Ο ειδυλλιακός, αγγελικά πλασμένος κόσμος μας

 

  Η λυτρωτική άνοιξη για μία ακόμη φορά, έκανε την εμφάνισή της στον μικρό μας τόπο. Τα κρύα είχαν υποχωρήσει για τα καλά και οι περιπατητές των κακοτράχαλων βουνών και λαγκαδιών έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους. Εραστές της φύσης όπου οι αισθήσεις τους μπορούσαν να απολαμβάνουν τις εικόνες της οργιώδους βλάστησης, του καθάριου ουρανού, της άστατης θάλασσας,

Η εικόνα είναι δημιουργία της τεχνητής νοημοσύνης

τα πετροβολητά από τα αγριοκάτσικα και το κρώξιμο των όρνεων, το βέλασμα των γύρω κοπαδιών και τα σφυρίγματα των τσοπάνηδων, τις μυρωδιές της αγριολούλουδων που μόνο οι μέλισσες είχαν το προνόμιο να τρυγούν.

Μεταξύ αυτών κι ένα ζευγάρι, νέοι άνθρωποι, με καταγωγή από το νησί, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί σε αυτό εδώ και μια πενταετία. Με τα πόδια τους είχαν οργώσει το νησί, προς κάθε κατεύθυνση, σε κάθε υψόμετρό του. Δύσκολα έβρισκες άλλους, που να γνώριζαν τόσο ολοκληρωμένα τη γεωμορφολογία του νησιού, τη χλωρίδα και την πανίδα του, τα απομεινάρια όσων δημιούργησαν οι μακρινοί μας πρόγονοι, αυτά που κανέναν δεν συγκινούν, διότι βλέπεις, αν δεν ασπρίζει κάπου το μάρμαρο, κανείς δεν τους δίνει σημασία. Θαρρείς και ο πολιτισμός δημιουργήθηκε μόνο γύρω από τις κολώνες κάθε ρυθμού και όχι στους πετρόκτιστους, ερειπωμένους από χρόνια οικισμούς των προγόνων μας.

Εκείνη τη χρονιά εγκαινιάζοντας την περιηγητική τους σεζόν, θα πήγαιναν προς το εκκλησάκι της Αγίας Πολυξένης, κάτω από τον Βούναρο, κοντά στην Ασπροκέφαλο, η οποία ακόμη κρατούσε το χιόνι στην κορφή της. Γνώριζαν ότι στα πλαίσια της αγροτικής οδοποιίας, πρόσφατα είχε γίνει μια διάνοιξη εκεί. Οι έντονες βροχές που προηγήθηκαν σίγουρα θα είχαν ξεπλύνει τη πληγή της γης και σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ήταν τυχεροί, ίσως να ανακάλυπταν και κανένα αρχαίο νόμισμα, το οποίο μόνο το έμπειρο μάτι τους μπορούσε να διακρίνει.

Μα εκείνην την ημέρα, αυτό που τους έκανε να παγώσουν όταν έφτασαν εκεί, λίγες εκατοντάδες μόνο μέτρα από το σημείο που άφησαν το αυτοκίνητό τους, ήταν μια τρύπα στην τομή που έκανε η βαριά μπουλντόζα στον λόφο, από την οποία ξεχύνονταν ασπρισμένα κόκαλα, ισχία, χοντροί μηροί, φάλαγγες των χεριών, κυρτά του θώρακα και κρανία.

Οι δύο τους οπισθοχώρησαν για λίγο, κοίταξαν ο ένας τον άλλο με την αγωνία εκείνου που βρίσκεται μπροστά σε μία μη αναμενόμενη κατάσταση, για λίγο μόνο, και στη συνέχεια αποφασιστικά προχώρησαν προς τα εκεί. Διστακτικά στη αρχή έπιασαν τα οστά στα χέρια τους θέλοντας να βεβαιωθούν ότι πράγματι ήταν ανθρώπινα, κοίταξαν με τον φακό του κινητού τους μέσα στην τρύπα και συγκλονίστηκαν αντιλαμβανόμενοι ότι τα κρανία ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούσαν να μετρήσουν και το κυριότερο κάθε μεγέθους. Ακόμα και μωρών. Η ανακάλυψη τους δεν μπορούσε να μείνει κρυφή, ήξεραν πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο. Μπροστά τους είχαν έναν ομαδικό τάφο, άγνωστης εποχής, καμία προφορική ιστορία σχετική δεν τους ήταν γνωστή, ποτέ δεν είχαν διαβάσει κάπου για ένα τέτοιο γεγονός στο νησί τους. Από την άλλη καταλάβαιναν ότι τέτοιου είδους εγκλήματα, αν δεν οφείλονται στους κακούς της Ιστορίας, τότε σίγουρα καταχωνιάζονται στα κατάβαθα της ανθρώπινης λήθης.

Αμέσως ειδοποίησαν τις αστυνομικές αρχές του τόπου τους, αυτές κατέφθασαν ασμένως, έκαναν μία πρώτη αυτοψία του χώρου και των ευρημάτων, ειδοποίησαν τον εισαγγελέα της περιοχής, αυτός έδωσε εντολή να φυλαχτεί επί εικοσιτετραώρου ο χώρος μέχρι να φτάσει εκεί με το επόμενο αεροπλάνο της γραμμής. Η περιοχή ορίστηκε με κόκκινη κορδέλα, ένα περιπολικό φύλαγε τον χώρο συνεχώς, απαγορεύτηκε η διέλευση του οποιουδήποτε, μέχρι την επομένη που καταφθάνει ο εισαγγελέας. Βλέπει κι αυτός τα ευρήματα, το θέαμα τον αφήνει έκπληκτο, υπάρχουν εμφανή σημάδια που υποδηλώνουν ότι οι δύστυχοι αυτοί άνθρωποι δολοφονήθηκαν αγρίως, δίνει εντολή για παραπέρα έρευνα. Κάποια από τα οστά μεταφέρονται στην ιατροδικαστική υπηρεσία της περιοχής, ο χώρος συνεχίζει να φυλάσσεται, ο κόσμος αγωνιά, συγχρόνως ακούγεται και η κάθε απίθανη θεωρία περί του μακάβριου ευρήματος, αλλά επί της ουσίας κανένας δεν έχει να συνεισφέρει κάτι σοβαρό. Εκτός, ίσως, από εκείνους που δεν άνοιγαν το στόμα τους να πουν το παραμικρό, που επιδεικτικά το κρατούσαν κλειστό, που φαινομενικά αδιαφορούσαν για το θέμα.

Η ιατροδικαστική υπηρεσία αποφαίνεται ότι τα υπό διερεύνηση οστά ανήκουν σε εποχή που αποκλείουν το οποιοδήποτε έννομο ενδιαφέρον της πολιτείας για αυτά, είναι εκτός της δικαιοδοσίας των δικαστικών αρχών, χρονολογούνται στις αρχές του 19ου αιώνα. Αναρμόδια δηλώνει και η εφορεία Αρχαιοτήτων μιας που πέρα από τα οστά, κανένα άλλο εύρημα δεν υπάρχει για να υποστηρίξει την όποια έρευνά της. Ούτε υπολείμματα ρούχων, ούτε εργαλεία, ούτε όπλα, ούτε αντικείμενα καθημερινής χρήσης... τίποτε. Λες κι αυτοί που τους δολοφόνησαν, να ήθελαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος τους. Ο εισαγγελέας δίνει εντολή ο χώρος να μπαζωθεί, να κλείσει η υπόθεση και να αποδοθεί ο νεοδιανοιχτείς δρόμος στην ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων.

Το νεαρό ζευγάρι που η τύχη το έφερε, να είναι οι πρώτοι που αντίκρισαν το θέαμα των κατάλευκων οστών, που ανήκαν σε κάποιους άμοιρους ή φταίχτες, ποιος ξέρει, το φυσούν και δεν κρυώνει. Είναι σίγουροι ότι ο μικρός τους τόπος κρύβει κάποιο αποτρόπαιο μυστικό, όχι πολύ μακρινό για να έχει διαγραφεί ολότελα από τη μνήμη των ανθρώπων. Είναι σίγουροι ότι κάποιοι γνωρίζουν, ένα τέτοιου είδους ειδεχθές έγκλημα, τόσων ανθρώπων κάθε ηλικίας, δεν γίνεται να μην έχει αφήσει ίχνη πίσω του, απλώς όσοι τυγχάνουν να ξέρουν την όποια αλήθεια, δεν είναι έτοιμοι να μιλήσουν ακόμα, αρνούνται να χαλάσουν την ειδυλλιακή εικόνα, που για τόσα χρόνια έχουν κτίσει τόσο μεθοδικά για τον τόπο τους.

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να έχει συνέχεια. Οι δύο φίλοι, πιθανόν με τη συνδρομή κάποιων πιο εξειδικευμένων συνεργατών, να ψάξουν από μόνοι τους την αλήθεια. Να αναζητήσουν κάποια χαμένη καταγραφή, να ζητήσουν πληροφορίες σε ξένες βιβλιοθήκες, να πιέσουν ώστε αυτοί που πιθανόν γνωρίζουν την αλήθεια, ν' ανοίξουν επιτέλους ο στόμα τους. Θα μπορούσε επίσης κάποιος φιλόδοξος συγγραφέας, του οποίου η φαντασία οργιάζει, να πλάσει μια ιστορία, όπου ο ήρωας της μετά από επίπονες αναζητήσεις σε βιβλιοθήκες, κρύπτες και μοναστήρια, δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις, μπορεί να μπερδέψει στην πλοκή και σε καμιά γκομενοδουλειά, σίγουρα θα εντείνει την αγωνία με δολοπλοκίες των κρατούντων και θέτοντας τη ζωή του ήρωα σε κίνδυνο, τελικά να αποκαλύψει την αλήθεια, η οποία σίγουρα δεν θα άρεσε.

Δεν θα άρεσε σε εκείνους, που με νύχια και δόντια, δεν θέλουν να χαλάσουν την εικόνα του ειδυλλιακού, αγγελικά πλασμένου τόπου στον οποίο ζούνε.

Το αηδόνι της KRISTIN HANNAH

   Ως λάτρης της ιστορικής λογοτεχνίας, το προηγούμενο καλοκαίρι διάλεξα για να διαβάσω, το πολυσέλιδο, ιστορικό μυθιστόρημα Το Αηδόνι της Kristin Hannah. Αναφέρεται στην ηρωική ιστορία δύο αδερφάδων, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, της Βιαν και της Ιζαμπέλ, κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Γαλλίας στον το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Αν και έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, αν και η συγγραφέας επιλέγει να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις γυναίκες έναντι των αντρών, όπως έχουμε συνηθίσει για την περίοδο αυτή, αν και η πλοκή του έχει ενδιαφέρον, εμένα δεν κατόρθωσε να με συγκινήσει.

  Το μυθιστόρημα πραγματεύεται την αντίδραση των δύο αδερφάδων, όταν η Γαλλία κατακτιέται από από τους Ναζί. Αντιδράσεις εκ διαμέτρου αντίθετες, μιας και η Ιζαμπέλ είναι από χαρακτήρα πολύ πιο ατίθαση και παρορμητική, μια αληθινή επαναστάτρια, ενώ η Βιάν είναι συντηρητική, πολύ πιο μετρημένη και η οποία το μόνο που επιδιώκει, είναι η επιβίωση αυτής, του άντρα και της κόρης της. Εξαιτίας του αντίθετου χαρακτήρα τους, η σχέση τους πάντα οδηγούνταν στα άκρα, συχνά χωρίζουν οι δρόμοι τους, αλλά πάντα, με κάποιον τρόπο, ξανασμίγουν.

  Αν κάτι μου κίνησε το ενδιαφέρον σε αυτό το μυθιστόρημα, ήταν ένα ερώτημα το οποίο με τριγύριζε συνεχώς, καθώς το διάβαζα. Ποια από τις δύο τελικά είναι πιο "ήρωας" από την άλλη; Σε κάποιους το ερώτημα αυτό θα είχε απαντηθεί πολύ εύκολα, από την αρχή, δίχως δεύτερες σκέψεις, αλλά από εμένα όχι.

  Η Ιζαμπέλ οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης, κινδυνεύει καθημερινά να συλληφθεί με κάθε τραγικό επακόλουθο ή ακόμη και να χάσει τη ζωή της σε κάποια αποστολή, ή η Βιάν οποία είναι αναγκασμένη να υπομένει την κάθε απαίτηση του δυνάστη που εγκαταστάθηκε στο σπίτι της, να διατηρεί χαμηλό προφίλ, να σκύβει το κεφάλι της για να μην διασταυρωθεί η ματιά της με αυτήν του εχθρού, να στήνεται υπομονετικά στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί και λίγου λίπους, μόνο και μόνο  για να μην θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική της ζωή αλλά και του παιδιού της; Κι αν η σύγκρουση των συναισθημάτων μου διατηρούνταν μόνο σε αυτό το επίπεδο, αν η συγγραφέας φρόντιζε να τονίσει περισσότερο τη διάσταση αυτή, θα ήμουν απολύτως ικανοποιημένος. Αντί αυτού, η Kristin Hannah προσθέτει στη Βιάν περαιτέρω κλασσική ηρωική δράση, η οποία δυστυχώς έχει ως αποτέλεσμα, η πλοκή του μυθιστορήματος να καταπέσει στο επίπεδο ενός κειμένου, το οποίο θα μπορούσε άνετα να γίνει ένα σχετικό τηλεοπτικό σήριαλ, καλού σίγουρα, αποστερούμενο όμως από το όποιο "βάθος" οφείλει να έχει η καλή λογοτεχνία.

  Ένας άλλος λόγος που δεν με ικανοποίησε το παρόν μυθιστόρημα, είναι ο εξής. Όταν έχεις διαβάσει μαρτυρίες, ακόμα και σε μυθιστορηματική μορφή, ανθρώπων που έζησαν εκείνα τα τραγικά γεγονότα από πρώτο χέρι και διαπιστώνεις με πόση δυσκολία, με πόσο πόνο ανακαλούν τα γεγονότα στα οποία οι ίδιοι πρωταγωνίστησαν, είτε ως αντιστασιακοί είτε ως κρατούμενοι στα εξοντωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, ξενίζεσαι με την ευκολία που κάποιος τρίτος (στην περίπτωσή μας η συγγραφέας) αναφέρεται στην περίοδο εκείνη. Και περισσότερο σε ξενίζει η ευκολία με την οποία βάζει την ταμπέλα της ηρωίδας στις πρωταγωνίστριες της, όταν οι περισσότεροι αγωνιστές τις περιόδου εκείνης την αρνούνται πεισματικά. Προς επίρρωση των παραπάνω θα πρότεινα να διαβάσει κάποιος του μυθιστόρημα Γραφή ή ζωή του Χόρχε Σεμπρουν .  

  Τέλος, μου φάνηκε ακατανόητη η επιλογή της, να εξαφανίσει στο τέλος του μυθιστορήματος, τον άντρα της Βιαν, ο οποίος επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατόρθωσε να γυρίσει στο σπίτι του, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της οικογένειας του, και ξαφνικά χάνεται, δίχως καμία αιτιολόγηση από το προσκήνιο. Έναν άντρα τον οποίο αγαπούσε, αγωνίστηκε με κάθε τίμημα να τον βοηθήσει στην αιχμαλωσία του, ξαφνικά γίνεται σκιά, ως που χάνεται δίχως περεταίρω σχολιασμό.

  Κλείνοντας θα έλεγα ότι τα γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως και κάθε πολέμου, είναι από μόνο τους τόσο δύσκολα και αποκαλυπτικά, τόσο απάνθρωπα και τόσο ακατανόητα, που όποιος νεότερος θέλει να ασχοληθεί μαζί τους λογοτεχνικά, καλό θα ήταν να αφήσει κατά μέρους κάθε φτιαχτή ηρωική διάσταση των ηρώων του και να επικεντρωθεί περισσότερο στην τραγική καθημερινότητά τους, στην κάθε μέρα επιβίωσης που μετρούσαν και στην αναζήτηση της πολυπόθητης ειρήνης. 

  Ο πόλεμος τίποτε το ηρωικό δεν έχει, εκτός κι αν μιλάμε για το Χόλυγουντ και τους μύθους που φροντίζει να κτίζει.

Ο Γιάννης Φέρτης απαγγέλει...

  Ο Γιάννη Φέρτης (21 Απριλίου 1938 - 14 Απριλίου 2024), υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς της γενιάς του. Υπηρέτησε όλα τα είδη της υποκριτικής τέχνης με απόλυτη επιτυχία, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, τραγούδι, διαφήμιση, αφήγηση. 

  Στην εγγραφή μου αυτή θα σταθώ στον αγαπημένο ηθοποιό ως αφηγητή.  Η φωνή του, απολύτως δίκαια, χαρακτηρίστηκε ως βελούδινη, κάνοντάς τον περιζήτητο σε κάθε δραστηριότητα, όπου χρειαζόταν κάποιος να ερεθίσει το αυτί και την καρδιά αυτού που είχε απέναντί του.

  Μία από τις αξέχαστες ερμηνείες του πολυτάλαντου  ηθοποιού είναι η συμμετοχή του στον δίσκο Μικρά Ασία (1972, συνθέτης: Απόστολος Καλδάρας, στιχουργός: Πυθαγόρας Παπασταματίου, ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας και Χάρις Αλεξίου). Ο δίσκος αυτός έκανε τεράστια επιτυχία, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους της ελληνικής δισκογραφίας και κυκλοφόρησε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 50 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή. Ο Φέρτης συμμετέχει ως αφηγητής για ελάχιστα δευτερόλεπτα (22''), στο τραγούδι: Τι να θυμηθώ, Τι να ξεχάσω. Χρόνος που όμως είναι αρκετός  να σε υποβάλλει στη βάσανο της μνήμης των τραγικών γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

  Μία ακόμη αφήγηση του Γιάννη Φέρτη που έγραψε ιστορία, ήταν η συμμετοχή του στον δίσκο του Μίκη Θεοδωράκη, Άξιον Εστί (στίχοι: Οδυσσέα Ελύτη) και Πνευματικό εμβατήριο (στίχοι: Άγγελος Σικελιανός) με τους Γιάννη Κότσιρα, Ανδρέα Κουλουμπή και Ιωάννα Φόρτη. 

  Στο παρακάτω απόσπασμα από την Μεγάλη Έξοδο του Ελύτη, όπου η φωνή του που αναδύεται από τα βάθη της ψυχής, επιβλητική,  στιγματισμένη από τον πόνο αλλά και την περηφάνια, μας περιγράφει όλη την τραγικότητα των γεγονότων της πρώτης οργανωμένης κίνησης διαμαρτυρίας ενάντια των Κατακτητών Γερμανών, ανήμερα της 25ης Μαρτίου του 1942 στο κέντρο των Αθηνών.

Αξίζει να καταγράψω τους παραπάνω στίχους:

Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη.

Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.

Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν.

Και τρεις φορές με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.

Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.

Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν.

Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.

   Κλείνω το αφιέρωμα αυτό, με το Τραγούδι του παλιού καιρού, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική  του Ηλία Ανδριόπουλου. Τραγουδά ο Μανώλης Μητσιάς και απαγγέλει ο αγαπητός σε όλους μας, Γιάννης Φέρτης.

Μίμης Πανάρετος, ο Καρπάθιος καλλιτέχνης...

   Ο Μίμης για μας που τον γνωρίζουμε από παλιά, είναι ένας άνθρωπος με αβίαστη καλλιτεχνική φλέβα, η οποία εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα. Μουσικός με την ευρύτερη έννοια της λέξης, ευφάνταστος αργυροχρυσοχόος, ζωγράφος.

  Ως μουσικό τον πρωτοθυμάμαι να τραγουδά με την κιθάρα του. Μα και ότι μουσικό όργανο "πέσει" στα χέρια του, εκείνος κατορθώνει να του δώσει ζωή, χαρίζοντας στον κόσμο την υπέροχη μελωδία του. Γράφει δικά του τραγούδια, τα οποία διακρίνονται για την  ευαισθησία και τη μουσικότητά τους.

  Ως αργυροχρυσοχόος διατηρεί κατάστημα στην πόλη της Καρπάθου εδώ και πολλά χρόνια. Ο ίδιος ο χώρος συγχρόνως λειτουργεί και ως εργαστήρι μουσικής, μιας και δίπλα στον τουμπουρλέ, τους κόφτες, τις λίμες, τα σφυράκια και τα άλλα εργαλεία βρίσκονται και τα μουσικά του όργανα. Πολλές φορές περνώντας έξω από το μαγαζί του ακούς μέσα τις γλυκιές μελωδίες, από ένα μουσικό σχήμα που στήνεται στη στιγμή. Παίζει ο Μίμης (συνήθως μπαγλαμαδάκι), ο γιός του που ακολουθεί τα χνάρια του, κι άλλοι μουσικοί, κάποιο τραγούδι που σε κάνει να σταθείς εντυπωσιασμένος από την αρμονική συνύπαρξη των δύο τεχνών, μουσικής και αργυροχρυσοχοΐας.

Ο ίδιος μας αυτοσυστήνεται:

Ο εαυτός μου ο Μίμης 

 

Μ αρέσει να πλέκω ιστορίες 

Παραμύθια και ψέματα λέω 

Και προσωπικές εμπειρίες 

Που συχνά διηγούμαι και κλαίω 

στιχάκια και ποιήματα  γράφω 

Και τα ντύνω με την μουσική 

Και τα παίζω τα κόβω τα ράβω 

Κι έτσι φτιάχνω ζωή βολική 

Πότε πάλι τα χρώματα πιάνω 

Ζωγραφίζω σαν να'μαι παιδί 

Και ξεχνιέμαι τον έλεγχο χάνω 

Μα χαμόγελο φτιάχνω φαρδύ 

Σίγουρα έχω τη κλίση στις τέχνες 

Και ευαίσθητη είμαι ψυχή 

κάπως έτσι θαν' οι καλλιτέχνες

Που μ' έργα δροσίζουν τη Γη .

                          Ο Μίμης τραγουδά δίπλα στη θάλασσα, σε παραλία της Καρπάθου

  Στη σημερινή μου εγγραφή όμως θα σταθώ σε μια ποιητική συλλογή  στην οποία προχώρησε ο Μίμης Πανάρετος, με τίτλο Στιχοπλέγματα. Η οποία συλλογή απαρτίζεται από μια σειρά ποιημάτων με έντονη φιλοσοφική διάθεση. Στίχοι απλοί, εύκολα κατανοητοί, που σε κάνουν να σκέφτεσαι για την καθημερινή μας ζωή, πόσο απλή μπορεί να είναι και πόσο αφόρητη την καταντούμε. Αυτή η απλότητά είναι που τον χαρακτηρίζει και ως άτομο. Απλότητα που αγγίζει την ευτυχία, εκεί στην ακριτική Κάρπαθο, όπου ζει και δημιουργεί με την γυναίκα του την Κόνι.

  Ξεφυλλίζοντας τα Στιχοπλέγματα με τα 181 ποιήματα που περιέχει, είναι δύσκολο να κάνεις μια επιλογή από αυτά. Όλα έχουν κάτι να πουν, όλα ακουμπούν κάποιο σημαντικό θέμα, όλα χαρακτηρίζονται λιγότερο ή περισσότερο από τον ποιητικό ίστρο της στιγμής κι όλα μαζί συνθέτουν την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση του δημιουργού τους. Το κριτήριο μου λοιπόν, για να παρουσιάσω ελάχιστο μέρος από το ιδιαίτερο αυτό πλέγμα στίχων, θα είναι προσωπικό. Δηλαδή κατά πόσο ακουμπούν και σε μένα, ως άτομο, ως ψυχή και χαρακτήρα, ... ως παραστρατημένο νησιώτη.

Διαβάστε μου

Διάβασέ μου Καββαδία,

τον Ελύτη τον Σεφέρη,

διάβασέ μου Καζαντζάκη,

Ρίτσο και Βαλαωρίτη.

Του Έλληνα την ιστορία.

πώς να μάθω, ποιος την ξέρει,

πες μου πού θα βρω γαλήνη

στων προγόνων μου το σπίτι;

Διάβασέ μου απ΄την Οδύσσεια

στίχους από την Ιλιάδα

κι ας τον Όμηρο να παίξει

στην ψυχή μου μαγικά!

Κι ύστερα θα στρέψω ίσια,

προς του Ολύμπου τη συστάδα, 

και θα τραγουδήσω ύμνους

κι ότι ξέρω από ορφικά!

Διάβασε να ξεχειλίσει

απ΄το πνεύμα των Ελλήνων,

που όσο πάει με τα χρόνια

τείνει να εξαφανιστεί.

Θέλω μόνο με την ποίηση,

την ψυχή μου να ξεπλύνω,

απ΄τη μαύρη περιφρόνια

του Βαρβάρου, του ληστή!

Φθινόπωρο

Φύλλα σκεπάζουν την αυλή

το δέντρο εμαράθει

του φθινοπώρου το πουλί

κουρνιάζει στο καλάθι.

Δεν ξέρω τι αισθάνεσαι

κάθε που συννεφιάζει

νιώθω πως λιώνω χάνομαι

και η καρδιά σπαράζει,

Δεν έχω κέφι για χαρά

για γέλιο, για τραγούδι

ειμ΄ αετός χωρίς φτερά

δέντρο χωρίς λουλούδι.

Του φθινοπώρου ο ερχομός

και του χειμώνα η φτάση

είναι του χρόνου ο χαμός

και της ζωής η στάση.

Η δική μου ηρεμία

Είναι φορές που αγανακτώ

που όλα τα βαριέμαι

Φεύγω πάω στη θάλασσα

και κάθομαι στην άμμο

κοιτάζω τον ορίζοντα

έτσι μόνο ξεχνιέμαι,

παρέα με τα κύματα

κι αλμύρα να ανασαίνω.

Έτσι ησυχάζει το μυαλό

σ΄ αυτόν τον τρελοκόσμο.

Αχ! ξελογιάστρα θάλασσα

που μου χτυπάς τα πόδια

και μου ξεπλένεις την ψυχή.

Θεέ, δύναμη δώσε μου

δύναμη να 'μαι μαχητής

στης τρέλας τα εμπόδια.

Χιροσίμα

Από τη Χιροσίμα

αγόρασα ένα σήμα

που είχε χαραγμένα

σπίτια ερειπωμένα.

Από το Ναγκασάκι

αγόρασα τασάκι

χωρίς καπνό καπνίζει

μάνα, τι μου θυμίζει!

R)Δεν ξέρω τι με πιάνει

κάθε που το κοιτάζω

και μα τον Άη-Γιάννη

τρέμω και αναστενάζω!

Απ' το Βιετνάμ το νότιο

αγόρασα κιβώτιο

που είχε ζωγραφισμένο

φαντάρο κρεμασμένο!

R)Και μέσα στη μουτζούρα

μια μάνα σιγοκλαίει

με πόνο στη μουρμούρα

για το παιδί της λέει!

Μια νύχτα στη Βαγδάτη

συνάντησα σακάτη

του είπα: "Πόσο λυπάμαι,

φίλε μου Αμερικάνε!"

R)Έρημη Παλαιστίνη

από τις φωτιές συντρίμμι

θεοί τι θα απογίνει

σαν σβήσει αυτή η σελήνη;

Θυμάμαι τη Σερβία

βομβαρδισμοί και βία

τόσοι ξεκληρισμένοι

κι ακόμα τι μας μένει!

Ρέα Φραντζή

  Συνομιλώντας με την ηρωίδα του Χρήστου Βακαλόπουλου, Ρέα Φραντζή,  του μυθιστορήματος Η Γραμμή του Ορίζοντος.

“Ήταν ένα περίεργο παιδί που δεν μιλούσε ποτέ, οι Έλληνες ήταν ακόμα ντροπαλοί τον Ιούλιο του 1971, μιλούσαν ελάχιστα.” 

Η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη. Θα σου έλεγα ότι τα αγόρια μοιράζονταν, τότε τουλάχιστον, σε δύο κατηγορίες. Εκείνα που ήταν διατεθειμένα να τσαλακώσουν προσωρινά την πρόσοψή τους δεχόμενα μια πιθανή άρνηση από τα χείλη εκείνης, που για μια στιγμή πετάρισε το είναι τους και τα άλλα, τα ντροπαλά ή δειλά αν προτιμάς, που θεωρούσαν ότι μια αρνητική απάντηση, συνεπαγόταν την οριστική καταβαράθρωσή τους από τον αόρατο θρόνο στον οποίο είχαν τοποθετήσει, αυτοί οι ίδιοι, τον εαυτό τους.

Και δεν χρειαζόταν να είσαι ούτε Ελβετός ούτε Άγγλος ούτε Έλληνας, απλώς αρσενικός, που από μικρός έδινες αλλεπάλληλες μάχες ενηλικίωσης. Από το γκολ που έπρεπε να βάλεις στην αλάνα, το πρώτο τσιγάρο που έπρεπε να γίνει με την εγγραφή σου στο Γυμνάσιο, τα πρώτα ποτήρια ποτού που όφειλες να αντέξεις όρθιος, ως την πρώτη φορά που θα επισκεπτόσουν τη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια. Έτσι γινόταν, σχεδόν όλοι το ήξεραν και σχεδόν όλοι το είχαν αποδεχθεί. Είπαμε η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη.

 Τι σκέφτονταν, τότε, τα κορίτσια απέναντι στις καρέκλες που τοποθετούνταν περιμετρικά του χοροστασίου, όπου γίνονταν τα πάρτι με βερμούτ; Τα αγόρια μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Για ένα μόνο είμαι σίγουρος, ότι τότε στην πλειοψηφία τους, αρνούνταν να μπουν γρήγορα στο παιχνίδι των σχέσεων, είχαν τη δύναμη να περιμένουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού τους, στην ύπαρξη του οποίου είχαν πιστέψει με τρόπο αναμφισβήτητo, ώστε όταν αυτός θα στεκόταν κάποια στιγμή γυμνός απέναντί τους, τις περισσότερες φορές η πίστη τους στην ύπαρξή του τις είχε τυφλώσει τόσο, που το παραμύθι θα καταντούσε αληθινός εφιάλτης. Υπήρχαν βέβαια κι εκείνες που ευτύχησαν... 

“...πλούσιες Περσίδες του έλεγαν ότι η ευτυχία μπορεί να είναι απόλυτη, ..., η ευτυχία διαλέγει με προσοχή τις παρέες της και τις κρατάει για πάντα κοντά της...” 

Πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά, κι εδώ γεννάται το χιλιοειπωμένο ερώτημα, άραγε υπάρχει ευτυχία κάπου, έστω κι ως ελάχιστες στιγμές στον χρόνο ή κι αυτή είναι ένα ακόμα ανθρώπινο εφεύρημα, μια ψευδαίσθηση ότι άξιζε σε κάτι η ζωή μας;

  Αλλά εδώ δεν μιλάμε για δεκατριάχρονα που έκαναν τσιγάρο στα κρυφά, ούτε καν για δεκαεξάχρονες με όλον τον κόσμο στην ποδιά τους, ούτε για κανέναν από το ξανθό γένος, ούτε βέβαια για κάποιες πλούσιες Περσίδες, αλλά για σένα, τη Ρέα Φραντζή, τριάντα δύο χρόνων, τη μελαχρινή με τα μαύρα γυαλιά και το τσιγάρο στο στόμα, την ελαφριά ντυμένη, με λίγα χρήματα στην τσέπη της, η οποία σπούδασες κάποτε Πολιτικές επιστήμες, η οποία είσαι έτοιμη να χωρίσεις, γι' αυτό βρέθηκες στην Πάτμο, για λόγους, που όπως ισχυρίζεσαι δεν γνωρίζεις, έτσι λες, σίγουρα ξέρεις πιστεύω εγώ, απλώς σε βολεύει προς στιγμή να τους κρατάς σε κάποια κρυφή γωνιά, βαθιά στην ψυχή σου. Πάντα ξέρουμε!

Και δεν χρειάζεται να είσαι ούτε Άγγλος, ούτε Ελβετός ούτε να ανήκεις σε κανενός είδους ξανθό γένος (προερχόμενο από τον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορά), αυτό που κατακλύζει τις παραλίες μας κάθε καλοκαίρι, για να ξέρεις τον μυστηριώδη τρόπο να μαυρίζεις ομοιόμορφα, ως σημείου τελειότητας στον ήλιο. Και η παιδική φίλη σου να προσπαθεί να τους μιμηθεί, ακόμα και στο τέλειο μαύρισμά τους, και σε όλα τα υπόλοιπα και ποτέ να μην το πετυχαίνει. Αναμενόμενο! Εμείς γεννηθήκαμε στον ήλιο, τον απολαμβάνουμε όλο τον χρόνο, δεν τον ποθούμε, δεν μας χρειάζεται το τέλειο μαύρισμα για να αποδεικνύουμε ότι περάσαμε τις διακοπές μας κάτω από τον λαμπρό ήλιο της Μεσογείου...τόσο απλά! Ίσως θα έπρεπε να τους μοιάσουμε σε άλλα πράγματα, όπως την οργάνωση των κοινωνιών τους, όπως την βαθιά ριζωμένη τους αντίληψη ότι το συλλογικό συμφέρον είναι υπέρτερο του ατομικού, ότι πρέπει να μιλάμε λιγότερο και να πράττουμε περισσότερα. Ναι! "Η Ελβετία είναι πολύ καθαρή" και οι Γερμανοί πολύ οργανωτικοί και οι Ιταλοί ερωτεύσιμοι και οι Σκανδιναβοί σκληροτράχηλοι και οι Γάλλοι σωβινιστές, ναι, όλα αυτά τα στερεότυπα καλά κρατούν, αλλά εμένα, που έχω την τύχη ή την ατυχία να ζω εδώ, πόσο με ενδιαφέρουν αυτά;  Εμένα απλώς, Ρέα Φραντζή, με πονάει, το γεγονός ότι δεν έχουμε βρει ακόμη τα πατήματά μας, να μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας, να μην ζηλεύουμε κανένα τους. Κι ακόμα με πονάει περισσότερο ότι μέρα με τη μέρα, γενιά με τη γενιά, χάνουμε την ταυτότητα μας, μαϊμουδίζουμε όλα τα κακέκτυπα της Δύσης, σαν οι σταυροφορίες να πέτυχαν τον σκοπό τους, μετά από τόσους αιώνες. Ναι! Εδώ συμφωνώ μαζί σου, αγαπητέ κύριε Βακαλόπουλε. Κι όχι δεν μας κατέκτησαν οι ορδές των τουριστών, που όπου σταθούν αποθανατίζουν τα τοπία μας με τις τέλειες φωτογραφικές του μηχανές, δεν κατακτιέσαι με αυτόν το τρόπο, υπάρχουν ισχυρότεροι τρόποι. Ο κινηματόγραφος, η τηλεόραση, τα έντυπα, οι εικόνες στην οθόνη μας, που διαφημίζουν ότι εκεί στη Εσπερία όλα είναι τέλεια, όλα είναι σύγχρονα, όλα προοδεύουν καθημερινά. 

 “...πέρασε πέντε χρόνια νομίζοντας ότι είναι παντρεμένη, προσπάθησε να διώξει μακριά τον παιδικό της εαυτό, τον έκανε κόσκινο από ψηλά ενώ αυτός ήταν μαζί της, τον πέρασε για κάποιον εχθρό και τον πυροβολούσε κάθε μέρα, τον είχε στο στόχαστρο, δεν τον άφηνε να βγει στα μέρη του.”

Ρέα Φραντζή τελικά ήξερες! Μπορεί αυτό που ήξερες να ήταν λάθος αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως. Δεν φταίει ο άντρας σου, ούτε κι εσύ φταις, σίγουρα όχι τόσο πολύ όσο θέλεις να λες, ούτε βέβαια και η ριμάδα κοινωνία. Μάλλον οι ευθύνες ανήκουν στον ίδιο τον γάμο και τα όρια που σου επέβαλε. Που από την μία μέρα στην άλλη βρεθήκατε και οι δύο εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα πλαίσιο με κανόνες και υποχρεώσεις, που ο ενθουσιασμός της προηγούμενης, ενώ υποσχόταν παντοτινή αγάπη, γρήγορα σας εγκατέλειψε. "Παντοτινή αγάπη", κλισέ χολιγουντιανής ταινίας. Και αρνείσαι να τα δεχθείς όλα αυτά, στοχοποιώντας ως υπεύθυνη εσένα για τα γκρέμισμα κάθε παιδικού σου ονείρου. Μα και σε ποιον δεν συμβαίνει το ίδιο; Δύο επιλογές έχεις, ή παλεύεις για να επιβιώσεις μέσα σε αυτήν τη σύμβαση ή τα βροντάς όλα, συνεχίζοντας να παλεύεις αυτή τη φορά για την κατάκτηση κάθε ονείρου σου. Και οι δύο επιλογές έχουν το τίμημά τους. Η πρώτη τον συμβιβασμό στην πραγματικότητα και η δεύτερη να παρασυρθείς από το όνειρο σε έναν δύσβατο μονοπάτι, γεμάτο αποτυχίες. Ή και πάλι μπορεί να είσαι από εκείνες τις λίγες, που κατορθώνουν το ακατόρθωτο. Πάντα η επιλογή θα είναι δική σου!

Τίποτε δεν μένει ίδιο, ειδικά από δεκαετία σε δεκαετία όλα αλλάζουν, αλίμονο αν έμεναν ίδια, το διαπιστώνεις κι εσύ. Όλα γίνονται πιο γρήγορα, οι σχέσεις, οι συνευρέσεις, όλα πια τρέχουν, ίσως πιο γρήγορα απ' ότι μπορείς να αντέξεις, μόνο η απλότητά τους μένει η ίδια, όπως τότε που ήσαστε μαθήτριες:

"Όταν έδειχνες την Παρθένο πάνω στο χοντρό μολύβι με τα ζώδια σήμαινε ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του. Αν σου την έδειχνε κι αυτός από μακριά, τότε τα είχατε. Αν ήθελες να τα χαλάσετε, έπρεπε να δείξεις τους Διδύμους."   

Κάπως έτσι και σήμερα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια πλέον, ούτε ψεύτικα ερωτόλογα, ένα μήνυμα ή ένα moji στο κινητό, μια κίνηση ότι ήλθε η ώρα κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Βλέπεις Ρέα, όσο κι αν θέλουμε κάποια πράγματα να σταματήσουν κάπου, όλα κινούνται αδιάκοπα, όλα προχωρούν, όλα μας προσπερνούν, μα στο βάθος τους μένουν ίδια. Ίδιος παραμένει και ο πόνος που προκαλεί η απογοήτευση, όταν γκρεμίζονται τα πιο ουρανοπέταγα όνειρά μας.     

"Γνωρίστηκαν στην Βενετία, με φόντο τους κλεμμένους Βυζαντινούς θησαυρούς, είπε ναι, δέχθηκε." 

Δεν ξέρω αλήθεια αν εσένα Ρέα Φραντζή, σε απασχόλησαν ποτέ τόσο πολύ, όσα βρίσκονταν γύρω σας, όσα κρύβονταν πίσω από τον Γιάννη όταν σου έκανε πρόταση γάμου, μόνο τρεις μήνες μετά την πρώτη σας γνωριμία, εκεί στη Βενετία. Το τέθριππο του θριάμβου που κοσμούσε τον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, το σύμπλεγμα της Τετραρχίας του 3ου αιώνα, το στέμμα του Λέοντα του Στ' του Σοφού, το δισκοπότηρο του αυτοκράτορα Ρωμανού. Σημασία δεν τους έδωσες ούτε τότε ούτε και τώρα! Αυτά απασχολούν τον δημιουργό σου, τον Βακαλόπουλο, εσένα όμως όχι. Εσένα το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν ο Γιάννης και ο έρωτας σας, το καρδιοχτύπι που ένιωσες όταν σου έκανε την πρόταση κι εσύ χωρίς να σκεφτείς πολλά πολλά απάντησες ναι. Μα και τώρα που βρίσκεσαι στην Πάτμο, σε ένα από τα εναπομείναντα λείψανα του Βυζαντινού πολιτισμού, με τις ορδές των τουριστών γύρω σου, με τα δικά σου ερωτήματα από το που ξεκίνησες και που βρίσκεσαι, και πάλι δεν νομίζω ότι σε απασχολούν τέτοιου είδους ζητήματα. Τι πιο φυσιολογικό; 

Όσο κι αν επαίρεται ο κάθε συγγραφέας, ότι οι ήρωες του είναι δικά του δημιουργήματα, τόσο εκείνοι αυτονομούνται, τόσο εκείνοι αναλαμβάνουν το βάρος της δικής τους ύπαρξης, τόσο εκείνοι σπάνε τον ομφάλιο λώρο που τους δένει μαζί του. Ένα ακόμα από τα θαύματα της Λογοτεχνίας.

  Αυτονομημένη από τις ιδεοληψίες του συγγραφέα, θα συναντήσεις στις Λεύκες την περιπλανώμενη Ταϊλανδέζα Λι, που ξέμεινε στο νησί, τον Γάλλο που ξεχάστηκε στη δεκαετία του 50', τον Ισπανό σεναριογράφο, τον ντόπιο βοσκό, κι αυτό που θα κινήσει το ενδιαφέρον σας θα είναι η ιστορία του πλούσιου Αιγύπτιου, με καταγωγή από την Πάτμο, που έκτισε εκεί στη μοναξιά, τη διώροφη έπαυλη σε Ιταλικό στυλ, για να στεγάσει την ερωμένη του. Μα το μόνο που σε απασχολεί στα αλήθεια Ρέα, είναι να βρεις τα κατάλληλα λόγια, τα πιο δύσκολα λόγια, αυτά που πρέπει να γράψεις στον Γιάννη για να του ανακοινώσεις τη δίχως επιστροφή αναχώρησή σου.

Διότι τα λόγια δεν είναι τόσο εύκολα, συνήθως άλλα έχεις στο μυαλό σου κι άλλα λες, μόλις γράψεις την πρώτη λέξη οδηγείσαι αλλού, είναι δύσκολο το σωστό συνταίριασμα των λέξεων, τελικά καταλήγεις στην πιο απλή λύση, όσα θέλεις να πεις, να τα λες με τη σιωπή σου.

  Ρέα Φραντζή, χάρηκα για τη γνωριμία, έστω κι αν η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη απ' ότι συνήθως έχουμε στο μυαλό μας, εύχομαι ο δρόμος που ακολούθησες να είναι ευκολοδιάβατος, κι αν πέσεις γρήγορα να σηκωθείς, πιο δυνατή την επόμενη φορά, εύχομαι να φτάσεις εκεί που ποθείς, εκεί που μόνο εσύ ξέρεις, εκεί που η παιδική απλότητα μπορεί να σκεπάσει κάθε αγωνία σου!

Πάτμος:  Φωτογραφία από Jim Black από το Pixabay

Υγ: Η εικόνα της Ρέας Φραντζή, είναι δημιούργημα της τεχνητής νοημοσύνης 

Μέχρι την άκρη του κόσμου

  Πρόσφατα από την κρατική τηλεόραση είδα την ταινία Μέχρι την άκρη του κόσμου (Accross the Uneverse). Αμερικάνικο αντιπολεμικό, αισθηματικό μιούζικαλ του 2007, το οποίο όμως στο υπόβαθρό του κλείνει όλη την αμερικάνικη ιστορία κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πέρα από την ρομαντική ιστορία των πρωταγωνιστών της, παρακολουθούμε την υποχρεωτική επιστράτευση, τα φέρετρα που επέστρεφαν καθημερινά στις ΗΠΑ, το φοιτητικό κίνημα που πρωτοστατούσε στο αντιπολεμικό μέτωπο που αναπτύχθηκε σε κάθε γωνιά της Αμερικής, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Κι όλα αυτά, με απόλυτα επιτυχημένες διασκευές των τραγουδιών των Beatles.

  Και φυσικά οι σκέψεις πολύ γρήγορα φεύγουν από εκεί, θυμούνται τη ντροπιαστική ήττα των Αμερικανών και τη βίαια εκκένωση της πρεσβείας τους στο Βιετνάμ. Συμπερασματικά οι Αμερικανοί διδάχθηκαν από εκείνη τη τεράστια στρατιωτική ήττα τους, να υπερασπίζονται από εκεί και πέρα τα συμφέροντά τους, είτε πολεμώντας δια αντιπροσώπων (δες Κούρδους) είτε πολεμώντας με όλη τη στρατιωτική δύναμη πυρός που διαθέτουν, όπως έκαναν στην καταιγίδα της Ερήμου. Κατόρθωσαν όμως, το σημαντικότερο, και να διαλύσουν κάθε εσωτερική, μαζική φωνή αντίστασης στις πολιτικές τους. Πού είναι σήμερα εκείνο το κραταιό φοιτητικό κίνημα;

  Και πολύ γρήγορα το μυαλό έρχεται στην Ουκρανία και το άδειασμα της ηγεσίας της αλλά και της ίδιας της χώρας από τις ΗΠΑ, με τρόπο αήθη και ντροπιαστικό. Δεν ξέρω τι έχει στο βάθος του μυαλού του ο Τραμπ όταν συνομιλεί απευθείας με τον Πούτιν ή όταν ζητά "γη και ύδωρ" από την εναπομείνουσα Ουκρανία. Μήπως ένα ΝΟΜΠΕΛ Ειρήνης, το οποίο ονειρεύεται από την προηγούμενη θητεία του; (για φανταστείτε να το πάρει αγκαλιά με τον Πούτιν!!!)

  Τα γεγονότα είναι γνωστά, η Ουκρανία δέχθηκε μια στρατιωτική επίθεση από τη Ρωσία, οι Ουκρανοί πολύ γρήγορα τον περίπατο των Ρώσων τον μετέτρεψαν σε κόλαση και από εκεί και πέρα συνεχίζεται ο πόλεμος για τρία χρόνια, με χιλιάδες θύματα (υπολογίζονται πλέον στο ένα εκατομμύριο - νεκροί και τραυματίες και αγνοούμενοι) εξαντλώντας και τις δύο χώρες. Η Ειρήνη είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο πάει να επιβληθεί, δε ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ουκρανίας, αλλά και της Ευρώπης! Η οποία την πάτησε κι αυτή, προσκολλώμενη στο άρμα της Δυτικής υπερδύναμης και τις επιταγές του Μπάιντεν. Εύχομαι όλα αυτά να είναι η αρχή της δικής της χειραφέτησης.

  Κι αν την Ουκρανία, που δεν είναι και τόσο μικρή, μπορούν να την παίζουν με αυτόν τον τρόπο οι γείτονες Ρώσοι ή οι διατλαντικοί προστάτες της, φανταστείτε τι γίνεται με χώρες μικρές, όπως τη δική μας ή την Κύπρο, η οποίες έτσι κι αλλιώς από τότε που ιδρύθηκαν, ποτέ δεν έμαθαν να στηρίζονται στα δικά τους και μόνο πόδια;

  Κι από εκεί περιμένω να ξεδιπλωθεί και το άλλο μεγαλόπνοο σχέδιο του Τραμπ - Νεντανιάχου για τη Γάζα, όπου προβλέπεται η εκκένωση της για να γίνει η περιοχή ένα τεράστιο συγκρότημα αναψυχής για τους έχοντες!!!!! Αλήθεια, με ποιον τρόπο μπορείς να διώξεις όλους αυτούς τους ανθρώπους (περί τα δύο εκατομμύρια ψυχές) από τη γη τους;;;

  Και δεν θέλω να επεκταθώ στις απειλές ενάντια της Γροιλανδίας ή τον Καναδά ως η επόμενη πολιτεία των ΗΠΑ, ούτε καν στον "Αμερικανικό κόλπο"(!)

  Δυσοίωνες οι παραπάνω σκέψεις, δυστυχώς όμως, εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε δει τόσα κι έχουμε διαβάσει άλλα τόσα, τι άλλες σκέψεις μπορούμε να κάνουμε;

Σταγόνες βροχής

  Κάθεται στο παράθυρο του δωματίου της και παρακολουθεί τις σταγόνες που κτυπούν το τζάμι εδώ και ώρες. Με το δάχτυλο τις  ακολουθεί μία μία, μέχρι που εκείνες κυλούν και χάνονται μέσα στις άλλες. Συνήθως αυτές τις Κυριακές που κλεινόταν μέσα στο σπίτι, τις βαριόταν. Όχι όμως σήμερα, όχι τα τελευταία δύο χρόνια, όχι όλες τις τελευταίες Κυριακές.

  Το παιχνίδι πίσω από το τζάμι, πάντα ήταν ένα από τα αγαπημένα τους. Άλλοτε μετρούσαν τα αυτοκίνητα που περνούσαν από το δρόμο, άλλοτε διάλεγαν μόνο τα κόκκινα, άλλοτε καθεμία διάλεγε το δικό της χρώμα κι άλλοτε μετρούσαν ανθρώπους, άντρες, γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά. Άλλοτε πάλι σύννεφα, πουλιά, ειδικά τα χελιδόνια όταν έφταναν κι έκαναν την πρώτη τους στάση στο απέναντί τους καλώδιο του ρεύματος. Κι άλλοτε, όπως σήμερα που βρέχει, μετρούσαν ποια θα προλάβαινε να κάνει δικές της τις περισσότερες από από τις σταγόνες, που κυλούσαν στη λεία επιφάνεια του τζαμιού, σαν να φυλάκιζαν κάποιον σπάνιο θησαυρό, κάποιο θησαυρό από ακριβά όνειρα, όπως φαντάζονταν ότι θα ήταν κάποτε η ζωή τους.

  Και δεν μπορεί να μην την σκέπτεται. Με ένα πλάκωμα στο στήθος, το οποίο αρνείται να την εγκαταλείψει από κείνο το βράδυ, που άλλαξε για πάντα η ζωή τους. 

  Ονειρευόταν να της μοιάσει, να την ακολουθήσει σε λίγα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη που σπούδαζε, την οποία είχε επισκεφτεί λίγους μόλις μήνες πριν, να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που είχε χαράξει κι εκείνη, το δρόμο της ελευθερίας. Να ζήσουν και πάλι μαζί, να μοιράζονται τον ίδιο χώρο, να εξακολουθήσουν να φτιάχνουν κοινά όνειρα, όπως τότε που ήταν μικρές και μοιράζονταν τις σταγόνες της βροχής.

  Σε λίγες ώρες πρέπει να φύγει. Την περιμένουν στην πλατεία. Θα είναι εκεί οι φίλοι τους, οι συμμαθητές τους, οι συγγενείς τους, άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι της και θα βροντοφωνάξουν "Δικαιοσύνη"! Γιατί πλέον η Δικαιοσύνη στην Πατρίδα μας είναι το ζητούμενο.

   Το μόνο που ζητά η ψυχή όσων πονούν, είναι αληθινή δικαιοσύνη! Τιμωρία αληθινή για τις 57 ψυχές που χάθηκαν. Ώστε στο μέλλον, κανένα τρένο, κανένας μηχανοδηγός, κανένας σταθμάρχης, κανένας διοικητής, κανένας πολιτικάντης, να μην τολμήσει ποτέ ξανά να κάψει τα φτερά κανενός ανθρώπου....

  Διότι δεν θέλουμε να μείνουμε για μία ακόμα φορά με τη στιφή γεύση της ατιμωρησίας, δεν θέλουμε να μας λένε ότι αυτή είναι η κανονικότητα στη χώρα μας, ότι αυτοί είμαστε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε, να μας ξεγελούν λέγοντας, ότι όλοι οι υψηλά ιθύνοντες έπραξαν το χρέος τους προς την Πατρίδα, να επαίρονται ότι εμείς σε λίγο καιρό θα το ξεχάσουμε κι αυτό!

  Αυτή είναι η δική μου ιστορία της βροχής, στο συγγραφικό δρώμενο της Μαρίας Νικολάου, από το ιστολόγιο το ΚΕΙΜΕΝΟ, με ισχυρή δόση έμπνευσης απ'  όσα συμβαίνουν στη χώρα μας αυτές τις μέρες, με το μυαλό στα αθώα θύματα των Τεμπών και τους συγγενείς τους.