Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Αδριανούπολη, Edirne - Turkey, οι εντυπώσεις μου....

03 Μαΐ 2014

Ανδριανούπολη

κεντρικό Μπεζεστένι

Είναι παράξενο, κάποιες φορές παιδεύεσαι μέρες ή μήνες για να πάρεις μια απόφαση και άλλες φορές αυτή παίρνεται σε λίγες μόνο στιγμές.

Αυτήν την εκδρομή μας, την αποφασίσαμε πολύ γρήγορα, και δεν το μετανιώσαμε!

Το διαδίκτυο βοήθησε να κλείσουμε άμεσα ξενοδοχείο καθώς και να αντλήσω όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να μην αγχωθώ καθόλου. Η Αδριανούπολη σήμερα έχει πάνω από 140.000 πληθυσμό, με 40.000 φοιτητές και οικονομία κυρίως αγροτική. Πρωτεύουσα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προτού πέσει η Κωνσταντινούπολη με σημαντικά μνημεία της Οθωμανικής περιόδου. Λέγεται ότι στην περιοχή αυτή έχουν δοθεί οι περισσότερες μάχες, από οποιοδήποτε άλλο μέρος στη Γη.

Το ταξίδι έγινε με αυτοκίνητο, 340 χλμ απόσταση από το σπίτι μου, μικρή καθυστέρηση για τον απαραίτητο έλεγχο στα σύνορα και στις 2,30 μμ στο ξενοδοχείο. Σύμφωνα με το booking.com, το Hotel Edirne Palace, είναι η καλύτερη επιλογή για κάποιον που θέλει ένα καλό ξενοδοχείο, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Και με δικό του πάρκιν. Το Google map, με καθοδήγησε και έφτασα σε αυτό εύκολα, χωρίς να αναγκαστώ να περάσω από το κέντρο της πόλης,
Κιόσκι με όλα τα καλά

Το πρώτο που κάνεις είναι να "χαλάσεις" ευρώ σε τουρκικές λίρες σε κάποιο ανταλλακτήριο. 1 ευρώ = 2,9 τουρκικές λίρες. Πριν μερικά χρόνια η αντιστοιχία ήταν 1/2. Η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, μάλλον προϋποθέτει την αναγκαιότητα της υποτίμησης. Δεν μπορώ πάντως να υποστηρίξω ότι η υποτίμηση αυτή, με έκανε να αισθανθώ ότι ήμουν στον παράδεισο της φτήνιας. Σίγουρα πιο φτηνά από την Ελλάδα πολλά πράγματα, το φαγητό, η διασκέδαση αλλά σίγουρα και πανάκριβα για τον μέσο Τούρκο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, για το 2014, ο κατώτατος μισθός καθορίστηκε στις 804 τ. λίρες, δηλαδή 280 ευρώ. Σε ένα καλό εστιατόριο, δύο άτομα τρώνε με 80 τ.λ., σε ένα μέτριο, τουριστικό ψητοπωλείο με 30 τ.λ. και σε ένα λαϊκό ψητοπωλείο, γύρω από κεντρικό μπεζεστένι, με 15 τ.λ.

Στα δύο πρώτα, οι Τούρκοι πελάτες ήταν ελάχιστοι, ενώ στο τελευταίο γεμάτο. Ένας καφές στο Mado (κεντρικό ζαχαροπλαστείο) , κοστίζει 8 τ.λ. Δίπλα μας καθόταν μια παρέα 8 Τούρκων οι οποίοι την έβγαλαν με δύο τσάι. Ήταν πολύ συνηθισμένο να κάθονται οι Τούρκοι στα πάρα πολλά παγκάκια του πεζόδρομου και να παραγγέλνουν τσάι από τα δίπλα μαγαζιά, τα οποία δεν είχαν τραπέζια έξω, αλλά σέρβιραν τον κόσμο. Πάντως οι τιμές των ξενοδοχείων, σίγουρα είναι ακριβές.

Υπάρχουν 3 κλειστές αγορές. Η Bedesten Carsisi στο κέντρο, τοArasta Bazaar δίπλα στο Selimiye Cami, μα πιο σημαντική θεωρώ ότι είναι αυτή του Αλή Πασά (Alipasa Carsisi), δίπλα στον κεντρικό πεζόδρομο (Caraclar Cd ). Με 130 καταστήματα, που πουλάνε κυρίως τουριστικά είδη, δερμάτινα, ρούχα, παπούτσια, τσάντες κλπ. Αν έχεις επισκεφτεί την κλειστή αγορά της Κωνσταντινούπολης, σου κάνει εντύπωση ότι δεν υπάρχει αυτή η φασαρία και η ένταση που γνώρισες εκεί. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ ήσυχα και αυτό σε ξενίζει αρκετά. Από την άλλη είναι καλό διότι μπορείς να παρατηρείς όλη την εκτεθειμένη πραμάτεια δίχως να ενοχλείσαι από τους κράχτες με τις αγωνιώδεις φωνές τους.

Βγαίνοντας από τη δυτική πύλη, οδηγείσαι στην οδό Maarif, τον κεντρικό δρόμο με κάποια καλά

παλιό αρχοντικό

εστιατόρια και τα παραδοσιακά, ελληνικά ξύλινα αρχοντόσπιτα της πόλης. Φάγαμε στο Palio, στην εσωτερική αυλή ενός τέτοιου σπιτιού, πολύ καλή δυτικότροπη κουζίνα και ευχάριστη μουσική, σίγουρα ακριβή για τον μέσο Τούρκο αλλά για μας ήταν ικανοποιητική η τιμή. Στη συνέχεια περπατήσαμε κατά μήκος του δρόμου, φτάσαμε ως την πλατεία της αστυνομίας και κατευθυνθήκαμε προς τον πεζόδρομο.

Caraclar Cd

Ο κεντρικός πεζόδρομος τους ( Caraclar Cd ) με τους παράπλευρους πεζόδρομους είναι δημιουργήματα των τελευταίων ετών, σίγουρα έχουν αναβαθμίσει το κέντρο της πόλης. Υπάρχουν πολλά γλυπτά και πολλά παγκάκια για να ξαποστάσουν οι περαστικοί. Αυτό που τους διαφοροποιεί με τους αντίστοιχους ελληνικούς πεζόδρομους είναι ότι οι δικοί μας θα ήταν γεμάτοι με καφετέριες, εστιατόρια ή σικάτα καταστήματα ενδυμάτων. Εδώ οι παράπλευροι έχουν πολλές μικρές ψησταριές (τοπικά εδέσματα είναι τα τηγανητά συκωτάκια και οι κεφτέδες ), ενώ ο κεντρικός έχει τράπεζες, διάφορα εμπορικά καταστήματα μικρά και μεγάλα, και ελάχιστα μαγαζιά με τραπεζάκια για να καθίσεις. Ένας από αυτά είναι το ζαχαροπλαστείο Mado, που θυμίζει πολύ τις δικές μας καφετέριες. Εκεί καθόμασταν όταν ακούσαμε μια μπάντα να περνά, τούρκικη με πλήθος κόσμου να την ακολουθεί. Η έκπληξη μας ήταν μεγάλη, όταν μετά από λίγο ακούγαμε γνωστό ελληνικό εμβατήριο και είδαμε μια μπάντα από την Ορεστιάδα να ακολουθεί με προτεταμένη την ελληνική σημαία. Ακολούθησαν δύο μπάντες από τη Βουλγαρία και μία από τη Ρουμανία. Είχαν συναντηθεί, για το 4ο διεθνές Φεστιβάλ μπάντας, που διοργάνωνε η πόλη της Αδριανούπολης. Στη συνέχεια όλοι μαζεύτηκαν γύρω από μια μεγάλη εξέδρα, που είχε στηθεί στη μέση του πεζόδρομου και ξεκίνησε η τελετή με την ανάκρουση του τουρκικού εθνικού ύμνου. Μεμιάς όλος ο κόσμος στάθηκε όρθιος, σταμάτησε ότι έκανε , περιπατητές, γκαρσόνια, έμποροι, μέχρι να τελειώσει ο ύμνος. Σκέφτηκα πόσο αντίθετα είναι τα πράγματα σε εμάς. Αν βλέπαμε μια τούρκικη σημαία να παρελαύνει σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης μας πιθανότατα θα γιουχάραμε, θα βρίζαμε τον "προδότη" δήμαρχο αλλά από την άλλη στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου, θα μέναμε απαθείς και σαν να μη συνέβαινε τίποτε θα συνεχίζαμε το φραπεδάκι μας. Αφού τελείωσαν οι ομιλίες, στην εξέδρα ανέβηκε η ελληνική μπάντα κι έπαιξε διάφορα κομμάτια, από παραδοσιακά μέχρι Χατζιδάκι και τελείωσε με τον εθνικό μας ύμνο.

Η πόλη είναι γεμάτη τζαμιά μα αυτό που ξεχωρίζει, σίγουρα είναι το Selimiye Cami. Έργο του
Selimiye Cami.
διάσημου Οθωμανού αρχιτέκτονα Μιμαρ Σινάν, κτίστηκε γύρω στα 1570 μ.Χ. και σίγουρα εντυπωσιάζει, όχι μόνο με την επιβλητική, εξωτερική του εμφάνιση αλλά κυρίως με τον πλούσιο εσωτερικό του διάκοσμο. Κατά πολλούς είναι εντυπωσιακότερος και από αυτόν του Μπλε τζαμιού της Κωνσταντινούπολης. Προσωπικά δεν θα διαφωνούσα. Αυστηρό το τυπικό για να εισέλθεις στο εσωτερικό του, βγάζεις τα παπούτσια σου και οι γυναίκες φορούν υποχρεωτικά μαντίλα.

Πέντε φορές την ημέρα καλεί ο μουεζίνης τους πιστούς για προσευχή και η φωνή του ακούγεται ψηλά από τους μιναρέδες, αφού διαχέεται μέσα από ισχυρές μεγαφωνικές εγκαταστάσεις σε όλη την πόλη. Πιο "άγρια" αυτή στις 5 τα ξημερώματα, που σίγουρα σε ξυπνά αλλά και από την άλλη σου υπενθυμίζει ότι βρίσκεσαι σε περιοχή του Ισλάμ. Πάντως, όσες φορές κι αν ακούστηκε η φωνή του, δεν είδα κανένα να σταματά τη δουλειά του ή να δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Επισκεφτήκαμε και τα δύο μουσεία, που βρίσκονται δίπλα στο τζαμί. το Εθνολογικό- Αρχαιολογικό και το μουσείο Ισλαμικής και Τουρκικής τέχνης. Σίγουρα αυτό που ξεχωρίζει είναι το δεύτερο, το οποίο βρίσκεται στην πίσω πλευρά του περίβολου του Selimiye Cami. Σου δίνει μια καλή εικόνα την όλης τουρκικής ζωής του 19ου αιώνα. Εμείς πιθανότατα θα το ονομάζαμε λαογραφικό μουσείο. Αξίζει πάντως να το επισκεφτείς, για το πρώτο δεν θα έλεγα το ίδιο. Εντύπωση πάντως μου έκανε ότι οι επιγραφές σε άλλη γλώσσα πλην της τουρκικής είναι ελάχιστες, ( όχι μόνο στα μουσεία ) και ότι ελάχιστοι άνθρωποι μιλούν άλλη γλώσσα. Ακόμα και οι υπάλληλοι των μουσείων, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, πέρα από τα τούρκικα δεν μπορούσαν να σου μιλήσουν καμία άλλη γλώσσα ( ούτε αγγλικά... ). Σκεφτόμουν την πατρίδα μας, που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που καταλαμβάνουν αντίστοιχες θέσεις γνωρίζουν ακόμα και δύο ξένες γλώσσες.

Γενικά δύσκολα θα βρεις κάποιον με τον οποίο να μπορείς να συνεννοηθείς πραγματικά στα αγγλικά, πιο εύκολα θα συνεννοηθείς με κάποια βασικά ελληνικά, που μιλούν κυρίως αυτοί που έχουν καταστήματα. Κάτι ακόμα που μας έκανε εντύπωση ήταν η συμπεριφορά μιας παρέας Τούρκων επισκεπτών, νέων ανθρώπων, στο μουσείο της Ισλαμικής και Τουρκικής Τέχνης. Τα φλας των φωτογραφικών τους μηχανών να αστράφτουν συνέχεια, δυνατές ομιλίες και πολύ γρήγορα περάσματα από αίθουσα σε αίθουσα , ίσα ίσα για να βγάλουν φωτογραφίες. Γενικά ήταν μια άσχημη εικόνα καθόλου συνηθισμένη για οποιοδήποτε μουσείο.
Η πόλη ήταν ιδιαίτερα καθαρή, με πολύ πράσινο και πάρα πολλά λουλούδια παντού

οι Πεχλιβάνηδες

φυτεμένα. Είναι κάτι που θαυμάζω γενικά στην Τουρκία, το πόσο φροντίζουν τα παρτέρια των κοινόχρηστων χώρων, δημιουργώντας μια ωραία εικόνα. Αντίθετα οι δικές μας πρασιές, πολύ γρήγορα γίνονται σκουπιδότοποι, ελάχιστοι δήμοι ενδιαφέρονται ώστε να υπάρχει μια ευπρεπή εικόνα, γενικά φροντίζουμε να απαξιώνουμε τα απλά πράγματα που μπορούν να κάνουν όμορφη την καθημερινότητας μας.