Μέχρι την άκρη του κόσμου

  Πρόσφατα από την κρατική τηλεόραση είδα την ταινία Μέχρι την άκρη του κόσμου (Accross the Uneverse). Αμερικάνικο αντιπολεμικό, αισθηματικό μιούζικαλ του 2007, το οποίο όμως στο υπόβαθρό του κλείνει όλη την αμερικάνικη ιστορία κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πέρα από την ρομαντική ιστορία των πρωταγωνιστών της, παρακολουθούμε την υποχρεωτική επιστράτευση, τα φέρετρα που επέστρεφαν καθημερινά στις ΗΠΑ, το φοιτητικό κίνημα που πρωτοστατούσε στο αντιπολεμικό μέτωπο που αναπτύχθηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Κι όλα αυτά, με απόλυτα επιτυχημένες διασκευές των τραγουδιών των Beatles.

  Και φυσικά οι σκέψεις πολύ γρήγορα φεύγουν από εκεί, θυμούνται τη ντροπιαστική ήττα των Αμερικανών και τη βίαια εκκένωση της πρεσβείας τους στο Βιετνάμ. Συμπερασματικά οι Αμερικανοί διδάχθηκαν από εκείνη τη τεράστια στρατιωτική ήττα τους, να υπερασπίζονται από εκεί και πέρα τα συμφέροντά τους, είτε πολεμώντας δια αντιπροσώπων (δες Κούρδους) είτε πολεμώντας με όλη τη στρατιωτική δύναμη πυρός που διαθέτουν, όπως έκαναν στην καταιγίδα της Ερήμου. Κατόρθωσαν όμως, το σημαντικότερο, και να διαλύσουν κάθε εσωτερική, μαζική φωνή αντίστασης στις πολιτικές τους. Πού είναι σήμερα εκείνο το κραταιό φοιτητικό κίνημα;

  Και πολύ γρήγορα το μυαλό έρχεται στην Ουκρανία και το άδειασμα της ηγεσίας της αλλά και της ίδιας της χώρας από τις ΗΠΑ, με τρόπο αήθη και ντροπιαστικό. Δεν ξέρω τι έχει στο βάθος του μυαλού του ο Τραμπ όταν συνομιλεί απευθείας με τον Πούτιν ή όταν ζητά "γη και ύδωρ" από την εναπομείνουσα Ουκρανία. Μήπως ένα ΝΟΜΠΕΛ Ειρήνης, το οποίο ονειρεύεται από την προηγούμενη θητεία του; (για φανταστείτε να το πάρει αγκαλιά με τον Πούτιν!!!)

  Τα γεγονότα είναι γνωστά, η Ουκρανία δέχθηκε μια στρατιωτική επίθεση από τη Ρωσία, οι Ουκρανοί πολύ γρήγορα τον περίπατο των Ρώσων τον μετέτρεψαν σε κόλαση και από εκεί και πέρα συνεχίζεται ο πόλεμος για τρία χρόνια, με χιλιάδες θύματα (υπολογίζονται πλέον στο ένα εκατομμύριο - νεκροί και τραυματίες και αγνοούμενοι) εξαντλώντας και τις δύο χώρες. Η Ειρήνη είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο πάει να επιβληθεί, δε ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ουκρανίας, αλλά και της Ευρώπης! Η οποία την πάτησε κι αυτή, προσκολλώμενη στο άρμα της Δυτικής υπερδύναμης και τις επιταγές του Μπάιντεν. Εύχομαι όλα αυτά να είναι η αρχή της δικής της χειραφέτησης.

  Κι αν την Ουκρανία, που δεν είναι και τόσο μικρή, μπορούν να την παίζουν με αυτόν τον τρόπο οι γείτονες Ρώσοι ή οι διατλαντικοί προστάτες της, φανταστείτε τι γίνεται με χώρες μικρές, όπως τη δική μας ή την Κύπρο, η οποίες έτσι κι αλλιώς από τότε που ιδρύθηκαν, ποτέ δεν έμαθαν να στηρίζονται στα δικά τους και μόνο πόδια;

  Κι από εκεί περιμένω να ξεδιπλωθεί και το άλλο μεγαλόπνοο σχέδιο του Τραμπ - Νεντανιάχου για τη Γάζα, όπου προβλέπεται η εκκένωση της για να γίνει η περιοχή ένα τεράστιο συγκρότημα αναψυχής για τους έχοντες!!!!! Αλήθεια, με ποιον τρόπο μπορείς να διώξεις όλους αυτούς τους ανθρώπους (περί τα δύο εκατομμύρια ψυχές) από τη γη τους;;;

  Και δεν θέλω να επεκταθώ στις απειλές ενάντια της Γροιλανδίας ή τον Καναδά ως η επόμενη πολιτεία των ΗΠΑ, ούτε καν στον "Αμερικανικό κόλπο"(!)

  Δυσοίωνες οι παραπάνω σκέψεις, δυστυχώς όμως, εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε δει τόσα κι έχουμε διαβάσει άλλα τόσα, τι άλλες σκέψεις μπορούμε να κάνουμε;

Γυναίκες για την Ειρήνη, μια υπόθεση πολύ παλιά!

   Η παλαιότερη γυναικεία φιλειρηνική οργάνωση είναι η WILPF (Women's  International League for Peace and Freedom). Ιδρύθηκε το 2015, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου με πρώτη έδρα της τη Γενεύη της Ελβετίας, από μαχόμενες πρωτοπόρες φεμινίστριες  (σουφραζέτες) της εποχής, από 12 χώρες. 

  Το 1921 είχε επεκταθεί σε 21 χώρες. Η οργάνωση το 2005 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για τη διαρκή και αποφασιστική δράση της για την Ειρήνη και τα δικαιώματα των γυναικών.

Πορεία της οργάνωσης ενάντια
στον πόλεμο του Βιετνάμ ( 1698)

  Κάποια από τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται σήμερα είναι ο Πόλεμος στη Γάζα, ο εμφύλιος στο Σουδάν, ο παγκόσμιος αφοπλισμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειες της. Σε κάθε πρωτοβουλία της, προτάσσει τη δεινή θέση της γυναίκας σε κάθε στρατιωτική σύγκρουση στον πλανήτη μας.

Είναι γνωστό ότι μεγάλο μέρος των θυμάτων κάθε σύγκρουσης είναι γυναίκες, οι οποίες μην έχοντας ούτε την εξουσία, ούτε ανάλογη πολιτική δύναμη, υποβιβάζονται στον άμαχο πληθυσμό, ο οποίος απλώς πλήττεται αδιάκριτα πλέον. Υπομένουν τον χαμό ή την αναπηρία των συζύγων τους, των παιδιών τους αλλά και τον στρατεύσιμων (παιδιά τους κι αυτοί), πολλές φορές αδυνατώντας να ξανασηκώσουν κεφάλι στην κοινωνία τους. Διαχρονικά μάχονται για την Ειρήνη, από την ίδρυση της οργάνωσης ως τα σήμερα, με παραρτήματα σε πολλές περιοχές του κόσμου, όχι μόνο της Δύσης αλλά και των εμπόλεμων περιοχών, όπως στην Παλαιστίνη.

  Όποιος θέλεις να δει περισσότερα για την οργάνωση, μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα της οργάνωσης εδώ

  Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν οι γυναίκες έχουν κάποιον παραπάνω λόγο, να μάχονται για την Ειρήνη, πέρα απ΄ ότι είναι μάνες και σύζυγοι; Και η απάντηση είναι σίγουρα ναι, για τους παρακάτω λόγους:

1ον Ουσιαστικά είναι απών από τα πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα αποφάσεων, δεν συμμετέχουν ούτε καν στις ειρηνευτικές διαδικασίες, τα αόρατα νήματα κάθε πολέμου τα κινούν άντρες.

2ον Σε μια εμπόλεμη περιοχή γίνονται θύματα κάθε είδους βίας. Κακοποιήσεις, εν ψυχρώ δολοφονιών, βιασμών που πολλές φορές είναι εσκεμμένοι, απόρροια μιας πατριαρχικής λογικής που θέλει να επιδείξει υπεροχή έναντι του αντιπάλου. Τα παραπάνω αποτελούν εγκλήματα πολέμου, μόνο όταν γίνονται μαζικά και συστηματικά, έτσι ουσιαστικά οι θύτες μένουν σχεδόν πάντα ατιμώρητοι.

   Η διεκδίκηση της Ειρήνης από τις γυναίκες είναι μια παλιά ιστορία, την οποία ανέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι. 

Η επέμβαση των Σαβίνων γυναικών -
J.L. David (1748-1799) Μουσείο Λούβρου

   Οι Ρωμαίοι με τον μύθο της αρπαγής των Σαβίνων γυναικών, ο οποίος ανάγεται στην πρώιμη Ρωμαϊκή ιστορία (753 π.Χ.). Σύμφωνα με αυτόν, ο βασιλιάς Ρωμύλος αποφάσισε να ενισχύσει τον αναλογικά μικρότερο πληθυσμό των γυναικών της Ρώμης, εφαρμόζοντας ένα δόλιο σχέδιο. Διοργάνωσε μεγάλη γιορτή για τον Ποσειδώνα και κάλεσε τους κατοίκους των γειτονικών πόλεων, να συμμετάσχουν. Όλοι αποδέχτηκαν την πρόσκληση, μεταξύ αυτών και οι Σαβίνοι, οι οποίοι έφεραν και τις οικογένειες τους μαζί. Με το που ξεκίνησαν οι εορτασμοί, οι νεαροί άγαμοι Ρωμαίοι, όρμησαν εκεί που κάθονταν οι νεοφερμένες κόρες και τις άρπαξαν, μεταφέροντάς τες στα σπίτια τους για να τις κάνουν συζύγους τους. Οι Σαβίνοι έφυγαν ντροπιασμένοι, μετά από λίγα χρόνια μάζεψαν στρατό και με επικεφαλής τους αδικημένους πατέρες, ξεκίνησαν εναντίον της Ρώμης. Εκεί τους περίμεναν οι Ρωμαίοι. Οι δύο στρατοί παρατάχθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο αλλά τη στιγμή, που ο ένας ορμούσε πάνω στον άλλο, χύθηκαν ανάμεσα τους οι Σαβίνες γυναίκες, ζητώντάς τους να σταματήσουν διότι, όπως και να γινόταν, θα χυνόταν συγγενικό τους αίμα. Ή των πατεράδων τους ή των αντρών τους ή των παιδιών τους. Η αποφασιστικότητά τους συγκίνησε και τις δύο πλευρές και έτσι αποφεύχθηκε η αιματοχυσία.   

Λυσιστράτη (1980) Εθνικό Θέατρο

  Οι αρχαίοι Έλληνες, διαμέσου της πασίγνωστης κωμωδίας που έγραψε ο Αριστοφάνης το 411 π.Χ., τη Λυσιστράτη. Είναι ένα από τα παλιότερα αντιπολεμικά έργα κι αυτό του προσδίδει ιδιαίτερη αξία. Η υπόθεση έχει ως εξής: Βρισκόμαστε στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου και οι γυναίκες των Αθηναίων πολεμιστών, έχουν απαυδήσει από τον συνεχή πόλεμο των αντρών τους και τη δυστυχία που επιφέρει αυτός σε όλη την κοινωνία. Τότε μια ομάδα γυναικών με πρωτεργάτρια την Λυσιστράτη αποφασίζει να κηρύξει αποχή από τα συζυγικά τους καθήκοντα, η οποία θα σταματούσε μόνο, εάν κατέθεταν τα όπλα και έφερναν την ειρήνη στον τόπο τους. Παράλληλα οι γυναίκες καταλαμβάνουν και την Ακρόπολη, όπου βρισκόταν το θησαυροφυλάκιο των Αθηναίων. Διότι όπως είναι γνωστό, δίχως χρήματα, πόλεμος δεν γίνεται. Πολύ γρήγορα στο κίνημα αυτό προσχωρούν και οι Σπαρτιάτισσες κι έτσι αναγκάζονται οι ηγέτες των δύο πόλεων να αναζητήσουν την ειρήνη, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Όταν αυτή επιτυγχάνεται το έργο κλείνει με ένα συμπόσιο που προσφέρουν οι γυναίκες στους άντρες τους, με χορό και τραγούδια.

  Μην μας παραξενεύει λοιπόν η εικόνα των σημερινών αντιπολεμικών εκδηλώσεων, όταν διαπιστώνουμε ότι οι γυναίκες όχι μόνο πρωτοστατούν σε αυτές αλλά πολλές φορές και πλειοψηφούν. Υπάρχει Λόγος!

Αντιπολεμική διαδήλωση στην Ουκρανία.

Κοινή εκδήλωση - πορεία Ειρήνης, Ισραηλιτισσών και Παλαιστινίων
στη Νεκρά Θάλασσα.  8-10-2017

Αντιπολεμική διαδήλωση στο Ισραήλ.

Ως ελάχιστη θύμηση!

  Ξημερώνει. Από τη νύχτα βρίσκομαι στο πολυβολείο, το οποίο την προηγούμενη νύχτα, είχαμε αποκαλύψει η ομάδα θέσης. Κοιτάς ευθεία μπροστά, αν στη θάλασσα έχουν εμφανιστεί τα εχθρικά πλοία με την ημισέληνο. Καθαρός ο ορίζοντας. Ούτε κανένα αεροπλάνο ακούστηκε. Όλη τη νύχτα περιμέναμε. Ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Για εμάς δεν υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν υπάρχει σχέδιο δεύτερης αμυντικής γραμμής. Βρισκόμαστε σε ένα από τα νησιά της ανατολικής Ελλάδας, στα σύνορα με την Τουρκία. Πολεμάς και νικάς ή πέφτεις εκεί. Πολεμάς με το όπλο που σου εμπιστεύτηκε η πατρίδα  για την οικογένεια σου, που είναι εγκλωβισμένη στον τόπο της, το νησί σου, την Πατρίδα σου.  Είμαστε εθνοφύλακες μαζί με τους έφεδρους και τους φαντάρους από όλη την Ελλάδα. Θα πολεμήσουμε εκεί στην πρώτη γραμμή διότι πίσω μας, βρίσκεται το σπίτι μας, και πίσω από το σπίτι μας η θάλασσα,  το ελληνικό Αιγαίο. Κι εμένα, εσένα, τον γείτονα μου, μας επέλεξε η μοίρα, εκείνη την ημέρα να βρισκόμαστε εκεί.  Δεν χρειαζόμαστε ούτε αποδείξεις εθνικοφροσύνης, ούτε να ωρυόμαστε εναντίον κανενός, διότι, απλά είμαστε εκεί. (   Μάρτης 1987 -  Ιανουάριος 1996 )

  Η σκέψη μου πάντα βρίσκεται κοντά σε εκείνους, που επέλεξαν να μένουν στα ακριτικά νησιά μας, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο. 

Μπορεί εμείς σήμερα, που κατοικούμε στη μεσόγεια Ελλάδα να φιλοσοφούμε επί διαφόρων, να ανταγωνιζόμαστε σε πατριωτικές κορώνες και εύκολες θυσίες, αλλά κάποιοι άλλοι θα ξυπνήσουν στα ορύγματα, της πρώτης γραμμής. Κάθε ημέρα που ξημερώνει για αυτούς, ειδικά σήμερα που η Τουρκία, μας δίνει καθαρά το σήμα, ότι διεκδικεί χώρο του Αιγαίου, είναι και μια ημέρα ειρήνης την οποία θέλουν να ζήσουν.

Ξορκίζουν τον πόλεμο, δεν τον θέλουν δεν θα τον αρνηθούν όμως αν τους επιβληθεί. 

  Εκνευρίζονται με όλους εκείνους τους πατριδοκάπηλους που "πολεμούν" από τις τηλεοράσεις ή από το πληκτρολόγιο  του Η/Υ τους, πίνοντας και καμιά φραπεδιά. Οι νησιώτες ξέρουν πολύ καλά, ότι μέχρι να παρουσιαστούν αυτοί στα κέντρα επιστράτευσης, στον τόπο τους, όλα θα έχουν κριθεί. Μόνος σύμμαχος τους, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Τις οποίες εμπιστεύονται διότι καθημερινά βρίσκονται δίπλα τους. Από τους πολιτικούς έχουν δίκαια παράπονα. Απομόνωση τον χειμώνα, κατάργηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων, κατάργηση κάθε κινήτρου για να ζεις εκεί, στους ακριτικούς βράχους του Αιγαίου. Από τους πολιτικούς ζητούν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίζουν την Ειρήνη. Με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε δόγμα, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος, δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι με πολιτικά μέσα ή δια της στρατιωτικής ισχύος. Την Ειρήνη θέλουν και μόνο αυτή. 

Αυτά τα λίγα, σήμερα που ο ουρανός γκριζάρει επικίνδυνα ( παραμονές της 25ης Μαρτίου ), ως ελάχιστη θύμηση, στους συμπατριώτες μου, που παραμένουν εκεί για να φυλάνε τις σημερινές μας Θερμοπύλες!!!!