Το καταραμένο πεύκο....

 

  Και μετά από δεκαετίες ολόκληρες δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας, με ανθρώπινα θύματα για πολλοστή φορά (Ικαρία 1993, Πελοπόννησος 2007, Μάτι 2018 ), ξαφνικά ανακαλύψαμε τον φταίχτη. Το πεύκο. 

Το καταραμένο πεύκο, όπως το χαρακτήρισε κάποιος πυροσβέστης από την τηλεοπτική οθόνη. Κι άρχισαν αμέσως και άλλοι να πιπιλίζουν την καραμέλα, ότι εγκληματούμε όταν αναδασώνουμε μια περιοχή με πεύκα, ενώ υπάρχουν άλλα δέντρα τα οποία έχουν αντιπυρικές ιδιότητες. Επικαλούνται τον αείμνηστο καθηγητή οικολογίας, το Νίκο Μάργαρη, ότι θα πρέπει να αφήνουμε τη φύση να αντιδρά μόνη της και όχι να αναδασώνουμε μια περιοχή εμείς οι άνθρωποι. Έχει κάποιος την εντύπωση ότι στις πολλές χιλιάδες στρεμμάτων δασών που καίγονται κάθε χρόνο, γίνεται αναδάσωση; Η φύση φροντίζει, αλλού εύκολα, αλλού δύσκολα να επαναφέρει την κατάσταση. Αναδασώσεις γίνονται, κυρίως, εκεί απ΄ όπου η φωτιά πέρασε πολλές φορές και η φυσική αναγέννηση του περιβάλλοντος καθίσταται δύσκολη.

  Το πεύκο είναι ενδημικό είδος, απόλυτα προσαρμοσμένο στο κλίμα της μεσογείου και φυτρώνει έτσι κι αλλιώς δίχως τη βοήθεια μας. Είναι καταδικασμένο να καεί κάποια μέρα, όποιος έχει στοιχειωδώς περπατήσει μέσα σε πευκοδάσος και έχει παρατηρήσει το έδαφος γεμάτο πευκοβελόνες και τα χαμηλά ξεραμένα κλαδιά του, σε συνδυασμό με τη ρητίνη που τρέχει απ΄ τον κορμό των δέντρων, καταλαβαίνει τι λέω. Κάποιοι προτείνουν να φυτεύουμε σκίνα, κισσούς, πλατάνια, βελανιδιές... από πανεπιστημιακούς τα άκουσα (!), προτάσεις που δείχνουν πόσο άσχετοι είναι με το ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας. Μπορεί να γεμίσει η Αττική πλατάνια; Γιατί άραγε δεν υπάρχουν; ( τα πλατάνι ως γνωστό είναι υδροχαρές φυτό ). Μπορείτε πάλι να φανταστείτε ένα δάσος από σκίνα ή κισσούς;

 Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να ανακηρύξουμε το πεύκο ως εχθρό μας αλλά να αντιληφθούμε ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με το πευκοδάσος, αυτή τη ευλογία της πατρίδας μας.

   Όχι μέσα στο δάσος αλλά μαζί με το δάσος. Το δάσος θέλει το δικό του χώρο και οι οικισμοί τον δικό τους. Δεν γίνεται να κτίζουμε μέσα στο δάσος ( καταπατώντας το, με την ανοχή της πολιτείας μας ) και στη συνέχεια να το ανακηρύσσουμε ως εχθρό μας, ενώ μέχρι χθες αισθανόμαστε υπερήφανοι που απολαμβάναμε την ομορφιά και τη δροσιά του.
  Δυστυχώς, ο σύγχρονος αστικός πληθυσμός, έχει χάσει την επαφή του, με τη λειτουργία της φύσης.  Ιδιαίτερα εκεί όπου ο άνθρωπος, πρέπει να συμβιώσει με το δάσος. Το δάσος θέλει διαχείριση. Καθάρισμα, κόψιμο των γερασμένων δέντρων κλπ. Και εδώ αρχίζουν οι πολιτικές ευθύνες:

Δασική υπηρεσία: Την έχει αφήσει το κράτος μας στη τύχη της. Όταν το 20% του εδάφους της πατρίδας μας είναι δασικό, πηγή πλούτου εκτός από ομορφιάς, η δασικές υπηρεσίες της πατρίδας μας είναι ουσιαστικά διαλυμένες.
 Δασοπυρόσβεση: Καλύτερα να μιλάμε για πρόληψη. Πόσα χρόνια έχουν να γίνουν αντιπυρικές ζώνες ή να καθαριστούν οι υπάρχουσες;
 Αυθαίρετοι οικισμοί: Οι οποίοι πρώτα κτίζονται κατά τη βούληση των αυθαιρετούχων και εκ των υστέρων νομιμοποιούνται, χωρίς τις στοιχειώδεις προβλέψεις ενός οικισμού. Μια πλατεία για παράδειγμα. *
 Σχέδιο Ξενοκράτης, ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά κύριο λόγο. Εδώ αρχίζει ο φόβος, για όποιον αντιλαμβάνεται λίγο τα πράγματα. Δήμοι και περιφέρειες υποστελεχωμένες, δίχως ειδικούς, με ανύπαρκτους μηχανισμούς, που περιμένουν μια οποιαδήποτε εντολή απ΄το Δήμαρχο, ο οποίος μπορεί να λείπει την κρίσιμη στιγμή, με υπεύθυνους πολιτικής προστασίας ανθρώπους άσχετους τις περισσότερες φορές, δίχως σχέδια δοκιμασμένα για κάθε δυσμενή κατάσταση, δίχως τις αναγκαίες υποδομές. Σχέδιο Ξενοκράτης, εν πολλοίς προβληματικό, με μοίρασμα σε πολλές διαφορετικές υπηρεσίες αρμοδιοτήτων, ψάχνοντας τον υπεύθυνο στην κρίσιμη στιγμή, δίχως διάθεση διόρθωσης των σοβαρών αδυναμιών του.

Πώς πήραν οικοδομική άδεια, τα άνω οικήματα;
Διότι νερό και ρεύμα κάποιος τους έδωσε!

Στο Μάτι μας λένε δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης. Έστω αν δινόταν, με ποιον τρόπο οι δύο εμπλεκόμενοι Δήμοι, θα μπορούσαν να ειδοποιήσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Εδώ μια καμπάνα εκκλησίας, σίγουρα υπάρχει, δεν κτύπησε με εκείνον τον δαιμονισμένο τρόπο, που ειδοποιεί ότι έχουμε φωτιά. Αλλά μάλλον αυτά είναι άγνωστα στους σημερινούς αστούς.
   Κλιματική αλλαγή: Είναι εδώ και όποιος την αγνοεί απλώς εθελοτυφλεί. Και δεν μιλώ για τον απλό πολίτη αυτής της χώρας. Μιλώ για τις πολιτικές ηγεσίες, που έχουν την ευθύνη να υπολογίσουν πια, αυτή τη σοβαρότατη παράμετρο στους όποιους σχεδιασμούς τους.
Κυβέρνηση και πολιτικοί: Ανευθυνο-υπεύθυνοι, έρχονται εκ των υστέρων να μοιράζουν επιδόματα, χαμένοι στην αδυναμία τους την ώρα της κρίσης, υποσχόμενοι ότι θα τα αλλάξουν όλα. 25 χρόνια, τουλάχιστον, καιγόμαστε και αυτοί στο ίδιο μοτίβο.... νομιμοποίηση αυθαιρέτων, αδυναμία ( μάλλον ηθελημένη) επιβολής του νόμου στις εξόφθαλμες οικιστικές παρανομίες.

  Τέλος, για τρίτη φορά, μετράμε ανθρώπινα θύματα, από πυρκαγιές την τελευταία 25/ετία. Κάθε φορά και περισσότερα. 

  Επιτέλους, πιστεύω, έφτασε η ώρα, η πολιτεία μας, αυτή που μας έχει απογοητεύσει για πολλοστή φορά, να αναλάβει τις ευθύνες της και να φροντίσει να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
  Και ένα τελευταίο, οι κατασκηνώσεις και το Λύρειο ίδρυμα, με παιδιά και γέροντες, φρόντισαν και εκκένωσαν τις εγκαταστάσεις τους έγκαιρα. Πιστεύω, διότι συναισθάνονταν την ευθύνη τους έναντι των φιλοξενούμενων τους. Την ίδια ευθύνη, δυστυχώς, δεν επέδειξαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαχείριση της κρίσης εκείνης της Δευτέρας (23-7-18). 

Και υπάρχουν ευθύνες εδώ και πρέπει να αποδοθούν. Αλλαγή της κρατικής νοοτροπίας και απόδοση ευθυνών. Στο όνομα των θυμάτων, στο όνομα των συγγενών τους, στο όνομα όλων των πολιτών αυτής της χώρας.

 * Την ανευθυνότητα των πολιτών πρέπει να τη "θεραπεύει" το κράτος, όχι τα την επιβραβεύει....