ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ: ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

23 Απρ 2015

Αυτές τις ημέρες, στα νερά της Μεσογείου, εκτυλίσσονται καθημερινά, τραγικά γεγονότα. 

  Χιλιάδες άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία, προσπαθούν να εισέλθουν στην "πολιτισμένη" Ευρώπη. Χιλιάδες άνθρωποι, προσπαθούν να γλυτώσουν τη ζωή τους από πολέμους, διωγμούς, θρησκειοληψίες που γεννούν πάθη και μίση. Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τις οικογένειες τους. Και στο πέρασμα τους, πολλοί τα καταφέρνουν, αφού έχουν συναλλαγεί με τους σύγχρονους πειρατές, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους. Πολλοί όμως, ( αρκετοί θα έπρεπε να είναι για μας τους Ευρωπαίους ), χάνουν τη ζωή τους στο πέρασμα αυτό. Χάνονται στα κρύα νερά της ιστορικά "φορτωμένης" Μεσογείου, είτε στα θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα Τουρκία είτε ανάμεσα Ιταλίας - Λιβύης. Και οι δύο αυτές χώρες της Νότιας Ευρώπης, κυρίως αυτές, η Ελλάδα και η Ιταλία, ελέω της συνθήκης του Δουβλίνου, είναι "καταδικασμένες" να υποδεχτούν και να περιθάλψουν τους ανθρώπους αυτούς... Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει η πολύ πλουσιότερη από εμάς Ιταλία, σίγουρα όμως εμείς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Ούτε τα Κέντρα Κράτησης ήταν λύση, ούτε το μάζεμα τους στο κέντρο της Αθήνας είναι λύση, ούτε πιστεύω ότι το σχέδιο που εξάγγειλε πριν από κάποιες ημέρες η κυβέρνηση ( για μεταφορά τους στην επαρχία, σε κέντρα που θα οργανώσει η Τ.Α., σε παλιά στρατόπεδα κλπ κλπ ) είναι λύση, όταν οι αναγκαίοι πόροι είναι ανύπαρκτοι, αλλά και οι διοικήσεις των Δήμων και των Περιφερειών, δεν δείχνουν διάθεση να παρέμβουν στο ζήτημα αυτό. Αλλά και η ίδια η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη και ανήμπορη για ουσιαστική παρέμβαση, με την αρμόδια υπουργό να μην πείθει αλλά κυρίως να μην βλέπουμε κάποια χειροπιαστά γεγονότα, που να επιβεβαιώνουν την άποψη, ότι το κράτος μας αντιμετωπίζει με κάποιον τρόπο το πρόβλημα αυτό.

  Αντίθετα, ακόμα θέτουμε ψευτο-ερωτήματα για το αν είναι μετανάστες, λαθρομετανάστες, πρόσφυγες ή οτιδήποτε άλλο. Τους δίνουμε προσωρινή άδεια εξάμηνης παραμονής στη χώρα μας, αλλά δεν αναρωτιόμαστε τι θα γίνει μετά το εξάμηνο. Τους αφήνουμε να συγκεντρωθούν στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να μας ενδιαφέρουν τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται και για τους ίδιους τους ανθρώπους αυτούς, που αναζητούν ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον αλλά και για τους μόνιμους κατοίκους της Αθήνας. Τους οδηγεί το κράτος μας στην Αθήνα, δίχως καμία μέριμνα για το που θα κοιμηθούν, τι θα φάνε, για το πως θα ικανοποιήσουν τις απλές, βιοτικές τους ανάγκες.

Και η Ευρώπη;  ...η "πολιτισμένη" Ευρώπη!!!!

  Δείχνει ήσυχη, αμέριμνη... μια χαρά! Εξάλλου καλά είναι! Όσο το πρόβλημα το έχουν οι χώρες που συγκροτούν τα νότια σύνορα της, όσο τα κύματα των εξαθλιωμένων ανθρώπων από την Ασία ή την Αφρική, συνωστίζονται στην Ιταλία και την Ελλάδα, μια χαρά είναι. Όσο οι συνθήκες αναφέρουν, ότι ο κάθε παράνομα εισερχόμενος στην Ευρώπη, όπου κι αν πιαστεί στην Ευρώπη μέσα, θα επαναπροωθείται στη χώρα εισόδου ( δες Ιταλία ή Ελλάδα ) μια χαρά είναι!
Είναι καιρός να αλλάξουν αυτές οι συμφωνίες! Δεν μπορεί μια χώρα όπως τη δική μας, των 10 εκατομμυρίων, με τα οικονομικά προβλήματα που έχει, να σηκώσει το βάρος της υποδοχής και της ατερμάτιστης φιλοξενίας των ανθρώπων αυτών. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι πρέπει να γίνει. Οι Ευρωπαϊκοί όμως θεσμοί, πρέπει να έχουν προτάσεις και περιμένουμε να τις ακούσουμε και να τις τις δούμε να υλοποιούνται.
Και κυρίως θέλω, να δω την Ευρώπη, τις μεγάλες δυνάμεις αυτής, να αποδέχονται όχι μόνο το μερίδιο ευθύνης τους στη φιλοξενία των χιλιάδων εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας, αλλά να αποδέχονται και το μερίδιο ευθύνης τους, στα δεινά που υπομένουν οι χώρες που σήμερα μαστίζονται από τους πολέμους και τη φτώχεια. Στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη κ.α. 

"Η απόβαση", γλυπτό του Κ. Βαρώτσου στο Οτράντο της Ιταλίας. Μνημείο-σύμβολο της μεταναστεύουσας ανθρωπότητας, δημιουργημένο πάνω στο κουφάρι του πλοίου που βυθίστηκε εκεί το 1997 κι οδήγησε στον θάνατο ογδόντα ένα ανθρώπους που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.

(Με αφορμή όσα εκτυλίχτηκαν στη Λαμπεντούζα)

  Πριν από δύο χρόνια, ένα νέο παιδί από το Μπαγγλαντές, μόλις 20 χρόνων, πέρασε στην πατρίδα μας από το Έβρο. Αμέσως οι ελληνικές αρχές τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα Κέντρα Κράτησης της περιοχής. Εκεί έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο, σε απίστευτα άθλιες συνθήκες. Πέρα από τις πολύ κακές συνθήκες διαβίωσης είχε να αντιμετωπίσει και τις αντιμαχόμενες φατρίες των κέντρων. Αφγανούς, Ιρακινούς κλπ. Και σε κάθε σύγκρουση που γινόταν, πέρα από το ξύλο που αντάλλασσαν μεταξύ τους, δέχονταν και τα κατασταλτικά μέτρα των φυλάκων τους. Ο Ομάρ, νόσησε στο τέλος από φυματίωση...  αυτό ήταν η σωτηρία του!

  Έτσι ο Ομάρ, βρέθηκε νοσηλευόμενος, σε άσχημη κατάσταση σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, όχι μόνο για τη φυματίωση αλλά και για διάφορα κτυπήματα που τον ταλαιπωρούσαν στη μέση και το ώμο. Στο νοσοκομείο έμεινε περίπου τρεις μήνες. Εκεί γνώρισε το άλλο πρόσωπο της πατρίδας μας. Δέχθηκε, όλη την αναγκαία για την περίπτωση του περίθαλψη, αλλά κυρίως γνώρισε την αγάπη όχι μόνο του Νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, που τον αντιμετώπιζαν σαν "παιδί" τους αλλά και την αγάπη των συγγενών των ασθενών που επισκέπτονταν τους ανθρώπους τους που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο με τον Ομάρ και .. και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό σε όλη αυτή την ιστορία. Αγάπη, που μεταφραζόταν όχι μόνο σε καλούς ή παρηγορητικούς λόγους, αλλά και σε προμήθειες ή και χρήματα!

  Αυτές τις ημέρες που χιλιάδες δύστυχοι συνάνθρωποι μας, περνούν τη θάλασσα, με τον πόθο μια καλύτερης ζωής, που το αδίστακτο κύκλωμα των μεταφορέων τους πνίγει λίγα μέτρα μόλις από τις ακτές της πατρίδας μας, βλέπουμε τους ακρίτες, νησιώτες μας να σπεύδουν και να τους περιθάλπουν, με όποιον τρόπο μπορούν. 

Από τη μια μεριά το ανήμπορο κράτος με τις ανύπαρκτες δομές του μαζί με μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν θέλει να δει το πρόβλημα σε όλη του την έκταση... και από την άλλη οι απλοί άνθρωποι. Η αντίθεση σε όλη της την έκταση!