ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΑ κλπ...

( " Σκανδαλο Βατοπεδίου", συνέχεια, 2018, όλοι αθώοι... )

26 Οκτ 2008

Παρά την αγάπη και το σεβασμό που έχω για το Άγιον Όρος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα. 

Αυτό της χρήσης των περίφημων χρυσόβουλων!!

Ήταν γνωστό ότι στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπήρχαν μεταξύ των άλλων θησαυρών και κτητορικοί τίτλοι. Προσωπικά φανταζόμουν ότι οι τίτλοι αυτοί είχαν μουσειακή αξία ή το πολύ πολύ καθόριζαν το δικαίωμα κτήσης των μονών επί του Όρους. Φανταζόμουν ότι μετά από τόσον καιρό... τα εκτός Όρους εδάφη,  είχε φροντίσει το Ελληνικό κράτος να τα αποδώσει σε αυτούς που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Δεν μιλώ για διαμερίσματα και άλλα ακίνητα που υπήρχε συνεχή σχέση εκμετάλλευσης από τις μονές. Μιλώ για τη Βιστονίδα, για τις ακτές στο νομό Καβάλας και στο νομό Χαλκιδικής και αλλού.

Πίστευα ότι το κράτος μας είχε φροντίσει να δώσει τίτλους ιδιοκτησίας στους ανθρώπους που καλλιεργούσαν τις εκτάσεις αυτές ή ζούσαν σε αυτές. Στη χειρότερη περίπτωση ότι τα είχε διεκδικήσει και τα είχε αποκτήσει το κράτος μας. "" Αθεράπευτα ρομαντικός,"" θα πείτε!! Έτσι φαίνεται!!!

Δεν θα αναλύσω πως τις απέκτησαν τις περιουσίες αυτές τα μοναστήρια, σε ιστορικές περιόδους που επικρατούσε το φεουδαρχικό σύστημα ( Βυζάντιο και Τουρκοκρατία ). Πίστευα ότι σε μια ελληνική δημοκρατία, που προήλθε από επανάσταση ενάντια στους Τούρκους, κάποια πράγματα ήταν αυτονόητα. Αλίμονο!! Τί ρομαντικός!!

Αλλά και το δικαστικό μας σύστημα! Που προτάσσει το θρησκευτικό συναίσθημα των κρινόντων έναντι των νόμων, των πολιτών και του περί κοινού δικαίου αίσθημα!

Οι πολιτικοί μας, που υπογράφουν ανταλλαγές και παραχωρήσεις, ποιων πραγμάτων αλήθεια, του παππού τους;;;;;

Ντροπή σε όλους!!!

Εύγε στους δημοσιογράφους, που όχι άμοιροι σκοπιμοτήτων κατόρθωσαν να φέρουν στην επιφάνεια το σκάνδαλο αυτό!

Περισυλλογή σε εμάς!! Σκεφτείτε! Θα γίνουμε άραγε ποτέ σοβαρό κράτος;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

( Τότε που ξεκινούσε το "σκάνδαλο του Βατοπεδίου )

26 Σεπ 2008

Είναι αλήθεια, ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να ενεργοποιήσω και πάλι το blog μου. Αλλά η εσωτερική πίεση που μου ασκείται με όλα αυτά, που τώρα τελευταία αποκαλύπτονται για τη Μονή Βατοπεδίου, έπρεπε κάπου να ξεσπάσει. Και προτιμώ αυτό να γίνει από εδώ!!! Μου είναι δύσκολο, διότι όπως και σε πολλούς άλλους συνοδοιπόρους, το ΄Αγιο Όρος είναι για μας καταφύγιο, πνευματικό αποκούμπι, πηγή δύναμης ενάντια στις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Το Άγιο Όρος είναι το μέρος, που νιώθεις την παρουσία του Θεού είτε βρίσκεσαι μέσα στο καθολικό της Μονής και παρακολουθείς την αγρυπνία είτε πεζοπορείς πάνω στον Άθο. Είναι το μέρος που ο καλός ο λόγος σε ακουμπά στην καρδιά ανεπιφύλακτα. Είναι ο τόπος που η απάντηση στο ερώτημα που σε βασανίζει θα έλθει αναπάντεχα. Είναι ο τόπος που έχεις χρόνο να σκεφτείς, δίχως περισπασμούς. Είναι ο τόπος όπου θα συναντήσεις υπέργηρους μοναχούς, που έχουν αναλώσει όλη τη ζωή τους για την πίστη τους, και ετοιμάζονται ν΄ αποχωρήσουν σίγουροι ότι ο Θεός θα τους περιμένει. Είναι ο τόπος που δοκιμάζεσαι αλλά και γαληνεύεις. Είναι ο τόπος που η φιλοξενία είναι κανόνας. Είναι ο τόπος που αντικρίζεις ένα από τα κομμάτια του ιστορικού μεγαλείου του Ελληνισμού. Είναι ο τόπος που η φύση δεν έχει βιαστεί, που το πράσινο κυριαρχεί πάνω στους τρούλους και τους σταυρούς των μικρών και μεγάλων ναών. Είναι ο τόπος που κάθε φορά που συναντάς ένα νέο καλογεράκι, αναρωτιέσαι τι τον έδιωξε από τη "ζωή". Είναι ο τόπος που ανάβεις το κερί σου, δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς εμείς που επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο το Όρος. Μπορεί να μην γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά διαισθανόμαστε όλους εκείνους που πήγαν τη μοναχική ζωή τους, πιο πέρα από εκεί που έπρεπε. Βλέπεις για παράδειγμα, ολοφάνερα, την αλαζονεία του Βατοπεδίου. Παντού τη βλέπεις, στο μοναστήρι, στα αυτοκίνητα τους, στο φυλάκιο τους, στη συμπεριφορά τους, στα ελικόπτερα και τις θαλαμηγούς που προσεγγίζουν στη Μονή. Δεν είναι για μας αυτό το Άγιο Όρος.
Υπάρχουν πολλοί μοναχοί στο Όρος. Κοσμικοί και Ησυχαστές. Εσωστρεφείς και "έξω καρδιά". Πονηροί και αγαθοί στην καρδιά. Κάθε ένας από εμάς, όταν επισκέπτεται το Όρος καταλήγει εκεί που του ταιριάζει, εκεί που έχει κάτι να πάρει, εκεί που βρίσκει το Θεό και του μιλά στην ψυχή.
Εύχομαι πράγματι η πολιτεία να έχει τη δύναμη να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να επιβάλλει το νόμο της. Λυπάμαι που ο Πατριάρχης, δεν πρόλαβε το όλο θέμα. Περισσότερο λυπάμαι που δε βλέπω ακόμα και τώρα να κάνει κάτι.
Μακάρι το Όρος να βγεί πιο δυνατό, πιο καθαρό από αυτήν την ιστορία!!!!

Καβάλα

Πανοραμική άποψη της πόλης από τα κάστρα.

Άποψη της πόλης από το νέο Νοσοκομείο.

Το λιμανάκι στα παλιά σφαγεία. Ιδανικό μέρος για περίπατο, πρωινό καφεδάκι ή καλό φαγητό δίπλα στη θάλασσα.

Παλιά πόλη Καβάλας - Κάστρο.

Ένα από τα όμορφα αρχοντικά που δεσπόζει καθώς ανεβαίνεις προς την πλατεία Μεχμέτ  Αλή.

Μεχμέτ Αλή, ιδρυτής της τελευταίας Αιγυπτιακής δυναστείας. 

Στο κέντρο της πλατείας στήθηκε το 1934 μπρούντζινος έφιππος ανδριάντας προς τιμήν του σουλτάνου της Αιγύπτου, έργο του Έλληνα γλύπτη κ. Δημητριάδη. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769

Χαλίλ Μπέη, άλλοτε τζαμί ( της Μουσικής ), σήμερα αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Στη συνοικία της Παναγίας. 

Άποψη από το Κάστρο, προς την ανατολική πλευρά της πόλης.

Άποψη από το κάστρο. Το πλοίο αναχωρεί για κάποιο από τα νησιά του βορείου Αιγαίου.

ΙΜΑΡΕΤ: Ιεροδιδασκαλείο το οποίο κτίστηκε το 1817 από τον Μεχμέτ Αγά. Σήμερα ένα από
τα ακριβότερα και καλύτερα ξενοδοχεία της Καβάλας.

                                                         Αντικατοπτρισμός  

  

    Άγιος Νικόλαος 

Πλούσιος ψαρότοπος, όλη η θαλάσσια περιοχή της Καβάλας, φροντίζει και για την ευημερία των γλάρων της!

Χειμωνιάτικη θαλασσινή ηρεμία... Λιμάνι Καβάλας, το καράβι σε αναμονή.

         

                         

                Ζεστές χειμερινές ακτίνες, όλο φως και χρώματα...   

Το Ρωμαϊκό υδραγωγείο (Καμάρες), ενώ γύρω του έχει αναπτυχθεί η σύγχρονη πόλη, αυτό παραμένει σύμβολο της ιστορικής της σημασίας. 

                                                       

Φίλιπποι, σημαντικός αρχαιολογικός χώρος της ανατολικής Μακεδονίας. Ακμάζει στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από εδώ ξεκινά ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη.

Σήμερα, γνωστό είναι το Φεστιβάλ Φιλίππων, που γίνεται κάθε καλοκαίρι.

Παραλίες, απέραντες, η μια δίπλα στην άλλη, η μια καλύτερη από την άλλη, τον χειμώνα στέκουν βουβές, περιμένοντας...

Παγγαίο το χρυσοφόρο, το όρος των θρύλων, της ιστορίας, της αμόλυντης θεϊκής αύρας.

Θεσσαλονίκη

Ο Λευκός Πύργος... Ισχυρότατο σύμβολο της πόλης. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας φυλακή και τόπος   βασανιστηρίων, σήμερα στεγάζει το μουσείο της ιστορίας της πόλης. 

Αγία Σοφία, ένας από τους παλαιότερους βυζαντινούς ναούς της πόλης ( 7ος αιώνας π.Χ.) 

Ομπρέλες, εμβληματικό έργο του Ζογγολόπουλου, στη νέα παραλία της πόλης.

Νέα παραλία, ένα έργο που δίνει άλλον "αέρα" στην πόλη... της προσθέτει χαρακτήρα παράλιας πόλης με ανοιχτούς  ορίζοντες.  

Θέα προς την Πιερία από τη λεωφόρο Νίκης

Ροτόντα: Οικοδόμημα της Ρωμαϊκής εποχής με άγνωστη χρήση, στη συνέχεια Ναός των Αγίων Ασωμάτων, Τζαμί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μετά την απελευθέρωση Ναός του Αγίου Γεωργίου. Σήμερα η χρήση της μοιράζεται ανάμεσα στην αρμόδια εφορία αρχαιοτήτων και την εκκλησία. 

Πεζόδρομος Δημητρίου Γούναρη με πλατεία Ναυαρίνου... 

Εις τας Σέρρας...

Η πόλη των Σερρών από ψηλά. Ο ομώνυμος κάμπος, το ΤΕΙ και η ελπιδοφόρα τουριστική της ανάπτυξη, της χαρίζουν οικονομική ευρωστία. Σύγχρονη, με τα προβλήματά της, όπως όλες τις επαρχιακές πόλεις αλλά με ανθρώπους που διψούν  για τις μικροχαρές της καθημερινότητας. 

Το Τζιτζιρλί τζαμί... πρόσφατα ανακαινισμένο, θυμίζει τη σημαντική θέση της πόλης στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...

Η λίμνη της Κερκίνης, ένας από τους σημαντικότερους και ομορφότερους υγροβιότοπους της Πατρίδας μας! Μην χάσετε την βαρκάδα στην λίμνη...

Αμφίπολη, η οποία δεν έχει μόνο τον λόφο Καστά, αλλά και άλλα πολλά αξιόλογα ευρήματα, όπως την απολιθωμένη γέφυρα δίπλα στον Στρυμόνα!!!!!

Αλιστράτη, γνωστή για το περίφημο Σπήλαιο της...

Ορεινή, ένα από τα πολλά μικρά γραφικά χωριά του νομού.

...διότι ο νομός δεν έχει μόνο κάμπους....

....αλλά και βουνά. Μια περιπλάνηση σε αυτά σου θυμίζει πόσο κοντά σου, μπορείς να βρεις την ομορφιά του κόσμου τούτου! 

ΔΡΑΜΑ

Δράμα, η κοντινή μας Πόλη, η δική μας πια Πόλη... Η Πόλη που πλήγηκε περισσότερο από τις άστοχες πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών, είναι η ίδια, που επιμένει να προσφέρει κάθε χρόνο το περίφημο Φεστιβάλ της. "Μελαγχολικά Όμορφη"...

Δράμα 1: Όταν δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το παρελθόν μας ή όταν επιλέγουμε το παρελθόν μας. (Σαντριβάν Τζαμί)

Δράμα 2: Ανακαινισμένο πλέον το Σαντριβάν τζαμί στη μορφή που είχε το 1830. (Ιδιοκτησίας της δραμινής εταιρίας Raycap, σήμερα.)

Δράμα 3: Το πάρκο της Δράμας, όαση δροσιάς το καλοκαίρι, η χαρά των παιδιών το χειμώνα αλλά εμένα μου λείπει η εικόνα του πλανόδιου φωτογράφου να στήνει τη βαριά του μηχανή στο τρίποδα και να κρύβει το κεφάλι του κάτω από τη μαύρη καλύπτρα....

Δράμα 4: Κολυμβητήριο και κλειστό γήπεδο Δράμας, η αισιόδοξη εικόνα της Πόλης... εκατοντάδες παιδιά καθημερινά αθλούνται... το μέλλον είναι εδώ!

Δράμα 5: Περιοχή Αγίας Βαρβάρας, επιτυχημένο παράδειγμα ανάπλασης, σημείου αναφοράς της πόλης και παντρέματος του παλιού με τις νέες ανάγκες της πόλης.

Δράμα 6.  Σιδηροδρομικός Σταθμός Δράμας: Αγαπημένο σημείο της Πόλης. Φαντάροι με τους βαριούς τους σάκους, φοιτητές που τους αποχαιρετούν οι γονείς τους και τα πιο φτωχά κομμάτια της κοινωνίας περνούν από εδώ. Κι όλοι μας περιμένουμε την εκπλήρωση εκείνης την υπόσχεσης... την αναβάθμιση του δικτύου..... 

Δράμα 7. Βώλακας: Ένα από τα ορεινά χωριά,  που επιβιώνει εκμεταλλευόμενο την κάθε ευκαιρία που του δίνεται.

Δράμα 8. Γρανίτης: Ο χρόνος και η εγκατάλειψη, αδέλφια της λησμονιάς...

Δράμα 9. Παρανέστι: Καταρράκτης Αγίας Βαρβάρας... δύναμη ζωής!

Δράμα 10.  Σπήλαιο Μααρά: Προς τον έξω κόσμο. 

Δράμα 11: Οικία Αναστασιάδη ( Μαρμάρινο σπίτι) Αποκατάσταση και νέα χρήση ενός αρχιτεκτονικού αριστουργήματος της πόλης. Σύνδεση με το παρελθόν - σημείο θαυμασμού στο σήμερα. 

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, σου μιλά κατευθείαν στην καρδιά!

Άγιον Όρος!  Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος με τέτοια απόκοσμη δύναμη. 

Δύναμη την οποία τη νιώθεις σιγά σιγά, από τη πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο καραβάκι που θα σε μεταφέρει εκεί και ολοένα μεγαλώνει, γιγαντώνεται ώσπου να σου πλημμυρίσει τα σωθικά, τη ψυχή και τη καρδιά!
Τόπος ιερός, ο οποίος με κάποια μαγική αύρα, σου καθαρίζει το μυαλό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας. 
Τόπος όπου η φύση, όσο άγρια κι αν είναι, γίνεται ένα με εσένα, σε

Η κορφή του Άθους

αγκαλιάζει και σε κάνει παιδί της.

"Περιβόλι της Παναγίας" , η μητέρα του Θεανθρώπου, η μόνη  με το δικαίωμα να περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Όρους, η μόνη με το δικαίωμα να φωλιάζει στο μυαλό των μοναχών. 
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος, τόσο ικανός να σου αλλάξει τα μυαλά και τις καθημερινές σου συνήθειες.

Τόπος, όπου οι γέροντες του δεν μιλάνε πολύ αλλά σε καθοδηγούνε με μια

Συντροφιά με το Θεό ή του λογισμούς

τους απλή, ολιγόλεξη πρόταση ή με τις πράξεις τους. Όπου όλοι τους τίθενται στη διάθεση σου, να σε υπηρετήσουν για όσο θα βρίσκεσαι στο "σπίτι" τους, όσο κι αν αυτό πολλές φορές, τους εμποδίζει από το να συνεχίσουν την αποστολή τους τη μεγάλη, την επικοινωνία... την προσευχή με το Θεό. 
Τόπος, όπου οι γέροντες τη μια στιγμή είναι αυστηροί, άκαμπτοι, προσπαθώντας να διατηρήσουν το σκληρό τυπικό αλλά την άλλη στιγμή γίνονται άδολα παιδιά, που σε περιπαίζουν... το νιώθεις όμως, δίχως καμία κακία.
Εκεί που η μέρα τους μετρά διαφορετικά, με τα διακονήματά τους, με τη συνεχή προσευχή, με το κομποσκοίνι να κρέμεται ενώ τα δάχτυλα μετρούν σιωπηλά, ένα ένα τους κόμπους, με περισυλλογή και ελάχιστες ώρες ανάπαυσης.
Γέροντες σεβάσμιοι, με λίγα λόγια να βγαίνουν από το στόμα τους, αποκαμωμένοι από τις καθημερινή τους πάλη. Άλλοι αεικίνητοι, συνεχώς έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι έχουν. Άλλοι με χιλιάδες ιστορίες στο στόμα τους, μικρά, καθημερινά διδάγματα. Άλλοι έτοιμοι για κουβέντα, έτοιμοι να ακούσουν τα βάσανα του έξω κόσμου. Άλλοι που σε "μετρούν" και σε "καρφώνουν" εκεί που η ψυχή σου πονά. Κάποιοι "μέσα" στο Όρος, από την παιδική τους ηλικία, κάποιοι μέσα από κάποια βαθιά, εσώψυχη κλίση, κάποιοι άλλοι που η μέχρι τότε ζωή τους δεν τους έδωσε το νόημα που ήθελαν σε μεγαλύτερη ηλικία και κάποιοι που απογοητεύτηκαν από τη σκληράδα της ζωής και λίγο πριν το τέλος, βρίσκουν εκεί μέσα, τη θαλπωρή που τόσο τους στερήθηκε μέχρι τότε.
Μη νομίζει όμως κανείς, ότι η κοινωνία των μοναχών είναι ένα σύνολο αγίων. Όχι, άνθρωποι είναι οι οποίοι επέλεξαν το μοναχικό βίο, καθένας με διαφορετικά κριτήρια. Βρίσκονται όμως εκεί, πολεμώντας ενάντια στα πάθη τους, εργαζόμενοι σκληρά, προσευχόμενοι, κάνοντας υπακοή στους γεροντότερους, υπηρετώντας τους επισκέπτες. Και κάποιοι λίγοι, κατορθώνουν να ανέβουν στα ανώτερα σκαλοπάτια της θείωσης και να αποτελούν για όλους

Μονή Αγίου Παύλου

εμάς τους υπόλοιπους, τα φωτεινά παραδείγματα, οι οδηγοί, οι φάροι του μοναχισμού!

Τόπος όπου ο Θεός είναι παρόν, τον νιώθεις, του μιλάς και τον αφουγκράζεσαι. Ξεφορτώνεσαι τα βάρη σου κι εκείνος πρόθυμα τα παραλαμβάνει. Κι αυτά που σου αφήνει να κουβαλάς για το υπόλοιπο της ζωής σου, στα δίνει με αγάπη για να σε απαλλάξει από άλλα, μεγαλύτερα...τα οποία η ανθρώπινη φύση σου, είναι έτοιμη να φορτωθεί! 

 

Μονή Γρηγορίου

Τόπος, στον οποίο θαυμάζεις τα κτίσματα του ανθρώπου, μοναστήρια μεγαλόπρεπα, όμορφα, επιβλητικά, σαν να μην υπήρχε άλλη θέση, πιο κατάλληλη γι΄ αυτά, παρά μόνο αυτή που τα φύτεψε το ανθρώπινο πείσμα. Δίπλα στη θάλασσα, είτε σε ρεματιές μέσα, είτε πάνω σε θεόρατο βράχο είναι κτισμένα, όλα βρίσκονται εκεί για να στεγάσουν την ανάγκη μας για προσευχή προς το Θεό.
Στενές πύλες, που σε οδηγούν μέσα στον παράδεισο, ψηλά τείχη που κλείνουν έξω όλα τα δαιμόνια, πύργοι και πολεμίστρες, το καθολικό, φανερά και καλά κρυμμένα παρεκκλήσια παντού , το αρχονταρίκι, η τράπεζα, τα κελιά των μοναχών και των επισκεπτών, η φιάλη, το κειμηλιαρχείο, η βιβλιοθήκη, οι λειψανοθήκες, Δεξαμενές και περιβόλια και αμπέλια και ελιές. Και οι καμινάδες, όρθιες, ψηλές, περίεργες, η μια δίπλα στην άλλη, σαν κάποιο γλυπτό από χέρι "σαλεμένου" καλλιτέχνη. Τόπος γεμάτος κιόσκια, σε κάθε 

Μονή Βατοπεδίου

μοναστήρι, για ανάπαυση στην καλοκαιρινή κάψα, για συζήτηση, για ένα ποτηράκι τσίπουρο ή ένα φλιτζάνι καφέ, για τσιγάρο, για αναμονή ως την ώρα της αναχώρησης. Σκήτες, που άλλες μοιάζουν με μοναστήρια και άλλα με χωριά, άλλα αραιά κτισμένα και σε άλλα πυκνά πυκνά τα κελιά το ένα δίπλα στο άλλο. Αγιάσματα και προσκυνήματα, πηγές με δροσερά νερά, πετρογέφυρα, φράχτες, ανηφόρες και κατηφόρες, στενά μονοπάτια, αλλού στέραια σε βαθιά ριζωμένους βράχους αλλού γλυστερά, χωμάτινα ή

Μονή Δοχειαρίου

χαλικόστρωτα, άλλοτε κάτω από τη βαριά σκιά των πεύκων και άλλοτε από κάτω να χάσκει ατελείωτο το βάθος ως τη θάλασσα.
Παραλίες άδειες, αμμώδεις ή με χρωματιστό βότσαλο, πάντα όμως γεμάτες απ΄ όσα τα κύματα του Αιγαίου ξεβράζουν και κανένα χέρι ανθρώπου ποτέ δεν μάζεψε. Αλλά και βάρκες με εξωλέμβιες για ψάρεμα από εκείνους τους μοναχούς που η θάλασσα εξακολουθεί να είναι το χωράφι με την ατελείωτη σοδειά.
Λιμανάκια και αρσανάδες, σχεδόν για κάθε μοναστήρι ή σκήτη στα παράλια ... αλλά και μονοπάτια και βουνίσιες χαράξεις, ωσάν πληγές στο κορμί του Όρους, μα συγχρόνως και τόσο απαραίτητες στη σημερινή εποχή, που η βιασύνη μας καθορίζει τα πάντα.

Τόπος γεμάτος θαύματα, ατελείωτες ιστορίες θαυμάτων, άλλα σημερινά άλλα πασίγνωστα και άλλα που χάνονται μέσα στη σκιά της μνήμης. Θαύματα, που όλοι όσοι τον επισκέπτονται σε ένα τέτοιο προσδοκούν για τον εαυτό τους ή τους αγαπημένους τους. Άλλοι το γεύονται, άλλοι το περιμένουν ακόμα και άλλοι, οι περισσότεροι μάλλον, θεωρούν θαύμα το ότι είχαν την ευκαιρία να πάρουν λίγη από την ευλογία του ιερού αυτού τόπου. Όλοι αναζητούν το θαύμα μα εκείνο είναι εκεί, έτοιμο να μας δοθεί, φτάνει να είσαι ανοιχτός σε αυτό που σου προσφέρει κάθε στιγμή ο Θεός.

Τόπος για πεζοπορία, αποστάσεις που μετριούνται με την ώρα, τα γόνατα να πονάνε, μέχρι την ώρα που περνάς την είσοδο της Μονής και ζητάς φιλοξενία. Τα σακίδια και τα ραβδιά στη σειρά, αναμονή στο αρχονταρίκι, τα διαμονητήρια

Μονή Παντοκράτορος

έτοιμα για καταγραφή. Νεράκι, λουκούμι, καφές, τσίπουρο...τρατάρισμα καλωσορίσματος, οι κανόνες της Μονής, τα ωράρια, το κελί με τα καθαρά στρωσίδια για ξεκούραση.
Εσπερινός, καθάρια ψαλμωδία, στήλες μυστηριακού φωτός από τα ανοίγματα ψηλά στον τρούλο, επιτοίχια ιστορήματα, όλα σφουγγάρι που μεμιάς καθαρίζουν το μυαλό και πετάνε μακριά καθετί μικρό και ανούσιο. Τα λείψανα στη σειρά, προσκύνημα, και στις εικόνες, άλλοτε αμήχανα και άλλοτε με μια κρυφή ελπίδα.

Μονή Σιμωνόπετρας

Τράπεζα, όλοι στη σειρά, απόλυτη τάξη, ακούγονται μόνο ο αναγνώστης και τα κουτάλια που κτυπούν τα πλάγια των τσίγκινων πιάτων. Ο χρόνος τρέχει εδώ γρήγορα...μα είναι να απορείς πως γίνεται το φαγητό που βιαστικά καταπίνεις, νάχει τόση νοστιμάδα! Το ψωμί, οι ελιές, το κρασί, όλα απαραίτητα. Κάτι που κανονίζεται όχι για απόλαυση αλλά για επιβίωση και μόνο...πώς γίνεται να σου δίνει τόση μεγάλη χαρά; Και όταν ο ηγούμενος σημάνει το τέλος, όλοι μεμιάς όρθιοι, ευχαριστήρια προσευχή, τελειώνει σιγά σιγά η μέρα.

Τόπος που ένα καλοκαιρινό απόγευμα, κάτω από το πλατάνι, καθισμένοι οι προσκυνητές σε κορμούς και κοτρόνες, θα ακούν τη διδασκαλία του σοφού γέροντα, ο οποίος με υπομονή να προσπαθεί να απαλύνει τις αγωνίες που κουβαλάνε μαζί τους. Τόπος που μέσα στο αρχονταρίκι ο ηγούμενος, θα νουθετεί όλους εκείνους που βρίσκονται εκεί και η έπαρση τους δεν τους αφήνει να πλησιάσουν λίγο ακόμα πιο κοντά στο Θεό. Τόπος, που όποιος αποφασίσει να τον επισκεφτεί, σίγουρα, βαθιά μέσα του, υπάρχει ένα κάλεσμα και μια πίστη από το Θεό... προς το Θεό! 

Τόπος όπου οι ολονυχτίες έχουν τη δική τους σημασία. Πρωτόγνωρες για τους αδαείς, που πρέπει να νικήσουν τη νύστα που συνεχώς τους κλείνει τα μάτια και γέρνει το κεφάλι τους. Εσύ σε μια γωνία, σε ένα στασίδι, μικρός, ασήμαντος, κρυμμένος στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω σου, το θυμίαμα περνά από μπροστά σου, τα λόγια του ιερέα, οι ύμνοι των ψαλτάδων ακούγονται στο βάθος. Την άλλη στιγμή, ένα ένα τα κεριά ανάβουν, οι πολυέλαιοι αστράφτουν φως παντού, σείονται, βλέπεις τα πρόσωπα γύρω σου, ανασηκώνεσαι και ξανακάθεσαι, οι ψαλμωδίες δυναμώνουν και πάλι...την άλλη στιγμή σκοτάδι, εσύ και ο Θεός, μόνοι οι δυο σας στο κόσμο...   

Τόπος που οι καμπάνες του ηχούν κάθε στιγμή,  με χαρά, που άλλοτε τις ακούς να σε καλούν μέσα από το κελί που ξεκουράζεσαι, άλλοτε όταν βρίσκεσαι σε κάποιον κοντινό περίπατο και άλλοτε όταν περιπλανιέσαι στις Αθωνικές πλαγιές. Κάθε ώρα, νωρίς το απόγευμα όταν με αγωνία περιμένεις να βιώσεις για πρώτη φορά τη μοναστηριακή λειτουργία, αργά τη νύχτα όταν ο ύπνος σε έχει καταβάλει, νωρίς στο ξημέρωμα όταν η καινούρια μέρα σε περιμένει. 

Ποιος άλλος τόπος άραγε, υπάρχει, που η πρώτη σου επίσκεψη δεν είναι και η τελευταία, που αν αργήσεις να τον επισκεφτείς, ένα σαράκι σε κατατρώει μέχρι να προγραμματίσεις την επόμενη επίσκεψη σου; Ποιος άλλος τόπος άραγε μπορεί να αγαλλιάσει τη ψυχή σου, τη καρδιά σου, το νου σου όπως αυτός; Ποιος άλλος τόπος άραγε είναι ικανός να σε γεμίσει τόσο, ώστε να βάλει στην άκρη όλα εκείνα τα μικρά και τα ασήμαντα;