ως 2 ευρώ. Στη δε Σερβία, πληρώνεις ανάλογα τα χιλιόμετρα που έχεις κάνει ( κι εδώ με ευρώ), παίρνεις το χαρτάκι από το πρώτο κιόσκι που βρίσκεις και πληρώνεις λίγο πριν την έξοδο των τριων μεγάλων τους πόλεων. Λίγο πιο ακριβά από πέρσι αλλά με συνεχείς παρεμβάσεις, οι δρόμοι τους βελτιώνονται σταθερά. Όλα τα κομμάτια είναι διπλής κατεύθυνσης, σε αντίθεση με ένα τελευταίο κομμάτι στην χώρα μας, πριν τους Ευζώνους, το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν εκσυγχρονίζεται.

Το παλιό παλάτι ( Βελιγράδι)

Αργά το απόγευμα καθώς φτάναμε στο Βελιγράδι, ο ουρανός σκοτείνιασε και μια ολιγόλεπτη μπόρα δυσκόλεψε την έτσι κι αλλιώς πυκνή κυκλοφορία. Ευτυχώς σταμάτησε και μπορέσαμε να μπούμε στην πόλη με σχετική ευκολία και να βρεθούμε στο ξενοδοχείο μας. Μόλις μπήκαμε στο ξενοδοχείο, άρχισε μια κατακλυσμιαία βροχή, διάρκειας γύρω στις δύο ώρες, χαλώντας μας το πρόγραμμα για μια γρήγορη εξερεύνηση στην πόλη. Με που κόπασε, πήραμε τις ομπρέλες μας και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, τον πεζόδρομο της Kneza Mihaila. Διανύσαμε τα περίπου 3 χλμ με χαλαρό ρυθμό, σε μια πόλη σχεδόν έρημη, πρέπει να συνέβαλε σε αυτό η ημέρα Κυριακή καθώς και η έντονη βροχόπτωση που προηγήθηκε. Η πιο μεγάλη απογοήτευση ήταν όταν φτάσαμε στο πεζόδρομο και συνέκρινα τον περσινό χαμό που γινόταν με τα άδεια, βρεγμένα καθίσματα σε όλα τα καταστήματα της περιοχής. Καθίσαμε σε ένα κατάστημα της πλατείας για να φάμε, και ενώ η βροχή σταμάτησε για όσο διαρκούσε το γεύμα μας. Με που βγήκαμε οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνιση τους και πάλι, οπότε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, έτσι κι αλλιώς η ώρα είχε περάσει, έπρεπε να ξεκουραστούμε για την επόμενη ημέρα. Κρίμα πάντως για τους φίλους μας, που δεν είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το Βελιγράδι, όπως το είχα σχεδιάσει.
  Την επόμενη ημέρα αφού φάγαμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε για να βγούμε από την πόλη. Γενικά το Βελιγράδι έχει απίστευτο κυκλοφοριακό πρόβλημα στους κόμβους εξόδου και εισόδου από την πόλη, οπότε το να βγούμε και πάλι στο Ε75, τα δύο αυτοκίνητα κοντά κοντά για να μην χάσει ο ένας τον άλλο, έγινε με αρκετή δυσκολία μιας και οι "σφήνες" των άλλων αυτοκινήτων είναι δεδομένες. Πάντως τα καταφέραμε και σε δύο ώρες περίπου βρισκόμαστε στα σύνορα με την Ουγγαρία. Γρήγορο πέρασμα και στάση αμέσως μετά στα πράσινα, ξύλινα σπιτάκια για την Βινιέτα κυκλοφορίας. Από εδώ αγοράζεις συγχρόνως και τη βινιέτα της Αυστρίας, συνολικού κόστους 36 ευρώ, με ισχύ 10 ημερών.
Η διαδρομή ευχάριστη σε ένα τοπίο πεδινό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο πέρα από την έντονη ευωδία της κόκκινης πιπεριάς, που καλλιεργείται σε μεγάλες εκτάσεις σε όλη την Ουγγαρία από την οποία φτιάχνεται το εθνικό μπαχαρικό της χώρας, την πάπρικα. Λίγο πριν την Βουδαπέστη η κυκλοφορία κόλλησε. λόγω κάποιων έργων που έκαναν στο ένα ρεύμα κυκλοφορίας. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον απίστευτο αριθμό από νταλίκες, που χρησιμοποιούν αυτό το δρόμο. Το ξεπεράσαμε κι αυτό με μια καθυστέρηση περίπου τριων τετάρτων και αφού κάναμε μια στάση για να ξεκουραστούμε ξεκινήσαμε για τη Βιέννη. Περάσαμε τα ανοιχτά πλέον σύνορα και μετά από λίγο πέσαμε και πάλι σε έργα, ξανά σημειωτόν για αρκετή ώρα μέχρι να ξεμπλοκάρουμε. Γύρω στις 4 το απόγευμα ήμασταν στον εσωτερικό περιφερειακό της πόλης, που τον πετύχαμε σε ώρα αιχμής, με απίστευτη κίνηση και οδηγικές συμπεριφορές όχι και τόσο κόσμιες, όπως συνήθως ακούμε για τις χώρες της Κ. Ευρώπης. Παρκάραμε σε ένα πάρκιν που βρισκόταν κοντά στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει με την καλύτερη τιμή της περιοχής ( 15 ευρώ το 24/ωρο). Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και μοιράσαμε τους χώρους - είχα κλείσει ένα διαμέρισμα σε μια από τις παλιές πολυκατοικίες της πόλης, με την χαρακτηριστική  εσωτερική αυλή, αρκετά μεγάλο για την άνετη διαμονή μας.

Βιέννη

ankt Mariahilf

  Πρώτη έξοδο μας το ίδιο απόγευμα, στη γειτονιά που μέναμε, τη Neubau και τον εμπορικό πεζόδρομο Mariahilfer. Αν και τα μαγαζιά είχαν κλείσει (ως τις 7 μμ και το τελευταίο κατάστημα έχει κλείσει), η βόλτα μας ήταν απολαυστική. Εδώ υπάρχουν καταστήματα με πολλές γνωστές μάρκες αλλά και άλλα φθηνότερα, αν ψάξεις σίγουρα μπορείς να βρεις αρκετές ευκαιρίες για ψώνια.
Πολύ κόσμος κυκλοφορούσε, κυρίως νέος κόσμος και μετανάστες κάνοντας τη βόλτα τους. Ιδιαίτερα σταθήκαμε στην εκκλησία Sankt Mariahilf αφιερωμένη στον αρχάγγελο Μιχαήλ, ένας σχετικά μικρός καθολικός ναός, του 1750 περίπου, με ιδιαίτερα όμως αρχιτεκτονικά στοιχεία.
  Στον κεντρικό πεζόδρομο θα βρεις αρκετά μαγαζάκια με πρόχειρο φαγητό αλλά να μπεις στους παράδρομους, υπάρχουν πολλά εστιατόρια και μπαράκια για κάθε γούστο. Προσοχή μόνο στο ωράριο, τα μαγαζιά δεν διανυκτερεύουν όπως στην Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα μπαράκι που καθίσαμε για ένα ποτό κατά τις 10 το βράδυ, στις 11 παρά, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να πληρώσουμε διότι το μαγαζί θα έκλεινε σε 10 λεπτά(!). Γενικά το βράδυ κάντε έναν έλεγχο, μέχρι ποια ώρα λειτουργεί το μαγαζί, που θέλετε να καθίσετε.

Καθεδρικός Ναός Αγίου Στεφάνου

  Την άλλη μέρα το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στο κέντρο της πόλης. Η μετάβαση μας έγινε εύκολα με το μετρό. Γενικά όπου θέλεις να μετακινηθείς εντός της πόλης, το κάνεις εύκολα με το συνδυασμό τους μετρό και του τραμ. Αυτά είναι και τα δύο ΜΜΜ, που κυκλοφορούν εντός της πόλης (αστικά δεν υπάρχουν) και εξυπηρετούν άριστα, με πυκνότατα δρομολόγια. Επίσης εδώ φάνηκε πολύ χρήσιμο και το Google map, καθώς σε καθοδηγεί με απόλυτη ακρίβεια για τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσεις, ώστε να μην ταλαιπωρηθείς άδικα.
Η πρώτη μας στάση φυσικά ήταν η κεντρική πλατεία της πόλης, η Stephansplatz με τον επιβλητικό ναό του Αγίου Στεφάνου. Η ανοικοδόμηση του ξεκίνησε τον 12ο αιώνα και μέσα από συνεχείς προσθήκες και τροποποιήσεις πήρε τη σημερινή του μορφή. Εξωτερικά σε

Εσωτερικό Αγίου Στεφάνου

εντυπωσιάζει το μέγεθος του, η περίτεχνη στέγη του καθώς και τα πολλά ιδιαίτερα διακοσμητικά του στοιχεία. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του Ναού, ως το σημείο που σου επιτρέπεται δίχως εισιτήριο, σου κάνει εντύπωση η έντονη αίσθηση θρησκευτικότητας που αποπνέει, σε αυτό βέβαια συμβάλει και η μελωδία από το εκκλησιαστικό όργανο που ακούγεται συνεχώς.

Anker Clock

Η επόμενη μας στάση στάση ήταν στο περίφημο Anker Clock, ένα μοναδικό ρολόι του 1914, προσαρμοσμένο σε μια γέφυρα που ενώνει δυο κτίρια, επηρεασμένο από το καλλιτεχνικό κίνημα της αρτ νουβό. Η ώρα διαβάζεται οριζόντια ενώ μια πλάκα πιο χαμηλά σε καθοδηγεί για τις εικόνες και τη σχέση τους με ιστορικά πρόσωπα της πόλης. Το διάβασμα της ώρας αν και εύκολο τελικά, στην αρχή χρειάστηκε να παιδευτώ λίγο για να το ανακαλύψω.

Είσοδος στο Χόφμπουργκ από τη Michaelerplatz

  Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για την Michaelerplatz, την πλατεία μπροστά από το ανάκτορο Χοφμπουργκ - σαν να λέμε τα χειμερινά ανάκτορα. Το συγκρότημα είναι τεράστιο, γεμάτο μουσεία, την ισπανική σχολή ιππασίας (για όποιον τον ενδιαφέρουν τα άλογα), κυβερνητικά κτίρια και τεράστιους κήπους. Καλή επιλογή αποδείχθηκε η αγορά του εισιτηρίου Sissi, που σου δίνει πρόσβαση σε τρία μουσεία, το μουσείο της Σίσσυ (γεμάτο πανάκριβα και πολυτελή για την εποχή σερβίτσια όλων των ειδών), το μουσείο των αυτοκρατορικών θησαυρών και το παλάτι του Σένμπρουκ ( θερινά ανάκτορα). Είναι αλήθεια ότι παντού συναντάς τον θρύλο της θλιμμένης αυτοκράτειρας. Αν και πολύ όμορφη πόλη η Βιέννη από μόνη της, οι Βιεννέζοι εκμεταλλεύτηκαν ιδανικά τον "μύθο" της Σίσσυ. Πρέπει να χρωστούν τεράστια χάρη στη Ρομι Σνάιντερ, που ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία την αγαπημένη τους αυτοκράτειρα, στην ομώνυμη ταινία, φέρνοντας την κοντά σε κάθε θνητό....

Cafe Central

  Επόμενη στάση το ιστορικό Cafe Central. Ήμαστε τυχεροί που μπήκαμε δίχως αναμονή. Εξωτερικά
το κτίριο δεν λέει πολλά, εσωτερικά όμως εκπληρώνει τις προσδοκίες σου. Αρχιτεκτονική και διάκοσμος, που σε παραπέμπει σε άλλες εποχές, γλυκά σίγουρα διαφορετικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας, με τη δική τους χάρη όμως, τιμές ακριβές για το δικό μας βαλάντιο αλλά σίγουρα η επίσκεψη σε ένα από τα καλά cafe της πόλης αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της όλης εμπειρίας της επίσκεψης στη Βιέννη. Τέλος πρέπει να γνωρίζετε ότι αν θέλεις να αφήσεις κάποιο φιλοδώρημα στον σερβιτόρο (οποιουδήποτε καταστήματος στη Βιέννη) αυτό ανέρχεται στο 10% του λογαριασμού. Δεν είναι όμως υποχρεωτικό.
Συνεχίσαμε με μια βόλτα στον εμπορικό πεζόδρομο Kärntner Straße, με πολλά καταστήματα γνωστών αλυσίδων, τουριστικών ειδών και γρήγορου φαγητού. Πέρα από κάποια ενθύμια, δεν συνιστάται η αγορά οτιδήποτε από εδώ, μιας και στην πατρίδα μας μπορείς να τα βρεις πολύ πιο φτηνά. Παντού στη Βιέννη συναντάς κιόσκια με τα περίφημα hot dogs της πόλης, που αποτελούν μια γρήγορη και φτηνή λύση για να ικανοποιήσεις την πείνα σου. Το νερό όμως είναι πανάκριβο.

Ενυδρείο της Βιέννης

  Αν και η Αυστρία διαθέτει νερό πολύς καλής ποιότητας (πίνεις άφοβα από τη βρύση) και στα καταστήματα σου φέρνουν νερό, το μπουκαλάκι στοιχίζει πάνω από 2 ευρώ (!).
Επιστρέψαμε στη γειτονιά μας, αλλά πριν πάμε στο σπίτι μας για ξεκουραστούμε, επισκεφτήκαμε το Ενυδρείο της πόλης, που βρίσκεται εκεί κοντά. Δεν είναι κλασσικό ενυδρείο, αλλά περισσότερο ένα θεματικό πάρκο με τα διάφορα περιβάλλοντα και την πανίδα τους, χωρισμένα στους 10 ορόφους του κτιρίου.  Μπορείς να δεις από αράχνες, φίδια, μαϊμούδες ως και καρχαρίες.

Παλάτι Schönbrunn (από την πλευρά των κήπων)

Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στο παλάτι Schönbrunn, το θερινό ανάκτορο των ηγετών της Αυστρο-ουγγκρικής Αυτοκρατορίας. Μετακινηθήκαμε με το τραμ το οποίο μας έβγαλε μπροστά ακριβώς. Το εισιτήριο Sissi, μας εξασφάλιζε την είσοδο μας στο παλάτι με τα 22 δωμάτια (αυτά είναι επισκέψιμα) στα οποία μπορείς να διαπιστώσεις την απίστευτη χλιδή που απολάμβαναν οι γαλαζοαίματοι της εποχής εκείνης, μα πιο εντυπωσιακό απ΄ όλα ήταν οι αίθουσα των επίσημων εκδηλώσεων τους.  Η αλήθεια είναι ότι οι επισκέπτες είναι χιλιάδες καθημερινά, παρ΄ όλα αυτά αν αποφύγεις τα γκρουπ και πάρεις και τον αυτόματο μεταφραστή, η περιήγηση σου στα δωμάτια αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στους κήπους, δεν είναι δωρεάν πλέον, κι εδώ πληρώνεις εισιτήριο. Γενικά όπου κι αν θέλεις να μπεις, πληρώνεις άλλο εισιτήριο. Περπατήσαμε στους κήπους για αρκετή ώρα, φωτογραφηθήκαμε, απολαύσαμε την ομορφιά των χρωμάτων και την επιβλητικότητα του όλου χώρου. Μπορείς , αν θέλεις να περιηγηθείς στην περιοχή με τρενάκι ή να

Η "ρόδα" στο Prater, σύμβολο κατατεθέν της πόλης.

επισκεφτείς τον ζωολογικό κήπο της Βιέννης, που βρίσκεται εδώ αλλά για μας η βόλτα στον κήπο, παρά την υπερβολική ζέστη της ημέρας, μας ικανοποίησε περισσότερο.
Το απόγευμα σειρά είχε το περίφημο Prater, με την τεράστια ρόδα (κατασκευή του 1897), από την οποία έχεις την ευκαιρία να δεις την πόλη από ψηλά. Το Prater είναι ένα τεράστιο Λούνα Παρκ, η χαρά του παιδιού, με πολλά διαφορετικά παιχνίδια για τολμηρούς και μη!
Η συνέχεια προέβλεπε, μια νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της πόλης, κόσμος πολύς, ιδιαίτερα χαμηλά προς το ποτάμι, που όσο ανέβαινες προς την πλατεία του Αγίου Στεφάνου αραίωνε. Καθίσαμε σε ένα από τα κεντρικά καφέ απολαμβάνοντας την μπύρα μας και χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε από μπροστά μας.

Naschmarkt

  Η τελευταία μας ημέρα προέβλεπε ένα πέρασμα από την ανοιχτή αγορά του Naschmarkt, μια λαϊκή που σε εντυπωσιάζει με την ποικιλία των προϊόντων της και τα πολλά μικρά μαγαζάκια γρήγορου φαγητού απ΄ όλον τον κόσμο. Δεν είναι φτηνή συγκρινόμενη με τις τιμές της πατρίδας μας, αλλά μια γρήγορη επίσκεψη αξίζει τον κόπο, ιδιαίτερα αν είναι Σάββατο.
Αυτό που απολαμβάνω σε τέτοιου είδους ταξίδια, είναι να περπατώ διαμέσου των κεντρικών οδών, προσπαθώντας να αντιληφθώ 

Όπερα

Λεπτομέρεια κτιρίου

την ιδιαιτερότητα της κάθε πόλης. Το κέντρο της Βιέννης, αλλά και τα γύρω διαμερίσματα του, έχουν διατηρήσει τα χαρακτηριστικά που είχε η πόλη στα μέσα του 19ου αιώνα, τότε που η πόλη ορίστηκε ως πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Δεν γκρέμισαν τα παλιά τους κτίρια, αυτά που δίνουν χρώμα στην πόλη για να κτίσουν κακόγουστες πολυκατοικίες αλλά φροντίζουν να διατηρούν σε άριστη κατάσταση τα υπάρχοντα. Ακόμα κι αυτά που καταστράφηκαν στον πόλεμο, επιδιορθώθηκαν στην αρχική τους μορφή.  Όλα σε άριστη κατάσταση, παντού υπάρχουν γερανοί για την ανακαίνιση τους. Ελάχιστα τα κτίρια που χαρακτηρίζονται από νεωτεριστική διάθεση. Πουθενά δεν βλέπεις κάποιο κακόγουστο γκράφιτι με οποιοδήποτε σύνθημα ή ζωγραφιά, πουθενά δεν βλέπεις αδέσποτα, παντού η αίσθηση της καθαριότητας και της καλαισθησίας είναι παρούσες. Αυθαίρετη κατάληψη πεζοδρομίων δεν θα δεις πουθενά, αντίθετα ο Δήμος δίνει στους καταστηματάρχες ένα χώρο στον δρόμο, στον οποίο φτιάχνουν ένα βάθρο και εκεί βάζουν τα τραπεζάκια τους. Το πεζοδρόμιο είναι ιερό. Στην πόλη υπάρχει ένας οργασμός ανακαινίσεων και 

αναπλάσεων, που αυτό με απλά λόγια σημαίνει ανάπτυξη. Η Βιέννη, για έβδομη χρονιά κατακτά τον τίτλο της πόλης με την καλύτερη ποιότητα ζωής και αυτό είναι εμφανές παντού. Είναι ακριβή πόλη, ως τουριστικός προορισμός; Όχι όσο περίμενα! Μπορείς να περάσεις οικονομικά κατά τη διαμονή σου και να εκμεταλλευτείς τα πλεονεκτήματα που σου προσφέρει η πόλη. Φθηνές συγκοινωνίες ή να αγοράσεις την Vienna Travel Pass, που σου δίνει δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα ΜΜΜ και δωρεάν είσοδο στα μουσεία, κάνοντας βέβαια έναν έλεγχο τι μπορείτε να καλύψετε σε μία ημέρα. Το πιο ακριβό είδος είναι το νερό. Το μισό λίτρο κοστίζει πάνω από 2 ευρώ. Το νερό της βρύσης πίνεται και σου φέρνουν νερό μαζί με τον καφέ σε ένα μικρό ποτηράκι πάντα. Γενικά είναι μια πόλη, που πουλά τρία πράγματα και αυτό το κάνει με άριστο τρόπο. Την αρχιτεκτονική μορφή της πόλης (μια ευρωπαϊκή πόλη του 19ου αιώνα), τη Σίσσυ και τη κλασική μουσική. Διαλέγεις και παίρνεις ανάλογα με τα γούστα σου!

Νόβι Σαντ-κεντρική πλατεία-ο Ναός της Παρθένου Μαρίας

Την άλλη μέρα αναχωρώντας από την πόλη, αισθανόμασταν ικανοποιημένοι διότι η Βιέννη μας έδωσε όσα προσδοκούσαμε από αυτήν σε μια τόσο σύντομη διαμονή.

Νόβι Σαντ

Ο δρόμος της επιστροφής μας ήταν ο ίδιος, με την ίδια ταλαιπωρία έξω από τη Βουδαπέστη αλλά με προορισμό μας αυτή τη φορά το Νόβι Σαντ της Σερβίας. Μια πόλη περίπου 250000 χιλιάδων ανθρώπων, με σημαντική ιστορία. Δυστυχώς φτάσαμε αργά, οπότε κάναμε μία μόνο βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης (κλειστό για τα αυτοκίνητα) και τους γύρω πεζόδρομους,  με εκατοντάδες κατοίκους να απολαμβάνουν τη βόλτα τους ανάμεσα στην κεντρική πλατεία, τα εστιατόρια και τις καφετέριες και το πάρκο του Δούναβη. Στην πλατεία σε εντυπωσιάζει ο ρωμαιοκαθολικός Ναός της Παρθένου Μαρίας αλλά και τα άλλα δημόσια κτίρια του 19ου αιώνα. Δυστυχώς δεν είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεση μας για να επισκεφτούμε το

Νόβι Σαντ-κεντρική πλατεία.

κάστρο της πόλης αλλά και αυτή μικρή μας βόλτα ήταν αρκετή για να καταλάβουμε ότι αξίζει στο μέλλον να επιστρέψουμε και πάλι στην πόλη. 

  Την τελευταία ημέρα ξεκινήσαμε σχετικά πρωί για να διανύσουμε τα 850 χλμ που μας χώριζαν από το σπίτι μας. Ο δρόμος είχε ελάχιστη κίνηση (Σάββατο και οι νταλίκες ήταν ελάχιστες), οι έλεγχοι στα σύνορα σχετικά γρήγοροι, οι στάσεις μας περίπου σε κάθε τριακόσια χιλιόμετρα. Όλα πήγαν καλά!
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι μπορεί η διαδρομή να είναι κουραστική, αλλά στη δική μου οικογένεια ταιριάζει καλύτερα από ένα οργανωμένο ταξίδι μέσω πρακτορείου. Σκοπός μας στα ταξίδια που κάνουμε δεν είναι τόσο να δούμε τα αξιοθέατα (το κάνουμε και αυτό), αλλά να δούμε τη λειτουργία των πόλεων που επισκεπτόμαστε. Μοιραία κάνουμε τις συγκρίσεις με τις δικές μας πόλεις, τα έχω γράψει κι άλλες φορές, και με λύπη μας διαπιστώνουμε ότι το ζητούμενο πια είναι πως οι πόλεις θα έχουν ένα πιο λειτουργικό χαρακτήρα για τους κατοίκους τους. Επίσης πως αξιοποιούν το κέντρο των πόλεων τους, πως διατηρούν την ιστορικότητα του και πως το θέτουν στη διάθεση των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών τους. Φαίνεται ότι αυτά είναι δεδομένα για την υπόλοιπη Ευρώπη, για εμάς δυστυχώς είναι ζητούμενα ακόμα.

Δείτε εδώ τις εγγραφές με τα ταξίδια μου

Ταξίδι δρόμου ( Ιταλία, Σλοβενία και Σερβία ) Εντυπώσεις- Florence, Rome, Ljubljana, Beograd ( Μέρος Β' )

  Το πέρασμα μας από την Ιταλία στη Σλοβενία, έγινε με τρόπο που ούτε το καταλάβαμε. Ευτυχώς και το gps και μας ειδοποίησε ότι αλλάζουμε σύνορα. Αυτό είναι που λέμε πραγματικά ανοιχτά σύνορα. Ούτε φυλάκια, ούτε μπάρες, μόνο η αλλαγή της Γλώσσας στις πινακίδες.

Λιουμπλιάνα, παρά την όχθη

  Εδώ τα διόδια πληρώνονται με μια βινιέτα κόστους 16 ευρώ ( ισχύος μιας εβδομάδας ), την οποία υποχρεωτικά κολλάς στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Ακριβά μεν αλλά κι εδώ το οδόστρωμα σε τέλεια κατάσταση. Τα χωριά βρίσκονται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο, θυμίζουν έντονα Αυστρία, γραφικά, όμορφα πνιγμένα μέσα στο πράσινο. Από εδώ και κάτω, ως την Ελλάδα, βενζίνα βάζεις μόνος σου, στο αυτοκίνητο και πληρώνεις στο ταμείο. Η Σλοβενία έχει το Ευρώ και αυτό σε διευκολύνει αρκετά.
  

Λιουμπλιάνα

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε για να επισκεφθούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Λιουμπλάνικα και παράλληλα με αυτόν εκτείνεται η παλιά πόλη.

Παρόχθιος πεζόδρομος, στο βάθος το Φραγκισκιανό Μοναστήρι

Πάνω της, υψώνεται το παλιό κάστρο της πόλης. Το ιστορικό κέντρο αποτελείται από τέσσερις παράλληλους δρόμους προς το ποτάμι και αρκετούς κάθετους και φυσικά τα πολλά γεφυράκια που ενώνουν τις δύο όχθες. Πιο γνωστές η γέφυρα του Δράκου και η τριπλή γέφυρα. Το ιστορικό κέντρο αποτελεί έναν τεράστιο πεζόδρομο, που κάνει το περίπατο σου ακόμα πιο όμορφο. Όλα τα μαγαζάκια γεμάτα κόσμο, πολλά εστιατόρια, μπαράκια, καφετέριες στις όχθες του ποταμού και τους άλλους δρόμους, γεμάτους κόσμο, κυρίως νέο κόσμο, πέρα από τους τουρίστες, κυρίως Ιταλούς που είδαμε. Αρκετές μικρές μπάντες έπαιζαν μουσική σε διάφορες γωνιές της πόλης ενώ τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν μουσική ή αυτά που είχαν σε απόλυτα διακριτικά όρια. Περπατήσαμε αρκετά στην πόλη, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, την καθαριότητα της πόλης ( κι εδώ, όπως και στο κέντρο της Φλωρεντίας, κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν, παρά μόνο βυθιζόμενοι κάδοι ανακύκλωσης ), την απόλυτη αίσθηση μιας πόλης που σέβεται τον πολίτη της και αυτός σέβεται την πόλη του.

 ποταμός Λιουμπλάνικα

  Μα και το νέο κομμάτι της πόλης, τακτοποιημένο, καθαρό, με ελάχιστη κίνηση, με σαφείς κανόνες και για τους πεζούς και για τα οχήματα, πολλά ποδήλατα, με λίγα λόγια μου έδωσε την αίσθηση μιας ανθρώπινης πόλης. Για φαγητό κυριαρχούν τα κρεατικά, τα οποία όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν πολύ νόστιμα και οι τιμές πια είναι πιο κανονικές, σε σχέση με την Ιταλία. Αν μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων, πόσο θα μας άρεσε, η Λιουμπλιάνα, πιθανότατα θα κανόνιζα, να μέναμε εκεί για δυο βράδια.
 

Βελιγράδι

  Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Βελιγράδι. Διασχίσαμε τη Σλοβενία, μπήκαμε στη Κροατία, τυπικός και γρήγορος ο έλεγχος στα σύνορα. Για διόδια, λίγο μετά τη είσοδο, πληρώνεις 1,5 ευρώ και μετά από λίγο εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα με την Ιταλία, παίρνεις μια απόδειξη εισόδου την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από την εθνική τους, με κόστος περίπου 30 ευρώ ή 220 kuna. Όλες οι επόμενες χώρες που διασχίσαμε έχουν τα δικά τους νομίσματα. Το οδόστρωμα καλό, όχι όμως τόσο όσο των προηγούμενων χωρών. Για να πω την αλήθεια, διασχίζοντας την Κροατία, το τοπίο δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως τη Σλοβενία, μια και το ορεινό, καταπράσινο τοπίο της Σλοβενίας, παραχώρησε τη θέση του σε μια απέραντη πεδινή έκταση, δίχως τις εναλλαγές που χρειάζεται το μάτι σου για να ξεκουράζεται. Τα λίγα χωριά, που μπορούσαμε να διακρίνουμε, δεν είχαν τίποτα από την ομορφιά αυτών της Σλοβενίας. Πραγματικά απόρησα, πως μπόρεσε η Σλοβενία, να παραμένει για τόσο μεγάλο διάστημα, μέσα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μιας που οι διαφορές της με τις άλλες περιοχές ήταν τεράστιες. Σίγουρα κάποια από εκείνα τα περίεργα τερτίπια της ιστορίας ευθύνονται, που δεν δίνουν ποτέ λογαριασμό στους λαούς του κόσμου.
 

Σερβία... αλλά Τέμπη. Κατά μήκος του ποταμού Νίσαβα

Η είσοδος μας στη Σερβία, έγινε κι εδώ πολύ γρήγορα, με έναν τυπικό έλεγχο δίχως καμιά ταλαιπωρία. Στη Σερβία πληρώνεις τα διόδια με απόδειξη την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από τη χώρα. Πολύ φτηνά τα διόδια της, συνολικά για να διασχίσουμε τη χώρα μας κόστισε 9 ευρώ, αλλά με ένα άθλιο οδόστρωμα, κυρίως στο βόρειο τμήμα της, κι ένα δρόμο στα νότια, μετά τη Νις, κατά μήκους του ποταμού Νίσαβα, παλαιού τύπου. Μείναμε ένα βράδυ στο Βελιγράδι, προλάβαμε όμως να πάρουμε μια καλή γεύση από την πόλη.

Πλατεία Δημοκρατίας - Βελιγράδι

  Μια Βαλκανική μεγαλούπολη, με απίστευτη κίνηση στους δρόμους και με ιδιότροπα φανάρια... ( Η δεξιά στροφή ανάβει πράσινο συγχρόνως με το πράσινο του πεζού, προτεραιότητα φυσικά έχει ο πεζός, άντε όμως να το συνηθίσεις ). Περπατήσαμε κι εδώ αρκετά, όπως σε κάθε πόλη που επισκεφθήκαμε. Κυρίως στους δύο πεζόδρομους, που έχει. Στην παλιά γειτονιά της οδού Skadarska, με το χοντρό βότσαλο και τα πολλά εστιατόρια, που το βράδυ μουσικοί ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, παίζουν φολκλορική μουσική. Όμορφη γειτονιά, όχι όμως τόσο του γούστου μου, ήταν εμφανές  ότι όλα λειτουργούσαν για τον ξένο τουρίστα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για για την πολύβουη πλατεία Δημοκρατίας και τον άλλο πεζόδρομο της πόλης της οδού Kneza Mihaila.

Άποψη του Δούναβη απ΄το κάστρο της πόλης.

  Εδώ φαίνεται η σύγχρονη όψη της πόλης, χιλιάδες κόσμου που κάνει τη βόλτα του ή κάθεται στις πάμπολλες καφετέριες που βρίσκονται παντού. Δυνατή μουσική, φασαρία, σίγουρα θύμιζε Ελλάδα ή όλη κατάσταση. Υπήρχαν αρκετά ωραία παλιά κτίρια μαζί με νέα, σύγχρονα, που όλα μαζί κτίζουν σιγά σιγά τη σύγχρονη όψη της Σερβίας. Από εκεί βρεθήκαμε στο παλιό φρούριο της πόλης. Στη είσοδο του βλέπεις καταρχήν ένα πάρκο Δεινοσαύρων, το οποίο σίγουρα θα εντυπωσιάζει τα παιδιά και λίγο παρακάτω, δεξιά κι αριστερά, παρατεταγμένα διαφόρων ειδών οπλικά συστήματα, από πολυβόλα και τανκς του Β' Παγκόσμιου πολέμου ως μια συστοιχία πυραύλων. Εσωτερικά το φρούριο, είναι περιποιημένο, καθαρό και ήσυχο, μα αυτό που αξίζει πραγματικά είναι θέα του Δούναβη από ψηλά. Ο ποταμός που διασχίζει την πόλη, εδώ στις τελευταίες αχτίνες του ήλιου ( είχε αρχίσει πια να πέφτει ο ήλιος ), είχε μια όψη που ενέπνεε μια ήρεμη δύναμη. Στην επιστροφή μας, προς το ξενοδοχείο, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στην πλατεία Δημοκρατίας, "χαζέψαμε" την όλη κίνηση, σε συνδυασμό με τις μουσικές που μπερδεύονταν από τα διπλανά καταστήματα, επιστρέφαμε πια στα Βαλκάνια.....

Επιστροφή

Στα στενά της Φλωρεντίας

  Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, ξεκινήσαμε πρωί, έπρεπε να διασχίσουμε την Σερβία, να μπούμε τη Βουλγαρία ( πύλη εισόδου στην Ε.Ε. )και αργά το απόγευμα υπολογίζαμε ότι θα φτάναμε στο σπίτι μας. Η είσοδος μας στη Βουλγαρία, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Κάναμε μιάμιση ώρα να περάσουμε τα σύνορα και πάλι ευχαριστημένοι θα έπρεπε να είμαστε, μαθαίνοντας ότι την επομένη υπήρχε αναμονή ως και έξι ώρες. Είναι εποχή που κατεβαίνουν οι Τούρκοι από τη Γερμανία για να επισκεφτούν την πατρίδα τους από τη μια και και από την άλλη, όπως φαίνεται οι έλεγχοι στα σύνορα έχουν γίνει πιο αυστηροί. Η Βουλγάρα αστυνομικός, όταν έφτασε επιτέλους η ώρα μας, μέχρι και face control, μας έκανε. Μπαίνοντας στη χώρα αγοράσαμε τη βινιέτα αξίας 8 ευρώ την οποία κολλήσαμε αμέσως στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας και ξεκινήσαμε, προσέχοντας και τις πινακίδες και τα όρια, μιας και γνώριζα, ότι οι Βούλγαροι ψάχνουν ευκαιρία για να σε γράψουν. Πηγαίνω αργά, κάποια στιγμή ανοίγει ο δρόμος, μονή διακεκομμένη γραμμή κάτω, κάνω μια προσπέραση ένα αυτοκίνητο και με σταματάνε λίγο παρακάτω.

Ρώμη

  Δύο αστυνόμοι, τους δίνω άδεις κλπ, μου ανοίγουν ένα βιβλίο και μου δείχνουν την πινακίδα της παράνομης προσπέρασης. Προσπαθώ να τους εξηγήσω, αγγλικά κανένας τους δεν μιλά, μου κόβει ηλεκτρονικά το πρόστιμο, 38 λέβα ( περίπου 20 ευρώ ), το οποίο πρέπει να πληρωθεί σε κάποια Βουλγάρικη τράπεζα, έχει και το ΙΒΑΝ της τράπεζας πάνω το πρόστιμο. Το πλήρωσα στο δρόμο με e- banking, κακώς, διότι η είσοδος μας στην Ελλάδα έγινε δίχως κανέναν έλεγχο απ΄τη μεριά τους. Μου χάλασε όμως, όλη τη διάθεση, διότι αισθάνθηκα, ότι έψαχναν για εύκολο χρήμα και με έγραψαν δίχως λόγο. Επιπλέον το οδικό τους δίκτυο είναι απαρχαιωμένο, κάναμε ελάχιστα χιλιόμετρα σε κανονικό δρόμο τύπου ΠΑΘΕ, ( σε κάποιο σημείο μας έβγαλαν έξω από την εθνική και μας έβαλαν μέσα από κάποια χωριά και χωριουδάκια ), για λιγότερο από 250 χλμ, κάναμε πάνω από έξι ώρες.... Τέλος πάντων, τώρα ξέρω γιατί οι περισσότεροι μετανάστες μας, έρχονται πια από Ιταλία, με το πλοίο ( ταξιδεύουν εντός ζώνης Σένγκεν όπου οι έλεγχοι στα σύνορα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστοι ).

   Τελικά συμπεράσματα

Λιουμπλιάνα

  Αν εξαιρέσουμε λοιπόν, την τελευταία ημέρα με όλη αυτή την ταλαιπωρία για να περάσουμε τη Βουλγαρία, όλα τα υπόλοιπα, σε αυτό το ταξίδι πήγαν καλά. Και κυρίως το απολαύσαμε! Καινούριες εμπειρίες για όλους μας, ωραίες εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας, άλλες νοοτροπίες των ανθρώπων που μας προβλημάτισαν. Τι χρειαστήκαμε, ( και τι χρειάζεται κι ένας ταξιδιώτης που θα αποπειραθεί να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι ) πέρα από την καλή μας διάθεση; Τέσσερα πράγματα:
α) Στοιχειωδώς αγγλικά, αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η διεθνής γλώσσα που μιλούν οι πάντες πια.
β) Ένα αξιόπιστο gps.
γ) Μια πιστωτική κάρτα (credid card), για να μην αναγκάζεσαι να χαλάς ευρώ στο τοπικό νόμισμα , τόσων χωρών, που διασχίσαμε. Κούνα, δηνάρια, λέβα, τα οποία πάντα σου μένουν και πρέπει να ψάχνεις και ανταλλακτήρια. Εντύπωση, μου έκανε στη Σερβία, που ακόμα και το περίπτερο, για ένα μπουκάλι νερό αξίας 68 δηναρίων ( 60 λεπτά ), δέχθηκε την κάρτα. Στις χώρες εκτός ευρώ όμως, η κάθε συναλλαγή χρεώνεται με ένα ευρώ επιπλέον. Οπότε κάνεις το λογαριασμό σου και κανονίζεις τι θα πράξεις.
και 

δ) Google map και μια σύνδεση ίντερνετ ( Τώρα πια ισχύουν οι ίδιες χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, όπου κι αν ταξιδέψεις εντός Ε.Ε.) Το Google map έχει αντικαταστήσει τον χάρτη, που κάποτε κρατάγαμε στα χέρια μας. Ηλεκτρονικός χάρτης με απίστευτες δυνατότητες για να μην ταλαιπωρείσαι δίχως λόγο.

Φλωρεντία, θέα προς τη piazza Duomo

Ταξίδι δρόμου ( Ιταλία, Σλοβενία και Σερβία ) Εντυπώσεις- Florence, Rome, Ljubljana, Beograd ( Μέρος Α' )

  Ήταν ένα από αυτά τα ταξίδια, τα οποία τα έχεις για πολύ καιρό μέσα στο μυαλό σου, τα έχεις σχεδιάσει και ξανασχεδιάσει πολλές φορές με τη βοήθεια των δυνατοτήτων, που σου δίνει το διαδίκτυο και κάποτε έρχεται ο χρόνος, η συγκυρία που το πραγματοποιείς.

  Ικανοποιείς δικά σου όνειρα, (πάντα είχα την επιθυμία, αν ταξίδευα στην Ιταλία, να επισκεπτόμουν τη Φλωρεντία, την πόλη επιτομή της Αναγέννησης ). Ικανοποιείς την επιθυμία σου να δοκιμάσεις τις δυνατότητες και τις αντοχές σου. ( Ένα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων με το δικό σου όχημα, να οργανώσεις μόνος σου όλες τις λεπτομέρειες, διαδρομή, διαμονή, να βρεις τα σημεία ενδιαφέροντος του κάθε τόπου, τις πόλεις που εξυπηρετούν το πλάνο του ταξιδιού σου για στάσεις, τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, π.χ. τι διόδια έχουν...).

  Είναι αλήθεια λοιπόν, ότι υπήρχε μια καλή οργάνωση, κυρίως στο πληροφοριακό κομμάτι. Και το διαδίκτυο σου δίνει τις δυνατότητες να μάθεις απίθανες λεπτομέρειες - όπως για παράδειγμα να δεις εκ των προτέρων, πως λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα στα διόδια της Ιταλίας... Φυσικά, υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι σε ένα τέτοιο ταξίδι τις οποίες αντιμετωπίζεις έκτακτα. με την απαιτούμενη ευελιξία, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του δρομολογίου του πλοίου, το οποίο έχεις κλείσει πριν από δυο μήνες και το οποίο την προηγούμενη της αναχώρησης, σου ανακοινώνει ότι θα έχει μια τέτοια καθυστέρηση, που ουσιαστικά θα χάσεις την πρώτη σου ημέρα. Και τότε, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, μόλις φτάνεις, τρέχεις να αλλάξεις πλοίο και προορισμό αποβίβασης. Αντί για Αγκόνα, που υπολόγιζες να φτάσεις και σε 3,5 ώρες να είσαι στη Φλωρεντία, να κατεβαίνεις τελικά Πρίντεζι, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόσουν τουλάχιστον 8 ώρες οδήγημα, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Ιταλία από το νότο ως τον προορισμό σου.

  Εμπειρία θετική τελικά, μιας και οι εικόνες, που εναλλάσσονταν ήταν πάμπολλες. Καλλιέργειες, δασώδεις εκτάσεις, βιομηχανικές περιοχές, πολλές δεκάδες ανεμογεννήτριες, μα το πιο όμορφο ήταν εκείνα τα γραφικά χωριά, σκαρφαλωμένα στις κορφές των λόφων, τα οποία διατηρούν την παλιά τους αρχιτεκτονική αναλλοίωτη, με την εκκλησία τους πάντα στο πιο ψηλό τους σημείο.  Κι όλα αυτά τα χιλιόμετρα, τα διασχίζεις σε έναν τέλειο από πλευράς οδοστρώματος, αυτοκινητόδρομο, που τα όρια ταχύτητας κατά κανόνα τηρούνται και οι αμέτρητες νταλίκες κρατούν πάντα τη δεξιά λωρίδα. Έτσι το οδήγημα σου είναι ξεκούραστο και το κυριότερο αισθάνεσαι ασφαλής. Το gps, αποδεικνύεται αξιόπιστο και στον προκαθορισμένο χρόνο σε φέρνει μπροστά στο διαμέρισμα που έχεις κλείσει. Κρίνοντας την ιταλική autostrata, θα έλεγες ότι έχει τέλειο οδόστρωμα, πολύ καλή σήμανση, αλλά αρκετά τσουχτερά διόδια ( 80 ευρώ για 1100 χλμ συνολικά στην Ιταλία ), σταθμούς εξυπηρέτησης οχημάτων σε κάθε 30 χλμ περίπου, τα περισσότερα είναι σταθμοί ανεφοδιασμού και όχι ξεκούρασης και... δεν υπάρχουν σημεία έκτακτης ανάγκης όπως έχει η δική μας ΠΑΘΕ, αλλά κάποια μικρά ανοίγματα στο δρόμο, στα οποία ίσα ίσα που χωράει μια νταλίκα.

Santa Maria del Fiore ( duomo )

  

Φλωρεντία

  Μια από τις πιο ιστορικές πόλεις του κόσμου, που ζει  από τον τουρισμό, με τεράστια προβολή  και έχει να επιδείξει δεκάδες σημεία ενδιαφέροντος. Με ένα ιστορικό κέντρο, κλειστό για αυτοκίνητα ( εκτός από ηλεκτροκίνητα ταξί και αστυνομικά οχήματα ) στο οποίο δεσπόζει ο Duomo. ( Duomo, λέγονται όλοι οι καθεδρικοί ναοί των πόλεων της Ιταλίας). O Καθεδρικός Ναός της Santa Maria del Fiore, σε εντυπωσιάζει όχι μόνο με το μέγεθος του, αλλά κυρίως με την αρχιτεκτονική του σύλληψη, τόσο στη γενικότερη εμφάνιση του, όσο και στον εξωτερικό διάκοσμο του που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που όταν πρωτοαντικρίζεις το μνημείο αυτό, μένεις άφωνος, θαυμάζοντας το απλώς.  Το όλο οικοδόμημα, συμπληρώνει το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη και το καμπαναριό του Giotto, όλα στο ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ.

Ο Περσέας

  Επιβεβλημένο θεωρείται να περπατήσεις το ναό ολόγυρα, να θαυμάσεις τις απίστευτες διακοσμητικές του λεπτομέρειες, να τον δεις στις διαφορετικές ώρες της ημέρας με διαφορετικό φωτισμό κάθε φορά, ( η φωτογραφία πάνω, είναι λίγο πριν τη δύση ). Μέσα ο Ναός, δεν σε εντυπωσιάζει τόσο, ουσιαστικά είναι γυμνός, πέρα από τον τεράστιο θόλο του. Αν έχεις τις δυνάμεις, μπορείς να επιλέξεις, με εισιτήριο, να ανέβεις τα 444 σκαλοπάτια του τρούλου και να θαυμάσεις την πόλη από εκεί ψηλά. Δεύτερο σημείο της πόλης, που με εντυπωσίασε ήταν η πλατεία della Signoria, στην οποία δεσπόζει η κρήνη με τον Ποσειδώνα, η οποία όμως ήταν κρυμμένη, διότι γίνεται η συντήρηση της.  Αποζημιώνεσαι όμως και με το παραπάνω, στη Loggia dei Lanzi. Μπορείς να καθίσεις στα σκαλοπάτια της και να ξεκουραστείς αλλά κυρίως μπορείς να θαυμάσεις μια σειρά αντιγράφων σπουδαίων γλυπτών, που έχουν τοποθετηθεί εκεί. Ξεχωρίζει αυτό του Περσέα, που σκοτώνει τη Μέδουσα έργο του Benvenuto Cellini (1500 - 1571). Δίπλα βρίσκεται το Palazzo Vecchio, διοικητικό κέντρο της πόλης στα χρόνια της άνθησης της, ένα αληθινό παλάτι. Μπροστά του βρίσκεται ένα πιστό αντίγραφο του περίφημου "Δαυίδ" του Μιχαήλ Άγγελου. Στην πραγματικότητα έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα, πολλά από τα σημαντικότερα έργα γλυπτικής της Ιταλικής Αναγέννησης, αν δεν θέλεις να τρέχεις από μουσείο σε μουσείο για να τα θαυμάσεις. Η πόλη είναι γεμάτη μουσεία και Πινακοθήκες, που αν αθροίσεις το κόστος εισόδου σε αυτά, αποτελεί ένα αξιοσέβαστο ποσό. Επιλέγεις λοιπόν τι θα δεις και εκμεταλλεύεσαι και ότι σου προσφέρει η πόλη δωρεάν - και είναι αρκετά αυτά.

Χρυσοχοϊο στην Ponte Vecchio

Τρίτο σημείο της πόλης, η πολυδιαφημισμένη γέφυρα Ponte Vecchio, μια από τις πολλές γέφυρες, που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης, την οποία διασχίσει ο ποταμός Άρνο. Η περίφημη γέφυρα, μόνο για πεζούς, είναι κτισμένη δεξιά και αριστερά, με οικήματα που άλλοτε αποτελούσαν μέρος της αγοράς της πόλης. Σήμερα τα μαγαζάκια αυτά, φιλοξενούν φίρμες ακριβών χρυσοχοΐων. Καθημερινά επισκέπτονται τη γέφυρα χιλιάδες τουρίστες, για να φωτογραφηθούν με θέα το ποτάμι και τα χρυσοχοΐα. Κατά την άποψη μου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που η διαφήμιση υπερβάλλει έναντι της πραγματικότητας. Πολύ γνωστή και η πλατεία della Repubblica, με την τεράστια αψίδα από την μια πλευρά της και το περίφημο καρουζέλ της στη μέση, την οποία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε, μιας και γίνονταν σε αυτήν έργα ανάπλασης και ήταν κλειστό όλο το κέντρο της. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την κλειστή αγορά του San Lorenzo, η οποία κινείται σε τρία "επίπεδα". Τους πάγκους που την περιβάλουν με τα δερμάτινα, από ζώνες ως μπουφάν. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση εδώ:

Mercanto di San Lorenzo

Πρώτον ότι όλοι σχεδόν οι πωλητές ήταν οικονομικοί μετανάστες, κυρίως από χώρες της Αφρικής και δεύτερον ότι το "ανατολίτικο παζάρι" εδώ είναι κανόνας. Διαπραγματεύεσαι την τιμή του δερμάτινου που θέλεις να πάρεις, δοκιμάζοντας τα όρια και τα δικά σου και του πωλητή. Μην παραξενευτείς, αν φεύγοντας σε φωνάξει πίσω ο πωλητής λέγοντας σου ότι συμφωνεί με την τελική τιμή που του πρότεινες. Ο πρώτος όροφος της αγοράς λειτουργεί ως τις 1,30 μμ και αποτελεί την αγορά, όλων των αγροτικών προϊόντων ( φυσικών και μεταποιημένων) της γης της Τοσκάνης. Μια πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και αρωμάτων. Ο δεύτερος όροφος, αποτελεί το εστιατόριο του συγκροτήματος, όπου κι αυτό αναδεικνύει την ιδιαίτερη ιταλική, (ειδικά της Τοσκάνης) κουζίνα. Γύρω γύρω υπάρχουν μικρές κουζίνες, κάθε μία παρασκευάζει διαφορετικό είδος από το άλλη. Εσύ αγοράζεις ότι θέλεις, απ΄ όπου θέλεις και κάθεσαι στη μέση, όπου βρίσκονται τα τραπέζια. Αποτελεί μια φτηνή και ποιοτική επιλογή για φαγητό, για την έτσι κι αλλιώς ακριβή, για εμάς, Ιταλία.

  Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα μέρη της Φλωρεντίας αλλά για εμένα αυτό, που απόλαυσα περισσότερο, είναι οι βόλτες που κάναμε μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Φλωρεντίας, είτε μιλάμε για τους τεράστιους κεντρικούς πεζόδρομους της, είτε μιλάμε για τα μικρά στενά δρομάκια της. Κάθε γωνία της είχε να σου προσφέρει και μία νέα εικόνα, μια ακόμα λεπτομέρεια, που έκανε τη διαφορά. Η αναγεννησιακή ατμόσφαιρα της πόλης, ο πλούτος της εποχής των Μεδίκων είναι διάχυτα παντού. Ιδιαίτερα απολαύσαμε την ευκαιρία για ξεκούραση στη δροσιά της Loggia dei Lanzi, έχοντας γύρω σου όλα εκείνα τα αριστουργήματα της αναγέννησης, εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Χιλιάδες άνθρωποι, να εξερευνούν την πόλη μαζί σου, απ΄ όλον τον κόσμο και να θαυμάζουν όλα αυτά τα αριστουργήματα της πόλης.
Συμβουλές: Το αθλητικό παπούτσι επιβάλλεται διότι τα χιλιόμετρα που περπατάς καθημερινά είναι πολλά και οι δρόμοι στο κέντρο είναι όλοι πλακόστρωτοι. Η εποχή που είμαστε εκεί, ήταν η καταλληλότερη, τέλη Ιουνίου, όπου οι θερμοκρασίες διατηρούνται σε κανονικά επίπεδα.
Δεν θα παραλείψετε να πιείτε καφέ σε ένα από τα πολλά cafe της πόλης, τα οποία προσφέρουν κι πολλά άλλα εδέσματα για ένα πρόχειρο φαγητό. Αν καθίσετε οι τιμές είναι περίπου 8 ευρώ ανά άτομο, με κάτι μαζί για να φάτε. Να ξέρετε ότι άλλη τιμή έχουν αν καθίσετε κι άλλη τιμή αν τα πάρετε στο χέρι. Τα εστιατόρια τους τιμούν την κουζίνα της περιοχής τους. Η πίτσα, οι μακαρονάδες και η περίφημη bistecca fiorentina ( σιτεμένη, μοσχαρίσια μπριζόλα ιδιαίτερα μαλακή και νόστιμη), προσφέρονται παντού. Το άτομο κοστίζει από 17 ως 20 ευρώ. Φυσικά δεν θα παραλείψετε να φάτε παγωτό, Gelatari-ες υπάρχουν παντού, με πολλές γεύσεις. Συνιστώ τη gelataria Edoardo, στην Piazza Duomo. Μην παραλείψετε να καθίσετε στην Cathedral Irish Pup, αργά το απόγευμα, για ένα ποτό ή ένα φτηνό lunch menu ( 10 ευρώ ανά άτομο ) και να απολαύσετε την εναλλαγή των χρωμάτων στον καθεδρικό ναό της Duomo, καθώς δύει ο ήλιος.

Πλατεία Αγίου Πέτρου (Βατικανό)

Ρώμη

Μέσα, στο πρόγραμμα μας ήταν και μια γρήγορη επίσκεψη στη Ρώμη, με τρένο. Πρώτον για να δούμε ορισμένα από τα ονομαστά μνημεία της αιώνιας πόλης και δεύτερον για την εμπειρία, την οποία δεν έχουμε ακόμα στην πατρίδα μας, να ταξιδεύουμε με πραγματικά, γρήγορα και σύγχρονα τρένα. Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στον τερματικό σταθμό της Φλωρεντίας, είναι η διαρκής κίνηση του και οι χιλιάδες άνθρωποι που χρησιμοποιούν το τρένο. Με δέκα τουλάχιστον αποβάθρες, από τους οποίες κάθε 15 λεπτά αναχωρεί και κάποιο τρένο δεν είναι περίεργο. Μπορείς να ταξιδέψεις παντού, θεωρείται φτηνού κόστους μετακίνηση, όχι βέβαια για εμάς, αν αναλογιστείς ότι η διαδρομή μιάμισης ώρας, Φλωρεντίας - Ρώμης κοστίζει 96 ευρώ (πήγαινε - έλα), με το γρήγορο. Αμέσως έξω από τον τερματικό σταθμό της Ρώμης, βρίσκεται ο σταθμός του μετρό, ο οποίος σε διευκολύνει να φτάσεις γρήγορα και εύκολα στον προορισμό σου. Πρώτη μας στάση η πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό. Τεράστια, στην οποία κυριαρχεί το άσπρο μάρμαρο και τα τεράστια κτίσματα, που οριοθετούν την έδρα του πρωτοκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Εδώ μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και την Cappella Sistina, αλλά χρειάζεσαι μια μέρα μόνο για αυτά.

Fontana di Trevi

Εμείς αρκεστήκαμε σε μια πρώτη, μικρή γεύση του Βατικανού. Η επόμενη στάση μας, ήταν στην πασίγνωστη Fontana di Trevi. Κάτασπρο μάρμαρο, ιδιαίτερης ομορφιάς ο γλυπτός και αρχιτεκτονικός διάκοσμος, τα νερά που τρέχουν μας χάριζαν την αίσθηση της δροσιάς, που τόσο χρειαζόμασταν εκείνη την ημέρα που ο υδράργυρος ξεπέρασε τους 32 βαθμούς Κελσίου και εκατοντάδες κόσμου να προσπαθεί να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία, μεταξύ τους κι εμείς. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την πλατεία della Rotonda, όπου βρίσκεται το Πάνθεον. Τεράστιος κτίσμα, το οποίο αντανακλά όλο το μεγαλείο της άλλοτε κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επόμενος προορισμός μας, η πλατεία Barberini για να πάρουμε το μετρό για το Κολοσσαίο. Αυτό, που μου έκανε εντύπωση σε όλη τη διαδρομή, ότι αν και κινηθήκαμε σε κεντρικές αρτηρίες της πόλης, η κίνηση ήταν ελάχιστη. Δεν μιλάμε για παράνομο παρκάρισμα, πουθενά δεν το είδα αλλά και τα αυτοκίνητα που κινούνταν ήταν ελάχιστα. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο το έχουν καταφέρει αυτό οι Ιταλοί, αλλά σε σύγκριση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες έχουν πολλά να διδαχθούν από αυτό.

Κολοσσαίο

Εντύπωση επίσης, μου έκαναν και οι κατασκευές εκείνες, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου μπορούσες να γεμίσεις το μπουκάλι σου με κρύο νερό ή να φορτίσεις το κινητό σου. Ιδιαίτερα χρήσιμες όχι μόνο για τους τουρίστες της πόλης αλλά κυρίως για τους οικονομικούς μετανάστες ή πρόσφυγες, που τους διέκρινες σε όλη την πόλη. Η στάση μας στο Κολοσσιαίο μας γέμισε με δέος, με τη σκέψη ότι μέσα σε αυτό το τεράστιο θέατρο-στάδιο, οι Ρωμαίοι τέρπονταν με παραστάσεις "χολιγουντιανής παραγωγής", που ικανοποιούσαν την ανάγκη τους να επιβεβαιώνουν με κάθε τρόπο την τεράστια δύναμη της αυτοκρατορίας τους. Η έκφραση άρτος και θεάματα, σίγουρα εκείνα τα χρόνια, συσχετιζόταν απόλυτα με την πραγματικότητα της πόλης, που επέβαλε τη θέληση της με τις ισχυρότατες λεγεώνες της. 

Κλείνοντας την επίσκεψη μας στην Ιταλία, θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει

Piazza Duomo

απόλυτα, τη σημασία του τουρισμού στην οικονομία τους και δουλεύουν πάνω σε αυτό σε κάθε επίπεδο. Από την πολύ καλή τουριστική προβολή της χώρας τους, (δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά πλέον, σκεφτείτε μόνο πόσες κινηματογραφικές ταινίες και πόσα βιντεάκια στο Youtube εκθειάζουν την Ιταλία !). Έχουν άριστες συγκοινωνίες προς κάθε προορισμό, ένα ηλεκτρονικό σύστημα πώλησης εισιτηρίων κάθε είδους, ακόμα και για τα μουσεία τους ( https://www.florence-tickets.com.  ), που μπορεί να είναι πιο ακριβό, αλλά σε γλυτώνει από τις ατελείωτες ουρές. Σέβονται την αρχιτεκτονική των τουριστικών πόλεων τους, ακόμα κι εκεί που γίνονται νέα κτίσματα. Προωθούν συστηματικά τα αγροτικά τους προϊόντα σε συνδυασμό με την κουζίνα τους. Έχουν λύσει τα προβλήματα με τα σκουπίδια, με το νερό, με το πάρκινγκ, σέβονται το "προϊόν" που πουλούν και τον πελάτη τους. Αυτά όλα μαζί με τα πολλά και ιδιαίτερα αξιοθέατα, μουσεία κλπ που διαθέτουν

σαλάτα Μακεδονία

έχουν κάνει την Ιταλία, έναν προορισμό ακριβό μεν για εμάς αλλά με τεράστια προστιθέμενη αξία για τη χώρα τους. Νομίζω ότι ως  χώρα θα μπορούσαμε να διδαχθούμε πολλά επί του θέματος. Ένα μικρό παράδειγμα: Στην περιοχή που μέναμε, γινόταν ανάπλαση για την επέκταση της γραμμής του τραμ. Παρατήρησα ότι τα νέα πεζοδρόμια ήταν μαύρη άσφαλτος. Αναρωτήθηκα γιατί, δεν έβαζαν για παράδειγμα μια ωραία πλάκα. Η απάντηση ήταν απλή. Οι τουρίστες σήμερα χρησιμοποιούν τροχήλατες βαλίτσες, άρα τα πεζοδρόμιο δεν έπρεπε να τους καταπονεί αλλά να τους διευκολύνει.

Κι ένα τελευταίο, διαφορετικό. Παρατήρησα, ότι παντού πουλούσαν τη σαλάτα Makedonia. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο "κακό". Λέω, βρε τους Σκοπιανούς, πώς τα κατάφεραν; Ψάχνοντας στη Βικιπαίδεια (   https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(food) ) είδα ότι η σαλάτα Μακεδονία αποτελείται από ανάκατα διάφορα κομματάκια φρούτων ή λαχανικών... όπως την ποικιλομορφία των λαών της Μακεδονίας του Μ. Αλεξάνδρου ή την ποικιλομορφία των Λαών της Οθωμανικής Μακεδονίας. Είναι, λέει μια σαλάτα συνηθισμένη στην Ελλάδα, Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Λατινική Αμερική. Μόνο, που εγώ μέχρι σήμερα δεν την έχω δει πουθενά, σε κανένα εστιατόριο στην πατρίδα μας. Γιατί άραγε;   

( Η συνέχεια στο επόμενο ... )