Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σχολείο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σχολείο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Νεανική βία και παραβατικότητα.

  Από τότε που αφυπηρέτησα, μου είναι δύσκολο να ασχολούμαι με τα θέματα της Παιδείας. Ίσως να φταίει η πίεση που ως διευθυντής δέχτηκα, για να ανταποκριθώ στην ολοένα αυξανόμενη γραφειοκρατία, πολλές φορές εις βάρος της παιδαγωγικής διάστασης του ρόλου μου. Ίσως πάλι να φταίει η απογοήτευση, αισθανόμενος την απαξίωση που βιώνει ολοένα και πιο έντονα η δημόσια εκπαίδευση και ο Έλληνας εκπαιδευτικός.

  Το θέματα όμως της αυξανόμενης νεανικής βίας και παραβατικότητας, τα οποία προβάλλονται τελευταία από τα ΜΜΕ (1500 υποθέσεις μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, καταγεγραμμένες από την αστυνομία), δεν με αφήνουν ασυγκίνητο. 

  Ειδικά όταν βλέπουμε, ότι αφορούν πια και παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Για τον απλό λόγο ότι όλο αυτό, για έναν που βίωσε για τριάντα πέντε χρόνια την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, το είχα προβλέψει, το συζήταγα με τους συναδέλφους μου, γνώριζα τι συνέβαινε διότι το ζούσα στην καθημερινότητά μου.

  Τι ζούσα, γνώριζα και προέβλεπα;

  Ζούσα ένα δημόσιο σχολείο, όπου ο κάθε πικραμένος γονιός, έβρισκε ασφαλές καταφύγιο για να ξεσπάσει την όποια οργή του, ξέροντας ότι αυτό ήταν ανίκανο να αντιδράσει απέναντι του με οποιονδήποτε νομικό τρόπο. Πολλές φορές η οργή έφτανε ως την ύβρη ή τη χειροδικία, (ευτυχώς όχι σε εμένα αλλά πολλοί συνάδελφοι μου την έχουν νιώσει στο πετσί τους, ως και απαγωγή διευθυντή είχαμε). Κι αυτά γίνονταν κατά κανόνα μπροστά στα μάτια των έκπληκτων μαθητών, οι οποίοι εύκολα ελάμβαναν το μήνυμα ότι "κουμάντο" εδώ κάνει ο γονιός κι όχι ο εκπαιδευτικός, το σχολείο, το κράτος.

  Γνώριζα από τα μέσα ένα απαξιωμένο δημόσιο σχολείο, στο οποίο  οι ποινές ουσιαστικά έχουν εξαφανιστεί, δίνοντας το μήνυμα στον μαθητή, ότι μπορεί να συμπεριφέρεται σε αυτό όπως νομίζει ή όπως διδάσκεται από το σπίτι του, εφόσον δεν θα υποστεί καμία πραγματική τιμωρία.

  Ζούσα καθημερινά τα παιδιά που μεγάλωναν, χωρίς να τους ορίζεται κανενός είδους όριο στη συμπεριφορά τους, μαθητές που αγνοούσαν και αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας. Ζούσα ένα σχολείο, όπου η βασική παιδαγωγική αρχή, που συνδέει την ανάρμοστη συμπεριφορά ή την καταδικαστέα πράξη με την ανάλογη τιμωρία, να είναι απούσα. 

  Προέβλεπα ότι αυτό δεν θα έμενε στο σχολείο διότι μακροπρόθεσμα δημιουργεί στους μαθητές την πλαστή εντύπωση, ότι έτσι θα γίνονται τα πράγματα και στην ευρύτερη κοινωνία, που σιγά σιγά εντάσσονται όσο μεγαλώνουν. Δηλαδή ότι θα τους επιτρέπεται να τραμπουκίζουν ελεύθερα, να είναι αγενή, να κάνουν ότι θέλουν, να λειτουργούν με κανόνες συμμορίας, εφόσον κανένας δεν θα επιβάλει τα όρια ή την αρμόζουσα τιμωρία. Δυστυχώς όμως γι΄ αυτούς τους "απροετοίμαστους πολίτες", βλέπουμε τον τελευταίο καιρό την αστυνομία να αντιδρά, οι εισαγγελείς να αυστηροποιούν την κρίση τους, να συλλαμβάνονται και οι γονείς τους, διότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δράση και αντίδραση. Και τότε όλοι πέφτουν από τα σύννεφα! Παιδιά και γονείς κάθε κοινωνικής διαστρωμάτωσης! 

  Είναι γνωστή η ρήση: Όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή. Στο σήμερα θα την παράφραζα ως εξής: Όπου το σχολείο δεν επιτελεί τον ρόλο του, ακολουθούν οι διωκτικές και εισαγγελικές αρχές. Το σημερινό σχολείο είναι ένα αυστηρά γνωσιοκεντρικό σχολείο (ελέω Πανελληνίων), όπου το κομμάτι της αγωγής, του έχει αυθαίρετα αφαιρεθεί, είτε με την ανοχή της πολιτείας είτε με τη θέληση των γονέων είτε εξαιτίας της απογοήτευσης των εκπαιδευτικών.

  Ένα απαξιωμένο δημόσιο σχολείο, που υπολείπεται σε υλικοτεχνική υποδομή, με κτίρια ακαλαίσθητα και ασυντήρητα στο μεγαλύτερο τους μέρος και με εκπαιδευτικούς που χάνονται σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατικών διαδικασιών. Κι επειδή υπάρχουν ενστάσεις σε αυτό, ας συγκρίνει κάποιος ένα δικό μας σχολείο με ένα οποιοδήποτε της Δυτικής Ευρώπης.

  Έχουμε λοιπόν ένα απαξιωμένο δημόσιο Ελληνικό σχολείο, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των περισσότερων εκπαιδευτικών του, δεν μπορεί να υπερβεί τους παραπάνω σκοπέλους. Κι όσο δεν δίνει το σήμα το αρμόδιο υπουργείο προς τους εκπαιδευτικούς, να πάρουν και πάλι στα χέρια τους την όποια εξουσία τους αρμόζει για να υπηρετήσουν όχι μόνο τους μαθητές αλλά και την κοινωνία, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, τόσο πιο συχνά θα γίνονται τα φαινόμενα της νεανικής παραβατικότητας και τόσο πιο έντονη θα είναι η επέμβαση της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών.

  Κι όσοι μιλάνε για μια κακή συγκυρία ως απόρροια της οικονομικής κρίσης ή του εγκλεισμού λόγω κόβιντ, (έπαιξαν κι αυτά το ρόλο τους) να ξέρουν ότι αυτή η εικόνα στα σχολεία μας ξεκίνησε πολύ πιο μπροστά και τώρα απλώς θερίζουμε τους καρπούς της.

  Λένε ότι η αγωγή των παιδιών είναι υπόθεση της οικογένειας. Θα το δεχόμουν, αν οι γονείς αντιλαμβάνονταν την ευθύνη τους ή αν άφηναν κατά μέρος τους εγωισμούς τους και τις προσωπικές τους ιδεοληψίες. Πάντα εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά η μεγάλη μερίδα των μαθητών χρειάζεται όρια τα οποία μόνο το σχολείο μένει για να θέσει. Κι όσοι από εμάς εντρυφήσαμε στην παιδαγωγική επιστήμη, ξέρουμε ότι τα σαφή όρια χαρίζουν στα παιδιά ηρεμία, δίχως την αγωνία του απρόβλεπτου. Δημιουργούν παιδιά κοινωνικά, με ενσυναίσθηση, έτοιμα για τις προκλήσεις της ζωής. Μακάρι οι οικογένειες να το αντιλαμβάνονταν αυτό. 

  Ας αφήσουμε λοιπόν το σχολείο να επιτελέσει και τους δύο ρόλους του, οι οποίοι αποτελούν και συνταγματικές επιταγές, την καλλιέργεια της γνώσης μαζί με την ευρύτερη αγωγή, που πρέπει να λαμβάνει ένας ελεύθερος και ικανός πολίτης. Διότι και οι μαθητές, πολίτες είναι.

  ΥΓ: Υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι, δεν τις αναπτύσσω όμως, μένω σε αυτά τα λίγα και βασικά. Όπως υπάρχουν και πολλές οικογένειες, που αντιστέκονται, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία, μιας και είναι σχεδόν αδύνατον να διαφοροποιηθούν τα παιδιά τους από την ομάδα της τάξης, που λειτουργεί όπως ανέφερα παραπάνω.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022

Αν όχι Μαραντόνα, τι;

   Η ανάρτησή μου αυτή γίνεται με αφορμή μία εικαστική παρέμβαση σε ένα σχολείο της χώρας μας, τον Γενάρη του 2020. Συγκεκριμένα μιλώ για το 3ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς, όπου ο γκραφίστας Ηλίας Στύλου με την καλλιτεχνική υπογραφή Hayate έφτιαξε την μορφή του διάσημου Αργεντίνου ποδοσφαιριστή Ντιέγκο Μαραντόνα

  Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου και μερίδα γονέων διαμαρτυρήθηκαν και ζήτησαν το σβήσιμο του έργου διότι με την εικόνα αυτή διαφημίζεται ένας άνθρωπος που στην προσωπική του ζωή κάθε άλλο από καλό παράδειγμα ήταν (ναρκωτικά). Ο καλλιτέχνης δεν δέχεται με κανέναν τρόπο την καταστροφή του έργου του, υποστηρίζοντας ότι έχει φτιάξει τον ποδοσφαιριστή, όπως ήταν στα νιάτα του, τότε που από ένα φτωχό παιδί των παραγκουπόλεων ξεκινούσε για να κατακτήσει τον κόσμο και ο Δήμαρχος, παίρνει παίρνει την θέση του καλλιτέχνη, δηλώνοντας ότι το έργο θα παραμείνει ως έχει. Από μένα, σεβαστές και οι δύο απόψεις.

  Με την ευκαιρία λοιπόν αυτού του γεγονότος, θα σας παρουσιάσω κάποια άλλα έργα τα οποία διακοσμούν με επιτυχία, τους κενούς και άχαρους τοίχους των σχολείων μας. Και στη συνέχεια θα τοποθετηθώ επί του θέματος.

  Το παραπάνω έργο είναι από το 133ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών (Κυψέλη), το οποίο φιλοτέχνησε ο γκραφίστας streetart Gospel με τίτλο Πάνθεον. Το έργο έγινε με την ευκαιρία των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και διακρίνονται οι μορφές της Μπουμπουλίνας, του Κολοκοτρώνη και του Κανάρη. Για την ιστορία, πριν από λίγες μόλις μέρες το έργο βανδαλίστηκε αγρίως από τους γνωστούς, αγνώστους.


  Το Δημοτικό Σχολείο Καναλακίου της Πρέβεζας, συνεργάστηκε με τον εικαστικό Λεωνίδα Γιαννακόπουλο που δημιούργησε το έργο: Η κιβωτός των Ονείρων. Στην προσπάθεια να ομορφύνουν το σχολείο τους, υπήρξε άριστη συνεργασία μεταξύ των εκπαιδευτικών του σχολείου, των τοπικών αρχών, του συλλόγου γονέων και κατοίκων του τόπου. Και απ'  ότι βλέπουμε, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

  Το καλοκαίρι του 2020, ο σύλλογος Γονέων του Δημοτικού Σχολείου Άνω Σύρου σε συνεργασία με την εικαστικό, Αγνή Ρούσσου και την χειροτέχνη Κατερίνα Ρούσσου, αποφασίζουν να δώσουν μια πιο ευχάριστη νότα στο σχολείο τους και απ' ότι βλέπουμε, έχουν κατορθώσει να δώσουν στον χώρο μία σύνθεση με φαντασία και χρώματα, σίγουρα κατάλληλη για τον συγκεκριμένο χώρο.

   Η  τοιχογραφία που βλέπουμε, έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Μαντουδίου, με δημιουργό του έργου τον grafiti art ΚΕΖ και με χορηγία των χρωμάτων Vitex και του PraktikerHellas. Κι εδώ πιστεύω, ότι πέρα από το καλόγουστο αποτέλεσμα, υπάρχει κι ένα πολύ διακριτό για τους μαθητές μήνυμα. 

   Ο θρυλικός, λογοτεχνικός ήρωας, Δον Κιχώτης, του Θερβάντες, κοσμεί το 52ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, έργο του Ισπανού καλλιτέχνη Monomatic.


  Το Σχολικό συγκρότημα ΤΑΛΩΣ του Ηρακλείου Κρήτης, επέλεξε ως θέμα του τον μυθικό μας ήρωα, Θησέα, τον φονέα του Μινώταυρου. Το έργο δημιούργησε η ομάδα VV Crew, που αποτελείται από τους Νεφέλη Σουλακέλλη και τον Νίκο Τσιρκινίδη.  

  Θα μπορούσα να παραθέσω και πολλά ακόμα παραδείγματα ή αν θέλετε κι εσείς να ψάξετε διαμέσου του google, όπου θα διαπιστώσετε ότι η φαντασία των καλλιτεχνών δεν έχει όρια. Η θεματολογία τεράστια. Από την μυθολογία, τη λογοτεχνία, την ιστορία, τον πολιτισμό, τον κόσμο των παραμυθιών, τα προβλήματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο  κ.α.
  Φυσικά και από τον αθλητισμό. Αν όμως είχα λόγο, και λαμβάνοντας υπόψη μου ότι όλη η φασαρία έγινε στη Θεσσαλονίκη, θα προτιμούσα κάποιον από τους μεγάλους αθλητικούς σταρ της πόλης, όπως τον Κούδα ή τον Χατζηπαναγή για παράδειγμα. Ή ακόμα τον Γκάλη. Γιατί όχι έναν από τους Ολυμπιονίκες: Πατουλίδου, Μελισσανίδη, Ταμπάκο, ή ακόμη και κάποιον παραολυμπιονίκη όπως τον Ταϊγανίδη.

  Καλός λοιπόν ο Μαραντόνα αλλά ας μάθουμε στα παιδιά μας, πρώτα πρώτα να είναι υπερήφανα για ανθρώπους της δικής τους πόλης, της δικής τους χώρας, οι οποίοι έχουν σίγουρα και σημαντική προσωπική ζωή  ο καθένας τους.




Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

Παιδικές ψυχές!!!!


Πρόσφατα μας απασχόλησαν, όλους μας πιστεύω, δύο ειδήσεις της επικαιρότητας. 
Η πρώτη ήταν η αρπαγή της δεκάχρονης μαθήτριας στη Θεσσαλονίκη. 

  Μια υπόθεση ακατανόητη για την διαστροφή του ανθρώπου, με πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της ίδιας της οικογένειας της. Το παιδί επιστρέφει στο σπίτι του και το απαγάγει γνωστή τους, φίλη... για λόγους που αδυνατώ ακόμα να κατανοήσω. Σε λίγες ημέρες απελευθερώνεται το παιδί, ζαλισμένο υπό την επήρεια ναρκωτικών (!) και προσπαθεί να επιστρέψει στο σπίτι του. Η αστυνομία γρήγορα βρίσκει τα ίχνη της απαγωγέα, ο εισαγγελέας διατάζει την απομάκρυνση της δεκάχρονης και του μικρού της αδελφού από το οικογενειακό της περιβάλλον. Δεν αναφέρω περισσότερα! Αυτά που γράφτηκαν είναι υπέρ του δέοντος σοκαριστικά για τον μέσο πολίτη.

  Το δεύτερο παράδειγμα είναι η μικρή  μαθήτρια στη Ρόδο, που λιποθύμησε μπροστά στον φούρνο από πείνα, περιμένοντας την μητέρα του να βγει. 

Ξενοδοχοϋπάλληλος η μητέρα, άνεργη, όπως χιλιάδες στον κλάδο τους φέτος. Κι όλοι πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα, σαν να μην κατανοούμε τι σημαίνει η διάλυση της τουριστικής βιομηχανίας στην χώρα μας για φέτος. Για τους χιλιάδες επιχειρηματίες και εργαζόμενους του κλάδου. Με παρέμβαση του πρωθυπουργού, η μητέρα βρίσκει μια δουλειά, αλλά η μητέρα αυτή, λέτε να είναι η μόνη που τέτοιου είδους προβλήματα, ειδικά φέτος;;;
 

   Πάντα με απασχολούσε το ερώτημα κατά πόσο το σχολείο έχει ρόλο σε όλα αυτά που διαδραματίζονται καθημερινά γύρω μας σε σχέση με μικρά παιδιά, σχολικής ηλικίας.

 Κάποτε όταν μελετούσα τα εγχειρίδια της παιδαγωγικής σχολής που φοιτούσα, διάβαζα ότι ο δάσκαλος οφείλει να γνωρίζει καλά τον μαθητή του, τις συνθήκες στις οποίες ζει, τα προβλήματα της οικογένειας του. Όχι για να τα λύσει αλλά για να έχει μια καλύτερη γνώση των ιδιαίτερων καταστάσεων που βιώνει ο μαθητής του και να μπορεί να παρεμβαίνει υποστηρικτικά. Επίσης τα ίδια εγχειρίδια έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει άριστη συνεργασία μεταξύ του σχολείου και της οικογένειας. Σίγουρα αυτές οι προϋποθέσεις που έθετε τότε η παιδαγωγική επιστήμη, ισχύουν και σήμερα. Από την εμπειρία μου γνωρίζω πλέον τον θετικό ρόλο που μπορεί να έχει η συνεργασία του εκπαιδευτικού με την οικογένεια του κάθε μαθητή ή μαθήτριας του.
  Δυστυχώς, από τα πρώτα χρόνια στην τάξη, ανακάλυψα στην πράξη, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Νομικά ο ρόλος μας περιορίζεται μέσα στον χώρο του σχολείου. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια μου ως αναπληρωτής δάσκαλος, σε μια παρατήρηση σε πολύ γνωστό μου πρόσωπο, για την συμπεριφορά του παιδιού τους εκτός σχολείου, η απάντηση ήταν: "και τι σε ενδιαφέρει εσένα δάσκαλε, τι κάνει το παιδί μου όταν δεν είναι στο σχολείο; ..." απλά και ξάστερα, μου απαγόρευσε κάθε ανάμειξη.
  Υπήρχαν όμως κι εκείνοι οι γονείς, που τόλμαγαν με αγωνία να με συμβουλευτούν για τα παιδιά τους κι εγώ με τις λίγες γνώσεις που μας είχε δώσει η δίχρονη Παιδαγωγική σχολή που μας έκανε δασκάλους, προσπαθούσα να τους βοηθήσω. Με το πέρασμα του χρόνου κι αυτοί οι λίγοι γονείς έπαψαν να υπάρχουν, κανένας δεν συμβουλεύεται πια τον δάσκαλο, οι γονείς ξέρουν καλύτερα από εμάς. Και πάλι ο νόμος έτσι ορίζει, αυτοί έχουν τη ευθύνη της ανατροφής των παιδιών τους. Μέχρι που στις μέρες μας αμφισβητείτε ακόμα και ο ρόλος του ίδιου του σχολείου, μιας κι όλο και πιο συχνά αισθανόμαστε  οι εκπαιδευτικού του Δημοτικού Σχολείου, ότι σε αυτό "παρκάρουν" απλά, οι γονείς τα παιδιά τους για να τα πάρουν το μεσημέρι. Κι από εκεί να τα τρέξουν σε φροντιστήρια, σε αθλητικές και άλλες δραστηριότητες, μέχρι που το βράδυ τα παιδιά εξουθενωμένα να πέσουν για ύπνο. Πού χρόνος για διάβασμα; ... και κάπου εκεί χάνεται και η παιδικότητα τους.... :( 

  Το σχολείο όμως είναι κρατικός θεσμός, που ως στόχο του έχει να διαμορφώνει πολίτες, με όλο το βάρος που έχει η λέξη αυτή. Και να διαμορφώσεις έναν πολίτη, δεν είναι μόνο να του μάθεις πέντε δέκα γράμματα. Ψιλά γράμματα θα μου πεις και μεγάλη συζήτηση, που σήμερα ως φαίνεται δεν ενδιαφέρει κανέναν! 

  Θα αναφέρω κάποια άλλα παραδείγματα για προβληματισμό. Βλέπεις ένα παιδί επιθετικό στο σχολείο, καλείς τον γονιό, του αναφέρεις το πρόβλημα και με τον τρόπο του σου λέει τσατισμένος ότι όλα είναι καλά, δεν συμβαίνει τίποτα και φεύγει από το σχολείο ικανοποιημένος, διότι την "βγήκε" στους δασκάλους του παιδιού τους. Κι εκεί τελειώνει η συνεργασία με το σπίτι. 
  Κάποιο άλλο παιδί έχει χάσει το χαμόγελο του, δεν είναι πρόσχαρο όπως στο παρελθόν, φοβάσαι ακόμα και να διερευνήσεις τι συμβαίνει, φοβούμενος την αντίδραση του γονιού, διότι δεν σε καλύπτει η πολιτεία, η προϊσταμένη αρχή, στις όποιες τυχόν αρνητικές διαθέσεις του γονιού. Δεν είναι συνεργάσιμη η οικογένεια τις περισσότερες φορές. 
  Για τελευταίο αφήνω την περίφημη φράση, που όλο και πιο συχνά ακούμε, από τα χείλη των γονιών των μαθητών του Δημοτικού: " Μα δεν με ακούει, δάσκαλε... Τι να τον κάνω, δάσκαλε; "    
...............................................................................................................................
   Είχα την χαρά σε όλη μου την καριέρα να υπηρετώ σε επαρχιακά σχολεία, με ντόπιους συναδέλφους. Σε αυτά τα σχολεία, όσο κι αν κλείνονται οι οικογένειες στο καβούκι τους, μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει στον περίγυρο σου. Κάποιες φορές παρεμβαίνεις κιόλας, δίχως να πάρει είδηση κανένας κι έτσι πρέπει να γίνεται. Για σκεφτείτε όμως τον εκπαιδευτικό στην απρόσωπη πόλη, στα σχολεία των τριακοσίων και άνω μαθητών, πόση γνώση μπορεί να έχει για τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζουν οι μαθητές του. Και ναι, κάποια γίνονται ορατά εύκολα στο σχολείο κι οφείλομαι να τα αντιμετωπίζουμε αλλά κάποια άλλα δεν γίνονται ποτέ αντιληπτά. Για κάποια βρίσκεται πεδίο συνεννόησης με τους γονείς για τα περισσότερα όμως, αυτό καθίσταται αδύνατο.
  Θυμίζω, το σχολείο είναι κρατικός θεσμός.
  Θα μπορούσε για παράδειγμα ο διευθυντής του σχολείου, να διερευνήσει επίσημα, από τα σημάδια που λαμβάνει στο σχολείο, την κατάσταση κάποιου μαθητή; Να παρέμβει νομικά; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν διαπιστώσει εμφανή σημάδια κακοποίησης, τότε ναι, ειδοποιεί τον εισαγγελέα ανηλίκων.  
  Κι αν δεν μπορεί το σχολείο, υπάρχει κάποιος άλλος υπεύθυνος; π.χ. οι υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων; Ως κοινωνία μας απασχολεί η εξάλειψη τέτοιων φαινομένων ή ξεχνάμε πολύ εύκολα, ως συνήθως; Τελικά ο αποτροπιασμός μας, μέχρι που φτάνει;
    Κλείνω λέγοντας αυτό που όλοι μας βιώνουμε. Το σχολείο φρόντισαν κάποιοι να το απαξιώσουν συστηματικά. Για τους γονείς δεν έχει τον παρεμβατικό ρόλο που είχε στο παρελθόν, για τους μαθητές συνήθως είναι ανούσιο, για την πολιτεία ένα πεδίο ανώφελων πειραματισμών και απορρόφησης κονδυλίων από τα περίφημα ΕΣΠΑ. 
  Κι εκεί οι εκπαιδευτικοί, στην μοναξιά τους, να αντιμετωπίζουν μια ολάκερη κοινωνία, που θεωρεί το σχολείο ως ένα αναγκαίο πάρεργο. Δυστυχώς!!!!

  ΥΓ: Πάντα υπάρχουν και οι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους τον αναγκαίο σεβασμό στον θεσμό του σχολείου. Δυστυχώς, όλο και γίνονται λιγότεροι...
  

.

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...