Μέχρι την άκρη του κόσμου

  Πρόσφατα από την κρατική τηλεόραση είδα την ταινία Μέχρι την άκρη του κόσμου (Accross the Uneverse). Αμερικάνικο αντιπολεμικό, αισθηματικό μιούζικαλ του 2007, το οποίο όμως στο υπόβαθρό του κλείνει όλη την αμερικάνικη ιστορία κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πέρα από την ρομαντική ιστορία των πρωταγωνιστών της, παρακολουθούμε την υποχρεωτική επιστράτευση, τα φέρετρα που επέστρεφαν καθημερινά στις ΗΠΑ, το φοιτητικό κίνημα που πρωτοστατούσε στο αντιπολεμικό μέτωπο που αναπτύχθηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Κι όλα αυτά, με απόλυτα επιτυχημένες διασκευές των τραγουδιών των Beatles.

  Και φυσικά οι σκέψεις πολύ γρήγορα φεύγουν από εκεί, θυμούνται τη ντροπιαστική ήττα των Αμερικανών και τη βίαια εκκένωση της πρεσβείας τους στο Βιετνάμ. Συμπερασματικά οι Αμερικανοί διδάχθηκαν από εκείνη τη τεράστια στρατιωτική ήττα τους, να υπερασπίζονται από εκεί και πέρα τα συμφέροντά τους, είτε πολεμώντας δια αντιπροσώπων (δες Κούρδους) είτε πολεμώντας με όλη τη στρατιωτική δύναμη πυρός που διαθέτουν, όπως έκαναν στην καταιγίδα της Ερήμου. Κατόρθωσαν όμως, το σημαντικότερο, και να διαλύσουν κάθε εσωτερική, μαζική φωνή αντίστασης στις πολιτικές τους. Πού είναι σήμερα εκείνο το κραταιό φοιτητικό κίνημα;

  Και πολύ γρήγορα το μυαλό έρχεται στην Ουκρανία και το άδειασμα της ηγεσίας της αλλά και της ίδιας της χώρας από τις ΗΠΑ, με τρόπο αήθη και ντροπιαστικό. Δεν ξέρω τι έχει στο βάθος του μυαλού του ο Τραμπ όταν συνομιλεί απευθείας με τον Πούτιν ή όταν ζητά "γη και ύδωρ" από την εναπομείνουσα Ουκρανία. Μήπως ένα ΝΟΜΠΕΛ Ειρήνης, το οποίο ονειρεύεται από την προηγούμενη θητεία του; (για φανταστείτε να το πάρει αγκαλιά με τον Πούτιν!!!)

  Τα γεγονότα είναι γνωστά, η Ουκρανία δέχθηκε μια στρατιωτική επίθεση από τη Ρωσία, οι Ουκρανοί πολύ γρήγορα τον περίπατο των Ρώσων τον μετέτρεψαν σε κόλαση και από εκεί και πέρα συνεχίζεται ο πόλεμος για τρία χρόνια, με χιλιάδες θύματα (υπολογίζονται πλέον στο ένα εκατομμύριο - νεκροί και τραυματίες και αγνοούμενοι) εξαντλώντας και τις δύο χώρες. Η Ειρήνη είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο πάει να επιβληθεί, δε ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ουκρανίας, αλλά και της Ευρώπης! Η οποία την πάτησε κι αυτή, προσκολλώμενη στο άρμα της Δυτικής υπερδύναμης και τις επιταγές του Μπάιντεν. Εύχομαι όλα αυτά να είναι η αρχή της δικής της χειραφέτησης.

  Κι αν την Ουκρανία, που δεν είναι και τόσο μικρή, μπορούν να την παίζουν με αυτόν τον τρόπο οι γείτονες Ρώσοι ή οι διατλαντικοί προστάτες της, φανταστείτε τι γίνεται με χώρες μικρές, όπως τη δική μας ή την Κύπρο, η οποίες έτσι κι αλλιώς από τότε που ιδρύθηκαν, ποτέ δεν έμαθαν να στηρίζονται στα δικά τους και μόνο πόδια;

  Κι από εκεί περιμένω να ξεδιπλωθεί και το άλλο μεγαλόπνοο σχέδιο του Τραμπ - Νεντανιάχου για τη Γάζα, όπου προβλέπεται η εκκένωση της για να γίνει η περιοχή ένα τεράστιο συγκρότημα αναψυχής για τους έχοντες!!!!! Αλήθεια, με ποιον τρόπο μπορείς να διώξεις όλους αυτούς τους ανθρώπους (περί τα δύο εκατομμύρια ψυχές) από τη γη τους;;;

  Και δεν θέλω να επεκταθώ στις απειλές ενάντια της Γροιλανδίας ή τον Καναδά ως η επόμενη πολιτεία των ΗΠΑ, ούτε καν στον "Αμερικανικό κόλπο"(!)

  Δυσοίωνες οι παραπάνω σκέψεις, δυστυχώς όμως, εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε δει τόσα κι έχουμε διαβάσει άλλα τόσα, τι άλλες σκέψεις μπορούμε να κάνουμε;