Συμμετοχή στο πρόγραμμα F1 in Schools, για τα Δημοτικά Σχολεία.

  Η δουλειά του εκπαιδευτικού, είναι γνωστό, έχει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλές ιδιαίτερες, ξεχωριστές στιγμές.

 Οι οποίες μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα τα άσχημα που προηγούνται και στη συνέχεια να σε "φορτίσουν" θετικά για να μπορέσεις να συνεχίσεις το δρόμο σου. Μια από αυτές, τις πολλές, για να πω την αλήθεια στιγμές, στην μακρόχρονη θητεία μου στην εκπαίδευση, ήταν κι αυτή που έζησα με τη φετινή Στ΄ τάξη και το δάσκαλο της.
Φέτος, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία, να συμμετάσχουμε ως σχολείο στο 3ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Formula1 in Schools για Δημοτικά Σχολεία, τους οποίους διοργανώνει η Janguar  σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα συγκροτήσαμε ομάδα και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μια σειρά παιδαγωγικών κανόνων, ώστε το πρόγραμμα να έχει πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τους μαθητές μας.

Έτσι,  αν και το πρόγραμμα, προέβλεπε συμμετοχή τεσσάρων μαθητών μόνο, εμείς θέσαμε ως προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι 14 μαθητές της τάξης. Με απόλυτα διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες, δίχως εμπλοκή του δασκάλου της τάξης, επιλέχθηκαν από τους ίδιους τους μαθητές οι τέσσερις που θα τους εκπροσωπούσαν, μαζί με τους αναπληρωτές τους. Υπήρχε αρχηγός της ομάδας, ο μηχανικός κατασκευής, ο μηχανικός σχεδίασης και η υπεύθυνη γραφικών. Συγκροτήθηκαν ομάδες και κάθε μία δούλευε το θέμα που της είχε ανατεθεί. Ανέπτυξαν κατασκευαστικές και σχεδιαστικές δεξιότητες, γνώρισαν έννοιες όπως μάρκετινγκ, χορηγίες, διαφήμιση, μελέτησαν έννοιες της φυσικής όπως αεροδυναμική, αντίσταση, ταχύτητα κλπ, έμαθαν για την Formula1 και όλα εκείνα που κρύβονται πίσω από τους αγώνες στην πίστα, προετοιμάστηκαν για την παρουσίαση της όλης προσπάθειας τους. Τα παιδιά επισκέφτηκαν το αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και εκτός από την γνωριμία τους με τον χώρο παρακολούθησαν αντίστοιχους αγώνες, επιπέδου Λυκείου.

Επίσης στα πλαίσια της συμμετοχής μας στην τελική φάση των αγώνων στο Mall Αμαρουσίου, επισκέφτηκαν την ιερό βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα και το Πασαλιμάνι στον Πειραιά.
  Τέλος, οι μαθητές και εμείς οι υπεύθυνοι δάσκαλοι, δουλέψαμε με τη λογική της πραγματικής αγωνιστικής Φόρμουλα 1. Οι μαθητές έφτιαξαν λογότυπο της ομάδας,  βρήκαν το όνομα της ( Speed Riders ), τα χρώματα της ομάδας, σχεδίασαν τη στολή τους, την αφίσα μας για τους αγώνες,  προετοίμασαν το εκθεσιακό περίπτερο της ομάδας, αποφάσισαν τη λογική του ( διαφημίζουμε τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα, το σχολείο μας, το χωριό και το νομό μας), βρήκαμε χορηγούς πέρα από το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και το Σπήλαιο Αλιστράτης, φτιάξαμε πολλά αυτοκίνητα με διάφορες λογικές, τα δοκιμάσαμε στην πίστα, καταλήξαμε στο τελικό σχέδιο μας. Το ότι οι μαθητές δούλεψαν ως ομάδα, φάνηκε την ημέρα των αγώνων, όπου όλοι οι μαθητές εναλλάσσονταν στο εκθεσιακό περίπτερο μας και όλοι τους απαντούσαν σε κάθε ερώτηση που τους έθετε ο οποιοσδήποτε, μεταξύ αυτών και οι κριτές, τους οποίους εμείς δεν γνωρίζαμε.

Δυσκολίες είχαμε πολλές, όπως την έλλειψη εμπειρίας πάνω σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, την απόσταση μας από τις Σέρρες, όπου ήταν η πίστα δοκιμών, το μεγάλο κόστος του όλου εγχειρήματος, την έλλειψη του απαραίτητου χρόνου προετοιμασίας στο σφιχτό πρόγραμμα του σχολείου και τις εξωσχολικές υποχρεώσεις των μαθητών.



Όλη μας η προσπάθεια καταγράφτηκε στην ιστοσελίδα του σχολείου μας, στο παρακάτω link: http://dim-alistr.ser.sch.gr/autosch/joomla15/index.php/sxoliko-etos-2017-18/formula-1-in-schools/161-sxedio-ergasias 

  Δεν ήταν λοιπόν εύκολο το εγχείρημα μας, μιας που πρώτη φορά συμμετείχαμε σε ένα τέτοιο πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων. Μας έλειπε η εμπειρία, ο κατάλληλος και εξειδικευμένος εξοπλισμός, χρειάζονταν χρήματα τα οποία το σχολείο δεν έχει, απουσιάζουν οι ώρες της Ευέλικτης Ζώνης, που σου δίνουν μια, κάποια ελευθερία κινήσεων στην τάξη. 

Μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αυτές σε έναν μεγάλο βαθμό. Ιδιαίτερα μας βοήθησε ο υπεύθυνος δάσκαλος του προγράμματος του 20ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, ο Νίκος Κιτσάκης τον οποίο ευχαριστούμε, όχι μόνο για τις συμβουλές του στα πρώτα μας βήματα αλλά και διότι μας άνοιξε το σχολείο τους, το οποίο διαθέτει πίστα αγώνων για να δοκιμάσουμε τα δικά μας αυτοκίνητα. 
Επίσης ο υπεύθυνος του προγράμματος στην Ελλάδα, ο κύριος Πολυματίδης, ο οποίος είχε τακτική επαφή μαζί μας και απαντούσε άμεσα στα e-mail μας.

 
Οι χορηγοί του προγράμματος, το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, το Σπήλαιο Αλιστράτης και πολλοί άλλοι, οι οποίοι θέλησαν να μείνουν ανώνυμοι, συνέβαλαν στην επιτυχία μας καθοριστικά. Και φυσικά τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους και στην προσπάθεια τους. Όλους τους ευχαριστούμε! 

Τα παιδιά επίσης που αντεπεξήλθαν στις απαιτήσεις με τον καλύτερο τρόπο, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους, που είναι συμπιεσμένος ανάμεσα στο σχολείο και τις πολλές εξωσχολικές τους δραστηριότητες.

  Ιδιαίτερα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα γεγονός, που δείχνει πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο και η αλληλοϋποστήριξη μιας τάξης. Αρχικά, λόγω του χαμηλού οικονομικού προϋπολογισμού μας, είπαμε να μεταβεί στην Αθήνα, μόνο μια μικρή ομάδα μαθητών, γονέων και δασκάλων, για να συμμετάσχουμε στους αγώνες. Φυσικά οι υπόλοιποι μαθητές απογοητεύτηκαν που δεν θα είχαν τη χαρά να βρίσκονται κι αυτοί κοντά στους συμμαθητές τους, μιας κι όλοι μαζί είχαν συμμετάσχει στη προσπάθεια αυτή. Τότε επενέβη ένας γονιός, ο οποίος κίνησε ουρανό και γη, κατορθώνοντας να βρει επιπλέον χορηγίες, οι οποίες κάλυψαν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων του ταξιδιού μας. Και μπορώ να βεβαιώσω, ότι άξιζε πραγματικά, αναλογιζόμενος την τεράστια εμπειρία που απέκτησαν οι μαθητές μας, από τη συμμετοχή τους στην τελική φάση των αγώνων, αλλά και από την ευκαιρία που είχαν να κάνουν ένα ταξίδι που πέρα από τη δικαίωση των κόπων τους, σίγουρα θα το θυμούνται σε όλη τη ζωή τους.  

Τέλος η χαρά τους, με τη βράβευση τους, δεν αποτιμάται.
Κέρδισαν το βραβείο καλύτερης Φωτογραφίας Εβδομάδας Αγώνων, το βραβείο Γνώσεων και Δεξιοτήτων και το βραβείο που είχε δικαίωμα να δώσει ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής των Αγώνων, σε όποια ομάδα επέλεγε εκείνος. 

Η φωτογραφία μας που βραβεύτηκε

 Αποτιμώντας το πρόγραμμα τελικά, όπως είδαμε παραπάνω, η όλη προσπάθεια των μαθητών και των δασκάλων είχε πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τα παιδιά, σε πολλά επίπεδα. 

Δεν γνωρίζω αν αυτό το πρόγραμμα θα επηρεάσει κάποιο παιδί στη μελλοντική επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά σίγουρα πήραν πολλά εφόδια χρήσιμα για τη μετέπειτα πορεία τους. 
Δυσκολίες υπήρχαν. Πολλές ώρες εργασίας εκτός του σχολικού προγραμματισμού, μεγάλο κόστος, κούραση ειδικά για εμάς τους εκπαιδευτικούς, ένα μεγάλο ταξίδι στην Αθήνα 1200 περίπου χιλιομέτρων για να συμμετάσχουμε στους τελικούς αγώνες. 

Άξιζε όμως τον κόπο. Και μόνο για τους πανηγυρισμούς των παιδιών, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση τους στην τελετή λήξης των αγώνων, θεωρούμε ότι όλη η προσπάθεια μας πέτυχε. Και είμαστε χαρούμενοι γι΄ αυτό. 

Τέλος, πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί, ότι ανάμεσα στις 13 συμμετοχές της τελικής φάσης, υπήρχαν μόνο δύο Δημόσια σχολεία. Εμείς και το 20ο Δημ. Σχολείο Σερρών. Τα υπόλοιπα ήταν ιδιωτικά σχολεία.  Στη γενική κατάταξη το 20ο βρέθηκε 2η θέση και εμείς στην 5η θέση. Κάτι που αποδεικνύει ότι το Δημόσιο σχολείο έχει τα φόντα για κάθε διάκριση αν και ασφαλώς υπολειπόμαστε σε υποδομές κάθε είδους ή χρηματικούς πόρους. Και είμαστε υπερήφανοι, μεταξύ των άλλων, που μπορέσαμε να αναδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες, που έχουμε ως δημόσια σχολεία, φτάνει να μας δοθούν τα σωστά κίνητρα και τα αναγκαία μέσα.   

Για το Δημοτικό Σχολείο Αλιστράτης Σερρών, οι δάσκαλοι Βασίλειος Διακοβασίλης και Εφραίμ Καχριμανίδης.

Στον Ίσκιο της ροδιάς TARIQ ALI

  Το μυθιστόρημα αυτό, διαδραματίζεται στα 1499, στην Ανδαλουσία . Είναι η εποχή, που οι Καστιλιάνοι μονάρχες αποφασίζουν να "τελειώνουν" με τους έτσι κι αλλιώς ηττημένους Μαυριτανούς, οι οποίοι είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή, για μισή χιλιετία περίπου. Ο γεννημένος στο Πακιστάν, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου και μια από τις γνωστότερες μορφές της ευρωπαϊκής αριστεράς,Tariq Ali, εστιάζει ακριβώς σε αυτή την περίοδο, όπου ο θρησκευτικός φανατισμός των Βασιλέων ( της Ισαβέλλας Α΄της Καστίλης και του Φερδινάνδου Β' της Αραγώνας ) και της Καθολικής εκκλησίας, με τη βοήθεια των ιεροεξεταστών, θεωρεί ότι η Ιβηρική χερσόνησος, θα πρέπει να εκκαθαριστεί από κάθε μη πιστό στην παπική εκκλησία. Αρχικά εκδιώκουν τους Εβραίους ( τότε οι Σεφαραδίτες εγκαθίστανται στη Θεσσαλονίκη ) και στη συνέχεια εκκαθαρίζουν τους Μουσουλμάνους, είτε αναγκάζοντας τους να ασπαστούν τον χριστιανισμό είτε εξολοθρεύοντας τους είτε απωθώντας τους προς την Αφρική. 

  Ένα ερώτημα που κυριαρχεί είναι κατά πόσο, μπορεί κάποιος να "αλλαξοπιστήσει" για να μπορέσει να παραμείνει στην πατρογονική του εστία; 

  Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη απόφαση, διότι έχει να κάνει με το είναι της ανθρώπινης υπόστασης. Με τη σκέψη του, τον τρόπο ζωής του, τις ριζωμένες αντιλήψεις του από την ώρα που γεννιέται, με τον προορισμό του και σε αυτή τη ζωή και σε κάποια μελλούμενη. Πάντως ιστορικά έχουν καταγραφεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα όταν κατακτήθηκε η Κρήτη το 824 μ.Χ. από τους Άραβες ( εκδιωχθέντες στασιαστές από την Κόρδοβα της Ισπανίας ), τότε βιαίως εξισλαμίστηκε το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της Κρήτης. Στη συνέχεια, μετά από 138 χρόνια, όταν ο Νικηφόρος Φωκάς επανάκτησε το νησί, αφού σφαγίασε πάνω από 200 χιλιάδες μουσουλμάνους ( στο σύνολο τους εξισλαμισθέντες Κρητικούς ), εκχριστιάνισε εκ νέου τους εναπομείναντες κατοίκους του νησιού. 

   Ένα άλλο ερώτημα, που τίθεται είναι κατά πόσο ο θρησκευτικός φανατισμός (φονταμενταλισμός), έχει το δικαίωμα να καταστρατηγεί κάθε έννοια ελευθερίας, σε κάθε επίπεδο και να προσπαθεί δια της βίας να επιβάλλει τη δική του αλήθεια. 

  Τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι θρησκευτικές διαφορές που οδηγούν στη βία ή τους πολέμους για την κατάκτηση εδαφών αλλά αυτές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα. Οι ηγέτες ξέρουν, ότι οι θρησκείες φανατίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν να αισθάνεται ότι προδίδει την πίστη του και τον Θεό του και με αυτόν τον τρόπο, συγκροτούν στρατούς, έτοιμους να θυσιαστούν για να υπερασπιστούν βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Πίσω βέβαια από τους θρησκευτικούς πολέμους κρύβονται και άλλες αιτίες, πέρα των οικονομικών, όπως η επιβολή δια της βίας, πολιτισμικών προτύπων. Όταν οι Άραβες κατέκτησαν την Ανδαλουσία, εξισλάμισαν τον πληθυσμό όχι μόνο διότι το επέβαλε η έννοια του τζιχάντ, αλλά και για να μπορέσει να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα συμβατό με τον μουσουλμανισμό. Από την άλλη, για παρόμοιους λόγους, οι Καστιλιάνοι βασιλείς, εκκαθαρίζουν την Ιβηρική χερσόνησο από κάθε διαφορετική θρησκεία, για να μπορέσουν να επιβάλλουν ένα ομοιογενές πολιτισμικό πρότυπο, συμβατό με την μία ισχυρή αρχή που ήθελαν να προβάλλουν.

  Πολιτικά φαίνεται ότι η Δύση, με το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δίνει μια λύση στο προσωπικό θρησκευτικό βίωμα του κάθε πολίτη, το οποίο δεν πρέπει να εμπλέκεται με το κράτος και τις επιδιώξεις του αλλά και πάλι, σήμερα, όπου τα θρησκευτικά πάθη αναζωπυρώνονται σε όλον τον κόσμο διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι θρησκευτικές ελευθερίες, δεν μένουν σε προσωπικό επίπεδο αλλά πολλές φορές, προσπαθούν να επιβάλλουν τις θέσεις τους στην πολιτική ( δες ΗΠΑ ακραίες χριστιανικές ομάδες υποστηρίζουν τους πιο συντηρητικούς πολιτικούς, Ευρώπη Μουσουλμανικοί πληθυσμοί αμφισβητούν τα δυτικά πολιτισμικά πρότυπα, Ελλάδα όπου ακόμα αναζητούμε το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους ).

  Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του μυθιστορήματος αυτού, ένα ερώτημα κυριαρχεί:

  Ποιο θα είναι το τέλος της διακεκριμένης οικογένειας των μουσουλμάνων Μπανού Χουντάιλ, που ξεκινώντας από τη Δαμασκό, πριν από 500 χρόνια, φτάνουν στην περιοχή της Γρανάδας, όπου και κτίζουν το χωριό τους; Η τελευταία γενιά, ο Ουμάρ, η γυναίκα του η Ζουμπάιντα, τα τέσσερα παιδιά τους, ζουν σε έναν φαινομενικό παράδεισο, με όλες τις ανέσεις που τους παρέχει η θέση τους. Αισθάνονται ότι απειλούνται, οι πράξεις του Χιμένεθ, του νέου θρησκευτικού ηγέτη των χριστιανών της περιοχής, δεν αφήνει κανενός είδους περιθώριο αισιοδοξίας, ή οικογένεια δέχεται συνεχείς παροτρύνσεις για να ασπασθεί τον χριστιανισμό, μαζί με όλο το χωριό. Πάντως υπάρχει μια κανονικότητα στην καθημερινότητα τους, μια πίστη ότι ο δικός τους ανώτερος πολιτισμός τον οποίο βιώνουν δεν μπορεί να απειληθεί,  μια ισχυρή αίσθηση ότι η μοίρα θα καθορίσει το μέλλον τους, συζητάνε το θέμα αλλά τις αποφάσεις τις αφήνουν για αργότερα. 
  Ο μόνος που φαίνεται να διαφοροποιείται, είναι ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Ζουχάιρ. Αισθάνεται το μάταιο της όποια αντίστασης, αλλά βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι θα είναι ένας αγώνας προσωπικής τιμής, για όλα αυτά που πρεσβεύει ο πολιτισμός του, ο οποίος χάνεται από μέρα σε μέρα.
  Λίγο πριν το τέλος του μυθιστορήματος, ανακαλύπτω μια ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή. Βλέπω τον αγέρωχο Μαυριτανό πολεμιστή Ζουχάιρ με τον νάνο μάγειρα της οικογένειας, καβάλα στα άλογα τους. Ο Ζουχάιρ, είναι ένας αληθινός πολεμιστής, που ηγείται μιας καταδικασμένης επανάστασης ενάντια στους Καστιλιάνους. Το γνωρίζει ότι ο αγώνας τους είναι καταδικασμένος, αλλά αισθάνεται ιερή υποχρέωση να μην εγκαταλείψει την πίστη του, τον τόπο του, τις πατρογονικές συνήθειες του. Δίπλα του, ο πιστός υπηρέτης της οικογένειας τους, ο νάνος μάγειρας,  στον οποίο, ο Ζουχάιρ αναθέτει μια σημαντική αποστολή. Στο μυαλό έρχεται αυτόματα το γνωστό δίδυμο της Ισπανικής λογοτεχνίας, ο Δον Κιχώτης και ο ιπποκόμος του ο Σάντσο Πάντσα. Το δίδυμο της συμφοράς, όπως μου άρεσε να το αποκαλώ. Ένας Ισπανός χωρικός, που στα γεράματα του αποφασίζει να γίνει ιππότης με το κοκαλιάρικο άλογο του, το Ροσινάντε, που ψάχνει τον έρωτα της ζωής του τη Δουλτσινέα. Εκατό χρόνια μετά από την εκκαθάριση της Ισπανίας από τους αλλόθρησκους, δημοσιεύει ο Θερβάντες το περίφημο έργο του, όταν πια οι Ιππότες έχουν χάσει την λάμψη που είχαν άλλοτε. Από τη μία, στο μυθιστόρημα του Tariq Ali, ένας αληθινός Μαυριτανός Ιππότης, που η ζωή του αφιερώνεται στα πιστεύω του και από την άλλη μια καρικατούρα Ιππότη. 
Μια αντιπαραβολή, που δείχνει πόσο τραγική ή αστεία μπορεί να γίνει η ιστορία, όταν βρεθείς σε λάθος χρόνο. 

  Ο Ζουχάιρ είναι μια τραγική μορφή, αναζητά την αλήθεια, είναι νέος, γυναικάς, δυνατός, αλλά η ιστορία τον ήθελε να θυσιαστεί, δίχως να περιμένει κανείς κάτι χειροπιαστό από την γενναία αλλά και μάταιη πράξη του. Ο Δον Κιχώτης, είναι κι αυτός μια τραγική μορφή, οι συγχωριανοί του πιστεύουν ότι έχει χάσει τα λογικά του, θα γελοιοποιηθεί πολλές φορές, διότι κι αυτός σε λάθος χρόνο, φαντασιώθηκε ένα ρόλο Ιππότη, που ταίριαζε περισσότερο σε μεσαιωνικό παραμύθι παρά στην εποχή του, που οι σιδερένιες πανοπλίες ήταν άχρηστες μπροστά στη δύναμη των πυροβόλων όπλων.

  Το βιβλίο αυτό, στο τέλος του εμένα προσωπικά μου επιφύλαξε μια έκπληξη. Ένας "ήρωας" των παιδικών μου χρόνων, από τη σειρά "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ", τον οποίο φυσικά και δεν αποκαλύπτω, εμφανίζεται και πάλι με τρόπο, που επιβεβαιώνει την άποψη την οποία είχα σχηματίσει, από τότε. Ενός αδίστακτου Ισπανού στρατηγού, ο οποίος στο όνομα του εκπολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της Κεντρικής Αμερικής, εξολοθρεύει έναν ολόκληρο Λαό. Μόνο του κίνητρο είναι η καταλήστευση του χρυσού που κατείχαν οι άνθρωποι αυτοί, που είναι και ο πραγματικός λόγος που βρέθηκαν εκεί.  Ο εκπολιτισμός-εκχριστιανισμός είναι το πρόσχημα, η αιτία είναι να αποκτήσουν τα πλούτη των Λαών των νέων χωρών.

 Το μυθιστόρημα αυτό επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την πίστη μου, ότι η ιστορική συγκυρία, ο ιστορικός χρόνος στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε, είναι πάνω από τις ανθρώπινες μονάδες. 

Τι θέλει ο καθένας; Να ευτυχήσει, να ζήσει μια ειρηνική ζωή, να δημιουργήσει δίχως φόβο αυτό που η καρδιά του ορίζει. Τα σχέδια όμως, των δυνατών της κάθε εποχής είναι διαφορετικά από τις απλές αυτές επιθυμίες των Λαών. Και οι Λαοί τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αποφύγουν τη μοίρα τους, Τις περισσότερες φορές, όχι όμως πάντα. Και όχι δίχως θυσίες, οι οποίες κι αυτές αν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα θα καθορίζεται από τη γενικότερη ιστορική συγκυρία. 

  Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος μπορεί να διαβάζει σωστά τα σημάδια των καιρών κι αν μπορείς, πως αντιδρά σε αυτά; Αφήνεσαι να σε παρασύρει το ισχυρότατο ρεύμα των καιρών ή θυσιάζεσαι αρνούμενος την άνευ όρων παράδοση; Παραδίδεσαι αμαχητί σε αυτό που βλέπεις να έρχεται, το οποίο απειλεί τον τρόπο ζωής σου, την ίδια σου τη σκέψη; Ή αντιστέκεσαι μέχρι θανάτου, ελπίζοντας ότι τελικά θα μπορέσεις να αντιστρέψεις τη ροή της ιστορίας;

Ως ελάχιστη θύμηση!

  Ξημερώνει. Από τη νύχτα βρίσκομαι στο πολυβολείο, το οποίο την προηγούμενη νύχτα, είχαμε αποκαλύψει η ομάδα θέσης. Κοιτάς ευθεία μπροστά, αν στη θάλασσα έχουν εμφανιστεί τα εχθρικά πλοία με την ημισέληνο. Καθαρός ο ορίζοντας. Ούτε κανένα αεροπλάνο ακούστηκε. Όλη τη νύχτα περιμέναμε. Ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Για εμάς δεν υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν υπάρχει σχέδιο δεύτερης αμυντικής γραμμής. Βρισκόμαστε σε ένα από τα νησιά της ανατολικής Ελλάδας, στα σύνορα με την Τουρκία. Πολεμάς και νικάς ή πέφτεις εκεί. Πολεμάς με το όπλο που σου εμπιστεύτηκε η πατρίδα  για την οικογένεια σου, που είναι εγκλωβισμένη στον τόπο της, το νησί σου, την Πατρίδα σου.  Είμαστε εθνοφύλακες μαζί με τους έφεδρους και τους φαντάρους από όλη την Ελλάδα. Θα πολεμήσουμε εκεί στην πρώτη γραμμή διότι πίσω μας, βρίσκεται το σπίτι μας, και πίσω από το σπίτι μας η θάλασσα,  το ελληνικό Αιγαίο. Κι εμένα, εσένα, τον γείτονα μου, μας επέλεξε η μοίρα, εκείνη την ημέρα να βρισκόμαστε εκεί.  Δεν χρειαζόμαστε ούτε αποδείξεις εθνικοφροσύνης, ούτε να ωρυόμαστε εναντίον κανενός, διότι, απλά είμαστε εκεί. (   Μάρτης 1987 -  Ιανουάριος 1996 )

  Η σκέψη μου πάντα βρίσκεται κοντά σε εκείνους, που επέλεξαν να μένουν στα ακριτικά νησιά μας, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο. 

Μπορεί εμείς σήμερα, που κατοικούμε στη μεσόγεια Ελλάδα να φιλοσοφούμε επί διαφόρων, να ανταγωνιζόμαστε σε πατριωτικές κορώνες και εύκολες θυσίες, αλλά κάποιοι άλλοι θα ξυπνήσουν στα ορύγματα, της πρώτης γραμμής. Κάθε ημέρα που ξημερώνει για αυτούς, ειδικά σήμερα που η Τουρκία, μας δίνει καθαρά το σήμα, ότι διεκδικεί χώρο του Αιγαίου, είναι και μια ημέρα ειρήνης την οποία θέλουν να ζήσουν.

Ξορκίζουν τον πόλεμο, δεν τον θέλουν δεν θα τον αρνηθούν όμως αν τους επιβληθεί. 

  Εκνευρίζονται με όλους εκείνους τους πατριδοκάπηλους που "πολεμούν" από τις τηλεοράσεις ή από το πληκτρολόγιο  του Η/Υ τους, πίνοντας και καμιά φραπεδιά. Οι νησιώτες ξέρουν πολύ καλά, ότι μέχρι να παρουσιαστούν αυτοί στα κέντρα επιστράτευσης, στον τόπο τους, όλα θα έχουν κριθεί. Μόνος σύμμαχος τους, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Τις οποίες εμπιστεύονται διότι καθημερινά βρίσκονται δίπλα τους. Από τους πολιτικούς έχουν δίκαια παράπονα. Απομόνωση τον χειμώνα, κατάργηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων, κατάργηση κάθε κινήτρου για να ζεις εκεί, στους ακριτικούς βράχους του Αιγαίου. Από τους πολιτικούς ζητούν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίζουν την Ειρήνη. Με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε δόγμα, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος, δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι με πολιτικά μέσα ή δια της στρατιωτικής ισχύος. Την Ειρήνη θέλουν και μόνο αυτή. 

Αυτά τα λίγα, σήμερα που ο ουρανός γκριζάρει επικίνδυνα ( παραμονές της 25ης Μαρτίου ), ως ελάχιστη θύμηση, στους συμπατριώτες μου, που παραμένουν εκεί για να φυλάνε τις σημερινές μας Θερμοπύλες!!!!

Με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας ποιητικής συλλογής

 

  Η αίθουσα γεμάτη, φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, άνθρωποι που εκτιμούν τον Πάνο και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Στην παρέα που κάθομαι, προτού ξεκινήσει η παρουσίαση, συζητάμε για τα θέματα της επικαιρότητας. Για τον δικαστήριο, που αθώωσε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας, ο οποίος ήταν κατηγορούμενος για ένα δημοσίευμα γεμάτο μίσος για τους ομοφυλόφιλους. Δεν μας σόκαρε τόσο ο λόγος του, συνηθισμένοι είμαστε, έχουμε ακούσει και χειρότερα (πιθανόν), όσο αυτή καθαυτή η απόφαση του δικαστηρίου. Η οποία ένα μόνο μήνυμα εκπέμπει, ότι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και αυτό σε μια χώρα της δημοκρατικής δύσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου προσφέρουν σήμερα οι πολιτειακοί θεσμοί. 

  Συζητήσαμε για την ανυπαρξία πολιτικής στήριξης για το βιβλίο από το αρμόδιο υπουργείο του πολιτισμού, με την κοιμώμενη στα έδρανα της βουλής υπουργό, άνθρωπο της Τέχνης όμως κι αυτή κατά τα άλλα. Ως παράδειγμα έφερα την απουσία της Ελλάδας από την έκθεση βιβλίου της Λειψίας, που γίνεται αυτές τις ημέρες, όπου είναι αφιερωμένη στα Βαλκάνια, τις μειονότητες, τους πρόσφυγες με την Ελλάδα απούσα, ενώ όλες οι άλλες γειτονικές μας, Βαλκανικές χώρες είναι παρούσες. Μάλλον εμείς είμαστε πολύ "χάι" για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
  Συζητήσαμε για τον κουμπουροφόρο Ιβάν, που σοκάρει το Πανελλήνιο, δικαίως αλλά και υποκριτικά, μιας και η όλη υπόθεση των ανώνυμων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, δεν είναι και η πιο αθώα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπόθεση. Για τον ΜΠΑΟΚ!
  Συζητήσαμε για την αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι αναπληρωτές, διεκδικώντας μόνιμο διορισμό επιτέλους. Οι οποίοι καλύπτουν τις χιλιάδες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χρόνο αλλά για την πολιτεία, φοβάμαι και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είναι αόρατοι. Για την απίστευτη γραφειοκρατία, που καταδυναστεύει το δημόσιο (και τα σχολεία), ειδικά σήμερα στην εποχή των διαδικτυακών διεπαφών και των ταχυτήτων, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό.
  Για τους νέους της Πατρίδας μας, που άλλοι παλεύουν για να εισαχθούν στη σχολή των ονείρων τους, άλλοι παλεύουν για να επιβιώσουν εντός των τειχών ( όπως οι συνάδελφοι μου αναπληρωτές αλλά και χιλιάδες άλλοι νέοι του ιδιωτικού τομέα ) και για τους άλλους που πήραν των "ομματιών τους" για τα ξένα δίνοντας εκεί τον αγώνα τους.

  Λίγο αργότερα, ο Πάνος, διαβάζοντας ένα από τα ποιήματα του, την Αντανάκλαση, τελειώνει ως εξής: "...είμαστε εκείνοι που ξεκινήσαμε το γέλιο
                          για να τελειώσουμε το κλάμα."

  Ο Πάνος Ιωαννίδης, ανήκει στη γενιά της μελαγχολικής αριστεράς, της απογοητευμένης αριστεράς, μιας γενιάς μορφωμένης, άξιας, που ξεκίνησε της ζωή της με ελπίδα, που οι γονείς τους μπορούσαν να τους προσφέρουν "τα πάντα για να κτίσουν το μέλλον τους". Και σήμερα βιώνουν μια Πατρίδα χρεωμένη και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά. Είναι αισιόδοξοι, αλίμονο αν δεν ήταν. Φτιάχνουν οικογένειες, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παλεύουν καθημερινά σε μια απόλυτα ανταγωνιστική κοινωνία και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τίτλος της 2ης ποιητικής του συλλογής, ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ ( το βαγόνι-μηχανή, που σέρνει όλη την αμαξοστοιχία ), για μένα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω, ότι η δική του και οι νεότερες γενιές, θα σύρουν την πατρίδα μας προς τα εμπρός. Πιστεύω, ότι είναι σοφότεροι από εκείνους που προηγήθηκαν, ελπίζω περισσότερα σε αυτούς, απ΄ ότι σε όλους εκείνους, που δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν στην Πατρίδα μας. 
  Η δική μου γενιά, είχε την αντίστροφη πορεία. Μεγαλώσαμε στη βουή της μεταδικτατορικής Ελλάδας, φτιάξαμε μύθους αβάστακτους για την αριστερά και τη δεξιά, φτιάξαμε τη ζωή μας στα χρόνια της ευημερίας και σήμερα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούμε καθημερινά να ξορκίσουμε τις σκιές των δικών φταιξιμάτων για το χάλι μας. Κι όσο κι αν αρνούμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν συμμετείχαμε όλοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια λυγίζουμε. Ναι, δεν βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο μέλι αλλά τους ανεχθήκαμε... τους ανεχθήκαμε και αυτό είναι αρκετό για να αναρωτιόμαστε αν τα κάναμε όλα σωστά εκείνα τα χρόνια!

  Φίλε μου Πάνο, μακάρι η δική σας γενιά να τελειώσει το κλάμα και όχι απλώς να τελειώσετε με κλάμα, πάνω στα ερείπια μια χώρας που δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, ζώντας το παρόν σε παρελθόντα χρόνο. Δικαιούστε να είστε αισιόδοξοι, δικαιούμαστε να είμαστε απαισιόδοξοι! Το παλεύουμε όμως και οι δύο και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Καλή συνέχεια,  φίλε μου.

Υ.Γ. Χάρηκα την παρουσίαση της φίλης φιλολόγου Βιολέτας Στυλιανίδου, χάρηκα γενικότερα που τα ξαναείπαμε μετά από καιρό.

Πάνος Ιωαννίδης. Δραμινός ποιητής και συγγραφέας.
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της παρουσίασης της τελευταίας του ποιητικής συλλογής ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το Φθινόπωρο αναμένουμε τη συνέχεια των περιπετειών, του ιδιωτικού ντετέκτιβ Πέτρου Ριβέρη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αυτή τη φορά.

Δείτε την παρουσίαση, πατώντας εδώ

και ξαφνικά έξωση....

 

   Το πόσο είμαστε δεσμευμένοι από τους διαφόρους παρόχους των διαδικτυακών τόπων, που χρησιμοποιούμε, είχαμε την "τιμή" να το νιώσουμε, εμείς που πριν από αρκετά χρόνια, εμπιστευτήκαμε την πλατφόρμα του Pathfinder, για να στήσουμε ένα blog και να ξεδίνουμε, γράφοντας ότι μας βάραινε την ψυχή κάθε φορά.

  Ήταν δωρεάν, είχε καλά χαρακτηριστικά, το μάθαμε εύκολα και κυρίως είχαμε τη χαρά, να συναντήσουμε εκεί μέσα άλλους συνανθρώπους μας, με τις ίδιες πάνω κάτω αγωνίες με εμάς. Ανταλλάσσαμε σχόλια αφού διαβάζαμε τις εγγραφές μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια κοινότητα ανθρώπων, ανά την Ελλάδα, όπου συνδεόμαστε δια του διαδικτύου. Κάποιοι χανόμασταν για κάποιο διάστημα, κάποιοι προχώρησαν σε γνωριμία δια ζώσης, γενικά ήταν μια καλή παρέα.

 
  Μέχρι που εμφανίστηκε το Facebook, πιο άμεσο, πιο εύκολο, χάθηκαν πολλοί από το Pathfinder. Εγώ προσωπικά βρήκα μια ισορροπία, τα εύκολα, τα τρέχοντα, τα άφηνα για το fb, ενώ αυτά που θεωρούσα πιο σοβαρά, επέμενα να τα δημοσιεύω στο blog μου, που το ονόμαζα ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ. Εκεί ξανάρχισα να γράφω τα διηγήματα μου, να βλέπω ότι είχαν θετική αποδοχή από τους διαδικτυακούς μου φίλους και έτσι να τολμήσω και μια έκδοση.  Καλή λύση βρήκα, την αναδημοσίευση των εγγραφών μου στο fb. Νόμιζα ότι θα λειτουργούσε έτσι το πράγμα.
  Μέχρι την ημέρα, που μας ανακοινώθηκε, ότι οι υπηρεσίες του Pathfinder, κλείνουν... μαζί και τα blog, μας δόθηκε και μια προθεσμία, να τακτοποιήσουμε τις εγγραφές μας, τα μέιλ μας κλπ.

  Τι να κάνεις; να αφήσεις γραπτά σου, τις δημοσιεύσεις σου, σελίδες, που έφτιαξες με κόπο, υπερηφάνεια και αγάπη να χαθούν; Δεν θα μπορούσα να το κάνω!
Ενεργοποίησα τη δυνατότητα, που είχα στην πλατφόρμα, της google, στο blogger και το ξανάστησα από την αρχή. Αντιγραφή, επικόλληση, κάποια ξεκαθαρίσματα, κάποιες αναδιαρθρώσεις, κάποια εκμετάλλευση των νέων δυνατοτήτων, να προσθέσω παλιούς φίλους, να αναμένω κάποιους ακόμα... νομίζω τα κατάφερα.
Κι αυτού του blog μου, του έδωσα το ίδιο όνομα με το ίδιο avator, που είχα, Favicon, το λένε εδώ.

  Ελπίζω, να συνεχίσουμε τις εγγραφές μας, την αλληλεπίδραση μας σε αυτή τη νέα γειτονιά μας, που ξαναστήνουμε από την αρχή.
  Σκέφτομαι μόνο, τις μελλοντικές πιθανότητες, κι αν κλείσει το blogger κάποια μέρα, αν καταρρεύσει το facebook; Καταρρέουν μαζί και οι όποιες φιλίες των ανθρώπων; ...!!!
  Τελικά, οι απλές καθημερνές, ζωντανές επαφές των ανθρώπων έχουν την πραγματική αξία στη ζωή μας. Αυτές οφείλουμε να κρατάμε στη ζωή μας, εξαρτώνται μόνο από εμάς. 

  Φίλοι μου, διαδικτυακοί, χαίρομαι που είμαστε εδώ μαζί, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η φιλία μας εδώ, για μένα προσωπικά μιλώ, είναι άλλου είδους. Είναι στηριγμένη πάνω σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, που κάποιος άλλος, άγνωστος μας, κανονίζει αν θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί ή θα επιβάλει το χωρισμό μας. Ζούμε το Οργουελικό μέλλον.... Έτσι απλά... δυστυχώς!

Ας το χαρούμε λοιπόν, όσο το έχουμε, όσο έχουμε τη διάθεση και όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Καλή συνέχεια φίλοι μου!!!

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Αχ! αχ!

Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου, υπόθεση φωτοτυπίες, έγιναν κι αυτά....

28 Δεκ 2011

Ποιος να το φανταζόταν, ότι το σχολικό έτος 2011-12, ένα από τα θέματα που θα μας απασχολούσε σε καθημερινή βάση - μέσα στα σχολεία - θα ήταν τα σχολικά εγχειρίδια.

-Μάθαμε τίποτε κύριε διευθυντά;
-Θα έλθει το β΄τεύχος Γλώσσας ή να αρχίσω τις φωτοτυπίες;
-Το χαρτί για το φωτοτυπικό τελείωσε!
-Το φωτοτυπικό πάλι χάλασε!
-Πάλι έχασαν τη χτεσινή φωτοτυπία.
-Μα η άσκηση αυτή θέλει χρώμα και χρώμα στη φωτοτυπία δεν φαίνεται!!!!
-Κύριε, στο βιβλίο που μας δώσατε η άσκηση είναι λυμένη από τους περσινούς μαθητές...
Υπάρχουν ακόμα ελλείψεις, και όχι σε δεύτερα και τρίτα τεύχη . Το υπουργείο απαντά ότι τα βιβλία έχουν δοθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους! Στα σχολεία οι δάσκαλοι καθημερινά φωτοτυπούν.
Πληρώθηκαν τα βιβλία από τον ΟΕΔΒ! Ξαναπληρώνονται σε χαρτί φωτοτυπικού και σε σέρβις των Φ/Μ. Σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης μάλιστα!!!
Μα το πιο περίεργο είναι οι απόψεις που ακούγονται επίσημα, ότι με τα νέα αναλυτικά προγράμματα πάμε για κατάργηση του βιβλίου. Ο εκπαιδευτικός θα παράγει μόνος του το διδακτικό υλικό που χρειάζεται!!!
Ο δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου, με τη πληθώρα των διαφορετικών μαθημάτων, πως μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Τι θα γίνει; Σίγουρα τα βοηθήματα των ιδιωτών θα μπουν από την πόρτα ( όχι από το παράθυρο)  στα σχολεία .
Είναι πολλά τα βιβλία που εκδίδονται και πολλά τα έξοδα; Τότε να μια λύση, πρόχειρη, μπορούν να υπάρξουν και άλλες.
Εκδίδει το κράτος μόνο το βασικό εγχειρίδιο, όχι τετράδια μαθητών κλπ. Τα βιβλία χρεώνονται στο μαθητή ή το γονέα, με την υποχρέωση να επιστραφούν σε καλή κατάσταση στο τέλος του σχολικού έτους. Αυτά παραδίδονται στην επόμενη τάξη. την επόμενη χρονιά. Το κράτος συμπληρώνει μόνο τις πραγματικές ελλείψεις π.χ. από φθαρμένα ή αύξηση μαθητών. Σκεφτείτε το!
Υ.Γ. Πότε θα δούμε τιμωρία αυτών που φταιν για το φετινό χάλι
;

Ιθαγένεια...να δοθεί ή να μην δοθεί!!!

Άλλο ένα θέμα, που σήμερα πια είναι λυμένο.

10 Ιαν 2010

Ασφαλώς και έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το θέμα αυτό.
Από τη μια υποστηρίζεται ότι μια χώρα, δίχως επαρκή φύλαξη των συνόρων της και ήδη με ένα στους δέκα κατοίκους της να είναι αλλοδαπός, θα ήταν άστοχο να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια μέσα από μια διαδικασία, που το κύριο κριτήριο της θα είναι τα πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα!
Από την άλλη υποστηρίζεται ότι είναι άδικο χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες, πολλοί από αυτούς απόλυτα ενταγμένους στην ελληνική πραγματικότητα, να είναι όμηροι ενός άδικου συστήματος και να απειλούνται καθημερινά με την απέλαση σε μια χώρα με την οποία ίσως δεν έχουν κανένα δεσμό πια!

Προσωπικά δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στα παιδιά αυτών των ανθρώπων, που είτε γεννήθηκαν στη χώρα μας είτε ήλθαν στην πατρίδα μας σε μικρή ηλικία και βρίσκονται μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

 Παρακολουθούν τα μαθήματα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία, γενικά διαμορφώνουν άποψη με κεντρική ιδέα το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, τα περισσότερα διδάσκονται ακόμα και την ορθοδοξία.
Παιδιά χαμένα ανάμεσα σε δυο πατρίδες! Την πατρίδα που τους λένε ότι κατάγονται οι γονείς τους και την πατρίδα στην οποία ζουν και "μεγαλώνουν". Πολλές φορές αγνοούν ακόμα και τη γλώσσα των προγόνων τους, τα έθιμα τους την ιστορία τους. Ξένα κι εκεί το καλοκαίρι που επισκέπτονται τους συγγενείς τους, ξένα κι εδώ! Στις τάξεις των ελληνικών σχολείων αυτά τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν από τα δικά μας. Μεγαλώνουν, προοδεύουν! Κάποτε όμως θα 'ρθεί το κράτος μας και θα τους πει: "Φίλε μου είσαι ξένος, δεν μου κάνεις!"
Μήπως πρέπει να διορθώσουμε κάποτε αυτήν την αδικία;