Το παιχνίδι πίσω από το τζάμι, πάντα ήταν ένα από τα αγαπημένα τους. Άλλοτε μετρούσαν τα αυτοκίνητα που περνούσαν από το δρόμο, άλλοτε διάλεγαν μόνο τα κόκκινα, άλλοτε καθεμία διάλεγε το δικό της χρώμα κι άλλοτε μετρούσαν ανθρώπους, άντρες, γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά. Άλλοτε πάλι σύννεφα, πουλιά, ειδικά τα χελιδόνια όταν έφταναν κι έκαναν την πρώτη τους στάση στο απέναντί τους καλώδιο του ρεύματος. Κι άλλοτε, όπως σήμερα που βρέχει, μετρούσαν ποια θα προλάβαινε να κάνει δικές της τις περισσότερες από από τις σταγόνες, που κυλούσαν στη λεία επιφάνεια του τζαμιού, σαν να φυλάκιζαν κάποιον σπάνιο θησαυρό, κάποιο θησαυρό από ακριβά όνειρα, όπως φαντάζονταν ότι θα ήταν κάποτε η ζωή τους.
Και δεν μπορεί να μην την σκέπτεται. Με ένα πλάκωμα στο στήθος, το οποίο αρνείται να την εγκαταλείψει από κείνο το βράδυ, που άλλαξε για πάντα η ζωή τους.
Ονειρευόταν να της μοιάσει, να την ακολουθήσει σε λίγα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη που σπούδαζε, την οποία είχε επισκεφτεί λίγους μόλις μήνες πριν, να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που είχε χαράξει κι εκείνη, το δρόμο της ελευθερίας. Να ζήσουν και πάλι μαζί, να μοιράζονται τον ίδιο χώρο, να εξακολουθήσουν να φτιάχνουν κοινά όνειρα, όπως τότε που ήταν μικρές και μοιράζονταν τις σταγόνες της βροχής.
Σε λίγες ώρες πρέπει να φύγει. Την περιμένουν στην πλατεία. Θα είναι εκεί οι φίλοι τους, οι συμμαθητές τους, οι συγγενείς τους, άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι της και θα βροντοφωνάξουν "Δικαιοσύνη"! Γιατί πλέον η Δικαιοσύνη στην Πατρίδα μας είναι το ζητούμενο.
Το μόνο που ζητά η ψυχή όσων πονούν, είναι αληθινή δικαιοσύνη! Τιμωρία αληθινή για τις 57 ψυχές που χάθηκαν. Ώστε στο μέλλον, κανένα τρένο, κανένας μηχανοδηγός, κανένας σταθμάρχης, κανένας διοικητής, κανένας πολιτικάντης, να μην τολμήσει ποτέ ξανά να κάψει τα φτερά κανενός ανθρώπου....
Διότι δεν θέλουμε να μείνουμε για μία ακόμα φορά με τη στιφή γεύση της ατιμωρησίας, δεν θέλουμε να μας λένε ότι αυτή είναι η κανονικότητα στη χώρα μας, ότι αυτοί είμαστε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε, να μας ξεγελούν λέγοντας, ότι όλοι οι υψηλά ιθύνοντες έπραξαν το χρέος τους προς την Πατρίδα, να επαίρονται ότι εμείς σε λίγο καιρό θα το ξεχάσουμε κι αυτό!
Αυτή είναι η δική μου ιστορία της βροχής, στο συγγραφικό δρώμενο της Μαρίας Νικολάου, από το ιστολόγιο το ΚΕΙΜΕΝΟ, με ισχυρή δόση έμπνευσης απ' όσα συμβαίνουν στη χώρα μας αυτές τις μέρες, με το μυαλό στα αθώα θύματα των Τεμπών και τους συγγενείς τους.
