Στην αγορά του Αλ Χαλίλι

 Η Μαρία από τότε που άκουσε για πρώτη φορά το τραγούδι του Αλκίνοου, μαγεύτηκε με εκείνη την  Αγορά του Αλ Χαλίλι. Έψαξε και βρήκε πληροφορίες, κατέβασε φωτογραφίες, διάβασε τις εντυπώσεις ταξιδιωτών, οι οποίοι είχαν την τύχη να την επισκεφτούν. Και κάθε ψηφίδα που πρόσθετε στο νοητικό της χάρτη, την έκανε να αγαπάει αυτόν τον άγνωστό της τόπο, ακόμα περισσότερο. Και παράξενα!

  Διότι όσες περισσότερες πληροφορίες ελάμβανε, τόσο πιο οικείος, τόσο πιο δικός της, τόσο πιο γνώριμος της ήταν αυτός ο τόπος, η Αγορά του Αλ Χαλίλι στο κέντρο του μουσουλμανικού τομέα του Καΐρου. Το κακό ήταν ότι όσα έφτιαχνε με τη φαντασία της δεν τα κράτησε για τον εαυτό της αλλά τα εκμυστηρεύτηκε στις φίλες της. Κι εκείνες την πήραν στο ψιλό! Και πώς μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν η ιστορία που έπλασε έλεγε, ότι σε κάποια άλλη ζωή της, πρέπει να ζούσε εκεί; Και δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Πρόσθεσε και λεπτομέρειες, που σίγουρα όποιος τις άκουγε, έμενε με το στόμα ανοιχτό. Ότι ήταν η νεότερη γυναίκα ενός πλούσιου αργυροχρυσοχόου, από εκείνους που έχουν εκείνα τα μικρά τιγκαρισμένα σε εμπόρευμα μαγαζάκια, στον πιο κεντρικό δρόμο της αγοράς! Αποκάλυψε, ότι πίσω, χαμένο στα δαιδαλώδη στενοσόκακα, βρισκόταν το εργαστήρι του με αρκετούς έμπειρους τεχνίτες, να φτιάχνουν ότι ασημένιο ή χρυσό στολίδι, ζητούσε η πελατεία του. Από το φίδι της Αιγύπτου σε βραχιόλι ως αμπρακάμους κάθε μεγέθους για να φοράνε οι γυναίκες στο λαιμό τους. Και το σπίτι τους λίγο παραπέρα, με μια βαριά πόρτα την οποία ελάχιστοι είχαν την τύχη να διαβούν πλην του αφέντη της, αλλά και με τα πολυτελή δωμάτια με τα πλούτη τους, τα οποία έκρυβαν ακόμη κι από τις ακτίνες του ήλιου, που φώτιζε πλουσιοπάροχα όλη την περιοχή τους. Κι όταν αυτός αποκαμωμένος έγερνε πίσω από τις πυραμίδες, όλες οι γυναίκες του σπιτιού ανέβαιναν στο δώμα του κτιρίου, για να γευτούν τη δροσερή αύρα του ελάχιστου αέρα, που έφτανε ως εκεί, από τον ζωοδότη Νείλο. Ήταν η μικρότερη και την πρόσεχαν το ίδιο όσο και την ζήλευαν, βλέπεις οι εντολές του αφέντη της, ήταν νόμος σε εκείνο το σπίτι. 

Και τότε άρχιζαν τα πειράγματα, έτσι κάνουν οι καλές οι φίλες, που αγαπιούνται πραγματικά, ότι έχουν να πουν, το λένε μπροστά σου, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Στην αρχή χαχανίζοντας της έλεγαν ότι, καλό ακούγεται αυτό το παραμύθι της Χαλιμάς. Μα στη συνέχεια αγρίεψαν τα πράγματα. Αναρωτιούνταν για παράδειγμα αν κοιμόταν μαζί του και πόσο χρονών ήταν ο πλούσιος αργυροχρυσοχόος της. Κι αν είχε προλάβει να κάνει παιδιά μαζί του. Ή ποια ήταν τα ακριβά δώρα που της έκανε στο γάμο της ή αν είχε κανέναν ωραίο γιο, από τις άλλες γυναίκες του, στην ηλικία της  για να τον γλυκοκοιτάζει και μετά έσκαγαν κοκκινίζοντας στα γέλια. Μικρές ήταν, ακόμη δεν είχαν τελειώσει το Λύκειο, μα όλα αυτά που τους αφηγούνταν, τους φαίνονταν τόσο μα τόσο αλλόκοτα. Κι εκείνη;

Πείσμωνε όλο και πιο πολύ! Όχι κακία δεν τους κρατούσε, φίλες ήταν από μικρά παιδιά. Η κάθε μια τους είχε τα κουσούρια της. Για λίγο μόνο σφάλιζε το στόμα της, μέχρι να της περάσει το φούρκισμα της και ορκιζόταν, δυνατά, για να την ακούσουν όλες τους, ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε μόλις μάζευε χρήματα, θα ήταν να επισκεφτεί την Αγορά του Αλ Χαλίλι, κι αν ήταν τυχερή και το σπίτι, που είχε τελευταία, ονειρευτεί τόσες πολλές φορές.

Μα τα χρόνια πέρασαν, τελείωσε το σχολείο, οι παλιές φιλίες σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τελείωσε τη σχολή της Νοσηλευτικής, που πάντα επιθυμούσε. Παντρεύτηκε ένα καλό παλικάρι, όχι από έρωτα, την αγαπούσε όμως, έκανε και δυο παιδιά, μόλις μεγάλωσαν λίγο, προσλήφθηκε σ' ένα Νοσοκομείο κοντά στο σπίτι της, όλα φαίνονταν ότι είχαν πάρει το δρόμο τους. Βάρδια σε διαφορετικό οχτάωρο κάθε μέρα, στην επιστροφή να κάνει κι όλη τη λάντζα του σπιτιού, φαγητό, να δει και τα παιδιά για το σχολείο και μετά να προσπαθεί να συμπληρώσει και τον ύπνο που της έλειπε. Δεν ήταν αμέτοχος ο άντρας της στις υποχρεώσεις του σπιτιού, αναπλήρωνε όσο μπορούσε τα κενά όταν εκείνη έλειπε, αλλά αν δεν έβαζε κι εκείνη το χέρι της, τα πράγματα δεν γίνονταν όπως έπρεπε. Λεφτά δεν περίσσευαν αλλά δόξα τω Θεώ, τα έβγαζαν πέρα. Πού λόγος για το ταξίδι των ονείρων της;

 Μα εκείνο το καταραμένο το τραγούδι, τριάντα χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία, ακόμη παίζει στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις κι αν καμιά φορά τύχει να το ακούσει, νοσταλγεί τα νιάτα της, τη ξεγνοιασιά της, τα αθώα της όνειρα, τα πειράγματα των συμμαθητριών της και μελαγχολεί. 

Ποτέ δεν ξέχασε η Μαρία τον όρκο της. Το ταξίδι στην Αγορά του Αλ Χαλίλι που τόσο της συντάραξε στη νιότη της, θα το έκανε κάποια στιγμή. Με τον άντρα και τα παιδιά της, με παρέα, μόνη της... το ταξίδι αυτό θα το έκανε πραγματικότητα μια μέρα. Το μόνο όμως, που σίγουρα δεν θα έψαχνε να βρει, θα ήταν το σπίτι του πλούσιου αργυροχρυσοχόου, με τα πολυτελή δωμάτια και το δώμα, όπου μαζεύονταν όταν βράδιαζε. Είχε μπουχτίσει από νοικοκυροσύνη και τέτοια!

Ίσως όμως, μέσα στα στενά σοκάκια κάτω από τις πολύχρωμες τέντες, με τα χρώματα τα πολλά, τις φωνές των εμπόρων, τα αρώματα και τα μυρωδικά, τον κόσμο τον πολύ που πηγαινοέρχεται, Άραβες και ξένους, μπορέσει να νιώσει έστω για μια στιγμή μόνο, σαν τη βασίλισσα της Θήβας, η οποία ψάχνει ακόμη τον χαμένο της Φαραώ από την όαση της Σίβας. 

Και ποιος ξέρει; Έστω κι αργοπορημένα, ίσως αυτή σταθεί πιο τυχερή, ίσως αυτή μπορέσει να τον βρει!

  Ευχαριστώ την Μαίρη από την Γήινη Ματιά , για την ευκαιρία που μας δίνει, να γράψουμε αλλά κυρίως να διαβάσουμε όμορφες δουλειές των συνοδοιπόρων μας, σε αυτό το όμορφο δρώμενο!