Πρίγκιπας; νοσταλγία για μια άλλη εποχή...

24 Απρ 2016

  Σίγουρα όλοι εμείς, οι παλαιότεροι, που μεγαλώσαμε ακούγοντας τις ροκ μπαλάντες των δεκαετιών 60-80, όσο κι αν αυτοχαρακτηριζόμαστε ως ροκάδες... η λαίλαπα της disco, δεν μας άφησε ανεπηρέαστους. Ο βασικός λόγος ήταν τα πάρτι, όπου κυριαρχούσαν οι disco επιτυχίες. Μα και οι ντίσκο της εποχής, που ήταν τα βασικά στέκια της διασκέδασης της νεολαίας.   Θυμάμαι τους σχολικούς χειμώνες, να ψάχνω με δυσκολία να βρω στο ραδιόφωνο την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη "Ποπ και Ροκ", και από τις 4 ως τις 5 το απόγευμα, να μένω κολλημένος σε ότι άκουγα.  Ούτε μαθήματα υπήρχαν εκείνη την ώρα, ούτε τίποτε άλλο. 

 Μαθαίναμε για όλες τις τελευταίες κυκλοφορίες, ακούγαμε αρκετά νωρίς, ίσως και από τους πρώτους τις επερχόμενες επιτυχίες και αν είχαμε και καλή λήψη γράφαμε και καμιά κασέτα.

Στην εκπομπή λοιπόν αυτή, πρωτάκουσα και τον Prince. Και από την αρχή, γύρω από τη μουσική του, άρχισαν οι διαμάχες. Είναι disco, είναι ροκάς; 

Το σίγουρο είναι ότι η μουσική του ξεχώριζε. Είχε την απήχηση της disco αλλά και disco δεν της έλεγες. Αλλά σίγουρα και ροκ δεν ήταν. Ήταν κάτι πέρα από αυτά, που σίγουρα σε ξάφνιαζε. Πιο εγκεφαλικά από αυτά που λάνσαραν την ίδια εποχή η Madonna και ο M. Jackson, για μας που αμφισβητούσαμε την εύκολη μαζική κουλτούρα της pop(!)
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι και ο Prince, μέσα στο ίδιο σταρ σύστεμ ήταν. Και διαβάζοντας τώρα μια από τις πολλές βιογραφίες του, που κυκλοφόρησαν με το θάνατο του, το αντιλαμβάνεσαι αυτό πολύ καθαρά!
  
ΥΓ: Αυτές τις μέρες, με τα επερχόμενα τρίτα και τέταρτα μνημόνια, με τις επερχόμενες αλλαγές στην Παιδεία υπό τις ευλογίες ενός τάχατες διαλόγου, με το θυμό των προσφύγων, που εγκλωβίστηκαν στην Πατρίδα μας και τις γελοία ευφυολογήματα των ακραίων συμπατριωτών μας, με την αγωνία της Ζωής να παραμείνει στο προσκήνιο (δες Πλεύση Ελευθερίας)... εγώ, μέρες που είναι, προτιμώ να ασχολούμαι με πιο απλά, ανώδυνα πράγματα.
Για όλα τα προηγούμενα, μπροστά μας τα έχουμε ακόμα! Αυτές τις μέρες... χαλαρά!!!!