Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021

Γεώργιος Κωστέτσος, ο τελευταίος χαλκιάς της Καρπάθου

  Το αφιέρωμα στον Γεώργιο Κωστέτσο, τον γείτονα μου, το πρωτοδημοσίευσα  στο διμηνιαίο περιοδικό "Παράδοση και Τέχνη", της Διεθνούς Οργάνωσης Λαϊκής Τέχνης, στο τεύχος Μαρτίου Απριλίου του 2001. Αφού το επιμελήθηκα εκ νέου, το δημοσιεύω και πάλι, στο ιστολόγιο μου αυτή τη φορά.  Ευχαριστώ τον γιό του, Μανώλη Κωστέτσο, τον καθηγητή Μανώλη Χατζηαντωνίου και τον αείμνηστο θείο μου Νίκο Σκούλλο, για τις άγνωστες σε μένα πληροφορίες που μου έδωσαν για τη ζωή του. Οι φωτογραφίες είναι από την φεϊσμπουκική ομάδα:  OTHOS"Αναγνώρισε τα πρόσωπα.Photo history of families

Georgios Kostetsos
Γεώργιος Κωστέτσος
  Τον ξέραμε όλοι στο χωριό. Λίγοι όμως από τη δική μου γενιά γνώριζαν για τη συμβολή του στην επιβίωση της Καρπάθου στα δύσκολα χρόνια του Πολέμου. Χρειάστηκε ο Νίκος ο Σκούλλος, από τους λίγους εναπομείναντες μιας γενιάς που έφυγε, να μας μιλήσει για τη σημασία του χαλκιά (σιδερά) τα χρόνια εκείνα. Ψάχνοντας το θέμα περισσότερο, κατάλαβα ότι εμείς οι νεότεροι οφείλουμε να περισώσουμε στη μνήμη μας τους τεχνίτες και επαγγελματίες του παλιού καιρού, όχι μόνο γιατί αποτελούν  μέρος της ιστορίας μας αλλά και διότι αυτοί οι άνθρωποι με την τέχνη τους έσωσαν από την πείνα τους συνανθρώπους τους σε δύσκολες περιόδους. Τέτοιοι ήταν ο μυλωνάς, που έκανε το στάρι αλεύρι, ο χτίστης του ξεροτρόχαλου, που συγκρατούσε τα λιγοστά χώματα στα νησιά μας, ο χαλκιάς που έφτιαχνε τα εργαλεία για να καλλιεργηθεί η γης.

  Μέχρι το 1992 ζούσε στο Όθος της Καρπάθου ο Γεώργιος Κωστέτσος, ο τελευταίος χαλκιάς του νησιού. Τον θυμάμαι κάθε πρωί ν΄ ανεβαίνει στο χαλτσαδιό(1) του και κάθε απόγευμα να κατεβαίνει κατάκοπος. Στα χέρια του συνήθως κρατούσε κάποια από τις δημιουργίες του. Εκεί στο δωματιάκι που ζούσε είχε ένα μπαούλο με αξίνες, σκαλιστήρια, τσάπες και ένα σωρό άλλα σιδερένια εργαλεία. Από όλα τα χωριά τον επισκέπτονταν για να διορθώσουν ή ν'  αγοράσουν κάποιο εργαλείο και τότε η πρωτότυπη αυτή έκθεση άνοιγε αμέσως και με καμάρι επιδείκνυε το εμπόρευμα του.

  Τον θυμάμαι μεγάλο σε ηλικία. Είχε περάσει τα ενενήντα, όταν πέθανε. Γεννήθηκε το 1902 όπως έγραφε η ταυτότητά του, εκείνος όμως υποστήριζε ότι το πραγματικό έτος γέννησης του ήταν το 1898. Κι όμως λίγα χρόνια πριν πεθάνει, ακόμα δούλευε. Μόνος του δούλευε το φυσερό για να δυναμώσει η φωτιά και στη συνέχεια χτυπούσε αλύπητα το πυρωμένο σίδερο στο αμόνι για να του δώσει σχήμα. Δύσκολη δουλειά μα ήταν δυνατός άντρας. Έχουν να διηγούνται στο χωριό: Προπολεμικά, όταν χτιζόταν το Δημοτικό Σχολείο, κάτω στα Πηγάδια - το λιμάνι του νησιού- έφτασαν τα ξύλα για τη στέγη και τα πατώματα. Όλοι οι άντρες κατέβηκαν για να βοηθήσουν στη μεταφορά τους. Τα δοκάρια όμως είχαν μεγάλο μήκος και δεν μπορούσαν να φορτωθούν στα ζώα. Τότε αποφάσισαν να τα μεταφέρουν στον ώμο. Δύο δύο οι άντρες φορτώνονταν τα δοκάρια και διένυαν την απόσταση των 5 χιλιομέτρων περίπου για να ανέβουν στο υψόμετρο των 530 μέτρων που βρίσκεται το χωριό. Μόνο ο Γιώργης ο Κωστέτσος την έκανε αυτή τη μεταφορά μόνος του και μάλιστα δυο φορές την ημέρα.

Georgios Kostetsos the last Blacksmith
Ο Κωστέτσος στο Χαλτσαδιό του

  Σε μικρή ηλικία βρέθηκε στην Μικρά Ασία, στην περιοχή της Σμύρνης. Σε ντόπιο μάστορα έμαθε την τέχνη του χαλκιά. Ακολούθησε τη φυγή των Ελλήνων κατά την Μικρασιατική Καταστροφή. Μάλιστα έφυγε μια μόλις μέρα πριν την είσοδο των Τούρκων στην Σμύρνη, παρά τις παραινέσεις του αφεντικού του να παραμείνει για μία μέρα ακόμα ( κανένας δεν πίστευε στην Καταστροφή). Επέστρεψε στην Κάρπαθο και μπήκε βοηθός σε ντόπιους μαστόρους. Στο Νικολή το Χαλκιά και τον Πολυχρόνη Χανιώτη. Δεν ήταν ικανοποιημένος όμως ούτε από τις απολαβές, ούτε από την εργασία. Έτσι ανοίγει δικό εργαστήριο στις Πυλές. Δεκαοχτώ χρόνια το κράτησε ανοιχτό. Στη συνέχεια ανοίγει χαλτσαδιό στο χωριό του, στης Ευαγγελίας το σπίτι, κοντά στην Παναγία. Εκεί έμεινε ως την πρώτη πενταετία του 1950. Τότε μεταφέρει το εργαστήριο του στη Μέλλουρα, εκεί όπου τον γνωρίσαμε εμείς οι νεότεροι.

 Στην περίοδο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν αποκλείστηκε το νησί και τα καράβια έπαψαν να μεταφέρουν τρόφιμα, οι κάτοικοι ως μόνο τρόπο επιβίωσης βρήκαν την καλλιέργεια της λιγοστής γης. Χρειάζονταν εργαλεία. Καλοσυντηρημένα εργαλεία. Και η πρώτη ύλη ήταν λιγοστή. Τότε φάνηκε η αξία του ντόπιου τεχνίτη. Και ο καλύτερος ήταν ο Κωστέτσος. Έκανε συμφωνία με τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους. Θα τους επιδιόρθωνε τα εργαλεία που θα χρειάζονταν για μια πλήρη καλλιεργητική περίοδο και αυτοί θα τον πλήρωναν σε είδος. Οι γεωργοί τέσσερα πινάκια γεννήματα. (Το πινάκι ήταν δοχείο-μονάδα μέτρησης όγκου, του Κωστέτσου ήταν λίγο μεγαλύτερο.) Οι κτηνοτρόφοι, βούτυρο, δρίλλα, κρέας. Οι σκαφιοί(2) χρήματα. Τίποτα δεν έλειψε από το σπίτι του τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Πολλές φορές ήταν το μόνο σπίτι που είχε βούτυρο, το οποίο έδινε σε κάποιον ασθενή ως γιατρικό. Δούλεψε όμως πολύ σκληρά τότε, το επέτρεπε πέρα από την ισχυρή του κράση και η ηλικία του. Από τα ξημερώματα ως αργά τη νύχτα. Οι ανάγκες ήταν μεγάλες. Έφτιαχνε τα πάντα, από υνιά ως κλειδαριές. 

 Του έφερναν σκασμένα βλήματα και αυτός τους έφτιαχνε τα εργαλεία. Για κάρβουνο φρόντιζε ο ίδιος. Έπαιρνε άδεια από τους κατακτητές Ιταλούς κι έκοβε πεύκα. Στις Μισσάθες κατασκεύαζε τον καρβουνόλακο. Έκοβε ξύλα και τα στοίβαζε μέσα σε αυτόν, τα σκέπαζε με κοσκινισμένο χώμα και τα "έκαιγε" δημιουργώντας το κάρβουνο. Όταν ήταν έτοιμα τα μετέφερε με μουλάρια στο χαλτσαδιό του.

 Ατυχήματα είχε. Κάποτε του καρφώθηκε στο χέρι το πίσω μέρος ενός δρεπανιού. Τα φάρμακα ανύπαρκτα. Η δημώδης ιατρική συνέστησε έναν κόκορα βραστό σε καθημερινή βάση. Το ξεπέρασε γρήγορα. 

 Τον θυμάμαι ακόμη, να παίζει τάβλι στο καφενείο. Αληθινή πρόκληση για όποιον είχε το θάρρος να τα βάλει μαζί του. Ανίκητος. Στο χωριό ακόμα λένε για ένα αναπόφευκτα χαμένο διπλό παιχνίδι: "Αυτό δεν το κόβει ούτε ο Κωστέτσος".

 Κρίμα που η γενιά μου, δεν είχε την προνοητικότητα να περισώσουμε το φυσερό του, το αμόνι του, το εργαστήρι του. Πράγματα που κάποτε τα θεωρούσαμε ασήμαντα, σήμερα στην εποχή της αλματώδους ανάπτυξης θα μας συνέδεαν με το παρελθόν μας. Τουλάχιστον με τη βοήθεια της μνήμης ας κάνουμε αυτό το ταξίδι, στη δύσκολη ζωή των παλαιοτέρων γενιών από εμάς. Όχι νοσταλγώντας την αλλά για να διδαχθούμε από τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις δυσχέρειες της εποχής τους.  

Φυσερό ή Φυσούνα σιδερά, λαογραφικό Μουσείο Καλλιμασίας Χίου. Το φυσερό του Κωστέτσου ήταν διαφορετικό, μοναδικό από μια πρόχειρη έρευνα που έκανα, δυστυχώς δεν διασώθηκε.

(1) χαλτσαδιό: σιδερουργείο

(2) σκαφιοί: σκαφτιάδες

Κάρπαθος

12 σχόλια:

  1. Χίλια "ευχαριστώ" κι ακόμα παραπάνω για το θέμα σου Βασίλη! Μας έδωσες τόσες σημαντικές πληροφορίες αλλά το κυριότερο, μας γνώρισες έναν άνθρωπο σημαντικό όχι μόνο για τον τόπο του αλλά και ευρύτερα, για την εθνική μας παράδοση.Η ιστορία του έγινε αφορμή να ανασυρθούν από μέσα μου τόσες παιδικές αναμνήσεις, νοσταλγικές αναμνήσεις.
    Να είσαι καλά. Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι σημαντικό οι μνήμες να καταγράφονται για να διασωθούν σημαντικά στοιχεία της παράδοσης αλλά και οι δυσκολίες επιβίωσης των προγόνων μας.
      Την Καλημέρα μου, Μαρία!

      Διαγραφή
  2. Αυτά τα θέματα Βασίλη μου είναι θησαυρός λαογραφίας και ιστορίας. Και μάλιστα από χαρακτήρες του λαού μας. Αφανείς ανθρώπους, πραγματικούς ήρωες της ζωής. Από αυτούς που πραγματικά κινούν την ιστορία. Χαίρομαι να διαβάζω τέτοια θέματα γιατί είναι πηγή γνώσης και μνήμης για όλους μας.
    Καλησπέρα δάσκαλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ κι εγώ Γιάννη, ότι η ιστορία δεν γράφεται μόνο μέσα στα σαλόνια των "αρχηγών" αλλά και από τους απλούς ανθρώπους , τους τεχνίτες όπως για παράδειγμα αναδεικνύει το κείμενό μου. Σημαντικές πληροφορίες που έμαθα και θεώρησα σωστό να τις καταγράψω για να μην χαθούν.
      Την Καλημέρα μου, Γιάννη!

      Διαγραφή
  3. Πολύ ωραία παρουσίαση ενός ανθρώπου που δούλεψε βοηθώντας και συντηρώντας την οικογένειά του σε δύσκολους καιρούς. Αξιέπαινος είσαι που διασώζεις του τόπου σου παλιά επαγγέλματα και ανθρώπους που έζησαν αφήνοντας το στίγμα τους στο τόπο τους. Αν είχες πολλά τέτοια στοιχεία ως και βιβλίο μπορούσες να γράψεις για τα παλαιά επαγγέλματα και τους τεχνίτες που τα ασκούσαν στο νησί σου. Μπράβο και σ'ευχαριστούμε
    Καλό μεσημέρι Βασίλη και καλό σου μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Άννα για τα καλά σου λόγια. Όχι δεν έχω κι άλλες τέτοιες εγγραφές, την συγκεκριμένη την έκανα για να τιμήσω τον Κωστέτσο, που ήταν γείτονάς μου γνώρισα από κοντά τον καθημερινό του μόχθο, έστω και στα τελευταία του.
      Την Καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  4. Εξαιρετικό το θέμα σου Βασίλη. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τους αφανείς ήρωες.
    Μου άρεσε ιδιαίτερα ο επίλογος σου. Πράγματι, οφείλουμε να διδαχθούμε και να εμπνευστούμε από το πως διαχειρίζονταν οι παλαιότεροι τις δυσκολίες.
    Σε ευχαριστούμε θερμά για όσα μοιράστηκες μαζί μας.
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ένα ζητούμενο αυτό για μένα Μαρίνα. Η σύνδεση του τρόπου που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της ζωής οι άνθρωποι παλιά με τον σημερινό άνθρωπο άνθρωπο των νέων τεχνολογιών κλπ.
      Την Καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  5. Εξαιρετική ανάρτηση αγαπητέ Βασίλη. Το διάβασα γρήγορα λόγω χρόνου , συγχώρησέ με αν το γράφεις και το προσπέρασα, θαρρώ πως και τα πέταλα των ζώων εκείνα τα χρόνια γινόταν ακριβώς εκεί.
    Επειδή είχαμε ζώα στο σπίτι. Μπορεί αργότερα να αγοράζονταν από μαγαζιά , αλλά την εποχή που αναφέρεις, παράλληλα με τα αγροτικά εργαλεία σίγουρα χρειαζόταν και πέταλα. Να είσαι καλά! Πάντα με συγκινούν αναδρομές στο παρελθόν κι επαγγέλματα που χάνονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και πέταλα έφτιαχνε, απλώς δεν το ανέφερα, σημαντικά κι αυτά για τα ζώα που μετέφεραν προϊόντα και ανθρώπους στους δύσβατους δρόμους της περιοχής.
      Την Καλημέρα μου, Βαρβάρα!

      Διαγραφή
  6. Πωπω με έβαλες σε αναμμένα κάρβουνα τώρα. Πόσο δίκιο έχεις. Πόσα πράγματα πήρα διαβάζοντας και μόνο αυτή την ιστορία αυτού του ανθρώπου και την τέχνη του. Ναι ο τεχνίτης είναι τέχνη που πρέπει να διασωθεί μέσα από αληθινές ιστορίες ανθρώπων.
    Να σαι καλά :) Τρομερά ενδιαφέρουσα έρευνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, κι εγώ είχα εντυπωσιαστεί όταν μάζευα το υλικό αυτό τότε, διότι έμαθα πράγματα που ούτε φανταζόμουν, αν και τον έβλεπα τον άνθρωπο καθημερινά, αν και είχα πάει κάμποσες φορές στο χαλτσαδιό του.
      Την καλημέρα μου, Μανια!

      Διαγραφή

Όλα τα σχόλια σας με χαροποιούν και τυγχάνουν απάντησης.

Νάρκισσος, ο μυθικός ωραιοπαθής!

    « Αυτός που ερωτεύεται τον εαυτό του δεν θα έχει αντίπαλους ».  -Βενιαμίν Φραγκλίνος Ο Νάρκισσος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας της...