Επιλογή διευθυντών στα σχολεία...

20 Μαρ 2015

  Είναι γεγονός ότι ο εκπαιδευτικός κόσμος περιμένει πολλά από τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Και κάποια έχουν ήδη γίνει. Όπως για παράδειγμα, η απόσυρση του αξιολογικού πλαισίου, που μόνο προβλήματα συσσώρευσε στα σχολεία μας, δίχως να λύνει κανένα θέμα. 

 Πολλές φορές όμως, από το υπουργείο, εκφράζονται απόψεις, που μπερδεύουν τα πράγματα, που δείχνουν ότι τα στελέχη της κυβέρνησης δεν έχουν ένα σαφές όραμα για το σχολείο που οραματίζονται. Ευρισκόμενοι πια, οι υπουργοί, στην θέση αυτών, που ασκούν πραγματική εξουσία, θα πρέπει να καταλάβουν ότι θέλουμε σαφείς θέσεις, και κυρίως θέσεις επί των πραγματικών ζητημάτων της εκπαίδευσης. 

Ένα παράδειγμα αλληλοσυγκρουόμενων δηλώσεων, για ένα θέμα που εστιάζει σε μία μόνο παράμετρο των προβλημάτων, είναι και αυτό για την επιλογή των διευθυντών των σχολείων:

 ( 25-1-2015 )    Ερώτηση: Πως θα επιλέγονται οι Διευθυντές Σχολείων;  Στα σχολεία κυκλοφορούν έντονα οι φήμες ότι τους Διευθυντές θα τους επιλέγουν οι Σύλλογοι Διδασκόντων. Ισχύει κάτι τέτοιο ;

Τάσος Κουράκης: Θα υπάρξει άμεση τροποποίηση δια νόμου των αρμοδιοτήτων τους,  ο ρόλος τους θα είναι συντονιστικός. Θα παραμείνουν μέχρι τη λήξη της θητείας τους, δηλαδή  τον Ιούνιο του 2015. Θα θεσμοθετηθούν κριτήρια στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται με βαρύνουσα σημασία η άποψη του Συλλόγου διδασκόντων. 

( 3 - 2- 15 ) :Την παράταση για ένα έτος στη θητεία των Διευθυντών Σχολικών Μονάδων, ανακοίνωσε ο Αν. υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης, στη σημερινή συνάντηση με το ΔΣ της ΔΟΕ, καθώς όπως είπε μάλλον είναι αδύνατο το υπουργείο Παιδείας να προλάβει χρονικά να κάνει τις σχετικές κρίσεις.

( πριν λίγες ημέρες ): Πιλοτικά για ένα χρόνο ( σχολική χρονιά 2015-16 ) η επιλογή των Διευθυντών Σχολικών Μονάδων από τους συλλόγους διδασκόντων, σύμφωνα με δηλώσεις του Διευθυντή του Γραφείου Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας Χρήστου Πιλάλη και του συμβούλου του Δημήτρη Σκλάβου.                                                       ( Χτες ): διέρρευσε ότι οι αλλαγές αυτές θα είναι στο πρώτο νομοσχέδιο που θα κατατεθεί για θέματα παιδείας.
Επί της ουσίας τώρα. Πολλοί αναρωτιούνται αν η εκλογή των διευθυντών από το σύλλογο διδασκόντων του σχολείου του είναι το καλύτερο μοντέλο, για να διοικηθεί η σχολική μονάδα. ( Ήδη όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης -και η ΑΝΕΛ-αντιτάσσονται σε αυτή την πρόταση του υπουργείου ). Ακόμα πολλοί συνάδελφοι άρχισαν από τώρα να αγχώνονται για τη διαδικασία, να μιλούν για προεκλογικό αγώνα, να θέτουν ερωτήματα για τη διαδικασία της εκλογής αυτής κλπ. Ανακοίνωση, πάντως του συνδικαλιστικού οργάνου (ΔΟΕ) δεν υπάρχει ακόμα.

Μπροστά στα λειτουργικά και άλλα προβλήματα, που έχουν τα σχολεία μας σήμερα, η εκλογή διευθυντών αποτελεί μια μικρή, και μόνο παράμετρο τους. 

 Είναι αλήθεια ότι ο διευθυντής, μπορεί να είναι ο ηγέτης, ο καθοδηγητής, ο συντονιστής, κλπ της κάθε σχολικής μονάδας , αλλά σήμερα όλοι μας, γνωρίζουμε ότι ο ρόλος του είναι ο διαχείριση, η συμπλήρωση εγγράφων, ο διεκπεραίωση μιας απίστευτης γραφειοκρατικής λειτουργίας των σχολικών μονάδων. Λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο όπου ακόμα και το καθηκοντολόγιο αμφισβητείται, είναι καθημερινά υπόλογος για το καθετί ( από το αν το σχολείο έχει θέρμανση ως τα παράπονα των γονέων για τον οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ), ψάχνει ώρες για τις συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων, διότι αυτές δεν έχουν, ακόμα θεσμοθετηθεί κλπ. Τυχεροί εκείνοι οι διευθυντές, που δίπλα τους στέκονται ως αρωγοί είτε κάποιοι συνάδελφοι, είτε οι γονείς.

Το ζήτημα λοιπόν του τρόπου επιλογής διευθυντών, για μένα δεν είναι πρωτεύον, σε αυτήν  την φάση. 

Πρώτα θα πρέπει να δούμε τι σχολείο θέλουμε, θα ορίσουμε ένα σαφές πλαίσιο λειτουργίας του, με σαφείς αρμοδιότητες και καθήκοντα, να επανακαθορίσουμε τον τρόπο λειτουργίας όλης της διοικητικής πυραμίδας της εκπαίδευσης, να απαιτήσουμε την όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτονομία της σχολικής μονάδας, να ξαναδούμε το ρόλο των σχολικών συμβούλων και των όποιων υποστηρικτικών δομών κλπ.

Αυτά θα πρέπει να μας απασχολήσουν σήμερα. Με όποιον τρόπο κι αν επιλέγεται ο διευθυντής, δεν έχει καμία σημασία, αν δε ασκεί τα καθήκοντα του μέσα σε ένα σαφές πλαίσιο, με πραγματικές αρμοδιότητες, με εξουσία που θα πηγάζει από τη θέση του. Όλοι μας, όσοι είμαστε διευθυντές σε σχολεία σήμερα, αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά.  

Και μία συμβουλή, φιλική και συναδελφική. Κι αν ακόμα οι συνάδελφοι μας, δεν μας εκλέξουν για διευθυντή τους, μικρό το κακό. Σκεφτείτε τις ατελείωτες ώρες,  παραμονής μας στο σχολείο, τη ράχη μας που έχει κυρτώσει πάνω από τον υπολογιστή, το καθημερινό άγχος... Εξάλλου δάσκαλοι, γυμναστές κλπ σπουδάσαμε, όχι γραφιάδες. Τιμή μου θα είναι να ξαναγυρίσω στην τάξη, μαζί με τους μαθητές μου, στον χώρο που πραγματικά ανήκει ο κάθε εκπαιδευτικός.  

Περί αριστείας.....

Περί σχολείων αριστείας ο λόγος

22 Φεβ 2015

Υποκρισία τα περί αριστείας: 

 

  Δεν κατανοώ γιατί τόσος ντόρος για τα "σχολεία αριστείας" ( από πότε τα πρότυπα έγιναν σχολεία αριστείας;), όταν το "κανονικό" δημόσιο σχολείο αντιμετωπίζεται τόσο απαξιωτικά από την κοινωνία, την ίδια την πολιτεία, δυστυχώς πολλές φορές και από τους λειτουργούς του; Όταν το δημόσιο σχολείο, υποστελεχώνεται, "κρυώνει", πνίγεται σε ένα απόλυτο γραφειοκρατικό μπάχαλο, του επιβάλλονται προσωπικές επιλογές των εκάστοτε υπουργών, γίνεται εξετασιοκεντρικό ( δες Λύκειο ), λειτουργεί παράλληλα με τα φροντιστήρια κάθε είδους; κλπ. , δεν αξιολογείται τίποτα, σε κανένα επίπεδο, ούτε καν τα εφαρμοζόμενα αναλυτικά του προγράμματα; 

  Το ζητούμενο είναι η κανονική εκπαίδευση, αυτή των πολλών, των συνοικιών, των γειτονιών, των χωριών. 

Όλοι γνωρίζουν ότι οι άριστοι, υπάρχουν παντού, σε κάθε γωνιά της κάθε χώρας, όχι μόνο γύρω από κάποια "πρότυπα σχολεία".

 Όλοι επιπλέον γνωρίζουν, ότι άριστοι δεν είναι μόνο αυτοί που διακρίνονται στα μαθηματικά και τη γλώσσα, αλλά και στη μουσική, τις τέχνες γενικότερα, τον αθλητισμό, τις Νέες Τεχνολογίες κλπ, κλπ ( Θεωρίες πολλαπλής Νόησης ). 

Μια σωστή πολιτεία, ενισχύει όλους τους μαθητές της, πολίτες της, ώστε να αναδείξουν τα καλύτερα στοιχεία τους, προς όφελος του ίδιου του ατόμου και της ίδια της πολιτείας. 

Ας δούμε λοιπόν τη σημερινή πραγματικότητα:

1. Στα πρότυπα πειραματικά Δημοτικά σχολεία οι μαθητές εισάγονται χωρίς εξετάσεις. Στα Γυμνάσιο εισάγονται με εξετάσεις. Μέχρι στιγμής όμως, εμάς της υπόλοιπης (παρακατιανής;) εκπαίδευσης κανένας δεν μας έχει ενημερώσει για το ποια είναι τα σπουδαία επιτεύγματα αυτών των σχολείων..... Έστω, να γνωρίσουμε τη δουλειά τους, ως "καλές πρακτικές". Αντίθετα γνωρίζουμε ότι οι γονείς των μαθητών τους πολλές φορές βάζουν το χέρι στη τσέπη, για να καλύψουν τα προγράμματα του πρότυπου, αυτού σχολείου.... 

2. Τα πειραματικά έχουν ως έννοια, την εφαρμογή νέων μεθόδων διδασκαλίας, τη δοκιμασία νέων προγραμμάτων, προτού αυτά διαχυθούν σε όλη την υπόλοιπη εκπαίδευση. Γι΄ αυτό πρέπει να έχουν "κανονικούς¨ μαθητές. Πρέπει να τους δίνονται τα μέσα να εφαρμόζουν  τα προγράμματα τους όσο πιο καλά γίνεται. Καταρτισμένο προσωπικό και η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή. Πρέπει να αξιολογείται το αποτέλεσμα τους, και να γνωστοποιούνται τα πορίσματα αυτά.

3. Την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα δεν μας έχουν πείσει ότι είναι "πρότυπα", αυτά τα σχολεία. Σχολεία αριστείας πάντως δεν είναι! Ούτε την "ελίτ" των Ελλήνων μαθητών βλέπουμε να φοιτούν σε αυτά, ούτε σημαντικές διακρίσεις μαθητών τους είδαμε, αλλά ούτε και κάποια σοβαρή πολιτεία θα επιδίωκε ποτέ να μαζέψει την αφρόκρεμα των μαθητών της σε κάποια, ορισμένα σχολεία ανά την επικράτεια του. ( Ειδικά στην πρωτοβάθμια κ΄ δευτεροβάθμια εκπαίδευση )

4. Πρώτο ζητούμενο στην εκπαίδευση  μας, θα πρέπει να ήταν ενδυνάμωση των συλλογικών, ομαδικών δραστηριοτήτων, εκεί δηλαδή που ως Λαός πάσχουμε. Η ομαδικότητα στην προσπάθεια είναι το ζητούμενο και όχι ο μοναχικός ατομικισμός. Εκεί έχει ρόλο και ο άριστος, και ο μέτριος και ο αδύναμος μαθητής, και οι διάφοροι ταλαντούχοι και οι ορεξάτοι και επαγγελματίες εκπαιδευτικοί.

5. Η αριστεία θέλουμε, δεν θέλουμε στη ζωή μας υπάρχει και στη σημερινή εκπαίδευση. Δίνονται βαθμοί, επιλέγονται σημαιοφόροι βάση βαθμολογίας, γράφουν διαγωνίσματα στην τάξη οι μαθητές που βαθμολογούνται, συμμετέχουν σε διαγωνισμούς και βραβεύονται οι καλύτεροι κλπ.  Οι καλοί ξεχωρίζουν και σε ένα σχολείο δίχως ταμπέλες, αυτοί οι καλοί γίνονται αποδεκτοί από το σύνολο των συμμαθητών τους. Τέλος οι άριστοι εισάγονται, με το σπαθί τους, στις ιατρικές, στρατιωτικές, νομικές σχολές, συγκεντρώνοντας στις εξετάσεις, υψηλότατη βαθμολογία. Αλλά και πολλοί άριστοι, εισάγονται στις πρώτες θέσεις των άλλων σχολών, κάνοντας τα όνειρα τους πραγματικότητα. 

6. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η αριστεία στην εκπαίδευση. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άριστοι των νέων μας, αυτοί που διακρίνονται στην προσπάθεια τους, αυτοί που προσπαθούν να μπουν στην αγορά για να δουλέψουν και να προσφέρουν, δεν βρίσκουν θετικό πεδίο δράσης μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας. Χιλιάδες πτυχιούχοι, νέοι μας μετανάστευσαν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, διαπρέποντας επαγγελματικά σε άλλες χώρες, διότι η Πατρίδα μας δεν μπόρεσε να τους αξιοποιήσει. Εκατοντάδες νέες επιχειρηματικές ιδέες, νέων ανθρώπων αγοράζονται από ξένες εταιρίες, διότι εμείς δεν διαθέτουμε ούτε τις κατάλληλες επιχειρηματικές δομές, ούτε την κουλτούρα της αξιοποίησης των νέων ιδεών. κλπ κλπ Αυτό είναι το αληθινό θέμα. Πως αξιοποιείς, τις χιλιάδες των νέων μας, τους άριστους των πολιτών μας, που δεν έχουν μέλλον μέσα στη ίδια τη χώρα τους. Εκεί πρέπει να στρέψουμε τις προσπάθειες μας. Να σταδιοδρομήσουν εδώ, να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, να αξιοποιήσουν τις νέες ιδέες τους μέσα στην Πατρίδα μας. 

Η άριστη νεολαία μας, η οποία σήμερα διαπρέπει στο εξωτερικό, σε ιδιωτικές εταιρίες ή μεγάλα πανεπιστήμια, η νεολαία μας η οποία ακόμα επιμένει να αγωνίζεται εντός της Πατρίδας μας, είναι το ζητούμενο. Να δίνονται ευκαιρίες, μέσα στην πατρίδα μας, για να προκόψει αυτή η νεολαία, να κτίσει το μέλλον της και το μέλλον της χώρας μας. 

Φοβάμαι, ότι για μία ακόμα φορά, δίνεται ένας αγώνας για τα σύμβολα απλά και μόνο... και όχι για την ουσία και τα αληθινά προβλήματα. 

Τέλος, ας ρίξουμε και μια ματιά στις ΗΠΑ, την κοιτίδα του σύγχρονου καπιταλισμού. Στις χαμηλές εκπαιδευτικές βαθμίδες, σχολεία της ελίτ υπάρχουν, σχολεία των διαφόρων θρησκευτικών ομάδων υπάρχουν, σχολεία με ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα υπάρχουν, σχολεία αριστείας δεν γνωρίζω να υπάρχουν. Φροντίζουν όμως, να μαζεύουν απ΄ όλη την εκπαίδευση τους, τους καλύτερους και να τους αξιοποιούν υπέρ του κράτους τους, τότε που ο μαθητές δεν είναι πια παιδί αλλά γίνεται ενήλικας. Επιπλέον εισάγουν και τα καλύτερα μυαλά -και μεταξύ αυτών και πολλά ελληνικά.... ( Δείτε την ερευνητική κοσμογονία που συντελείται σήμερα στα αμερικανικά πανεπιστήμια και πως συνδέεται αυτή με την αγορά εργασίας τους )

Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η υποκρισία, για τάχατες σχολεία της αριστείας( πρότυπα, πειραματικά κλπ ) και ας επικεντρωθούμε σε ένα σύγχρονο, αποκεντρωμένο, αντιγραφειοκρατικό, εκπαιδευτικό σύστημα, με κέντρο του τη σχολική μονάδα, με σύγχρονα αναλυτικά προγράμματα και μεθόδους, όπου θα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για όλους τους μαθητές του.

  Τα πειραματικά ας κάνουν αυτό, για το οποίο η ίδια η παιδαγωγική επιστήμη τα χρειάζεται, εφαρμογή και αξιολόγηση νέων εκπαιδευτικών  μεθόδων.

Πρότυπα, να γίνουν όλα τα σχολεία, με επαρκή χρηματοδότηση τους, με επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, με κίνητρα στους μαθητές τους για να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. 

Σχολεία αριστείας, το ακούσαμε και αυτό!

Το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει.....

01 Νοε 2014

  Την ερχόμενη Τετάρτη, ( 5-11-2014 ) έχει αναγγελθεί, η συνεδρίαση του ΕΣΥΠ για την Α/μια και Β/μια Εκπαίδευση, και κύριο θέμα θα είναι οι αλλαγές στο Δημοτικό Σχολείο. Από αυτά που έχουν διαρρεύσει, κύριο θέμα θα είναι η μείωση της ύλης και των γνωστικών αντικειμένων.

Παρατηρήσεις:

 1. Το ΕΣΥΠ ( Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας ), θεσμοθετημένο γνωμοδοτικό όργανο της πολιτείας ( Π.Δ. 127 (ΦΕΚ Α'114/12.05.03), το θυμούνται οι υπουργοί, όποτε θέλουν. Δεν λειτουργεί διαρκώς, δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις, δεν αξιολογεί την υπάρχουσα κατάσταση και κυρίως δεν προτείνει  με ορίζοντα δεκαετιών μπροστά. 

2. Η μείωση της ύλης στο Δημοτικό Σχολείο, ο επαρκής χρόνος μελέτης στο σχολείο, το μεγάλο βάρος της τσάντας του μαθητή είναι ζητήματα, τα οποία απασχολούν καθημερινά τους εκπαιδευτικούς, αλλά κάποια μελέτη για τα ζητήματα αυτά με τεκμηριωμένες προτάσεις, από τα θεσμοθετημένα, αρμόδια όργανα της πολιτείας δεν έχω δει. Απλά έρχεται ο υπουργός, θέτει τα ζητήματα, αλλά πάνω σε ποια βάση θα συζητηθούν κανένας δεν ξέρει. Ο εκπαιδευτικός σχεδιασμός στα σοβαρά κράτη δεν γίνεται έτσι. Αξιολογούν την υπάρχουσα κατάσταση, εντοπίζουν τα προβλήματα αλλά και τα όποια θετικά, συζητούν μέσα στα θεσμοθετημένα όργανα, ( π.χ. Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, εκπαιδευτικές και επιστημονικές ενώσεις), συνθέτουν προτάσεις, αποφασίζουν, ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ την όλη δράση, και τέλος εφαρμόζουν δίχως αιφνιδιασμούς και βιασύνες τις αλλαγές. Μετά επαναξιολογούν, διορθώνουν κλπ. Είπαμε στα σοβαρά κράτη! 

3. Παρατηρώ ότι στη σύνθεση του ΕΣΥΠ δεν υπάρχουν οι επιστημονικές ενώσεις των εκπαιδευτικών. ( Σχολικών Συμβούλων, διευθυντών σχολείων κλπ ). Άλλο τα συνδικαλιστικά όργανα και άλλο οι επιστημονικές ενώσεις.

4. Το υπουργείο, δυστυχώς, μας έχει συνηθίσει σε προσωπικές πολιτικές των υπουργών του αλλά και σε πολλά πυροτεχνήματα, τα οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων ως μόνο στόχο έχουν τη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων και στη χειρότερη, τις αόριστες και θολές απόψεις της πολιτικής ηγεσίας του.                                                                    Σταχυολογώ: α) Ψηφιακό Σχολείο. Δημιουργήθηκαν πολλοί χρήσιμοι ηλεκτρονικοί κόμβοι, επιμορφώθηκαν πολλοί εκπαιδευτικοί στις Νέες τεχνολογίες, αγοράστηκε ηλεκτρονικός εξοπλισμός... αλλά ο αποτέλεσμα όλων αυτών κανένας δεν τα αποτίμησε ( αξιολόγησε ) ποτέ. Για παράδειγμα χρησιμοποιούνται οι Νέες Τεχνολογίες στα σχολεία μας; πόσο; σε ποιους τομείς και με ποια αποτελέσματα; Ανανεώνεται ο εξοπλισμός; κλπ      β) Πρώτα ο μαθητής... δίχως λόγια!                                                       γ) Λευκή εβδομάδα... παραλίγο να μας ορίσουν αργία μέσα στο χειμώνα για να πάνε οι οικογένειες για σκι!!!!!!                                                   δ) Κοινωνικό σχολείο. Κάθε εβδομάδα εγκύκλιοι εφαρμογής κάποιων δράσεων, που στερούν από τα σχολεία την ευκαιρία μόνα τους να σχεδιάζουν τις δράσεις τους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους και τους διαθέσιμους χρόνους τους.                                                                     ε) Αξιολόγηση. Αναγκαία και απαραίτητη μεν αλλά με όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο απέναντι, δεν μπορεί να προχωρήσει με θετικά αποτελέσματα για την εκπαίδευση. Στα χρόνια μας η σύγκρουση δεν είναι το ζητούμενο, αλλά ο σχεδιασμός, οι κοινοί στόχοι, η σύνθεση των προτάσεων, ο διάλογος και τα αποτελέσματα.

5. Τέλος, έστω ότι κάποια στιγμή, αποφασίζονται οι όποιες- ελπίζω - θετικές αλλαγές, μέσα από ποια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών θα γίνουν;  Ένα από τα μεγάλα ζητούμενα, η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών δεν είναι θεσμοθετημένη για το σύνολο των εκπαιδευτικών, πάντα μας λείπουν τα αναγκαία κονδύλια, πάντα υπάρχει έλλειψη εκπαιδευτικών για αν καλύψουν τα κενά στα σχολεία, οι επιμορφώσεις των Σχολ. Συμβούλων, δεν έχουν πετύχει μέχρι σήμερα πολλά. Καμία εκπαιδευτική αλλαγή δεν επιτυγχάνεται αν δεν ενημερωθούν- επιμορφωθούν κατάλληλα οι εκπαιδευτικοί των σχολείων μας. 

Κλείνοντας να κάνω μια ευχή: Μακάρι να βγει κάτι θετικό από τη συνεδρίαση του ΕΣΥΠ και τους σχεδιασμούς του υπουργείου. Μακάρι!

Βιβλίο: συγγραφή, καταστροφή, ιδέες, εκπαίδευση, βιβλιοθήκες

09 Οκτ 2014

Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές, αποτέλεσε η ανάγνωση κάποιων βιβλίων τους τελευταίους μήνες, στην Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας, τα οποία, χωρίς να είναι προσχεδιασμένο, όλα με κάποιον τρόπο μιλούσαν για το βιβλίο.

Στο 1Q84 του Haruki Murakami και στο Για εραστές και κλέφτες του  Pedro Zarraluki, μεταξύ των άλλων, βλέπουμε τον πιθανό τρόπο συγγραφής κάποιων βιβλίων. Στο πρώτο βιβλίο, ένα κείμενο κατατίθεται σε κάποιον διαγωνισμό, το οποίο δεν παρουσιάζει καμία λογοτεχνική αξία αλλά έχει μια πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το κείμενο αυτό το μετασχηματίζει σε λογοτεχνικό έργο  ένας νέος συγγραφέας με την παρότρυνση του εκδότη του και στη συνέχεια κάνει μεγάλη επιτυχία. Αν και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν το αναγνωρίζει ως δικό του πόνημα, σίγουρα θα αναρωτιόμαστε το νέο, επιτυχημένο  αυτό κείμενο σε ποιον βαθμό του ανήκει και σε ποιον βαθμό ανήκει στη νεαρή συγγραφέα, που έκανε την πρώτη γραφή.

Στο δεύτερο βιβλίο, μια παρέα γνωστών συγγραφέων, συναντιέται για ένα τριήμερο, στο σπίτι του εκδότη τους, με σκοπό να γράψει ο καθένας τους από μια ιστορία.   Όλοι πολύ γρήγορα συγγράφουν ένα κείμενο, το διαβάζουν και ο ίδιος ο εκδότης με πολύ μεγάλη ευκολία, παίζοντας μαζί τους, τους προσθέτει οτιδήποτε πιστεύει ότι θα κάνει την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα. Ανάμεσα τους βρίσκεται και ο  νεαρός Πέδρο , που από μια σύμπτωση βρέθηκε εκεί για να τους μαγειρεύει. Ο Πέδρο, που κινείται ανάμεσα τους συνεχώς, παρατηρεί και αισθάνεται την κάθε στιγμή και τελικά  "αναλαμβάνει" να γράψει σε βιβλίο αυτά που είδε ή άκουσε τις τρεις ημέρες, που διήρκησε η συνάντηση.

Τελικά τι είναι αυτό που γεννά τις ιδέες στο μυαλό, τις μετασχηματίζονται σε κείμενα και στη συνέχεια γίνονται  μια καλή ιστορία ή ένα επιτυχημένο βιβλίο; Η έμπνευση; Τα βιώματα; Η τεχνική; .... Φυσικά και δεν θα απαντήσω!

Σε τρία άλλα βιβλία, στις Οι θάλασσες του Νότου του Manuel Vαzquez Montalbαn, στο Φαρενάιτ 451" του Ray Bradbury και στο Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose διαβάζουμε για την καταστροφή των βιβλίων. Στις θάλασσες του Νότου, ο πρωταγωνιστής ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο κάθε φορά που θέλει να ανάψει το τζάκι του, πιάνει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του και το χρησιμοποιεί ως προσάναμμα. Στα φώτα στο βάθος ( στο διήγημα Βιβλιακή Καταστροφή ), κάποιος παθιασμένος με το βιβλίο, δημιουργεί μια σπουδαία βιβλιοθήκη στο σπίτι του, την ασφαλίζει φοβούμενος μήπως του καεί αλλά μια μέρα διαπιστώνει ότι οι σελίδες των βιβλίων του έχουν λευκανθεί, έχουν χαθεί όλα τα τυπογραφικά αποτυπώματα. Τα βιβλία έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Και στο Φαρενάιτ 451, είμαστε σε μια μακρινή εποχή, όπου τα βιβλία θεωρούνται επικίνδυνα για την ανθρώπινη ευτυχία και απαγορεύεται η κατοχή τους. Όποιος τυγχάνει να διατηρεί στο σπίτι του κάποια βιβλία, ειδικά συνεργεία πυρονόμων αναλαμβάνουν να τα κάψουν, μαζί με το σπίτι που τα στεγάζει, κάποιες φορές και με τον ιδιοκτήτη τους. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι η καταστροφή των βιβλίων θα αποτελούσε έμπνευση για τόσους συγγραφείς. Λάθος μου!

Βέβαια η καταστροφή των βιβλίων, ιστορικά δεν μας είναι άγνωστη.

Οργανωμένο κάψιμο βιβλίων έχουν κάνει: η Ναζιστική Γερμανία και οι Κινέζοι (στην περίφημη πολιτιστική τους επανάσταση). Πρόσφατα η Κροατία κατέστρεψε πάνω από 2.000.000 βιβλία ως παλιά και ακατάλληλα. ( Απλώς ήταν Σέρβων συγγραφέων ή εκδοτών.) Αλλά και  στην πατρίδα μας έχουμε τέτοια παραδείγματα. Επί Μεταξά δόθηκε εντολή να καούν τα σχολικά βιβλία ως αντεθνικά αλλά και επί δικτατορίας των Συνταγματαρχών απαγορεύτηκαν πολλά βιβλία. Ένα από τα βιβλία που βρέθηκε στο στόχαστρο τους, και στις δύο περιόδους, ήταν ... η Αντιγόνη του Σοφοκλή(!). Ναι, από αυτούς τους τάχατες αρχαιολάτρες. Αυτά αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα. Όταν η Δημοκρατία πα να υπάρχει, το βιβλίο πάντα βρίσκεται στο στόχαστρο όλων των απολυταρχικών κυβερνήσεων.

Τέλος πάντων, σήμερα, η ελευθερία του λόγου είναι ισχυρή. Σε αυτό έχουν συμβάλλει τα ελεύθερα Μ.Μ.Ε. καθώς και το διαδίκτυο. Όσο κι αν επιχειρείται η χαλιναγώγηση των ιδεών, οποιωνδήποτε ιδεών, αυτό καθίσταται πια ακατόρθωτο. Έχουμε τα παραδείγματα της ελπιδοφόρας Αραβικής Άνοιξης από τη μια και της εύκολης διάδοσης των σκοταδιστικών ιδεών των Τζιχαντζιστών από την άλλη. Σήμερα έχουμε υπερπροσφορά της γνώσης.  Καμία απαγόρευση δεν μπορεί να ισχύσει, κανένα βιβλίο δεν μπορεί να απαγορευτεί, κάπου σε κάποια ηλεκτρονική βάση θα υπάρχει και θα είναι προσβάσιμο σε όποιον το θελήσει.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πια, πώς θα διαμορφώσουμε πολίτες, με δημοκρατικό και ελεύθερο πνεύμα, οι οποίοι θα μπορούν να επιλέγουν μέσα από τον τεράστιο όγκο των πληροφοριών που τους διοχετεύονται, τα πλέον χρήσιμα και "καλά";

Πώς θα λαμβάνουν τη γνώση, δεν θα ενθουσιάζονται ή παρασύρονται από αυτήν με μια πρώτη ανάγνωση  αλλά θα μπορούν να την επεξεργάζονται λογικά και στη συνέχεια ή θα την οικειοποιούνται ή θα την απορρίπτουν;  Αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα.

Εδώ, από ότι καταλαβαίνουμε, σημαντικό ρόλο έχει να επιτελέσει το σχολείο. Το οποίο όμως βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα σε ένα τεράστιο όγκο γνώσεων, έναν αληθινό γνωστικό κυκεώνα, τον οποίο θα πρέπει να "κατακτήσουν" οι μαθητές. Οι οποίοι επιπλέον είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα, που επικροτεί την απομνημόνευση έναντι της κριτικής σκέψης. Αν και στη θεωρία πολλές φορές λέγεται, ότι θα πρέπει οι μαθητές να αναζητούν τη γνώση, να τη κρίνουν και στη συνέχεια να την κατακτούν, αυτό ως πρακτική αποτελεί εξαίρεση για το ελληνικό σχολείο και όχι τον κανόνα. Πιθανότα, η ανάπτυξη κριτικής σκέψης από τον Έλληνα μαθητή, κάποιους φοβίζει!!!

Τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας δημιουργήθηκαν πολλές και καλές Δημόσιες βιβλιοθήκες, με σημαντική προσφορά στα πολιτιστικά δρώμενα των πόλεων τους, ( π.χ. δες http://www.serrelib.gr/  ή http://vivl-dramas.dra.sch.gr/ ). Δημιουργήθηκαν πάμπολλες σχολικές βιβλιοθήκες, κυρίως στη Β/μια Εκπαίδευση, οι οποίες όμως στενάζουν κάτω από τα προβλήματα της υποχρηματοδότησης τους ή της έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού. Σε πολλά σχολεία, κυρίως της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάθε χρόνο εκπονούνται προγράμματα Φιλαναγνωσίας, μέσα από τα οποία οι δάσκαλοι πασχίζουν να φέρουν τους μαθητές τους κοντά στο βιβλίο.

Από τη μία λοιπόν ως μάχιμος εκπαιδευτικός εδώ και 30 χρόνια, οργίζομαι όταν βλέπω τους συνάδελφους εκπαιδευτικούς να αγωνίζονται για να βρουν μια διέξοδο ανάμεσα στην τεράστιο όγκο της ύλης που πρέπει να διδάξουν και στη γνώση τους ότι θα πρέπει να αναζητούν τρόπους ανάπτυξης της κριτικής σκέψης των μαθητών τους.  Το ελληνικό σχολείο δεν βοηθάει ως προς το δεύτερο.

Από την άλλη, είμαι αισιόδοξος, διότι παρά την ευρέως, διαδεδομένη άποψη, από αυτούς που θέλουν να μηδενίζουν τα πάντα, οι νέες γενιές γνωρίζουν το βιβλίο πολύ περισσότερο απ΄ ότι οι παλαιότερες γενιές, διαβάζουν βιβλία, επισκέπτονται τις βιβλιοθήκες, είτε μόνοι τους είτε με τους γονείς τους, αγοράζουν βιβλία και όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, απ΄ ότι πριν από 30 χρόνια. Βέβαια απέχουμε πολύ από το επιθυμητό, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται, θα αποδώσει.

Παράταση διδακτικού έτους!

01 Φεβ 2014

           " Το σχολικό έτος στην Ελλάδα είναι πιο σύντομο από ότι σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, εν μέρει επειδή οι υψηλές θερμοκρασίες δυσχεραίνουν πρακτικά την παράταση του σχολικού έτους. Επομένως, είναι απαραίτητο να προσαρμοστούν οι παγκόσμιες συγκρίσεις προκειμένου να έχουμε μία ακριβή εικόνα του φόρτου εργασίας. Όπως φαίνεται στο Γράφημα I.3, ακόμη και με αυτές τις προσαρμογές, διατηρείται μια εντυπωσιακή αντίθεση μεταξύ των καθαρών ωρών διδασκαλίας στην Ελλάδα και στις χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ. "

Τα άνω αναφέρονται στη σχετική έκθεση του ΟΟΣΑ του 2011, σελίδα 24 - 25. δείτε:  http://www.alfavita.gr/sites/default/files/attachments/oosa_paradoteo.pdf 

  Το Υπουργείο Παιδείας φαίνεται ότι ανοίγει το θέμα επίσημα ( δες σχετικές δηλώσεις του κ. Αρβανιτόπουλου και διαρροές στα ΜΜΕ στις 26/1/2014 και στις 31/1/2014, για την κατάργηση αργιών  ).

Οι σύλλογοι Ξενοδόχων πιέζουν για νέες χειμερινές διακοπές στα σχολεία ( δες Λευκή Εβδομάδα ). 

Και όλα αυτά, υποψιάζομαι ότι θα επιβληθούν με κάποιον τρόπο, σε κάποιο νομοθετικό κείμενο, πιθανόν σε νεκρό σχολικό χρόνο, δίχως επαρκή δικαιολόγηση και ερήμην της πραγματικότητας, η οποία είναι:

1. Ναι! Έχουμε υψηλές θερμοκρασίες τον Ιούλιο και Αύγουστο στην Ελλάδα, ακόμα και τον Ιούνιο και το Σεπτέμβριο, ιδιαίτερα στα Νότια της Χώρας. Συγχρόνως έχουμε σχολεία που με δυσκολία μεν καλύπτουν τη χειμερινή θέρμανση τους αλλά για συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών στις τάξεις μέσα, ούτε λόγος για συστήματα κλιματισμού. Άρα θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να ανοίξουμε το διδακτικό έτος περισσότερο και να κάνουμε μάθημα με θερμοκρασίες άνω των 26 βαθμών στη σχολική αίθουσα. 

2. Ακόμα και η μείωση των διακοπών μετά το Πάσχα, θα ερχόταν σε αντίθεση με τους ¨φίλους¨ ξενοδόχους, μιας κι εκείνο το χρόνο, πολλοί προγραμματίζουν είτε ολιγοήμερες διακοπές ή ημερήσιες εκδρομές. (Όσοι μπορούν βέβαια ακόμα, αλλά στο μέλλον σίγουρα θα είναι περισσότεροι. )

3. Άνοιγμα των διδακτικών ημερών στις ημέρες προετοιμασίας πριν τον Αγιασμό στα Σχολεία. Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση. Με τις εξής προϋποθέσεις: 

 α) Το υπ. Παιδείας να έχει μπορέσει να καλύψει όλες τις αναγκαίες θέσεις εκπαιδευτικών, όχι την ημέρα του αγιασμού, αλλά την ημέρα πρώτης παρουσίασης των εκπαιδευτικών στο σχολείο ( Σήμερα 1 Σεπτεμβρίου ). Κάτι που όλοι μας γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται, ξεκινούν τα μαθήματα και τα σχολεία συμπληρώνουν προσωπικό...ως και Χριστούγεννα. Για την ορθή λειτουργία των σχολικών μονάδων αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να γίνουν σωστά όλες εκείνες οι προετοιμασίες για την ομαλή πορεία του σχολείου μέσα στο διδακτικό έτος ( κατανομή τάξεων και αρμοδιοτήτων, προγραμματισμός, σχέδια δράσης κλπ )      

 β) Το υπ. Παιδείας να θεσμοθετήσει τις ώρες για τις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων καθ' όλη τη διάρκεια του διδακτικού έτους με σαφή τρόπο. Σήμερα ψάχνουμε κενά, διαλείμματα, ημέρες εορτών κλπ κλπ, όλα στο πόδι και στο πρόχειρο και ...όλοι ικανοποιημένοι! Οι μόνες μέρες που γίνονται πραγματικές συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων, είναι αυτές πριν τον Αγιασμό και μετά τη λήξη των μαθημάτων. 

  γ) Να θεσμοθετηθεί η αυτοεπιμόρφωση σε επίπεδο σχολικών μονάδων. Δεν είναι δυνατόν σε ένα σχολείο να διαπιστώνεται ένα πρόβλημα, να συμφωνούμε ότι θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, αλλά.... να μην έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε όλοι μαζί!  

  δ) Οι αρμοδιότητες που έχει αναλάβει η Τ.Α. να διεκπεραιώνονται στην ώρα τους. Σήμερα ανοίγουν τα σχολεία και ψάχνουμε καθαρίστριες, ψάχνουμε προμηθευτές, συνεργία επισκευών, μέσα μεταφοράς για τους μαθητές, ενώ όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν διευθετηθεί μέσα στο καλοκαίρι. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, τα περισσότερα από τα παραπάνω, σήμερα ρυθμίζονται σε ένα δεκαήμερο, από τις 1 ως τις 10 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. 

Το ίδιο ισχύει και για τις ημέρες μετά τη λήξη των μαθημάτων, ημέρες υποτίθεται απολογισμού και προετοιμασίας για την επόμενη σχολική χρονιά. 

Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη διεύρυνσης του διδακτικού έτους ή αλλαγής του σημερινού καθεστώτος διακοπών στην Ελλάδα, το οποίο λειτουργεί έτσι πολλά χρόνια τώρα δίχως προβλήματα. 

Αύξηση κατά πέντε ημέρες, έγινε επί υπουργίας Αντ. Τρίτση, δεν λύθηκε όμως κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Αντίθετα υπάρχει θέμα με το χρόνο παραμονής των μαθητών στο σχολείο ( να γενικευτεί το ολοήμερο σχολείο ή το διευρυμένο ωράριο για όλα τα παιδιά ), με τις μεθόδους διδασκαλίας και τα προγράμματα σπουδών, τον ασφυκτικό κεντρικό σχεδιασμό που καταργεί την αυτονομία των σχολικών μονάδων, τον κυκεώνα σχετικής νομοθεσίας με τις τεράστιες αλληλοκαλύψεις και αντιθέσεις, με την ελλιπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που όλο συζητιέται αλλά ποτέ δεν υλοποιείται κλπ κλπ.

Ας λύσουμε όλα τα άλλα πρώτα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ποιότητα της εκπαίδευσης, που παρέχουμε, ας φροντίσουμε να μην χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες από τον μη έγκαιρο διορισμό ή μεταθέσεων των εκπαιδευτικών και αν θα αυξήσουμε τις ημέρες κατά 5 ή 10,... είναι το λιγότερο.

Λευκή εβδομάδα...ή άλλη πρόταση!

Μια πρόταση αχρείαστη που έρχεται και επανέρχεται...

27 Ιαν 2014

Και ξαφνικά μας προέκυψε λευκή εβδομάδα...για να μπορούν να πάνε οι Έλληνες, χειμωνιάτικες διακοπές σε χειμερινούς τουριστικού προορισμούς!
Με τι χρήματα, όταν η ελληνική οικογένεια καθημερινά αγωνίζεται να είναι εντάξει στις οικονομικές της υποχρεώσεις;
Με τι χρήματα να πάνε οι οικογένειες, που ανήκουν στο επίσημο, καταγεγραμμένο 27% της ανεργίας;
Όταν οι παραδοσιακές, καλοκαιρινές διακοπές των Ελλήνων έχουν συρρικνωθεί στο ελάχιστο ή έχουν καταργηθεί τελείως, θα πάνε διακοπές το χειμώνα;
Ποια εργασιακή και εργοδοτική κουλτούρα θα αναγκάσει τους εργαζόμενους να πάρουν άδεια μέσα στο χειμώνα, για να πάνε διακοπές; Αν προσδοκούν από τους εκπαιδευτικούς που θα είναι σε υποχρεωτική άδεια αφού θα κλείσουν τα σχολεία, δεν το βλέπω!
Τέλος, έστω ότι όλα τα παραπάνω δεν απασχολούν κάποιους γονείς και θα μπορέσουν να πάνε αυτές τις λίγες μέρες με τα παιδιά τους διακοπές στα πανέμορφα ελληνικά βουνά μας, πόσοι θα είναι αυτοί; Αξίζει για ένα ελάχιστο ποσοστό ευκατάστατων Ελλήνων γονιών, να κλείσουν τα σχολεία;

Η πρόταση της λευκής εβδομάδας είναι αστεία!

Αντί αυτής, θα μπορούσε να θεσμοθετηθούν οργανωμένες εκδρομές, περιηγήσεις, στα πλαίσια του σχολείου, με σαφή παιδαγωγικό χαρακτήρα, για να γνωρίσουν οι μαθητές μας τα χιονοδρομικά μας κέντρα, τα εξαίσια ελληνικά δάση, τις μοναδικές περιπατητικές διαδρομές σε αυτά, τα ιστορικά και τουριστικά θέρετρα που υπάρχουν στον τεράστιο ορεινό όγκο της Πατρίδας μας. Και βέβαια ανάλογα προγράμματα να σχεδιαστούν για τους μαθητές της νησιωτικής Ελλάδας, ιδιαίτερα των μικρών νησιών μας. Και αν θέλουν να στηρίξουν τους ξενοδόχους, ας επιδοτήσουν τη διαμονή των μαθητών στα καταλύματα τους. Και βέβαια αφού θα είναι επίσημο πρόγραμμα της ελληνικής πολιτείας, ασφαλώς και θα πρέπει να ενισχυθούν οικονομικά και τα σχολεία, για την πραγματοποίηση των εκδρομών αυτών.

Είπαμε, ο Έλληνας γονιός οικονομικά στενάζει, δεν του περισσεύουν χρήματα για τέτοιου είδους πολυτέλειες. Την οικονομική τους δυσπραγία την βιώνουμε πρώτοι πρώτοι, καθημερινά, εμείς οι Έλληνες εκπαιδευτικοί στα σχολεία που υπηρετούμε.

Αισιοδοξία - απαισιοδοξία, μηδέν - μηδέν

14 Δεκ 2013

Την προηγούμενη εβδομάδα, είδα την ταινία  ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ, του Π. Βούλγαρη.

 Καταπληκτική ταινία, άριστη η φωτογραφία, δυνατοί ρόλοι από άξιους ηθοποιούς. Ανεπιφύλακτα προτείνω στους φίλους μου, να πάνε να την δούνε. Ως νησιώτης δεν θα την κρίνω μιας και η Κάρπαθος από την οποία κατάγομαι δεν έχει, ιδιαίτερη ναυτική παράδοση, αλλά λίγο πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε την ιδιαίτερη θέση της γυναίκας στα νησιά και το πως διαχειρίζονταν τα οικονομικά, κοινωνικά... του σπιτιού. Από την άλλη, αισθάνθηκα αισιόδοξα, διότι μέσα στα δύσκολα αυτά χρόνια, που κυριαρχεί η μιζέρια, ο φόβος, οι ακραίες θέσεις, ένας δικός μας σκηνοθέτης, φτιάχνει μια ταινία πολύ υψηλού επιπέδου!

 Αισιόδοξος διότι αυτή η χώρα, όταν έχει ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά, όραμα και στόχους, είναι ικανή για τα καλύτερα!

Απαισιόδοξος τώρα: Γίνεται μια προσπάθεια από τις τελευταίες κυβερνήσεις, για να εισαχθούν στην εκπαίδευση, διαδικασίες αξιολόγησης. Σε δύο επίπεδα. Της εσωτερικής, αυτοαξιολόγησης και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού. Ο πόλεμος των συνδικάτων ξεκίνησε. Καμία αξιολόγηση! Χωρίς να παραγνωρίζω τα μεγάλα προβλήματα που έχει το Π.Δ. για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού ( καμία διορθωτική διαδικασία και τους εκπαιδευτικούς που δεν τα πάνε καλά, άκρως γραφειοκρατικές διαδικασίες, έντονη τιμωρητική διάθεση, άγνοια ότι το σχολείο είναι ένα σύνολο και ανθρώπων κ.α. ), δεν καταλαβαίνω γιατί τόση άρνηση για την εσωτερική αξιολόγηση, την περίφημη αυτοαξιολόγηση.
Δύο ερωτήματα:
1. Νοείται οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα, δίχως προγραμματισμό, ανατροφοδότηση και αξιολόγηση για να συνεχίσει θετικότερα, παραπέρα;
2. Τριάντα χρόνια δίχως καμία διαδικασία αξιολόγησης στα σχολεία, τελικά ποιος κέρδισε; Οι εκπαιδευτικοί; Οι μαθητές μας; Η ελληνική κοινωνία;  Σίγουρα κανένας από αυτούς!!!!!!

Υ.Γ. Σίγουρα κέρδισαν οι διάφοροι, μιζαδόροι και τυχάρπαστοι που ροκάνισαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια..... και κάποιοι συνάδελφοι, που μάλλον τυχαία βρέθηκαν πίσω από την έδρα...

Βάση του 10 και σίτιση των μαθητών!

12 Δεκ 2012

  Σε παλαιότερη εγγραφή μου είχα αναλύσει τη θέση μου για τη βάση του 10. Παραμένω πιστός σε αυτήν.

 Η βάση του 10 στην πραγματικότητα είναι μια απάτη. Κανείς μαθητής δεν εισάγεται σε οποιαδήποτε σοβαρή πανεπιστημιακή σχολή με βαθμό μικρότερο από 14.

Την πρόταση εισηγήθηκαν τελευταία οι πρόεδροι των ΤΕΙ της χώρας, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι με τη κατάργηση της βάσης του 10, το επίπεδο των σπουδαστών τους έπεσε πολύ. Σωστό, αλλά ας μου πει κάποιος γιατί πρέπει να υπάρχει ΤΕΙ ( τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παρακαλώ ) , το οποίο δεν είναι ανταγωνιστικό στην αγορά εργασίας και έτσι να μην το προτιμούν οι καλοί μαθητές; Ας μου πει κάποιος γιατί οι ειδικές κατηγορίες μαθητών ( πολύτεκνοι κλπ ), εισάγονται σε αυτές τις σχολές με βαθμό κάτω από το 10;
Τέλος όπως και στα πανεπιστήμια έτσι και για τα σοβαρά ΤΕΙ, ο βαθμός εισαγωγής είναι υψηλός! Από κει και πέρα τις σχολές που οι βάσεις εισαγωγής τους είναι πολύ χαμηλές ή τις κρατάς για διάφορους λόγους ( εθνικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς κλπ ) ή τις καταργείς... Για σκεφτείτε και αυτό: Εισάγεις τη βάση του 10. Στην Χ σχολή εισάγονται μόνο 12 σπουδαστές. Τη λειτουργείς τη σχολή αυτή;

Μπράβο στη ΔΟΕ και τους εκπαιδευτικούς της Κύπρου, που συγκέντρωσαν 60000 ευρώ τα οποία θα διαθέσουν για τη σίτιση των άπορων μαθητών των Δημοτικών σχολείων της Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Εύχομαι μόνο η προσπάθεια αυτή να μην σκοντάψει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας!

Ας σοβαρευτούμε!!! Αν μπορούμε.....

Παρελάσεις και μουντζώματα...

23 Φεβ 2012

Το ζητούμενο σε αυτή τη χώρα, που έλαχε να ζούμε, είναι να σοβαρευτούμε!

  Όταν λέμε ότι κάνουμε αντίσταση στο σύστημα, ή ότι οργιζόμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν, να μην λειτουργούμε παρορμητικά, δίχως προοπτική αλλά συντονισμένα και με απώτερο σκοπό! Για παράδειγμα: 

  Μαθητές στα Γιάννενα, μούτζωσαν τους επίσημους στην εξέδρα. Έχουν χιλιάδες λόγους να το κάνουν! Τι πέτυχαν όμως; Άλλαξε το σύστημα; Λύθηκαν τα προβλήματα της εκπαίδευσης; Βρήκαν δουλειά οι πατεράδες τους; Όχι βέβαια!  Απλά και μόνο εκτονώθηκαν... ή έκαναν μια πράξη αντίστασης... έτσι νομίζουν!!!
  Από την άλλη η υπουργός Παιδείας ζητά να διερευνηθεί η υπόθεση και να αποδοθούν ευθύνες. Σε ποιους; Στους μαθητές, στους καθηγητές τους, σε αυτούς που ξεχαρβάλωσαν κάθε έννοια κανόνων στα σχολεία, σε αυτούς που έφτιαξαν αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, που ξεχειλίζει από την οργή των μαθητών, των παιδιών μας;
  Οι πολιτικοί ας σοβαρευτούν, ας μαζέψουν το κράτος που ξεχειλώνει από παντού και οι πολίτες ας κατανοήσουν, αφού σοβαρευτούν κι αυτοί, ότι η πολιτεία λειτουργεί υπέρ των αδυνάτων, μόνο αν  υπάρχουν ισχυροί κανόνες.
  Ειδάλλως ανέξοδες οι μούντζες, είναι απλά και μόνο για τα μάτια του κόσμου και για τις καφετέριες με τα κοριτσάκια! 

Δεν αλλάζουν τίποτε!!!!

ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ!!!

15 Μαρ 2010

  Το Σάββατο βραβεύτηκαν 100 συνάδελφοι μας για τις καινοτόμες τους δημιουργίες στην εκπαίδευση και στην τάξη τους!
Δεν θα σχολιάσω την εισβολή των ωρομίσθιων συναδέλφων, εξάλλου τα δεδουλευμένα τους ζητούσαν και εμείς οι μόνιμοι δεν είναι δυνατόν να βρεθούμε απέναντι τους!
Δεν θα σχολιάσω την άποψη της υπουργού για τούς εδώ εκπαιδευτικούς και τους εκεί!!!!

Θα πω μόνο, ότι συμφωνώ με την κάθε πρωτοβουλία που αναγνωρίζει λίγο από το τεράστιο έργο που προσφέρουν οι συνάδελφοι μου σε ένα σύστημα γενικά αναξιοκρατικό!

Δεν είναι μόνο οι 100 που βραβεύτηκαν αυτοί που άξιζαν αυτή την τιμή! Στο πρόσωπο τους βλέπω όλους του συναδέλφους μου, που αρνούνται να αποδεχτούν τη μετριότητα, το συμβιβασμό, το "δε βαριέσαι" και κάνουν το κάτι παραπάνω. Αυτό που κάτω από άλλες καταστάσεις θα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση όπως γίνεται τώρα!
Ακόμα χαίρομαι που κερδίζει ολοένα έδαφος η άποψη ότι το δημόσιο σχολείο πρέπει να προβάλλει το έργο του, διότι μέσα του, παρά τα τεράστια προβλήματα, γίνονται πράγματα.
Και γι΄ αυτό δεν καταλαβαίνω όλους εκείνους που χλευάζουν αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες! 

Μήπως απλά και μόνο, τους βολεύει η μετριότητα και η απαξίωση;;;;;

Πανελλήνιες, πανελλαδικές κλπ κλπ!!

( σκέψεις από 2007, ερωτήματα που και σήμερα δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση )

06 Ιου 2007

Οι τελειόφοιτοι των Ελληνικών Λυκείων τελείωσαν πριν από λίγες μέρες τις εξετάσεις για την εισαγωγή  τους στα ΑΕΙ Και ΤΕΙ. 

Κάποιοι θα χαρούν, κάποιοι θα απογοητευθούν και κάποιοι άλλοι πιθανόν να πικρογελάσουν περνώντας σε μια σχολή για την οποία δεν γνωρίζουν πως βρέθηκε στο μηχανογραφικό τους!
Τι κοστίζει όλος αυτός ο αγώνας των μαθητών; Ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ειδικά στην τελευταία τάξη. Αυτό είναι καλό! Το κακό είναι ότι το διάβασμα αυτό δεν γίνεται για τη μόρφωση αλλά για την εισαγωγή. Την επομένη μέρα των εξετάσεων, κανένας δεν θυμάται οτιδήποτε από τη διδακταία ύλη.
Τι άλλο κοστίζει; Χρήμα, πολύ χρήμα για φροντιστήρια, βιβλία, μεταφορές κ.α. Κανένας γονιός δε δυσανασχετεί όταν ξοδεύει χρήματα για το μέλλον των παιδιών του, αλλά τουλάχιστον ας μην του λένε ότι η παιδεία στη χώρα μας είναι δωρεάν. Ελάχιστοι μαθητές περνούν χωρίς φροντιστήρια, είναι μια δαπάνη που επιβαρύνει όλα τα ελληνικά νοικοκυριά.
Ερώτημα: Αφού το παρόν σύστημα εισαγωγής έχει τα παραπάνω προβλήματα γιατί επιμένουμε σε αυτό;
Απάντηση: Διότι δεν είναι διαβλητό, και μιας και βρήκαμε κάτι μη διαβλητό στην Ελλάδα το φυλάμε σαν τα μάτια μας.
Φτάνει όμως μόνο αυτό;;;;

Περί σχολικών βιβλίων ο λόγος....

17 Μαρ 2007

  ( Γράφτηκε με αφορμή το περίφημο βιβλίο Ιστορίας, της κ. Ρεπούση, που τελικά αποσύρθηκε. )

Πολύς ντόρος έγινε τώρα τελευταία για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ! τάξης του Δημοτικού.....
  Δυο κουβέντες θα γράψω μόνο για το βιβλίο αυτό. Ως έθνος και ως κράτος έχουμε μια τεράστια σε όγκο ιστορία. Και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό! Από την άλλα πλευρά όμως αυτά θα πρέπει να διδαχθούν στα παιδιά. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα... Όλες οι περίοδοι της μακραίωνης ιστορίας μας πρέπει να διδαχθούν ...αλλά χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο για να αφομοιωθούν όλα από τους μικρούς μαθητές. Έτσι γίνονται αναγκαστικά πολλές περικοπές. Μέχρις εδώ καλά. Τα στραβά αρχίζουν όταν οι περικοπές διαστρεβλώνουν την ιστορία μας. Ή όταν οι περικοπές αφορούν μόνο ότι θεωρείται "εθνικά επιζήμιο".  

Η ιστορία είναι η εξιστόρηση γεγονότων. Και προτιμώ να εξιστορούνται τα γεγονότα παρά να αποσιωπώνται... Να εξιστορούνται κι ας πληγώνουν καμιά φορά... 

Ας υπάρχουν κείμενα από την ελληνική ιστοριογραφία, δεν θα με πείραζαν κι από την Τουρκική... αλλά όχι η αποσιώπηση... Κάτι έγινε το 22. Και ήταν τραγικό! Και πρέπει να ειπωθεί! Εμείς βιώσαμε την τραγωδία! Οι Τούρκοι πέτυχαν τους στόχους τους. Γιατί; Να τα πούμε όλα!!!! Να τα μάθουν οι νεότερες γενεές για να διδαχθούν από τα λάθη μας. 

Ή... κρυφό σχολείο, πράγματι δεν υπήρχε...αλλά κάποια εκπαίδευση υπήρχε. Υπό την εποπτεία της εκκλησίας πάντα. Το Πατριαρχείο άλλοτε την βοηθούσε και άλλοτε την αντιπάλευε... Αυτά λέει η ιστορία... Όχι μόνο από την μια πλευρά....

Οι λαοί πρέπει να διδάσκονται ολόπλευρα την ιστορία τους. Δεν είναι μόνο μάθημα φρονηματικού χαρακτήρα. Αλλά κυρίως μάθημα αυτογνωσίας ενός Λαού, να μάθει και τα καλά και τα άσχημα που τον σημάδεψαν στο πέρασμα του χρόνου και, κυρίως, να διδαχθεί από αυτά κάτι. 

ΥΓ: Ένα ακόμα βιβλίο που διάβασα τώρα τελευταία και μου άρεσε: " Το θεώρημα του Παπαγάλου " του Ντένι Γκετζ, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Για τους λάτρεις των μαθηματικών... κι όχι μόνο!  Τι μου άρεσε; Πως τα Μαθηματικά κρύβουν πανέμορφες ιστορίες, οι οποίες αν περνούσαν στα σχολικά βιβλία, πόσο πιο ενδιαφέροντα δεν θα έκαναν τα μισητά για πολλούς μαθητές, Μαθηματικά. Αλλά ποιος καίγεται;

Βάση του 10... μια απάτη!

07 Μαρ 2007

Η κυβέρνηση έκανε μια επανάσταση για να ανεβάσει το επίπεδο των ελληνικών Πανεπιστημίων και θέσπισε τη βάση του 10, για να μπορείς να εισαχθείς σε αυτά, ακόμα και στα ΤΕΙ.

Φοβερή εφεύρεση, η βάση του 10!!!

Ικανοποίησε εκείνους που τόσο καιρό φωνασκούσαν στα δελτία ειδήσεων των καναλιών, ότι ήταν μεγάλο λάθος να μπαίνουν στα Πανεπιστήμια μαθητές που αδυνατούσαν να πιάσουν το 10, ότι έτσι υποβαθμίζονται τα Πανεπιστήμια, ότι ταλαιπωρούνται οι μαθητές και πληρώνουν οι γονείς για σπουδές σε άχρηστα τμήματα κλπ κλπ....
Δεν μας είπαν όμως, πως κανένας δεν πέρασε ιατρική με βαθμό κάτω από 19, δεν μας είπαν πως κανείς δεν πέρασε δάσκαλος με βαθμό κάτω από 17.5 , δεν μας είπε κανείς τους ότι στις "καλές" Πανεπιστημιακές σχολές περνούν οι μαθητές μέ βάση 16 και πάνω.
Επίσης δεν μας είπαν ότι οι μαθητές, που η Ελλάδα τους αρνείται να σπουδάσουν με 8 ή 9 στα ΤΕΙ Καρδίτσας ή Δράμας, μπορούν να σπουδάσουν ιατρική στη Ρουμανία και να γίνουν ιατροί και να δουλέψουν στην Ελλάδα. Και το κάνουν πολλοί αυτό. Δυστυχώς!!!

Απαξίωση...του Έλληνα εκπαιδευτικού

01 Μαρ 2007

Από πέρσι στην τηλεόραση, βλέπαμε εικόνες και ακούγαμε ρεπορτάζ όπου δάσκαλοι και δασκάλες " κακοποιούσαν " μαθητές. Άλλες φορές οι δάσκαλοι κατηγορούνται ότι δεν προσέχουν τα παιδιά. Το σίγουρο είναι ότι: είτε κάποιος εκπαιδευτικός φερθεί άσχημα σε κάποιο παιδί είτε κάποιος γονέας κατηγορήσει κάποιον δάσκαλο, τα ΜΜΕ είναι έτοιμα να κατασπαράξουν τον ατυχή δάσκαλο.
  Θα μου πείτε καλά κάνουν, διότι εκείνος που κακομεταχειρίζεται τους μικρούς μαθητές πρέπει να στιγματίζεται, να τιμωρείται.... καλώς!
Αλλά προσέξτε... στα μάτια του απλού κόσμου δημιουργείται σιγά σιγά η εικόνα, ότι όλοι οι δάσκαλοι κάπως έτσι είναι, κακοί, είρωνες, αδιάφοροι κλπ και έτσι βάζουμε καθημερινά κι ένα λιθαράκι στην απαξίωση του Έλληνα εκπαιδευτικού.
  Ακόμα οι δάσκαλοι όλο και διστάζουν να γίνουν " κακοί  ", σκεπτόμενοι ότι αν "στενοχωρήσουν" κάποιο παιδί, και ο γονέας του τον  σύρει στα κανάλια, τότε θα θα είναι μόνος, απροστάτευτος, βορά στα μικρόφωνα των καναλιών. Εννοώ ότι κανένας δάσκαλος πια, δεν τολμά να στενοχωρήσει κάποιον μαθητή, άρα η αδιαφορία όλο και περισσότερο μολύνει τον εκπαιδευτικό κόσμο.

  Κύριοι, υπάρχουν και καλοί δάσκαλοι σε όλη την Ελλάδα. Δεν αξίζουν κι αυτοί λίγη από τη δημοσιότητα των ΜΜΕ. 

Όχι για τίποτε άλλο, παρά για να δείξουμε στον κόσμο ότι υπάρχει και καλό ελληνικό σχολείο, και καλοί Έλληνες δάσκαλοι.