Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ πια !!!

Τότε που κάποιοι έκαναν επανάσταση... μέχρι να καταλάβουν την εξουσία...

05 Ιαν 2013

   Κάποτε πίστευα ότι η ανανεωτική αριστερά είχε συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι ήταν φιλοευρωπαϊκή και ότι ήταν αγωνιστική, διεκδικητική αλλά μέσα στο πλαίσιο της έννομης τάξης. 

Ακόμα και όταν κατηγορούσαν το ΣΥΡΙΖΑ, ότι υπόθαλπε τους κουκουλοφόρους, δεν το ενστερνιζόμουν δίχως να υπάρχει στην άκρη του μυαλού μου, η περίπτωση της προβοκάτσιας. Ήξερα βέβαια ότι η βία υποθαλπόταν στις παρυφές της, ( όσοι έχουν την φοιτητική εμπειρία το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό ) αλλά συνάμα υπήρχαν και πολλοί αγωνιστές της, διαβασμένοι, προβληματισμένοι και σίγουρα ενάντια στη βία.
Και τώρα άκουσα, από το στόμα πολιτικού τους στελέχους, ότι είναι φυσικό κάποιος να έχει στο σπίτι του αντιασφυξιογόνα μάσκα ή κοντάρια για να αναρτά την κομματική σημαία! 
Καλώς τα κοντάρια, αν  είναι όμως στειλιάρια; 
Η μάσκα γιατί; Μα για να προστατευτούν από τα χημικά της αστυνομίας, απαντούν. 
Δηλαδή αυτοί που θεωρούν δεδομένο ότι θα δεχτούν χημικά είναι του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί; Μήπως γιατί είναι οι πιο αγωνιστές....!!!! Μήπως γιατί προκαλούν πιο πολύ; Μήπως γιατί παίζουν ένα παιχνίδι με το σύστημα, ώστε οι διαδηλώσεις ποτέ να μην μπορούν να μαζικοποιηθούν; Δεν ξέρω!
Ok... στο σπίτι του κάποιος μπορεί να έχει ότι θέλει! Τα Πανεπιστήμια όμως με ποια λογική, με ποιο νόμο, θα πρέπει να καταλαμβάνονται σε συνθήκες δημοκρατίας, από πλανόδιους, φτωχούς αλήθεια αλλά παράνομους εμπόρους; Επίσης τα κοινωνικά φόρουμ, οι έξω αριστερές παρατάξεις, οι κάθε είδους ντεμέκ επαναστάτες γιατί θα πρέπει να απολαμβάνουν καταλυμένο, δημόσιο χώρο μέσα ή έξω από τα Πανεπιστήμια;
Κάποτε ο Ζαχαριάδης είπε το ανιστόρητο: "κρατάμε τα όπλα παρά πόδας".
Τώρα τα τουφέκια αντικαταστάθηκαν από στειλιάρια, μπουκάλια και μάσκες! Και γαμώ τους επαναστάτες!
Τι να πω!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλα τα σχόλια σας με χαροποιούν και τυγχάνουν απάντησης.

Ο φωτεινότερος φακός του κόσμου του Γιώργου Κασαπίδη

    Αν κάποιος θέλει να διαβάσει μια συλλογή διηγημάτων, για μια μικρή επαρχιακή πόλη, τη Δράμα (αλλά και άλλες περιοχές), με την αίσθηση το...