Μέχρι να πάρεις παγωτό... σε βρίσκει ο χειμώνας

 Ο τίτλος της σημερινής μου εγγραφής είναι από το τραγούδι του Πάνου Κατσιμίχα,  Μάνου Ξυδούς και Πάμπου Φιλίππου, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2007. Έτυχε να το ακούσω ευθύς εκείνο το καλοκαίρι και μέχρι σήμερα, ειδικά τέτοια εποχή, θαρρείς και με στοιχειώνουν οι συγκεκριμένοι στίχοι του. Πέρασε το καλοκαίρι κι εγώ δεν πρόλαβα να χορτάσω τα παγωτά που ήθελα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα παγωτά ποτέ δεν τα χόρταινα και ως παιδί, όταν ακόμα μετράγαμε πόσα είχαμε φάει από τα ψυγεία της ΕΒΓΑ. Το μέτρημα σταμάταγε, όταν ξεκίναγαν τα μπάνια στη θάλασσα και τσακωνόμαστε πια, για το αν η απογευματινή βουτιά στην αγαπημένη μας θάλασσα μετρούσε διπλά ή όχι. 

 Το ζήτημα είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια, όχι μόνο τα παγωτά που ήθελα να γευτώ γίνονται όλο και λιγότερα, αλλά και οι βουτιές στη θάλασσα μειώνονται και οι βραδινές αυγουστιάτικες βόλτες χάνονται. Πλεονάζει όμως ο χρόνος που χαζεύω τις Πανσελήνους που φωτίζουν απόκοσμα όλη την γύρω περιοχή. 

  Και μέσα σε όλη αυτήν την άθελη παραίτηση από αυτά που κάποτε αγάπησα, σαν τον κακό δράκο του παραμυθιού, έχουμε τον φόβο της πανδημίας που ειδικά για μας τις ευάλωτες ομάδες αποτελεί ένα πραγματικό εχθρό. Ειδικά αν έχεις γνωρίσει από κοντά της συνέπειες της. Μα όπως φαίνεται, όλοι κινδυνεύουν, κανένας ακόμα δεν ξέρει ποια είναι τα θανατηφόρα κριτήρια αυτού του ιού. 

  Βιώσαμε για μία ακόμα φορά τις φωτιές στη χώρα μας, οι περισσότεροι από τα social media έκλαψαν ή οργίστηκαν ή έδειξαν τις δασολογικές τους γνώσεις, αρνούμενοι να δουν τι γίνεται με ένα δάσος εγκαταλειμμένο στην τύχη του, με διαλυμένα τα δασονομία, με ελάχιστα μέσα και εκπαίδευση από την πυροσβεστική και με έναν πολίτη που θέλει να το χαίρεται δίχως όμως να ξέρει την πραγματική του δύναμη. Α! Επιτέλους ανακαλύψαμε και την κλιματική αλλαγή.

  Ζούμε τον ζόφο των άχρηστων εκείνων "αντρών", που δολοφονούν αυτήν, που δεν τους ικανοποιεί σε ότι άρρωστο έχουν στο μυαλό τους. Έντεκα ως τώρα οι νεκρές γυναίκες από την αρχή του έτους, και αναρωτιέμαι τι φταίει; Η πατριαρχία; Οι οικογένειες και τα πρότυπα με τα οποία τους μεγάλωσαν; Το σκοτεινό μυαλό τους; Το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Τα media και ο ρόλος τους, που στην ουσία αναπαράγουν όλα τα στερεότυπα για την ανωτερότητα του αντρικού φύλου; 

  Με τρόμο πλέον παρακολουθώ όλους εκείνους του ψεκ... , που στα όρια της ψυχοπαθολογίας αρνούνται την ύπαρξη του κόβιντ, μιλούν για παγκόσμιες συνομωσίες και σκοτεινά κέντρα εξουσίας, αρνούνται να νοσηλευτούν, μηνύουν εκπαιδευτικούς και γιατρούς και το κράτος... μόλις αυτές τις μέρες δείχνει να αντιδρά.

  Στενοχωριέμαι για τις στρατιές των νέων συμπατριωτών μου, των δικών μου παιδιών, που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και ξεκίνησαν από την αρχή τη ζωή τους στην Εσπερία, ζώντας τουλάχιστον πιο ανθρώπινα σε σχέση με τη ζωή που έκαναν εδώ. 

  Οργίζομαι για την διάλυση των νοσοκομείων μας, που παλεύουν σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη συγκυρία, με ελάχιστο προσωπικό και μην ακούτε για διορισμούς δείτε τις ελλείψεις με αριθμούς, όπως το Νοσοκομείο της Δράμας, όπου δύο Παθολογικές κλινικές στελεχώνονται από τέσσερις μόνο ειδικευμένους γιατρούς. 

  Και τόσα άλλα....

  Ευτυχώς που εξακολουθούν και υπάρχουν οι όμορφες οικογενειακές στιγμές, οι δικοί μας άνθρωποι, που μας κάνουν να χαιρόμαστε. Βάλσαμο στην ψυχή μου από το οποίο αντλώ πλέον τη δύναμη της ύπαρξης μου!

  Για τέλος θα ακούσω μια ακόμα φορά το τραγούδι του τίτλου, η εποχή εξάλλου το σηκώνει: 

https://www.youtube.com/watch?v=x1vUyaRb1DU

ΥΓ: Όπως καταλαβαίνετε, για μένα το φθινόπωρο, ήταν και εξακολουθεί να είναι η πιο θλιμμένη εποχή του χρόνου.