Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020

Τζον, ο μαύρος φίλος μου...

 

« Γεννήθηκα στην Ροδεσία, μα έφυγα από εκεί μόλις στα δέκα μου χρόνια.
Βρέθηκα εδώ, στον τόπο των γονιών μου, σκληρός τόπος, όλοι μας το ζούμε καθημερινά. Στην αρχή δεν μου άρεσε, ήμουν σαν ένα τρομαγμένο πουλάκι που το πέταξαν στη φωλιά του και το ανάγκασαν να ζήσει στα αγκάθια. Δεν νιώθω σήμερα το ίδιο! Τον τόπο τον αγάπησα και χαίρομαι που έκανα την οικογένεια μου εδώ. »

  Απέναντι μου καθόταν ο Αρτέμης που μου άνοιγε την καρδιά του. Με τα ρούχα της δουλειάς, με τα παραπανίσια κιλά που του πρόσθεσε ο γάμος, με τις καθημερινές του έγνοιες. Με αργές κινήσεις ρουφούσε τον πρωινό καφέ του στο μοναδικό καφενείο του χωριού, παρέα με όσους συγχωριανούς του έμεναν πια σε αυτό. Εγώ, μετά από πολλά χρόνια επισκεπτόμουν το κλειστό πατρικό μου, ας όψεται το κτηματολόγιο με τους τίτλους και τα τοπογραφικά που έπρεπε να μαζέψουμε. Μόλις είχε απαντήσει στην ερώτηση μου γιατί έμεινε στο χωριό.

  Τον ήξερα τον Αρτέμη από το σχολείο, θυμάμαι όταν έφθασε στο χωριό με τους γονείς του και την αδελφή του, όμορφη πολύ φάνταζε στα μάτια μας τότε. Προσαρμόστηκε εύκολα, γρήγορα μπήκε στην παρέα μας, έμαθε τα χούγια μας, έγινε ένας από εμάς. Εμείς φύγαμε, ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας, αυτός έμεινε εκεί να φυλάει το χωριό που γεννηθήκαμε, μαζί με ελάχιστες ακόμα οικογένειες.

«Τι σου έχει μείνει από την πρώτη σου Πατρίδα; Νοσταλγείς κάτι; » είχα όρεξη για κουβέντα, το ραντεβού με τον μηχανικό μου ήταν προγραμματισμένο αργά το μεσημέρι. Μα κι εκείνος έδειχνε να μην βιάζεται. Ανακάθισε στην καρέκλα του, ήπιε μια ρουφηξιά από τον καφέ του, έπιασε ένα τσιγάρο στο χέρι, δεν το άναψε όμως, απλώς το έπαιζε ανάμεσα στα δάχτυλά του.

« Τι θυμάμαι; Λοιπόν , άκου τι έχει σφηνωθεί τώρα τελευταία στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τον Τζον. Ένα παιδί που ερχόταν στο σπίτι μας κάθε Σάββατο, με την παραδουλεύτρα μας, την μάνα του. Μαύρος! Έτσι ζούσαμε εμείς οι λευκοί εκείνα τα χρόνια στα μέρη εκείνα. Ίσως να ήμασταν το πέντε τοις εκατό, αλλά όλον τον πλούτο του τόπου τον κουμάνταραν οι λευκοί. Εμείς ζούσαμε στα όμορφα σπίτια μας, με τις αυλές, τα γκαζόν και τις ψησταριές μας και οι ντόπιοι, οι μαύροι, έτσι τους φωνάζαμε, Μαύρους, έκαναν όλες τις δουλειές για εμάς. Τους πλήρωναν αλλά μην φαντάζεσαι τίποτα σπουδαίο. Ίσα ίσα για να φυτοζωούν.

Δεν έμεναν μαζί μας. Είχαν τα δικά τους χωριά, τα δικά τους σχολεία, τα δικά τους ιατρεία… απλώς δούλευαν για εμάς. Τι κόσμος κι εκείνος; Όλα τελείωσαν το 1980, όταν κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Ζιμπάμπουε την ονόμασαν την χώρα τους από τότε. Οι περισσότεροι λευκοί το έσκασαν σαν τα ποντίκια, αυτοί που έμειναν πίσω λένε ότι ζουν καλά. Δεν ξέρω για τους δικούς μας αλλά η χώρα δεν πάει καλά, φτώχια καταραμένη. Ως συνήθως αυτοί που έχουν χρήματα, ζουν παντού καλά!

»Λοιπόν… για τον Τζον ήθελα να σου πω. Ναι! Αυτός συνομήλικος μου ήταν, κάθε Σάββατο τον έφερνε η μάνα του μαζί της, στο σπίτι μας, Εκείνη έκανε τις δουλειές που της όριζαν κι ο Τζον περιφερόταν τριγύρω, χαζεύοντας τον κήπο μας. Εγώ τον πλησίασα πρώτος, γύρω στα πέντε πρέπει να ήμουν, δεν με είχαν ακουμπήσει ακόμα οι διαχωρισμοί που υπήρχαν γύρω μου, σε όλη την κοινωνία. Το επόμενο Σάββατο, έφερα και την μπάλα μου, παίξαμε αχόρταγα μέχρι την ώρα που τον πήρε η μητέρα του από το χέρι. Το επόμενο Σάββατο, πάλι τα ίδια. Για αν μην τα πολυλογώ, αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Κάθε Σάββατο, εγώ να περιμένω εκείνον κι εκείνος να δει εμένα.

Μια μέρα που έβρεχε, καθίσαμε στο δωμάτιο μου. Εκείνος, όλη τη ώρα κοίταζε ολόγυρα όλον τα πράγματα μου, τον δικό μου πλούτο, που για εκείνον μόνο στα δικά του όνειρα μπορούσε να υπάρξει. Ρούχα πεταμένα εδώ κι εκεί, παιχνίδια, τετράδια, βιβλία, χρώματα. Έβλεπε μα δεν ακουμπούσε. Κανόνας αυστηρός, που τον είχε μάθει από την μητέρα του. Φοβόταν να μην κατηγορηθεί για κάποια κλοπή και χάσει τη δουλειά της. Στον τοίχο ήταν κολλημένος ένας μεγάλος παγκόσμιος χάρτης. Τα κράτη ξεχώριζαν με τα πολύχρωμα χρώματα τους και ο πατέρα μου είχε βάλει μια μπλε πινέζα στη θέση της Ελλάδας. Ο Τζον εντυπωσιάστηκε από τον χάρτη.  Με ρώτησε τι ήταν αυτό με τα πολλά χρώματα και το μπλε να κυριαρχεί, που κρεμόταν στον τοίχο μου. Του εξήγησα , όσο μπορούσα κι εγώ, με τις γνώσεις και το λεξιλόγιο που είχα. Με απορία με ρώτησε αν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτές τις άλλες χώρες. Υπάρχουν, του απάντησα και για να του το επιβεβαιώσω ανοίγω μπροστά του ένα τεύχος του National Geographic  και άρχισα να του δείχνω φωτογραφίες από άλλα κράτη. Κάπου εκεί είχα κι έναν τουριστικό οδηγό της Ελλάδας και συνέχισα την παράξενη ξενάγηση μου, ένας Θεός ήξερε τι του έλεγα. Αυτός ενθουσιάστηκε με τη θάλασσα και τα άσπρα κυκλαδίτικα σπίτια.

»Όταν μεγαλώσω, εκεί θέλω να πάω να φτιάξω ένα σπίτι, μου είπε. Γέλασα, και αναρωτήθηκα  γιατί να αφήσουμε την όμορφη πατρίδα που είχαμε εκεί. Πού να ήξερα; Εγώ, έφυγα άρον άρον από εκεί, χάσαμε και τα σπίτια και τους δουλειές και τις παραδουλεύτρες και την καλοπέραση μας. Στην αρχή μισούσα όποιον μου είχε στερήσει τον παράδεισο στον οποίο ζούσαμε μέχρι τότε. Τους Μαύρους και μαζί και τον Τζον. Τα τελευταία όμως χρόνια, που βλέπω τα δικά μου παιδιά να μεγαλώνουν, ευτυχισμένα θαρρώ είναι, δεν τους λείπει τίποτα, γι’  αυτό δουλεύουμε και οι δυο  γονείς τους, ο πόνος μου έχει μαλακώσει Και κάποιες φορές σκέφτομαι εκείνον τον Τζον. Τι να κάνει; Κέρδισε τη ζωή του; Έχει  οικογένεια, παιδιά; Ζει καλά; Έχει τοποθετήσει κι αυτός έναν χάρτη του κόσμου στο δωμάτιο των παιδιών και τους μιλά για τον κόσμο; Για την Ελλάδα και τα Κυκλαδονήσια που τόσο του έκαναν εντύπωση τότε; Άραγε, θυμάται τον μικρό, λευκό φίλο του, τον Αρτέμης, όπως με φώναζε; Ποιος ξέρει; »

Με τα τελευταία του λόγια, σηκώθηκε απότομα από τη θέση του, άφησε ένα ευρώ για τον καφέ, βγήκε από το καφενείο χαιρετώντας με κοφτά, μετανιωμένος ήδη για την εξομολόγηση του αυτή. Ούτε πρόλαβα να τον αντιχαιρετίσω.

Πηγή φωτογραφίας:   Pedro Luis Raota


Αυτή είναι η πρώτη μου συμμετοχή μου, στην Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης που διοργανώνει 

η Μαίρη στην Γήινη Ματιά της (6ος γύρος). Πατώντας το link, μπορείτε να παρακολουθήσετε τις μέχρι τώρα συμμετοχές στην ιδιαίτερη αυτή σκυταλοδρομία. 

Με τη σειρά μου παραδίδω την παρακάτω φωτογραφία στον επόμενο “δρομέα” μας, τη Ρένα Χριστοδούλου, με τη συνοδευτική λέξη: Ποδηλάτης 


φωτογραφία: Δική μου 


37 σχόλια:

  1. Ένας χάρτης, μια φτωχή πατρίδα που γεννά όνειρα, ερωτήσεις για έναν κόσμο έξω από τη φτώχεια...μια αναπόληση, μια εξιστόρηση για μια άλλη πατρίδα, για διαχωρισμούς ανθρώπων...Πολύ συγκινητική η συμμετοχή σου Βασίλη. Μέσα από τα παιδικά μάτια που δεν βλέπουν διαφορές και δεν έχουν μυηθεί σε διαχωρισμούς, σε άριες φυλές και υποδεέστερες, βιώνουμε κι εμείς το ''μαζί''. ΄Πόσο εύκολο είναι αν δεν υπάρχει το ''δηλητήριο'' που ένθεν κακείθεν σκορπίζεται ανάμεσα στους ανθρώπους!!
    Και η εικόνα για τη Ρένα ενδιαφέρουσα
    Τη εικόνα που παρέλαβες από τη Μαρία δεν τη βλέπω...
    Καλημέρα Βασίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Άννα! Τα παιδιά γεννιούνται αμόλυντα από τέτοιου είδους ιδεοληψίες, μα όσο μεγαλώνουν "μαθαίνουν" ... από τις δικές μας ανασφάλειες. Το "φάρμακο" είναι η γνώση σε συνδυασμό με την παιδεία.
      Παιδεία με αξίες από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, για να μην παρεξηγηθώ
      ΥΓ: Δυστυχώς, για τη φωτο, ο ΗΥ μου, κάνει νερά τώρα τελευταία. Το διόρθωσα.
      Την Καλημέρα μου!!!!!

      Διαγραφή
  2. Πόσο όμορφη ιστορία! Με γρήγορη ροή, αλλά και πόσα μαθήματα! Και συναισθηματικά και κοινωνικά.
    Πόσο αλλιώτικος θα ήταν άραγε ο κόσμος, αν τα παιδιά, δεν μάθαιναν το μίσος, τον ρατσισμό κτλ.
    Τα συγχαρητήρια μου! Χρησιμοποιήθηκε κι η εικόνα κι η λέξη, με τον πιο ωραίο τρόπο!
    Καλό μεσημέρι και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φωτογραφία και κάποιες ιστορίες που γνώριζα, βοήθησαν στο στήσιμο της ιστορίας. Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Την Καλημέρα μου, Μαρινα!

      Διαγραφή
  3. Μου αρέσει ο απλός, κατανοητός τρόπος που εκφράζεσαι. Η ιστορία σου βγαλμένη από την πραγματικότητα την σημερινή. Ο κόσμος των παιδιών είναι αθώος, ανεπιρρέαστος από τις ανθρώπινες ρατσιστικές σκέψεις. Μεγάλωσα σε ξενόγλωσσο σχολείο με κορίτσια που είχαν διαφορετικές θρησκείες, χρώματα μερικές, χώρες, κοινωνικές θέσεις. Όπως καταλαβαίνεις αυτό που περιγράφεις το έχω από μικρή και το πέρασα και στις κόρες μου. Θυμάμαι προ...40κοντα ετείας τον φοιτητή μαύρο γείτονα μας που έπαιζε από το κάγκελο του μπαλκονιού με τα παιδιά μου 3 και 4 τότε ετών και το γέλιο του όταν η μικρή μου του χάίδεψε το μάγουλο και μετά κοίταξε τα δάκτυλα της! Τώρα είναι καθηγητής ογκολογίας στο καρκινολογικό νοσοκομείο της πόλης μας. Θαυμάσια η συμμετοχή σου ειλικρινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Σίγουρα μπορείς να την "αισθανθείς" καλύτερα λόγω των δικών σου βιωμάτων τα οποία πέρασες και στα παιδιά σου. Θετικό παράδειγμα!
      Την Καλημέρα μου, ΑΧΤΙΔΑ!!

      Διαγραφή
  4. Το παρθενικό σου ταξίδι Βασίλη μου στη Σκυτάλη ήταν γεμάτο συγκίνηση και μηνύματα. Ήταν μαστίγωμα στη μνήμη για την παιδική αγνότητα που νοθεύεται από το γαλούχημα των μεγάλων και γενικά της κοινωνίας της δήθεν πολιτισμένης, που δεν ορίζει ούτε χτυπάει τη διαφορετικότητα στα σημεία που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει και όταν πρέπει. Το διαφορετικό δεν είναι αυτό που ονομάζουν κάποιοι φανατισμένοι, και που μετριέται με το χρώμα ή το χρήμα. Το διαφορετικό θα έπρεπε να μετριέται μόνο με το βαθμό του ανθρώπινου ήθους. Σ' ευχαριστώ για την υπέροχη συμμετοχή σου ελπίζω κι εσύ να το απόλαυσες όπως κι εμείς. Όμορφη η φωτογραφία για τη Ρένα! Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα το απόλαυσα αυτό το τόσο ενδιαφέρον και διαφορετικό "παιχνίδι"... μία εικόνα και μία λέξη, οι αλλόκοτες διεργασίες του μυαλού μας... και νάσου μια ιστορία! Κι από ότι φαίνεται άρεσε η ιστορία μου.. και χαίρομαι!
      Την Καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  5. Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μην σχολιάσω την υ π έ ρ ο χ η φωτογραφία σου! Έχει κίνηση, ζωντάνια, μα και δεκάδες μηνύματα, όσα και τα ψίχουλα που ταϊζει τα περιστέρια αυτός ο ποδηλάτης.
    Όσο για την ιστορία σου... είναι σαν να σου έδωσα λίγους πήχεις ύφασμα κι εσύ μαστόρεψες ένα εξαιρετικό κουστούμι. Ανθρώπινη και συγκινητική αφήγηση μιας ιστορίας, που μπορεί να την έχουν βιώσει στ' αλήθεια οι επαναπατρισθέντες απ' αυτές τις χώρες.
    Χάρηκα που ανταμώσαμε Βασίλη μέσα σ' αυτόν τον χαοτικό χάρτη του διαδικτύου.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την φωτογραφία αυτή την τράβηξα στην Κομοτηνή, τέτοια εποχή, πριν μερικά χρόνια. Πιστεύω, όπως το διέκρινες κι εσύ, ότι "λέει πολλά" και κάποιος μπορεί πάνω της να κτίσει μια όμορφη ιστορία. Χαίρομαι κι εγώ που προστίθεμαι στην παρέα σας!
      Την Καλημέρα μου, Μαρία!

      Διαγραφή
  6. Πόσο όμορφος θσ ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο ρατσισμός!
    Τα παιδιά μια χαρά τα βρίσκουν αν δεν τα δηλητηριάζουν οι μεγάλοι.
    Έχει συμβάλει και ο κινηματογράφος σ αυτό με τις ταινίες του.
    Οι κακοί μαύροι και ινδιάνοι, οι καλοί Λευκοί.
    Έκοβαν κι έραβαν την ιστορία όπως ήθελαν, ξεχνώντας όλα όσα έκαναν εις βάρος τους.
    Ωραία η ιστορία σου και συγκινητική, φίλε Βασίλη.
    Ευχαριστώ για την ωραία εικόνα που διάλεξες για μένα.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ο κινηματόγραφος απλώς υπηρετούσε αυτά που ήθελε κάποιος να δει μια συγκεκριμένη εποχή κι αυτά η αμερικάνικη βιομηχανία του θεάματος του τα πρόσφερε απλόχερα. Ο Ρατσισμός έχει βαθύτερες αιτίες, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί αλλά φτάνει που βλέπω κι εδώ μέσα, ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται διαφορετικά.
      Είμαι σίγουρος ότι θα γράψεις μια πολύ, όμορφη ιστορία!
      Την Καλημέρα μου, Ρένα!

      Διαγραφή
  7. Aγαπητέ Βασίλη, Ένα μεγάλο μπράβο για την υπέροχη παρθενική συμμετοχή σου στη Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη. Μέσα σε λίγες γραμμές περιέγραψες τη δουλεία, την καλοπέραση των "ανώτερων" λευκών, την αλλαγή της αφρικανικής ηπείρου στα τέλη του 20ου αιώνα και τους λευκούς που έφυγαν σαν τα ποντίκια αφήνοντας τη γη σε εκείνους που τους ανήκε. Η Αφρική, μια πλούσια σε υπέδαφος ήπειρος, με χρυσό και διαμάντια, βιώνει ακόμη τις συνέπειες της αποικιοκρατίας (βλ. τις γραμμές στο χάρτη, όπως τις σχεδίασαν οι αποικιοκράτες). Και μέσα σε όλα αυτά πρόσθεσες μια αναπόληση, μια ιστορία ανθρώπινη, μια φιλία ανάμεσα σε δύο παιδιά, δύο ανθρώπους, που τι σημασία έχει το χρώμα του δέρματός τους. Μακάρι ο Αρτέμης και ο Τζον να βρεθούν ξανά μια μέρα. Σίγουρα θα έχουν πολλά να πουν, να θυμηθούν, να γελάσουν γλυκά και πικρά. Μένω άναυδη από τη ροή του λόγου σου και την ομορφιά της ιστορίας σου. Χίλια μπράβο, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου! Απόλαυσα τη συμμετοχή μου σε ένα τόσο ιδιαίτερο συγγραφικό δρώμενο. Η γνώση των ιστορικών αληθειών, πιστεύω, ότι μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Παιδική Φιλία, αποικιοκρατία, ρατσισμός, ξεριζωμός, μνήμες... υπήρχαν πολλές έννοιες για να πιαστείς στη συγκεκριμένη ιστορία!
      Την Καλημέρα μου, Mia!

      Διαγραφή
  8. Συγχαρητήρια για την υπέροχη ιστορία που μας χάρισες. Μέσα από το μικρό διήγημά σου και μέσα από την φιλία δύο παιδιών εξιστόρησες ιστορικά γεγονότα και την εκμετάλλευση στα χρόνια της αποικιοκρατία. Και δεν μπορώ να μην κάνω την σκέψη ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν βλέπαμε με τα αθώα μάτια των παιδιών.
    Η φωτογραφία που αφήνεις για τον επόμενο δρομέα πολύ καλή και έτοιμη να διηγηθεί την ιστορία της.
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου. Είναι η παιδική αθωότητα, που δυστυχώς χάνεται όσο μεγαλώνουμε... εκτός κι αν κατορθώσουμε να βλέπουμε μέσα από τα μάτια των παιδιών.
      Την Καλημέρα μου, Ελένη!

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα Βασίλη μου,
    κατ' αρχήν χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι και εδώ κοντά μας στην "Φωτοσυγγραφική σκυτάλη". Η παρουσία σου είναι για μας σημαντική και την απολαμβάνουμε να το ξέρεις.
    Το μικρό σου διήγημα εδώ είναι ένα αφήγημα της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων και της ζωής τους στα πέρατα της γης. Μάλιστα σε μια χώρα όπου τα πράγματα πριν την επανάσταση, (μετατροπή σε Ζιμπάμπουε), ήταν πάρα πολύ δύσκολα και σκληρά.
    Ο λόγος σου είναι όμορφος, απλός, κατανοητός, γεμάτος συναισθήματα και εικόνες. Οι χαρακτήρες σου εδώ έδωσαν ένα μάθημα συνύπαρξης.
    Τα μάτια των παιδιών είναι διαφορετικά. Άδολα, αγνά, με τις αξίες στη σωστή τους διάσταση.
    Μπράβο βρε Βασίλη ειλικρινά.

    Η εικόνα που δίνεις στην Ρένα μου αρέσει. Αγαπημένο μου ποδήλατο, ζεστή εικόνα. Μπράβο.
    Στέλνω την καλησπέρα μου Βασίλη και πάντα τέτοια φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το χάρηκα, βοήθησε η φωτογραφία και κάποια βιώματα από το χωριό μου και βγήκε μια καλά ιστορία. Τα μάτια και η αμόλυντη ψυχή των παιδιών, σίγουρα βλέπουν διαφορετικά τον κόσμο, δίχως τις αγκυλώσεις που κατασκευάζουμε εμείς οι μεγαλύτεροι!
      Την Καλημέρα μου, φίλε Γιάννη!

      Διαγραφή
    2. Να μπορούσαμε φίλε να εμπιστευόμαστε περισσότερο αυτήν την άδολη ματιά ε; Πόσο καλύτερο θα ήταν. Καλησπέρα.

      Διαγραφή
  10. Βασίλη, συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου!!!
    Οι ήρωές σου, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και η ιστορία σου το σενάριο που θα μπορούσε να γράψει η ζωή για τον καθένα από εμάς...
    Το "έστησες" πολύ όμορφα το κείμενό σου. Πέρασες τα μηνύματα που ήθελες να περάσεις, μας έβαλες στο κλίμα της χαλαρής συζήτησης που γίνεται στο καφενείο της γειτονιάς μας και μας άφησες με την ίδια γλυκόπικρη απορία που όλοι μας έχουμε για ανθρώπους που πέρασαν και χάθηκαν κάποια στιγμή για πάντα από τη ζωή μας.
    Και πάλι τα συγχαρητήριά μου!!!
    Καλό ξεκίνημα στη σκυταλοδρομία μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια σου λόγια! Η σκυταλοδρομία "αυτή" ειλικρινά μου αρέσει, και για τον τρόπο που εξελίσσεται και για τις πολύ όμορφες συμμετοχές!
      Την Καλημέρα μου, Ανέσπερη!

      Διαγραφή
  11. Καλησπέρα Βασίλη.
    Πολύ σωστα τοποθετημενη κοινωνικα και συναισθηματικά η αφήγηση σου.
    Μπραβο σου.
    Τι ομορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν κυβερνούσαν οι ψυχές των παιδιών.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Γιούλη, χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου! Δυστυχώς, δεν κυβερνούν τα παιδιά! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι είναι να προσπαθούμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών μας!
      Την Καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  12. Καλημέρα Βασίλη και συγχαρητήρια γιά την συμμετοχή σου στο αγαπημένο μας δρώμενο, με μιά τόσο υπέροχη ιστορία, που διαβάζεται αβίαστα , σταλάζοντας τα μηνύματά της στον αναγνώστη....Συναισθήματα τρυφερότητας γιά την άδολη φιλία δυό παιδιών από διαφορετικούς κόσμους, διωγμός, επαναπατρισμός, εκμετάλλευση των αδυνάμων από τους ισχυρούς....έτσι πορεύεται ο κόσμος μας αιώνες τώρα....Πόσο θα χρειαστεί άραγε ακόμα γιά να εξαλειφθούν τα δεινά του ρατσισμού, της εκμετάλλευσης και της περιθωριοποίησης ανθρώπων, της βίας, των πολέμων, της άνισης κατανομής των αγαθών.....Με συγκίνησε και με προβλημάτισε η ιστορία σου, μου έφερε εικόνες ενός συγκλονιστικού ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ που είχα παρακολουθήσει μερικά χρόνια πριν σχετικά με το καθεστώς αποικιοκρατίας στην Αφρική, τα δεινά των ντόπιων πληθυσμών, τα απάνθρωπα μέσα εξαναγκασμού τους, η ανελέητη εκμετάλλευσή τους, η ευμάρεια των ολίγων και η ένδεια των πολλών....κάτι που δυστυχώς , εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη.... Καλώς ήρθες λοιπόν στην παρέα της φωτοσυγγραφικής μας σκυτάλης και περιμένουμε ανυπόμονα την ιστορία που θα εμπνευστεί η Ρένα μας από την θαυμάσια φωτό και λέξη που επέλεξες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Κλαυδία, που η ιστορία μου σου άρεσε! Η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο πάντα υπάρχει, στις χώρες αυτές όμως η καλοπέραση των λευκών είχε υπερβεί κάθε όριο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ας προσπαθήσουμε να διδαχθούμε εμείς, οι νεότερες γενιές...μπας κι ο κόσμος μας αλλάξει προς το καλύτερο.
      Την Καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  13. Να κι ένας αυθεντικός διάλογος!
    Η σκληρότητα κάθε εποχής μας ακολουθεί
    δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα τελικά.

    Αν βλέπαμε τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που κοιτάζει τον χάρτη..

    Συγχαρητήρια για την πρώτη σου και εξαιρετική συμμετοχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που η πρώτη μου συμμετοχή σε αυτή την ιδιαίτερη σκυταλοδρομία, σου άρεσε. Η φωτογραφία μπορούσε εύκολα να μιλήσει κι από κει και πέρα ήταν θέμα βιωμάτων.
      Την Καλημέρα μου, Κατερίνα!

      Διαγραφή
  14. Εγραψες μια πολύ ανθρώπινη ιστορία διαβάζοντας την υπέροχη εικόνα που σου παρέδωσε η Κανελλάκη.. μέσα από αυτή περιέγραψες με πολύ γλαφυρό τρόπο την ζωή που έβλεπαν τα παιδικά μάτια χωρίς ρατσισμούς και την πραγματική που ήταν γεμάτη από εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα δυστυχώς. Σε όλους τους χάρτες του κόσμου.
    Πολύ ανθρώπινη συγκινητική γεμάτη συναίσθημα η ιστορία σου.
    Η εικόνα που παραδίνεις στην Ρένα πολύ ιδιαίτερη και γεμάτη νοήματα.
    Σίγουρα θα έχει μια όμορφη έμπνευση. Να είσαι καλά
    Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Τα παιδιά γεννιούνται αμόλυντα από το μίσος και όλα τα συνακόλουθα του. Κάτι στραβώνει όμως στο πέρασμα των χρόνων. Κι έτσι βρισκόμαστε σε αυτό το χάλι σήμερα ( αλλά και πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας ). Ευχές μόνο για έναν καλύτερο κόσμο!
      Την καλημέρα μου Σμαραγδάκι-Ρούλα

      Διαγραφή
  15. Καλώς όρισες στην παρέα της φωτοσυγγραφικής σκυτάλης
    Τη χάρηκα την ιστορία και για τις δυνατές εικόνες που κουβαλούν άρωμα παιδικής αθωότητας και επειδή με ταξίδεψε στο παρελθόν, την περίοδο που βρέθηκα στη Νότια Αφρική. Πρέπει να ήταν όταν ο Νέλσον Μαντέλα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Ναι, είδα λευκούς να εκμεταλλεύονται μαύρους. Είδα και μαύρους να εκμεταλλεύονται μαύρους.. Ο ρατσισμός έχει πολλά πρόσωπα..
    Συγκινήθηκε ο Αρτέμης, συγκινηθήκαμε και εμείς. Ανεβαίνω στο ποδήλατο της φωτογραφίας, να συναντήσω την ιστορία της Ρένας.
    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά το θέμα, εκτός απ΄ τον ρατσισμό βέβαια, είναι και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Νέλσον Μαντέλα, σύμβολο αγώνα ζωής που τελικά δικαιώθηκε. Η Νότια Αφρική μετά από ένα σκληρό απαρχάιντ, σήμερα βιώνει τη Δημοκρατία!
      Την Καλημέρα μου, Joanna!

      Διαγραφή
  16. Θα ήθελα να ξεκινήσω το σχόλιό μου από την καταπληκτική φωτογραφία σου με τον άντρα και τα περιστέρια. Είναι υπέροχο το στιγμιότυπο και μου φέρνει έντονα στον νου, ένα σκίτσο που είχα δει στο διαδίκτυο που είχε έναν ηλικιωμένο άντρα στο κρεβάτι του, άρρωστο και από το ανοιχτό παράθυρο είχαν μπει δεκάδες περιστέρια, καθισμένα κοντά του. Το ένα του λέει: "ήρθαμε να δούμε αν είσαι καλά γιατί ανησυχήσαμε που δεν ήρθες σήμερα στο πάρκο"

    Η ιστορία σου, πέρα από συγκινητική και πολυσήμαντη, εκπέμπει και μια αθωότητα που μόνον τα παιδιά και οι αληθινοί άνθρωποι μπορούν να έχουν. Συγχαρητήρια Βασίλη! Με άγγιξε βαθιά.
    Καλώς ήρθες στην παρέα της Σκυτάλης!
    Να είσαι καλά, καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Κομοτηνή, πριν λίγα χρόνια, τέτοια εποχή περίπου. Μόλις είδα τη σκηνή, αυθόρμητα σήκωσα τη φωτογραφική μηχανή και αποθανάτισα τη στιγμή. Ναι μιλά ποικιλοτρόπως και νομίζω ότι θα βοηθήσει την Ρένα Χριστοδούλου.
      Την Καλημέρα μου, Μαρία!

      Διαγραφή
  17. Εξαιρετική ιστορία!
    Και πολύ αληθινή. Είχα ακούσει μια σαν κι αυτή, από έναν παλιό συνάδελφο που είχε έλθει από Ν. Αφρική, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή η πόλη...
    Καλημέρα κ. Διακοβασίλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου! Μια ιστορία από αυτές που σίγουρα έζησαν κάποιοι άποικοι, συμπατριώτες μας στις χώρες με πλούσιο υπέδαφος της Αφρικής!
      Την Καλημέρα μου, Αρτίστα του βωβού!

      Διαγραφή
  18. ωραία, πολύ ωραία ιστορία :) Με πολύ όμορφα μηνύματα...και αυτό το αόρατο ερωτηματικό Τι μου προσφέρει η Πατρίδα μου
    ο
    αλλά ας μην ξεχνάμε πως έχω μέσο τον συγγραφέα όποτε ... για λέγε για λέγε τι έγινε τελικά με τον Τζον?
    Καλή συνέχεια καλό μήνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να έγινε ο Τζων; Αν λάβω υπόψιν μου, την πραγματικότητα της Ζιμπάμπουε, τα πράγματα είναι δύσκολα για τον Τζον! Ίσως κάποια άλλη φορά, γράψω γι΄ αυτόν. Πάντως με έβαλες σε σκέψεις... Την καλημέρα, Μάνια!

      Διαγραφή

Όλα τα σχόλια σας με χαροποιούν και τυγχάνουν απάντησης.

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...