Η Αλιστράτη πολύ παλιά (1784)

 Οι αναγνωστικές βουτιές στο ιστορικό παρελθόν των τόπων, ιδιαίτερα των "δικών μου" τόπων,  ήταν κάτι που πάντα με γοήτευε. Είτε αυτές γίνονταν διαμέσου κάπου ιστορικού μυθιστορήματος, είτε με την ανάγνωση αμιγώς ιστορικών βιβλίων, είτε ακόμη και από τις γλαφυρές περιγραφές των περίφημων περιηγητών. Έτσι, όταν τυχαία έπεσα πάνω στο έργο του Γάλλου περιηγητή Esprit Maria Cousinery, Voyage dans la Macedoine (Ταξίδι στην Μακεδονία) του 1831, αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω μια σχετική εγγραφή.

  Ο E.M. Cousinery ήταν πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη, από το 1784 ως το 1817. Επίσης ήταν αρχαιολόγος και συλλέκτης νομισμάτων. Το 1784 περίπου, πραγματοποιεί ένα 8/μηνο ταξίδι σε όλη την  Μακεδονία. Το ταξίδι γίνεται θεωρητικά, για να διερευνήσει τις εμπορικές ευκαιρίες που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα στην Γαλλική Αυτοκρατορία και τις πλούσιες σε προϊόντα, αγροτικές περιοχές της Μακεδονίας. Βλέπουμε όμως ότι σε όλη τη διαδρομή του, ανάμεσα σε πόλεις, χωριουδάκια, κάμπους και βουνά, αυτό που αναζητά κυρίως είναι: τις περιοχές με ερείπια του Αρχαίου και Ρωμαϊκού παρελθόντος. Τις εντυπώσεις του τις δημοσιοποιεί στο παραπάνω δίτομο έργο, αρκετά χρόνια αργότερα (1831). Στην κατοχή του είχε αρκετές χιλιάδες αρχαίων νομισμάτων, που κατά την άποψη μου, τα αγόραζε έναντι ευτελούς τιμήματος, από τους αγρότες της περιοχής, πρακτική συνήθης την εποχή εκείνη και όχι μόνο. Το ταξίδι του στην Μακεδονική ενδοχώρα ασφαλώς θα του έδωσε την ευκαιρία, να βρει ή να αγοράσει πολλά από αυτά, κάποια τα απεικονίζει και μέσα στο εν λόγω έργο του. Πάντως, αν κάτι χαρακτηρίζει τα γραφόμενα του, είναι ο θαυμασμός του όχι μόνο για τα ερείπια του σπουδαίου παρελθόντος μας, αλλά και για τις ομορφιές που συνάντησε, καθώς και η συμπάθεια του για τους Έλληνες κατοίκους της Μακεδονίας. Ο Cousinery είχε νυμφευτεί Ελληνίδα και κατά την Ελληνική Επανάσταση τάχθηκε με το μέρος των Ελλήνων.

Στην εγγραφή μου αυτή, θα παρουσιάσω και στη συνέχεια θα σχολιάσω (τμηματικά), το σύντομο πέρασμα του E.M. Cousinery το 1784 από την Αλιστράτη, καθώς και τη διαδρομή του προς και από αυτήν. Στο τέλος της εγγραφής μου μπορείτε να βρείτε τον σύνδεσμο του χάρτη της περιοχής, σε μεγαλύτερη ανάλυση, για να παρατηρήσετε καλύτερα τα τοπολογικά στοιχεία που αναφέρονται.  Γράφει λοιπόν:

  "Περάσαμε τη νύχτα σε αυτό το χωριό του οποίου οι κάτοικοι, οι περισσότεροι Έλληνες μας φάνηκαν να είναι άνετοι και φιλόξενοι." 

( O Cousenery αναφέρεται στην Zilaova, όπου ο τοπικός αγάς είχε παραθεριστική κατοικία. Σύμφωνα με τον χάρτη που παραθέτει ο ίδιος, πρόκειται για κάποιο ορεινό χωριό, που βρίσκεται ανάμεσα στη Zigna και την Alistrati, σε απόσταση δύο ωρών πεζοπορίας περίπου και από την Ζίχνη και από την Αλιστράτη. Δύσκολο να προσδιοριστεί ποιο χωριό είναι, μιας και η Zilaova,  παραπέμπει  στην παλιά ονομασία της Ζίχνης: Ζηλιάχοβα. Είναι πιθανόν, να έχει κάνει κάποιο λάθος εδώ.) 

Τμήμα του χάρτη της Μακεδονίας, που παραθέτει ο Cousinery, με έτος
δημιουργίας το 1826.  Διακρίνεται η Αλιστράτη.

 "Την επόμενη μέρα, ακολουθήσαμε τις ίδιες πλαγιές και μετά από δύο ώρες περπατώντας ανατολικά, φτάσαμε στην περιοχή του Aghìo-Strati ή πιο λαϊκά, Ali - Strati, μια μικρή πόλη στην περιοχή Drame, που βρίσκεται στις βάσεις του όρους Cercine, όπου φτάσαμε μέσα από όμορφους αμπελώνες, Φυτείες με βαμβάκια, απέραντους ορυζώνες, μεγάλες φυτείες καπνού, αμπέλια διάσπαρτα με χωράφια με σιτάρι, που σχημάτιζαν το πιο ευχάριστο θέαμα μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η πεδιάδα που επαίνεσαν οι Αθηναίοι*, λόγω των καρπών και των τριαντάφυλλων της, περιβάλλεται από βουνά που σχηματίζουν ένα οβάλ, περίπου εννέα λευγών** σε μήκος και μέγιστο πλάτος, τρεις λεύγες. Έχει διεύθυνση από τα νοτιοανατολικά προς τα βορειοδυτικά." 

( 1. Παρατηρούμε ότι η Αλιστράτη, περιγράφεται ως μια μικρή πόλη της περιοχής της Δράμας. Αυτό δεν είναι παράξενο, όλοι γνωρίζουμε τους στενούς δεσμούς που διατηρεί το χωριό, ακόμα και σήμερα, με την περιοχή της Δράμας αλλά και ότι η Αλιστράτη, εντάχθηκε στο Νομό Σερρών, μετά την απελευθέρωση της περιοχής. (1913). 

2. Υπάρχουν τρεις ονομασίες για το χωριό: ALISTRATI στον χάρτη. Aghio-Strati -Άγιο-Στράτη, πιθανόν κάποια παλιά γραφή της περιοχής, άγνωστης εξήγησης. Πάντως δίπλα υπάρχει το Αγιο-χώρι, ίσως αυτά να συνδέονται με κάποιον τρόπο.  Ali-Strati, όπως κοινώς, είναι γνωστή πλέον, από στη εποχή του Cousinery.

3. Λέει ότι η Αλιστράτη είναι κτισμένη στην βάση (πρόποδες) του όρος Cercine (Κερκίνη) αν και στον χάρτη γράφει forêt de Cercine (δάσος Κερκίνης). Αυτό δεν είναι περίεργο αν δούμε ότι όλη η περιοχή επηρεάζεται από την λίμνη του Αχινού (Lac Takinos-Cercine).  Είναι η λίμνη που υπήρχε πριν την αποξήρανση της περιοχής και την απόδοση των εκτάσεων της στους κατοίκους των γύρω χωριών το 1932, με το φράγμα στον ποταμό Στρυμόνα και τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης της Κερκίνης στα βόρεια του νομού. Φαίνεται ότι αυτή η ονομασία επικρατούσε μιας  ο  Cousinery, σε όλο το έργο του, την περιοχή την ονομάζει Κερκίνη .

4. Στη διαδρομή του από τη Zilaova ως την Αλιστράτη, μένει εκστασιασμένος από το ευχάριστο θέαμα των πολλών και διαφορετικών καλλιεργειών, που δείχνει πέρα από μια πλούσια σε σοδειές περιοχή και μια ποικιλομορφία στις καλλιέργειες, πολλές από τις οποίες έχουν χαθεί σήμερα, πχ ρύζια ή καπνά.

5. Αν παρατηρήσουμε τον χάρτη, αρκετά πριν την Ζίχνη (Zigna), ο δρόμος από τα ανατολικά, διακλαδίζεται σε δύο τμήματα. Ο ένας περνά μέσα από τον κάμπο και ό άλλος πάνω από τα βουνά και οι δύο συναντιούνται στη Αλιστράτη, που είναι το μοναδικό πέρασμα προς της Δράμα. Σίγουρα στη διαδρομή που ακολούθησε ο Coysinery, υπήρχαν και άλλα μικρότερα χωριά, τα οποία δεν αναφέρονται.

6. *Αθηναίοι: Πρέπει να αναφέρεται στους αρχαίους Αθηναίους, που πρώτοι αποίκησαν την περιοχή της Αμφίπολης, όχι βέβαια μόνο για τον πλούτο του κάμπου αλλά κυρίως για να ελέγχουν τα χρυσοφόρα κοιτάσματα του Παγγαίου.

7. **  1 λεύγα: περίπου 4500 μέτρα )

Άποψη της περιοχής της Αμφίπολης, όπως την ζωγράφισε ο Langlume που ακολουθούσε τον Cousinery, από την περιοχή της Ζίχνης. Φαίνεται η λίμνη του Αχινού ή Κερκινίτιδα, ο Στρυμόνας και τα ερείπια της αρχαίας πόλης.

 "Μετά από μερικές ώρες διαμονής στη μικρή πόλη του Αλή Στράτη, που βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά και κατοικείται ως επί το πλείστον από Έλληνες και Τούρκους καλλιεργητές παρά εμπόρους, κατεβήκαμε στο πεδιάδα. Μισή ώρα είναι αρκετή για να φτάσεις εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε δίπλα σε μια γέφυρα με τρεις καμάρες, καλής κατασκευής, κάτω από τις οποίες ρέει ο Αγγίτης (Angitas), που δεν έχει ακόμη πλημμυρίσει, σε αυτό το μέρος, με νερά την πεδιάδα. Σε μικρή απόσταση από αυτήν τη γέφυρα, επισκεφθήκαμε έναν νερόμυλο, του οποίου οι δύο μυλόπετρες καθαρίζουν το ρύζι που συγκομίστηκε στους ορυζώνες. .... "

( 1. Μας δίνει την  πληροφορία ότι η Αλιστράτη κατοικείται κατά κύριο λόγο, από καλλιεργητές παρά εμπόρους. Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως φυσιολογικό, μιας και στη διαδρομή Σερρών - Δράμας, η ενδιάμεση στάση, πρέπει να ήταν η Ζίχνη, όπου εκεί θα υπήρχε και χάνι και άλλα εμπορικά καταστήματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η Αλιστράτη  δεν είχε εμπορικό κέντρο ( την παλιά αγορά, με πάμπολα καταστήματα ολόγυρα της) αλλά ασφαλώς αναφέρεται στην πλειοψηφία των κατοίκων. Επίσης ορίζει του κατοίκους της, μόνο ως Έλληνες και Τούρκους.

2. Ασφαλώς, εδώ πλέον αναφέρεται στον Κάμπο της Αλιστράτης, όπου φαίνεται ότι μια από τις βασικές καλλιέργειες του ήταν το ρύζι, καθώς ο κάμπος πλημμύριζε σε μεγάλο μέρος του, από τα νερά του Αγγίτη ποταμού. Να λάβουμε υπόψη μας, ότι δεν υπήρχε κανενός είδους αντιπλημμυρικό έργο στην περιοχή.

3. Η γέφυρα με τις τρεις καμάρες, πρέπει να ήταν πετρόκτιστη, πιθανόν στο ίδιο σημείο με την σημερινή, και αποτελούσε τη μοναδική διάβαση προς την πόλη της Δράμας, από την περιοχή μας. )

Νεότερη γκραβούρα του Αγγίτη ποταμού, αγνώστου δημιουργού.
( του 1850 περίπου, από την προσωπική μου συλλογή)

 " Μπήκαμε σε αυτά τα καλλιεργημένα με ρύζι έλη και φτάσαμε μου σε ένα ρυάκι με μεγάλη, πολύ γρήγορη ροή, που πλημμυρίζει την περιοχή. Το νερό προέρχεται από μια γειτονική πηγή, την οποία οι Τούρκοι ονομάζουν Bournar-Bachi (μπουρνάμπασι, μτφ: κεφαλή των υδάτων. Από το σημείο γέννησης  του Αγγίτη (Angitas) έως τους Φιλίππους, μέσα σε ένα διάστημα οκτώ λευγών,  πηγάζει αυτός από όλους τους γύρω λόφους, οι οποίες (πηγές) αφού καταστήσουν γόνιμη την πεδιάδα των ορυζώνων και σχηματίσουν βαθιά έλη, ενώνονται στην απέναντι όχθη για να χυθούν τη συνέχεια στον Αγγίτη. Αυτή η πεδιάδα δίνει κάθε χρόνο στο εμπόριο καπνό, βαμβάκι και ρύζι. Τα προϊόντα θα απέδιδαν μεγάλα κέρδη αν η δραστηριότητα των κατοίκων και η μηχανοποιημένη επεξεργασία ανταποκρινόταν στην γενναιοδωρία της φύσης. "

( 1. Ο Cousinery αναφέρεται σε κάποια κοντινή πηγή με την Τούρκικη ονομασία της, την Bournar-Bachi, δεν ξέρουμε πόσο κοντινή αλλά και ούτε ξέρουμε αν την είδε ο ίδιος ή του την ανέφεραν κάποιοι ντόπιοι. Είναι σύνηθες πολλά από αυτά που αναφέρουν οι περιηγητές εκείνων των χρόνων, να μην είναι δικές τους παρατηρήσεις αλλά ακούσματα τρίτων τα οποία εκείνοι απλώς μεταφέρουν, πολλές φορές χωρίς καν να ελέγξουν την ορθότητα της πληροφορίας.

2. Φυσικά και κάνει μια σύγκριση με αυτά που γίνονται στην Ευρώπη την ίδια εποχή, όπου η βιομηχανική επανάσταση, έχει εισάγει κερδοφόρες καινοτομίες σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα των ανθρώπων, σε αντίθεση με την Ανατολή, όπου η εκβιομηχάνιση ήταν ανύπαρκτη ακόμα. )

Πατήστε εδώ για να δείτε ολόκληρο τον χάρτη του Cousinery, 

σε μεγαλύτερη ανάλυση.  

Δείτε εδώ άλλες εγγραφές σχετικές με την Αλιστράτη

"Πούρα γεμιστά" του Βασίλη Τσιαμπούση

11 Φεβ 2018

  " Συχνάζω " στη Δράμα, την πόλη της Βόρειας Ελλάδας, της Μακεδονίας, τα τελευταία 25 χρόνια περίπου. Τη θυμάμαι, όταν την επισκεπτόμουν στα πρώτα χρόνια προτού μετοικήσω στη διπλανή κωμόπολη της Αλιστράτης, ως τον πιο κοντινό αστικό προορισμό. Οι παλαιότεροι, καλά να είναι εκεί που βρίσκονται, μου έλεγαν ότι η Αλιστράτη, ιστορικά ανήκει στη Δράμα και όχι στις Σέρρες. Κεφαλοχώρι της περιοχής, είχε στενές σχέσεις πάντα με τη Δράμα αλλά και με τα χωριά της που βρίσκονται προς την πλευρά της. Η Αλιστράτη έβλεπε τη Δράμα και η Δράμα την Αλιστράτη. Δεν είναι τυχαίο, που τρεις διαδοχικοί Μητροπολίτες της Δράμας, όρισαν ως προσωρινή έδρα τους, την Αλιστράτη, από το 1825, στα δύσκολα μεταεπαναστατικά χρόνια. Με την απελευθέρωση όμως και τον καθορισμό των συνόρων, ο ποταμός Αγγίτης αποτελεί πια το σύνορο μεταξύ των δύο νομών. Έτσι η Αλιστράτη μοιράζεται ανάμεσα στους δυο νομούς. Πολύ μακριά από την πρωτεύουσα του νομού της, πολύ ξένη για τη Δράμα αλλά πάντα μέσα στην καρδιά μας.
Τα χρόνια που βρίσκομαι εδώ πάνω ( "εκεί πάνω", έτσι λεν οι φίλοι μου απ΄τα νότια ), η Δράμα είναι το σημείο αναφοράς μας. Κι όσο κι αν η πόλη έχει αλλάξει, όσο κι αν η ανεργία και η κρίση την έχει κτυπήσει, πάντα υπάρχει κάτι που να σε κάνει αισιόδοξο. Δεν μιλώ για τον αξιοθαύμαστες φυσικές ομορφιές της αλλά για τους ανθρώπους της και για τον συνεχή αγώνα τους, όχι μόνο να μένουν στην μικρή αυτή πόλη αλλά και να "φτιάχνουν πράγματα" για την πόλη τους, να δημιουργούν στην πόλη τους. Θα μου πείτε, ότι το ίδιο γίνεται σε όλες τις επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας. Έχετε δίκιο! Εγώ μιλώ όμως για τη Δράμα, που ζω! Και έχω την τύχη, να γνωρίσω κάποιους απ΄αυτούς, που επιμένουν να ζουν στην επαρχιακή πόλη τους, να ζωγραφίζουν, να φτιάχνουν θεατρικές ομάδες με καταπληκτικές παραστάσεις, να λειτουργούν διάφορες "πνευματικές" λέσχες, να παλεύουν σε άθλιες συνθήκες για να κρατήσουν όρθιο το αθλητικό πνεύμα της περιοχής τους, να γράφουν λογοτεχνία, ποίηση... Κι όλοι μας λέμε: "Γίνονται πράγματα στη Δράμα" και να χαιρόμαστε γι΄ αυτό.

  Αφορμή για τις πάνω σκέψεις, που έδωσε το τελευταίο βιβλίο, του Δραμινού συγγραφέα, Βασίλη Τσιαμπούση, "Πούρα Γεμιστά". 

Μια σειρά διηγημάτων, που τα περισσότερα, με τον ένα ή άλλο τρόπο αναφέρονται στην πόλη του, την Δράμα, φανερώνοντας μικρές ψηφίδες της τοπικής ιστορίας, απαραίτητων όμως, για να μην ξεχνάς ότι οι τόποι πάντα μεταβάλλονται αλλά η μνήμη χρειάζεται αυτά τα πετραδάκια, για να μπορεί να φτιάχνει τον καμβά, πάνω στον οποίο θα κτίζουμε οι επόμενοι τις ζωές μας.

  Όπως για παράδειγμα στο ομότιτλο με το βιβλίο διήγημα, που γίνεται ευθεία αναφορά στην μεγάλη καπνική παράδοση της πόλης, η οποία σήμερα, μπορεί ουσιαστικά να έχει χαθεί αλλά στο παρελθόν αποτελούσε το βασικό πυλώνα πλούτου, όλης της περιοχής. Πέρα απ΄ αυτήν, καθαυτή τη διήγηση, που παρουσιάζει μια θα έλεγες αφελή ιστορία, αλλά αποκτά άλλο ενδιαφέρον όταν στο τέλος της εμπλέκεται ένας διάλογος μεταξύ του συγγραφέα της και κάποιου, φανατικού "λεπτομερολόγου", ιστορικού ερευνητή, ο οποίος προσπαθεί να καταρρίψει την όλη ιστορία. Και αναρωτιέσαι: Πόση σημασία έχει τελικά, στη λογοτεχνία αυτός , ο ίδιος ο μύθος, όταν η ιστορία σου μπορεί να σταθεί, έστω κι αν υπομειδιάς  ελαφριά μέσα σου; Οφείλει η λογοτεχνία να είναι ιστορικό σύγγραμμα; Ασφαλώς όχι, κατά τη γνώμη μου, άσχετα αν στην ανάγνωση σου, εσύ αναζητάς εκείνα τα πραγματικά ή όχι ιστορικά γεγονότα.
  Στο διήγημα "Πέντε πόντους περισσότερους", πάλι έχουμε αναφορά στην οικονομία του καπνού της περιοχής, με μια ιστορία μιας φτωχής νεαρής εργάτριας, με περίσσιο θράσος όμως, η οποία δουλεύει σ΄ ένα καπνομάγαζο της πόλης, γίνεται δέκτης σεξουαλικής παρενόχλησης ( έτσι το λέμε σήμερα ), τα φτιάχνει με τον κομμουνιστή συνδικαλιστή, στην πρώτη ευκαιρία απολύεται. Και τότε ακολουθεί ο άλλος δρόμος, η μοναδική διέξοδος για εκείνους που η Ελλάδα θεωρεί βάρος, ο δρόμος της ξενιτιάς. Η μεγάλη πληγή της περιοχής, ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων στη Γερμανία. Εξαγωγή εργατών το έλεγαν τότε, σήμερα το λέμε εξαγωγή μορφωμένου εργατικού δυναμικού, του καλύτερου δυναμικού της Πατρίδας μας. 
  Στο διήγημα πάλι, "Πρωινό στο σταθμό", όση μιζέρια κι αν

Σ.Σ. Δράμας

αποπνέει σήμερα, ο χώρος του σιδηροδρομικού σταθμού της Δράμας, την οποία ο Τσιαμπούσης, την αναπαριστά με απόλυτη πιστότητα, δεν παύει να είναι το λιμάνι της πόλης, όπου εκεί γονείς αποχαιρετούν και υποδέχονται  τα παιδιά τους, είτε ως φαντάρους είτε ως φοιτητές. Γλυκιά η προσμονή αλλά και με αγωνιώδεις, πολλές φορές αμήχανους αποχαιρετισμούς.
  Τέλος, Θα αφήσω το διήγημα: "Ο καθείς με το ταλέντο του", το οποίο είναι αφιερωμένο στον Νίκο Κωνσταντινίδη, μια ιδιόμορφη, γλυκιά προσωπικότητα της Δράμας, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισα προσωπικά, τον οποίο όμως πολλές φορές είχα δει να περπατά στο κέντρο της Δράμας, τον οποίο γνώρισα, μόνο μέσα από τα μικρού σχήματος βιβλιαράκια που κυκλοφορούσε μόνος του και δώριζε αδιακρίτως. Σίγουρα αγαπούσε την πόλη του, με έναν τρόπο βαθύ και ανιδιοτελή, που δεν ξέρω αν πολλοί από εμάς μπορούν να καταλάβουν.
  "Πούρα γεμιστά", ένα βιβλίο γεμάτο διηγήματα,τα οποία μπορεί εμένα στην πρώτη ανάγνωση τους, να με οδήγησαν στη γειτονική μου περιοχή αλλά με μια δεύτερη, πιο ανοιχτή ανάγνωση, αποτελούν μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας, της σημερινής, της χτεσινής, δεν έχει σημασία,  το ένα συμπληρώνει το άλλο. Κι αυτή είναι η επιτυχία αυτού του βιβλίου, του Βασίλη Τσιαμπούση, ο οποίος έχει μια πολυετή παρουσία στα "γράμματα" της πόλης του.      
Φυσικά κλείνοντας οφείλω να κάνω αναφορά, στο περιοδικό ΔΙΟΔΟΣ 66100, ένα περιοδικό τέχνης, το οποίο διευθύνει ο συγγραφέας, επικεντρωμένο στη Δράμα φυσικά, με ποιότητα που καταπλήσσει, όχι εμάς, αλλά εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν την ελληνική επαρχία με μια εξωτική ματιά. 

Τελικά    "Γίνονται πράγματα στη Δράμα"

Αλέκος Μαυρίδης, ο θρυλικός Ταρνανάς.

Αλέκος Μαυρίδης (1940-2010)

  Ο ηθοποιός γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών το 1940, από φτωχή αγροτική οικογένεια.  Από μικρός ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Έτσι το 1964 τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. 

 Μπορεί να μην είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια ταινία αλλά έχει πάρα πολλές καταγεγραμμένες συμμετοχές, όπως θα δείτε και παρακάτω, και στο θέατρο (και στο τηλεοπτικό) και στο σινεμά και σε βιντεοταινίες της δεκαετίας του 80, όταν το βίντεο μπήκε στις ζωές των Ελλήνων, αλλά βέβαια και στην τηλεόραση, ακόμα και σε τηλεοπτική διαφήμιση. Συμμετείχε επί σειρά ετών στον θίασο του Στέφανου Ληναίου και μάλιστα είναι γνωστή η ιστορία με το έργο του Μίλαν Κούντερα, Κλειδοκράτορες, που ενώ ήταν να παρουσιαστεί στο γνωστό Θέατρο της Δευτέρας, της ΕΡΤ, για άγνωστους λόγους η παράσταση ματαιώθηκε. Μετά από θύελλα αντιδράσεων τελικά προβλήθηκε μετά από τρεις μήνες, τον Οκτώβρη του 1976. Εκεί που ξεχώρισε όμως ήταν στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Μαρίας Ιορδανίδου, την θρυλική Λωξάνδρα, στον ρόλο του Ταρνανά. Ο Αρμενικής καταγωγής βοηθός στην κουζίνα της Λωξάνδρας, με τα υπέροχα μαγειρεμένα πολίτικα φαγητά. Στο παρακάτω απόσπασμα, τον βλέπουμε να εκμυστηρεύεται στην αφεντικίνα του, τον έρωτα του για την Σουλτάνα, την άλλη υπηρέτρια του αρχοντικού του Λωξάνδρας. Απολαύστε τον:

 Δείτε τον στην διαφήμιση της Tasty:

  Ο Αλέκος Μαυρίδης, τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο χωριό του, την Αλιστράτη Σερρών, κοντά σε πολύ καλούς του συγγενείς. Λίγο πριν πεθάνει, πρόλαβε να δει το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του να τον τιμά, μια μια μικρή εκδήλωση όπου παρέστησαν όλοι οι μαθητές των μεγάλων τάξεων του σχολείου, κι εκείνος τους μίλησε για το θέατρο και την ζωή του. Μπορείτε να δείτε σχετικά, στο παρακάτω σύνδεσμο:

13-11-2008 Εκδήλωση τιμής από το Δημοτικό Σχολείο Αλιστράτης 

Πέθανε στις 25-10-2010

Θέατρο: 

Ο καλός στρατιώτης Σβέικ

Τα Όπλα του Αχιλλέα (1985)

(Σίγουρα υπάρχουν και πολλές άλλες, μη καταγεγραμμένες συμμετοχές )

Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:

Η αιώνια ζωή	1979	ΕΡΤ
Κλειδοκράτορες	1976	ΕΡΤ
Ο Σινάνης	1983	ΕΡΤ
Ο ηλίθιος (1973)	1973	ΥΕΝΕΔ
Ο κορυδαλλός	1980	ΕΡΤ
Ο σιτιάρχης (1982)	1982	ΕΡΤ2
Οι έξι του Καλαί	1973	ΕΙΡΤ
Ταξιδιώτης από την Βισκάια	1973	ΥΕΝΕΔ

Τηλεόραση:

Γαλήνη (1976)	1976|1976	ΕΡΤ
Λέσχη μυστηρίου: Ένα τριαντάφυλλο για την Έλενα	1976|1976	ΕΡΤ
Λέσχη μυστηρίου: Όλοι εναντίον ενός	1976|1976	ΕΡΤ
Λέσχη μυστηρίου: Η δολοφονία ενός καταδότη	1976|1976	ΕΡΤ
Λέσχη μυστηρίου: Μια μέρα νωρίτερα	1976|1976	ΕΡΤ
Λέσχη μυστηρίου: Μια παράξενη δολοφονία	1976|1976	ΕΡΤ
Υποψίες: Έγκλημα στο Κολωνάκι	1977|1977	ΕΡΤ
Λεηλασία μιας ζωής	1978|1978	ΕΡΤ
Ο ταξιτζής: Τζακ	1979|1979	ΥΕΝΕΔ
Ιούλιος και Ιουλιέτα	1980|1980	ΕΡΤ
Λωξάντρα	1980|1980	ΕΡΤ
Μεθυσμένη πολιτεία	1980|1980	ΕΡΤ
Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα: Χαλί Περσικόν	1980|1980	ΕΡΤ
Κομμωτήριο – Ιστορίες του σεσουάρ	1982|1982	ΥΕΝΕΔ
Ο φονιάς (1982)	1982|1982	ΥΕΝΕΔ
Ιστορία γραμμένη με νότες	1983|1983	ΕΡΤ
Μαργαρίτα Στέφα	1983|1983	ΕΡΤ2
Ο ξένος της Νέας Κερασούντας	1984|1984	ΕΡΤ2
Χατζημανουήλ	1984|1984	ΕΡΤ
Η Κυρία μας..	1987|1987	ΕΡΤ
Η σκιάχτρα (1987)	1987|1987	ΕΤ1
Σαν τα τρελά πουλιά	1987|1987	ΕΤ1
Όλη η δόξα... Όλη η χάρη...	1989|1989	ΕΤ1
Σταύρωση Χωρίς Ανάσταση	1989|1989	ΕΤ1
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1990)	1990|1990	ΕΤ1
Το Ρετιρέ	1990|1990	Mega
Το καπλάνι της βιτρίνας	1990|1990	ΕΤ1
Κλεφτρόνια με Καρδιά (1991)	1991|1991
Μάμα Μία	1991|1991	ΑΝΤ1
Ο φόβος	1991|1991	ΕΤ2
Τμήμα ηθών: Τα ιδιαίτερα γούστα του κου διευθυντή	1992|1992	ΑΝΤ1
Χειμερινή έξοδος	1993|1993	ΕΤ1
Τ' ανάποδα	2015|2015	ΕΤ1

Σινεμά: 

1967 Αλύγιστος

1968 Ο αλύγιστος

1969 Το ανθρωπάκι

1970 Εν ονόματι του νόμου

1980 Ξεβράκωτος Ρωμιός

1980 Ο Κώτσος στην Ε.Ο.Κ.

1981 Άγριες κότες

1982 Αλλαγή... και το λουρί της μάνας

1982 Το αίμα των αγαλμάτων

1983 Καμικάζι αγάπη μου

1983 Το ψώνιο

1984 Λαλάκης ο εισαγόμενος

1985 Η σκιάχτρα

1985 Ο αγκαλίτσας: Ένα εξαγόμενο κορόιδο

1985 Ληστεία στον Πύργο

1985 Μια μέρα νωρίτερα

1985 Μια παράξενη δολοφονία

1985 Νύχτες τρόμου

1985 Ο Ράμπο απ' τα Τρίκαλα

1986 Αδελφή μου... αγάπη μου

1986 Μερικές τον προτιμούν ηλεκτρονικό

1986 Ράκος...Νο14: Και ο πρώτος μπουνάκιας

1986 Ένα όνειρο για εξυπνούληδες και υπναράδες

1986 Ένας κόκορας στη γειτονιά μας

1986 Αυτός, αυτή και το βιολί τους

1986 Ζωηρούλης και ερωτιάρης

1986 Θανάση μας την πέσανε

1986 Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας

1986 Ο τελευταίος γυφτοκράτορας

1986 Πονηρός ο βλάχος

1986 Πρόβα...γάμου

1986 Το βλήμα που δαγκώνει

1986 Το μανούλι ο καψούρης και ο αναρχικός

1986 Το πουλί μου πεθαίνει τραγουδώντας

1987 Για μια χούφτα εκατομμύρια

1987 Εδώ παπάς εκεί...λαπάς

1987 Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών

1987 Επάγγελμα: Άντρες

1987 Η Γκόλφω ζει

1987 Η Εύα ο δράκος και η φοιτήτρια

1987 Η Νίτσα από την Ηγουμενίτσα

1987 Η Σάρα η Μάρα και το κακό

1987 συναπάντημα

1987 Η βασίλισσα της ρέγγας

1987 Η μπάτσα αρχιφύλαξ Νατάσα

1987 Η τραπεζίτισσα της Black Bank

1987 Η χήρα ο κοντός και οι παρθένες

1987 Θησαυρός για ψώνια

1987 Κλέβετε και προσεύχεσθε

1987 Ο Παπακομπίνας

1987 Ο κατάσκοπος ήταν Πόντιος

1987 Πρωτάρη μου... ας πρόσεχες

1987 Οι γκαρσόνες

1987 Πολυεθνικός γαμπρός

1987 Ρόδα μπλέξιμο και τρέλα

1987 Ταμτάκος ο ηλεκτρονικός γύφτος

1987 Ταρνανάς εναντίον Τσιτσιολίνας

1987 Το κομπιούτερ του θανάτου

1987 Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ

1987 7 υπέροχοι γκαφατζήδες

1987 Έλα ν' αγαπηθούμε

1987 Ένας ξένος στο κρεβάτι μου

1988 Εξάρχεια ώρα: 12

1988 Ευρωκόπανοι

1988 Κοριοί και ΑΤΑ και δυο αυγά μελάτα

1988 Κυρίαρχος της κομπίνας

1988 Λεζεντάνο ο εκδικητής

1988 Μια κυρία στον υπόκοσμο

1988 Πόσα θες... να μας τρελάνης

1988 Το συνδικάτο των μπατήριδων

1988 Άι λαβ-γιού Μήτσο

1989 Γυφτιά το μεγαλείο σου

1989 Γύφτος και γοητεία

1989 Δίδυμες και Πόντιες

1989 Η μεγάλη ρεμούλα

1989 Θηλυκή θύελλα

1989 Η σπαγγοραμένη

1989 Μιμή η ερωτιάρα

1989 Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη

1989 Μπορώ και με την.... γιαγιά μου

1989 Ο καπετάνιος και η χορεύτρια

1989 Ο μικρός κεραυνός

1989 Ο μυαλοπώλης

1989 Ο παραχαράκτης

1989 Ο τζογαδόρος

1989 Ο τοκογλύφος

1989 Στρατηγός καλεί ροκάδες.

1989 Ραντεβού με το θάνατο

1989 Τα δίδυμα

1989 Ταμτάκο προχώρα ξεβρώμισε τη χώρα

1989 Για μια χούφτα τούβλα

1989 Ένα ατίθασο κορίτσι

1989 Τρελλάδικο πολυτελείας

1990 Πρωτοχρονιά με τα αστέρια

1990 Ο χασοδίκης

1990 Ο Ταμτάκος ζει

1990 Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο2

1990 Κλεφτρόνια με καρδιά

1990 Γης Μαδιάμ

1990 Κόκκινο Χρυσό

Βιντεοταινίες: (ένα είδος φτηνού και κακού σινεμά, που άνθισε τη δεκαετία του 80, δίνοντας όμως ψωμί σε πολλούς ηθοποιούς της εποχής)

7 υπέροχοι γκαφατζήδες	1987
Άι λαβ-γιού Μήτσο	1988
Έλα ν' αγαπηθούμε	1987
Ένα ατίθασο κορίτσι	1989
Ένα όνειρο για εξυπνούληδες και υπναράδες	1986
Ένας κόκορας στη γειτονιά μας	1986
Ένας ξένος στο κρεβάτι μου	1987
Αυτός, αυτή και το βιολί τους	1986
Γης Μαδιάμ	1990
Για ένα ... τρύπιο πεντοχίλιαρο	1989
Για μια χούφτα εκατομμύρια	1987
Για μια χούφτα τούβλα	1989
Γυφτιά το μεγαλείο σου	1989
Γύφτος και γοητεία	1989
Δίδυμες και Πόντιες	1989
Εδώ παπάς εκεί...λαπάς	1987
Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών	1987
Εξάρχεια ώρα: 12	1988
Επάγγελμα: Άντρες	1987
Ευρωκόπανοι	1988
Ζωηρούλης και ερωτιάρης	1986
Η Γκόλφω ζει	1987
Η Εύα ο δράκος και η φοιτήτρια	1987
Η Νίτσα από την Ηγουμενίτσα	1987
Η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα	1987
Η βασίλισσα της ρέγγας	1987
Η μεγάλη ρεμούλα	1989
Η μπάτσα αρχιφύλαξ Νατάσα	1987
Η σπαγγοραμένη	1989
Η τραπεζίτισσα της Black Bank	1987
Η χήρα ο κοντός και οι παρθένες	1987
Θανάση μας την πέσανε	1986
Θηλυκή θύελλα	1989
Θησαυρός για ψώνια	1987
Κλέβετε και προσεύχεσθε	1987
Κλεφτρόνια με Καρδιά (1990)	1990
Κοριοί και ΑΤΑ και δυο αυγά μελάτα	1988
Κυρίαρχος της κομπίνας	1988
Λεζεντάνο ο εκδικητής	1988
Ληστεία στον Πύργο	1985
Μια κυρία στον υπόκοσμο	1988
Μια μέρα νωρίτερα	1985
Μια παράξενη δολοφονία	1985
Μιμή η ερωτιάρα	1989
Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη	1989
Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο2	1990
Μπορώ και με την.... γιαγιά μου	1989
Νύχτες τρόμου	1985
Ο Κέρβερος και το δόλωμα	1987
Ο Παπακομπίνας	1987
Ο Ράμπο απ' τα Τρίκαλα	1985
Ο Ταμτάκος ζει	1990
Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας	1986
Ο καπετάνιος και η χορεύτρια	1989
Ο κατάσκοπος ήταν Πόντιος	1987
Ο μικρός κεραυνός	1989
Ο μυαλοπώλης	1989
Ο παραχαράκτης	1989
Ο τελευταίος γυφτοκράτορας	1986
Ο τζογαδόρος	1989
Ο τοκογλύφος	1989
Ο χασοδίκης	1990
Οι γκαρσόνες	1987
Πολυεθνικός γαμπρός	1987
Πονηρός ο βλάχος	1986
Πρωτάρη μου... ας πρόσεχες	1987
Πρωτοχρονιά με τα αστέρια	1990
Πρόβα...γάμου	1986
Πόσα θες... να μας τρελάνης	1988
Ραντεβού με το θάνατο	1989
Ρόδα μπλέξιμο και τρέλα	1987
Στρατηγός καλεί ροκάδες...	1989
Τα δίδυμα	1989
Ταμτάκο προχώρα ξεβρώμισε τη χώρα	1989
Ταμτάκος ο ηλεκτρονικός γύφτος	1987
Ταρνανάς εναντίον Τσιτσιολίνας	1987
Το βλήμα που δαγκώνει	1986
Το κομπιούτερ του θανάτου	1987
Το μανούλι ο καψούρης και ο αναρχικός	1986
Το πουλί μου πεθαίνει τραγουδώντας	1986
Το συνδικάτο των μπατήριδων	1988
Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ	1987

τοπογραφία....

  Πολλές φορές μου θέτουν το ερώτημα: "ποιος είναι ο τόπος σου;". Και δεν εννοούν την Ελλάδα, αλλά απαιτούν να ονομάσω έναν ορισμένο τόπο της πατρίδας μας, τον οποίο εγώ τοποθετώ πρώτο στην καρδιά και την ψυχή μου.

  Οι περισσότεροι πιθανότατα θεωρούν το ερώτημα αυτό αχρείαστο. Τυχεροί αυτοί! Αγαπούν τον τόπο που ζουν, πιθανόν να γεννήθηκαν και σε αυτόν, ίσως και να μην χρειάστηκε ποτέ να τον εγκαταλείψουν. Άλλοι πάλι έχουν αποδεχτεί τον νέο τόπο, ο οποίος τους υποδέχτηκε και τους έκανε να νιώθουν κομμάτι του. Κι άλλοι, ζουν παντοτινά με τη νοσταλγία του γενέθλιου τόπου τους, ορίζοντας αυτόν ως δικό τους.

  Δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, διότι έχω την κατάρα – ίσως να 'ναι κι ευχή – να θεωρώ δικούς μου, περισσότερους του ενός, από τους τόπους που έχω ζήσει ή γνωρίσει. Όχι, δεν αναφέρομαι σε πολλούς, μεγάλους και εξωτικούς τόπους, ούτε έχω αφομοιώσει ποικίλους τρόπους ζωής για να χαρακτηρίζομαι ως πολίτης του κόσμου. Μιλώ για ξέχωρα κομμάτια της πατρίδας μου, τα οποία είχα την χαρά να γνωρίσω, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο καλά.

  Ποτέ δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα, ένα εικοσιτετράωρο που πέρασα στο Μονοδένδρι, στα Ζαγοροχώρια. Ανάσαινα την πέτρα που σκέπαζε τα πάντα, γευόμουν την καθάρια αύρα της περιοχής, άκουγα τη βοή κάτω χαμηλά, εκεί που περνούσε με ορμή ο Βοϊδομάτης, στάθηκα με δέος στο ναΐδριο της Αγίας Παρασκευής ενώ η φαντασία μου έφτιαχνε παιχνίδια στον χρονο - χώρο, ησύχασα στη βραδινή σιωπή, που την έκανε πιο έντονη το σεληνόφως, που αντιφέγγιζε στα γύρω βουνά και δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο για να συνειδητοποιήσω, ότι κι αυτός είναι δικός μου τόπος.

 Ή μια άλλη φορά, πολλά χρόνια πίσω, όταν βρέθηκα στην Σκιάθο, κι από την παραλία της Καναπίτσας αντίκριζα την απέναντι πλαγιά, ως κάτω στη θάλασσα, όπου το κύμα σίγουρα θα έγευε με την αλμύρα του τα ξέφτια των δέντρων και τα ακροκέραμα των ελάχιστων κατοικιών. Και τότε πάλι, γεμάτος ενθουσιασμό είπα, ότι σε έναν τέτοιο τόπο, με ευχαρίστηση θα ζούσα. Δήλωση σπουδαία αν αναλογιστείς το νεαρό της ηλικίας.

  Το μυαλό μου να αδυνατεί να χωρέσει όλη την ομορφιά, στη Λευκάδα, στους Εγκρεμνούς, όταν πρωί ακόμη βρεθήκαμε στην άδεια παραλία. Κάτασπρα, σμιλεμένα από της θάλασσα βότσαλα να σκεπάζουν απ΄ άκρη σε άκρη παραλία και βυθό, το ξάσπρισμα του γαλάζιου νερού, οι αχτίνες του καλοκαιρινού ήλιου που αστραφτόπαιζαν στην επιφάνεια της ακίνητης θάλασσας και πίσω μας να κρέμεται η γης, Θεέ μου, τι εικόνα ήταν αυτή!

  Κι άλλη μια φορά, τότε που παραδόθηκα στη δροσερή αγκάλη της κρυστάλλινης θάλασσας στο Χορευτό, αφού προηγήθηκε το ανέβασμα και στη συνέχεια το κατέβασμα του μυθικού βουνού των Κενταύρων, μια να πλησιάζεις τον ουρανό και την άλλη να κρύβεσαι κάτω από τα πυκνά φυλλώματα, στο ταξίδι μας από το Βόλο, εκεί ένιωσα και πάλι τη χάρη της δικής μου γης. 

 

  Οφείλω όμως να διακόψω την παραπάνω άναρχη περιπλάνηση και να βάλω μια σειρά στις σκέψεις μου. Να χαράξω μια λογική πορεία, ξεκινώντας από την Πατρώα γη των προγόνων μου, την ακριτική Κάρπαθο, την οποία πρόλαβα σε εποχές, όπου ο τουρισμός ελάχιστα την είχε επηρεάσει. Αναβαπτίστηκα σε μαγικές παραλίες, στο Φοινίκι και τον Βρόντη, στην Αμμοοπή και τον Μακρύ Γυαλό, στην Κυρά Παναγιά και τον Λευκό, στα Άπελλα και τον Άγιο Μηνά, στα Φωκιά και τα Καμαράκια, στις οποίες άλλοτε βρίσκαμε προστασία από τον ήλιο κάτω από τα αρμυρίκια κι άλλοτε αψηφούσαμε ολημερίς την κάψα του. Έζησα πανηγύρια σε κάθε χωριό, άλλοτε αυστηρά στα όρια της μυσταγωγίας και άλλοτε ξέφρενα, Διονυσιακά. Διασκέδασα σε πάρτι με φωτορυθμικά και στο τέλος της μέρας παραδόθηκα στην παραλιακή της μικρής πρωτεύουσας, την ώρα που όλα ησύχαζαν μα εμείς συνεχίζαμε να ονειρευόμαστε.

  Το χωριό που μεγάλωσα, το μπονεντινό Όθος,
όπου στου Παπαδάκη το Λακί συμμετείχα σε ιστορικές ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις ανάμεσα στην Κάτω και την Πάνω Γειτονιά. Κάπου εκεί ένα ραδιόφωνο μετέδιδε τα ματς της Κυριακής κι ανάμεσα στο ημίχρονο εκστασιασμένοι ακούγαμε το “Υπάρχω” του Καζαντζίδη. Κι απέναντι  στο Μέγαρο διασκεδάσεων, πόσες αξέχαστες μα και πονεμένες στιγμές έζησα. Πίσω του, χαμηλότερα οι περίφημες Καλύ(β)ες και ακόμα πιο μακριά, η μοναδική κουκουναριά της περιοχής, όπου μια φορά το χρόνο γινόταν περιπετειώδης εξόρμηση για το ποιος θα προλάβει να τρυγήσει τους καλά φυλαγμένους καρπούς της. Με τον Άγιο Παντελεήμονα να βλέπει προς την Ανατολή, τον πιο αγαπημένο απ΄ όλους του Αγίους μας, σηματωρός της γενιάς μας, την Παναγία τη Γυνατού στους ξεχασμένους Εΰρους και τον Χριστό στο έμπα του χωριού, που τότε μου φαινόταν θεόρατος. Μνήμες σκόρπιες, αβίαστες, που πάντα θα με δένουν μαζί του.

  Κι από εκεί στο Απέρι, έξι χρόνια ως έφηβος μαθητής και δέκα ως δάσκαλος. Τα πρώτα εύκολα, χρόνια ανέμελα, μου χάρισαν παντοτινές φιλίες και τρελές ιστορίες, που ίσως στους σημερινούς να ακούγονται σαν παραμύθια. Ποδοσφαιρική αναμέτρηση ομηρικών διαστάσεων, με έπαθλο έναν ντενεκέ μπισκότα Παπαδοπούλου. Εξετάσεις Φεβρουαρίου σε παγωμένη αίθουσα με σφινάκια κονιάκ για να αντέξουμε. Γάμοι και πάρτι, εντός κι εκτός της αυλής του κτιρίου. Και στην τρίτη Λυκείου, εκεί που δίναμε τον αγώνα για την εισαγωγή μας στο Πανεπιστήμιο, ονομαστήκαμε ηθοποιοί  στο Παραμύθι χωρίς όνομα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Στα δεύτερα, λίγα χρόνια μόλις μετά, σήκωνα το βάρος ενός σχολείου, μαθαίνοντας γράμματα και πολιτισμό σε μαθητές πρόθυμους, που με αγάπησαν και τους αγάπησα. Εκεί πρωτοσυνάντησα τη γυναίκα μου, εκεί ξεκίνησα τη δική μου οικογένεια. Πώς να τα βγάλω απ΄ την καρδιά όλα αυτά;

  Έζησα δύο έντονα χρόνια στο Ηράκλειο, ως σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, τα οποία μου έδωσαν την ευκαιρία μέσα από τις σπουδές μου, να αποκτήσω το πτυχίο του Δασκάλου και να ασκήσω ένα επάγγελμα το οποίο υπηρέτησα με όλη τη ψυχή μου. Πέρα από αυτό μου άνοιξαν τους ορίζοντές μου προς κάθε πλευρά, με πολιτικοποίησαν, μου έμαθαν για πρώτη φορά να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις και να τα βγάζω πέρα μόνος μου στις όποιες δυσκολίες. Μια πόλη, όπου μαζευόμαστε στα Λιοντάρια, ξεχυνόμαστε στα γύρω στενά για κρασοκατάνυξη, στην Μαρίνα για καφέ, στο Ενετικό Φρούριο για αγνάντεμα και όνειρα. Γνώρισα καλούς φίλους, τους οποίους διαμέσου των κοινωνικών δικτύων αλληλοπαρακολουθούμαστε ανακαλύπτοντας ότι ο χρόνος τελικά στάθηκε καλός μαζί μας. Δύο χρόνια, βαθιά χαραγμένα μέσα μου.

  Κι ακολουθεί η Αλιστράτη, ο τόπος που ζω τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια, στον οποίο έχω φτιάξει το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα την οικογένεια μου. Τόπος μεσόγειος στις παρυφές του Μενοικίου με τον ορίζοντα να χάνεται πίσω από το άλλοτε χρυσοφόρο Παγγαίο. Τόπος που στηρίζει την ανάπτυξή του στον πλούσιο κάμπο του, ο οποίος κρατά σε εγρήγορση τους ανθρώπους όλον τον χρόνο. Με το ονομαστό πλέον Σπήλαιο και τον Λόφο του Αγίου Κωνσταντίνου, σε πλεονεκτική θέση, ανάμεσα σε τρεις αγαπημένες πόλεις: Τις Σέρρες, τη Δράμα και την Καβάλα. Από το σχολείο της Αλιστράτης αφυπηρέτησα, γνωρίζοντας καλούς συναδέλφους, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή μου, ότι έπραξα ως όφειλα προς την Πολιτεία και τους μαθητές μου. 

  Μα μέρος της καρδιάς μου κρατούν κι άλλοι τόποι της πατρίδας μου. Η Καστοριά με τη λίμνη και την Παλιά της πόλη, με μύθους και ιστορίες για τα γουναράδικα και τις πλάβες, με ναούς βυζαντινούς και αριστοκρατικά οικήματα, που μαρτυρούν το μεγαλείο άλλων εποχών.

  Η Ναύπακτος με το γραφικό λιμανάκι της και τις γύρω καφετέριες, να σφύζει από ζωή σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας και να ησυχάζει μόνο τις πολύ πρωινές ώρες. Κι εσύ περιδιαβαίνοντας στα στενά και ανηφορικά δρομάκια της, να αναλογίζεσαι τη βαριά ιστορία του τόπου και τη δύναμη εκείνων που επιβίωσαν ανάμεσα στη θάλασσα και το αγριάδα της περιοχής. 

  Οι Δελφοί, χαμένοι μέσα σε πράσινες και απόκρημνες πλαγιές, που παραδόξως αντί να σε τρομάζουν, σου χαρίζουν την ομορφιά και τη γαλήνη που ο Απόλλωνας, ο θεός του φωτός, εξέπεμπε προς κάθε κατεύθυνση.

  Ο βράχος της Ακρόπολης, στον οποίο η Αθηνά στέφθηκε νικήτρια δίνοντας αίγλη και διαχρονικότητα στην πόλη που τραγούδησε ο Παλαμάς. Που όταν σταθείς μπροστά στα Προπύλαια, στις Καρυάτιδες και τον Παρθενώνα, φουσκώνεις από υπερηφάνεια, αλλά και αναμετράσαι με το σήμερα.

  Η Θάσος κρατά πάντα μια θέση στην καρδιά μου για τον απίστευτο συνδυασμό θάλασσας, βουνού και πράσινου. Για τις παραλίες της μα κυρίως για την βραδινή βόλτα στο παλιό λιμάνι του Λιμένα και το ποτό που απόλαυσα στην εκεί απάνεμη παραλία, ενώ απέναντι αναβόσβηνε ο φάρος, παντοτινό σημάδι ασφάλειας και ελπίδας.

  Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο τον κατάλογο που άνοιξα. Ανώφελο όμως θα είναι. Γιατί όπως καταλαβαίνετε κάθε κομμάτι της Ελλάδας μας, κάθε γωνιά της, κι αυτές που ανέφερα κι άλλες πολλές που αφήνω, είναι δικές μου, είναι ο δικός μου τόπος, ατελείωτος, ολοφώτιστος, πλάνος μα και τόσο οικείος. 

  Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (...) και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου.
                                                                                        Διονύσιος Σολωμός