Η Παλαιστίνη και το Ισραήλ

  Το μπλοκ μου θα σιγήσει για το καλοκαίρι. Έτσι είχα πει. Πόσο όμως μπορεί να μένει η γραφή σου αποκλεισμένη όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά, που καθημερινά βλέπουμε, ακούμε για το δράμα που εκτυλίσσεται στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και στη Δυτική όχθη. Πόσο μπορείς να μένεις σιωπηλός όταν μπροστά σου εκτυλίσσεται ένα οργανωμένο σχέδιο εξευτελισμού κάθε έννοιας δικαίου έναντι ενός Λαού, των Παλαιστινίων. Το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στις μάχες εντός της Λωρίδας της Γάζας με τα αθώα θύματα (παράπλευρες απώλειες έχουμε μάθει να λέμε), ή στην επισιτιστική κρίση, ή στην διάλυση κάθε δομής που μας κάνει ανθρώπους, αλλά επεκτείνεται σε ένα σχέδιο το οποίο έχει ως στόχο τη διάλυση κάθε δυνατότητας να μπορέσουν οι Παλαιστίνιοι στο μέλλον να διεκδικήσουν το δικό τους, ανεξάρτητο κράτος.

   
  Κι όσο κι αν η Χαμάς σήμερα φέρει τις δικές της, απόλυτα καταδικαστέες ευθύνες, αυτό δεν δικαιολογεί όλο αυτό που γίνεται εκεί κάτω από τους Ισραηλίτες, υπό την υψηλή προστασία των ΗΠΑ αλλά και την ανοχή των υπολοίπων κυβερνήσεων, Ευρωπαϊκών και Αραβικών. Σαν να θέλουν όλοι μαζί, να εξαλείψουν την όποια δυνατότητα των Παλαιστινίων να ζήσουν μια μέρα ελεύθεροι στη δική τους χώρα.

  Δεν ενστερνίζομαι το σύνθημα "από τη θάλασσα ως το ποτάμι", αλλά ούτε και δέχομαι την πολιτική των εποικισμών που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό στη Δυτική Όχθη. Δεν δέχομαι τη συνεχόμενη αστυνομοκρατία που καθιστά αβίωτη τη ζωή Παλαιστινίων, όχι σήμερα, αλλά εδώ και δεκαετίες. Δεν μπορώ να δεχθώ τον αποκλεισμό της Γάζας από τον έξω κόσμο. Όσο καταδικάζω τη βία που ασκούν διαχρονικά οι Ισραηλίτες ενάντια στους Παλαιστίνιους άλλο τόσο καταδικάζω και τις τρομοκρατικές ενέργειες των Παλαιστινίων (κάθε εποχής).

  Ο τίτλος της εγγραφής μου θα ήταν η ιδανική κατάσταση για τους δύο Λαούς. Δύο κράτη δίπλα δίπλα που να συμβιώνουν αρμονικά. Σήμερα όμως το ζητούμενο είναι η Ειρήνη και αυτή έχει χαθεί, φοβάμαι οριστικά σε αυτή τη μεριά της Γης, με ευθύνη όλων εκείνων των ακραίων που θεωρούν ότι είναι δυνατή η επιβολή ενός Λαού έναντι ενός άλλου. Ίσως ο Γολιάθ σήμερα κερδίζει τη μάχη, αλλά η ιστορία διδάσκει ότι ο Δαυίδ δεν είχε πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Και ο χρόνος συνήθως είναι αμείλικτος έναντι των αλαζόνων της ιστορίας.

Παλαιστίνη... αδικαιολόγητη ήττα

  Τις προάλλες σε κάποια εκπομπή στην τηλεόραση άκουσα μια  Παλαιστίνια ακτιβίστρια να λέει, δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα της, ότι ο Παλαιστινιακός λαός διακατέχεται από ένα βαρύ αίσθημα, αυτό της αδικαιολόγητης ήττας. Και το εξηγούσε λέγοντας ότι η Παλαιστίνη στις αρχές τους εικοστού αιώνα αριθμούσε μια ελάχιστη μειοψηφία Εβραίων, η οποία κατόρθωσε μέσα από την αδράνεια των Παλαιστινίων και των Αράβων γενικότερα, σε λίγα χρόνια να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας τους και να δημιουργήσουν το κράτος του Ισραήλ. Το αίσθημα αυτό, της αδικαιολόγητης ήττας, όλο και μεγαλώνει καθότι από τη μία βλέπουν όλες τις εξεγέρσεις τους να πνίγονται στο αίμα, ακόμα κι όταν οι γύρω αραβικές χώρες συνασπίστηκαν για να νικήσουν το Ισραήλ, να ηττώνται εντός έξι ημερών και από την άλλη να βλέπουν τους Ισραηλίτες να επεκτείνουν συνεχώς την παρουσία τους σε αμιγώς Παλαιστινιακές περιοχές με τη μέθοδο των αποικισμών.

Γάζα, μαρτυρική πόλη

  Από τη μια μεριά θαυμάζεις έναν Λαό, τους Ισραηλίτες,  για το επίτευγμα τους αυτό. Πολλά μπορούν να ειπωθούν εδώ, για την θέληση τους να δημιουργήσουν κράτος, για την σύμπνοια στον τελικό σκοπό, για την αμέριστη βοήθεια της ομογένειας τους, για τις πολιτικές τους διασυνδέσεις. Κανένας όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι εκ του μηδενός, δημιούργησαν ένα κράτος το οποίο πολλοί σίγουρα το ζηλεύουν για τις δομές του και την αποφασιστικότητα των πολιτών του.

  Από την άλλη βλέπεις έναν άλλο Λαό, τους Παλαιστίνιους, που έχουν το ιστορικό δίκιο με την πλευρά τους, που δικαιούνται τη δική τους Πατρίδα, που καθημερινά ορίζονται ως πολίτες δευτέρας κατηγορίας από τους κυρίαρχους Ισραηλίτες (αυτοί που έκαναν τη Γάζα περίκλειστη περιοχή δίχως επικοινωνία με τον έξω κόσμο - ούτε λιμάνι δε διαθέτει με τόσο μήκος ακτών), ένας Λαός σε μια κατάσταση καθημερινού διωγμού (είτε στη Γάζα είτε στη Ραμάλα). Ένας Λαός, που προσπαθεί να βρει μία κατεύθυνση, μέσα από διάφορα κινήματα, ακόμα και φονταμελιστικά, για να δικαιωθεί. Ένας Λαός που δεν έχει σύμπνοια, δεν έχει ουσιαστική εξωτερική βοήθεια, κυρίως από τους Άραβες αδελφούς πλέον. Ένας Λαός δίχως διεθνή υποστήριξη. Ένας λαός που σήμερα βγαίνει από μια μεγάλη καταστροφή, την μεγαλύτερη της ιστορία του, την ισοπέδωση της Γάζας (χώρια του τεράστιου αριθμού νεκρών αμάχων).

  Και το ερώτημα που τίθεται είναι, πώς πρέπει να πορευτεί ο Παλαιστινιακός Λαός από εδώ και πέρα; Δεν είμαι εγώ αυτός που θα το ορίσει αυτό. Αλλά το ερώτημα παραμένει. Πώς πορεύεται ένας ηττημένος Λαός στη σύγχρονη εποχή, με όλο αυτό το βαρύ ιστορικό του παρελθόν;

ΥΓ: Αντίστοιχο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι Κούρδοι, ένας λαός 25 εκατομμυρίων, που τους στερούν το δικαίωμα του δικού τους κράτους.