Γλυκύς Σεπτέμβρης

   Το είχα πει από καιρό, το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι μόνο Σεπτέμβριο θα γύριζα στο νησί μου.

  Οι λόγοι προφανείς: Ξέρετε εσείς κανένα νησί που πορεύεται από τον τουρισμό, στο οποίο ο Ιούλιος ή ο Αύγουστος, μπορούν να σου εγγυηθούν ότι δεν θα ταλαιπωρηθείς τουλάχιστον;

  Έτσι και η Κάρπαθος! Παραλίες κατάμεστες στις οποίες θα πρέπει να βρίσκεσαι από νωρίς το πρωί, αν θέλεις να έχεις τύχη με κάποια ομπρέλα (κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις το αντίτιμο της βέβαια), πάρκινγκ που σε αναγκάζει να βάλεις χίλια δυο σημάδια για να θυμάσαι, που έβαλες τελικά το αυτοκίνητό σου, πλήθος κόσμου, που σου στερεί τη χαρά να δεις επιτέλους, αυτούς που πραγματικά θέλεις. Και δεν εννοώ να παραμείνεις σε έναν απλό χαιρετισμό, αλλά να μπορέσεις να ανταλλάξεις δυο κουβέντες παραπάνω, σαν άνθρωπος προς άνθρωπο. Είναι βλέπεις οι μήνες που ο μεγαλύτερος όγκος των τουριστών αλλά και των μεταναστών, αναζητά να ζήσει το θερινό του όνειρο. Οι πρώτοι βάζουν στο στόχαστρο τους τις παραλίες, την παρούσα ακόμη παράδοση, την άγρια ομορφιά του νησιού. Οι δεύτεροι να ικανοποιήσουν έστω για λίγο τον Νόστο για την ιδιαίτερη Πατρίδα τους, να συμμετάσχουν σε χαρές και Πανηγύρια, να ανοίξουν και πάλι τα κλειστά τους σπίτια.

  Ο Σεπτέμβρης έχει άλλη χάρη!

  Έχει τη γλυκιά μελαγχολία του καλοκαιριού που φεύγει και την απατηλή προσδοκία ότι στο τέλος του, μπορεί να μας δώσει όσα δεν πρόλαβε πιο μπροστά. Σου δίνει τη χαρά να συναντάς και να συζητάς με ανθρώπους με τους οποίους στο παρελθόν σε έδεναν πολλά μαζί τους κι ο αχός του καλοκαιριού σας περιορίζει σε έναν χαιρετισμό κάποιων δευτερολέπτων. Τον μήνα αυτόν κανένας δεν βιάζεται, ότι βιάση υπήρχε εξαντλήθηκε στην κοσμοχαλασιά του Αυγούστου. 

  Αλλά και η φύση έχει μια ημερότητα, μια ηρεμία, που αληθινά σε ξεκουράζει. Τα μελτέμια έχουν εγκαταλείψει πλέον τον τόπο, η θάλασσα είναι ζεστή, παραδόξως σου δίνει την αίσθηση ότι είναι πιο ζεστή από το καλοκαίρι, ο πρωινός καφές στον παραλιακό με θέα το Επαρχείο, τη θάλασσα και το λιμάνι σου εγγυάται ένα καλό ξεκίνημα για την μέρα σου και η βραδινή σου βόλτα γίνεται πανηγύρι μιας κι όλοι οι παλιοί γνωστοί, δείχνουν απροκάλυπτα τη χαρά τους, που σε συναντούν και πάλι. Κι αυτό, πιστέψτε με, για μένα ήταν ιδιαιτέρως σημαντικό!

  Λίγα αυτά που απόλαυσα θα μου πείτε, μα νομίζω ιδιαιτέρως σημαντικά.

  Κλείνω με ένα φωτογραφικό αφιέρωμα από τις λίγες μέρες που ξέκλεψα για να βρεθώ και πάλι στην πατρώα γη, την αγαπημένη Κάρπαθο!

Πρωινό στα Πηγάδια με θέα το Επαρχείο

Καρπάθιο Πέλαγος, θέα από ψηλά

Θέα προς τον κόλπο του Βρόντη και
την πρωτεύουσα του νησιού, τα Πηγάδια (Κάρπαθος)

Θέα προς την γειτονική Κάσο

Παραλία στην Άφωτη

Άγιος Νικόλαος Αρκάσα, πριν το δειλινό.

Σε πρώτο πλάνο οι νέες ξενοδοχιακές μονάδες που φυτρώνουν σαν μανιτάρια
και στο βάθος, ψηλά, το Όθος, τόπος καταγωγής μου.

Πανσέληνος από τη Μητρόπολη στο Απέρι.

Νόστος, δρόμος, καρδιά (blogame)

20 Απρ 2016

  Νόστος = επιστροφή στην πατρίδα... και στο μυαλό μου αμέσως έρχεται ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος, ο οποίος ταξίδευε για δέκα ολόκληρα χρόνια μέχρι να επιστρέψει στην Ιθάκη του. Τι καημός κι αυτός! Έχασε τα πλοία του, τους άντρες του, όλα όσα όφειλε να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα... επιθυμώντας να δει, έστω για μια ελάχιστη στιγμή, την αναμμένη καμινάδα του σπιτιού του (καπνὸν ἀποθρῴσκοντα)...  και μετά ας πέθαινε.  Η γυναίκα του η Πηνελόπη ( η πιστή ... ), σίγουρα κάποιο ρόλο θα είχε σε όλη αυτή τη σφοδρή επιθυμία της επιστροφής. 

  Οι περισσότεροι από εμάς σήμερα, κάπου έχουμε αφήσει, πίσω μας, μια πατρίδα. Είτε αυτήν που γεννηθήκαμε και παίξαμε όταν ήμαστε μικροί, είτε αυτή που μας ενώνει με τους συγγενείς - προγόνους  μας, είτε αυτή που μας θυμίζει ευτυχισμένες ημέρες όπου τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα μας πλήγωναν την καρδιά. Μια πατρίδα την οποία περπατήσαμε, ανεβήκαμε της πλαγιές της, ατενίσαμε πέρα μακριά τον ορίζοντα της ( ονειρευόμενοι το μέλλον μας ), ξαποστάσαμε σε μια βρυσούλα δίπλα σε κάποιο ξωκλήσι, βουτήξαμε στα νερά της το καλοκαίρι. Μια πατρίδα στην οποία ζήσαμε περιπλανώμενοι από κάποιο παραδοσιακό πανηγύρι σε κάποιο απόμερο μπαράκι με ένα ποτό στο χέρι, ζώντας, έτσι λέγαμε, όλο το πάθος και την κάψα του καλοκαιριού. 

 Και σήμερα η καρδιά μας είναι τόσο μπερδεμένη. Κάπου όλα αυτά έχουν ξεθωριάσει, έχουν γίνει τόσο μακρινά, τόσο δεύτερα, σαν να μην ήταν ποτέ στη ζωή μας...

 Λυπηρό ή ελπιδοφόρο; Δεν ξέρω!

Λυπηρό, να διαγράφεται η "σημασία" του παρελθόντος σου και όσα κουβάλησες μέσα σε αυτό;
Ελπιδοφόρο να αφήνεις πίσω κομμάτια της ζωή σου και να στέκεσαι περισσότερο στα τωρινά ή τα αυριανά;
Το σίγουρο πάντως είναι, ότι το δρόμο του Οδυσσέα, τον επικίνδυνο, τον μακρύ, το δύσβατο, τον περιπετειώδη, τον "άθλιο"... δεν θα τον έκανα ποτέ!

Ποτέ;

Κι αν σήμερα τον διαβαίνεις δίχως να το έχεις καταλάβει... και το τέλος του θα είναι εκεί, όπου η νοσταλγία σε ανύποπτο χρόνο, κτυπά τις άκρες της μνήμης σου με εικόνες, ήχους, μυρουδιές και γεύσεις, αισθήσεις υπαρκτές μα και τόσο άπιαστες;