Μέχρι την άκρη του κόσμου

  Πρόσφατα από την κρατική τηλεόραση είδα την ταινία Μέχρι την άκρη του κόσμου (Accross the Uneverse). Αμερικάνικο αντιπολεμικό, αισθηματικό μιούζικαλ του 2007, το οποίο όμως στο υπόβαθρό του κλείνει όλη την αμερικάνικη ιστορία κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πέρα από την ρομαντική ιστορία των πρωταγωνιστών της, παρακολουθούμε την υποχρεωτική επιστράτευση, τα φέρετρα που επέστρεφαν καθημερινά στις ΗΠΑ, το φοιτητικό κίνημα που πρωτοστατούσε στο αντιπολεμικό μέτωπο που αναπτύχθηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Κι όλα αυτά, με απόλυτα επιτυχημένες διασκευές των τραγουδιών των Beatles.

  Και φυσικά οι σκέψεις πολύ γρήγορα φεύγουν από εκεί, θυμούνται τη ντροπιαστική ήττα των Αμερικανών και τη βίαια εκκένωση της πρεσβείας τους στο Βιετνάμ. Συμπερασματικά οι Αμερικανοί διδάχθηκαν από εκείνη τη τεράστια στρατιωτική ήττα τους, να υπερασπίζονται από εκεί και πέρα τα συμφέροντά τους, είτε πολεμώντας δια αντιπροσώπων (δες Κούρδους) είτε πολεμώντας με όλη τη στρατιωτική δύναμη πυρός που διαθέτουν, όπως έκαναν στην καταιγίδα της Ερήμου. Κατόρθωσαν όμως, το σημαντικότερο, και να διαλύσουν κάθε εσωτερική, μαζική φωνή αντίστασης στις πολιτικές τους. Πού είναι σήμερα εκείνο το κραταιό φοιτητικό κίνημα;

  Και πολύ γρήγορα το μυαλό έρχεται στην Ουκρανία και το άδειασμα της ηγεσίας της αλλά και της ίδιας της χώρας από τις ΗΠΑ, με τρόπο αήθη και ντροπιαστικό. Δεν ξέρω τι έχει στο βάθος του μυαλού του ο Τραμπ όταν συνομιλεί απευθείας με τον Πούτιν ή όταν ζητά "γη και ύδωρ" από την εναπομείνουσα Ουκρανία. Μήπως ένα ΝΟΜΠΕΛ Ειρήνης, το οποίο ονειρεύεται από την προηγούμενη θητεία του; (για φανταστείτε να το πάρει αγκαλιά με τον Πούτιν!!!)

  Τα γεγονότα είναι γνωστά, η Ουκρανία δέχθηκε μια στρατιωτική επίθεση από τη Ρωσία, οι Ουκρανοί πολύ γρήγορα τον περίπατο των Ρώσων τον μετέτρεψαν σε κόλαση και από εκεί και πέρα συνεχίζεται ο πόλεμος για τρία χρόνια, με χιλιάδες θύματα (υπολογίζονται πλέον στο ένα εκατομμύριο - νεκροί και τραυματίες και αγνοούμενοι) εξαντλώντας και τις δύο χώρες. Η Ειρήνη είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο πάει να επιβληθεί, δε ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ουκρανίας, αλλά και της Ευρώπης! Η οποία την πάτησε κι αυτή, προσκολλώμενη στο άρμα της Δυτικής υπερδύναμης και τις επιταγές του Μπάιντεν. Εύχομαι όλα αυτά να είναι η αρχή της δικής της χειραφέτησης.

  Κι αν την Ουκρανία, που δεν είναι και τόσο μικρή, μπορούν να την παίζουν με αυτόν τον τρόπο οι γείτονες Ρώσοι ή οι διατλαντικοί προστάτες της, φανταστείτε τι γίνεται με χώρες μικρές, όπως τη δική μας ή την Κύπρο, η οποίες έτσι κι αλλιώς από τότε που ιδρύθηκαν, ποτέ δεν έμαθαν να στηρίζονται στα δικά τους και μόνο πόδια;

  Κι από εκεί περιμένω να ξεδιπλωθεί και το άλλο μεγαλόπνοο σχέδιο του Τραμπ - Νεντανιάχου για τη Γάζα, όπου προβλέπεται η εκκένωση της για να γίνει η περιοχή ένα τεράστιο συγκρότημα αναψυχής για τους έχοντες!!!!! Αλήθεια, με ποιον τρόπο μπορείς να διώξεις όλους αυτούς τους ανθρώπους (περί τα δύο εκατομμύρια ψυχές) από τη γη τους;;;

  Και δεν θέλω να επεκταθώ στις απειλές ενάντια της Γροιλανδίας ή τον Καναδά ως η επόμενη πολιτεία των ΗΠΑ, ούτε καν στον "Αμερικανικό κόλπο"(!)

  Δυσοίωνες οι παραπάνω σκέψεις, δυστυχώς όμως, εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε δει τόσα κι έχουμε διαβάσει άλλα τόσα, τι άλλες σκέψεις μπορούμε να κάνουμε;

Ανιστόρητος λαός! περί Μόσκοβου και άλλα ευτράπελα...

Ακόμα και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν, ότι πρέπει να ενταχθούμε στο άρμα της Ρωσίας...

24 Μαρ 2013

Όταν πρωτοείδα αυτή την εικόνα, μετά το "όχι" των αδελφών Κυπρίων,  γέλασα πικρά. Μέσα μου είχα την ελπίδα ότι πράγματι η κυπριακή πολιτική ηγεσία είχε κάποιο επεξεργασμένο σχέδιο βοήθειας από την Ρωσία ... αλλά από την άλλη ήξερα , όπως όλοι μας ξέραμε από την κοινή δημοσιογραφία των προηγούμενων μηνών, ότι οι Ρώσοι δεν ήταν διατεθειμένοι για σπουδαία πράγματα, εκτός... κι αν οι Κύπριοι τους ξεπουλούσαν τα πάντα. Και αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά, ότι ο κάθε λαός κοιτά το δικό του και μόνο συμφέρον. Προστάτες δεν υπάρχουν δίχως όφελος! Κι αν είναι να επιλέξουμε προστάτη, τότε ασφαλώς και επιλέγεις αυτόν που σου προσφέρει πιο πολλά από κάποια οικονομική βοήθεια. Επιλέγεις την Ευρωπαϊκή Ένωση! Αυτό θα κάνουν και οι Κύπριοι.

  " Ακόμα ετούτη την Άνοιξη... όσο να΄ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι..." . Ανιστόρητος και ημιμαθής δυστυχώς ο λαός ετούτος... ( τι ειρωνεία... ο λαός με μια από τις μακρύτερες και λαμπρότερες ιστορικές διαδρομές να μην ξέρει τη δική του ιστορία και να αφήνει τα ακραία πολιτικά λαμόγια να παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο )
Πράγματι η λαϊκή αυτή έκφραση ακουγόταν στα προεπαναστατικά χρόνια. Η ομόδοξη Ρωσία με τον μεγάλο της στόλο, θα βοηθούσε στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Μα ο Μόσκοβος είχε ήδη έλθει στο Αιγαίο, στα Ορλωφικά. Τι έγινε τότε;
1. Ο Ρωσικός στόλος κατέλαβε πλήθος νησιών του Αιγαίου... αλλά οι μνήμες των κατοίκων από τη σύντομη παραμονή των Ρώσων δεν είναι και οι καλύτερες. Δεν απελευθέρωσαν τα νησιά αλλά τα κατέλαβαν, όρισαν  Ρωσικές διοικήσεις, κατακτητές στη θέση του κατακτητή κλπ.
2. Όταν η τσαρίνα Αικατερίνη Β΄, τα βρήκε με τους Τούρκους και ανακάλεσε τους Ορλώφ στην βάση τους, αυτοί άφησαν την Πελοπόννησο δίχως καμία προστασία, έστω ως υποσημείωση στην Ρωσοτουρκική συμφωνία ειρήνευσης με αποτέλεσμα η Πελοπόννησος να περάσει δια πυρός και σιδήρου από τα στίφη των Τουρκοαλβανών.
3. Στόχος των Ρώσων, ήταν απλώς και μόνο ένα μέτωπο αντιπερισπασμού στο Αιγαίο, για να διευκολυνθούν στον δικό τους πόλεμο. Αυτό και μόνο και τίποτε άλλο!

Τον είδαμε λοιπόν τον Μόσκοβο... τον μεγάλο μύθο του Μόσκοβου!

  Κι ας μην μιλήσουμε για την μετέπειτα πορεία της Ρωσίας μέσα στην Ιερά Συμμαχία και τη στάση της έναντι του Ελληνισμού στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες. Το δικό της συμφέρον κοίταξε και μόνο το δικό της συμφέρον.... και καλά έκανε!
  Είμαστε χρεωμένοι και μάλιστα υπερχρεωμένοι. Δίκαιο ή άδικο χρέος, δεν έχει και μεγάλη σημασία στις διεθνείς σχέσεις. Σημασία έχει ότι χρωστάς και όταν χρωστάς στους δυνατούς, στους προστάτες, αυτοί καθορίζουν πια το παιχνίδι στη χώρα σου, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και μάλιστα γίνονται ιδιαίτερα σκληροί. Ας προσέχαμε! Μας το είπε εξάλλου και ο εθνικός μας ποιητής από τότε:

Μοναχή το δρόμο επήρες, 

εξανάλθες μοναχή.

Δεν είν' εύκολες οι θύρες, 

εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, 

άλλ' ανάσασιν καμιά

άλλος σου έταξε βοήθεια

και σε γέλασε φρικτά.

Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου

οπού εχαίροντο πολύ, 

σύρε νάβρεις τα παιδιά σου, 

σύρε ελέγαν οι σκληροί.

   Αλλά κι ας βάλουμε μυαλό! Μια απάντηση υπάρχει σε όλα αυτά κατά τη γνώμη μου. 

Να σκύψουμε το κεφάλι όχι ως ένδειξη υποταγής αλλά ως ένδειξη απόφασης για οικονομική ανόρθωση της χώρας μας.

Ζούμε σε μια θαυμάσια χώρα, με τεράστιες δυνατότητες, με μια από τις πιο μορφωμένες νεολαίες και με ένα λαό που διαθέτει και επιχειρηματικό και εμπορικό δαιμόνιο. Ας τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά επιτέλους! Κι αν οι κυβερνήτες μας δεν μπορούν να κάνουν τα αναγκαία, γρήγορα βήματα εκσυγχρονισμού της χώρας, ας τους σπρώξουμε κι εμείς λίγο από κάτω.

Το θέμα σήμερα δεν είναι η σκληρότερη διαπραγμάτευση φίλοι μου, το θέμα είναι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας, ώστε να μην έχουμε ανάγκη από προστάτες.