Σάκης ή Δασκαλάκης ...

 

Ο Nass δίπλα στον δικό μας Δασκαλάκη

  Όταν το 2009 ο Σάκης Ρουβάς καταλάμβανε την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον, ο Ελληνικός λαός συνεπικουρούμενος από τα ΜΜΕ, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη διότι έχασε την πρωτιά... Τις ημέρες εκείνες κάποιος έκανε μια ανάρτηση στο twitter, με τον τίτλο "Σάκης ή Δασκαλάκης", παραπονούμενος διότι ο κόσμος ασχολούνταν με τον Ρουβά και όχι με τον νέο, τότε, επιστήμονα Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, ο οποίος είχε λύσει τον περίφημο μαθηματικό γρίφο του Nass (μη με ρωτάτε τι λέει ) και βραβεύτηκε από τον διεθνή οργανισμό της επιστήμης των υπολογιστών ACM, για την καλύτερη διδακτορική διατριβή στην επιστήμη των υπολογιστών. Κορυφαία διάκριση, για όσους γνωρίζουν. Σήμερα οι περισσότεροι έχουμε ακούσει για τον Δασκαλάκη, καθηγητής στο  ΜΙΤ πλέον, εξακολουθούμε όμως να αγνοούμε την αξία της δουλειάς του. Το ίδιο γίνεται ακόμα και σήμερα, με πλήθος νέων Ελλήνων επιστημόνων, που διαπρέπουν στο εξωτερικό και την Ελλάδα και οι επιτυχίες τους περνάνε στα ψιλά των media. Είναι πολλές δεκάδες και δεν είναι υπερβολή αυτό. Ένα μικρό αριθμό τους μπορείτε να δείτε εδώ

  Η ανάρτηση μου γίνεται με την ευκαιρία όλων αυτών των τηλεσκουπιδιών- reallity show, που η ιδιωτική τηλεόραση ταΐζει τον τηλεθεατή καθημερινά. 

  Και δεν με νοιάζει για την πεθαμένη από πλήξη, μεσοαστή νοικοκυρά που περνά την ώρα της ανάμεσα στο fb και την τηλεόραση, αλλά για την νεολαία της πατρίδας μας, τους μαθητές και τις μαθήτριες, που μπροστά τους βλέπουν όλο αυτόν τον οχετό, να του προβάλλεται ως το πρότυπο του επιτυχημένου νέου άντρα ή γυναίκας.

  Το πρότυπο του ωραίου έστω κι αν η ομορφιά είναι εφήμερη, το πρότυπο του ξεπουλήματος του σώματος  με σκοπό την ανάδειξη, το πρότυπο του νταή που όμως αγνοεί τον πραγματικό κόσμο, το πρότυπο αυτής που ψωνίζει ασθμαίνουσα για να κρίνουν το γούστο της, το πρότυπο αυτής που τα δίνει όλα για να κατακτήσει τον γόη γαμπρό κλπ κλπ.

  

Ποιος τις θυμάται; γι΄αυτές μιλά το βιβλίο της Πληροφορικής.

  Το πρότυπο του ανθρώπου της επιστήμης, που κοπιάζει στα θρανία για να πετύχει, που οι  επιτυχίες του αλλάζουν τον κόσμο, παραμένουν αδιάφορες από το σύστημα. 

  Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι ότι οι επιτυχίες όλων αυτών των νέων Ελλήνων επιστημόνων - ισσών, παραμένουν μακριά από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.   Φανταστείτε ότι το βιβλίο της Πληροφορικής του Γυμνασίου, γράφτηκε πριν από μια εικοσαετία για να σκεφτείτε το μέγεθος της τραγωδίας. Το πρότυπο του Δασκαλάκη ( και όχι μόνο), θα έπρεπε να είναι γνωστό σε κάθε νέο της Πατρίδας μας σε αντιδιαστολή με αυτό... της Τούνη που παίζει τον τελευταίο καιρό!

  Τέλος δεν θα υποκύψω στο πειρασμό, να θυμίσω ότι οι νέοι αυτοί επιστήμονες στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταξιώνονται στο εξωτερικό. Δυστυχώς, η αριστεία στην Πατρίδα μας έχει δαιμονοποιηθεί, φοβόμαστε να αναδείξουμε τον άριστο, φοβόμαστε να τον προβάλλουμε. Ευτυχώς όμως, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι και όμοιοι. 

  Τέλος ένας λόγος που χάνονται από την Ελλάδα είναι η ανυπαρξία οποιουδήποτε αξιόπιστου, αξιοκρατικού μηχανισμού. Τον οποίο δεν θέλουν για ευνόητους λόγους. 

Κυρίως κομματικούς... αχ Ελλάδα, πόσο σ΄αγαπώ!