Ως ελάχιστη θύμηση!

  Ξημερώνει. Από τη νύχτα βρίσκομαι στο πολυβολείο, το οποίο την προηγούμενη νύχτα, είχαμε αποκαλύψει η ομάδα θέσης. Κοιτάς ευθεία μπροστά, αν στη θάλασσα έχουν εμφανιστεί τα εχθρικά πλοία με την ημισέληνο. Καθαρός ο ορίζοντας. Ούτε κανένα αεροπλάνο ακούστηκε. Όλη τη νύχτα περιμέναμε. Ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Για εμάς δεν υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν υπάρχει σχέδιο δεύτερης αμυντικής γραμμής. Βρισκόμαστε σε ένα από τα νησιά της ανατολικής Ελλάδας, στα σύνορα με την Τουρκία. Πολεμάς και νικάς ή πέφτεις εκεί. Πολεμάς με το όπλο που σου εμπιστεύτηκε η πατρίδα  για την οικογένεια σου, που είναι εγκλωβισμένη στον τόπο της, το νησί σου, την Πατρίδα σου.  Είμαστε εθνοφύλακες μαζί με τους έφεδρους και τους φαντάρους από όλη την Ελλάδα. Θα πολεμήσουμε εκεί στην πρώτη γραμμή διότι πίσω μας, βρίσκεται το σπίτι μας, και πίσω από το σπίτι μας η θάλασσα,  το ελληνικό Αιγαίο. Κι εμένα, εσένα, τον γείτονα μου, μας επέλεξε η μοίρα, εκείνη την ημέρα να βρισκόμαστε εκεί.  Δεν χρειαζόμαστε ούτε αποδείξεις εθνικοφροσύνης, ούτε να ωρυόμαστε εναντίον κανενός, διότι, απλά είμαστε εκεί. (   Μάρτης 1987 -  Ιανουάριος 1996 )

  Η σκέψη μου πάντα βρίσκεται κοντά σε εκείνους, που επέλεξαν να μένουν στα ακριτικά νησιά μας, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο. 

Μπορεί εμείς σήμερα, που κατοικούμε στη μεσόγεια Ελλάδα να φιλοσοφούμε επί διαφόρων, να ανταγωνιζόμαστε σε πατριωτικές κορώνες και εύκολες θυσίες, αλλά κάποιοι άλλοι θα ξυπνήσουν στα ορύγματα, της πρώτης γραμμής. Κάθε ημέρα που ξημερώνει για αυτούς, ειδικά σήμερα που η Τουρκία, μας δίνει καθαρά το σήμα, ότι διεκδικεί χώρο του Αιγαίου, είναι και μια ημέρα ειρήνης την οποία θέλουν να ζήσουν.

Ξορκίζουν τον πόλεμο, δεν τον θέλουν δεν θα τον αρνηθούν όμως αν τους επιβληθεί. 

  Εκνευρίζονται με όλους εκείνους τους πατριδοκάπηλους που "πολεμούν" από τις τηλεοράσεις ή από το πληκτρολόγιο  του Η/Υ τους, πίνοντας και καμιά φραπεδιά. Οι νησιώτες ξέρουν πολύ καλά, ότι μέχρι να παρουσιαστούν αυτοί στα κέντρα επιστράτευσης, στον τόπο τους, όλα θα έχουν κριθεί. Μόνος σύμμαχος τους, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Τις οποίες εμπιστεύονται διότι καθημερινά βρίσκονται δίπλα τους. Από τους πολιτικούς έχουν δίκαια παράπονα. Απομόνωση τον χειμώνα, κατάργηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων, κατάργηση κάθε κινήτρου για να ζεις εκεί, στους ακριτικούς βράχους του Αιγαίου. Από τους πολιτικούς ζητούν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίζουν την Ειρήνη. Με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε δόγμα, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος, δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι με πολιτικά μέσα ή δια της στρατιωτικής ισχύος. Την Ειρήνη θέλουν και μόνο αυτή. 

Αυτά τα λίγα, σήμερα που ο ουρανός γκριζάρει επικίνδυνα ( παραμονές της 25ης Μαρτίου ), ως ελάχιστη θύμηση, στους συμπατριώτες μου, που παραμένουν εκεί για να φυλάνε τις σημερινές μας Θερμοπύλες!!!!

Με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας ποιητικής συλλογής

 

  Η αίθουσα γεμάτη, φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, άνθρωποι που εκτιμούν τον Πάνο και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Στην παρέα που κάθομαι, προτού ξεκινήσει η παρουσίαση, συζητάμε για τα θέματα της επικαιρότητας. Για τον δικαστήριο, που αθώωσε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας, ο οποίος ήταν κατηγορούμενος για ένα δημοσίευμα γεμάτο μίσος για τους ομοφυλόφιλους. Δεν μας σόκαρε τόσο ο λόγος του, συνηθισμένοι είμαστε, έχουμε ακούσει και χειρότερα (πιθανόν), όσο αυτή καθαυτή η απόφαση του δικαστηρίου. Η οποία ένα μόνο μήνυμα εκπέμπει, ότι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και αυτό σε μια χώρα της δημοκρατικής δύσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου προσφέρουν σήμερα οι πολιτειακοί θεσμοί. 

  Συζητήσαμε για την ανυπαρξία πολιτικής στήριξης για το βιβλίο από το αρμόδιο υπουργείο του πολιτισμού, με την κοιμώμενη στα έδρανα της βουλής υπουργό, άνθρωπο της Τέχνης όμως κι αυτή κατά τα άλλα. Ως παράδειγμα έφερα την απουσία της Ελλάδας από την έκθεση βιβλίου της Λειψίας, που γίνεται αυτές τις ημέρες, όπου είναι αφιερωμένη στα Βαλκάνια, τις μειονότητες, τους πρόσφυγες με την Ελλάδα απούσα, ενώ όλες οι άλλες γειτονικές μας, Βαλκανικές χώρες είναι παρούσες. Μάλλον εμείς είμαστε πολύ "χάι" για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
  Συζητήσαμε για τον κουμπουροφόρο Ιβάν, που σοκάρει το Πανελλήνιο, δικαίως αλλά και υποκριτικά, μιας και η όλη υπόθεση των ανώνυμων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, δεν είναι και η πιο αθώα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπόθεση. Για τον ΜΠΑΟΚ!
  Συζητήσαμε για την αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι αναπληρωτές, διεκδικώντας μόνιμο διορισμό επιτέλους. Οι οποίοι καλύπτουν τις χιλιάδες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χρόνο αλλά για την πολιτεία, φοβάμαι και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είναι αόρατοι. Για την απίστευτη γραφειοκρατία, που καταδυναστεύει το δημόσιο (και τα σχολεία), ειδικά σήμερα στην εποχή των διαδικτυακών διεπαφών και των ταχυτήτων, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό.
  Για τους νέους της Πατρίδας μας, που άλλοι παλεύουν για να εισαχθούν στη σχολή των ονείρων τους, άλλοι παλεύουν για να επιβιώσουν εντός των τειχών ( όπως οι συνάδελφοι μου αναπληρωτές αλλά και χιλιάδες άλλοι νέοι του ιδιωτικού τομέα ) και για τους άλλους που πήραν των "ομματιών τους" για τα ξένα δίνοντας εκεί τον αγώνα τους.

  Λίγο αργότερα, ο Πάνος, διαβάζοντας ένα από τα ποιήματα του, την Αντανάκλαση, τελειώνει ως εξής: "...είμαστε εκείνοι που ξεκινήσαμε το γέλιο
                          για να τελειώσουμε το κλάμα."

  Ο Πάνος Ιωαννίδης, ανήκει στη γενιά της μελαγχολικής αριστεράς, της απογοητευμένης αριστεράς, μιας γενιάς μορφωμένης, άξιας, που ξεκίνησε της ζωή της με ελπίδα, που οι γονείς τους μπορούσαν να τους προσφέρουν "τα πάντα για να κτίσουν το μέλλον τους". Και σήμερα βιώνουν μια Πατρίδα χρεωμένη και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά. Είναι αισιόδοξοι, αλίμονο αν δεν ήταν. Φτιάχνουν οικογένειες, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παλεύουν καθημερινά σε μια απόλυτα ανταγωνιστική κοινωνία και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τίτλος της 2ης ποιητικής του συλλογής, ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ ( το βαγόνι-μηχανή, που σέρνει όλη την αμαξοστοιχία ), για μένα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω, ότι η δική του και οι νεότερες γενιές, θα σύρουν την πατρίδα μας προς τα εμπρός. Πιστεύω, ότι είναι σοφότεροι από εκείνους που προηγήθηκαν, ελπίζω περισσότερα σε αυτούς, απ΄ ότι σε όλους εκείνους, που δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν στην Πατρίδα μας. 
  Η δική μου γενιά, είχε την αντίστροφη πορεία. Μεγαλώσαμε στη βουή της μεταδικτατορικής Ελλάδας, φτιάξαμε μύθους αβάστακτους για την αριστερά και τη δεξιά, φτιάξαμε τη ζωή μας στα χρόνια της ευημερίας και σήμερα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούμε καθημερινά να ξορκίσουμε τις σκιές των δικών φταιξιμάτων για το χάλι μας. Κι όσο κι αν αρνούμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν συμμετείχαμε όλοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια λυγίζουμε. Ναι, δεν βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο μέλι αλλά τους ανεχθήκαμε... τους ανεχθήκαμε και αυτό είναι αρκετό για να αναρωτιόμαστε αν τα κάναμε όλα σωστά εκείνα τα χρόνια!

  Φίλε μου Πάνο, μακάρι η δική σας γενιά να τελειώσει το κλάμα και όχι απλώς να τελειώσετε με κλάμα, πάνω στα ερείπια μια χώρας που δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, ζώντας το παρόν σε παρελθόντα χρόνο. Δικαιούστε να είστε αισιόδοξοι, δικαιούμαστε να είμαστε απαισιόδοξοι! Το παλεύουμε όμως και οι δύο και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Καλή συνέχεια,  φίλε μου.

Υ.Γ. Χάρηκα την παρουσίαση της φίλης φιλολόγου Βιολέτας Στυλιανίδου, χάρηκα γενικότερα που τα ξαναείπαμε μετά από καιρό.

Πάνος Ιωαννίδης. Δραμινός ποιητής και συγγραφέας.
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της παρουσίασης της τελευταίας του ποιητικής συλλογής ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το Φθινόπωρο αναμένουμε τη συνέχεια των περιπετειών, του ιδιωτικού ντετέκτιβ Πέτρου Ριβέρη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αυτή τη φορά.

Δείτε την παρουσίαση, πατώντας εδώ

και ξαφνικά έξωση....

 

   Το πόσο είμαστε δεσμευμένοι από τους διαφόρους παρόχους των διαδικτυακών τόπων, που χρησιμοποιούμε, είχαμε την "τιμή" να το νιώσουμε, εμείς που πριν από αρκετά χρόνια, εμπιστευτήκαμε την πλατφόρμα του Pathfinder, για να στήσουμε ένα blog και να ξεδίνουμε, γράφοντας ότι μας βάραινε την ψυχή κάθε φορά.

  Ήταν δωρεάν, είχε καλά χαρακτηριστικά, το μάθαμε εύκολα και κυρίως είχαμε τη χαρά, να συναντήσουμε εκεί μέσα άλλους συνανθρώπους μας, με τις ίδιες πάνω κάτω αγωνίες με εμάς. Ανταλλάσσαμε σχόλια αφού διαβάζαμε τις εγγραφές μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια κοινότητα ανθρώπων, ανά την Ελλάδα, όπου συνδεόμαστε δια του διαδικτύου. Κάποιοι χανόμασταν για κάποιο διάστημα, κάποιοι προχώρησαν σε γνωριμία δια ζώσης, γενικά ήταν μια καλή παρέα.

 
  Μέχρι που εμφανίστηκε το Facebook, πιο άμεσο, πιο εύκολο, χάθηκαν πολλοί από το Pathfinder. Εγώ προσωπικά βρήκα μια ισορροπία, τα εύκολα, τα τρέχοντα, τα άφηνα για το fb, ενώ αυτά που θεωρούσα πιο σοβαρά, επέμενα να τα δημοσιεύω στο blog μου, που το ονόμαζα ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ. Εκεί ξανάρχισα να γράφω τα διηγήματα μου, να βλέπω ότι είχαν θετική αποδοχή από τους διαδικτυακούς μου φίλους και έτσι να τολμήσω και μια έκδοση.  Καλή λύση βρήκα, την αναδημοσίευση των εγγραφών μου στο fb. Νόμιζα ότι θα λειτουργούσε έτσι το πράγμα.
  Μέχρι την ημέρα, που μας ανακοινώθηκε, ότι οι υπηρεσίες του Pathfinder, κλείνουν... μαζί και τα blog, μας δόθηκε και μια προθεσμία, να τακτοποιήσουμε τις εγγραφές μας, τα μέιλ μας κλπ.

  Τι να κάνεις; να αφήσεις γραπτά σου, τις δημοσιεύσεις σου, σελίδες, που έφτιαξες με κόπο, υπερηφάνεια και αγάπη να χαθούν; Δεν θα μπορούσα να το κάνω!
Ενεργοποίησα τη δυνατότητα, που είχα στην πλατφόρμα, της google, στο blogger και το ξανάστησα από την αρχή. Αντιγραφή, επικόλληση, κάποια ξεκαθαρίσματα, κάποιες αναδιαρθρώσεις, κάποια εκμετάλλευση των νέων δυνατοτήτων, να προσθέσω παλιούς φίλους, να αναμένω κάποιους ακόμα... νομίζω τα κατάφερα.
Κι αυτού του blog μου, του έδωσα το ίδιο όνομα με το ίδιο avator, που είχα, Favicon, το λένε εδώ.

  Ελπίζω, να συνεχίσουμε τις εγγραφές μας, την αλληλεπίδραση μας σε αυτή τη νέα γειτονιά μας, που ξαναστήνουμε από την αρχή.
  Σκέφτομαι μόνο, τις μελλοντικές πιθανότητες, κι αν κλείσει το blogger κάποια μέρα, αν καταρρεύσει το facebook; Καταρρέουν μαζί και οι όποιες φιλίες των ανθρώπων; ...!!!
  Τελικά, οι απλές καθημερνές, ζωντανές επαφές των ανθρώπων έχουν την πραγματική αξία στη ζωή μας. Αυτές οφείλουμε να κρατάμε στη ζωή μας, εξαρτώνται μόνο από εμάς. 

  Φίλοι μου, διαδικτυακοί, χαίρομαι που είμαστε εδώ μαζί, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η φιλία μας εδώ, για μένα προσωπικά μιλώ, είναι άλλου είδους. Είναι στηριγμένη πάνω σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, που κάποιος άλλος, άγνωστος μας, κανονίζει αν θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί ή θα επιβάλει το χωρισμό μας. Ζούμε το Οργουελικό μέλλον.... Έτσι απλά... δυστυχώς!

Ας το χαρούμε λοιπόν, όσο το έχουμε, όσο έχουμε τη διάθεση και όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Καλή συνέχεια φίλοι μου!!!

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Αχ! αχ!

Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου, υπόθεση φωτοτυπίες, έγιναν κι αυτά....

28 Δεκ 2011

Ποιος να το φανταζόταν, ότι το σχολικό έτος 2011-12, ένα από τα θέματα που θα μας απασχολούσε σε καθημερινή βάση - μέσα στα σχολεία - θα ήταν τα σχολικά εγχειρίδια.

-Μάθαμε τίποτε κύριε διευθυντά;
-Θα έλθει το β΄τεύχος Γλώσσας ή να αρχίσω τις φωτοτυπίες;
-Το χαρτί για το φωτοτυπικό τελείωσε!
-Το φωτοτυπικό πάλι χάλασε!
-Πάλι έχασαν τη χτεσινή φωτοτυπία.
-Μα η άσκηση αυτή θέλει χρώμα και χρώμα στη φωτοτυπία δεν φαίνεται!!!!
-Κύριε, στο βιβλίο που μας δώσατε η άσκηση είναι λυμένη από τους περσινούς μαθητές...
Υπάρχουν ακόμα ελλείψεις, και όχι σε δεύτερα και τρίτα τεύχη . Το υπουργείο απαντά ότι τα βιβλία έχουν δοθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους! Στα σχολεία οι δάσκαλοι καθημερινά φωτοτυπούν.
Πληρώθηκαν τα βιβλία από τον ΟΕΔΒ! Ξαναπληρώνονται σε χαρτί φωτοτυπικού και σε σέρβις των Φ/Μ. Σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης μάλιστα!!!
Μα το πιο περίεργο είναι οι απόψεις που ακούγονται επίσημα, ότι με τα νέα αναλυτικά προγράμματα πάμε για κατάργηση του βιβλίου. Ο εκπαιδευτικός θα παράγει μόνος του το διδακτικό υλικό που χρειάζεται!!!
Ο δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου, με τη πληθώρα των διαφορετικών μαθημάτων, πως μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Τι θα γίνει; Σίγουρα τα βοηθήματα των ιδιωτών θα μπουν από την πόρτα ( όχι από το παράθυρο)  στα σχολεία .
Είναι πολλά τα βιβλία που εκδίδονται και πολλά τα έξοδα; Τότε να μια λύση, πρόχειρη, μπορούν να υπάρξουν και άλλες.
Εκδίδει το κράτος μόνο το βασικό εγχειρίδιο, όχι τετράδια μαθητών κλπ. Τα βιβλία χρεώνονται στο μαθητή ή το γονέα, με την υποχρέωση να επιστραφούν σε καλή κατάσταση στο τέλος του σχολικού έτους. Αυτά παραδίδονται στην επόμενη τάξη. την επόμενη χρονιά. Το κράτος συμπληρώνει μόνο τις πραγματικές ελλείψεις π.χ. από φθαρμένα ή αύξηση μαθητών. Σκεφτείτε το!
Υ.Γ. Πότε θα δούμε τιμωρία αυτών που φταιν για το φετινό χάλι
;

Ιθαγένεια...να δοθεί ή να μην δοθεί!!!

Άλλο ένα θέμα, που σήμερα πια είναι λυμένο.

10 Ιαν 2010

Ασφαλώς και έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το θέμα αυτό.
Από τη μια υποστηρίζεται ότι μια χώρα, δίχως επαρκή φύλαξη των συνόρων της και ήδη με ένα στους δέκα κατοίκους της να είναι αλλοδαπός, θα ήταν άστοχο να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια μέσα από μια διαδικασία, που το κύριο κριτήριο της θα είναι τα πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα!
Από την άλλη υποστηρίζεται ότι είναι άδικο χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες, πολλοί από αυτούς απόλυτα ενταγμένους στην ελληνική πραγματικότητα, να είναι όμηροι ενός άδικου συστήματος και να απειλούνται καθημερινά με την απέλαση σε μια χώρα με την οποία ίσως δεν έχουν κανένα δεσμό πια!

Προσωπικά δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στα παιδιά αυτών των ανθρώπων, που είτε γεννήθηκαν στη χώρα μας είτε ήλθαν στην πατρίδα μας σε μικρή ηλικία και βρίσκονται μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

 Παρακολουθούν τα μαθήματα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία, γενικά διαμορφώνουν άποψη με κεντρική ιδέα το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, τα περισσότερα διδάσκονται ακόμα και την ορθοδοξία.
Παιδιά χαμένα ανάμεσα σε δυο πατρίδες! Την πατρίδα που τους λένε ότι κατάγονται οι γονείς τους και την πατρίδα στην οποία ζουν και "μεγαλώνουν". Πολλές φορές αγνοούν ακόμα και τη γλώσσα των προγόνων τους, τα έθιμα τους την ιστορία τους. Ξένα κι εκεί το καλοκαίρι που επισκέπτονται τους συγγενείς τους, ξένα κι εδώ! Στις τάξεις των ελληνικών σχολείων αυτά τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν από τα δικά μας. Μεγαλώνουν, προοδεύουν! Κάποτε όμως θα 'ρθεί το κράτος μας και θα τους πει: "Φίλε μου είσαι ξένος, δεν μου κάνεις!"
Μήπως πρέπει να διορθώσουμε κάποτε αυτήν την αδικία;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΑ κλπ...

( " Σκανδαλο Βατοπεδίου", συνέχεια, 2018, όλοι αθώοι... )

26 Οκτ 2008

Παρά την αγάπη και το σεβασμό που έχω για το Άγιον Όρος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα. 

Αυτό της χρήσης των περίφημων χρυσόβουλων!!

Ήταν γνωστό ότι στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπήρχαν μεταξύ των άλλων θησαυρών και κτητορικοί τίτλοι. Προσωπικά φανταζόμουν ότι οι τίτλοι αυτοί είχαν μουσειακή αξία ή το πολύ πολύ καθόριζαν το δικαίωμα κτήσης των μονών επί του Όρους. Φανταζόμουν ότι μετά από τόσον καιρό... τα εκτός Όρους εδάφη,  είχε φροντίσει το Ελληνικό κράτος να τα αποδώσει σε αυτούς που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Δεν μιλώ για διαμερίσματα και άλλα ακίνητα που υπήρχε συνεχή σχέση εκμετάλλευσης από τις μονές. Μιλώ για τη Βιστονίδα, για τις ακτές στο νομό Καβάλας και στο νομό Χαλκιδικής και αλλού.

Πίστευα ότι το κράτος μας είχε φροντίσει να δώσει τίτλους ιδιοκτησίας στους ανθρώπους που καλλιεργούσαν τις εκτάσεις αυτές ή ζούσαν σε αυτές. Στη χειρότερη περίπτωση ότι τα είχε διεκδικήσει και τα είχε αποκτήσει το κράτος μας. "" Αθεράπευτα ρομαντικός,"" θα πείτε!! Έτσι φαίνεται!!!

Δεν θα αναλύσω πως τις απέκτησαν τις περιουσίες αυτές τα μοναστήρια, σε ιστορικές περιόδους που επικρατούσε το φεουδαρχικό σύστημα ( Βυζάντιο και Τουρκοκρατία ). Πίστευα ότι σε μια ελληνική δημοκρατία, που προήλθε από επανάσταση ενάντια στους Τούρκους, κάποια πράγματα ήταν αυτονόητα. Αλίμονο!! Τί ρομαντικός!!

Αλλά και το δικαστικό μας σύστημα! Που προτάσσει το θρησκευτικό συναίσθημα των κρινόντων έναντι των νόμων, των πολιτών και του περί κοινού δικαίου αίσθημα!

Οι πολιτικοί μας, που υπογράφουν ανταλλαγές και παραχωρήσεις, ποιων πραγμάτων αλήθεια, του παππού τους;;;;;

Ντροπή σε όλους!!!

Εύγε στους δημοσιογράφους, που όχι άμοιροι σκοπιμοτήτων κατόρθωσαν να φέρουν στην επιφάνεια το σκάνδαλο αυτό!

Περισυλλογή σε εμάς!! Σκεφτείτε! Θα γίνουμε άραγε ποτέ σοβαρό κράτος;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

( Τότε που ξεκινούσε το "σκάνδαλο του Βατοπεδίου )

26 Σεπ 2008

Είναι αλήθεια, ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να ενεργοποιήσω και πάλι το blog μου. Αλλά η εσωτερική πίεση που μου ασκείται με όλα αυτά, που τώρα τελευταία αποκαλύπτονται για τη Μονή Βατοπεδίου, έπρεπε κάπου να ξεσπάσει. Και προτιμώ αυτό να γίνει από εδώ!!! Μου είναι δύσκολο, διότι όπως και σε πολλούς άλλους συνοδοιπόρους, το ΄Αγιο Όρος είναι για μας καταφύγιο, πνευματικό αποκούμπι, πηγή δύναμης ενάντια στις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Το Άγιο Όρος είναι το μέρος, που νιώθεις την παρουσία του Θεού είτε βρίσκεσαι μέσα στο καθολικό της Μονής και παρακολουθείς την αγρυπνία είτε πεζοπορείς πάνω στον Άθο. Είναι το μέρος που ο καλός ο λόγος σε ακουμπά στην καρδιά ανεπιφύλακτα. Είναι ο τόπος που η απάντηση στο ερώτημα που σε βασανίζει θα έλθει αναπάντεχα. Είναι ο τόπος που έχεις χρόνο να σκεφτείς, δίχως περισπασμούς. Είναι ο τόπος όπου θα συναντήσεις υπέργηρους μοναχούς, που έχουν αναλώσει όλη τη ζωή τους για την πίστη τους, και ετοιμάζονται ν΄ αποχωρήσουν σίγουροι ότι ο Θεός θα τους περιμένει. Είναι ο τόπος που δοκιμάζεσαι αλλά και γαληνεύεις. Είναι ο τόπος που η φιλοξενία είναι κανόνας. Είναι ο τόπος που αντικρίζεις ένα από τα κομμάτια του ιστορικού μεγαλείου του Ελληνισμού. Είναι ο τόπος που η φύση δεν έχει βιαστεί, που το πράσινο κυριαρχεί πάνω στους τρούλους και τους σταυρούς των μικρών και μεγάλων ναών. Είναι ο τόπος που κάθε φορά που συναντάς ένα νέο καλογεράκι, αναρωτιέσαι τι τον έδιωξε από τη "ζωή". Είναι ο τόπος που ανάβεις το κερί σου, δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς εμείς που επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο το Όρος. Μπορεί να μην γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά διαισθανόμαστε όλους εκείνους που πήγαν τη μοναχική ζωή τους, πιο πέρα από εκεί που έπρεπε. Βλέπεις για παράδειγμα, ολοφάνερα, την αλαζονεία του Βατοπεδίου. Παντού τη βλέπεις, στο μοναστήρι, στα αυτοκίνητα τους, στο φυλάκιο τους, στη συμπεριφορά τους, στα ελικόπτερα και τις θαλαμηγούς που προσεγγίζουν στη Μονή. Δεν είναι για μας αυτό το Άγιο Όρος.
Υπάρχουν πολλοί μοναχοί στο Όρος. Κοσμικοί και Ησυχαστές. Εσωστρεφείς και "έξω καρδιά". Πονηροί και αγαθοί στην καρδιά. Κάθε ένας από εμάς, όταν επισκέπτεται το Όρος καταλήγει εκεί που του ταιριάζει, εκεί που έχει κάτι να πάρει, εκεί που βρίσκει το Θεό και του μιλά στην ψυχή.
Εύχομαι πράγματι η πολιτεία να έχει τη δύναμη να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να επιβάλλει το νόμο της. Λυπάμαι που ο Πατριάρχης, δεν πρόλαβε το όλο θέμα. Περισσότερο λυπάμαι που δε βλέπω ακόμα και τώρα να κάνει κάτι.
Μακάρι το Όρος να βγεί πιο δυνατό, πιο καθαρό από αυτήν την ιστορία!!!!