Confiteor του Ζάουμε Καμπρέ

18 Ιαν 2017

 Το Confiteor του Καταλανού συγγραφέα Ζάουμε Καμπρέ, είναι ένα ογκώδες μυθιστόρημα, 707 πυκνογραμμένων σελίδων, με μια ιδιόρρυθμη, δύσκολη γραφή. Εναλλάσσονται συνεχώς οι ιστορικοί χρόνοι, υπάρχει ένα συνεχές μπρος πίσω σε διαφορετικές περιόδους της Ευρωπαϊκής ιστορίας και αυτό γίνεται "απροειδοποίητα", μέσα στην ίδια ενότητα, μέσα στην ίδια παράγραφο, μέσα στην ίδια πρόταση. 

 Διαβάζεις, έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό σου η εικόνα των τεκταινόμενων και ξαφνικά χάνεσαι, άλλοι πρωταγωνιστές, άλλοι τόποι, άλλες καταστάσεις. Ευτυχώς, στο τέλος του βιβλίου υπάρχει κατατοπιστικός κατάλογος όλων των ονομάτων με τους αναγκαίους συσχετισμούς ( συγγένειας, εποχής, ιδιότητας κλπ ) και έτσι γρήγορα... επανέρχεσαι! Επίσης, καθώς διαβάζεις, συναντάς πληθώρα αμετάφραστων προτάσεων σε διάφορες γλώσσες ( επιθυμία του συγγραφέα αυτή ) για τις οποίες, και πάλι, ξεφυλλίζεις τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου για να δεις την εξήγηση τους. Τέλος, υπάρχουν και οι κλασσικές αριθμημένες επεξηγήσεις, που κι αυτές βοηθούν σημαντικά. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το είδος διαβάσματος ενός μυθιστορήματος, μπορεί να είναι αρκετά απαιτητικό, να σε κουράζει, αλλά συγχρόνως είναι και γοητευτικό. Πέρα από τις πολλές και διαφορετικές ιστορίες που σου παρουσιάζονται ( οι οποίες τελικά, όλες συνδέονται μεταξύ τους ), πέρα από την ανασκόπηση σκοτεινών στιγμών της ευρωπαϊκής ιστορίας, πέρα από την ιστορία ενός ανθρώπου και των καταστάσεων που τον σημαδεύουν, πέρα από μια ιστορία αγάπης, το βιβλίο αυτό συνεχώς σε τσιγκλά, σου βάζει ερωτήματα, σε παρακινεί να σκεφτείς παραπέρα...

Για το "κακό" και τις σκοτεινές περιόδους της Ευρωπαϊκής ιστορίας. 

φωτό από την Λίστα του Σίνγκερ

Στέκεται ιδιαιτέρως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, τα φοβερά ιατρικά πειράματα πάνω σε μικρά παιδιά, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης και την μαζική εξόντωση των Εβραίων. Μας θυμίζει την, στο όνομα του Θεού, σκληρότητα των ιεροεξεταστών της καθολικής Εκκλησίας. Βάζει ερωτήματα: "...που εδρεύει το κακό, και είμαι σίγουρος ότι δεν κατοικεί στο εσωτερικό του κάθε ανθρώπου. Μήπως στο εσωτερικό πολλών ανθρώπων; Το κακό είναι καρπός μια διεστραμμένης βούλησης; Ή μήπως προέρχεται από τον διάβολο, ο οποίος μπολιάζει με αυτό τους ανθρώπους που του φαίνονται επιρρεπείς, όπως πίστευε, προφανώς, ο καημένος ο Ματίας Αλμπέρτς με τα δακρυσμένα μάτια. Το πρόβλημα είναι ότι διάβολος δεν υπάρχει. Και ο Θεός που είναι; Α αυστηρός Θεός του Αβραάμ, ο ανεξήγητος Θεός του Ιησού, ο σκληρός και στοργικός  Αλλάχ... Αρκεί να ρωτήσουμε τα θύματα οποιασδήποτε διεστραμμένης πράξης. Αν ο Θεός υπήρχε, η αδιαφορία του για τις συνέπειες του κακού θα ήταν σκανδαλώδης. Τι λένε γι΄ αυτό οι θεολόγοι; Όση ποίηση κι αν χρησιμοποιήσουν, στο τέλος φτάνουν στα όρια τους: το απόλυτο κακό, το σχετικό κακό, το φυσικό κακό, το ηθικό κακό, το κακό του σφάλματος, το κακό του πόνου... Θεέ μου. Θα ήταν για γέλια, αν το κακό δεν συνοδευόταν από πόνο." 

Για τις σχέσεις με τους γονείς και τις προσδοκίες τους. 

 Ο πρωταγωνιστής, Αντριά Αρντέβολ ι Μποσκ, μοναχοπαίδι, με ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα, μεγαλώνει στην Καταλονία,στα μισά του προηγούμενου αιώνα, "ανάμεσα σ' έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα του δεξιοτέχνη βιολονίστα." Κανένας από τους δυο γονείς του, δεν του φέρθηκε τρυφερά, δεν τον έπαιξε, δεν τον είδε ως παιδί. Ο πατέρας του πάντα αυστηρός μαζί του, χαμένος στη συλλογή διαφόρων αντικειμένων με ιστορική βαρύτητα, όπως ένα βιολί στοριόνι του 1770 μΧ, το περίφημο Βιάλ.   Η μητέρα του, φαινομενικά άβουλη, ποτέ δεν πήρε το μέρος του, ποτέ δεν τον υπερασπίστηκε, ποτέ δεν τον παρηγόρησε στην αγκαλιά της. Κι όταν ακόμα χηρεύει κι αναλαμβάνει το παλαιοπωλείο της οικογένειας, η σχέση με το γιο της δεν αλλάζει. Αν και δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα, όταν ο γιος της, της ανακοινώνει την οριστική διακοπή των μαθημάτων βιολιού, φροντίζει να σπουδάσει σύμφωνα με τις επιλογές του. Σπουδές οι οποίες εκπληρώνουν την προσδοκία του πατέρα του, να γίνει ένας "λόγιος". Σε όλο το βιβλίο, έρχεται κι επανέρχεται, αυτή η δύσκολη σχέση του με τους γονείς του, η οποία τον σημαδεύει, του λείπει η "φυσιολογική" παιδική ζωή, όπως την απολάμβαναν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.                                                                                    

Για την μουσική, τη συγγραφή και τη ζωγραφική, τις επαγγελματικές μας επιλογές.   

 Ο Αντριά από μικρή ηλικία κάνει μαθήματα βιολιού. Χάρις στα 

μαθήματα αυτά, γνωρίζει τον μοναδικό φίλο του, τον  Μπερνάντ Πλένσα. Ο Αντριά αν και τα καταφέρνει πολύ καλά, δεν επιθυμεί τη καριέρα του βιολονίστα. Αυτό που τον ευχαριστεί είναι η μελέτη, οι σπουδές του, η αναζήτηση και η διερεύνηση των "ιδεών του ευρωπαϊκού πολιτισμού". Ο φίλος του, ο Μπερνάντ, έχει αυτό τα παραπάνω, αυτό που μπορεί να σε κάνει κορυφαίο βιολονίστα. Αν, και είναι στα πρώτα βιολιά της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βαρκελώνης δεν αφιερώνεται ολοκληρωτικά σε αυτό. Επιθυμεί να γίνει συγγραφέας. Καταναλώνει μεγάλος μέρος του χρόνου του στη συγγραφή μετρίων διηγημάτων και όχι στη μελέτη του βιολιού του. Ο Αντριά με την επιλογή του, γίνεται ένας διακεκριμμένος πανεπιστημιακός και κατορθώνει να αφήσει στην επιστημονική κοινότητα κάποια βιβλία, τα οποία θα δίδονται στους φοιτητές για παραπέρα διερεύνηση στις σπουδές τους.   Αντίθετα, ο Μπερνάντ, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην κλίση του στη μουσική και την επιθυμία του να γίνει συγγραφέας, μένει διαρκώς ανικανοποίητος.  Τελικά η επαγγελματική επιτυχία και η ευτυχία που ακολουθεί, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι μόνο θέμα του ταλέντου σου ή της επιθυμίας σου.

  Ο συγγραφέας επιχειρεί να ορίσει την έννοια του καλού βιβλίου ( του καλού συγγραφέα).

" Και τι κάνει ένα βιβλίο να αξίζει να ξαναδιαβαστεί;" ... Η ικανότητα του συγγραφέα να συναρπάζει τον αναγνώστη, να τον εντυπωσιάζει με την ευφυΐα που βρίσκεται στο βιβλίο που ξαναδιαβάζει, ή με την ομορφιά που εκπέμπει..."   

                                

 Για τον έρωτα και την φιλία.

Ολοκαύτωμα

Η αγαπημένη του Αντριά, η Σάρα Βόλτες-Εψτέιν είναι εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Λαμπερών εικόνων κατάλληλων για τα παιδικά αναγνώσματα. Όταν όμως ζωγραφίζει για τον εαυτό της, φτιάχνει μόνο ασπρόμαυρες εικόνες με τη βοήθεια του κάρβουνου. Αυτές οι ασπρόμαυρες εικόνες, με όλη την ενδιάμεση παλέτα του γκρι, εκφράζουν τον βαθύτερο κόσμο της. Συναισθηματικά πιο ευάλωτες οι γυναίκες; Κουβαλάει σκληρές οικογενειακές μνήμες από το "ολοκαύτωμα", κουβαλάει ένα σκληρό προσωπικό βίωμα και όλα αυτά εκφράζονται στην ζωγραφική της. Το βίωμα τελικά, είναι ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες στη δημιουργία κάθε μορφής τέχνης.    

   Τον Αντριά Αρντέβολ και τον Μπερνάντ Πλένσα τους ενώνει μια ισχυρη φιλία σε όλη τη ζωή τους, αν και πολλές φορές ο ένας δυσκολεύεται να το διακρίνει αυτό στον άλλο. Ο Αντριά κριτικάρει αυστηρά τη συγγραφική προσπάθεια του Μπερνάντ, κάνοντας τον να οργίζεται, γνωρίζοντας όμως ότι ο φίλος του έχει δίκιο. Ο Αντριά επίσης, συνεχώς τον παρακινεί να αφιερωθεί στο βιολί του, θεωρώντας ότι εκεί βρίσκεται το πραγματικό ταλέντο του φίλου του. Πολλές φορές αναρωτιέται αν θα ήταν καλύτερα να τον κολακεύει αντί να του γκρεμίζει τις συγγραφικές του προσπάθειες. Οι αληθινοί φίλοι όμως πρέπει  να λένε την αλήθεια, όσο δύσκολη κι αν είναι. Λίγο όμως πριν το  Αλτσχάιμερ τον καταστήσει ένα τελείως άβουλο ον, του εμπιστεύεται τις σημειώσει του, το αποχαιρετιστήριο του, για να το αξιοποιήσει. 

Ο Μπερνάντ πάλι, λειτουργεί ως ένας αόρατος "προστάτης" του Αντριά. Βρίσκεται εκεί, όταν αισθάνεται ότι ο φίλος του χρειάζεται ένα χέρι βοήθειας. Παρεμβαίνει, απόλυτα διακριτικά, στο να φτάσει η "Αισθητική βούληση" στα χέρια του σημαντικού καθηγητή Αϊζάια Μπερλίν, με αποτέλεσμα μια έξοχη κριτική, η οποία θα χαροποιήσει τον Αντριά, κάνοντας τον ιδιαίτερα υπερήφανο. Στέκεται δίπλα του στα δύσκολα χρόνια που ο φίλος του χάνει τελείως τη μνήμη και την προσωπικότητα του.  Υποκύπτει όμως στον πειρασμό, να οικειοποιηθεί τις αποχαιρετιστήριες, απολογιστικές σημειώσεις μιας ζωής του Αντριά, στο νέο του βιβλίο, το οποίο είναι και το μόνο που σημειώνει επιτυχία.   

Η Σάρα είναι η "αιώνια" αγαπημένη του.  Τη γνωρίζει στα 18 του,

ζει μόνο γι΄ αυτήν, (όπως όλοι οι ερωτευμένοι σε αυτήν την ηλικία). Η εβραϊκή καταγωγή της από τη μια και οι σκοτεινές δοσοληψίες του πατέρα του Αντριά στην μαύρη περίοδο του διωγμού των Εβραίων από τους Ναζί, κάνουν τις δύο οικογένειες, ερήμην των δυο νέων, να χωρίσουν το νεαρό, ερωτευμένο ζευγάρι. Ο Αντριά δεν την ξεχνά ποτέ.   Όλες οι σχέσεις, που δημιουργεί από εκεί και πέρα, στο βάθος τους κρύβουν την επιθυμία να ξαναβρεί τη Σάρα. Κι αυτό γίνεται 20 χρόνια μετά.  Τη βρίσκει στο Παρίσι, της δηλώνει την παρουσία του και την αφοσίωση του. Μετά από λίγο καιρό, η Σάρα εγκαθίσταται στο σπίτι του Αντριά. Αυτή είναι και η πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του.  Ως τη στιγμή, που η αγαπημένη του, θύμα μιας σκοτεινής πλεκτάνης, του ζητά να επιστρέψει το περίφημο βιολί Βιάλ, στον "νόμιμο", Εβραίο ιδιοκτήτη του. Ο Αντριά αδυνατεί να πραγματοποιήσει αυτήν την επιθυμία της. Πέρα από την τεράστια αξία του βιολιού, είναι και το πάθος του στη συλλογή τεκμηρίων μεγάλης ιστορικής αξίας, πάθος που κληρονόμησε από τον πατλερα του.  Η Σάρα τον εγκαταλείπει. 

Το ζευγάρι, για δεύτερη φορά, γίνεται θύμα, της ιστορίας που κουβαλούν οι δύο οικογένειες τους. Ουσιαστικά αμέτοχοι στη διαμόρφωση τον όποιων παραμέτρων της, κουβαλούν όμως το βάρος της, το οποίο είναι ασήκωτο, το οποίο διαλύει τους δεσμούς με τους οποίους τους ενώνει ο έρωτα τους. Και ήταν ερωτευμένοι. Ζούσαν τον έρωτα τους, μέσα από τα μικρογεγονότα της καθημερινής τους ζωής. Από ένα καλό κρασί, που το έπιναν από το "πορό" που ταίριαζε μόνο σε φτηνά κρασιά, από τις κρυφές φωτογραφίες που τον τράβηξε την ώρα που μελετούσε στο γραφείο του, από την ευτυχία που ένιωθε γνωρίζοντας, ότι βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο καιζωγράφιζε.                                                              

Για την τραγικότητα του Αλτσχάιμερ  

Πιστεύω ότι η πιο σοβαρή ασθένεια, που μπορεί να κτυπήσει κάποιον άνθρωπο, είναι το αλτσχάιμερ. Να έχεις χάσει τη μνήμη σου, την προσωπικότητα σου, να είσαι άβουλος. Να μην αναγνωρίζεις αγαπημένα πρόσωπα, να έχει διαγραφεί η μνήμη σου, ολόκληρη η ζωή σου.  Να χάσεις την ικανότητα επικοινωνίας, να μην μπορείς να εκτελέσεις απλές καθημερινές λειτουργίες και να είσαι απόλυτα εξαρτώμενος από τους άλλους. Τι πιο τραγικό; Ο Αντριάν, ως άνθρωπος της επιστήμης, εξασκούσε σε όλη τη ζωή του,τη μνήμη του αλλά και όλες τις άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες. Αυτό όμως δεν ήταν ικανό, να αποτρέψει την απόλυτα τραγική κατάληξη του. Στο τέλος της ζωής του, έγκλειστος σε κάποιο ίδρυμα, τελείως παραδομένος, ως την ώρα του φυσιολογικού τέλους του, τον θάνατο. Δεν μπορώ, να φανταστώ πιο τραγική κατάληξη για κάποιον άνθρωπο, οποιονδήποτε άνθρωπο!

Τέλος με προβλημάτισε αρκετά ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου, "Confiteor " ,μια λατινική λέξη, οποία σημαίνει ομολογώ.  Για τους καθολικούς το Confiteor είναι μια προσευχή, η ομολογία της μετάνοιας. Και η λέξη αυτή, επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στο βιβλίο. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ο καθηγητής Αντριά Αρντέβολ, είναι άθεος. Αισθάνεται όμως την ανάγκη, με το κείμενο, που παραδίδει στο φίλο του τον Μπερνάντ να κάνει μια δημόσια ομολογία για "κρίματα", αμαρτίες, άσχημες ιστορίες  του παρελθόντος, ιστορίες στις οποίες ο

Ζάουμε Καμπρέ

ίδιος δεν έχει άμεση συμμετοχή, αλλά έχει σχέση ο πατέρας του. Ιστορίες που βαραίνουν, όλο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γνωρίζει ότι η ομολογία του θα γίνει βιβλίο από τον φίλο του και θα δημοσιοποιηθεί. Τι  τον κάνει να προβεί σε αυτήν την πράξη, με τον έντονο θρησκευτικό συμβολισμό; Είναι δυνατόν, να τον βαραίνουν τόσο, οι πραγματικά κακές πράξεις των προγόνων του;  Κι αυτός γιατί θα πρέπει να αισθάνεται ένοχος; Τελικά, το δημόσιο, προσωπικό και οικογενειακό σου ξεγύμνωμα, σε απελευθερώνει απ΄ όλα αυτά που σε βαραίνουν;  

Το βιβλίο αυτό, του Καταλανού συγγραφέα Ζάουμε Καμπρέ, αξίζει να διαβαστεί για πολλούς λόγους. Για την πλοκή μιας ιστορίας γύρω από ένα ιστορικής αξίας βιολί, για τα πολλά ερωτήματα που σου θέτει καθώς το διαβάζεις, για την ανασκόπηση μέρους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ένα βιβλίο δύσκολο, το οποίο όμως αναγνωστικά το απόλαυσα. ....

Μία ακόμα παρουσίαση του βιβλίου, της Χριστίνας Παπαγγελή, συνταξιδιώτισσας στη Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας,  εδώ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ: ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

23 Απρ 2015

Αυτές τις ημέρες, στα νερά της Μεσογείου, εκτυλίσσονται καθημερινά, τραγικά γεγονότα. 

  Χιλιάδες άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία, προσπαθούν να εισέλθουν στην "πολιτισμένη" Ευρώπη. Χιλιάδες άνθρωποι, προσπαθούν να γλυτώσουν τη ζωή τους από πολέμους, διωγμούς, θρησκειοληψίες που γεννούν πάθη και μίση. Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τις οικογένειες τους. Και στο πέρασμα τους, πολλοί τα καταφέρνουν, αφού έχουν συναλλαγεί με τους σύγχρονους πειρατές, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους. Πολλοί όμως, ( αρκετοί θα έπρεπε να είναι για μας τους Ευρωπαίους ), χάνουν τη ζωή τους στο πέρασμα αυτό. Χάνονται στα κρύα νερά της ιστορικά "φορτωμένης" Μεσογείου, είτε στα θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα Τουρκία είτε ανάμεσα Ιταλίας - Λιβύης. Και οι δύο αυτές χώρες της Νότιας Ευρώπης, κυρίως αυτές, η Ελλάδα και η Ιταλία, ελέω της συνθήκης του Δουβλίνου, είναι "καταδικασμένες" να υποδεχτούν και να περιθάλψουν τους ανθρώπους αυτούς... Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει η πολύ πλουσιότερη από εμάς Ιταλία, σίγουρα όμως εμείς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Ούτε τα Κέντρα Κράτησης ήταν λύση, ούτε το μάζεμα τους στο κέντρο της Αθήνας είναι λύση, ούτε πιστεύω ότι το σχέδιο που εξάγγειλε πριν από κάποιες ημέρες η κυβέρνηση ( για μεταφορά τους στην επαρχία, σε κέντρα που θα οργανώσει η Τ.Α., σε παλιά στρατόπεδα κλπ κλπ ) είναι λύση, όταν οι αναγκαίοι πόροι είναι ανύπαρκτοι, αλλά και οι διοικήσεις των Δήμων και των Περιφερειών, δεν δείχνουν διάθεση να παρέμβουν στο ζήτημα αυτό. Αλλά και η ίδια η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη και ανήμπορη για ουσιαστική παρέμβαση, με την αρμόδια υπουργό να μην πείθει αλλά κυρίως να μην βλέπουμε κάποια χειροπιαστά γεγονότα, που να επιβεβαιώνουν την άποψη, ότι το κράτος μας αντιμετωπίζει με κάποιον τρόπο το πρόβλημα αυτό.

  Αντίθετα, ακόμα θέτουμε ψευτο-ερωτήματα για το αν είναι μετανάστες, λαθρομετανάστες, πρόσφυγες ή οτιδήποτε άλλο. Τους δίνουμε προσωρινή άδεια εξάμηνης παραμονής στη χώρα μας, αλλά δεν αναρωτιόμαστε τι θα γίνει μετά το εξάμηνο. Τους αφήνουμε να συγκεντρωθούν στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να μας ενδιαφέρουν τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται και για τους ίδιους τους ανθρώπους αυτούς, που αναζητούν ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον αλλά και για τους μόνιμους κατοίκους της Αθήνας. Τους οδηγεί το κράτος μας στην Αθήνα, δίχως καμία μέριμνα για το που θα κοιμηθούν, τι θα φάνε, για το πως θα ικανοποιήσουν τις απλές, βιοτικές τους ανάγκες.

Και η Ευρώπη;  ...η "πολιτισμένη" Ευρώπη!!!!

  Δείχνει ήσυχη, αμέριμνη... μια χαρά! Εξάλλου καλά είναι! Όσο το πρόβλημα το έχουν οι χώρες που συγκροτούν τα νότια σύνορα της, όσο τα κύματα των εξαθλιωμένων ανθρώπων από την Ασία ή την Αφρική, συνωστίζονται στην Ιταλία και την Ελλάδα, μια χαρά είναι. Όσο οι συνθήκες αναφέρουν, ότι ο κάθε παράνομα εισερχόμενος στην Ευρώπη, όπου κι αν πιαστεί στην Ευρώπη μέσα, θα επαναπροωθείται στη χώρα εισόδου ( δες Ιταλία ή Ελλάδα ) μια χαρά είναι!
Είναι καιρός να αλλάξουν αυτές οι συμφωνίες! Δεν μπορεί μια χώρα όπως τη δική μας, των 10 εκατομμυρίων, με τα οικονομικά προβλήματα που έχει, να σηκώσει το βάρος της υποδοχής και της ατερμάτιστης φιλοξενίας των ανθρώπων αυτών. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι πρέπει να γίνει. Οι Ευρωπαϊκοί όμως θεσμοί, πρέπει να έχουν προτάσεις και περιμένουμε να τις ακούσουμε και να τις τις δούμε να υλοποιούνται.
Και κυρίως θέλω, να δω την Ευρώπη, τις μεγάλες δυνάμεις αυτής, να αποδέχονται όχι μόνο το μερίδιο ευθύνης τους στη φιλοξενία των χιλιάδων εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας, αλλά να αποδέχονται και το μερίδιο ευθύνης τους, στα δεινά που υπομένουν οι χώρες που σήμερα μαστίζονται από τους πολέμους και τη φτώχεια. Στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη κ.α. 

"Η απόβαση", γλυπτό του Κ. Βαρώτσου στο Οτράντο της Ιταλίας. Μνημείο-σύμβολο της μεταναστεύουσας ανθρωπότητας, δημιουργημένο πάνω στο κουφάρι του πλοίου που βυθίστηκε εκεί το 1997 κι οδήγησε στον θάνατο ογδόντα ένα ανθρώπους που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.

(Με αφορμή όσα εκτυλίχτηκαν στη Λαμπεντούζα)

  Πριν από δύο χρόνια, ένα νέο παιδί από το Μπαγγλαντές, μόλις 20 χρόνων, πέρασε στην πατρίδα μας από το Έβρο. Αμέσως οι ελληνικές αρχές τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα Κέντρα Κράτησης της περιοχής. Εκεί έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο, σε απίστευτα άθλιες συνθήκες. Πέρα από τις πολύ κακές συνθήκες διαβίωσης είχε να αντιμετωπίσει και τις αντιμαχόμενες φατρίες των κέντρων. Αφγανούς, Ιρακινούς κλπ. Και σε κάθε σύγκρουση που γινόταν, πέρα από το ξύλο που αντάλλασσαν μεταξύ τους, δέχονταν και τα κατασταλτικά μέτρα των φυλάκων τους. Ο Ομάρ, νόσησε στο τέλος από φυματίωση...  αυτό ήταν η σωτηρία του!

  Έτσι ο Ομάρ, βρέθηκε νοσηλευόμενος, σε άσχημη κατάσταση σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, όχι μόνο για τη φυματίωση αλλά και για διάφορα κτυπήματα που τον ταλαιπωρούσαν στη μέση και το ώμο. Στο νοσοκομείο έμεινε περίπου τρεις μήνες. Εκεί γνώρισε το άλλο πρόσωπο της πατρίδας μας. Δέχθηκε, όλη την αναγκαία για την περίπτωση του περίθαλψη, αλλά κυρίως γνώρισε την αγάπη όχι μόνο του Νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, που τον αντιμετώπιζαν σαν "παιδί" τους αλλά και την αγάπη των συγγενών των ασθενών που επισκέπτονταν τους ανθρώπους τους που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο με τον Ομάρ και .. και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό σε όλη αυτή την ιστορία. Αγάπη, που μεταφραζόταν όχι μόνο σε καλούς ή παρηγορητικούς λόγους, αλλά και σε προμήθειες ή και χρήματα!

  Αυτές τις ημέρες που χιλιάδες δύστυχοι συνάνθρωποι μας, περνούν τη θάλασσα, με τον πόθο μια καλύτερης ζωής, που το αδίστακτο κύκλωμα των μεταφορέων τους πνίγει λίγα μέτρα μόλις από τις ακτές της πατρίδας μας, βλέπουμε τους ακρίτες, νησιώτες μας να σπεύδουν και να τους περιθάλπουν, με όποιον τρόπο μπορούν. 

Από τη μια μεριά το ανήμπορο κράτος με τις ανύπαρκτες δομές του μαζί με μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν θέλει να δει το πρόβλημα σε όλη του την έκταση... και από την άλλη οι απλοί άνθρωποι. Η αντίθεση σε όλη της την έκταση!

ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ (1) ... ο τάχατες άξονας του φτωχού Νότου

14 Φεβ 2015

ΔΙΑΛΥΣΗ ΜΥΘΩΝ:

  Τάχατες ότι μπορεί να υπάρξει άξονας των φτωχών χωρών του Νότου στην Ε.Ε., ενάντια στους ισχυρούς της Ευρώπης! 

Να λοιπόν τα δεδομένα: 1) Ισπανία, Πορτογαλία οι σφοδρότεροι πολέμιοι της νέας ελληνικής πρότασης.
2) Υποστηρικτές: Κύπρος (παραδοσιακά ), Ιταλία ( Ο Ρέντζι βλέπει ευκαιρία επικύρωσης και των δικών του προτάσεων ), Αυστρία και Βέλγιο.
3) Κουμάντο κάνει η Γερμανία ( κρατάει τον κουμπαρά ).
4) Οι δύο μεγάλες κοινοβουλευτικές ομάδες εντός της ΕΕ και οι πολιτικές που χαράσσουν ( Λαϊκό κόμμα και σοσιαλιστές ) έχουν μεγαλύτερη σημασία για την ευρωπαϊκή πορεία. ( Δείτε τι υπέγραψε ο Σαμαράς προχτέςhttp://www.iefimerida.gr/news/191584/esokommatikos-polemos-sti-nd-meso-vryxellon  ).
5) Συμμαχίες οικοδομείς όπου και όποτε μπορείς. Για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Συμμαχίες οικοδομείς σε όλα τα επίπεδα, εντός και εκτός ΕΕ, αλλά πάντα με τη συναίνεση της πλευράς που είσαι ενταγμένος ( Για μας αυτό λέγεται Δύση ).
6) Οι ( φίλοι... ) Ρώσσοι υπογράφουν με την Τουρκία για διέλευση αγωγού... ο Λαφαζάνης, στο όνομα της ΕΕ, κομίζει θετικές προτάσεις από το Μπακού. δείτε:http://www.capital.gr/News.asp?id=2229174

 Η ΕΕ είναι το νέο σπίτι μας!!!! 

Ή παίζουμε θετικό ρόλο σε αυτό, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, "παίζουμε" ( ακόμα και σκληρά αν χρειάζεται) με τους κανόνες της Ε.Ε.  ή καθόμαστε στη γωνία μας, φοβισμένοι, αδύναμοι και τρώμε σφαλιάρες, από τους πάντες πλέον!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΔΑ - ΟΡΑΜΑ που να πάρει...

Ακόμα αναζητούνται...

02 Νοε 2012

  Είναι μάλλον σίγουρο ότι τα νέα οικονομικά μέτρα, θα υπερψηφιστούν την επόμενη εβδομάδα. 

Επίσης είναι γεγονός ότι τα μέτρα αυτά είναι πάρα πολύ σκληρά και θα πλήξουν όλη την ελληνική κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σίγουρα τα πρόβλημα της χώρας δεν λύνεται. Το τεράστιο χρέος, που εξακολουθεί να υπάρχει, η συνεχής και εντεινόμενη ύφεση δεν μας κάνουν πιο αισιόδοξους. Αντίθετα η έλλειψη οράματος, η έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, η έλλειψη στοχευμένων αναπτυξιακών πολιτικών, ανεβάζουν στα ύψη την εθνική κατάθλιψη μας. Η συνεχόμενη φαγωμάρα των πολιτικών μας, η αδυναμία της πολιτείας να δείξει ότι είναι ισχυρή και με θέληση, μας απογοητεύουν καθημερινά.

  Τι ίδιο όμως ισχύει και με τη Ευρώπη. Η οποία σέρνεται πίσω από το άρμα της οικονομικά ισχυρής Γερμανίας, δίχως να μπορεί να αντιτάξει εναλλακτική πρόταση, η οποία να μπορεί να δώσει λίγη έστω ελπίδα στους λαούς της.
Ζητείται ελπίς όπως έγραψε κάποτε ο σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας - Αντ. Σαμαράκης.
Ζητείται όραμα για έναν λαό που αν τον εμπνεύσεις, είναι ικανός για τα πιο σπουδαία.

Θρησκευτική ελευθερία - Θρησκευτικός αλληλοσεβασμός

21 Σεπ 2012

  Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες ακραίων μορφών αντίδρασης από τον μουσουλμανικό κόσμο, με την ευκαιρία της διαδικτυακής προβολής κάποιας ταινίας, που προσβάλει τον ιδρυτή της μουσουλμανικής θρησκείας. Τις ίδιες μέρες  γαλλικό περιοδικό σατιρίζει τον Μωάμεθ. Στις ημέρες μας, και πάλι, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Χριστός ήταν παντρεμένος με την Μαρία τη Μαγδαληνή. Ο  Χριστός στο παρελθόν, έχει σατιρισθεί ασύστολα, έχει αμφισβητηθεί, έχει υβριστεί... Όλα γίνονται στο όνομα της ελευθερίας του λόγου!

Ισχυρότατο δικαίωμα, κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, η ελευθερία του λόγου!
Ερωτώ όμως, πόσο λιγότερο δικαίωμα είναι ο σεβασμός της θρησκείας που πιστεύει ο καθένας;

 Θρησκευτική ελευθερία υπάρχει σε κάθε αληθινή δημοκρατία! Γιατί δεν είναι εξίσου αυτονόητο ότι αυτό που δεχόμαστε να πιστεύουμε ελεύθερα, θα πρέπει και να τυγχάνει του απαραίτητου σεβασμού ώστε να μην προσβάλλεται το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε ανθρώπου;
Απορία: Η δημοκρατική Ευρώπη, τι κερδίζει προσβάλλοντας τα θρησκευτικά πιστεύω, οποιουδήποτε ανθρώπου;

Υστερόγραφο: Καταδικάζω όμως κάθε μορφή βίας, ακόμα και για θρησκευτικούς λόγους. Καταδικαστέα η βία που παρατηρείται στον αραβικό κόσμο, όπως καταδικαστέα και η βία που ασκεί ή άσκησε καθένας στο όνομα κάποιας θρησκείας, ειδικότερα αυτής που πρεσβεύει την αγάπη!