ΔΡΑΜΑ

Δράμα, η κοντινή μας Πόλη, η δική μας πια Πόλη... Η Πόλη που πλήγηκε περισσότερο από τις άστοχες πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών, είναι η ίδια, που επιμένει να προσφέρει κάθε χρόνο το περίφημο Φεστιβάλ της. "Μελαγχολικά Όμορφη"...

Δράμα 1: Όταν δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το παρελθόν μας ή όταν επιλέγουμε το παρελθόν μας. (Σαντριβάν Τζαμί)

Δράμα 2: Ανακαινισμένο πλέον το Σαντριβάν τζαμί στη μορφή που είχε το 1830. (Ιδιοκτησίας της δραμινής εταιρίας Raycap, σήμερα.)

Δράμα 3: Το πάρκο της Δράμας, όαση δροσιάς το καλοκαίρι, η χαρά των παιδιών το χειμώνα αλλά εμένα μου λείπει η εικόνα του πλανόδιου φωτογράφου να στήνει τη βαριά του μηχανή στο τρίποδα και να κρύβει το κεφάλι του κάτω από τη μαύρη καλύπτρα....

Δράμα 4: Κολυμβητήριο και κλειστό γήπεδο Δράμας, η αισιόδοξη εικόνα της Πόλης... εκατοντάδες παιδιά καθημερινά αθλούνται... το μέλλον είναι εδώ!

Δράμα 5: Περιοχή Αγίας Βαρβάρας, επιτυχημένο παράδειγμα ανάπλασης, σημείου αναφοράς της πόλης και παντρέματος του παλιού με τις νέες ανάγκες της πόλης.

Δράμα 6.  Σιδηροδρομικός Σταθμός Δράμας: Αγαπημένο σημείο της Πόλης. Φαντάροι με τους βαριούς τους σάκους, φοιτητές που τους αποχαιρετούν οι γονείς τους και τα πιο φτωχά κομμάτια της κοινωνίας περνούν από εδώ. Κι όλοι μας περιμένουμε την εκπλήρωση εκείνης την υπόσχεσης... την αναβάθμιση του δικτύου..... 

Δράμα 7. Βώλακας: Ένα από τα ορεινά χωριά,  που επιβιώνει εκμεταλλευόμενο την κάθε ευκαιρία που του δίνεται.

Δράμα 8. Γρανίτης: Ο χρόνος και η εγκατάλειψη, αδέλφια της λησμονιάς...

Δράμα 9. Παρανέστι: Καταρράκτης Αγίας Βαρβάρας... δύναμη ζωής!

Δράμα 10.  Σπήλαιο Μααρά: Προς τον έξω κόσμο. 

Δράμα 11: Οικία Αναστασιάδη ( Μαρμάρινο σπίτι) Αποκατάσταση και νέα χρήση ενός αρχιτεκτονικού αριστουργήματος της πόλης. Σύνδεση με το παρελθόν - σημείο θαυμασμού στο σήμερα. 

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, σου μιλά κατευθείαν στην καρδιά!

Άγιον Όρος!  Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος με τέτοια απόκοσμη δύναμη. 

Δύναμη την οποία τη νιώθεις σιγά σιγά, από τη πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο καραβάκι που θα σε μεταφέρει εκεί και ολοένα μεγαλώνει, γιγαντώνεται ώσπου να σου πλημμυρίσει τα σωθικά, τη ψυχή και τη καρδιά!
Τόπος ιερός, ο οποίος με κάποια μαγική αύρα, σου καθαρίζει το μυαλό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας. 
Τόπος όπου η φύση, όσο άγρια κι αν είναι, γίνεται ένα με εσένα, σε

Η κορφή του Άθους

αγκαλιάζει και σε κάνει παιδί της.

"Περιβόλι της Παναγίας" , η μητέρα του Θεανθρώπου, η μόνη  με το δικαίωμα να περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Όρους, η μόνη με το δικαίωμα να φωλιάζει στο μυαλό των μοναχών. 
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος, τόσο ικανός να σου αλλάξει τα μυαλά και τις καθημερινές σου συνήθειες.

Τόπος, όπου οι γέροντες του δεν μιλάνε πολύ αλλά σε καθοδηγούνε με μια

Συντροφιά με το Θεό ή του λογισμούς

τους απλή, ολιγόλεξη πρόταση ή με τις πράξεις τους. Όπου όλοι τους τίθενται στη διάθεση σου, να σε υπηρετήσουν για όσο θα βρίσκεσαι στο "σπίτι" τους, όσο κι αν αυτό πολλές φορές, τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν την αποστολή τους τη μεγάλη, την επικοινωνία... την προσευχή με το Θεό. 
Τόπος, όπου οι γέροντες τη μια στιγμή είναι αυστηροί, άκαμπτοι, προσπαθώντας να διατηρήσουν το σκληρό τυπικό αλλά την άλλη στιγμή γίνονται άδολα παιδιά, που σε περιπαίζουν... το νιώθεις όμως, δίχως καμία κακία.
Εκεί που η μέρα τους μετρά διαφορετικά, με τα διακονήματά τους, με τη συνεχή προσευχή, με το κομποσκοίνι να κρέμεται ενώ τα δάχτυλα μετρούν σιωπηλά, ένα ένα τους κόμπους, με περισυλλογή και ελάχιστες ώρες ανάπαυσης.
Γέροντες σεβάσμιοι, με λίγα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους, αποκαμωμένοι από τις καθημερινή τους πάλη. Άλλοι αεικίνητοι, συνεχώς έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι έχουν. Άλλοι με χιλιάδες ιστορίες στο στόμα τους, μικρά, καθημερινά διδάγματα. Άλλοι έτοιμοι για κουβέντα, έτοιμοι να ακούσουν τα βάσανα του έξω κόσμου. Άλλοι που σε "μετρούν" και σε "καρφώνουν" εκεί που η ψυχή σου πονά. Κάποιοι "μέσα" στο Όρος, από την παιδική τους ηλικία, κάποιοι μέσα από κάποια βαθιά, εσώψυχη κλίση, κάποιοι άλλοι που η μέχρι τότε ζωή τους δεν τους έδωσε το νόημα που ήθελαν σε μεγαλύτερη ηλικία και κάποιοι που απογοητεύτηκαν από τη σκληράδα της ζωής και λίγο πριν το τέλος, βρίσκουν εκεί μέσα, τη θαλπωρή που τόσο τους στερήθηκε μέχρι τότε.
Μη νομίζει όμως κανείς, ότι η κοινωνία των μοναχών είναι ένα σύνολο αγίων. Όχι, άνθρωποι είναι οι οποίοι επέλεξαν το μοναχικό βίο, καθένας με διαφορετικά κριτήρια. Βρίσκονται όμως εκεί, πολεμώντας ενάντια στα πάθη τους, εργαζόμενοι σκληρά, προσευχόμενοι, κάνοντας υπακοή στους γεροντότερους, υπηρετώντας τους επισκέπτες. Και κάποιοι λίγοι, κατορθώνουν να ανέβουν στα ανώτερα σκαλοπάτια της θείωσης και να αποτελούν για όλους

Μονή Αγίου Παύλου

εμάς τους υπόλοιπους, τα φωτεινά παραδείγματα, οι οδηγοί, οι φάροι του μοναχισμού!

Τόπος όπου ο Θεός είναι παρόν, τον νιώθεις, του μιλάς και τον αφουγκράζεσαι. Ξεφορτώνεσαι τα βάρη σου κι εκείνος πρόθυμα τα παραλαμβάνει. Κι αυτά που σου αφήνει να κουβαλάς για το υπόλοιπο της ζωής σου, στα δίνει με αγάπη για να σε απαλλάξει από άλλα, μεγαλύτερα...τα οποία η ανθρώπινη φύση σου, είναι έτοιμη να φορτωθεί! 

 

Μονή Γρηγορίου

Τόπος, στον οποίο θαυμάζεις τα κτίσματα του ανθρώπου, μοναστήρια μεγαλόπρεπα, όμορφα, επιβλητικά, σαν να μην υπήρχε άλλη θέση, πιο κατάλληλη γι΄ αυτά, παρά μόνο αυτή που τα φύτεψε το ανθρώπινο πείσμα. Δίπλα στη θάλασσα, είτε σε ρεματιές μέσα, είτε πάνω σε θεόρατο βράχο είναι κτισμένα, όλα βρίσκονται εκεί για να στεγάσουν την ανάγκη μας για προσευχή προς το Θεό.
Στενές πύλες, που σε οδηγούν μέσα στον παράδεισο, ψηλά τείχη που κλείνουν έξω όλα τα δαιμόνια, πύργοι και πολεμίστρες, το καθολικό, φανερά και καλά κρυμμένα παρεκκλήσια παντού , το αρχονταρίκι, η τράπεζα, τα κελιά των μοναχών και των επισκεπτών, η φιάλη, το κειμηλιαρχείο, η βιβλιοθήκη, οι λειψανοθήκες, Δεξαμενές και περιβόλια και αμπέλια και ελιές. Και οι καμινάδες, όρθιες, ψηλές, περίεργες, η μια δίπλα στην άλλη, σαν κάποιο γλυπτό από χέρι "σαλεμένου" καλλιτέχνη. Τόπος γεμάτος κιόσκια, σε κάθε 

Μονή Βατοπεδίου

μοναστήρι, για ανάπαυση στην καλοκαιρινή κάψα, για συζήτηση, για ένα ποτηράκι τσίπουρο ή ένα φλιτζάνι καφέ, για τσιγάρο, για αναμονή ως την ώρα της αναχώρησης. Σκήτες, που άλλες μοιάζουν με μοναστήρια και άλλα με χωριά, άλλα αραιά κτισμένα και σε άλλα πυκνά πυκνά τα κελιά το ένα δίπλα στο άλλο. Αγιάσματα και προσκυνήματα, πηγές με δροσερά νερά, πετρογέφυρα, φράχτες, ανηφόρες και κατηφόρες, στενά μονοπάτια, αλλού στέραια σε βαθιά ριζωμένους βράχους αλλού γλυστερά, χωμάτινα ή

Μονή Δοχειαρίου

χαλικόστρωτα, άλλοτε κάτω από τη βαριά σκιά των πεύκων και άλλοτε από κάτω να χάσκει ατελείωτο το βάθος ως τη θάλασσα.
Παραλίες άδειες, αμμώδεις ή με χρωματιστό βότσαλο, πάντα όμως γεμάτες απ΄ όσα τα κύματα του Αιγαίου ξεβράζουν και κανένα χέρι ανθρώπου ποτέ δεν μάζεψε. Αλλά και βάρκες με εξωλέμβιες για ψάρεμα από εκείνους τους μοναχούς που η θάλασσα εξακολουθεί να είναι το χωράφι με την ατελείωτη σοδειά.
Λιμανάκια και αρσανάδες, σχεδόν για κάθε μοναστήρι ή σκήτη στα παράλια ... αλλά και μονοπάτια και βουνίσιες χαράξεις, ωσάν πληγές στο κορμί του Όρους, μα συγχρόνως και τόσο απαραίτητες στη σημερινή εποχή, που η βιασύνη μας καθορίζει τα πάντα.

Τόπος γεμάτος θαύματα, ατελείωτες ιστορίες θαυμάτων, άλλα σημερινά άλλα πασίγνωστα και άλλα που χάνονται μέσα στη σκιά της μνήμης. Θαύματα, που όλοι όσοι τον επισκέπτονται σε ένα τέτοιο προσδοκούν για τον εαυτό τους ή τους αγαπημένους τους. Άλλοι το γεύονται, άλλοι το περιμένουν ακόμα και άλλοι, οι περισσότεροι μάλλον, θεωρούν θαύμα το ότι είχαν την ευκαιρία να πάρουν λίγη από την ευλογία του ιερού αυτού τόπου. Όλοι αναζητούν το θαύμα μα εκείνο είναι εκεί, έτοιμο να μας δοθεί, φτάνει να είσαι ανοιχτός σε αυτό που σου προσφέρει κάθε στιγμή ο Θεός.

Τόπος για πεζοπορία, αποστάσεις που μετριούνται με την ώρα, τα γόνατα να πονάνε, μέχρι την ώρα που περνάς την είσοδο της Μονής και ζητάς φιλοξενία. Τα σακίδια και τα ραβδιά στη σειρά, αναμονή στο αρχονταρίκι, τα διαμονητήρια

Μονή Παντοκράτορος

έτοιμα για καταγραφή. Νεράκι, λουκούμι, καφές, τσίπουρο...τρατάρισμα καλωσορίσματος, οι κανόνες της Μονής, τα ωράρια, το κελί με τα καθαρά στρωσίδια για ξεκούραση.
Εσπερινός, καθάρια ψαλμωδία, στήλες μυστηριακού φωτός από τα ανοίγματα ψηλά στον τρούλο, επιτοίχια ιστορήματα, όλα σφουγγάρι που μεμιάς καθαρίζουν το μυαλό και πετάνε μακριά καθετί μικρό και ανούσιο. Τα λείψανα στη σειρά, προσκύνημα, και στις εικόνες, άλλοτε αμήχανα και άλλοτε με μια κρυφή ελπίδα.

Μονή Σιμωνόπετρας

Τράπεζα, όλοι στη σειρά, απόλυτη τάξη, ακούγονται μόνο ο αναγνώστης και τα κουτάλια που κτυπούν τα πλάγια των τσίγκινων πιάτων. Ο χρόνος τρέχει εδώ γρήγορα...μα είναι να απορείς πως γίνεται το φαγητό που βιαστικά καταπίνεις, νάχει τόση νοστιμάδα! Το ψωμί, οι ελιές, το κρασί, όλα απαραίτητα. Κάτι που κανονίζεται όχι για απόλαυση αλλά για επιβίωση και μόνο...πώς γίνεται να σου δίνει τόση μεγάλη χαρά; Και όταν ο ηγούμενος σημάνει το τέλος, όλοι μεμιάς όρθιοι, ευχαριστήρια προσευχή, τελειώνει σιγά σιγά η μέρα.

Τόπος που ένα καλοκαιρινό απόγευμα, κάτω από το πλατάνι, καθισμένοι οι προσκυνητές σε κορμούς και κοτρόνες, θα ακούν τη διδασκαλία του σοφού γέροντα, ο οποίος με υπομονή να προσπαθεί να απαλύνει τις αγωνίες που κουβαλάνε μαζί τους. Τόπος που μέσα στο αρχονταρίκι ο ηγούμενος, θα νουθετεί όλους εκείνους που βρίσκονται εκεί και η έπαρση τους δεν τους αφήνει να πλησιάσουν λίγο ακόμα πιο κοντά στο Θεό. Τόπος, που όποιος αποφασίσει να τον επισκεφτεί, σίγουρα, βαθιά μέσα του, υπάρχει ένα κάλεσμα και μια πίστη από το Θεό... προς το Θεό! 

Τόπος όπου οι ολονυχτίες έχουν τη δική τους σημασία. Πρωτόγνωρες για τους αδαείς, που πρέπει να νικήσουν τη νύστα που συνεχώς τους κλείνει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι τους. Εσύ σε μια γωνία, σε ένα στασίδι, μικρός, ασήμαντος, κρυμμένος στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω σου, το θυμίαμα περνά από μπροστά σου, τα λόγια του ιερέα, οι ύμνοι των ψαλτάδων ακούγονται στο βάθος. Την άλλη στιγμή, ένα ένα τα κεριά ανάβουν, οι πολυέλαιοι αστράφτουν φως παντού, σείονται, βλέπεις τα πρόσωπα γύρω σου, ανασηκώνεσαι και ξανακάθεσαι, οι ψαλμωδίες δυναμώνουν και πάλι...την άλλη στιγμή σκοτάδι, εσύ και ο Θεός, μόνοι οι δυο σας στο κόσμο...   

Τόπος που οι καμπάνες του ηχούν κάθε στιγμή,  με χαρά, που άλλοτε τις ακούς να σε καλούν μέσα από το κελί που ξεκουράζεσαι, άλλοτε όταν βρίσκεσαι σε κάποιον κοντινό περίπατο και άλλοτε όταν περιπλανιέσαι στις Αθωνικές πλαγιές. Κάθε ώρα, νωρίς το απόγευμα όταν με αγωνία περιμένεις να βιώσεις για πρώτη φορά τη μοναστηριακή λειτουργία, αργά τη νύχτα όταν ο ύπνος σε έχει καταβάλει, νωρίς στο ξημέρωμα όταν η καινούρια μέρα σε περιμένει. 

Ποιος άλλος τόπος άραγε, υπάρχει, που η πρώτη σου επίσκεψη δεν είναι και η τελευταία, που αν αργήσεις να τον επισκεφτείς, ένα σαράκι σε κατατρώει μέχρι να προγραμματίσεις την επόμενη επίσκεψη σου; Ποιος άλλος τόπος άραγε μπορεί να αγαλλιάσει τη ψυχή σου, τη καρδιά σου, το νου σου όπως αυτός; Ποιος άλλος τόπος άραγε είναι ικανός να σε γεμίσει τόσο, ώστε να βάλει στην άκρη όλα εκείνα τα μικρά και τα ασήμαντα;

    

Αλιστράτη, νέος τόπος, νέα πατρίδα!

   Ένα παραδοσιακό χωριό του νομού Σερρών, κτισμένο στις παρυφές του Μενοίκιου όρους, με καλό κλίμα και πολλά ενδιαφέροντα σημεία για να επισκεφτείς γύρω από αυτό. 

  Οι περισσότεροι κάτοικοι του ασχολούνται με την αγροτική οικονομία, αλλά και η τουριστική ανάπτυξη που σιγά σιγά επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, παίζει το δικό της ρόλο. Πολύ γνωστό είναι το "Σπήλαιο Αλιστράτης". 

Άποψη του χωριού, στο βάθος το "χρυσοφόρο" Παγγαίο

  Το σημερινό χωριό δημιουργήθηκε τα χρόνια μετά από την κατάκτηση της περιοχής από τους Οθωμανούς, αναφέρεται ως ένα από τα παλαιότερα χωριά των Σερρών, με σημαντική οικονομική και πολιτιστική θέση. Βρισκόταν πάνω στο δρόμο, που συνέδεε τη Δράμα με την πόλη των Σερρών αλλά και τη θάλασσα ( περιοχή Αμφίπολης ), είχε σημαντικό σχολείο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, φιλοξένησε για κάποιο διάστημα τη Μητρόπολη Δράμας ( όταν ήταν επικίνδυνο να παραμένει αυτή στην φυσική της έδρα, στα μετα-επαναστατικά χρόνια ). Στον Μακεδονικό Αγώνα το χωριό, διατήρησε την ελληνικότητα του και ήταν ένα από τα προπύργια του ελληνισμού στην περιοχή. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, δέχτηκε σημαντική ομάδα Ποντίων προσφύγων. Ντόπιοι, Πόντιοι, Θρακιώτες και Βλάχοι συμβιώνουν αρμονικά σήμερα στο χωριό.

Άποψη του χωριού - στο βάθος το Μενοίκιο

Η Αλιστράτη  στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 40 - όπως και στους προγενέστερους πολέμους - πλήρωσε το φόρο αίματος που της αναλογούσε. Στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, ακολούθησε τη μοίρα όλης της περιοχής, είτε κάτω από έναν στυγνό Βούλγαρο κατακτητή είτε συμμετέχοντας σε έναν αδελφοκτόνο, εμφύλιο πόλεμο.

Μεγάλο πλήγμα για το χωριό αποτέλεσε η περίοδος των δεκαετιών του 60'  και του 70', όπου οι κάτοικοι μεταναστεύουν μαζικά, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και, κυρίως στη Γερμανία. Το χωριό από 5000 κατοίκους πέφτει γύρω στο μισό και σήμερα έχει σταθεροποιηθεί στους 2000 κατοίκους περίπου.

Στο χωριό σήμερα κάποιος μπορεί να γευματίσει σε κάποιο από τα όμορφα ταβερνάκια του, κάνοντας μία στάση στη διαδρομή του ή συνδυάζοντας μια βόλτα στην γύρω περιοχή. 

.............................................................................................................................................

Ι.Μ. ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ 

  Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2 χλμ από το χωριό, στο δρόμο προς την πόλη των Σερρών.   Θεωρείται ότι είναι είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια, μαζί με αυτό της Εικοσιφοίνισσας, της ευρύτερης περιοχής. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι Μονή υπήρχε εκεί, από το 1453 τα ίχνη της οποίας όμως εξαφανίστηκαν για άγνωστους λόγους. Η Μονή ανασυστήνεται το 1855, αφού βρέθηκε θαμμένη η εικόνα της Αγίας Κυριακής με θαυματουργό τρόπο. Παίζει σημαντικό ρόλο στην περίοδο του Μακεδονικού αγώνα. Έτσι καταστράφηκε αφού λεηλατήθηκε πρώτα, από τους Βουλγάρους κατά την υποχώρηση τους, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους.

Η Μονή την περίοδο μετά το 1922 φιλοξενεί Πόντιους πρόσφυγες, τα επόμενα χρόνια εγκαταλείπεται ως το 1953, όπου μετατρέπεται σε γυναικεία Μονή με ηγουμένη την αδελφή Νυμφοδώρα.  Τα τελευταία χρόνια, η Μονή περιέπεσε σε ανυποληψία ως που εγκαταλείφθηκε. Σήμερα όμως ( Μάης 2014 ), υπό την ηγουμένη Νικοδήμη, η Μονή αναγεννιέται και πάλι, απολαμβάνοντας την αγάπη των Αλιστρατινών και φιλοδοξώντας να αποκατασταθεί στη θέση που ιστορικά απολάμβανε στην ευρύτερη περιοχή. Η Αγία Κυριακή εορτάζει στις 7 Ιουλίου, όπου γίνεται διήμερο πανηγύρι, με τη συμμετοχή πολύ κόσμου, από όλη την περιοχή των Σερρών και της Δράμας.

....................................................................................................................................

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

  Λόφος, που πήρε το όνομα του από το ομώνυμο εκκλησάκι. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2 χλμ από τον κεντρικό δρόμο, προς τη Σκοπιά.

 Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά έργα ανάπλασης, καθιστώντας τον ως ένα από τους κυριότερους χώρους αναψυχής της περιοχής. Ο χώρος είναι περιφραγμένος, καθαρός και κατάφυτος από πεύκα. Τα παιδιά μπορούν να παίξουν άφοβα στην παιδική χαρά και να παρατηρήσουν στο πάρκο άγριων ζώων, τις στρουθοκαμήλους, τα ελάφια, τα παγόνια...  

Οι μεγαλύτεροι μπορούν να απολαύσουν τον καφέ ή το τσίπουρο τους, κάτω από τα πεύκα και να ξεφύγουν από το καλοκαιριάτικο λιοπύρι.

Οι επισκέπτες έχουν μια θαυμάσια ευκαιρία να δουν από ψηλά τον κάμπο της Αλιστράτης, ως πέρα τη Δράμα ή να παρατηρήσουν το καταπράσινο Μενοίκιο και το γεμάτο θρύλους Παγγαίο. Σίγουρα ένα από τα ωραιότερα θέρετρα του Ν. Σερρών, αν και όχι τόσο γνωστό...ακόμα.                                                                                

το κιόσκι του Πάρκου

......................................................................................................................

Σπήλαιο Αλιστράτης - Φαράγγι Αγγίτη ( Βράους)

  Το Σπήλαιο Αλιστράτης έχει πλούσιο διάκοσμο, και πολλούς 

φωτογραφία από την ιστοσελίδα του Σπηλαίου

διαφορετικούς σχηματισμούς σταλακτιτών και σταλαγμιτών και το σπουδαιότερο, είναι ένα από τα λίγα "ζωντανά επισκέψιμα σπήλαια" της χώρας μας. Δηλαδή, ο διάκοσμος του δεν είναι απλά απολιθώματα αλλά ακόμα σχηματίζεται. Αυτό επιτυγχάνεται με την συνεχή παρακολούθηση όλων των κρίσιμων συνθηκών του, όπως υγρασία, Διοξείδιο του άνθρακα κλπ. με υπερσύγχρονα μέσα. Ο επισκέπτης του μαγεύεται με την διαδρομή σε βάθος ενός περίπου χιλιομέτρου, όπου ο ψυχρός φωτισμός ανάβει μόνο εκεί που βρίσκονται αυτοί, ενώ από τα βάθη του ακούγεται επιβλητική μουσική υπόκρουση. Η επίπεδη διαδρομή του θεωρείται πλεονέκτημα διότι κάνει την διαδρομή εύκολη για όλες τις ηλικίες ακόμα και ατόμων που κινούνται με αμαξίδιο.

Δείτε: ιστοσελίδα σπηλαίου

 

Το φαράγγι του Αγγίτη (Βράους κατά το τοπικό ιδίωμα) στο πιο εντυπωσιακό του μέρος, περνά κοντά στο Σπήλαιο. Ένα μονοπάτι σε οδηγεί εκεί, όπου υπάρχει πλακόστρωτη διαδρομή για να κατέβεις χαμηλά κι από εκεί με μία πεζογέφυρα μπορείς να περάσεις απέναντι. Ο παφλασμός του νερού σε συνδυασμό με την γεωμορφολογία του τοπίου, ιδιαίτερα της άνοιξη αποτελεί μια ιδιαίτερη εμπειρία.  

                                   Προϊστορικές βραχογραφίες: Κι αυτές βρίσκονται σε κοντινή απόσταση με το Σπήλαιο, ψηλά στο φαράγγι και έχουν τύχει πεδίο πολλών συζητήσεων για την ηλικία τους και την θεματολογία τους. 

  Στην είσοδο του χώρου των Σπηλαίων, υπάρχουν μαγαζάκια για σουβενίρ αλλά και η αίθουσα όπου γίνονται τα μαθήματα της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, που προσφέρει το Σπήλαιο. Ακολουθεί το αναψυκτήριο, όπου ο κάθε επισκέπτης μπορεί να έχει έναν καφέ ή ότι άλλο προσφέρεται.

...............................................................................................................

Διάφορες εικόνες του χωριού:

Ένα από τα κτίρια  που δεσπόζει στο χωριό είναι το Δημοτικό του σχολείο. Ένα κτίριο που ολοκληρώθηκε το 1930 περίπου, σωστό κομψοτέχνημα για την εποχή του. Κτίστηκε πάνω σε τυποποιημένα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας με μια πρώτη οικονομική εισφορά του κράτους. Ολοκληρώθηκε με εισφορές των κατοίκων του χωριού.

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου,  στην ανατολική είσοδο του χωριού, είναι ένα ακόμα κτίριο που εντυπωσιάζει. Κτισμένος κατά τον 19ο αιώνα, με το καμπαναριό του να προστίθεται στις αρχές του 20ου αιώνα, αποτελεί το κοινωνικό κέντρο της Αλιστράτης. Πολιούχος του χωριού, με διπλό εορτασμό, έναν στις 18 Ιανουαρίου και τον άλλο στις 2 Μαΐου. Συνήθως το πανηγύρι γίνεται τον Μάιο.

ΚΑΡΠΑΘΟΣ η πατρώα γη!

1.   Κ υ ρ ά Π α ν α γ ι ά, η αγαπημένη μου παραλία.... νερά καταγάλανα, βαθιά... παραλία με ψιλό βότσαλο σε χιλιάδες αποχρώσεις... τοπίο άγριο, απίστευτο... Ιδιαίτερα εντυπωσιακή το απόγευμα, που σταδιακά κρύβεται ο ήλιος πίσω από το βουνό που ορθώνεται πίσω της! Το εκκλησάκι της Κυρά Παναγιάς, "χαμένο" στους θρύλους της Πειρατείας αλλά και της Ελληνικής Επανάστασης του 1821!!!!

2" Κ ά λ λ α ι ν ε ς - Ό θ ο ς . Κάποτε, στα δύσκολα τα χρόνια, μας έλεγαν οι γονείς μας, τα χωριά ερήμωναν το καλοκαίρι. Οι κάτοικοι τους μαζεύονταν στις εξοχές, άνοιγαν τους "στάβλους" τους ξανά και επιδίδονταν στις σκληρές καλοκαιρινές τους εργασίες. Και το σούρουπο, μαζεύονταν όλοι γύρω από την "άλωνα", και γλένταγαν με τους ήχους της λύρας. Σήμερα πάνε και οι άλωνες, οι στάβλοι έγιναν σύγχρονα εξοχικά, αλλά ο γλυκός, νοσταλγικός ήχος της λύρας, που ηχεί ένα ήσυχο βράδυ, γύρω στα μεσάνυχτα, από κάποιον δεξιοτέχνη του χωριού, είναι αρκετός για να σου πάρει το μυαλό και τη ψυχή! Φτάνει να 'σαι τυχερός... να 'σαι εκεί!

3" Α φ ι ά ρ τ η ς 

Παραλία Διακόφτης, αληθινή Γαλάζια λίμνη, την οποία το Αυγουστιάτικο μελτέμι, ουδέποτε τάραξε τα νερά της, έστω κι αν λίγο πιο πέρα ο Κάστελος σχεδόν καθημερινά χτυπιέται αλύπητα από τα κύματα. Ανεμόεσσα κατά τον Όμηρο η Κάρπαθος! Στην ίδια περιοχή και ο Άη Γιώργης ο Οθείτικος, απομεινάρι μνήμης για να θυμίζει την αρχαία καταγωγή μας και τους "σκοτεινούς μεσαιωνικούς" χρόνους της ιστορίας μας. Κατελύματα ονόμαζαν τα ερείπια της αρχαίας πολιτείας, Τριμάτιες, τους φοβερούς πειρατές, που ερήμωσαν την άλλοτε ακμάζουσα περιοχή!

4" Ό λ υ μ π ο ς 

Γαντζωμένη ψηλά, σκληρά ανεμοδαρμένη, η μια της πλευρά αντικρίζει το Αιγαίο και η άλλη τη Μικρασία. Καθημερινή πάλη για τον επιούσιο, από τους λιγοστούς της πια κατοίκους, αλλά και καθημερινός αγώνας για να μείνουν πιστοί στις ιερές παραδόσεις των προγόνων τους, για να μείνει αλώβητη η ψυχή τους. Θυμάμαι ακόμα, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια, βράδιαζε, παραμονή 15/Αύγουστου ήτανε, που σε μια περιπλάνηση μας στο χωριό, πέτυχα το άνοιγμα του φούρνου και τη πλημμύρα της ευωδιάς του φρέσκου ψωμιού! Μνήμες, από αυτές που δε διαγράφονται ποτέ!

  

5" Λ ε υ κ ό ς - Μ ε σ ο χ ώ ρ ι. Κάτασπρη παραλία γεμάτη με τα περίφημα κρινάκια, θάλασσα που σε προκαλεί, στις γύρω ταβερνούλες πάντα φρέσκο ψάρι από τα δίχτυα που μόλις πριν λίγο ανέβηκαν από του Σώκαστρου τους ψαρότοπους...κι από γύρω ν' ακούς τις φωνές της μακραίωνης ιστορίας της περιοχής! Προσκύνημα στην Παναγία τη Βρυσιανή ( και ποιος, δεν την έχει κρυφά θερμοπαρακαλέσει; ) και αργά το απόγευμα να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα, στην αρχαία πλατεία του χωριού, τη Σκοπή, όπου κάτω της, βαθιά, σκάνε τα κύματα του Αιγαίου.

6΄ Κάρπαθος (Πηγάδια για εμάς)  Το αρχαίο Ποσεί, η πόλη που χάθηκε στα σκοτεινά χρόνια της ιστορίας, τα ψήγματα ερειπίων που διασώζονται για να μας θυμίζουν την αλλοτινή της δόξα, η άναρχη οικοδόμηση της, το λιμάνι της που φρακάρει τους δρόμους όταν έρχεται το πλοίο της γραμμής... αλλά αγαπημένη για όλους μας, για τα υπέροχα πρωινά της στις καφετέριες του Συντριβανιού,  τα μαγευτικά της βράδια σε κάποιο μπαράκι με ένα ποτό στο χέρι ή βόλτα στο παραλιακό, παρέα με άλλους σαν εμάς, Ντόπιους, Καρπάθιους της διασποράς ή απλούς τουρίστες, να απολαμβάνουμε την γαλήνη που πάντα αναζητούμε.

7΄ Απέρι: Τόπος αγαπημένος των μαθητικών μας χρόνων, στον οποίο πλέξαμε παντοτινές φιλίες. Τόπος ευγνωμοσύνης διότι μας φιλοξένησε στα πρώτα μας ανθρώπινα ξεπετάγματα. Τόπος βαρύς, διότι αν τύχει και διαβείς μέσα από τα στενά του σοκάκια, τότε  μόνο μπορείς να νιώσεις την ιστορία και την αρχοντιά, που το ακολουθεί. Κι αυτά τα τελευταία εγώ αγαπώ πιο πολύ απ΄ όλα.