Περί σχολείων αριστείας ο λόγος
22 Φεβ 2015
Υποκρισία τα περί αριστείας:
Το ζητούμενο είναι η κανονική εκπαίδευση, αυτή των πολλών, των συνοικιών, των γειτονιών, των χωριών.
Όλοι γνωρίζουν ότι οι άριστοι, υπάρχουν παντού, σε κάθε γωνιά της κάθε χώρας, όχι μόνο γύρω από κάποια "πρότυπα σχολεία".
Όλοι επιπλέον γνωρίζουν, ότι άριστοι δεν είναι μόνο αυτοί που διακρίνονται στα μαθηματικά και τη γλώσσα, αλλά και στη μουσική, τις τέχνες γενικότερα, τον αθλητισμό, τις Νέες Τεχνολογίες κλπ, κλπ ( Θεωρίες πολλαπλής Νόησης ).
Μια σωστή πολιτεία, ενισχύει όλους τους μαθητές της, πολίτες της, ώστε να αναδείξουν τα καλύτερα στοιχεία τους, προς όφελος του ίδιου του ατόμου και της ίδια της πολιτείας.
Ας δούμε λοιπόν τη σημερινή πραγματικότητα:
1. Στα πρότυπα πειραματικά Δημοτικά σχολεία οι μαθητές εισάγονται χωρίς εξετάσεις. Στα Γυμνάσιο εισάγονται με εξετάσεις. Μέχρι στιγμής όμως, εμάς της υπόλοιπης (παρακατιανής;) εκπαίδευσης κανένας δεν μας έχει ενημερώσει για το ποια είναι τα σπουδαία επιτεύγματα αυτών των σχολείων..... Έστω, να γνωρίσουμε τη δουλειά τους, ως "καλές πρακτικές". Αντίθετα γνωρίζουμε ότι οι γονείς των μαθητών τους πολλές φορές βάζουν το χέρι στη τσέπη, για να καλύψουν τα προγράμματα του πρότυπου, αυτού σχολείου....
2. Τα πειραματικά έχουν ως έννοια, την εφαρμογή νέων μεθόδων διδασκαλίας, τη δοκιμασία νέων προγραμμάτων, προτού αυτά διαχυθούν σε όλη την υπόλοιπη εκπαίδευση. Γι΄ αυτό πρέπει να έχουν "κανονικούς¨ μαθητές. Πρέπει να τους δίνονται τα μέσα να εφαρμόζουν τα προγράμματα τους όσο πιο καλά γίνεται. Καταρτισμένο προσωπικό και η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή. Πρέπει να αξιολογείται το αποτέλεσμα τους, και να γνωστοποιούνται τα πορίσματα αυτά.
3. Την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα δεν μας έχουν πείσει ότι είναι "πρότυπα", αυτά τα σχολεία. Σχολεία αριστείας πάντως δεν είναι! Ούτε την "ελίτ" των Ελλήνων μαθητών βλέπουμε να φοιτούν σε αυτά, ούτε σημαντικές διακρίσεις μαθητών τους είδαμε, αλλά ούτε και κάποια σοβαρή πολιτεία θα επιδίωκε ποτέ να μαζέψει την αφρόκρεμα των μαθητών της σε κάποια, ορισμένα σχολεία ανά την επικράτεια του. ( Ειδικά στην πρωτοβάθμια κ΄ δευτεροβάθμια εκπαίδευση )
4. Πρώτο ζητούμενο στην εκπαίδευση μας, θα πρέπει να ήταν ενδυνάμωση των συλλογικών, ομαδικών δραστηριοτήτων, εκεί δηλαδή που ως Λαός πάσχουμε. Η ομαδικότητα στην προσπάθεια είναι το ζητούμενο και όχι ο μοναχικός ατομικισμός. Εκεί έχει ρόλο και ο άριστος, και ο μέτριος και ο αδύναμος μαθητής, και οι διάφοροι ταλαντούχοι και οι ορεξάτοι και επαγγελματίες εκπαιδευτικοί.
5. Η αριστεία θέλουμε, δεν θέλουμε στη ζωή μας υπάρχει και στη σημερινή εκπαίδευση. Δίνονται βαθμοί, επιλέγονται σημαιοφόροι βάση βαθμολογίας, γράφουν διαγωνίσματα στην τάξη οι μαθητές που βαθμολογούνται, συμμετέχουν σε διαγωνισμούς και βραβεύονται οι καλύτεροι κλπ. Οι καλοί ξεχωρίζουν και σε ένα σχολείο δίχως ταμπέλες, αυτοί οι καλοί γίνονται αποδεκτοί από το σύνολο των συμμαθητών τους. Τέλος οι άριστοι εισάγονται, με το σπαθί τους, στις ιατρικές, στρατιωτικές, νομικές σχολές, συγκεντρώνοντας στις εξετάσεις, υψηλότατη βαθμολογία. Αλλά και πολλοί άριστοι, εισάγονται στις πρώτες θέσεις των άλλων σχολών, κάνοντας τα όνειρα τους πραγματικότητα.
6. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η αριστεία στην εκπαίδευση. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άριστοι των νέων μας, αυτοί που διακρίνονται στην προσπάθεια τους, αυτοί που προσπαθούν να μπουν στην αγορά για να δουλέψουν και να προσφέρουν, δεν βρίσκουν θετικό πεδίο δράσης μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας. Χιλιάδες πτυχιούχοι, νέοι μας μετανάστευσαν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, διαπρέποντας επαγγελματικά σε άλλες χώρες, διότι η Πατρίδα μας δεν μπόρεσε να τους αξιοποιήσει. Εκατοντάδες νέες επιχειρηματικές ιδέες, νέων ανθρώπων αγοράζονται από ξένες εταιρίες, διότι εμείς δεν διαθέτουμε ούτε τις κατάλληλες επιχειρηματικές δομές, ούτε την κουλτούρα της αξιοποίησης των νέων ιδεών. κλπ κλπ Αυτό είναι το αληθινό θέμα. Πως αξιοποιείς, τις χιλιάδες των νέων μας, τους άριστους των πολιτών μας, που δεν έχουν μέλλον μέσα στη ίδια τη χώρα τους. Εκεί πρέπει να στρέψουμε τις προσπάθειες μας. Να σταδιοδρομήσουν εδώ, να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, να αξιοποιήσουν τις νέες ιδέες τους μέσα στην Πατρίδα μας.
Η άριστη νεολαία μας, η οποία σήμερα διαπρέπει στο εξωτερικό, σε ιδιωτικές εταιρίες ή μεγάλα πανεπιστήμια, η νεολαία μας η οποία ακόμα επιμένει να αγωνίζεται εντός της Πατρίδας μας, είναι το ζητούμενο. Να δίνονται ευκαιρίες, μέσα στην πατρίδα μας, για να προκόψει αυτή η νεολαία, να κτίσει το μέλλον της και το μέλλον της χώρας μας.
Φοβάμαι, ότι για μία ακόμα φορά, δίνεται ένας αγώνας για τα σύμβολα απλά και μόνο... και όχι για την ουσία και τα αληθινά προβλήματα.
Τέλος, ας ρίξουμε και μια ματιά στις ΗΠΑ, την κοιτίδα του σύγχρονου καπιταλισμού. Στις χαμηλές εκπαιδευτικές βαθμίδες, σχολεία της ελίτ υπάρχουν, σχολεία των διαφόρων θρησκευτικών ομάδων υπάρχουν, σχολεία με ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα υπάρχουν, σχολεία αριστείας δεν γνωρίζω να υπάρχουν. Φροντίζουν όμως, να μαζεύουν απ΄ όλη την εκπαίδευση τους, τους καλύτερους και να τους αξιοποιούν υπέρ του κράτους τους, τότε που ο μαθητές δεν είναι πια παιδί αλλά γίνεται ενήλικας. Επιπλέον εισάγουν και τα καλύτερα μυαλά -και μεταξύ αυτών και πολλά ελληνικά.... ( Δείτε την ερευνητική κοσμογονία που συντελείται σήμερα στα αμερικανικά πανεπιστήμια και πως συνδέεται αυτή με την αγορά εργασίας τους )
Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η υποκρισία, για τάχατες σχολεία της αριστείας( πρότυπα, πειραματικά κλπ ) και ας επικεντρωθούμε σε ένα σύγχρονο, αποκεντρωμένο, αντιγραφειοκρατικό, εκπαιδευτικό σύστημα, με κέντρο του τη σχολική μονάδα, με σύγχρονα αναλυτικά προγράμματα και μεθόδους, όπου θα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για όλους τους μαθητές του.
Τα πειραματικά ας κάνουν αυτό, για το οποίο η ίδια η παιδαγωγική επιστήμη τα χρειάζεται, εφαρμογή και αξιολόγηση νέων εκπαιδευτικών μεθόδων.
Πρότυπα, να γίνουν όλα τα σχολεία, με επαρκή χρηματοδότηση τους, με επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, με κίνητρα στους μαθητές τους για να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Σχολεία αριστείας, το ακούσαμε και αυτό!
