Η ανάμνηση - Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις!

Συμμετοχή στο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο του διαδικτυακού συνταξιδιώτη Giannis Pit με το ιστολόγιο ΗΔΥΠΟΤΟΝ

  Τα Χριστούγεννα συνήθως τα προσπερνούσα.... Βλέπεις βιαζόμουν να έλθει η Πρωτοχρονιά! Να φύγει ο "φθαρμένος" χρόνος και να έλθει ο καινούριος, με μία μόνο ελπίδα, ότι αυτός θα ήταν καλύτερος απ' τον προηγούμενο. Μια βιασύνη, η οποία με διακατέχει ακόμα και σήμερα, που τάχατες είμαι πιο σοφός, φορτωμένος με χρόνια αρκετά στην πλάτη μου, μα όπως φαίνεται πάντα εθελότυφλος σαν να είμαι ακόμη παιδί! 

  Τα κάλαντα των Χριστουγέννων όριζαν την αρχή των διακοπών μου. Και μετά καβάλα σε μια ευθεία γραμμή, έφθανα στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στην αγωνία του 'Αη Βασίλη, στο πριν και το μετά. Το πριν ήταν τότε που ζούσαμε στην Αυστραλία και το μετά όταν παλιννοστήσαμε στην εσχατιά του Αιγαίου, στην ακριτική Κάρπαθο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το πριν είχε πλούσια και εντυπωσιακά δώρα, μεγάλο γλέντι για τη γιορτή μου στο σπίτι μας, όπου μαζευόταν όλη η μικρή μας παροικία, καλοκαίρι και ανεξίτηλες μνήμες. Το μετά είχε ελάχιστα λαμπερά δώρα, τι μπορούσες να βρεις σ' ένα τόσο νησάκι τότε, μου έφερναν βιβλία, ήξεραν ότι μου άρεσαν, παρέες και γλεντιστάδες στο σπίτι μας, χειμώνα και θολές εικόνες. 

  Κάποια στιγμή η μόδα επίτασσε γαλοπούλα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Κρέας άνοστο, σκληρό καμία σχέση με το χοιρινό που οι πρόγονοι μας ήξεραν, ευτυχώς αυτό το κερδίσαμε και πάλι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες, κουλουράκια βουτύρου, γαλακτομπούρεκο - αυτό είναι πάντα αγαπημένο μου! Φευγαλέες εικόνες, που και πάλι όμως με οδηγούν στην ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Δέντρο ελάχιστο σε σχέση με αυτά που κυκλοφορούν σήμερα, με φωτάκια όμως, κάτι απίθανα, χρωματιστά  λαμπιόνια, με φάτνη δίπλα στην οποία πρόσμενα να δω το δώρο μου. Ένα κόκκινο, αστραφτερό πυροσβεστικό όχημα, μία αερόμπαλα με το σήμα του Ολυμπιακού, έναν φακό.....

 Πρόσωπα, πάντα τα πρόσωπα είναι παρόντα στο παιχνίδι της μνήμης. Εκείνο του πατέρα μου, που αρνούνταν για χρόνια το ποδαρικό ανθρώπου, έστω και παιδιού, φέρνοντας τον σκύλο του, νάναι αυτός ο πρώτος που θα διαβεί το κατώφλι μας. Ούτε κι εμάς άφηνε να πάμε σε άλλο σπίτι πρωινιάτικα την Πρωτοχρονιά. Δεν ήθελε, φοβόταν το βαρυγκώμισμα πάνω μας, αν τύχαινε η χρονιά να μην τους πάει όπως την ήθελαν.

  Πάνω πάνω έχουν καθίσει κείνες οι πικρές αναμνήσεις, ίσως αν ψάξω πιο βαθιά να βρω πιο χαρούμενες, ίσως κι όχι, ίσως να υπάρχουν άλλες ακόμα πιο μελαγχολικές, δεν θέλω να ανασύρω άλλες. Δεν ξέρω, ίσως φταίει ότι τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Η Γέννηση, ποτέ δεν με συγκίνησε, σε αντίθεση με το δράμα του Σταυρού, ίσως τελικά είμαι ακόμα πολύ Ανατολίτης.