Στα παπούτσια των άλλων της Μαρίας Κανελλάκη

  Αγαπητοί μου, με τα πρώτα κρύα εδώ στη Μακεδονία, ενεργοποιείται  και πάλι το ιστολόγιο μου. Χαίρομαι που βλέπω ξανά τους διαδικτυακούς μου συνοδοιπόρους, χαίρομαι που θα βρεθώ και πάλι ανάμεσά σας.

Ξεκινώ τις εγγραφές μου για φέτος, με μία βιβλιοπαρουσίαση μιας σειράς διηγημάτων της Μαρίας, τα οποία απόλαυσα μέσα στο καλοκαίρι.

  Με την Μαρία Κανελλάκη, κατά καιρούς συνομιλούμε διαμέσου των ιστολογίων μας. Πάντα θαύμαζα τον τρόπο γραφής της, που συνδυάζει την απλότητα με την ανάδυση των ουσιαστικών ζητημάτων, που μας απασχολούν καθημερινά. Αυτά που ένα ευαίσθητο άτομο, ικανό να αφουγκραστεί όσα μικρά ή μεγάλα συμβαίνουν γύρω μας, με την πένα του μας τα μεταφέρει με αμεσότητα, αλλά και με ευθύτητα, προβληματίζοντάς μας για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.

  Η Μαρία είναι μία συγγραφέας, την οποία πάντα ήθελα να διαβάσω, έτσι ζήτησα και έλαβα τη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο: Στα παπούτσια των άλλων. Τα θέματα της επίκαιρα όπως η προσφυγιά και η ξενοφοβία. Η ακροδεξιά και ο υποκριτικός της λόγος, αλλά και η σταδιακή νομιμοποίηση όσων πρεσβεύει.  Κοινωνικά με έμφαση στις αντιφάσεις που διαρκώς αναφύονται στον κόσμο που ζούμε, την αδικία που κυριαρχεί, τα γυναικεία ζητήματα σε κάθε τους διάσταση, τα γηρατειά και η αναγκαία τρυφερότητα η οποία τα απαλύνει, την καθημερινότητα της συζυγικής ζωής, τη μοναξιά. Την ενδιαφέρει η χρήση της ελληνικής γλώσσας και την ενοχλούν οι νεολογισμοί και όλες οι ξένες προσθήκες σε αυτήν.

 Το χιούμορ δεν λείπει, χάρισμα που η Μαρία Κανελλάκη μπορεί αβίαστα να μας μεταφέρει. Ενίοτε ο λόγος της γίνεται πικρός, αλίμονο πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά στη σημερινή εποχή. Άλλοτε γίνεται τρυφερός, τόσο όσο θα ήθελε να είναι ο κόσμος μας.

  Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο από τα διηγήματα. Λόγω εποχής, φέτος τα κρύα πιάσανε νωρίς, θα διάλεγα το Τραυμαπλαστ για τον χειμώνα. Για τις "καταπραϋντικές στιγμές που θα τις ανασύρεις, όταν θα βρεθείς στη μεγάλη ανάγκη." Τις όμορφες αναμνήσεις όλων όσων έζησες στον δικό σου Αύγουστο. Τρυφερό, μελαγχολικό, μα με ζεστασιά, που γέμισε την ψυχή μου.

 Σαράντα τέσσερα διηγήματα τα οποία διάβασα μέσα στο καλοκαίρι αβίαστα, άλλοτε προβληματιζόμενος, άλλοτε μειδιώντας και άλλοτε συμφωνώντας απόλυτα μαζί της, μα κυρίως πετυχαίνοντας να με χωρέσει μέσα στα παπούτσια των άλλων, των δίπλα σε εμάς, έστω κι αν αυτά τα παπούτσια ήταν στενά, φθαρμένα ή και τρύπια ακόμα.