Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose και Μικρές Ατιμίες του Παύλου Καρνέζη

Έτσι γράφουν οι νέοι...

29 Μαΐ 2014

Τελευταία διάβασα το βιβλίο "Τα φώτα στο Βάθος" της  Niemands Rose ( μια από τις επιλογές της Λέσχης Ανάγνωσης Δράμας )... 

Μια ανάγνωση το έκανα... κάποια από τα διηγήματα του βιβλίου και δεύτερη φορά...τελικά δεν είναι ένα από εκείνα τα βιβλία τα οποία μπόρεσαν να με "συνε-πάρουν" μαζί τους, να με ταξιδέψουν όπως μου αρέσει να λέω, όταν ένα βιβλίο μου αρέσει πραγματικά. Ίσως αυτή η ωμή περιγραφή της πραγματικότητας να μην μου ταιριάζει. Η έννοια της μοναξιάς ή η κατάσταση των ψυχικών "διαταραχών"  με αφήνει αδιάφορο......; Ιστορίες με δύστυχα πλάσματα, που βιώνουν τη δυστυχία τους με εξοργίζουν! Τα "ψυχαναλυτικά" γυμνάσματα ... ξυπνούν μέσα μου την επιθυμία να ειρωνευτώ.... Ίσως και ο διδακτισμός, που διαφαίνεται σε πολλά από τα διηγήματα, να με απωθεί. Ίσως ακόμα, και η στρατευμένη γραφή να μην μου ταιριάζει....

Μα αυτά είναι τα βιώματα της σημερινής νεολαίας, μου αντιλένε. Θα ήταν παράταιρο στη σημερινή δύσκολη, σκληρή συγκυρία, ένας νέος συγγραφέας να γράφει διαφορετικά. Στην εποχή της ανεργίας, των αυτοκτονιών, των τόσων κοινωνικών προβλημάτων, ένας νέος άνθρωπος αυτά έχει να πει, αυτός είναι ο κόσμος που βιώνει μέσα από τα μάτια, τη ψυχή και την καρδιά του.

Από την άλλη αν ένα νέο άνθρωπο, δεν τον διακρίνει η αισιοδοξία, αν δεν τον αγγίζει η ομορφιά που, ναι, υπάρχει γύρω μας, αν δεν μεθύσει από έρωτα, αν δεν πιστεύει ότι μπορεί να είναι ο νικητής σε αυτήν την πραγματικότητα, τι σόι νέος είναι; Ποιος φόρτωσε τόση μαυρίλα στη ψυχή τους; Ποιος βιάστηκε να τους προσθέσει τόσα, ασήκωτα χρόνια στη πλάτη τους;

Εμείς, οι γονείς τους...μου απαντάνε. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε αυτές τις γενιές, με τον έντονο καταναλωτισμό που τον αναγάγαμε σε υπέρτατη αξία. Ο υπερπροστατευτισμός που έπνιξε τα παιδιά μας. Η πίστη μας ότι το παιδί μας -δηλαδή εμείς -  ξέρει περισσότερα από το δάσκαλο του ( ποιο δάσκαλο του, από όλη την κοινωνία ). Η άρνηση να επιβάλλουμε την όποια τιμωρία, ως ξεπερασμένο τρόπο αντίδρασης... ξεχνώντας ότι η ίδια η ζωή τιμωρεί, αν ξεπεράσεις τα όρια ...

Ναι, κάναμε λάθη. Εγκλωβιστήκαμε σε ένα λάθος αξιακό σύστημα, ξένο με αυτά που βίωσε η πατρίδα μας όλα τα "πρότερα" χρόνια, μεγαλώσαμε κι εμείς μέσα σε αυτό το σύστημα, ποτέ δεν ήμασταν ευχαριστημένοι, όλο θέλαμε και κάτι περισσότερο, ποτέ δεν ξαποστάσαμε να απολαύσουμε αυτά που είχαμε!  

Τα διηγήματα από "Τα Φώτα στο Βάθος", απεικονίζουν τη σκληρή, πεζή , σημερινή πραγματικότητα,  την οποία καθημερινά αντιμετωπίζουμε και τις περισσότερες φορές, εμείς οι απέξω την προσπερνούμε. Ιστορίες, της διπλανής πόρτας... που σίγουρα μας ξεκουνάνε από τη θέση μας αλλά στα κουτάκια του μυαλού μου, δεν θέλω να βάλω επιπλέον εικόνες από την τωρινή κατάσταση. Αρκετές, τέτοιες εικόνες, μου φορτώνουν τα ΜΜΕ κάθε μέρα!

Πριν μερικά χρόνια διάβασα τις "Μικρές ατιμίες" του Πάνου Καρνέζη, ενός επίσης νέου συγγραφέα ( όχι τόσου νέου βέβαια όσο η Niemands Rose, κατά τον κόσμο Κατερίνα Μάτσα ). 

Ενός συγγραφέα με άλλα, σίγουρα, βιώματα, με άλλες σπουδές, που ζει σήμερα στο Λονδίνο, μεγαλωμένος όμως κι αυτός στην Ελλάδα ... Το βιβλίο εκείνο με ενθουσίασε. Είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που ήθελα.  Αν η λογοτεχνία δεν έχει μέσα της και λίγο λυρισμό, το ονειρικό φαντασιακό, τη μαγεία της απόστασης, των υπερβολών και των απρόβλεπτων καταστάσεων, τότε γίνεται μια ξερή δημοσιογραφική περιγραφή που σε  κάποιους μπορεί να αρέσει σε κάποιους άλλους, όπως εμένα... απλά δεν μου ταιριάζει!

ΥΓ: Δεν με άφησε πάντως ασυγκίνητο η ιστορία της Neimands Rose, με τον τύπο που ασφάλισε τη  μοναδική του περιουσία, την βιβλιοθήκη του, έναντι ενός υψηλότατου τιμήματος, πράξη που όμως, δεν μπόρεσε τελικά να τον διασώσει από την "καταστροφή" της μόνης. αληθινής, πραγματικής περιουσίας  του, τη δύναμη του μυαλού του.