Λίγοι λογοτέχνες είναι αυτοί που ο καθένας μας ξεχωρίζει και τους αγαπά για το σύνολο του έργου τους - ή έστω για το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους, Προσωπικά αγάπησα τη γλώσσα γραφής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μ΄ έχουν συνεπάρει τα ταξίδια του Νίκου Καββαδία,  μ΄ έχουν γεμίσει αισιοδοξία τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, με προβλημάτισαν οι σκοτεινές περιπλανήσεις του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μα πιο πολύ απ΄ όλους, νομίζω, ότι αγάπησα τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να περιγράψεις ακριβώς γιατί ανάμεσα σε πλήθος σπουδαίων δημιουργών, εσύ επιλέγεις τον ένα. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στο ότι αφήνεις στα συναισθήματα τον πρώτο λόγο έναντι των λογικών και επιστημονικοφανών υπολογισμών, όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και ποιος δεν το κάνει; Αυτό επιδιώκει και ο κάθε δημιουργός. Τα έργα του να μιλάνε όσο πιο άμεσα γίνεται στην καρδιά. Οι αναλύσεις, η αναζήτηση αιτιών και επεξηγήσεων είναι για άλλους, όχι για τον απλό αναγνώστη όπως είμαστε οι περισσότεροι! ( Μα πόσο χλευάζω όλους αυτούς του αναλυτές των κειμένων, που σκέπτονται τόσο μακριά από το δημιουργό αλλά τόσο κοντά στην μικρότητα τους )
Ακόμα θυμάμαι το πόσο με συνεπήραν τα "100 Χρόνια Μοναξιάς". Νέος ήμουν ακόμα, όταν με οδήγησε μέσα από μονοπάτια μοναδικά, παραμυθένια, σε ένα κόσμο όλο φαντασία και υπερβάσεις, ο οποίος όμως δεν μου φαινόταν και τόσο ξένος, όσο ήταν στην πραγματικότητα. Μαγικό ρεαλισμό το είπαν.
Λίγο αργότερα διάβαζα το " Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας " για τη δύναμη του ανεκπλήρωτου έρωτα, την αναμονή για την εκπλήρωση του και την τελική νίκη - ή όχι; Το " Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων " για τα πάθη των ανθρώπων. Και, και, και... και σε όλα του τα βιβλία, παρά τις αναπόφευκτες επαναλήψεις, κατόρθωνε να με οδηγήσει πέρα από τα στενά όρια της απλής ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος, σε έναν κόσμο όπου σχεδόν ζούσα δίπλα στους πρωταγωνιστές του. Ένιωθα την ατελείωτη υγρασία, τη ξηρασία και τη σκόνη, την ατελείωτη μοναξιά, ακολούθησα στο μακρύ του ταξίδι τον Aureliano Buendia, στεναχωρήθηκα με την αποπνικτική αίσθηση του θανάτου στο "Φθινόπωρο του Πατριάρχη ", δικαιολόγησα την Αθώα Ερέντιρα έναντι της μεγάλης μάμα.... 
Από κει ψηλά που βρίσκεται πια, τι χαρά άραγε να νιώθει, όταν βλέπει όλους εμάς; Όλους εμάς, που κάθε φορά που ολοκληρώναμε κάποιο από τα βιβλία του, κλείναμε τις σελίδες του με την απόλυτη ικανοποίηση που αναζητά ο κάθε αναγνώστης. Εμάς που μας πήρε μαζί του ταξίδι, παρέα με την πένα του, το μυαλό του, η ψυχή του.
Σε ευχαριστούμε Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες!