Το θαύμα - Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις!

Συμμετοχή στο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο του διαδικτυακού συνταξιδιώτη Giannis Pit με το ιστολόγιο ΗΔΥΠΟΤΟΝ

  Το θαύμα και τα Χριστούγεννα! Μα το μυαλό σου δεν πάει απευθείας στη Γέννηση του Χριστού; Σε μία από τις δογματικές αλήθειες της Χριστιανοσύνης, που μόνο ως θαύμα μπορεί να εκληφθεί. Η Αειπάρθενος  Παναγία, η Γέννηση του Χριστού σε ένα ταπεινό σπήλαιο, οι ουρανοί που άνοιξαν και οι Άγγελοι έψαλλαν το "επί γης Ειρήνη", οι παρακείμενοι βοσκοί που έτρεξαν να δουν τι φώτισε εκείνη τη βραδιά το άστρο το λαμπρό, οι Μάγοι (Σοφοί) από την Ανατολή που οδηγήθηκαν έως του σημείου της Γέννησης, καθένα από αυτά, δεν αποτελούν κι από ένα θαύμα;

  Κι εκεί μπαίνει το ερώτημα: Γίνονται θαύματα; Ή είναι γεγονότα, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, που απλώς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε; Ή ακόμα, μήπως είναι απλά, εξηγήσιμα γεγονότα, τα οποία αρνούμαστε να εξηγήσουμε; Ή μήπως, απλώς όλοι μας αναζητούμε καθημερινά το θαύμα στη ζωή μας; Θα θέλαμε η ζωή μας να περιέχει κάπου και το θαύμα, με το οποίο θα ξεπερνάμε τις δυσκολίες που διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε.

  Αν και είμαι δύσπιστος γενικά ως χαρακτήρας με όλα αυτά, με την ευκολία που ο σημερινός άνθρωπος, ο οποίος κινείται μέσα στα τόσα τεχνολογικά επιτεύγματα, χρησιμοποιεί τη λέξη "θαύμα", δεν το αρνούμαι. Όχι όμως για τα μικρά, τα καθημερινά, ακόμα και τα ιατρικά. 

Αλλά μόνο για εκείνα τα μεγάλα, τα σημαντικά, που η καρδιά πρέπει να μείνει ανοικτή για πάντα για να τα δεχθεί. Και η Γέννηση του Χριστού, για μένα, είναι ένα αυτά. 

 

Η Προσμονή - Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις!

Συμμετοχή στο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο του διαδικτυακού συνταξιδιώτη Giannis Pit με το ιστολόγιο ΗΔΥΠΟΤΟΝ

   Αλήθεια τι μπορεί να προσμένεις από τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων; Τη λάμψη των φώτων στις πλατείες των πόλεων και των χωριών; Τις στολισμένες βιτρίνες με ολόφωτα δεντράκια, πλαστικές μπάλες, Αγιοβασίληδες, ελαφάκια, μικρούς τυμπανιστές και πολύχρωμες γιρλάντες. Μία ακόμα ευκαιρία για διασκέδαση; Μία ακόμη ευκαιρία για αντάμωμα με φίλους, ένα ποτήρι κρασί και συνήθως έντονη κουβέντα; Τον εκκλησιασμό; Τον κόσμο που θα επιστρέψει στο χωριό του με την ευκαιρία των γιορτών; Την ελάχιστη διαταραχή της καθημερινότητάς σου; Την αλλαγή του Χρόνου; Την ίδια τη γιορτή σου;

  Δεν νομίζω ότι περιμένω (με αγωνία τουλάχιστον) τίποτε από τα παραπάνω. 

  Περιμένω όμως να δω τα πρόσωπα των παιδιών, των σημερινών χορτασμένων από τα πάντα παιδιών, με αγωνία φανερή μπροστά στις βιτρίνες με τα παιχνίδια. Τα πονηρά τους χαμόγελα όταν κοιτούν τους γονείς τους στα μάτια. Την έκπληξη και τη χαρά τους στις παραμυθιακές Χριστουγεννο - πόλεις που στήνονται σε όλη την Ελλάδα. Τα ροδοκόκκινα μάγουλα τους όταν σε επισκέπτονται μέσα στην παγωνιά για να σου πουν τα Κάλαντα. Τη ζεστή αγκαλιά τους όταν πρόκειται για τα ίδια, τα δικά σου εγγόνια!

 

Η ανάμνηση - Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις!

Συμμετοχή στο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο του διαδικτυακού συνταξιδιώτη Giannis Pit με το ιστολόγιο ΗΔΥΠΟΤΟΝ

  Τα Χριστούγεννα συνήθως τα προσπερνούσα.... Βλέπεις βιαζόμουν να έλθει η Πρωτοχρονιά! Να φύγει ο "φθαρμένος" χρόνος και να έλθει ο καινούριος, με μία μόνο ελπίδα, ότι αυτός θα ήταν καλύτερος απ' τον προηγούμενο. Μια βιασύνη, η οποία με διακατέχει ακόμα και σήμερα, που τάχατες είμαι πιο σοφός, φορτωμένος με χρόνια αρκετά στην πλάτη μου, μα όπως φαίνεται πάντα εθελότυφλος σαν να είμαι ακόμη παιδί! 

  Τα κάλαντα των Χριστουγέννων όριζαν την αρχή των διακοπών μου. Και μετά καβάλα σε μια ευθεία γραμμή, έφθανα στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στην αγωνία του 'Αη Βασίλη, στο πριν και το μετά. Το πριν ήταν τότε που ζούσαμε στην Αυστραλία και το μετά όταν παλιννοστήσαμε στην εσχατιά του Αιγαίου, στην ακριτική Κάρπαθο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το πριν είχε πλούσια και εντυπωσιακά δώρα, μεγάλο γλέντι για τη γιορτή μου στο σπίτι μας, όπου μαζευόταν όλη η μικρή μας παροικία, καλοκαίρι και ανεξίτηλες μνήμες. Το μετά είχε ελάχιστα λαμπερά δώρα, τι μπορούσες να βρεις σ' ένα τόσο νησάκι τότε, μου έφερναν βιβλία, ήξεραν ότι μου άρεσαν, παρέες και γλεντιστάδες στο σπίτι μας, χειμώνα και θολές εικόνες. 

  Κάποια στιγμή η μόδα επίτασσε γαλοπούλα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Κρέας άνοστο, σκληρό καμία σχέση με το χοιρινό που οι πρόγονοι μας ήξεραν, ευτυχώς αυτό το κερδίσαμε και πάλι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες, κουλουράκια βουτύρου, γαλακτομπούρεκο - αυτό είναι πάντα αγαπημένο μου! Φευγαλέες εικόνες, που και πάλι όμως με οδηγούν στην ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Δέντρο ελάχιστο σε σχέση με αυτά που κυκλοφορούν σήμερα, με φωτάκια όμως, κάτι απίθανα, χρωματιστά  λαμπιόνια, με φάτνη δίπλα στην οποία πρόσμενα να δω το δώρο μου. Ένα κόκκινο, αστραφτερό πυροσβεστικό όχημα, μία αερόμπαλα με το σήμα του Ολυμπιακού, έναν φακό.....

 Πρόσωπα, πάντα τα πρόσωπα είναι παρόντα στο παιχνίδι της μνήμης. Εκείνο του πατέρα μου, που αρνούνταν για χρόνια το ποδαρικό ανθρώπου, έστω και παιδιού, φέρνοντας τον σκύλο του, νάναι αυτός ο πρώτος που θα διαβεί το κατώφλι μας. Ούτε κι εμάς άφηνε να πάμε σε άλλο σπίτι πρωινιάτικα την Πρωτοχρονιά. Δεν ήθελε, φοβόταν το βαρυγκώμισμα πάνω μας, αν τύχαινε η χρονιά να μην τους πάει όπως την ήθελαν.

  Πάνω πάνω έχουν καθίσει κείνες οι πικρές αναμνήσεις, ίσως αν ψάξω πιο βαθιά να βρω πιο χαρούμενες, ίσως κι όχι, ίσως να υπάρχουν άλλες ακόμα πιο μελαγχολικές, δεν θέλω να ανασύρω άλλες. Δεν ξέρω, ίσως φταίει ότι τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Η Γέννηση, ποτέ δεν με συγκίνησε, σε αντίθεση με το δράμα του Σταυρού, ίσως τελικά είμαι ακόμα πολύ Ανατολίτης. 

  

  

Η Τεχνητή Νοημοσύνη: Δημιουργία και ηθική.

  Ένα από τα πιο συζητημένα θέματα μέσα στο 2025, ήταν η διείσδυση της Τεχνητής νοημοσύνης ( ΑΙ ) στον πολιτισμό, αλλά και τη λειτουργία της κοινωνίας μας.

Έργο ΑΙ Microsoft designer

  Υπάρχουν ανοιχτά θέματα, για τα οποία η Ευρώπη έχει αρχίσει να ψελλίζει κάποιες εύλογες απορίες και φόβους, αλλά η ΗΠΑ, όπου εδρεύουν οι κολοσσοί εταιρίες, που ελέγχουν την επανάσταση αυτή, μέχρι στιγμής αντιδρούν έντονα σε κάθε προσπάθεια περιορισμού ή επιβολής των οποιωνδήποτε κανόνων. Θέματα που έχουν σχέση με την αυθεντικότητα του παραγόμενου έργου από τη ΑΙ, την ιδιοκτησία των έργων, αλλά και το μέλλον, όχι μόνο των καλλιτεχνών, αλλά και της ίδιας της τέχνης.

  Αφορά το φάσμα κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας, τους εικαστικούς, τους λογοτέχνες, τους μουσικούς, τους ανθρώπους που δουλεύουν γύρω από τον κινηματόγραφο. Μπαίνουν θέματα που έχουν σχέση με τη δημιουργική διαδικασία πλέον και κατά πόσο η ευκολία της παραγωγής ενός έργου, εθίζει τους δημιουργούς σε μια άκοπη παραγωγή έργων. Με συνέπεια, έτσι πιστεύω, το ανθρώπινο μυαλό σιγά σιγά να αποκοιμιέται στην ήδη υπάρχουσα "αποθήκη" έργων, κάνοντας δύσκολη (ή και αδύνατη) στο μέλλον την παραγωγή πραγματικά νέων, πρωτοποριακών δημιουργιών. Μια αποθήκη που συγκεντρώνει χωρίς κανενός είδους συναίνεση, όλη την μέχρι τώρα γνώση σε κάθε είδος καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από μουσική και τη λογοτεχνία ως τη γλυπτική. Έξυπνες μηχανές που σου γράφουν από κινηματογραφικά σενάρια, ως μουσική, ως εικόνες, ως video με όποιον θελήσεις, ως λογοτεχνία στο στυλ και το ύφος που εσύ επιθυμείς.

  Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείς να ακούσεις μουσική (και να εντυπωσιαστείς), κατασκευασμένη από μηχανή Τεχνητής νοημοσύνης. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε κι εσείς φτιάχνοντας το δικό σας τραγούδι: https://suno.com/explore/

  Κι εδώ μπαίνουν τα σοβαρά ερωτήματα:

• Μπορεί μια μηχανή να είναι "καλλιτέχνης";
• Πώς αλλάζει η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας;
• Μπορούν να υπάρξουν υπάρξουν όρια της χρήσης της Τεχνητής Νοημοσύνης στην τέχνη γενικότερα;

Poll# Ολύμπιανς

Ολύμπιανς

   Δύο συγκροτήματα τα οποία άκουσα για πρώτη φορά ως μαθητής του
Λυκείου (1979, 80, 81), μαζί με όλες τις ξένες ροκ μπάντες της εποχής. Τα συγκροτήματα βέβαια είναι παλαιότερα, οι Ολύμπιανς είναι της δεκαετίας του 60 και οι Poll των αρχών του 70, αλλά η δυναμική τους έφτανε ως τα χρόνια εκείνα.

  Δύο συγκροτήματα που σημάδεψαν την pop μουσική σκηνή της χώρας μας, με πολύ διαφορετικό στυλ το καθένα. Αν αποτολμούσα μια πρόχειρη κριτική 

Poll

θα έλεγα ότι οι Ολύμπιανς είχαν πιο ανάλαφρο ήχο, επηρεασμένοι από pop επιτυχίες που έρχονταν από την Αμερική. Αυτό που ξεχώριζε, ήταν ο ελληνόφωνος στίχος που για πρώτη φορά εισήγαγαν στην ελληνική pop σκηνή. Από την άλλη οι Poll, ήταν πιο σοφιστικέ, είχαν επιρροές από τη ροκ και αυτό που τους ξεχώριζε ήταν ο στίχος (ελληνόφωνος κι αυτός), ο οποίος μιλούσε για θέματα που άγγιζαν τη νεολαία παγκοσμίως εκείνα τα χρόνια, όπως την ειρήνη και την αγάπη.

   Οι Ολύμπιανς έγιναν γνωστοί με τραγούδια όπως "Το Κορίτσι του Μάη", "Ο τρόπος", "Ο Αλέξης" και άλλα, ενώ οι Poll που είχαν βραχύβια ζωή (περίπου δύο χρόνια), άφησαν πίσω τους δύο τραγούδια τα οποία ακόμα και σήμερα μπορούν να ακουμπήσουν τις ευαίσθητές πλευρές κάθε μουσικόφιλου. Το "Άνθρωπε αγάπα" και το "Ήλιε μου" στον ίδιο μικρό 45άρι δίσκο.

  Πιστεύω ότι μετά την παραπάνω σύντομη παρουσίαση μου, πολύ εύκολα μπορείτε να συμπεράνετε τίνος συγκροτήματος εξακολουθώ να είμαι fan και ποιο θυμάμαι με συγκατάβαση. Μπορεί οι Ολύμπιανς να διέγραψαν μια λαμπρή μουσική πορεία τα χρόνια εκείνα αλλά οι στίχοι των τραγουδιών των Poll, όπως το Άνθρωπε αγάπα στο κλείσιμό του, εξακολουθούν να με συγκινούν:

... Άνθρωπε αγάπα τη φωτιά σταμάτα

Και τη δύναμή σου δώσ' την στο φιλί σου

Παρακάτω δύο τραγούδια μόνο, ένα από κάθε συγκρότημα:

Περισσότερες πληροφορίες για τα συγκροτήματα πατήστε στα link στην πρώτη παράγραφο.

Η Βουλγάρα (διήγημα)

   Στη Δράμα κατεβαίνω τακτικά. Αν και το χωριό που μένω δεν είναι μικρό, το μεγαλύτερο μέρος των καθημερινών μας αναγκών τις διεκπεραιώνουμε στη γειτονική μας πόλη. Ψώνια, γιατρούς, φροντιστήρια των παιδιών, διασκέδαση. Έτσι κι εκείνη την ημέρα, αρχές καλοκαιριού ήταν, βρέθηκα εκεί, για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως την ανυπόφορη, απογευματινή ζέστη. Μέσα στην παραζάλη του ξυπνήματος από τον μεσημεριανό μου ύπνο, η ώρα στο ρολόι που φορώ πάντα στο δεξί χέρι, τραβήχτηκε μια ώρα πίσω. Αλαφιασμένος, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να ξυπνήσω, ντύθηκα στα γρήγορα και χωρίς καν να δώσω σημασία στην θέση του ήλιου που ήταν ακόμα ψηλά ή στην απόλυτη ησυχία που σκέπαζε ακόμα το χωριό, μπήκα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα. 

  Περνώντας τον Αγγίτη, η ματιά μου πέφτει στο ρολόι του καντράν, αμέσως επιβεβαιώνω αυτό που έβλεπα τώρα καθαρά πλέον και στο ρολόι του δεξιού μου χεριού, βλαστήμησα την τύχη μου, τσάμπα η βιασύνη, γρήγορα όμως ξαναβρήκα την συνηθισμένη μου απάθεια, όταν υπολόγισα ότι είχα τον χρόνο για έναν κρύο καφέ, τον οποίο αληθινά τον χρειαζόμουν εκείνη την ώρα. Φτάνοντας στην άδεια πόλη, πατώντας την άσφαλτο που έκαιγε παραμορφώνοντας τον αέρα στην επιφάνεια του δρόμου που είχα μπροστά μου, κατευθύνθηκα προς την καφετέρια που τα τελευταία χρόνια φοιτούσα. Φοιτούσα, από τα φοιτητικά μου χρόνια μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη λέξη με την αρχαία της σημασία, όταν κολλούσα σε κάποιο στέκι. Σύχναζα τα τελευταία χρόνια στη συγκεκριμένη καφετερία με τα γνωστά κοκτέιλ, τα οποία ο ιδιοκτήτης της έφτιαχνε κάθε βράδυ, όταν το μαγαζί μετατρεπόταν σε ένα συνοικιακό μπαράκι με θαμώνες κυρίως της μέσης ηλικίας και διάσπαρτα νεότερους, κουρασμένους από τα ορθάδικα, παντός τύπου Ελληνάδικα. Πάρκαρα σε έναν κοντινό παράδρομο, κατευθύνθηκα γρήγορα προς τα εκεί, ο ήλιος έπεφτε πια από την πίσω πλευρά του κτιρίου, τα τραπέζια όλα άδεια, κάθισα σε ένα γωνιακό τραπέζι δίπλα τον δρόμο μακριά από τον ανεμιστήρα που εκτόξευε σταγονίδια νερού απέναντι μου, με εκνεύριζε αυτό το πιτσίλισμα, ελπίζοντας ότι θα ήμουν στη σωστή θέση όπου το απογευματινό αεράκι, που κατέβαινε από τον Κορύλοβο, θα μπορούσε να με δροσίσει.

  Παράγγειλα Freddo, αυτός ήταν ο εθνικός μας καφές πια, άνοιξα το κινητό μου έτοιμος να σερφάρω στις σελίδες του Facebook, με την αδημονία κάποιου που φοβάται μήπως χάσει κάποια συνταρακτική είδηση, ικανή να τον επηρεάσει για όλη του τη ζωή. Δεν πρόλαβε ακόμα να εμφανιστεί η πρώτη εγγραφή στην οθόνη και βλέπω τα χέρια της κοπέλας με τα μπλε βαμμένα, στολισμένα με στρασάκια νύχια, να αφήνει τον καφέ μπροστά μου, σηκώνω το κεφάλι να την ευχαριστήσω, εκείνη ήδη είχε προλάβει να μου γυρίσει την πλάτη κρύβοντας μου τη θέα από την πελάτισσα που μόλις είχε καθίσει στο διπλανό τραπέζι, παίρνοντας παραγγελία. «Νες με γάλα, χωρίς ζάχαρη.» την άκουσα να λέει. Ξαναγύρισα στην οθόνη του κινητού μου, οι φίλοι μου πόσταραν φωτογραφίες από λουκούλια γεύματα από κάποιο παραλιακό ουζερί, τι ηλίθια συνήθεια σκέφτηκα, γιατί τόση καΐλα να επιδεικνύουν αυτά που σε λίγη ώρα θα βρίσκονται πολτοποιημένα στο στομάχι τους, για να μην το συνεχίσω και παραπέρα….

 « Κύριε, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι; »

  Σήκωσα το βλέμμα μου προς τη φωνή που ακούστηκε, ήταν εκείνη που πριν από λίγο είχε καθίσει στο διπλανό τραπέζι, έγνεψα θετικά αφήνοντας ένα «ναι» να ακουστεί απρόθυμα.

 «Μήπως ξέρετε κάποιο μέρος, γύρω από τη Δράμα που να αξίζει να το επισκεφτώ;»

 «…Ναι…» απαντώ και πάλι, αφήνοντας ένα μικρό, κενό διάστημα πριν και ένα ακόμα μεγαλύτερο μετά, προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο μέχρι να καταλάβω ποιος με ρωτούσε και τι έπρεπε να απαντήσω. Αδύνατη, ντυμένη στα κατάμαυρα, με ένα τσιγάρο στο χέρι, τα μαλλιά της μακριά, βιαστικά χτενισμένα μα κατάμαυρα, το πρόσωπο της ταλαιπωρημένο από τα χρόνια, οι ρυτίδες πρόδιδαν την ηλικία της, πάνω από εξήντα πέντε σίγουρα, τα χείλη της βαμμένα μπορντό.

 «Από πού είστε;» με ρωτάει προτού της απαντήσω οτιδήποτε.

 «Από ένα χωριό εδώ κοντά» της απάντησα αμήχανα.

 «Ξέρετε γιατί σας ρωτώ; Βρίσκομαι εδώ και λίγες μέρες στη Δράμα, για
να δω την μητέρα μου, μεγάλη σε ηλικία πια, την κοιτάζει βέβαια η αδελφή μου, αλλά την ξεκουράζω τα πρωινά, τα απογεύματα όμως δεν έχω τι να κάνω, εμένα μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, να γνωρίζω νέα μέρη, η πατρίδα μας είναι γεμάτη από όμορφα μέρη, έλεγα μήπως μπορείτε να μου συστήσετε κάποιο κοντινό αξιοθέατο, που να αξίζει να το επισκεφτώ.»

  Ήταν φανερή η αγωνία της, να διαλύσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε την κάθε επιφύλαξή μου.

 «Δεν μένετε εδώ;» ρώτησα αν και ήδη είχε αναφέρει ότι μόλις λίγες μέρες είχε που βρισκόταν εδώ.

 «Όχι, η καταγωγή μου είναι από τη Δράμα, αλλά όλη μου τη ζωή την έζησα στη Αθήνα. Μπορείτε να φανταστείτε τι δουλειά μπορεί να έκανα, κύριε…;»

 «Βασίλης, κυρία μου.»

 «Μάλιστα κύριε, Βασίλη. Σας ρώτησα αν μπορείτε να φανταστείτε ποια ήταν η επαγγελματική μου ενασχόληση, τι λέτε λοιπόν;»

 «Κυρία μου! δεν είμαι καλός σε αυτά.» απάντησα κρύβοντας όσο μπορούσα τον εκνευρισμό μου, γενικά δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους οικειότητες, ειδικά με κάποιαν άγνωστη σε μένα, δεν χρειαζόταν να ξέρω καν το όνομά της, προτιμούσα να συνεχίσει να μου είναι μια εντελώς άγνωστη.

 «Δικαστικός ήμουν, κύριε Βασίλη, μέχρι τα ανώτερα αξιώματα έφθασα, μάλιστα! Για δέκα χρόνια ήμουν εισαγγελικός λειτουργός, προϊσταμένη σε υποθέσεις του οργανωμένου εγκλήματος. Ξέρετε τι έχουν δει τα μάτια μου και τι έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά; Δεν μπορείτε να ξέρετε! Δέκα χρόνια άντεξα, έφυγα από εκεί ψυχικά διαλυμένη. Στην αρχή με είχε συνεπάρει όλο αυτό. Ένιωθα ικανοποιημένη, πίστευα αφελώς ότι είχα τη δύναμη να κτυπήσω το οργανωμένο έγκλημα στην καρδιά του. Μέρα νύχτα ανέκρινα ανθρώπους που η έκφραση του προσώπου τους σε εμπόδιζε να δεις τι έκρυβαν στο μυαλό τους, που μέσα στα μάτια τους το μόνο που έβλεπα ήταν η περιφρόνηση στο πρόσωπό μου. Διάβαζα και έγραφα δικογραφίες, μελετούσα από την αρχή όλον τον ποινικό κώδικα, δεν ήθελα να μου ξεφύγει τίποτα, ακόμα και στο σπίτι μου μετέφερα τη δουλειά, λάθος μου αυτό. Ικανοποίηση ένιωθα μόνο όταν κατόρθωνα να απαλλάξω την κοινωνία από την παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων. Προαγωγοί, ναρκέμποροι, πληρωμένοι δολοφόνοι. Μα δεν προλάβαινες να καθαρίσεις μια περιοχή και σε λίγο μόλις χρονικό διάστημα μια νέα γενιά από δαύτους εμφανιζόταν.»

 «Πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά αγχωτικά όλα αυτά που έζησες!» προσπάθησα να της δώσω μια ευκαιρία να πάρει μια ανάσα, αλλά συγχρόνως η συζήτηση άρχισε παραδόξως να ενδιαφέρει κι εμένα.

 «Ναι, ήταν! Ήμουν καλή στη δουλειά μου. Ξέρετε είχα την ικανότητα να διαπερνώ την ψυχρή τους όψη και να βλέπω στο βάθος της ψυχής τους. Από τη φυσιογνωμία και μόνο ήξερα που θα οδηγούσε η κάθε υπόθεση. Όσο κι αν θεωρούσαν ότι εύκολα θα ξεμπέρδευαν μαζί μου, εκμεταλλευόμενοι την γυναικεία μου φύση, γρήγορα το μετάνιωναν. Δεν άφηνα τίποτα στην τύχη, τίποτα δεν μου ξέφευγε. Πολύ γρήγορα καταλάβαιναν κι αυτοί και οι συνήγοροι τους, ότι τα πράγματα δεν ήταν εύκολα μαζί μου. Στο τέλος έσκυβαν το κεφάλι και αποχωρούσαν σχεδιάζοντας από την αρχή την υπερασπιστική τους γραμμή.

 «Μήπως μπορείτε να μου αναφέρετε κάποια υπόθεση σας, κάποια με κάποιο τρανταχτό όνομα της πιάτσας;» την τσίγκλησα εγώ βλέποντας την ότι είχε τη διάθεση να αναφερθεί στα χρόνια εκείνα.

 «Όχι, δεν θα σου πω τίποτα τέτοιο. Υπάρχει πολύ βρωμιά στον κόσμο, τόση που για εσάς που κινείστε το φως της ημέρας δεν χρειάζεται να ξέρετε πολλά. Έτσι δεν είναι; Από την όψη σου και μόνο καταλαβαίνω ότι δεν έχεις καμία σχέση με τον κόσμο αυτό. Ποτέ μου δεν λάθεψα! Ούτε τότε, που ξαφνικά διαλύθηκε το σπίτι μου. Ο άντρας μου αστυνομικός ήταν, της ασφάλειας, στη δουλειά μας γνωριστήκαμε, κάναμε οικογένεια, έχω δύο παιδιά, κάνουν τη ζωή τους τώρα. Εκείνος βγήκε νωρίς στη σύνταξη, ήταν τότε που εγώ ξημεροβραδιαζόμουν προσπαθώντας να μην μου ξεφύγει κανένας εγκληματίας. Μια Κυριακή βγήκαμε για φαγητό οι δυο μας. Καθόταν απέναντι μου, έβλεπα το πρόσωπο του, μετά από πολύ καιρό είχα την ευκαιρία να τον δω από τόσο κοντά, δεν χρειάστηκα παρά μόνο λίγα λεπτά για να διαβάσω αυτά που μου έκρυβε. Δυστυχώς, δεν λάθεψα! Μακάρι να είχα κάνει λάθος. Δεν ήταν πια μαζί μου! Όχι μόνο το παραδέχτηκε αμέσως, αλλά μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι, μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε. Δεν πρόλαβα καν να τον διώξω εγώ. Βουλγάρα ήταν. Τον ερωτεύτηκε, μου είπε. Ο βλάκας. Τα λεφτά του ήθελε. Τυχαία λέει συναντήθηκαν, μα πόσο βλάκες είστε εσείς οι άντρες! Ξαφνικά όλες οι μεσήλικες Βουλγάρες ερωτεύτηκαν τα δικά μας ραμολιμέντα. Κύκλωμα είναι, ψάχνουν δικούς μας με παχυλές συντάξεις, ναι αυτές οι συντάξεις για τις οποίες εμείς κλαιγόμαστε είναι θησαυρός γι΄αυτές, τους την πέφτουν στη ψύχρα, τους κάνουν αυτά, που εμείς αποκαμωμένες από τα τόσα χρόνια συμβίωσης έχουμε ξεχάσει και ξαφνικά βρισκόμαστε μόνες μας, ενώ αυτές γλεντούν το υπόλοιπο της ζωή τους. Είναι αβάσταχτη η μοναξιά σε αυτήν την ηλικία, να το θυμάσαι αυτό. Κύκλωμα είναι, άκου που σου λέω, ξέρω!»

  Μια σιωπή επικράτησε για λίγο, αφήνοντας με άφωνο για την τροπή της συζήτησης. Δυσκολευόμουν από τη μία να πιστέψω τα περί οργανωμένου κυκλώματος μεσηλίκων Βουλγάρων που την έπεφταν σε δικούς μας συνταξιούχους, αλλά από την άλλη μου ήταν δύσκολο να την αμφισβητήσω. Αντίθετα αυτό που διέκρινα στο πρόσωπό της τώρα, ήταν  πόνος, βαθύς. Τα μάτια της είχαν υγρανθεί, οι ρυτίδες στο πρόσωπο της πολλαπλασιάστηκαν, τα μαλλιά της έχασαν την λάμψη τους, τα χέρια της έτρεμαν. Άλλαξα την κουβέντα, μου ήταν αδύνατον να βλέπω αυτήν την γυναίκα, που σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα, είχε αντιμετωπίσει κατάματα τους πιο σκληρούς εγκληματίες της χώρας, αδύναμη μπροστά μου, καταπονημένη από την επαγγελματική της ευσυνειδησία, διαλυμένη από τη μοναξιά της.

 «Ξέρετε στο χωριό μου, την Αλιστράτη, έχουμε ένα πολύ ωραίο Σπήλαιο! Ίσως θα μπορούσατε ένα πρωινό να το επισκεφτείτε. Ξέρετε, είναι ένα από τα διασημότερα της Ευρώπης!».

  Αυτή τη φορά δεν είπε τίποτα. Κάρφωσε τα μάτια της πάνω μου, για λίγα δευτερόλεπτα με διαπέρασε ολόκληρο, την ένιωσα σαν να με ακτινογραφούσε, γύρισε προς το τραπέζι της, σήκωσε τον καφέ της και ρούφηξε μια γουλιά, μου γύρισε την πλάτη της.

Μάρτης 2020 

Νίκος Φλώρος, ένας διεθνώς καταξιωμένος γλύπτης μας....

   Πέρσι μου έκανε εντύπωση η ιστορία ενός Έλληνα γλύπτη, του Νίκου Φλώρου, καταξιωμένου στη διεθνή σκηνή, του οποίου το έργο Μαρία Κάλλας, η Εθνική Πινακοθήκη αρνήθηκε την έκθεσή του, δίχως παραπέρα εξηγήσεις. Παρ' όλο που ο καλλιτέχνης έχει παρουσιάσει έργα του στην πατρίδα μας, αυτήν την φορά η Πινακοθήκη μας του έκλεισε την πόρτα. Και ευλόγως δημιουργήθηκαν ερωτήματα.

   Η καινοτομία του έργου του είναι, ότι μετατρέπει τα ευτελή αλουμινένια τενεκεδάκια σε τρισδιάστατα έργα τέχνης, ιδιαίτερης τεχνοτροπίας, κυρίως με ελληνοκεντρική θεματολογία. Θεματολογία η οποία την αποδέχονται με σεβασμό όπου κι αν παρουσιαστεί στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα μας. Για παράδειγμα η σειρά έργων του εμπνευσμένα από το έργο του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, τα επισκέφτηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο φιλότεχνοι, όταν εκτέθηκαν στην Παλιά Πόλη της Ρόδου. Το δε γλυπτό της Μαρίας Κάλλας με την ελληνική σημαία έχει ήδη εκτεθεί στην Όπερα της Ρώμης, στο κτίριο της UNESCO στο Παρίσι, στη Βενετία στον υπαίθριο χώρο του Teatro La Fenice και στη στη Φλωρεντία, έξω από την είσοδο του θεάτρου Maggio Musicale Fiorentino.  Είναι γεγονός ότι έχει ενθουσιάσει όσους είχαν την τύχη να το δουν από κοντά. Ειδικά τους Ιταλούς, που θεωρούν δική τους την Κάλλας. Αλλά και το προηγούμενο έργο του Έλληνα γλύπτη, αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό όπου κι αν εκτέθηκε. 

Μαρία Κάλλας, έργο από ατσάλι

  Το αίτημα του Νίκου Φλώρου, να γίνουν τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού της Μαρίας Κάλλας με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από τη γέννησή της στην Αθήνα, δεν έγινε δεκτό από κανέναν πολιτιστικό φορέα της πόλης, διότι ήδη έγιναν πάρα πολλά αφιερώματα για την μεγάλη Ελληνίδα αοιδό, και δεν χωρούσε μία ακόμα, όπως λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης ότι του ψιθύρισαν οι διάφοροι ειδικοί επί των πολιτιστικών στη χώρα μας. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι ενόχλησε η ελληνική σημαία στην πλάτη της Κάλλας, ζήτησαν μάλιστα αν γινόταν να αφαιρεθεί. Αυτό το τελευταίο, αποτελεί μια στρέβλωση του εθνικού έναντι του εθνικιστικού. Από πότε η σημαία μιας χώρας "χαρίζεται" στους εθνικιστές και δεν αντιπροσωπεύει όλον τον Λαό;

  Φοβάμαι ότι ο Νίκος Φλώρος δεν γίνεται δεκτός στη χώρα μας από το αθηνοκεντρικό κατεστημένο, το οποίο καθορίζει την πολιτιστική κίνηση της χώρας μας. Ένα κατεστημένο το οποίο αντιμετωπίζει τους Έλληνες καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται και πετυχαίνουν στο εξωτερικό, με ένα φοβικό σύνδρομο. Τους κλείνουν την πόρτα, φοβούμενοι μήπως τους επισκιάσουν πιότερο, μιας κι αυτοί είναι αναγκασμένοι να εκφράζονται στα στενά όρια της πατρίδας μας. Πρόσφατα το ΚΑΣ απέρριψε αίτημα του Λάνθιμου, να του παραχωρηθεί ο χώρος της Ακροπόλεως για γυρίσματα. Πώς μια ταινία, ενός καταξιωμένου Έλληνα της διασποράς πλέον, μπορεί να προσβάλει το μνημείο; Πώς γίνεται ένα έργο ενός καταξιωμένου και πολυβραβευμένου γλύπτη σε όλον τον κόσμο, να μην γίνεται αποδεκτό στην πόλη που τα μουσεία είναι πλήρη γλυπτών, τα οποία την κοσμούσαν στην αρχαιότητα;

  Ο Νίκος Φλώρος είναι εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνο αποδεκτός στο εξωτερικό, αλλά οι εκθέσεις των έργων του αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό. Μια σειρά πέντε τρισδιάστατων έργων του, εμπνευσμένα από τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο και τίτλο "Φως στο σκοτάδι" εκτίθενται το 2014 στην Αγία Πετρούπολη και στη συνέχεια στο Τολέδο, στο μουσείο του μεγάλου ζωγράφου. Κι αυτό από μόνο είναι σημαντικό. Στη συνέχεια τα έργα εκτέθηκαν στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Ρόδου.

Έργο από τη σειρά: " Φως στο σκοτάδι"

  Το 2017 ο Φλώρος παρουσιάζει στη Λισαβώνα την έκθεση έργων του με τίτλο Μαρία Κάλλας - Μήδεια - Αργοναύτες εμπνευσμένο από την εκτέλεση του έργου Μήδεια από της Κάλλας. Τη νύχτα των εγκαινίων της έκθεσης ο διεθνώς βραβευμένος και εκπαιδευμένος στην École des Beaux Arts του Παρισιού, Νίκος Φλώρος έγινε επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών της Λισαβόνας και τιμήθηκε με το χρυσό παράσημο από τον Πρόεδρο της Γεωγραφικής Εταιρείας της Λισαβόνας και την Αυτού Υψηλότητα τον Πρίγκιπα της Πορτογαλίας H.R.H. Dom Miguel de Braganaça.

  Το 2021 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, εκτίθεται και εντυπωσιάζει στην Καλαμάτα η σειρά έργων του Ήρωες από μέταλλο. 

Δύο γλυπτά του από τη σειρά: Ήρωες από μέταλλο

  Το 2025 δωρίζει στην Εθνική Πινακοθήκη δύο από τα έργα αυτής της συλλογής (ένα από αυτά ήταν η παραπάνω Ελληνική σημαία), αλλά η διευθύντρια της δεν ανταποκρίνεται καν στη χειρονομία αυτή, η οποία κοστίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ....  

  Ουδείς προφήτης στον τόπο του; Ή κάτι βαθύτερο το οποίο η άρνηση της όποιας αιτιολόγησης του προσβάλει όχι μόνο τον καλλιτέχνη, αλλά και όλους εμάς!

Λεπτομέρεια έργου του