Περί εθνικών θέσεων και παρανοήσεων....

  Σε πρόσφατη ανάρτηση μου στο fb, με αφορμή κάποιο άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ , κάνω μια παρατήρηση για τη χρήση του επιθέτου μακεδονικός από τους βόρειους γείτονες μας. 

Σύμφωνα με επίσημη ντερεκτίβα του κράτους της Βόρειας Μακεδονίας πλέον, όταν δεν αναφέρονται στην κρατική τους οντότητα, θα μπορούν να προσδιορίζουν ότι θέλουν με το επίθετο μακεδονικός, -ή, -ό. 

Για παράδειγμα θα μπορούν να μιλούν για μακεδονική ιστορία, μακεδονική οικονομία, μακεδονική επικράτεια και πάει λέγοντας. Θέτω λοιπόν κάποια ερωτήματα: 
 α) Η συμφωνία των Πρεσπών καλύπτει, την εθνική γραμμή, η οποία έλεγε για σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις; Ασφαλώς και όχι. Εδώ να μην ξεχνάμε την μακεδονική γλώσσα που δέχεται η συμφωνία όπως και την καυτή πατάτα με την μακεδονική εθνότητα.
 β) Όταν αυτοί θα λένε μακεδονική ιστορία, της νεώτερης ιστορίας για να το συγκεκριμενοποιώ, τι εννοούν και τι εμείς; Σίγουρα πάντως όχι τα ίδια πράγματα... και σίγουρα υποστηρίζονται αντίθετες ιστορικές "αλήθειες". Εμείς μιλάμε για τον μακεδονικό αγώνα όπου δόθηκαν πραγματικές μάχες για τη διατήρηση της ελληνικότητας της περιοχής, για τους νικηφόρους πολέμους του 12-13, για τις μαύρες στιγμές των τελευταίων χρόνων του εμφύλιου. Εκείνοι υποστηρίζουν ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι κάτοικοι της περιοχής αυτής, οι οποίοι είτε εκδιώχθηκαν από τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας  είτε βίαια εξελληνίστηκαν οι εναπομείναντες απόγονοι τους. 
Θα μιλάμε για μακεδονική οικονομία και θα αναρωτιόμαστε τίνος; Αν λέγανε για την βορειομακεδονική θα το ορίζαμε αλλά όταν λες μακεδονική, σίγουρα δεν ξέρεις τίνος. 
Θα μιλάμε για μακεδονικά ήθη και έθιμα, τίνος; και μην μου πει κάποιος ότι είναι ίδια, ομοιότητες έχουν αλλά δεν είναι ίδια. κλπ κλπ
  Η εγγραφή μου, ήθελε να καταδείξει τις σοβαρές αδυναμίες της συμφωνίας των Πρεσπών, που όσο κι αν αρέσει στους συμμάχους μας και τους εδώ υποστηριχτές της, όσο κι αν ακούγεται ότι ο Ζάεφ κ ο Τσίπρας θα προταθούν για το Νόμπελ Ειρήνης, μπορεί και να το πάρουν.... εμάς εδώ, στα βόρεια μας ανησυχεί. Μας ανησυχεί διότι βλέπουμε ότι κάποια ζητήματα στα οποία είχαμε σοβαρές ενστάσεις για πολλά χρόνια, τα οποία αρνούμαστε να δεχθούμε ως κράτος, η παρούσα συμφωνία τα παραχωρεί. Και όσα λάθη κι αν έγιναν στο παρελθόν, σε άλλους χρόνους κι άλλες εποχές, αυτή η συμφωνία δεν αντιστρέφεται, δεν έχει δικλείδες ασφαλείας και μονομερούς άρσης των συνεπειών της. Δυστυχώς θα πρέπει να πορευόμαστε κάθε μέρα μαζί της και να τρέχουμε να διορθώνουμε τις συνέπειες της. Μια να ανταγωνιζόμαστε για την ιστορία μας, την άλλη να ανακαλύπτουμε ανύπαρκτες "μακεδονικές" μειονότητες κλπ κλπ. 

Τι ζητώ; 

Σεβασμό στην ιστορική αλήθεια. Δέχομαι ότι στις μεγάλες εθνοτικές ανακατατάξεις των αρχών του 20ου αιώνα δεν ήθελαν να είναι ούτε Έλληνες ούτε Βούλγαροι αλλά κάτι άλλο. Αυτό το άλλο όμως, ψάχνοντας καταγωγικούς μύθους, δεν μπορεί να καπηλεύεται την ιστορία ενός γειτονικού λαού και βεβαίως δεν πρέπει να υποστηρίζει με κανέναν τρόπο λαθεμένα ιδεολογήματα ( ισχυρών όμως γεωστρατηγικών συμφερόντων ) του τύπου Μακεδονίας του Αιγαίου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τους αποδεχθούμε ως φίλους, καλούς γείτονες και συνεργάτες. Αυτό βέβαια, μένει να αποδειχθεί στον χρόνο. 
Η εγγραφή μου, όμως δεν γίνεται γι΄αυτά που λίγο πολύ μας είναι πολύ γνωστά πια.

Σμύρνη

  Σε φεϊσμπουκική ανάρτησή μου, κάποιος φίλος, καλόπιστα θέλω να πιστεύω, βάζει το ερώτημα: Όταν εμείς λέμε Βόρεια Ήπειρος, Μικρά Ασία ή Ανατολική Θράκη... δεν υποκρύπτουμε κάποια αλυτρωτική διάθεση;

    Πιάνω τον εαυτό μου να οργίζεται για λίγο, στη συνέχεια όμως λέω ας το αναλύσω λίγο πιο ψύχραιμα γιατί φαίνεται στη πρεμούρα κάποιων να μας πείσουν, ότι η συμφωνία αυτή είναι το μάνα εξ ουρανού για τη χώρα μας, τρελαινόμαστε σιγά σιγά. Ένα ένα λοιπόν: 
α) Βόρεια Ήπειρος, έτσι αναφέρεται από εμάς η περιοχή της Νότιας Αλβανίας, τρεις φορές η περιοχή απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό, υπάρχει συμπαγής ελληνικός πληθυσμός ο οποίος επίσημα είναι χαρακτηρισμένος ως εθνική μειονότητα από το αλβανικό κράτος, υπάρχει το πρωτόκολλο της Κέρκυρας το οποίο έδωσε αυτονομία στην περιοχή, το οποίο δυστυχώς ποτέ δεν εφαρμόστηκε κλπ κλπ. Μιλάμε για 400000 Έλληνες, από τους οποίους οι 150000 παραμένουν εκεί και οι υπόλοιποι βρίσκονται στη χώρα μας, ως οικονομικοί μετανάστες. Η Αλβανική κυβέρνηση, μέσα στην χρόνο συρρίκνωσε την περιοχή της ελληνικής μειονοτικής ζώνης σε 99 χωριά. Άρα εδώ έχουμε ελληνική παρουσία την οποία οφείλουμε να υποστηρίζουμε και επιπλέον οι σχέσεις των χωρών μας είναι σε τέτοιο επίπεδο σήμερα, που δεν δικαιολογούν καμία τέτοια "αλυτρωτική"  σκέψη.  
β) Μικρά Ασία, πρώτη φορά αναφέρεται έτσι από τους πρώιμους βυζαντινούς συγγραφείς (4ος -6ος αιώνας) κι έτσι μας είναι γνωστή σήμερα ακόμα η περιοχή αυτή, για τον απλό λόγο ότι μέσα στη συλλογική μας μνήμη, ακόμα ακούμε τις φωνές των ελληνικών πόλεων από την αρχαιότητα ως την καταστροφή της Σμύρνης, ακόμα ζούμε τον ξεριζωμό ενός εκατομμυρίου Ελλήνων από την περιοχή, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Δεν νομίζω ότι μέσα στο μυαλό κανενός περνά η σκέψη ότι ο όρος, πέρα από τη μνήμη που οφείλουμε να έχουμε, υποκρύπτει κάποιον αλυτρωτισμό. Ούτε φυσικά μπορούμε να υποκαταστήσουμε τον όρο με το Οθωμανικό: Ανατολία, αποδεχόμενοι την Τουρκική λογική. 
γ) Ανατολική Θράκη, η οποία σήμερα είναι το ένα κομμάτι της Θράκης το Τουρκικό (Trakya), το δεύτερο είναι το βόρειο,το Βουλγάρικο (Тракия/Тrakija ) και το τρίτο, το ανατολικό κομμάτι,  η ελληνική Θράκη.  Κι εδώ οι μνήμες των Ελλήνων, που εκδιώχθηκαν είτε από τη Βόρεια είτε από την Ανατολική Θράκη ( στην οποία ανήκει και η Κωνσταντινούπολη ) παραμένουν ισχυρές, κανένας αλυτρωτισμός όμως δεν μπορεί να υπάρξει έναντι αυτών των περιοχών. Μην μας ζητάτε όμως να απαρνηθούμε το όνομα Κωνσταντινούπολη, έναντι της Ινσταμπούλ, η Πόλη έχει έναν ισχυρότατο συμβολισμό για τους Έλληνες, είναι κομμάτι που καθορίζει το είναι του Λαού μας, ένα κομμάτι που δεν αφαιρείται ανώδυνα. 
Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα, ότι οι παραπάνω όροι, δεν μπορούν να διαγραφούν από

Το Πέραν στις δόξες του

το λεξιλόγιο μας, στο όνομα καμίας πολιτικής ορθότητας, διότι είμαστε υποχρεωμένοι, από την εθνική μας συνείδηση και μόνο, να μην ξεχάσουμε τίποτα από τα παραπάνω. Επικράτησε ο όρος χαμένες πατρίδες για όλες τις παραπάνω περιοχές. Ας λέμε καλύτερα αλησμόνητες πατρίδες, διότι σήμερα πλέον πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, αλλά η καρδιά μας αρνείται να ξεχάσει όλες τις περιοχές που κάποτε κατοικούσαμε και σήμερα δεν έχουμε πλέον.                           

Το καταραμένο πεύκο....

 

  Και μετά από δεκαετίες ολόκληρες δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας, με ανθρώπινα θύματα για πολλοστή φορά (Ικαρία 1993, Πελοπόννησος 2007, Μάτι 2018 ), ξαφνικά ανακαλύψαμε τον φταίχτη. Το πεύκο. 

Το καταραμένο πεύκο, όπως το χαρακτήρισε κάποιος πυροσβέστης από την τηλεοπτική οθόνη. Κι άρχισαν αμέσως και άλλοι να πιπιλίζουν την καραμέλα, ότι εγκληματούμε όταν αναδασώνουμε μια περιοχή με πεύκα, ενώ υπάρχουν άλλα δέντρα τα οποία έχουν αντιπυρικές ιδιότητες. Επικαλούνται τον αείμνηστο καθηγητή οικολογίας, το Νίκο Μάργαρη, ότι θα πρέπει να αφήνουμε τη φύση να αντιδρά μόνη της και όχι να αναδασώνουμε μια περιοχή εμείς οι άνθρωποι. Έχει κάποιος την εντύπωση ότι στις πολλές χιλιάδες στρεμμάτων δασών που καίγονται κάθε χρόνο, γίνεται αναδάσωση; Η φύση φροντίζει, αλλού εύκολα, αλλού δύσκολα να επαναφέρει την κατάσταση. Αναδασώσεις γίνονται, κυρίως, εκεί απ΄ όπου η φωτιά πέρασε πολλές φορές και η φυσική αναγέννηση του περιβάλλοντος καθίσταται δύσκολη.

  Το πεύκο είναι ενδημικό είδος, απόλυτα προσαρμοσμένο στο κλίμα της μεσογείου και φυτρώνει έτσι κι αλλιώς δίχως τη βοήθεια μας. Είναι καταδικασμένο να καεί κάποια μέρα, όποιος έχει στοιχειωδώς περπατήσει μέσα σε πευκοδάσος και έχει παρατηρήσει το έδαφος γεμάτο πευκοβελόνες και τα χαμηλά ξεραμένα κλαδιά του, σε συνδυασμό με τη ρητίνη που τρέχει απ΄ τον κορμό των δέντρων, καταλαβαίνει τι λέω. Κάποιοι προτείνουν να φυτεύουμε σκίνα, κισσούς, πλατάνια, βελανιδιές... από πανεπιστημιακούς τα άκουσα (!), προτάσεις που δείχνουν πόσο άσχετοι είναι με το ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας. Μπορεί να γεμίσει η Αττική πλατάνια; Γιατί άραγε δεν υπάρχουν; ( τα πλατάνι ως γνωστό είναι υδροχαρές φυτό ). Μπορείτε πάλι να φανταστείτε ένα δάσος από σκίνα ή κισσούς;

 Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να ανακηρύξουμε το πεύκο ως εχθρό μας αλλά να αντιληφθούμε ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με το πευκοδάσος, αυτή τη ευλογία της πατρίδας μας.

   Όχι μέσα στο δάσος αλλά μαζί με το δάσος. Το δάσος θέλει το δικό του χώρο και οι οικισμοί τον δικό τους. Δεν γίνεται να κτίζουμε μέσα στο δάσος ( καταπατώντας το, με την ανοχή της πολιτείας μας ) και στη συνέχεια να το ανακηρύσσουμε ως εχθρό μας, ενώ μέχρι χθες αισθανόμαστε υπερήφανοι που απολαμβάναμε την ομορφιά και τη δροσιά του.
  Δυστυχώς, ο σύγχρονος αστικός πληθυσμός, έχει χάσει την επαφή του, με τη λειτουργία της φύσης.  Ιδιαίτερα εκεί όπου ο άνθρωπος, πρέπει να συμβιώσει με το δάσος. Το δάσος θέλει διαχείριση. Καθάρισμα, κόψιμο των γερασμένων δέντρων κλπ. Και εδώ αρχίζουν οι πολιτικές ευθύνες:

Δασική υπηρεσία: Την έχει αφήσει το κράτος μας στη τύχη της. Όταν το 20% του εδάφους της πατρίδας μας είναι δασικό, πηγή πλούτου εκτός από ομορφιάς, η δασικές υπηρεσίες της πατρίδας μας είναι ουσιαστικά διαλυμένες.
 Δασοπυρόσβεση: Καλύτερα να μιλάμε για πρόληψη. Πόσα χρόνια έχουν να γίνουν αντιπυρικές ζώνες ή να καθαριστούν οι υπάρχουσες;
 Αυθαίρετοι οικισμοί: Οι οποίοι πρώτα κτίζονται κατά τη βούληση των αυθαιρετούχων και εκ των υστέρων νομιμοποιούνται, χωρίς τις στοιχειώδεις προβλέψεις ενός οικισμού. Μια πλατεία για παράδειγμα. *
 Σχέδιο Ξενοκράτης, ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά κύριο λόγο. Εδώ αρχίζει ο φόβος, για όποιον αντιλαμβάνεται λίγο τα πράγματα. Δήμοι και περιφέρειες υποστελεχωμένες, δίχως ειδικούς, με ανύπαρκτους μηχανισμούς, που περιμένουν μια οποιαδήποτε εντολή απ΄το Δήμαρχο, ο οποίος μπορεί να λείπει την κρίσιμη στιγμή, με υπεύθυνους πολιτικής προστασίας ανθρώπους άσχετους τις περισσότερες φορές, δίχως σχέδια δοκιμασμένα για κάθε δυσμενή κατάσταση, δίχως τις αναγκαίες υποδομές. Σχέδιο Ξενοκράτης, εν πολλοίς προβληματικό, με μοίρασμα σε πολλές διαφορετικές υπηρεσίες αρμοδιοτήτων, ψάχνοντας τον υπεύθυνο στην κρίσιμη στιγμή, δίχως διάθεση διόρθωσης των σοβαρών αδυναμιών του.

Πώς πήραν οικοδομική άδεια, τα άνω οικήματα;
Διότι νερό και ρεύμα κάποιος τους έδωσε!

Στο Μάτι μας λένε δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης. Έστω αν δινόταν, με ποιον τρόπο οι δύο εμπλεκόμενοι Δήμοι, θα μπορούσαν να ειδοποιήσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Εδώ μια καμπάνα εκκλησίας, σίγουρα υπάρχει, δεν κτύπησε με εκείνον τον δαιμονισμένο τρόπο, που ειδοποιεί ότι έχουμε φωτιά. Αλλά μάλλον αυτά είναι άγνωστα στους σημερινούς αστούς.
   Κλιματική αλλαγή: Είναι εδώ και όποιος την αγνοεί απλώς εθελοτυφλεί. Και δεν μιλώ για τον απλό πολίτη αυτής της χώρας. Μιλώ για τις πολιτικές ηγεσίες, που έχουν την ευθύνη να υπολογίσουν πια, αυτή τη σοβαρότατη παράμετρο στους όποιους σχεδιασμούς τους.
Κυβέρνηση και πολιτικοί: Ανευθυνο-υπεύθυνοι, έρχονται εκ των υστέρων να μοιράζουν επιδόματα, χαμένοι στην αδυναμία τους την ώρα της κρίσης, υποσχόμενοι ότι θα τα αλλάξουν όλα. 25 χρόνια, τουλάχιστον, καιγόμαστε και αυτοί στο ίδιο μοτίβο.... νομιμοποίηση αυθαιρέτων, αδυναμία ( μάλλον ηθελημένη) επιβολής του νόμου στις εξόφθαλμες οικιστικές παρανομίες.

  Τέλος, για τρίτη φορά, μετράμε ανθρώπινα θύματα, από πυρκαγιές την τελευταία 25/ετία. Κάθε φορά και περισσότερα. 

  Επιτέλους, πιστεύω, έφτασε η ώρα, η πολιτεία μας, αυτή που μας έχει απογοητεύσει για πολλοστή φορά, να αναλάβει τις ευθύνες της και να φροντίσει να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
  Και ένα τελευταίο, οι κατασκηνώσεις και το Λύρειο ίδρυμα, με παιδιά και γέροντες, φρόντισαν και εκκένωσαν τις εγκαταστάσεις τους έγκαιρα. Πιστεύω, διότι συναισθάνονταν την ευθύνη τους έναντι των φιλοξενούμενων τους. Την ίδια ευθύνη, δυστυχώς, δεν επέδειξαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαχείριση της κρίσης εκείνης της Δευτέρας (23-7-18). 

Και υπάρχουν ευθύνες εδώ και πρέπει να αποδοθούν. Αλλαγή της κρατικής νοοτροπίας και απόδοση ευθυνών. Στο όνομα των θυμάτων, στο όνομα των συγγενών τους, στο όνομα όλων των πολιτών αυτής της χώρας.

 * Την ανευθυνότητα των πολιτών πρέπει να τη "θεραπεύει" το κράτος, όχι τα την επιβραβεύει....

Ως ελάχιστη θύμηση!

  Ξημερώνει. Από τη νύχτα βρίσκομαι στο πολυβολείο, το οποίο την προηγούμενη νύχτα, είχαμε αποκαλύψει η ομάδα θέσης. Κοιτάς ευθεία μπροστά, αν στη θάλασσα έχουν εμφανιστεί τα εχθρικά πλοία με την ημισέληνο. Καθαρός ο ορίζοντας. Ούτε κανένα αεροπλάνο ακούστηκε. Όλη τη νύχτα περιμέναμε. Ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Για εμάς δεν υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν υπάρχει σχέδιο δεύτερης αμυντικής γραμμής. Βρισκόμαστε σε ένα από τα νησιά της ανατολικής Ελλάδας, στα σύνορα με την Τουρκία. Πολεμάς και νικάς ή πέφτεις εκεί. Πολεμάς με το όπλο που σου εμπιστεύτηκε η πατρίδα  για την οικογένεια σου, που είναι εγκλωβισμένη στον τόπο της, το νησί σου, την Πατρίδα σου.  Είμαστε εθνοφύλακες μαζί με τους έφεδρους και τους φαντάρους από όλη την Ελλάδα. Θα πολεμήσουμε εκεί στην πρώτη γραμμή διότι πίσω μας, βρίσκεται το σπίτι μας, και πίσω από το σπίτι μας η θάλασσα,  το ελληνικό Αιγαίο. Κι εμένα, εσένα, τον γείτονα μου, μας επέλεξε η μοίρα, εκείνη την ημέρα να βρισκόμαστε εκεί.  Δεν χρειαζόμαστε ούτε αποδείξεις εθνικοφροσύνης, ούτε να ωρυόμαστε εναντίον κανενός, διότι, απλά είμαστε εκεί. (   Μάρτης 1987 -  Ιανουάριος 1996 )

  Η σκέψη μου πάντα βρίσκεται κοντά σε εκείνους, που επέλεξαν να μένουν στα ακριτικά νησιά μας, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο. 

Μπορεί εμείς σήμερα, που κατοικούμε στη μεσόγεια Ελλάδα να φιλοσοφούμε επί διαφόρων, να ανταγωνιζόμαστε σε πατριωτικές κορώνες και εύκολες θυσίες, αλλά κάποιοι άλλοι θα ξυπνήσουν στα ορύγματα, της πρώτης γραμμής. Κάθε ημέρα που ξημερώνει για αυτούς, ειδικά σήμερα που η Τουρκία, μας δίνει καθαρά το σήμα, ότι διεκδικεί χώρο του Αιγαίου, είναι και μια ημέρα ειρήνης την οποία θέλουν να ζήσουν.

Ξορκίζουν τον πόλεμο, δεν τον θέλουν δεν θα τον αρνηθούν όμως αν τους επιβληθεί. 

  Εκνευρίζονται με όλους εκείνους τους πατριδοκάπηλους που "πολεμούν" από τις τηλεοράσεις ή από το πληκτρολόγιο  του Η/Υ τους, πίνοντας και καμιά φραπεδιά. Οι νησιώτες ξέρουν πολύ καλά, ότι μέχρι να παρουσιαστούν αυτοί στα κέντρα επιστράτευσης, στον τόπο τους, όλα θα έχουν κριθεί. Μόνος σύμμαχος τους, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Τις οποίες εμπιστεύονται διότι καθημερινά βρίσκονται δίπλα τους. Από τους πολιτικούς έχουν δίκαια παράπονα. Απομόνωση τον χειμώνα, κατάργηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων, κατάργηση κάθε κινήτρου για να ζεις εκεί, στους ακριτικούς βράχους του Αιγαίου. Από τους πολιτικούς ζητούν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίζουν την Ειρήνη. Με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε δόγμα, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος, δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι με πολιτικά μέσα ή δια της στρατιωτικής ισχύος. Την Ειρήνη θέλουν και μόνο αυτή. 

Αυτά τα λίγα, σήμερα που ο ουρανός γκριζάρει επικίνδυνα ( παραμονές της 25ης Μαρτίου ), ως ελάχιστη θύμηση, στους συμπατριώτες μου, που παραμένουν εκεί για να φυλάνε τις σημερινές μας Θερμοπύλες!!!!

Με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας ποιητικής συλλογής

 

  Η αίθουσα γεμάτη, φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, άνθρωποι που εκτιμούν τον Πάνο και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Στην παρέα που κάθομαι, προτού ξεκινήσει η παρουσίαση, συζητάμε για τα θέματα της επικαιρότητας. Για τον δικαστήριο, που αθώωσε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας, ο οποίος ήταν κατηγορούμενος για ένα δημοσίευμα γεμάτο μίσος για τους ομοφυλόφιλους. Δεν μας σόκαρε τόσο ο λόγος του, συνηθισμένοι είμαστε, έχουμε ακούσει και χειρότερα (πιθανόν), όσο αυτή καθαυτή η απόφαση του δικαστηρίου. Η οποία ένα μόνο μήνυμα εκπέμπει, ότι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και αυτό σε μια χώρα της δημοκρατικής δύσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου προσφέρουν σήμερα οι πολιτειακοί θεσμοί. 

  Συζητήσαμε για την ανυπαρξία πολιτικής στήριξης για το βιβλίο από το αρμόδιο υπουργείο του πολιτισμού, με την κοιμώμενη στα έδρανα της βουλής υπουργό, άνθρωπο της Τέχνης όμως κι αυτή κατά τα άλλα. Ως παράδειγμα έφερα την απουσία της Ελλάδας από την έκθεση βιβλίου της Λειψίας, που γίνεται αυτές τις ημέρες, όπου είναι αφιερωμένη στα Βαλκάνια, τις μειονότητες, τους πρόσφυγες με την Ελλάδα απούσα, ενώ όλες οι άλλες γειτονικές μας, Βαλκανικές χώρες είναι παρούσες. Μάλλον εμείς είμαστε πολύ "χάι" για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
  Συζητήσαμε για τον κουμπουροφόρο Ιβάν, που σοκάρει το Πανελλήνιο, δικαίως αλλά και υποκριτικά, μιας και η όλη υπόθεση των ανώνυμων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, δεν είναι και η πιο αθώα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπόθεση. Για τον ΜΠΑΟΚ!
  Συζητήσαμε για την αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι αναπληρωτές, διεκδικώντας μόνιμο διορισμό επιτέλους. Οι οποίοι καλύπτουν τις χιλιάδες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χρόνο αλλά για την πολιτεία, φοβάμαι και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είναι αόρατοι. Για την απίστευτη γραφειοκρατία, που καταδυναστεύει το δημόσιο (και τα σχολεία), ειδικά σήμερα στην εποχή των διαδικτυακών διεπαφών και των ταχυτήτων, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό.
  Για τους νέους της Πατρίδας μας, που άλλοι παλεύουν για να εισαχθούν στη σχολή των ονείρων τους, άλλοι παλεύουν για να επιβιώσουν εντός των τειχών ( όπως οι συνάδελφοι μου αναπληρωτές αλλά και χιλιάδες άλλοι νέοι του ιδιωτικού τομέα ) και για τους άλλους που πήραν των "ομματιών τους" για τα ξένα δίνοντας εκεί τον αγώνα τους.

  Λίγο αργότερα, ο Πάνος, διαβάζοντας ένα από τα ποιήματα του, την Αντανάκλαση, τελειώνει ως εξής: "...είμαστε εκείνοι που ξεκινήσαμε το γέλιο
                          για να τελειώσουμε το κλάμα."

  Ο Πάνος Ιωαννίδης, ανήκει στη γενιά της μελαγχολικής αριστεράς, της απογοητευμένης αριστεράς, μιας γενιάς μορφωμένης, άξιας, που ξεκίνησε της ζωή της με ελπίδα, που οι γονείς τους μπορούσαν να τους προσφέρουν "τα πάντα για να κτίσουν το μέλλον τους". Και σήμερα βιώνουν μια Πατρίδα χρεωμένη και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά. Είναι αισιόδοξοι, αλίμονο αν δεν ήταν. Φτιάχνουν οικογένειες, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παλεύουν καθημερινά σε μια απόλυτα ανταγωνιστική κοινωνία και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τίτλος της 2ης ποιητικής του συλλογής, ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ ( το βαγόνι-μηχανή, που σέρνει όλη την αμαξοστοιχία ), για μένα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω, ότι η δική του και οι νεότερες γενιές, θα σύρουν την πατρίδα μας προς τα εμπρός. Πιστεύω, ότι είναι σοφότεροι από εκείνους που προηγήθηκαν, ελπίζω περισσότερα σε αυτούς, απ΄ ότι σε όλους εκείνους, που δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν στην Πατρίδα μας. 
  Η δική μου γενιά, είχε την αντίστροφη πορεία. Μεγαλώσαμε στη βουή της μεταδικτατορικής Ελλάδας, φτιάξαμε μύθους αβάστακτους για την αριστερά και τη δεξιά, φτιάξαμε τη ζωή μας στα χρόνια της ευημερίας και σήμερα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούμε καθημερινά να ξορκίσουμε τις σκιές των δικών φταιξιμάτων για το χάλι μας. Κι όσο κι αν αρνούμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν συμμετείχαμε όλοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια λυγίζουμε. Ναι, δεν βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο μέλι αλλά τους ανεχθήκαμε... τους ανεχθήκαμε και αυτό είναι αρκετό για να αναρωτιόμαστε αν τα κάναμε όλα σωστά εκείνα τα χρόνια!

  Φίλε μου Πάνο, μακάρι η δική σας γενιά να τελειώσει το κλάμα και όχι απλώς να τελειώσετε με κλάμα, πάνω στα ερείπια μια χώρας που δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, ζώντας το παρόν σε παρελθόντα χρόνο. Δικαιούστε να είστε αισιόδοξοι, δικαιούμαστε να είμαστε απαισιόδοξοι! Το παλεύουμε όμως και οι δύο και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Καλή συνέχεια,  φίλε μου.

Υ.Γ. Χάρηκα την παρουσίαση της φίλης φιλολόγου Βιολέτας Στυλιανίδου, χάρηκα γενικότερα που τα ξαναείπαμε μετά από καιρό.

Πάνος Ιωαννίδης. Δραμινός ποιητής και συγγραφέας.
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της παρουσίασης της τελευταίας του ποιητικής συλλογής ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το Φθινόπωρο αναμένουμε τη συνέχεια των περιπετειών, του ιδιωτικού ντετέκτιβ Πέτρου Ριβέρη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αυτή τη φορά.

Δείτε την παρουσίαση, πατώντας εδώ

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Αχ! αχ!

Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου, υπόθεση φωτοτυπίες, έγιναν κι αυτά....

28 Δεκ 2011

Ποιος να το φανταζόταν, ότι το σχολικό έτος 2011-12, ένα από τα θέματα που θα μας απασχολούσε σε καθημερινή βάση - μέσα στα σχολεία - θα ήταν τα σχολικά εγχειρίδια.

-Μάθαμε τίποτε κύριε διευθυντά;
-Θα έλθει το β΄τεύχος Γλώσσας ή να αρχίσω τις φωτοτυπίες;
-Το χαρτί για το φωτοτυπικό τελείωσε!
-Το φωτοτυπικό πάλι χάλασε!
-Πάλι έχασαν τη χτεσινή φωτοτυπία.
-Μα η άσκηση αυτή θέλει χρώμα και χρώμα στη φωτοτυπία δεν φαίνεται!!!!
-Κύριε, στο βιβλίο που μας δώσατε η άσκηση είναι λυμένη από τους περσινούς μαθητές...
Υπάρχουν ακόμα ελλείψεις, και όχι σε δεύτερα και τρίτα τεύχη . Το υπουργείο απαντά ότι τα βιβλία έχουν δοθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους! Στα σχολεία οι δάσκαλοι καθημερινά φωτοτυπούν.
Πληρώθηκαν τα βιβλία από τον ΟΕΔΒ! Ξαναπληρώνονται σε χαρτί φωτοτυπικού και σε σέρβις των Φ/Μ. Σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης μάλιστα!!!
Μα το πιο περίεργο είναι οι απόψεις που ακούγονται επίσημα, ότι με τα νέα αναλυτικά προγράμματα πάμε για κατάργηση του βιβλίου. Ο εκπαιδευτικός θα παράγει μόνος του το διδακτικό υλικό που χρειάζεται!!!
Ο δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου, με τη πληθώρα των διαφορετικών μαθημάτων, πως μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Τι θα γίνει; Σίγουρα τα βοηθήματα των ιδιωτών θα μπουν από την πόρτα ( όχι από το παράθυρο)  στα σχολεία .
Είναι πολλά τα βιβλία που εκδίδονται και πολλά τα έξοδα; Τότε να μια λύση, πρόχειρη, μπορούν να υπάρξουν και άλλες.
Εκδίδει το κράτος μόνο το βασικό εγχειρίδιο, όχι τετράδια μαθητών κλπ. Τα βιβλία χρεώνονται στο μαθητή ή το γονέα, με την υποχρέωση να επιστραφούν σε καλή κατάσταση στο τέλος του σχολικού έτους. Αυτά παραδίδονται στην επόμενη τάξη. την επόμενη χρονιά. Το κράτος συμπληρώνει μόνο τις πραγματικές ελλείψεις π.χ. από φθαρμένα ή αύξηση μαθητών. Σκεφτείτε το!
Υ.Γ. Πότε θα δούμε τιμωρία αυτών που φταιν για το φετινό χάλι
;

Ιθαγένεια...να δοθεί ή να μην δοθεί!!!

Άλλο ένα θέμα, που σήμερα πια είναι λυμένο.

10 Ιαν 2010

Ασφαλώς και έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το θέμα αυτό.
Από τη μια υποστηρίζεται ότι μια χώρα, δίχως επαρκή φύλαξη των συνόρων της και ήδη με ένα στους δέκα κατοίκους της να είναι αλλοδαπός, θα ήταν άστοχο να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια μέσα από μια διαδικασία, που το κύριο κριτήριο της θα είναι τα πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα!
Από την άλλη υποστηρίζεται ότι είναι άδικο χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες, πολλοί από αυτούς απόλυτα ενταγμένους στην ελληνική πραγματικότητα, να είναι όμηροι ενός άδικου συστήματος και να απειλούνται καθημερινά με την απέλαση σε μια χώρα με την οποία ίσως δεν έχουν κανένα δεσμό πια!

Προσωπικά δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στα παιδιά αυτών των ανθρώπων, που είτε γεννήθηκαν στη χώρα μας είτε ήλθαν στην πατρίδα μας σε μικρή ηλικία και βρίσκονται μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

 Παρακολουθούν τα μαθήματα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία, γενικά διαμορφώνουν άποψη με κεντρική ιδέα το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, τα περισσότερα διδάσκονται ακόμα και την ορθοδοξία.
Παιδιά χαμένα ανάμεσα σε δυο πατρίδες! Την πατρίδα που τους λένε ότι κατάγονται οι γονείς τους και την πατρίδα στην οποία ζουν και "μεγαλώνουν". Πολλές φορές αγνοούν ακόμα και τη γλώσσα των προγόνων τους, τα έθιμα τους την ιστορία τους. Ξένα κι εκεί το καλοκαίρι που επισκέπτονται τους συγγενείς τους, ξένα κι εδώ! Στις τάξεις των ελληνικών σχολείων αυτά τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν από τα δικά μας. Μεγαλώνουν, προοδεύουν! Κάποτε όμως θα 'ρθεί το κράτος μας και θα τους πει: "Φίλε μου είσαι ξένος, δεν μου κάνεις!"
Μήπως πρέπει να διορθώσουμε κάποτε αυτήν την αδικία;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΑ κλπ...

( " Σκανδαλο Βατοπεδίου", συνέχεια, 2018, όλοι αθώοι... )

26 Οκτ 2008

Παρά την αγάπη και το σεβασμό που έχω για το Άγιον Όρος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα. 

Αυτό της χρήσης των περίφημων χρυσόβουλων!!

Ήταν γνωστό ότι στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπήρχαν μεταξύ των άλλων θησαυρών και κτητορικοί τίτλοι. Προσωπικά φανταζόμουν ότι οι τίτλοι αυτοί είχαν μουσειακή αξία ή το πολύ πολύ καθόριζαν το δικαίωμα κτήσης των μονών επί του Όρους. Φανταζόμουν ότι μετά από τόσον καιρό... τα εκτός Όρους εδάφη,  είχε φροντίσει το Ελληνικό κράτος να τα αποδώσει σε αυτούς που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Δεν μιλώ για διαμερίσματα και άλλα ακίνητα που υπήρχε συνεχή σχέση εκμετάλλευσης από τις μονές. Μιλώ για τη Βιστονίδα, για τις ακτές στο νομό Καβάλας και στο νομό Χαλκιδικής και αλλού.

Πίστευα ότι το κράτος μας είχε φροντίσει να δώσει τίτλους ιδιοκτησίας στους ανθρώπους που καλλιεργούσαν τις εκτάσεις αυτές ή ζούσαν σε αυτές. Στη χειρότερη περίπτωση ότι τα είχε διεκδικήσει και τα είχε αποκτήσει το κράτος μας. "" Αθεράπευτα ρομαντικός,"" θα πείτε!! Έτσι φαίνεται!!!

Δεν θα αναλύσω πως τις απέκτησαν τις περιουσίες αυτές τα μοναστήρια, σε ιστορικές περιόδους που επικρατούσε το φεουδαρχικό σύστημα ( Βυζάντιο και Τουρκοκρατία ). Πίστευα ότι σε μια ελληνική δημοκρατία, που προήλθε από επανάσταση ενάντια στους Τούρκους, κάποια πράγματα ήταν αυτονόητα. Αλίμονο!! Τί ρομαντικός!!

Αλλά και το δικαστικό μας σύστημα! Που προτάσσει το θρησκευτικό συναίσθημα των κρινόντων έναντι των νόμων, των πολιτών και του περί κοινού δικαίου αίσθημα!

Οι πολιτικοί μας, που υπογράφουν ανταλλαγές και παραχωρήσεις, ποιων πραγμάτων αλήθεια, του παππού τους;;;;;

Ντροπή σε όλους!!!

Εύγε στους δημοσιογράφους, που όχι άμοιροι σκοπιμοτήτων κατόρθωσαν να φέρουν στην επιφάνεια το σκάνδαλο αυτό!

Περισυλλογή σε εμάς!! Σκεφτείτε! Θα γίνουμε άραγε ποτέ σοβαρό κράτος;

Καβάλα

Πανοραμική άποψη της πόλης από τα κάστρα.

Άποψη της πόλης από το νέο Νοσοκομείο.

Το λιμανάκι στα παλιά σφαγεία. Ιδανικό μέρος για περίπατο, πρωινό καφεδάκι ή καλό φαγητό δίπλα στη θάλασσα.

Παλιά πόλη Καβάλας - Κάστρο.

Ένα από τα όμορφα αρχοντικά που δεσπόζει καθώς ανεβαίνεις προς την πλατεία Μεχμέτ  Αλή.

Μεχμέτ Αλή, ιδρυτής της τελευταίας Αιγυπτιακής δυναστείας. 

Στο κέντρο της πλατείας στήθηκε το 1934 μπρούντζινος έφιππος ανδριάντας προς τιμήν του σουλτάνου της Αιγύπτου, έργο του Έλληνα γλύπτη κ. Δημητριάδη. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769

Χαλίλ Μπέη, άλλοτε τζαμί ( της Μουσικής ), σήμερα αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Στη συνοικία της Παναγίας. 

Άποψη από το Κάστρο, προς την ανατολική πλευρά της πόλης.

Άποψη από το κάστρο. Το πλοίο αναχωρεί για κάποιο από τα νησιά του βορείου Αιγαίου.

ΙΜΑΡΕΤ: Ιεροδιδασκαλείο το οποίο κτίστηκε το 1817 από τον Μεχμέτ Αγά. Σήμερα ένα από
τα ακριβότερα και καλύτερα ξενοδοχεία της Καβάλας.

                                                         Αντικατοπτρισμός  

  

    Άγιος Νικόλαος 

Πλούσιος ψαρότοπος, όλη η θαλάσσια περιοχή της Καβάλας, φροντίζει και για την ευημερία των γλάρων της!

Χειμωνιάτικη θαλασσινή ηρεμία... Λιμάνι Καβάλας, το καράβι σε αναμονή.

         

                         

                Ζεστές χειμερινές ακτίνες, όλο φως και χρώματα...   

Το Ρωμαϊκό υδραγωγείο (Καμάρες), ενώ γύρω του έχει αναπτυχθεί η σύγχρονη πόλη, αυτό παραμένει σύμβολο της ιστορικής της σημασίας. 

                                                       

Φίλιπποι, σημαντικός αρχαιολογικός χώρος της ανατολικής Μακεδονίας. Ακμάζει στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από εδώ ξεκινά ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη.

Σήμερα, γνωστό είναι το Φεστιβάλ Φιλίππων, που γίνεται κάθε καλοκαίρι.

Παραλίες, απέραντες, η μια δίπλα στην άλλη, η μια καλύτερη από την άλλη, τον χειμώνα στέκουν βουβές, περιμένοντας...

Παγγαίο το χρυσοφόρο, το όρος των θρύλων, της ιστορίας, της αμόλυντης θεϊκής αύρας.

Θεσσαλονίκη

Ο Λευκός Πύργος... Ισχυρότατο σύμβολο της πόλης. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας φυλακή και τόπος   βασανιστηρίων, σήμερα στεγάζει το μουσείο της ιστορίας της πόλης. 

Αγία Σοφία, ένας από τους παλαιότερους βυζαντινούς ναούς της πόλης ( 7ος αιώνας π.Χ.) 

Ομπρέλες, εμβληματικό έργο του Ζογγολόπουλου, στη νέα παραλία της πόλης.

Νέα παραλία, ένα έργο που δίνει άλλον "αέρα" στην πόλη... της προσθέτει χαρακτήρα παράλιας πόλης με ανοιχτούς  ορίζοντες.  

Θέα προς την Πιερία από τη λεωφόρο Νίκης

Ροτόντα: Οικοδόμημα της Ρωμαϊκής εποχής με άγνωστη χρήση, στη συνέχεια Ναός των Αγίων Ασωμάτων, Τζαμί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μετά την απελευθέρωση Ναός του Αγίου Γεωργίου. Σήμερα η χρήση της μοιράζεται ανάμεσα στην αρμόδια εφορία αρχαιοτήτων και την εκκλησία. 

Πεζόδρομος Δημητρίου Γούναρη με πλατεία Ναυαρίνου...