Bargain books

 Η συμμετοχή μου, στην μίνι σκυτάλη γραφής 21-22, πιο διοργανώνει με πολύ επιτυχία η αγαπητή μας MaryPetrax

Μου το είχαν πει, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, όλο ανέβαλα όμως την επίσκεψη μου, ο χρόνος μου έλειπε, μπα δικαιολογίες, απλώς βαριόμουν να σύρω τα πόδια μου ως την Άνω Πόλη, κάποιο στοκατζίδικο είχε ανοίξει, πολύ καλές τιμές, σε καλή κατάσταση όλα όσα πωλούσε, κάποια ανέγγιχτα ακόμα, μάλλον δώρα που δεν άρεσαν θα ήταν, και το πιο σημαντικό, η ποσότητα και η ποικιλία ήταν εφάμιλλη των καλύτερων βιβλιοπωλείων του Κέντρου. 

Ναι για βιβλία μου είπαν, μέχρι χτες αυτά έλεγα, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν μου είχε μείνει κανένα αδιάβαστο πια, απ΄ αυτά που σκόρπια εδώ κι εκεί γέμιζαν όλο τον χώρο του φοιτητικού μου δωματίου. Ήξερα από τη μια ότι ο μηνιαίος μου λογαριασμό κινδύνευε να εξαντληθεί πριν την ώρα του, αλλά από την άλλη η ανάγκη μου για λογοτεχνία με είχε κυριεύσει σαν ναρκωτικό.  Να διαβάσω κάτι για δεύτερη φορά μου είναι αδύνατον. Είναι αλήθεια, στην δεύτερη ανάγνωση πάντα ανακαλύπτεις νέες πτυχές και κρυφά νοήματα, που οι συγγραφείς θέτουν προς διερεύνηση από εμάς, δεν με ενδιαφέρουν όμως αυτά εμένα, προτιμώ το ταξίδι που μου χαρίζουν τα βιβλία, σε κόσμους αλλοτινούς ή ξένους, με ήρωες αληθινούς ανθρώπους και όχι τέρατα της φαντασίας, με τρόπους που ποτέ μου δεν θα ζήσω στην δική μου, μικρή και περιορισμένη ζωή. 

Τέλος πάντων, το πήρα απόφαση, επισκέφτηκα τον χώρο αυτόν, σε κάποιο πλακόστρωτο στενό των Κάστρων βρισκόταν, ψιλοέβρεχε την ημέρα εκείνη, όταν διάβηκα την πόρτα του το πρώτο που ένιωσα ήταν η μυρωδιά του πολυκαιρισμένου χαρτιού, δεν με ενόχλησε, ίσα ίσα η ζεστασιά του όλου χώρου με είχε κερδίσει με τη μια. Άρχισα να ψάχνω στις προθήκες και τους πάγκους, μία κοπέλα, στην ηλικία μου πάνω κάτω, ίσως να ‘ταν κι αυτή φοιτήτρια, δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω,  με ρώτησε αν μπορούσε να με βοηθήσει, δεν χρειάζεται της είπα, έψαχνα έτσι αόριστα, δίχως κάτι μέσα στο μυαλό μου, πάντα έτσι κάνω όταν επισκέπτομαι τα βιβλιοπωλεία, θέλω η εικόνα του εξώφυλλου, ο τίτλος, η περίληψη στο οπισθόφυλλο, να με προκαλέσουν, να με πείσουν ότι δεν θα έχανα από την αγορά μου αυτή.  Έψαχνα λοιπόν αργά, υπομονετικά, εκεί θα περνούσα το απόγευμά μου πια, δεν βιαζόμουν, έψαχνα στις σωρούς με τα βιβλία μέχρι να βρω αυτό που θα μου γυάλιζε το μάτι:

Μαρία Νεφέλη, χαμογέλασα, την πρώτη φορά το διάβασα με τον λάθος τρόπο, ναι, υπάρχει τέτοιος, σελίδα τη σελίδα κι όχι πρόσωπο το πρόσωπο όπως το ήθελε ο Ελύτης.

Η αφήγηση ενός ναυαγού και τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς δίπλα δίπλα, κόσμοι ξωτικοί στην σκληράδα τους, πονεμένοι μα και ερωτικοί, που τους απόλαυσα με την ασφάλεια της απόστασης που με χώριζε από τους ήρωες τους.

Η παγκόσμια ιστορία της ατιμίας, το Μπόρχες, που με απογοήτευσε διότι εγώ αναζητούσα τις ραδιουργίες των μεγάλων κι αυτός, μου σέρβιρε αυτές τις αναμενόμενες, των μικρών ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Ταξίδι στη Ανατολή, του Έσσεν, βαθιά φιλοσοφικό, έβλεπε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά από αυτήν μας μάθανε, κίνησε το μυαλό μου σε αντίστροφους κύκλους, μου άρεσε.

Οδυσσέας του Τζόις, όλα σε ένα εικοσιτετράωρο καμωμένα, περισσότερο να με βασανίζουν οι σκέψεις του, κι εκείνον φαντάζομαι όταν το έγραφε, και στο τέλος να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα το ξαναδιαβάσω όταν μεγαλώσω κι άλλο, μπας και καταλάβω γιατί το έγραψε.

Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας, του Τσαρλς Μπουκόφσκι, απόκληρου και μέθυσου, και φαινομενικά παραιτημένου, που εμένα όμως η  ωμή γλώσσα του, ο κυνισμός του, μου μιλούσαν για τις αλήθειες της ζωής.

Βασίλης Αρβανίτης, το θεριό, που σκιάχτηκε και χάθηκε στη θέα ενός φιδιού, τεράστιου, έτσι υποστήριξε ο Μυριβήλης.

Το διπλό βιβλίο, του Χατζή, που με έχωσε για καλά, στα παρελθόντα, δύσκολα χρόνια της Πατρίδας μας, από την πλευρά όχι ενός ήρωα της αριστεράς ή της δεξιάς, αλλά ενός απλού ανθρώπου που το μόνο που επιδίωκε ήταν να επιβιώσει. Ξεριζωμός, μνήμες ευτυχισμένες χρόνων, η σκληρή πραγματικότητα.

Το όνομα του Ρόδου, του σπουδαίου Ουμπέρτο Έκο, μυστηριακό, γοτθικό, με μοναστηριακές ραδιουργίες και απέραντη θλίψη για την κατάληξη της καλά κρυμμένης βιβλιοθήκης.

Το βιβλίο της θλίψης και του γέλιου, του Μίλαν Κούντερα, πονεμένες ιστορίες από τη δική του χώρα, του υπαρκτού σοσιαλισμού, που αυτός ήθελε να απομυθοποιήσει, όταν εμείς ακόμα ονειρευόμαστε τον άπιαστο παράδεισό του.

  Όλα αυτά τα είχα διαβάσει όταν το μάτι μου έπεσε, Σ το σπίτι των πνευμάτων, της Αλλιέντε, ανιψιάς του θρυλικού προέδρου της Χιλής, που σκοτώθηκε αμυνόμενος για τη δημοκρατία στην Πατρίδα του. Αυτό θα πάρω, έχω ακούσει ότι γράφει καλά, ότι σου μεταφέρει με την ψυχή της αυτά που ξέρει, που δεν ξεχνά ποτέ την αξία του ανθρώπου και του έρωτα, που στο τέλος νικούν τον κάθε παρανοϊκό δικτατορίσκο.

Και δεν το μετάνιωσα.