Τζον, ο μαύρος φίλος μου...

 

« Γεννήθηκα στην Ροδεσία, μα έφυγα από εκεί μόλις στα δέκα μου χρόνια.
Βρέθηκα εδώ, στον τόπο των γονιών μου, σκληρός τόπος, όλοι μας το ζούμε καθημερινά. Στην αρχή δεν μου άρεσε, ήμουν σαν ένα τρομαγμένο πουλάκι που το πέταξαν στη φωλιά του και το ανάγκασαν να ζήσει στα αγκάθια. Δεν νιώθω σήμερα το ίδιο! Τον τόπο τον αγάπησα και χαίρομαι που έκανα την οικογένεια μου εδώ. »

  Απέναντι μου καθόταν ο Αρτέμης που μου άνοιγε την καρδιά του. Με τα ρούχα της δουλειάς, με τα παραπανίσια κιλά που του πρόσθεσε ο γάμος, με τις καθημερινές του έγνοιες. Με αργές κινήσεις ρουφούσε τον πρωινό καφέ του στο μοναδικό καφενείο του χωριού, παρέα με όσους συγχωριανούς του έμεναν πια σε αυτό. Εγώ, μετά από πολλά χρόνια επισκεπτόμουν το κλειστό πατρικό μου, ας όψεται το κτηματολόγιο με τους τίτλους και τα τοπογραφικά που έπρεπε να μαζέψουμε. Μόλις είχε απαντήσει στην ερώτηση μου γιατί έμεινε στο χωριό.

  Τον ήξερα τον Αρτέμη από το σχολείο, θυμάμαι όταν έφθασε στο χωριό με τους γονείς του και την αδελφή του, όμορφη πολύ φάνταζε στα μάτια μας τότε. Προσαρμόστηκε εύκολα, γρήγορα μπήκε στην παρέα μας, έμαθε τα χούγια μας, έγινε ένας από εμάς. Εμείς φύγαμε, ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας, αυτός έμεινε εκεί να φυλάει το χωριό που γεννηθήκαμε, μαζί με ελάχιστες ακόμα οικογένειες.

«Τι σου έχει μείνει από την πρώτη σου Πατρίδα; Νοσταλγείς κάτι; » είχα όρεξη για κουβέντα, το ραντεβού με τον μηχανικό μου ήταν προγραμματισμένο αργά το μεσημέρι. Μα κι εκείνος έδειχνε να μην βιάζεται. Ανακάθισε στην καρέκλα του, ήπιε μια ρουφηξιά από τον καφέ του, έπιασε ένα τσιγάρο στο χέρι, δεν το άναψε όμως, απλώς το έπαιζε ανάμεσα στα δάχτυλά του.

« Τι θυμάμαι; Λοιπόν , άκου τι έχει σφηνωθεί τώρα τελευταία στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τον Τζον. Ένα παιδί που ερχόταν στο σπίτι μας κάθε Σάββατο, με την παραδουλεύτρα μας, την μάνα του. Μαύρος! Έτσι ζούσαμε εμείς οι λευκοί εκείνα τα χρόνια στα μέρη εκείνα. Ίσως να ήμασταν το πέντε τοις εκατό, αλλά όλον τον πλούτο του τόπου τον κουμάνταραν οι λευκοί. Εμείς ζούσαμε στα όμορφα σπίτια μας, με τις αυλές, τα γκαζόν και τις ψησταριές μας και οι ντόπιοι, οι μαύροι, έτσι τους φωνάζαμε, Μαύρους, έκαναν όλες τις δουλειές για εμάς. Τους πλήρωναν αλλά μην φαντάζεσαι τίποτα σπουδαίο. Ίσα ίσα για να φυτοζωούν.

Δεν έμεναν μαζί μας. Είχαν τα δικά τους χωριά, τα δικά τους σχολεία, τα δικά τους ιατρεία… απλώς δούλευαν για εμάς. Τι κόσμος κι εκείνος; Όλα τελείωσαν το 1980, όταν κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Ζιμπάμπουε την ονόμασαν την χώρα τους από τότε. Οι περισσότεροι λευκοί το έσκασαν σαν τα ποντίκια, αυτοί που έμειναν πίσω λένε ότι ζουν καλά. Δεν ξέρω για τους δικούς μας αλλά η χώρα δεν πάει καλά, φτώχια καταραμένη. Ως συνήθως αυτοί που έχουν χρήματα, ζουν παντού καλά!

»Λοιπόν… για τον Τζον ήθελα να σου πω. Ναι! Αυτός συνομήλικος μου ήταν, κάθε Σάββατο τον έφερνε η μάνα του μαζί της, στο σπίτι μας, Εκείνη έκανε τις δουλειές που της όριζαν κι ο Τζον περιφερόταν τριγύρω, χαζεύοντας τον κήπο μας. Εγώ τον πλησίασα πρώτος, γύρω στα πέντε πρέπει να ήμουν, δεν με είχαν ακουμπήσει ακόμα οι διαχωρισμοί που υπήρχαν γύρω μου, σε όλη την κοινωνία. Το επόμενο Σάββατο, έφερα και την μπάλα μου, παίξαμε αχόρταγα μέχρι την ώρα που τον πήρε η μητέρα του από το χέρι. Το επόμενο Σάββατο, πάλι τα ίδια. Για αν μην τα πολυλογώ, αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Κάθε Σάββατο, εγώ να περιμένω εκείνον κι εκείνος να δει εμένα.

Μια μέρα που έβρεχε, καθίσαμε στο δωμάτιο μου. Εκείνος, όλη τη ώρα κοίταζε ολόγυρα όλον τα πράγματα μου, τον δικό μου πλούτο, που για εκείνον μόνο στα δικά του όνειρα μπορούσε να υπάρξει. Ρούχα πεταμένα εδώ κι εκεί, παιχνίδια, τετράδια, βιβλία, χρώματα. Έβλεπε μα δεν ακουμπούσε. Κανόνας αυστηρός, που τον είχε μάθει από την μητέρα του. Φοβόταν να μην κατηγορηθεί για κάποια κλοπή και χάσει τη δουλειά της. Στον τοίχο ήταν κολλημένος ένας μεγάλος παγκόσμιος χάρτης. Τα κράτη ξεχώριζαν με τα πολύχρωμα χρώματα τους και ο πατέρα μου είχε βάλει μια μπλε πινέζα στη θέση της Ελλάδας. Ο Τζον εντυπωσιάστηκε από τον χάρτη.  Με ρώτησε τι ήταν αυτό με τα πολλά χρώματα και το μπλε να κυριαρχεί, που κρεμόταν στον τοίχο μου. Του εξήγησα , όσο μπορούσα κι εγώ, με τις γνώσεις και το λεξιλόγιο που είχα. Με απορία με ρώτησε αν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτές τις άλλες χώρες. Υπάρχουν, του απάντησα και για να του το επιβεβαιώσω ανοίγω μπροστά του ένα τεύχος του National Geographic  και άρχισα να του δείχνω φωτογραφίες από άλλα κράτη. Κάπου εκεί είχα κι έναν τουριστικό οδηγό της Ελλάδας και συνέχισα την παράξενη ξενάγηση μου, ένας Θεός ήξερε τι του έλεγα. Αυτός ενθουσιάστηκε με τη θάλασσα και τα άσπρα κυκλαδίτικα σπίτια.

»Όταν μεγαλώσω, εκεί θέλω να πάω να φτιάξω ένα σπίτι, μου είπε. Γέλασα, και αναρωτήθηκα  γιατί να αφήσουμε την όμορφη πατρίδα που είχαμε εκεί. Πού να ήξερα; Εγώ, έφυγα άρον άρον από εκεί, χάσαμε και τα σπίτια και τους δουλειές και τις παραδουλεύτρες και την καλοπέραση μας. Στην αρχή μισούσα όποιον μου είχε στερήσει τον παράδεισο στον οποίο ζούσαμε μέχρι τότε. Τους Μαύρους και μαζί και τον Τζον. Τα τελευταία όμως χρόνια, που βλέπω τα δικά μου παιδιά να μεγαλώνουν, ευτυχισμένα θαρρώ είναι, δεν τους λείπει τίποτα, γι’  αυτό δουλεύουμε και οι δυο  γονείς τους, ο πόνος μου έχει μαλακώσει Και κάποιες φορές σκέφτομαι εκείνον τον Τζον. Τι να κάνει; Κέρδισε τη ζωή του; Έχει  οικογένεια, παιδιά; Ζει καλά; Έχει τοποθετήσει κι αυτός έναν χάρτη του κόσμου στο δωμάτιο των παιδιών και τους μιλά για τον κόσμο; Για την Ελλάδα και τα Κυκλαδονήσια που τόσο του έκαναν εντύπωση τότε; Άραγε, θυμάται τον μικρό, λευκό φίλο του, τον Αρτέμης, όπως με φώναζε; Ποιος ξέρει; »

Με τα τελευταία του λόγια, σηκώθηκε απότομα από τη θέση του, άφησε ένα ευρώ για τον καφέ, βγήκε από το καφενείο χαιρετώντας με κοφτά, μετανιωμένος ήδη για την εξομολόγηση του αυτή. Ούτε πρόλαβα να τον αντιχαιρετίσω.

Πηγή φωτογραφίας:   Pedro Luis Raota

Αυτή είναι η πρώτη μου συμμετοχή μου, στην Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης που διοργανώνει 

η Μαίρη στην Γήινη Ματιά της (6ος γύρος). Πατώντας το link, μπορείτε να παρακολουθήσετε τις μέχρι τώρα συμμετοχές στην ιδιαίτερη αυτή σκυταλοδρομία. 

Με τη σειρά μου παραδίδω την παρακάτω φωτογραφία στον επόμενο “δρομέα” μας, τη Ρένα Χριστοδούλου, με τη συνοδευτική λέξη: Ποδηλάτης 

φωτογραφία: Δική μου 

Λέοναρντ Κόεν ( μικρό αφιέρωμα )

   Καναδός, εβραϊκής καταγωγής, ποπ τραγουδοποιός, ποιητής και συγγραφέας, , που όλους μας, έτσι πιστεύω, μας συγκίνησε κάποτε με την φωνή του. Αγάπησε την Ύδρα από τα νιάτα του, αγόρασε σπίτι στο νησί (1960) και διέμενε εκεί για μεγάλα διαστήματα της ζωής του. 

 

  Η φωνή του μοναδική, βελούδινη, εύκολα αποτυπωνόταν στο μυαλό του κάθε ακροατή. Αγαπημένο μου τραγούδι του, το " Dance me to the end of love ". Το πρωτάκουσα νεαρός δάσκαλος ακόμα, σε μια βοτσαλωτή παραλία στο Καστελλόριζο, σε ένα walcman της εποχής από μία κασέτα που μου είχε στείλει μια πολύ καλή φίλη με ξένα τραγούδια που ακούγονταν στην Πατρίδα μας εκείνη την εποχή. Για χρόνια πίστευα ότι αναφερόταν σε κάποια ιστορία ερωτικής εγκατάλειψης. Η Ιστορία του είναι όμως πολύ πιο τραγική. Οι στίχοι του έχουν σχέση με το "ολοκαύτωμα" και τα ναζιστικά κρεματόρια, ένα από τα πιο απεχθή ιστορικά εγκλήματα, που η γενιά μας κουβαλά, έστω κι αν δεν ζήσαμε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Αναφέρεται, εν περιλήψει, στο Άουσβιτς και την ακατανόητη πράξη των Ναζί, να τοποθετούν μία ορχήστρα κλασσικής μουσικής, από Εβραίους κατάδικους, η οποία έπαιζε τα σπουδαία έργα των μεγάλων Γερμανών συνθετών την ώρα που μπροστά του περνούσαν οι ομοεθνείς τους για να δηλητηριαστούν ομαδικά στους ειδικά διαμορφωμένους θαλάμους, αφού τους απογύμνωναν στην κυριολεξία και στη συνέχεια τα πτώματα τους ή θα καίγονταν ή θα θάβονταν σε ομαδικούς τάφους. Δεν ξέρω αλλά, η ιστορική αυτή βαρβαρότητα πάντα με άφηνε εμβρόντητο για το πως το μίσος μιας ιδεολογίας μπορεί να αφαιρέσει από τον άνθρωπο το βασικό του στοιχείο, την ανθρωπιά! Και πάντα με φοβίζουν όλοι αυτοί που φωνασκούν επιδεικνύοντας τα μπράτσα τους με τις σβάστικες για το που μπορούν να φτάσουν. 

  Το τραγούδι λοιπόν αυτό του Κόεν, όσο κι αν η γλυκιά του μελωδία κάποτε με ταξίδευε σε κόσμους ονειρικούς, ερωτικούς και μοναχικούς σήμερα μου θυμίζει την βαρβαρότητα που μπορεί να επιδείξει ο άνθρωπος απέναντι στον διαφορετικό άνθρωπο. Το χαίρομαι όμως! Διότι δεν με αφήνει να ξεχάσω! Πάντα πρέπει να θυμόμαστε τα άκρα στα οποία μπορεί να κινηθεί ο άνθρωπος για να πολεμάμε ενάντια τους. Και το πρώτο, το βασικό όπλο μας είναι η μνήμη!

  Κλείνοντας, αφήνω εδώ τους στίχους του  αυτούς, ( καμιά σχέση με τα παραπάνω ), που εμένα κάτι έχουν να μου πουν, έτσι δίχως κανέναν άλλον σχολιασμό.

Βαθιά όσο χίλια φιλιά

Ήρθες σε μένα σήμερα το πρωί και μου συμπεριφέρθηκες σαν κρέας. 

Θα έπρεπε να ήσουν άντρας για να καταλάβεις πόσο καλό ήταν, πόσο γλυκό. 

Είσαι το άλλο μου μισό, σαρξ της σαρκός μου, θα σε γνώριζα στον ύπνο μου αλλά

 ποιος άλλος εκτός από σένα θα μπορούσε να με οδηγήσει τόσο βαθιά 

όσο χίλια φιλιά.

 

Σε αγάπησα όταν ανοίχτηκες σαν κρίνο στη ζέστη, 

γιατί όπως βλέπεις είμαι απλά ένας χιονάνθρωπος στη βροχή και στο χιονόνερο,

 που σε αγάπησε με την παγωμένη αγάπη του, δίνοντάς σου ένα χέρι βοηθείας,

 με όλο του τον εαυτό. 

Με χίλια φιλιά.

 

Ξέρω έπρεπε να μου πεις ψέμματα, έπρεπε να με απατήσεις, 

να ποζάρεις καυτά πίσω από τα πέπλα του δόλου, 

μια τέλεια αριστοκράτισσα του πορνό, τόσο κομψή μα τόσο φθηνή, 

είμαι γέρος αλλά ακόμη ασχολούμαι με αυτά. 

Με χίλια φιλιά.

 

Είμαι καλός στο αγαπάν και στο μισείν, είναι καλό όσο παγώνω. 

Γυμνάζομαι, αλλά είναι πολύ αργά.

 Φαίνεσαι όμορφη, πράγματι, σε αγαπούν όλοι στο δρόμο. 

Αν μπορούσα να κουνηθώ, θα έπεφτα στα γόνατα μπροστά σου, 

τόσο χαμηλά όσο χίλια φιλιά.

 

Το φθινόπωρο πέρασε πάνω από το δέρμα σου, άφησε κάτι στο μάτι μου, 

ένα φως που δεν χρειάζεται να ζει, αλλά ούτε και να πεθάνει. 

Ένα αίνιγμα στο βιβλίο της αγάπης, σκοτεινό και εξαφανισμένο, 

μέχρι να λυθεί με τον χρόνο και το αίμα.

 Με χίλια φιλιά.

 

Ακόμη ασχολούμαι με το κρασί, ακόμη χορεύω μάγουλο με μάγουλο, 

η μπάντα παίζει Auld Lang Syne, αλλά η καρδιά δεν υποχωρεί.

 Έτρεξα με την Ντιζ και τραγούδησα με τον Ρέι, ποτέ δεν τους καπέλωσα, 

αλλά μια δυο φορές με άφησαν αν παίξω.

Με χίλια φιλιά.

 

Σε αγάπησα όταν ανοίχτηκες σαν κρίνο στη ζέστη, 

γιατί όπως βλέπεις είμαι απλά ένας χιονάνθρωπος στη βροχή και στο χιονόνερο, 

που σε αγάπησε με την παγωμένη αγάπη του, δίνοντάς σου ένα χέρι βοηθείας, 

με όλο του τον εαυτό. 

Με χίλια φιλιά.

 

Δεν χρειάζεται να με ακούσεις τώρα, και καθεμιά μου λέξη θα μου γυρίσει μπούμερανγκ.

Για χίλια φιλιά.

Σάκης ή Δασκαλάκης ...

 

Ο Nass δίπλα στον δικό μας Δασκαλάκη

  Όταν το 2009 ο Σάκης Ρουβάς καταλάμβανε την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον, ο Ελληνικός λαός συνεπικουρούμενος από τα ΜΜΕ, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη διότι έχασε την πρωτιά... Τις ημέρες εκείνες κάποιος έκανε μια ανάρτηση στο twitter, με τον τίτλο "Σάκης ή Δασκαλάκης", παραπονούμενος διότι ο κόσμος ασχολούνταν με τον Ρουβά και όχι με τον νέο, τότε, επιστήμονα Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, ο οποίος είχε λύσει τον περίφημο μαθηματικό γρίφο του Nass (μη με ρωτάτε τι λέει ) και βραβεύτηκε από τον διεθνή οργανισμό της επιστήμης των υπολογιστών ACM, για την καλύτερη διδακτορική διατριβή στην επιστήμη των υπολογιστών. Κορυφαία διάκριση, για όσους γνωρίζουν. Σήμερα οι περισσότεροι έχουμε ακούσει για τον Δασκαλάκη, καθηγητής στο  ΜΙΤ πλέον, εξακολουθούμε όμως να αγνοούμε την αξία της δουλειάς του. Το ίδιο γίνεται ακόμα και σήμερα, με πλήθος νέων Ελλήνων επιστημόνων, που διαπρέπουν στο εξωτερικό και την Ελλάδα και οι επιτυχίες τους περνάνε στα ψιλά των media. Είναι πολλές δεκάδες και δεν είναι υπερβολή αυτό. Ένα μικρό αριθμό τους μπορείτε να δείτε εδώ

  Η ανάρτηση μου γίνεται με την ευκαιρία όλων αυτών των τηλεσκουπιδιών- reallity show, που η ιδιωτική τηλεόραση ταΐζει τον τηλεθεατή καθημερινά. 

  Και δεν με νοιάζει για την πεθαμένη από πλήξη, μεσοαστή νοικοκυρά που περνά την ώρα της ανάμεσα στο fb και την τηλεόραση, αλλά για την νεολαία της πατρίδας μας, τους μαθητές και τις μαθήτριες, που μπροστά τους βλέπουν όλο αυτόν τον οχετό, να του προβάλλεται ως το πρότυπο του επιτυχημένου νέου άντρα ή γυναίκας.

  Το πρότυπο του ωραίου έστω κι αν η ομορφιά είναι εφήμερη, το πρότυπο του ξεπουλήματος του σώματος  με σκοπό την ανάδειξη, το πρότυπο του νταή που όμως αγνοεί τον πραγματικό κόσμο, το πρότυπο αυτής που ψωνίζει ασθμαίνουσα για να κρίνουν το γούστο της, το πρότυπο αυτής που τα δίνει όλα για να κατακτήσει τον γόη γαμπρό κλπ κλπ.

  

Ποιος τις θυμάται; γι΄αυτές μιλά το βιβλίο της Πληροφορικής.

  Το πρότυπο του ανθρώπου της επιστήμης, που κοπιάζει στα θρανία για να πετύχει, που οι  επιτυχίες του αλλάζουν τον κόσμο, παραμένουν αδιάφορες από το σύστημα. 

  Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι ότι οι επιτυχίες όλων αυτών των νέων Ελλήνων επιστημόνων - ισσών, παραμένουν μακριά από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.   Φανταστείτε ότι το βιβλίο της Πληροφορικής του Γυμνασίου, γράφτηκε πριν από μια εικοσαετία για να σκεφτείτε το μέγεθος της τραγωδίας. Το πρότυπο του Δασκαλάκη ( και όχι μόνο), θα έπρεπε να είναι γνωστό σε κάθε νέο της Πατρίδας μας σε αντιδιαστολή με αυτό... της Τούνη που παίζει τον τελευταίο καιρό!

  Τέλος δεν θα υποκύψω στο πειρασμό, να θυμίσω ότι οι νέοι αυτοί επιστήμονες στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταξιώνονται στο εξωτερικό. Δυστυχώς, η αριστεία στην Πατρίδα μας έχει δαιμονοποιηθεί, φοβόμαστε να αναδείξουμε τον άριστο, φοβόμαστε να τον προβάλλουμε. Ευτυχώς όμως, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι και όμοιοι. 

  Τέλος ένας λόγος που χάνονται από την Ελλάδα είναι η ανυπαρξία οποιουδήποτε αξιόπιστου, αξιοκρατικού μηχανισμού. Τον οποίο δεν θέλουν για ευνόητους λόγους. 

Κυρίως κομματικούς... αχ Ελλάδα, πόσο σ΄αγαπώ!

Παιδικές ψυχές!!!!

Πρόσφατα μας απασχόλησαν, όλους μας πιστεύω, δύο ειδήσεις της επικαιρότητας. 
Η πρώτη ήταν η αρπαγή της δεκάχρονης μαθήτριας στη Θεσσαλονίκη. 

  Μια υπόθεση ακατανόητη για την διαστροφή του ανθρώπου, με πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της ίδιας της οικογένειας της. Το παιδί επιστρέφει στο σπίτι του και το απαγάγει γνωστή τους, φίλη... για λόγους που αδυνατώ ακόμα να κατανοήσω. Σε λίγες ημέρες απελευθερώνεται το παιδί, ζαλισμένο υπό την επήρεια ναρκωτικών (!) και προσπαθεί να επιστρέψει στο σπίτι του. Η αστυνομία γρήγορα βρίσκει τα ίχνη της απαγωγέα, ο εισαγγελέας διατάζει την απομάκρυνση της δεκάχρονης και του μικρού της αδελφού από το οικογενειακό της περιβάλλον. Δεν αναφέρω περισσότερα! Αυτά που γράφτηκαν είναι υπέρ του δέοντος σοκαριστικά για τον μέσο πολίτη.

  Το δεύτερο παράδειγμα είναι η μικρή  μαθήτρια στη Ρόδο, που λιποθύμησε μπροστά στον φούρνο από πείνα, περιμένοντας την μητέρα του να βγει. 

Ξενοδοχοϋπάλληλος η μητέρα, άνεργη, όπως χιλιάδες στον κλάδο τους φέτος. Κι όλοι πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα, σαν να μην κατανοούμε τι σημαίνει η διάλυση της τουριστικής βιομηχανίας στην χώρα μας για φέτος. Για τους χιλιάδες επιχειρηματίες και εργαζόμενους του κλάδου. Με παρέμβαση του πρωθυπουργού, η μητέρα βρίσκει μια δουλειά, αλλά η μητέρα αυτή, λέτε να είναι η μόνη που τέτοιου είδους προβλήματα, ειδικά φέτος;;;
 

   Πάντα με απασχολούσε το ερώτημα κατά πόσο το σχολείο έχει ρόλο σε όλα αυτά που διαδραματίζονται καθημερινά γύρω μας σε σχέση με μικρά παιδιά, σχολικής ηλικίας.

 Κάποτε όταν μελετούσα τα εγχειρίδια της παιδαγωγικής σχολής που φοιτούσα, διάβαζα ότι ο δάσκαλος οφείλει να γνωρίζει καλά τον μαθητή του, τις συνθήκες στις οποίες ζει, τα προβλήματα της οικογένειας του. Όχι για να τα λύσει αλλά για να έχει μια καλύτερη γνώση των ιδιαίτερων καταστάσεων που βιώνει ο μαθητής του και να μπορεί να παρεμβαίνει υποστηρικτικά. Επίσης τα ίδια εγχειρίδια έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει άριστη συνεργασία μεταξύ του σχολείου και της οικογένειας. Σίγουρα αυτές οι προϋποθέσεις που έθετε τότε η παιδαγωγική επιστήμη, ισχύουν και σήμερα. Από την εμπειρία μου γνωρίζω πλέον τον θετικό ρόλο που μπορεί να έχει η συνεργασία του εκπαιδευτικού με την οικογένεια του κάθε μαθητή ή μαθήτριας του.

  Δυστυχώς, από τα πρώτα χρόνια στην τάξη, ανακάλυψα στην πράξη, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Νομικά ο ρόλος μας περιορίζεται μέσα στον χώρο του σχολείου. Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια μου ως αναπληρωτής δάσκαλος, σε μια παρατήρηση σε πολύ γνωστό μου πρόσωπο, για την συμπεριφορά του παιδιού τους εκτός σχολείου, η απάντηση ήταν: "και τι σε ενδιαφέρει εσένα δάσκαλε, τι κάνει το παιδί μου όταν δεν είναι στο σχολείο; ..." απλά και ξάστερα, μου απαγόρευσε κάθε ανάμειξη.

  Υπήρχαν όμως κι εκείνοι οι γονείς, που τόλμαγαν με αγωνία να με συμβουλευτούν για τα παιδιά τους κι εγώ με τις λίγες γνώσεις που μας είχε δώσει η δίχρονη Παιδαγωγική σχολή που μας έκανε δασκάλους, προσπαθούσα να τους βοηθήσω. Με το πέρασμα του χρόνου κι αυτοί οι λίγοι γονείς έπαψαν να υπάρχουν, κανένας δεν συμβουλεύεται πια τον δάσκαλο, οι γονείς ξέρουν καλύτερα από εμάς. Και πάλι ο νόμος έτσι ορίζει, αυτοί έχουν τη ευθύνη της ανατροφής των παιδιών τους. Μέχρι που στις μέρες μας αμφισβητείτε ακόμα και ο ρόλος του ίδιου του σχολείου, μιας κι όλο και πιο συχνά αισθανόμαστε  οι εκπαιδευτικού του Δημοτικού Σχολείου, ότι σε αυτό "παρκάρουν" απλά, οι γονείς τα παιδιά τους για να τα πάρουν το μεσημέρι. Κι από εκεί να τα τρέξουν σε φροντιστήρια, σε αθλητικές και άλλες δραστηριότητες, μέχρι που το βράδυ τα παιδιά εξουθενωμένα να πέσουν για ύπνο. Πού χρόνος για διάβασμα; ... και κάπου εκεί χάνεται και η παιδικότητα τους.... :( 

  Το σχολείο όμως είναι κρατικός θεσμός, που ως στόχο του έχει να διαμορφώνει πολίτες, με όλο το βάρος που έχει η λέξη αυτή. Και να διαμορφώσεις έναν πολίτη, δεν είναι μόνο να του μάθεις πέντε δέκα γράμματα. Ψιλά γράμματα θα μου πεις και μεγάλη συζήτηση, που σήμερα ως φαίνεται δεν ενδιαφέρει κανέναν! 

  Θα αναφέρω κάποια άλλα παραδείγματα για προβληματισμό. Βλέπεις ένα παιδί επιθετικό στο σχολείο, καλείς τον γονιό, του αναφέρεις το πρόβλημα και με τον τρόπο του σου λέει τσατισμένος ότι όλα είναι καλά, δεν συμβαίνει τίποτα και φεύγει από το σχολείο ικανοποιημένος, διότι την "βγήκε" στους δασκάλους του παιδιού τους. Κι εκεί τελειώνει η συνεργασία με το σπίτι. 

  Κάποιο άλλο παιδί έχει χάσει το χαμόγελο του, δεν είναι πρόσχαρο όπως στο παρελθόν, φοβάσαι ακόμα και να διερευνήσεις τι συμβαίνει, φοβούμενος την αντίδραση του γονιού, διότι δεν σε καλύπτει η πολιτεία, η προϊσταμένη αρχή, στις όποιες τυχόν αρνητικές διαθέσεις του γονιού. Δεν είναι συνεργάσιμη η οικογένεια τις περισσότερες φορές. 

  Για τελευταίο αφήνω την περίφημη φράση, που όλο και πιο συχνά ακούμε, από τα χείλη των γονιών των μαθητών του Δημοτικού: " Μα δεν με ακούει, δάσκαλε... Τι να τον κάνω, δάσκαλε; "    

...............................................................................................................................

   Είχα την χαρά σε όλη μου την καριέρα να υπηρετώ σε επαρχιακά σχολεία, με ντόπιους συναδέλφους. Σε αυτά τα σχολεία, όσο κι αν κλείνονται οι οικογένειες στο καβούκι τους, μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει στον περίγυρο σου. Κάποιες φορές παρεμβαίνεις κιόλας, δίχως να πάρει είδηση κανένας κι έτσι πρέπει να γίνεται. Για σκεφτείτε όμως τον εκπαιδευτικό στην απρόσωπη πόλη, στα σχολεία των τριακοσίων και άνω μαθητών, πόση γνώση μπορεί να έχει για τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζουν οι μαθητές του. Και ναι, κάποια γίνονται ορατά εύκολα στο σχολείο κι οφείλομαι να τα αντιμετωπίζουμε αλλά κάποια άλλα δεν γίνονται ποτέ αντιληπτά. Για κάποια βρίσκεται πεδίο συνεννόησης με τους γονείς για τα περισσότερα όμως, αυτό καθίσταται αδύνατο.

  Θυμίζω, το σχολείο είναι κρατικός θεσμός.

  Θα μπορούσε για παράδειγμα ο διευθυντής του σχολείου, να διερευνήσει επίσημα, από τα σημάδια που λαμβάνει στο σχολείο, την κατάσταση κάποιου μαθητή; Να παρέμβει νομικά; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν διαπιστώσει εμφανή σημάδια κακοποίησης, τότε ναι, ειδοποιεί τον εισαγγελέα ανηλίκων.  

  Κι αν δεν μπορεί το σχολείο, υπάρχει κάποιος άλλος υπεύθυνος; π.χ. οι υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων; Ως κοινωνία μας απασχολεί η εξάλειψη τέτοιων φαινομένων ή ξεχνάμε πολύ εύκολα, ως συνήθως; Τελικά ο αποτροπιασμός μας, μέχρι που φτάνει;

    Κλείνω λέγοντας αυτό που όλοι μας βιώνουμε. Το σχολείο φρόντισαν κάποιοι να το απαξιώσουν συστηματικά. Για τους γονείς δεν έχει τον παρεμβατικό ρόλο που είχε στο παρελθόν, για τους μαθητές συνήθως είναι ανούσιο, για την πολιτεία ένα πεδίο ανώφελων πειραματισμών και απορρόφησης κονδυλίων από τα περίφημα ΕΣΠΑ. 

  Κι εκεί οι εκπαιδευτικοί, στην μοναξιά τους, να αντιμετωπίζουν μια ολάκερη κοινωνία, που θεωρεί το σχολείο ως ένα αναγκαίο πάρεργο. Δυστυχώς!!!!

  ΥΓ: Πάντα υπάρχουν και οι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους τον αναγκαίο σεβασμό στον θεσμό του σχολείου. Δυστυχώς, όλο και γίνονται λιγότεροι...

  

.

Bloggers Talking Challenge #2 Σας παρουσιάζω την αγαπημένη μας Μάνια από το Blog: "Καληνύχτα"

Αγαπητοί αναγνώστες μου, συμμετέχοντας στο bloggo-παιχνίδι που ξεκίνησε η αγαπητή Κατερίνα, από το ιστολόγιο της 

                "Pause Blog"-Bloggers Talking Challenge #2                

έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω την αγαπητή φίλη Μάνια, με τις ιδιαίτερες, μυστήριες, μαγικές εγγραφές της, γεμάτες όμορφες φωτογραφίες, ξωτικά και αγάπη στο μπλοκ της: 

                       Κ α λ η ν ύ χ τ α

  Μέσα απ΄το όμορφο αυτό παιχνίδι, έχουμε τη χαρά να γνωρίσουμε  λίγο καλύτερα, ανθρώπους που έχουμε συνηθίσει να τους  διαβάζουμε, να μας συντροφεύουν και ενίοτε να τους αγαπούμε μέσα από τα γραπτά τους. 

Γνωρίστε λοιπόν την Μάνια!!!!!!

Ποια είναι η ιστορία του blog μου;

  Η ιστορία του μπλoγκ μου είναι ιστορικής σημασίας για την γλώσσα το πολιτισμό τα ήθη και τα έθιμα της πολύπλοκης απλής προσωπικότητας, μιας γνήσιας φυσικής ξανθιάς θεάς. Πάρα πολλές χρήσιμες πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό δικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας (ιδιοκτησία χαχαχαχα) από το 2007 για την ζωή μου, έτσι όπως σκοπίμως ακατανόητα καταγράφηκαν και αρχειοθετήθηκαν κάτω από άσχετες ετικέτες. Ένα μπλογκ για μένα από μένα με αγάπη εγώ.... με γραφή παρανοϊκά ακατανόητη, άναρχη, αδόμητη, αμόρφωτη.   Ξεκίνησα να γράφω στην διεύθυνση spiritpblogs.gr και όταν μας έκαναν έξωση από το pathfinder.gr μεταφέρθηκε στη maniaskalinyxta.wordpress.com. Ένα ημερολόγιο λοιπόν που αποκτά ανεκτίμητη αξία από τα σχόλια. Σαν να λέμε "Καληνύχτα μη φοβάσαι δεν σε ξέχασε κανείς".  Το μπλογκ μου φιλοξενεί 43.040 σχόλια και μόνο στην wordpress μπορούσα να τα μεταφέρω. 

Πέντε τυχαία πράγματα που θα ήθελα να μάθετε για μένα…

1. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, ο μεγάλος μου πόθος είναι να με σκαλίσεις και να μάθεις τα πάντα για μένα. Ρώτα με και θα σου πω τα πάντα, άσχετο αν δεν θα καταλάβεις τίποτα και θα σκάσεις τελικά από την πολυλογία μου. 
2. Αυτή τη στιγμή μου πρόσφερε να δοκιμάσω ένα κομμάτι τυρί μμμ πρελούδιο σκέτο, και φοράω μόνο μια φαρδιά μπλούζα και τίποτε άλλο. 
3. Μου αρέσουν οι άντρες, τους θεωρώ μυστήριο της φύσης τρελαίνομαι να τους εξερευνώ. Θεωρώ τις γυναίκες φίλες μου.
4. Ζω στο Μόντρεαλ ως ερωτική μετανάστρια τα τελευταία δέκα χρόνια. 
5. Το παλιό μου παλτό είναι ο σύντροφός μου Για το καλό σου μην προσπαθήσεις ποτέ να του προκαλέσεις σωματικό ή ψυχικό πόνο. Κατά τα άλλα δεν με ενοχλεί καθόλου να με υποτιμάς. 

Ένα τραγούδι που μου δίνει δύναμη:

Ένα; ένΑΑΑ ; Ένα που μου ήρθε αυτή τη στιγμή που γράφω με τίτλο "Che sia benedetta", από το μουσικό φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Σας προσκαλώ να το ακούσετε ...

κι εδώ έχω και τη μετάφραση του https://maniaskalinyxta.wordpress.com/2017/02/12/as-einai-efloghmenh/

Τι σε ενοχλεί στο διαδίκτυο;

Πως είναι δυνατόν να απαντήσω αν δεν γνωρίζω τι είναι διαδίκτυο; Χαος! Μια ματιά στα βασικά με κάνει να θεωρώ πιο δύσκολη την ερώτηση "τι είναι αυτό που σου αρέσει στο διαδίκτυο" Μια τεράστια δεξαμενή -πληροφορίας, γνώσης- που φαινομενικά είναι χωρίς ιεραρχία άναρχη μέχρι τη στιγμή που θα νιώσεις πως η μηχανή αναζήτησης  που χρησιμοποιείς μπορεί να σε καθοδηγήσει όπως γουστάρει στις πληροφορίες :) Με ενοχλούν: Hoax, phishing, pharming, με ενοχλούν όλα τα νομικά και ηθικά ζητήματα. Με ενοχλεί που ενώ νιώθω πως το διαδίκτυο είναι ένα καθαρά αναρχικό μούτρο, θεωρείται από πολλούς όχι πολίτης αλλά πελάτης... και έτσι ξεκαρδίζομαι στα γέλια που νευριάζω,  "με το υφάκι του Εικονικού "γ@μια" που  προβάλλει στο διαδίκτυο καθώς  ουσιαστικά αγ@μητος στην πραγματική του ζωή" 

Γεγονότα που σε «διαμόρφωσαν» στον άνθρωπο που είσαι τώρα:

Δεν θέλω να απαντήσω. Το γεγονός είναι γεγονός και ως γεγονός το μόνο γεγονός  είναι το ότι γεννήθηκα. Μικρές και μεγάλες αποφάσεις, δισταγμοί, επιλογές, και συναισθήματα σε όποια γεγονότα γύρω μου συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη ζωή μου. Έτσι απάντησα χωρίς να απαντήσω. 

Αγαπημένες συνήθειες μου:

Να ακούω μουσική και τραγούδια ως συντροφιά σε ότι κάνω. Να καπνίζω μετά το φαγητό. Να παρακολουθώ ταινίες με παρέα. Να δοκιμάζω τα φρούτα άπλυτα. Να παίζω με κάθε ευκαιρία. Να με παίρνει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω.  

Λόγοι για να μην χάσεις το χαμόγελο σου:

μου ή σου... μπερδεύτηκα η μικρή ξανθιά ... Δεν ξέρω :) 

Θα επιθυμούσα να παραλάβει τη σκυτάλη από μένα, Μαρία Γ. που έχει το μπλογκ Φεύγουμε;

καθώς είναι ένας από τους ανθρώπους που φροντίζει να μη χαθεί το χαμόγελο.

  * Ευχαριστώ τη Μάνια για την αποδοχή της πρόσκλησης και προσκαλώ κι εγώ την αγαπητή Μαρία Γ, να παραλάβει τη σκυτάλη από τη Μάνια, την μικρή ξανθιά μας!!!!!

Bloggers Talking Challenge #2 Παράδοση σκυτάλης-κάλεσμα στον επόμενο

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες, για όσους δεν το γνωρίζουν στη bloggoγειτονιά μας, κυκλοφορεί ένα όμορφο δικτυακό δρώμενο το: 

"Pause Blog"-Bloggers Talking Challenge #2

Η Κατερίνα, στο προσωπικό της ιστολόγιο, όπως θα δείτε στον παραπάνω σύνδεσμο, είχε την έμπνευση και ξεκίνησε ένα ακόμα εμπνευσμένο, διαδραστικό δικτυακό δρώμενο.

Ένα "γαϊτανάκι" διαδοχικών παρουσιάσεων φίλων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των Bloggers.

Μέσα από μια μικρή σύντομη συνέντευξη, στην οποία έχουν την ευκαιρία να απαντήσουν σε κάποια δοσμένα ερωτήματα παρουσίασης.

Έτσι μας δίνεται μια ακόμα ευκαιρία να ανοίξουμε περαιτέρω τις καρδιές μας και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας. Κι εμείς οι παλιοί αλλά και με άλλους που έχουν το "ψώνιο" των ιστολογίων.

Ο Giannis Pit, ο καλός μας φίλος, μου έκανε την τιμή εδώ: 

Bloggers Talking Challenge #2 Σας παρουσιάζω τον Βασίλη Διακοβασίλη 

από το Blog: "Του μυαλού τα γυρίσματα"

να με φιλοξενήσει στο ιστολόγιό του, το " Η δ ύ π ο τ ο ν " 

Στο τέλος παρέδωσα την "σκυτάλη" στην αγαπημένη μας φίλη Mania, την γνωστή δικτυακή μας ξανθιά, με τα μυστήρια ξωτικά της, 

για να είναι η δική μου καλεσμένη στην επόμενη παρουσίαση,

Καληνύχτα  το ιστολόγιό της.

Συνεπώς προσκαλώ για την συνέχεια την αγαπητή μας φίλη:

Μάνια

με τις υπέροχες, λίγο μυστηριώδεις και ιδιαιτέρως "μαγικές" εγγραφές της, 

να μας δώσει τις δικές της απαντήσεις στο όμορφο αυτό δρώμενο-κάλεσμα-παρουσίαση.

Μάνια μου, περιμένω τις απαντήσεις σου για να σε παρουσιάσω αγαπητή φίλη εδώ, στα "Γυρίσματα του Μυαλού μου" !!!!

ΥΓ: Οι ερωτήσεις προσφέρονται και για ενδοσκόπηση 😀😀

 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΛΑΜΙΓΓΟ του MIA COUTTO

 Ένα βιβλίο, που διάβασα τώρα τελευταία, είναι το εικονιζόμενο, από έναν συγγραφέα, τον MIA COUTO, λευκό στο χρώμα αλλά αλλά με αφρικανική ψυχή. 

Γράφει στα Πορτογαλικά την επίσημη γλώσσα της Μοζαμβίκης αλλά την πλουτίζει με πλήθος λέξεων και εκφράσεων από τις γλώσσες των αυτοχθόνων φυλών. Αλλά αν δεν ψάχνουμε σώνει και καλά το χρώμα στη λογοτεχνία, η γλώσσα δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Τα πορτογαλικά μιλιούνται σε πλήθος χωρών, συνέπεια του αποικιοκρατικού παρελθόντος αυτής της μικρής, σήμερα, ευρωπαϊκής χώρας. (πλην της Πορτογαλίας και Μοζαμβίκης, μιλιούνται σε Βραζιλία, Αγκόλα, κ.α.). Για σκεφτείτε το μέγεθος των πιθανόν αναγνωστών, στην πρώτη έκδοση.  Ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίζεται: "Είμαι λευκός αλλά είμαι Μοζαμβικανός."  Αλήθεια, μέσα από ποιες διεργασίες, και πόσο εύκολο είναι σε κάποιον να απορρίπτει την καταγωγή των εξόριστων Πορογάλων γονέων του, από την δικτατορία του Σαλαζάρ (1); Μετά την ανεξαρτησία της Μοζαμβίκης το 1974, αυτός δεν ακολούθησε του 1.000.000 συμπατριώτες του που επέστρεψαν στην Πορτογαλία. Είχε βρει τη δική του Πατρίδα και έμεινε εκεί να την υπηρετήσει. Κύρια εργασία του ως βιολόγος, είναι σε ένα θαλάσσιο πάρκο αλλά και η συγγραφική του ιδιότητα είναι ιδιαιτέρως σημαντική.  Ήταν εύκολο; Ασφαλώς και όχι! Η χώρα του, όπως και οι άλλες πρώην αποικίες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, δυσκολεύτηκαν να βρουν τον βηματισμό τους προς τη δημοκρατία. Ένας αιματηρός εμφύλιος ακολούθησε της ανεξαρτησίας ενώ η διαφθορά ήταν πανταχού παρούσα.  Σήμερα υπάρχει πολυκομματική δημοκρατία, τα προβλήματα φτώχειας όμως είναι πολύ έντονα.

  Στο μυθιστόρημα αυτό, που δημοσιεύτηκε το 2000 διακρίνουμε την αγωνία του συγγραφέα για το μέλλον της πατρίδας του. 

 Είναι η περίοδος που έχει τελειώσει ο εμφύλιος και οι δυνάμεις των κυανόκρανων του ΟΗΕ, αποβιβάζονται στη χώρα με σκοπό να επιτηρήσουν την ειρήνη. Όταν σε ένα στρατόπεδο τους, αυτοί αρχίζουν να εκρήγνυνται με μυστηριώδη τρόπο. Εξαερώνονται πλήρως εκτός... από τα πέη τους που βρίσκονται, χωρίς ζημιά, σε κάποια απόσταση από την έκρηξη. Για την διαλεύκανση της υπόθεσης στέλνεται στην περιοχή ο Ιταλός  λοχαγός Ρίζι, ο οποίος γενικά δυσφορεί με όλη αυτή την υπόθεση που του ανατέθηκε. Δίπλα του, ορίζεται ένας μεταφραστής, ο οποίος είναι κι αυτός  που αφηγείται την όλη ιστορία, Υπογράφει ως "Ο μεταφραστής της Τιζανγκάρα" .

  Στις ανακρίσεις που ακολουθούν, μία σειρά προσώπων δίνουν τις δικές τους ερμηνείες. Άνθρωποι της εξουσίας, ο χριστιανός ιερέας, ο μάγος με τη σοφία των παραδόσεων, η γνωστότερη μάγισσα και πόρνη της περιοχής. 

  Σε όλους κυριαρχούν τα βασανιστικά ερωτήματα για την κατάντια της χώρας τους και όλοι τους βλέπουν την κατάσταση με την δική τους γνώση, εμπειρία και συμφέροντα.
 Θα σταθώ στην "απολογία" του μάγου Αντουρίνιου, ο οποίος ρίχνει όλη την ευθύνη στους ξένους, που για χρόνια καταπατούν τη χώρα του. 

Λέει: "Ακούστε με, κύριοι, εγώ πορεύομαι στη ζήση μου έτσι, στο πρόχειρο, τσιμπολογώντας ό,τι βρω από τα σπλάχνα του μέλλοντος. Γιατί εδώ, στην κωμόπολη μας, δεν έχουμε εγγύηση από κανέναν. Ούτε και η γη, που είναι αποκλειστική ιδιοκτησία των θεών, ούτε και η η γη δεν μπορεί να ξεφύγει από τα κέρδη. Τίποτα δεν είναι δικό μας τη σήμερον ημέραν. Καταφθάνει ένας οποιοσδήποτε ξένος (2), από τη χώρα μας ή απέξω, και μας τα παίρνει όλα και φεύγει, μια και έξω. Μέχρι και το χώμα μας: το παίρνουν και φεύγουν. Δώστε βάση σε αυτό που σας λέω, έχω κάνει αυτοψία: δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν τους, μας ωθούν σε αβέβαιο τόπο και χρόνο".
 Παρακάτω ο ίδιος επιρρίπτει την αποκλειστική ευθύνη της ανόρθωσης της χώρας του, στους αυτόχθονες κατοίκους της:

"Πολύ λόγος γίνεται για την αποικιοκρατία. Εγώ πολύ αμφιβάλλω αν υπήρξε κάτι τέτοιο. Αυτό που έκαναν εκείνοι οι λευκοί ήταν να μας κατακτήσουν. Όχι μόνο τη γη, κατέκτησαν εμάς τους ίδιους, στρατοπέδευσαν μέσα στα κεφάλια μας. Είμαστε ξύλο που μούλιασε μέσα στη βροχή. Τώρα, ούτε φωτιά παίρνουμε ούτε σκιά δίνουμε. Πρέπει να στεγνώσουμε στο φως ενός ήλιου ανύπαρκτου ακόμα. Κι αυτός ο ήλιος μόνο μέσα μας μπορεί να γεννηθεί."
 Υπάρχουν και οι τρυφερές στιγμές στην όλη τη διήγηση του μεταφραστή της Τιζανγκάρα. Μια πολύ όμορφη αφήγηση του ίδιου για την σύλληψη του,  την οποία άκουσε από τον πατέρα του: 

"Κάθε φορά που αυτός με τη μητέρα μου άρχιζαν τα ζαχαρώματα, κι ενόσω το έκαναν, ο ουρανός πάντα ξεσπούσε σε νεροποντή. Χαλασμός κόσμου, και το ζευγάρι δεν έλεγε να ξεκολλήσει αφήνοντας τις αγάπες. Λες και δεν υπήρχε κόσμος ούτε βροχή. Είχαν τους λόγους του: εδώ και χρόνια, χωρίς καμία διακοπή, έφτιαχναν το πρώτο τους το παιδί. Έλεγαν πως κάθε φορά που έσμιγαν τα κορμιά τους, έφτιαχναν κι ένα κομμάτι απ΄το κορμάκι του αναμενόμενου.
  -Απόψε θα φτιάξουμε τα μάτια του.
  Και για να είναι αυτά το προϊόν εκείνης ειδικά της νύχτας, διάλεξαν να κάνουν έρωτα στο φεγγαρόφωτο."

  Στη Μοζαμβίκη, πριν την ανεξαρτησία της, υπήρχε μια πολύ ισχυρή και ευημερούσα ελληνική παροικία. Συμβίωνε μαζί με τους ντόπιους και πλήθος άλλων φυλών, που έδιναν έναν αέρα κοσμοπολιτισμού στην περιοχή. 

Από το επίμετρο του βιβλίου, σας παρουσιάζω κι αυτό το ποίημα, ενός άλλου λευκού, Μοζαμβικανού ποιητή, του Rui Knopfli, που γράφει:

Πηνελόπη

γεννημένη και αναθρεμμένη στο Άλτου-Μαέ

θυγατέρα του Χρίστου της καντίνας

εγγονή του Αριστοτέλη του φουρνάρικου

γειτόνισσα του Καρίμο, του μουνιέ,

της γωνίας,

αδελφή της Ελληνίδας Σοφίας

εξακολουθείς να υφαίνεις

και να ξεϋφαίνεις

ίσαμε το ηλιοβασίλεμα

τη δαντέλα του σεντονιού σου

-ωχρή σκιά του μύθου-

ενόσω προσμένεις

τον ξάδερφο σου Οδυσσέα,

από κει πέρα από το Σιμπούτου

για το χλιδάτο γάμο σου

στη λέσχη.

Είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό και για την παροικία αλλά κυρίως για τη διαχρονική παγκοσμιότητα της ελληνικής γραμματείας.

  Ένα βιβλίο, που στην αρχή σε ξενίζει, ίσως και να σε δυσκολεύει ακόμα να αντιληφθείς πιο είναι το διακύβευμα της όλης υπόθεσης, αλλά όσο προχωράς αντιλαμβάνεσαι τα μεγάλα διλήμματα των λαών που ξαφνικά καλούνται να διαχειριστούν την ελευθερία τους.

  Το βιβλίο των εκδόσεων Gutenberg της σειράς ALDINA, έχει εκδοθεί στο πολυτονικό σύστημα, πράγμα που στην ανάγνωση μου περνούσε απαρατήρητο. Ίσως κάποιοι βαθύτεροι μελετητές της γλώσσας να βρίσκουν ένα ενδιαφέρον στα τονικά σημεία, αλλά στον απλό αναγνώστη, που διαβάζει για να απολαύσει μία ιστορία, δεν του λένε και πολλά πλέον.

ΥΓ: Παρόμοιοι προβληματισμοί για την τύχη των αποίκων, δεύτερης, τρίτης και παραπάνω γενιάς, μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας πρόσφατα το "Μαύρο Αλγέρι" του Αλγερινού, Γαλλικής καταγωγής Maurice Attia. Εκεί τα ιστορικά γεγονότα ήταν πολύ πιο δραματικά.
      Και τα δύο βιβλίο είχαμε τη χαρά να τα διαβάσουμε στα πλαίσια της ανάγνωσης βιβλίων, στη Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας.

  (1) Σαλαζάρ:  António de Oliveira Salazar, Πορτογάλος δικτάτορας, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα του από το 1932 έως το 1968.
  (2) ξένος: Ξένους θεωρεί όχι μόνο τους λευκούς, αλλά και οποιονδήποτε δεν κατάγεται από τα δικά του μέρη.