Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε     
ήσυχα, ήσυχα κι απλά. 
Καταλαβαινόμαστε τώρα 
δε χρειάζονται περισσότερα. 

Κι αύριο λέω θα γίνουμε 
ακόμα πιο απλοί. 
Θα βρούμε αυτά τα λόγια 
που παίρνουνε το ίδιο βάρος 
σ' όλες τις καρδιές,  
σ' όλα τα χείλη,  
έτσι να λέμε πια 
τα σύκα σύκα 
και τη σκάφη σκάφη. 

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι 
και να λένε: 
"Τέτοια ποιήματα 
σου φτιάχνω εκατό την ώρα". 
Αυτό θέλουμε κι εμείς. 
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε 
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,  
απ' τον κόσμο. 
Εμείς τραγουδάμε 
για να σμίξουμε τον κόσμο.

  Θυμάμαι, όταν πρωτάκουσα αυτό το ποίημα του Ρίτσου, μελοποιημένο από τον Χρήστο Λεοντή και τη φωνή του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Η πτώση της δικτατορίας ήταν σχετικά πρόσφατη, η δημοκρατία ήταν και πάλι παρούσα στη χώρα μας αλλά τα λόγια αυτού του ποιήματος δεν έδεναν με αυτό που ζούσαμε.
  Σίγουρα κουλτούρα διαλόγου δεν είχαμε, κανένας δεν συζητούσε με ηρεμία, όλοι διεκδικούσαν το αλάθητο, τη μοναδική αλήθεια, ο καθένας προσπαθούσε να επιβάλει την άποψη του στον άλλο. Με οποιονδήποτε τρόπο! Με τη δύναμη της φωνής, με τη βία, με κλακαδόρους, με... 
  Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά... ακόμα στο ίδιο νηπιακό στάδιο είμαστε. 

Η ανταλλαγή επιχειρημάτων αποτελεί πολυτέλεια. Όσο για τη σύνθεση απόψεων, ας μην μιλήσουμε καθόλου. 

  Το βιώνουμε σε κάθε πτυχή της πολιτικής μας ζωής και ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας, στον οποίο δραστηριοποιούμαι. 
Εθνικός διάλογος για την Παιδεία!!!! Γίνεται για πολλοστή φορά στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Το ωραίο(!) είναι ότι η πολιτεία έχει θεσπίσει με νόμους, διαρκείς επιτροπές διαλόγου, όπως το ΕΣΥΠ το οποίο όμως καμία κυβέρνηση δεν αξιοποίησε. Ή το αδρανοποιούσαν, ή το συγκροτούσαν σύμφωνα με τις δικές τους ιδεοληψίες ή το θυμόνταν όταν ήθελαν να περάσουν κάτι δικό τους.
Πέτυχε κάτι αυτός ο διάλογος;
Εμείς που βρισκόμαστε μέσα στα σχολεία, σας λέμε πως ΟΧΙ! Από το κακό στο χειρότερο..
Γιατί; 
  Απλούστατα διότι δεν ακολουθούνται βασικοί κανόνες, απαραίτητοι κανόνες στις οποιεσδήποτε εκπαιδευτικές αλλαγές (δεν μιλώ για μεταρρυθμίσεις...). Συναίνεση με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, σχεδιασμός με πλάνα που να μην αιφνιδιάζουν, προτάσεις που να βασίζονται στις ανάγκες ( και τις δυνατότητες ) τις χώρας, προτάσεις που να εντάσσονται στο μακροπρόθεσμο οικονομικό σχεδιασμό της χώρας κλπ.
Αντίθετα, έχουμε "μπουχτίσει" από προσωπικές επιλογές των εκάστοτε υπουργών, από τη λογική " άντε να φάμε κι αυτό το πακέτο του ΕΣΠΑ, από ιδεοληψίες, από λογικές ότι οι εκπαιδευτικοί είναι "λίγοι"....
  Επιμένουμε σε ένα άκρως γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, που όλα καθορίζονται κεντρικά, απευθείας από το υπουργείο Παιδείας, επιμένουμε σε ένα σύστημα που του αρνούνται την όποια αυτονομία στη λειτουργία του, επιμένουμε σε ένα σύστημα που οι πόροι για την εκπαίδευση βρίσκονταν και βρίσκονται στο Ναδίρ, ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε.
Η όποια λογική αλλαγών ή μεταρρυθμίσεων, στο χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει στο ελληνικό σχολείο. 
Να εμπιστεύεται τον Έλληνα εκπαιδευτικό, να του δίνει την παιδαγωγική ελευθερία να σχεδιάζει και να υλοποιεί την πολιτική του σχολείου του. Να εντάσσει το σχολείο στην τοπική κοινότητα και να κάνει όλους συμμέτοχους και υπεύθυνους για την πορεία του.

Δεν είμαι αισιόδοξος, για την πορεία του σημερινού Εθνικού διαλόγου, που ξεκίνησε η σημερινή κυβέρνηση. Οι εκπαιδευτικοί, για μια ακόμα φορά αισθανόμαστε ότι κάποιοι συζητάνε για μας, για τη δουλειά μας, για τις αγωνίες που κουβαλάμε στην καθημερινότητα μας μέσα στις σχολικές αίθουσες.... χωρίς εμάς.
Από τον υπουργό και τους υπεύθυνους ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα, είναι αλήθεια!
Αλλά, πως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι όταν: 
1. Διακόπτεται η πρώτη δημόσια συζήτηση για την Παιδεία, από ομάδα φοιτητών και εκπαιδευτικών...
2. Όταν τα κόμματα, δεν φαίνεται να συναινούν, ή έστω να συζητάνε για το μέλλον της Πατρίδας μας, με ηρεμία. Όταν η όποια συναίνεση που επιτεύχθηκε με το νόμο Διαμαντοπούλου (για τα ΑΕΙ), ξηλώθηκε και από τους ίδιους που την ψήφισαν αλλά και από τους σημερινούς κυβερνώντες  και κυρίως, ότι μετά από 6 χρόνια βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αδυνατούμε να συνεννοηθούμε κατ΄ ελάχιστο, αδυνατούμε να κάνουμε μια σοβαρή κριτική γιατί φτάσαμε ως εδώ,... δεν "βλέπουμε" του άλλους που  αποχαιρετούν την κρίση!
3. Όταν πολιτικά κόμματα, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, ασθμαίνοντας τάσσονται στο πλευρό των Σχολικών Συμβούλων, δίχως να να αντιλαμβάνονται πόσο έχει απαξιωθεί ο θεσμός στα μάτια του σημερινού εκπαιδευτικού.
4. Όταν βουλευτές, όπως ο Θεσσαλονικιός Τριανταφυλλίδης, ( ΣΥΡΙΖΑ, έχει σημασία αυτό ) προτείνει δίδακτρα, ενάντια στο Σύνταγμα, ενάντια στην κοινή λογική.... και επικροτεί ο άλλος, από τα δεξιά βουλευτής, κ. Φορτσάκης.
5. Όταν, ο "ανοιχτός" Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία, θα διεξαχθεί με ειδικά μέτρα ασφαλείας!!!
κλπ  κλπ  κλπ  κλπ
Μακάρι να έχω άδικο!!!!
  Ας ακούσουμε τώρα, έτσι για αναστοχασμό, που λέμε κι εμείς οι δάσκαλοι, το τραγούδι του Χρ. Λεοντή, σε φρέσκια εκτέλεση από τον Χαρούλη και τη Μποφίλιου, σε μια πιο ήρεμη εκτέλεση σε αντίθεση  εκείνης της ενθουσιώδους πρώτης. Κάτι δείχνει αυτό... αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την κατάντια μας!