Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα facebook. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα facebook. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023

ιστορίες ιντερνετικής τρέλας....

  Πριν λίγα χρόνια, το 2018, τότε που πολλοί φίλοι γράφαμε στα blogs του Pathfinder, κάποια στιγμή μας ανακοίνωσαν ότι τα ιστολόγια μας, θα καταργούνταν. Είχαν τουλάχιστον την ευθιξία να μας ειδοποιήσουν έγκαιρα, ώστε να λάβουμε τα μέτρα μας. Στην αρχή επικράτησε ένας σχετικός πανικός, δεν είναι λίγο να αισθάνεσαι ότι εγγραφές χρόνων πρόκειται να χαθούν σε μια στιγμή. Ούτε είναι εύκολο να ξέρεις, ότι μια όμορφη ιντερνετική παρέα που είχε δημιουργηθεί, σύντομα θα δυαλυόταν.

  Ευτυχώς τότε μπορέσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, αλληλο-υποστηριχτήκαμε και αλλάξαμε πλατφόρμα, προλαβαίνοντας να μεταφέρουμε κι ότι θεωρούσαμε σημαντικό. Κάποιοι χαθήκαμε τελικά, βρήκαμε όμως νέους φίλους, τέλος καλά, όλα καλά. (δείτε τι είχα γράψει τότε)

  Πριν λίγες μέρες, ξαφνικά νεκρώνει το Facebook που διατηρώ από το 2013, βγάζοντάς μου το παρακάτω μήνυμα: 


  Αν και έχουν περάσει τέσσερις μέρες, μάλλον το προσωρινά τείνει να γίνει μόνιμο. Αυτά που λέει το μήνυμα δεν έχουν λογική, αφενός διότι δεν έχω κανέναν τέτοιον συνδεδεμένο λογαριασμό, όπως αναφέρει στο instagram και αφετέρου μου διαγράφει το facebook, μαζί και το messenger, αφήνοντας το ένοχο Instagram, στο απυρόβλητο(!)  Επιπλέον, πουθενά δεν υπάρχει κάπου όπου μπορώ να υποβάλλω ένσταση, όσο για τα δικαστήρια, ας το αφήσω καλύτερα ασχολίαστο.

  Πουθενά δεν υπάρχει ένας υπεύθυνος να μιλήσεις μαζί του, ούτε δια ζώσης ούτε ασύγχρονα. Είσαι μόνος σου στο έλεος κάποιων μηχανών, που δουλεύουν με αλγόριθμους, τους οποίους βέβαια τους φτιάχνουν άνθρωποι, αλλά όπως φαίνεται, όχι και τόσο καλά. 

  Χάνω φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που ήθελα να ξέρω τι κάνουν κι αυτοί χαίρονταν με εμένα, ομάδες που συμμετέχω, φωτογραφίες που έχω αναρτήσει, αναμνήσεις, έναν τρόπο επικοινωνίας της δουλειάς μου. Χάνεται επιπλέον κάθε ανάρτηση, κάθε ποστάρισμα, σχόλιο, like, που έχω κάνει, οπουδήποτε αλλού, εντός του fb. Παύω να είμαι διαχειριστής σε ομάδες που συμμετείχα ή ίδρυσα, είναι σαν να μην υπήρξα εκεί μέσα για δέκα ολόκληρα χρόνια, μια ολική ψηφιακή διαγραφή μου. 

Κι όλα αυτά, δίχως καμία ειδοποίηση.

  Δημιουργώ αναγκαστικά νέο λογαριασμό, προσπαθώ να μαζέψω πρώτα πρώτα όλους τους φίλους μου... και γράφω ένα μήνυμα όπου προσπαθώ να εξηγήσω τι έγινε και γιατί φτιάχνω νέο λογαριασμό. Κάνω το λάθος να χρησιμοποιήσω τη λέξη meta (την εταιρία που διαχειρίζεται το instagram και το facebook) και σε λίγη ώρα διαγράφεται η ανάρτησή μου. Θα το έλεγες και ψηφιακή τρομοκρατία ή τουλάχιστον λογοκρισία. Επικαλούνται ότι παραβιάζω τους όρους λειτουργίας του μέσου, και μου δίνουν προειδοποίηση για αυστηρότερη ποινή. Σε λίγη ώρα, πέφτει ο νέος μου λογαριασμός από τον υπολογιστή μου, κάθε λίγες ώρες αλλάζει η δικαιολογία, αλλά λειτουργεί κανονικά στο κινητό (!). Βλέπεις  και οι μηχανές με τους αλγόριθμους κάνουν λάθη, τι πρωτότυπο θα μου πεις! Από χτες λειτουργεί και στον σταθερό μου υπολογιστή αλλά κάθε φορά που το ανοίγω, μου ζητάει να επιλέξω αν θέλω να είμαι απλός (δωρεάν) συνδρομητής η επί πληρωμή (άνευ διαφημίσεων). Το καψόνι συνεχίζεται...

  Τώρα κάποιοι θα πουν, τι το θέλεις το facebook, το messenger και όλα αυτά.... 
Ενστερνίζομαι την άποψη, ότι είναι ο νέος τρόπος να επικοινωνείς με τον κόσμο, να εκφράζεις την καθημερινότητά σου, στα καλά και τα άσχημα, να γράφεις αυτά που σε απασχολούν. Προσωπικά κοινοποιώ σε μεγαλύτερο ακροατήριο τις εγγραφές του ιστολογίου μου, παρουσιάζω τη συγγραφική δουλειά μου και ενημερώνομαι από ομάδες που με ενδιαφέρουν. Συγχρόνως έχω τη χαρά να βλέπω φίλους και γνωστούς, πολλούς που έχω χρόνια να δω από κοντά, να επικοινωνώ μαζί τους, να γίνομαι συμμέτοχος στις χαρές και τις λύπες τους. 
 
  Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Ίσως αλλάξω λίγο τη θεματολογία του. Περισσότερη έμφαση στη συγγραφική μου δουλειά και λιγότερη στις προσωπικές  μου στιγμές. Σαφώς και θα συνεχίσω να παρουσιάζω αυτά που με ενοχλούν. Και τέτοια υπήρχαν πολλά μέσα στο 2023.

 Το μέσον προσφέρεται δωρεάν, ωραία, το κατανοώ, αλλά από που ως που εκπορεύεται αυτή η παντοδυναμία τους, η ασυδοσία εν πολλοίς και ειδικά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου τα δικαιώματά μας είναι ισχυρά.

  Είναι άραγε;


Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

Με την ευκαιρία της Ημέρας της γυναίκας

   Ένα πράγμα που με εκνευρίζει, σε όλα τα επίπεδα, είναι οι ημέρες - αφιερώματα κλπ. 

Ποτέ δεν κατανόησα την λογική, ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε επί του θέματος. Για παράδειγμα την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, οι ερωτευμένοι θα δείξουν πόσο ερωτευμένοι είναι, την ημέρα της γιορτής της μητέρας θα θυμηθούμε την μητέρα μας, την ημέρα της γυναίκας θα θυμηθούμε τις γυναίκες και τον διαρκή αγώνα τους για ισότητα κλπ κλπ.  Αυτό όμως είναι δική μου παραξενιά και μόνο.
 Αφορμή να κάνω την ανάρτηση αυτή στάθηκε ένα γεγονός με την φωτογραφία του πρόσφατα θανόντα, βραβευμένου ρεπόρτερ - φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη. Την οποία, όποιος την ανέβαζε στο facebook, μετά από λίγο του ερχόταν ένα μήνυμα ότι η φωτογραφία είναι προσβλητική, περιέχει γυμνό και δεν ξέρω τι άλλο. Και του κατέβαινε η ανάρτηση. Οι αλγόριθμοι του fb, έτσι λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί, με δήθεν εξελιγμένους μαθηματικούς αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, αποφάσισαν ότι η φωτογραφία αυτή είναι προσβλητική!!! Που να καταλάβουν, ότι ο σπουδαίος φωτογράφος προτίμησε απλώς να κλικάρει μια σκληρή στιγμή από την πραγματική ζωή, αντί να γυρίσει για παράδειγμα τη μηχανή του λίγο δεξιότερα και να βγάλει μία άχρωμη, ουδέτερη στιγμή ή  ένα μακρινό, ανώδυνο πλάνο. Προτίμησε να δείξει την σκληρή πραγματικότητα, μιας μάνας, μιας γυναίκας, στον εμφύλιο της Σομαλίας το 1992 και την κρίση υποσιτισμού που έστειλε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους τότε. Μιας μάνας, που απλώς προσπαθεί να ξεδιψάσει το σκελετωμένο παιδί της. Κάτι αντίστοιχο γίνεται σήμερα στην Υεμένη, αλλά αντίστοιχες φωτογραφίες, άξιων ρεπόρτερ, πιθανόν δεν επιτρέπεται να δημοσιοποιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί προσβάλλουν. Μα ο σκοπός των φωτογραφιών αυτός είναι. Να μας σοκάρουν, να μας ξυπνούν ως ανθρωπότητα από τον λήθαργο στον οποίο πέφτουμε, να κινητοποιούμαστε  μπας και αλλάξει κάτι.
Olympos-Karpathos
Γυναίκες της Ολύμπου Καρπάθου

  Μια δεύτερη φωτογραφία, με την οποία συνδυάζω αυτή την ημέρα, την Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας είναι αυτή, της Έφης Παρούτσα. Δύο γυναίκες της Ολύμπου Καρπάθου, οι οποίες πέρασαν μια ζωή σκληρά δουλεύοντας στα άγονα χωράφια της περιοχής τους, με την τσάπα ή βοσκώντας τα ζώα τους στις απόκρημνες πλαγιές του χωριού τους και συγχρόνως να έχουν χρεωθεί και το βάρος να διαφυλάττουν μια ηθική και εθιμική παράδοση, προερχόμενη από άγνωστο ιστορικό χρόνο, ώστε να μην μετακινηθεί αυτός κατ΄ ελάχιστο. Εδώ δεν υπάρχουν γυναικεία δικαιώματα, απλώς η κανονικότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας, που θέτει κανόνες επιβίωσης και εσύ απλώς τους ακολουθείς, γιατί έτσι είναι το σωστό. Η πρώτη φωτογραφία σοκάρει,  τη δεύτερη απλώς την εντάσεις στις φολκλορικές, παραδοσιακές εικόνες, που μας αρέσουν... σοκάρουν, μόνο αν γνωρίζεις τον σκληρό αγώνα επιβίωσης που κρύβεται πίσω από τα ρυτιδωμένα πρόσωπα τους.
  Μια τρίτη φωτογραφία είναι αυτή, αλιευμένη από την google, που δείχνει μια γυναίκα, της σύγχρονης εποχής, που συμπιέζεται ανάμεσα σε δύο αποστολές. Από τη μία να κερδίσει τα δικαιώματα της και την ίση αντιμετώπιση κτίζοντας τη δική της καριέρα και από την άλλη την φύση της, τη μητρότητα, που μόνο αυτή μπορεί να φέρει εις πέρας με επιτυχία. Εργαζόμενη και μητέρα και σύζυγος, ένα τρίπτυχο φωτιά, που μόνο αυτό φτάνει για να κατανοήσουμε πόσο δύσκολη είναι η αποστολή της και πόσο δρόμος πρέπει ακόμα να διανυθεί για να μιλάμε για πραγματική ισότητα. Το δυστύχημα είναι ότι όλο και περισσότερες γυναίκες σήμερα είναι αναγκασμένες, να κάνουν επιλογές, οι οποίες στερούν απ΄ όλους μας, μέρος της πραγματικής χαράς που πρέπει να απολαμβάνουμε ως κοινωνία. Ειδικά αν έχεις να επιλέξεις μεταξύ καριέρας - εργασίας και μητρότητας. Επιλογή που ο σύγχρονος δυτικός οικονομικός πολιτισμός, σε θέλει παρούσα, "ψυχή και σώματι", στην καριέρα και η οικογένεια αφήνεται στην τύχη, διότι δεν αποτελεί προτεραιότητα. Έχουμε αναρωτηθεί, πόσο σημαντικές είναι οι πολιτικές στήριξης των νέων μητέρων, για να μπορούν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους αλλά και να μην χάσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα;
  Κλείνω, με κάτι, πιο "αντρικό"... μια κλασική φωτογραφία της μεγάλης ηθοποιού Ρίτας Χέιγουορθ, διαχρονικό σύμβολο της γυναικείας ομορφιάς, που όσο κι αν κάποιος πει ότι η εικόνα αυτή, δεν ανταποκρίνεται με το νόημα της ημέρας κατά την  ταπεινή μου γνώμη κάνει λάθος. Η ομορφιά, η γυναικεία ομορφιά αποτελεί κινητήριος δύναμη για την τέχνη, σε πολλές εκφάνσεις της. Επιπλέον μια γυναίκα δεν είναι μόνο άνθρωπος, μητέρα, σύζυγος, σύντροφος, εργαζόμενη, θεματοφύλακας, έμπνευση, σύμβολο ερωτισμού κλπ κλπ. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσο, που μια μέρα μόνο αφιερωμένη σε αυτήν απλώς ακούγεται τελείως παράλογα.
Τέλος, ένα μικρό απόσπασμα από τον λόγο της  Μαρίας Νεφέλης του Ελύτη:



Μαρία Νεφέλη: Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά

σ’ αυτά που ‘ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά 

κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα

τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

και ξαφνικά έξωση....

 

   Το πόσο είμαστε δεσμευμένοι από τους διαφόρους παρόχους των διαδικτυακών τόπων, που χρησιμοποιούμε, είχαμε την "τιμή" να το νιώσουμε, εμείς που πριν από αρκετά χρόνια, εμπιστευτήκαμε την πλατφόρμα του Pathfinder, για να στήσουμε ένα blog και να ξεδίνουμε, γράφοντας ότι μας βάραινε την ψυχή κάθε φορά.

  Ήταν δωρεάν, είχε καλά χαρακτηριστικά, το μάθαμε εύκολα και κυρίως είχαμε τη χαρά, να συναντήσουμε εκεί μέσα άλλους συνανθρώπους μας, με τις ίδιες πάνω κάτω αγωνίες με εμάς. Ανταλλάσσαμε σχόλια αφού διαβάζαμε τις εγγραφές μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια κοινότητα ανθρώπων, ανά την Ελλάδα, όπου συνδεόμαστε δια του διαδικτύου. Κάποιοι χανόμασταν για κάποιο διάστημα, κάποιοι προχώρησαν σε γνωριμία δια ζώσης, γενικά ήταν μια καλή παρέα.
 
  Μέχρι που εμφανίστηκε το Facebook, πιο άμεσο, πιο εύκολο, χάθηκαν πολλοί από το Pathfinder. Εγώ προσωπικά βρήκα μια ισορροπία, τα εύκολα, τα τρέχοντα, τα άφηνα για το fb, ενώ αυτά που θεωρούσα πιο σοβαρά, επέμενα να τα δημοσιεύω στο blog μου, που το ονόμαζα ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ. Εκεί ξανάρχισα να γράφω τα διηγήματα μου, να βλέπω ότι είχαν θετική αποδοχή από τους διαδικτυακούς μου φίλους και έτσι να τολμήσω και μια έκδοση.  Καλή λύση βρήκα, την αναδημοσίευση των εγγραφών μου στο fb. Νόμιζα ότι θα λειτουργούσε έτσι το πράγμα.
  Μέχρι την ημέρα, που μας ανακοινώθηκε, ότι οι υπηρεσίες του Pathfinder, κλείνουν... μαζί και τα blog, μας δόθηκε και μια προθεσμία, να τακτοποιήσουμε τις εγγραφές μας, τα μέιλ μας κλπ.

  Τι να κάνεις; να αφήσεις γραπτά σου, τις δημοσιεύσεις σου, σελίδες, που έφτιαξες με κόπο, υπερηφάνεια και αγάπη να χαθούν; Δεν θα μπορούσα να το κάνω!
Ενεργοποίησα τη δυνατότητα, που είχα στην πλατφόρμα, της google, στο blogger και το ξανάστησα από την αρχή. Αντιγραφή, επικόλληση, κάποια ξεκαθαρίσματα, κάποιες αναδιαρθρώσεις, κάποια εκμετάλλευση των νέων δυνατοτήτων, να προσθέσω παλιούς φίλους, να αναμένω κάποιους ακόμα... νομίζω τα κατάφερα.
Κι αυτού του blog μου, του έδωσα το ίδιο όνομα με το ίδιο avator, που είχα, Favicon, το λένε εδώ.

  Ελπίζω, να συνεχίσουμε τις εγγραφές μας, την αλληλεπίδραση μας σε αυτή τη νέα γειτονιά μας, που ξαναστήνουμε από την αρχή.
  Σκέφτομαι μόνο, τις μελλοντικές πιθανότητες, κι αν κλείσει το blogger κάποια μέρα, αν καταρρεύσει το facebook; Καταρρέουν μαζί και οι όποιες φιλίες των ανθρώπων; ...!!!
  Τελικά, οι απλές καθημερνές, ζωντανές επαφές των ανθρώπων έχουν την πραγματική αξία στη ζωή μας. Αυτές οφείλουμε να κρατάμε στη ζωή μας, εξαρτώνται μόνο από εμάς. 

  Φίλοι μου, διαδικτυακοί, χαίρομαι που είμαστε εδώ μαζί, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η φιλία μας εδώ, για μένα προσωπικά μιλώ, είναι άλλου είδους. Είναι στηριγμένη πάνω σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, που κάποιος άλλος, άγνωστος μας, κανονίζει αν θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί ή θα επιβάλει το χωρισμό μας. Ζούμε το Οργουελικό μέλλον.... Έτσι απλά... δυστυχώς!

Ας το χαρούμε λοιπόν, όσο το έχουμε, όσο έχουμε τη διάθεση και όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Καλή συνέχεια φίλοι μου!!!

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...