Φταίει, φταίει ο Ποιητής! Φταίει για το φως, για τη σκιά του φταίει.

 

Καρδιασμός

 

Η Ζωή σημαδεύει και σημαδεύεται.

Δεν κρύβεται.

Ζει ακόμη στο δικό της νησί

με ίδια τα ονόματά μας. τις ίδιες εποχές,

καθώς μας μιλά,

τους χωρισμούς συλλογάται…

Δυο των ανθρώπων οι χρόνοι!

Η 9η Νοέμβρη… ακόμη ψιθυρίζει.

Ψάχνει η Ζωή, ν΄ αγαπήσει τον Ποιητή της,

να ψηλαφίσει τους αρμούς του,

στο μάγουλο μας.

Καθώς το τέλος μας αφορά όλους,

μείναμε μόνοι στις σχεδίες των κορμιών,

στην άδικη μοιρασιά της Νύχτας.

Ήθελα τη Ζωή, στιγμή και αιώνα!

Να ξυπνάμε μαζί.

Να την περιμένουμε!

Οι μνήμες αιχμαλωτίζουν‧

δεν τραβούν τις κουρτίνες από τα μάτια μας.

Με τα σημάδια στα χέρια,

καμμιά Μαρία δεν με γνώρισε…

Κι ας αντηχούν τα μολύβια

κι οι λέξεις σε μικρές στάσεις,

ας δωροδοκούν.

Το χαρτί όλο φλόγες.

Κι εγώ, στην ανοιχτή πόρτα μπροστά, τρέχω ως το νήμα,

ως το ελάχιστο τέρμα, να μάθω γι΄ αυτήν.

Αυτή που λείπει, είν΄ η Ζωή.

Φταίει, φταίει ο Ποιητής!

Φταίει για το φως, για τη σκιά του φταίει.

Τη ξέρω αυτή τη Ζωή…

 

   Αυτό το ποίημα έλαβα, προ καιρού είναι αλήθεια, από τον Δραμινό φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Τσουρούπη. Και όλοι σας μπορείτε να αισθανθείτε την χαρά μου, βλέποντας το μυθιστόρημά μου Στη Σκιά του Ποιητή, να έχει την ικανότητα να υποβάλλει έναν άνθρωπο στη βάσανο της γραφής ενός ποιήματος. Αλλά και για όσα συμπυκνώματα της γραφής μου περιέχει, τα οποία με έκαναν να σκεφτώ και πάλι την ιστορία που είχα γράψει. Βλέπετε η ποίηση, τέχνη την οποία δεν κατέχω, έχει τη δύναμη, κατ' άλλους τη χάρη, να μην χρειάζεται πολλές λέξεις για να εκφράσει όσα πραγματικά έχουν κάποια αξία στη ζωή του ανθρώπου.

  Με τον Δημήτρη κατά καιρούς, έχω κάνει πραγματικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τα εκδοτικά πεπραγμένα της χώρας μας, γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, αλλά κυρίως ο λόγος του με στήριξε, όταν απέναντι μου έβρισκα πόρτες κλειστές. Με βοήθησε να θυμηθώ ότι η γραφή είναι κυρίως μια πράξη εσωτερικής αναζήτησης και ευχαρίστησης, γι΄ αυτό γράφουμε, χωρίς να παραγνωρίζει και την χαρά μιας έκδοσης.

  Ο Δημήτρης βέβαια γράφει ποίηση εδώ και πολύ καιρό, σεμνός όμως καθώς είναι, ποτέ δεν θέλησε να "παίξει" με τα λογοτεχνικά κυκλώματα. Αυτό "έσπασε" κατά κάποιον τρόπο πριν λίγο καιρό, όταν κατόπιν παρότρυνσης αγαπημένων φίλων του, αποφάσισε να αυτοεκδώσει πέντε συλλογές ποιημάτων του, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που μου τις δώρισε. Και με μεγάλη χαρά θα παρουσιάσω από το ιστολόγιο μου, ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του, αποσπάσματα που ερέθισαν τις εσωτερικές χορδές μου πάλλοντας τη ψυχή και την καρδιά. Αν αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην ποίηση, τότε ποιο είναι;

...Απριλίου 1987

 

 "Το ήξερα πως δε θα ξαναχαιρόσουν...

Το ότι οι όχθες Σου, γκρέμισαν για μένα, το ήξερα.

Μαζί μου, είσαι με άρτια και σπασμένα φτερά...

Σ'  άφηνα στη μοναξιά και τό 'ξερα,

δίχως πουκάμισο στην Ολυμπιάδα και τό ήξερα.

Με περίμενες.

Με πηλό και φλέβα, με περίμενες...

Κι έγινες νερό που σκούριασε.

Νηολόγιον Ιερισσού 1265.

Ίτσα εγώ, δακράκι εσύ."

                                               είπε η Μαρία

την ίδια μέρα

  "Λεπτά τα νήματα τής Ζωής

μήτε ψίθυρο δεν αντέχουν.

Όταν πηγαίνανε μαζί σχολείο...

Η ώχρα του Χρόνου, μας πάει όλο Νότια.

Το βότσαλο βαθούλωσε.

Στον ορίζοντα τών ψυχών

το παρελθόν παρελαύνει.

Όταν ήρθα!

Τι ν'  αρνηθώ!

Στιγμές και μεσημέρια στο κοχύλι..."

                                                είπε η Μαρία

από τη συλλογή: Προθεσμία ως την αυγή 2

Απουσία

Παλιές εικόνες

με γαλάζιες ποδιές, δε λένε

να κοιμηθούν.

Ποιήματα με σημαδεύουν.

Χέρια που κατέβασαν σύννεφα,

για απάντηση στη μάγισσα βροχή.

Όνειρα προς το Βερτίσκο...

Πριν το Αθάνατο Νερό,

σ΄ ένα ποτάμι, ξεδιψούν τα δέντρα.

Στην πρώτη κρίση γυρίζω,

στο άγιο κακό.

Ψάχνω πληγές στις λέξεις.

Το αύριο, βλέμμα, δίχως καμπούρα

την Αυγή, δίχως τσακμακόπετρα...

Μάταιο τραίνο στην ανηφόρα.

Δίπλα οι πορτοκαλεώνες.

Κι όλο ασβεστώνεται ο σταχτής λύκος,

νους μου!

από τη συλλογή: άρνης αΜΜωτά

Εκεί έξω

Ακρωτήριο Λίκερι.

Σκουριά!

Το τοπίο στην κανέλα του.

Τεταρτημόρια Σι-δι-ρο-κά-στρου,

σπαραγμοί Βυρώνειας.

Εικόνες από αντηχείο.

Μνήμες στο ράφι, ως την Πανσέληνο στάση.

Ασπρόμαυρα ουράνια τόξα η επαρχία μου.

Διάτρηση στο βλέμμα Σου,

η ανοξείδωτη της γέφυρας νιότη.

Με δικό της μαντείο η χώρα μου.

Με δικό της χρησμό.

Στην πρώτη πέτρα, η Οφηλία στ΄ άσπρα,

γυρνά τις σελίδες μας.

από τη συλλογή: αΜοργός Καία